คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Ep 4
Ep 4
“จุนฮเว วันนี้ฉันไม่ได้ไปกินข้าวด้วยนะ”
“หา ทำไมล่ะ?”
“วันนี้ฉันมีประชุมคณะกรรมการนักเรียน น่าจะเสร็จประมาณสามสิบนาทีกว่าๆไม่ก็อาจจะเลยเที่ยง ว่างไปกินข้าวที่ไหนกันเล่า แล้วที่สำคัญหยิบเลกเชอร์ไปอ่านฆ่าเวลาด้วยแหล่ะ”
“ไหงงั้นเล่า”
“ถ้านายไม่อ่าน ไม่งั้น...ตาย”
เฮ้อ….
อยากจะบ้าตายจริงๆ ทั้งเรื่องจุนฮเว ไหนจะประชุมอีก
ห้องประชุมคณะกรรมการนักเรียน
ผมเลื่อนประตูเข้าไปในห้องที่มีกรรมการนักเรียนประมาณสิบกว่าคน กับอาจารย์ฝ่ายปกครอง อาจารย์ฝ่ายต่างๆ
ประชุมเกี่ยวกับพฤติกรรมนักเรียนสำหรับในเดือนนี้
“หวัดดี ดงฮยอก ^^” รุ่นพี่คิมฮันบิน อดีตประธานนักเรียนที่สนิทกันหลังจากที่ผมได้รับเลือกเป็นประธาน ถึงจะไม่ได้เป็นประธานนักเรียนแต่ก็มาคอยช่วยเหลืออะไรไว้หลายๆเรื่อง
แต่ท่าทางจะไม่ได้มาแค่คนเดียวในวันนี้
“สวัสดี ดงฮยอก ไม่ได้เจอกันนาน ^^” รุ่นพี่จินฮวาน อดีตรองประธานนักเรียนที่ใจดีที่สุดในกลุ่มคณะกรรมการนักเรียนรุ่นก่อน
“ครับ ไม่ได้เจอกันนาน เห็นพวกฮยองไม่อยู่โรงเรียนบ่อย”
“ออกไปหาสอบที่มหาวิทยาลัย ช่วงนี้เลยไม่ได้เจอน่ะ แต่ดูท่าทางนายเองคงเหนื่อยสินะ ได้รับตำแหน่งต่อจากไอ้ฮันบินนี่นา ”
รุ่นพี่คิมจีวอน หนึ่งในคณะกรรมการนักเรียนรุ่นก่อน พูดและขยี้หัวผมจนเกือบฟู่
“ครับฮยอง ก็เหนื่อยๆบางครั้งน่ะครับ”
“ก็นะ งานโรงเรียนพักนี้ท่าทางจะเยอะกว่าทุกที”
“งั้นเหรอครับ หือ?” พอผมกับพวกรุ่นพี่คุยไปได้ซักพัก ผมสังเกตเห็นคนอีกคนที่อยู่ข้างหลังของรุ่นพี่ เป็นผู้ชายที่หน้าไม่คุ้นเคยเลยสักนิด
“อ่อ จริงด้วย ว่าจะแนะนำให้รู้จัก แต่พอหลังจากประชุมเสร็จแล้วกัน” ฮันบินฮยองพูด
ผมพยักหน้าเล็กน้อย และมองที่คนๆนั้นที่ท่าทางเหมือนเขากำลังยิ้มให้ผมนิดๆ
หลังจากประชุมเสร็จ(แต่ยังไม่หมดคาบพักเที่ยง)...
“ดงฮยอก!”
“อะ! ครับๆ ฮันบินฮยอง” ผมรีบวิ่งไปหาพวกกลุ่มรุ่นพี่ เพราะเมื่อกี้ที่ฮันบินฮยองว่าจะแนะนำให้ใครสักคนให้ผมรู้จัก
“จะแนะนำ หมอนี่พึ่งไปกลับจากญี่ปุ่น ชื่อ ซงยุนฮยอง ส่วนยุนฮยอง นี่รุ่นน้องฉัน ชื่อ คิมดงฮยอก”
“เออ สวัสดีครับ ผมคิมดงฮยอกครับ”
“อืม ฉันชื่อ ซงยุนฮยอง ยินดีที่ได้รู้จัก”
“เออ... ฮยอง ไปญี่ปุ่นมาเหรอครับ?”
“ใช่ ฉันไปเรียนแลกเปลื่ยนพึ่งกลับมา”
“สุดยอดเลย แล้วพอเรียนจบแล้ว ฮยองจะไปต่อที่ไหนเหรอครับ?”
“คงเป็นมหา’ลัย เดียวกับเจ้าพวกนี่ล่ะมั่ง ฉันอยากอยู่กับเจ้าพวกบ้าพวกนี้อยู่น่ะ”
“หา นายว่าใครเป็นพวกบ้ากันว่ะ!”
