คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Ep 5
Ep 5
“ฉันชอบนาย”
คำพูดของจุนฮเวยังดังอยู่ในหัวผม พอผมตอนนั้นที่กำลังอึ้งอยู่นั้น และก็รีบวิ่งออกจากตรงนั้นทันที แต่พอกลับมาถึงบ้านตัวเอง ทั้งคำพูดและสัมผัสจูบของจุนฮเวมันยังติดอยู่...
จูบของจุนฮเว....
“เฮ้ย!! บ้าไปแล้ว เราต้องบ้าไปแน่ๆ เราไม่ได้คิดกับหมอนั้นแบบนั้นสักหน่อย! ตื่นสักทีดงฮยอก”
ผมพูดกับตัวเองและพยายามสงบสติตัวเองไม่ให้บ้าบอไปมากกว่านี้ ผมไม่ได้รู้สึกคิดแบบนั้นกับจุนฮเวก็ตามที แต่ยังไงความรู้สึกมัน ความคิดในหัวของผมตอนนี้แทบมืดไม่รู้จะคิดอะไรได้เลย หมอนั้นน่ะ จุนฮเวน่ะ สีหน้าท่าทางที่จริงจังตอนที่สารภาพกับเรา จนเราไม่สามารถนึกคิดอะไรได้เลย...
เราเป็นบ้าอะไรกันแน่เนี่ย....
“เดี๋ยวนะ! พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียน บ้าโว้ย!!! แล้วจะเอาหน้าไปมองมันยังไงว่ะ!”
หน้าโรงเรียน
สุดท้ายผมก็มาจนได้... =_=^^
ผมยื่นนิ่งอยู่หน้าประตูแทบไม่คิดจะก้าวขาเข้าไปในโรงเรียน รู้งี้บอกลาอาจารย์ว่าไม่สบาย แต่ถ้าลาจริงๆขึ้นมา หมอนั้นก็ต้องโดดเรียนมาน่ะสิ แบบนั้นคะแนนความประพฤติของจุนฮเวก็จะโดนหัก แบบนั้นก็แย่ไปอีกอย่าง
“เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน!”
ผมตัดสินใจในวินาทีนั้น และพร้อมที่จะก้าวขาเข้าไปในโรงเรียน
“ดงฮยอก..”
“จะ จุนฮเว!!”
ผมตกใจและหันไปข้างหลัง เมื่อคนด้านหลังเป็นคนที่ผมแทบคาดไม่ถึงและไม่น่าจะมาเจอตอนนี้ พอทันทีที่ผมเห็นจุนฮเวทำให้ผมนึกถึงเมื่อคืนที่เขาสารภาพและจูบ..
“มะ มีอะไร!”
ผมหันหน้าหนีพยายามหลบหน้าที่ผมที่รู้สึกร้อนผ่าวไม่รู้ทำไม
“เปล่า แค่จะบอกว่าใต้ตานายคล้ำอีกแล้ว”
“เรื่องของฉัน”
พอผมเริ่มเดินเพื่อให้ห่างจากตัวเขา จู่ๆมือของเขาก็แปะอะไรเย็นที่ใบหน้าผมเหมือนครั้งนั้น มันคือ แตงกวา (อีกแล้ว -_-)
“เอาลูบเอาไว้ล่ะ ไม่งั้นคล้ำขึ้นกว่าเก่าไม่รู้ด้วยนะ”
“...”
“หึ.. หมีแพนด้า”
“อะ! ไอ้บ้านี่!”
อยากฆ่ามันจริงๆ! =_=^^!
ผมเอาแตงกวามาลูบตรงใต้ตาช่วงเวลาพักคาบชั่วโมงเรียนแรก ให้ตายสิ เป็นเพราะหมอนี่แท้ๆ ทำให้เรานอนไม่หลับ แถมตื่นมาก็ตาคล้ำ หน้ำซ้ำยังมาทำท่าทางเหมือนไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนอีก
น่าหงุดหงิดชะมัด...
ผมเอาแว่นตามาเช็ด หลังจากที่เอาแตงกวาเย็นๆนั้นลูบใต้ตามาสักพัก วันนี้ต้องมีประชุมคาบบ่าย และต้องมาเช็ครายชื่อนักเรียกที่ทำผิดระเบียบและต้องมาแก้ความประพฤติ
“เฮ้อ.....”
“ท่าทางเหนื่อยนิ”
“ช่างฉันเถอะน่า”
“ดงฮยอก...”
“อะไรอีกเล่า”
“เปล่า ไม่มีอะไร”
หมอนี่...อะไรของเขากันน่ะ -_-
ทำเป็นไม่รู้เรื่อง เมื่อวานนายจับจูบฉันเมื่อคืน แถมนั่นมันเป็นจูบแรกในชีวิตที่อุตสาห์เก็บไว้ แต่เป็นหมอนี่ที่ดันเป็นทั้งเพื่อนสนิทและเจ้าของจูบแรกต่างหาก!
พักเที่ยง
“แล้วไหง นายถึงต้องมากินข้าวกับฉันด้วยว่ะ!”
ผมพูด ขณะที่จุนฮเวกำลังกินขนมปังที่นั่งข้างๆผม ทั้งๆที่อุตสาห์แอบมาคนเดียว แต่หมอนี่ดันตามมาและมานั่งข้างๆซะอย่างงั้น
“ทำไมล่ะ ก็ปกติก็มากินแบบนี้ประจำไม่ใช่หรือไง”
“แต่ตอนนี้มัน...”
“อา หนวกหูชะมัด นายรีบๆกินไปเถอะน่า”
เขาพูดและยัดข้าวปั้นจากกล่องข้าวของผมใส่ปากผม ผมกัดกินข้าวปั้นเกือบแทบจะสำลักข้าวเพราะจู่ๆก็ยัดขนมปั้นใส่ปากแบบนี้
ผมนั่งกินข้างๆเขาโดยเราทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไร จุนฮเวเหมือนจะมองมาที่ผมหลายครั้ง แต่ผมพยายามเบือนหน้าหนี เขายิ้มที่เห็นท่าทางผมแบบนั้นและก็กัดขนมปังไปเหมือนเดิม ใบหน้าผมรู้สึกร้อนผ่าวอีกครั้งและพยายามให้ตัวเองสงบสติอารมณ์
“นี่ดงฮยอก..”
“อะไร”
“ขอนอนสักพักนะ”
ว่าจบจุนฮเวก็เอนตัวลงที่ตักของผมที่กำลังกินข้าวอยู่!
“ย่าห์! จุนฮเว”
“เอาน่า ขอแค่นอนตักไม่เห็นจะเป็นไรเลย”
“แต่มัน...”
“ดงฮยอก ฉันไม่รู้ว่านายคิดยังไงนะกับฉันตอนนี้ นายอาจจะคิดกับฉันเป็นแค่เพื่อน”
“...”
“แต่ว่า ฉันจะทำให้นายชอบฉันแบบที่ฉันชอบนาย”
“...!!!”
“ขอนอนล่ะ”
ผมนิ่งเงียบหลังจากที่เขานอนฟุบหลับที่ตักผม ผมมองจุนฮเวที่กำลังหลับสบายบนตักของผม พอเห็นอย่างนั้นทำให้รู้จักใจอ่อนจนได้ ผมเก็บข้าวกล่องตัวเองที่กินเสร็จเรียบร้อย และมองบนท้องฟ้าวันนี้
“ง่วงนอนชะมัด”
ผมพูดกับตัวเอง จนรู้สึกตัวอีกทีผมก็หลับไปแล้ว...
“ดงฮยอก... ดงฮยอก!”
“..!!”
“ตื่นสักทีนะ”
“จุนฮเว..?”