พอที่พวกฮันบินฮยองของขึ้นเมื่อยุนฮยองฮยองหยอกเล่น ผมหัวเราะเล็กน้อยที่เห็นพวกเขากัดกันเองจนน่าตลก ผมสนิทกับพวกเขาเหล่านี้มากตั้งแต่เข้ามาในโรงเรียนจนได้รับเป็นประธาน
“งั้นผมต้องไปหาเพื่อนคนหนึ่งแล้วครับ ขอตัวก่อนนะครับ”
ผมพูดและเดินออกจากตรงนั้นไป
ดาดฟ้าโรงเรียน
หมอนี่น่าจะอยู่แถวๆนี้แหล่ะ
ผมเดินไปรอบบริเวณดาดฟ้าโรงเรียน วันนี้อากาศร้อนนิดๆนะ ผมมองดูรอบๆโรงเรียนบนดาดฟ้า และสังเกตเห็นคนหนึ่งที่ผมรู้จักดี กำลังนอนอย่างสบายใจกับอากาศร้อนและมีลมพัดเย็นๆ
ผมเดินเข้าไปหาตัวจุนฮเวที่กำลังหลับอยู่มีหนังสือวางบนหน้า และเห็นขนมปังสองก้อนที่ยังไม่ได้แกะกิน(โชคดีมดยังไม่มาเจอะกิน) กับกล่องนมที่ดูเหมือนจะหายเย็นแล้ว
หรือว่า หมอนี่กินข้าวพร้อมเรา?
ผมคิดในใจ และมองไปเห็นหนังสือที่วางบนใบหน้าของเขา
มันคือ สมุดเลกเชอร์ที่ผมพึ่งให้ไปก่อนที่ผมจะไปประชุมคณะกรรมการ
“นี่นาย อ่านเลกเชอร์ด้วยสินะ...” ผมยิ้มและกำลังหยิบหนังสือออกจากหน้าเขา
วินาทีที่ผมหยิบหนังสือ มือของเขากับมาจับข้อมือของผมและดึงเข้ามา ทำให้ตัวของผมแนบชิดกับตัวของเขา ใบหน้าของผมแนบตรงที่อกของเขา
ตึกตัก..ตึกตักๆ
อีกแล้ว หัวใจมัน...
ผมพยายามจะดิ้นออก แต่จากที่มือของจุนฮเวที่ข้อมือผมเริ่มคลายออก กลับกลายเป็นแขนทั้งสองข้างของเขาโอบกอดตัวของผมแทน!
ตึกตัก..ตึกตักๆๆ
ไม่ๆๆ หัวใจอย่าเต้นดิโว้ยยย!!!
“จุนฮเว! ปล่อยเดี๋ยวนี่นะโว้ย!”
ผมพยายามเรียกให้เขาตื่น แต่เขากลับไม่เป็นอย่างที่คิด จุนฮเวเริ่มกอดผมแน่นกว่าเดิม ทำให้นายของผมเริ่มชิดกับตรงอกเขามากขึ้น
หมอนี่โคตรหลับลึกสุดๆ =[]=!
“อืม..”
เขาเริ่มเหมือนจะตื่น ท่าทางเสียงที่งัวเงีย ความหวังผมเริ่มเข้ามาทีละนิดๆ ตื่นเมื่อไรนายเจอดีแน่!
คร่อก..(หลับต่อ)
ไหงเป็นงี้ล่ะว่ะ!
“จุนฮเวตื่นมาเดี๋ยวนี่!”
ผมเริ่มตะโกนดัง แต่คราวนี้ท่าทางจะโชคช่วยจริงๆ เขาเริ่มขยับตัวขยับแขน วินาทีนั้นผมรีบออกจากแขนสองข้างนั้นอย่างรวดเร็ว พอๆกับขณะที่เขาเริ่มลืมตาและลุกขึ้นมาบิดแขนตัวเอง
“หือ? ดงฮยอก…”
“ตะ..ตื่นแล้วเหรอ”
“อืม นายมาช้า...”
“ก็บอกแล้วว่าฉันประชุมนาน แล้วทำไมนายไม่กินข้าวก่อน?”
“ไม่รู้สินะ ปกติมีนายกินข้าวด้วยกันนี่นา”
“....”
“พอดีว่าไม่มีคนเรื่องมากอยู่กินข้าว มันเลยรู้สึกแปลกๆ”
“หา!! นายว่าใครเรื่องมากกัน!”
“อาๆ ช่างเหอะ มากินเถอะ ฉันซื้อมาเผื่อให้นายแล้ว” จุนฮเวพูดและโยนขนมปังชิ้นหนึ่งมาให้ผมและกล่องนม
สุดท้าย นายจำเรื่องเมื่อกี้ไม่ได้สินะ…
แต่ไม่เข้าใจทำไมหัวใจมันเต้นเหมือนเมื่อวาน
“ดงฮยอก วันนี้ฉันมีซ้อมบาส นายไปดูไหม?”