“อะไร ยังงัวเงียอยู่เหรอ”
“นี่นาย... คงไม่ได้ทำอะไรฉันหรอกนะ”
“เฮ้ย! จะบ้าหรือไง ถ้าฉันจะทำป่านนี้ทำไปนานแล้ว คงไม่มาปลุกนายแบบนี้หรอก”
“นะ นาย!”
“เอาเหอะ ลุกได้แล้วเดี๋ยวก็โดนเช็คขาดหรอก”
จุนฮเวพูดและดึงตัวผมขึ้น ผมรู้สึกมึนๆหัวนิดหนึ่งทำให้เซไปเซมา ทำให้จุนฮเวเข้ามาพยุงช่วยผม
“ไม่ต้องหรอกน้า ฉันเดินไว้”
“..อืม”
อะไรว่ะ ท่าทางแบบนั้น!
“วันนี้ไปกินรามยอนอีกไหม ดงฮยอก?”
“วันนี้ฉันไม่ว่าง มีประชุมจนถึงเย็นเลย”
“คงไม่ใช่เพราะว่านายไม่อยากไปกับฉัน เลยเอาประชุมมาอ้างสินะ”
“ฉันจะไปทำแบบนั้นทำไมกันเล่า!”
“ช่างเถอะ ก็ไม่ได้ว่าอะไร งั้นวันนี้ฉันไปคนเดียวก็ได้”
รู้สึกเหมือนโดนประชดยังไงไม่รู้...
ช่วงนี้ต้องพยายามห่างๆ เพราะเรื่องเมื่อวาน มันทำให้กลายเป็นไม่เหมือนเดิม ผมจึงพยายามที่จะดึงตัวเองไม่ให้คล่อยตามไป เพราะอะไรน่ะเหรอ...
เพราะเขาเป็นเพื่อนที่ผมสนิท...
เพราะว่าเป็นเพื่อนเลยไม่อยากที่จะเกินเลย
ผมเดินออกจากห้องน้ำเพื่อกลับเข้าห้องเรียน(หลังจากที่พักเที่ยงและแยกกับจุนฮเวเมื่อกี้) รู้สึกเหมือนว่าตัวเองเหม่อและเผลอหลุดจากสติในที่สุด จนรู้สึกตัวอีกทีก็ไปชนเข้ากับคนหนึ่งที่เดินมาในจังหวะเดินกับผมพอดี !
“...!!!”
“ขอโทษครับ เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่เป็นไรๆ ไม่เจ็บอะไรมากหรอก”
ผมพยุงตัวเขาขึ้น แต่รู้แค่ว่าหน้าสวยมากๆพอๆกับจินฮวานฮยองเลย ผมเหลือบมองไปที่ป้ายชื่อของเขามีสีป้ายเป็นสีแดงที่แสดงว่าเป็นรุ่นพี่
‘คิม จินวู’
“ต้องขอโทษด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง”
“เออ รุ่นพี่...”
“หืม...นายคงเป็นประธานนักเรียนของรุ่นนี้ใช่ไหม”
“ครับ ผมคิมดงฮยอก”
“พอดีว่าฉันพึ่งกลับเยื่ยมพ่อแม่ที่ปูซาน แต่เคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับนายกับพวกฮันบินด้วยล่ะ ถึงจะพึ่งผ่านมาหลายปีจนฉันใกล้จบก็เถอะ”
“ครับ..”
“เอาเป็นว่ายินดีที่ได้รู้จัก ^^”
“ครับ เช่นกันครับ”
ท่าทางเขาดูใจดี และน่านับถือ หน้าตาที่หวานสวยเหมือนกับผู้หญิง นอกจากพี่จินฮวานที่หน้าหวาน คงเป็นคนนี้อีกคนที่อยู่ในระดับเดียวกันสินะ
ผมมองที่รุ่นพี่จินวูที่พึ่งไปเมื่อกี้ ก่อนจะนึกได้ว่ามีคาบเรียนและรีบเข้าห้องเรียนที่อยู่ใกล้ๆ
“ไปห้องน้ำช้าชะมัด”
“ไม่ได้ช้าสักหน่อย พอดีเจอรุ่นพี่เลยทักทาย”
“รุ่นพี่? คนไหน..?”
“จะคนไหน แล้วมันเรื่องของนายหรือไง”
“แล้วจะบอกไหม...”
“เฮ้อ เลิกงี่เง่าสักทีเถอะ อาจารย์จะเข้าแล้ว”
“...=_=^^”
พอได้ยินผมอย่างนั้น ทำเอาจุนฮเวหน้าเซ็งใส่ผมและหันหน้ามองนอกหน้าต่างอย่างกะว่า ถ้านายไม่บอก ฉันจะไม่สนใจเรียน
ปวดหัวกับหมอนี้จริงๆ เป็นเด็กหรือไงกัน -_-
ผมนั่งจดเลกเชอร์และฟังตามที่อาจารย์สอน แต่ก็มองที่จุนฮเวที่ไม่ได้สนใจเรื่องเรียนอีกแล้ว ผมหยิบเศษยางลบก้อนเล็กและปาใส่หมอนั้นที่เหม่อลอยๆให้รู้สึกตัว
‘ทำบ้าอะไรของนายน่ะ!’
พอจุนฮเวรู้สึกว่าโดนยางลบปาเมื่อกี้และหันมาพูดเบาๆไม่ให้อาจารย์ได้ยิน
‘ตั้งใจเรียนหน่อยสิวะ’
‘งั้นก็บอกชื่อรุ่นพี่คนนั้นมาดิ’
‘เออน่า นายเรียนก่อนได้ไหม!’
หมอนั้นรู้สึกเซ็งอีกรอบ แต่คราวนี้หันหน้ามามองที่หน้ากระดานและตั้งใจฟังตามที่ผมกระซิบขอร้อง ถ้าทำแบบนี้ได้ตลอดทุกวันก็คงจะดีล่ะนะ
เลิกเรียน
“งั้นฉันไปประชุมก่อนนะ”
“อืม..”
“แล้วก็นี้ เลกเชอร์”
“....”
“อย่าลืมไปอ่านซะล่ะ”
“ดงฮยอก แล้วเรื่องรุ่นพี่..”
พอจุนฮเวกำลังจะเอ่ยปากถาม ผมจึงรีบวิ่งออกจากห้อง ทิ้งไว้ให้จุนฮเวอยู่คนเดียวในห้องพร้อมกับสมุดเลกเชอร์
“เฮ้อ ทำไมหมอนั้นถึงอยากรู้กันนะ”
อีกด้านที่จุนฮเวที่พึ่งโดนดงฮยอกทิ้งไว้ในห้องเรียนคนเดียวพร้อมกับสมุดเลกเชอร์เล่มหนึ่ง เขาถอนหายใจเล็กน้อยและเก็บสมุดเลกเชอร์ใส่กระเป๋า
“ก๊อกๆ”
“…?”
“หวัดดี ไม่ได้เจอกันนานนะ”
“...”
“ตอนนี้คงว่างใช่ไหม ไปหาอะไรกินกันเถอะ”
“...”
“อา... อย่าเงียบแบบนั้นสิจุนฮเว ฉันอุตสาห์กลับจากปูซานหลังจากที่เยื่ยมพ่อแม่เพื่อมาหานายเลยนะ”
“จินวูฮยอง...”
“ท่าทางจะสบายดีเหมือนเดิมเลยนะ จุนฮเว ^^”
ขอโทษนะค่ะ ที่ไรท์เตอร์มาอัพตอนช้ามากกก
จะพยายามอัพตอนทีละตอนให้มาอ่านกันนะค่ะ
เรื่องราวของจริง มันพึ่งจะเริ่มต้น
ป.ล ใกล้จะสงกรานต์แล้ว ขอให้สนุกกันทุกคนนะค่า ^^
ความคิดเห็น