“ซ้อมบาส?”
“ใช่ กับพวกรุ่นพี่น่ะ ท่าทางจะเก่งทั้งนั้น ไปเหอะน่าๆ”
“แล้วแต่นายล่ะกัน...”
ผมเดินตามจุนฮเวไป ครั้งที่สามสินะที่เขาชวนเรามาดูการซ้อมบาส ความจริงเขาก็เป็นนักกีฬาบาสมือหนึ่งคนหนึ่งเลยล่ะ ว่าไปนั้น เขาเก่งตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ
ที่ โรงยิม...
“งั้นฉันไปเปลื่ยนเสื้อนะ นายรอดูอยู่ตรงนี้ก็ได้”
“อืม...”
ผมพยักหน้า และนั่งลงบนแสตนเชียร์ที่มีกลุ่มนักเรียนผู้หญิงที่มาดูบาส กับนักกีฬาบาสคนอื่นๆ รู้สึกเหมือนตัวเองไม่เข้ากับบรรยากาศในที่นี่เลย
“อ้าว ดงฮยอก?”
“รุ่นพี่ยุนฮยอง?!”
“แปลกดีนะที่นายมาดูบาส”
“เออ ผมแค่มาดูเพื่อนผมน่ะ ว่าแต่จีวอนฮยองมาทำอะไรเหรอครับ?”
“ฉันมีซ้อมบาสกับพวกรุ่นน้องน่ะ”
รุ่นน้อง?... คงไม่หรอกมั่ง ไม่มีทางหรอก
“งั้นเหรอครับฮยอง งั้นก็สู้ๆนะครับ”
“อืม ขอบใจนะ” รุ่นพี่ยุนฮยองยิ้มและลูบหัวผมอย่างเบาๆ ผมผงะเล็กน้อยที่เห็นเขาจู่ๆก็มาลูบหัวผม จนมีใครเข้ามาจับข้อมือของรุ่นพี่ยุนฮยองออกจากหัวของผม
“ขอโทษนะ แต่หมอนี่เพื่อนผม” จุนฮเวพูดและปล่อยมือของรุ่นพี่ยุนฮยองออก
“จะ... จุนฮเว?”
“เพื่อนเหรอ?” รุ่นพี่ยุนฮยองถามผม
“ใช่ครับ เพื่อนผมเอง ชื่อ จุนฮเว ครับ”
“สวัสดีนะ ฉันชื่อ ยุนฮยอง ยินดีที่ได้รู้จัก ^^”
“...” จุนฮเวไม่ตอบ แต่สายตาบอกเลยว่าเหมือนกำลังโมโหคนตรงหน้า
“งั้นฉันไปนะดงฮยอก ขอตัวไปหาพวกฮันบินก่อน”
“เออ ครับฮยอง”
พอหลังจากที่รุ่นพี่ยุนฮยองไปได้สักพัก...
“ดงฮยอก...”
“จุนฮเว เมื่อกี้นี้นายกำลังว่ารุ่นพี่เขาอยู่นะ”
“ไม่ใช่!” เขาจับข้อมือขวาของผมอย่างแน่น
“..!!!”
“นายรู้ตัวไหมว่าทำอะไร?!”
“หา? นายพูดเรื่องอะไร?!”
“ก็ที่นาย....”
“.....”
“...ช่างมันเถอะ” เขาพูดและคลายข้อมือของผมออก จนเป็นรอยแดง
เขาโกรธเรื่องอะไรกัน...
ผมมองดูเขาซ้อมบาส(โชคดีที่ไม่ได้ซ้อมกับพวกรุ่นพี่ยุนฮยอง) ท่าทางเขาดูเท่เวลาเล่น ไม่แปลกที่พวกสาวนักเรียนที่นั่งข้างๆผมกริ๊ดใส่จนแทบหูจะระเบิดลั่น
นั่นสินะ เขาก็เป็นหนุ่มฮอตอย่างที่หลายๆคนว่ากัน
เรื่องที่เขาแอบชอบคนหนึ่ง เขาก็ยังไม่บอกผมเลย อยู่สายเรียนเดียวกันอีก คนนั้นคงเป็นคนที่สวยและน่ารักแน่ๆ เราก็ไม่อยากจะไปยุ่งกับเรื่องพวกนั้นเลยสักนิด ถึงหมอนั้นจะชอบใครยังไงก็ไม่เกี่ยวกับเราหรอก เรามันคนนอก เป็นแค่เพื่อนสนิทเท่านั้น
แต่ทำไมหลายครั้งเราถึงอยากเปลื่ยนแปลงตัวเอง
“ดงฮยอก ดงฮยอก!”
“...!!!!”
“นายเหม่อเหรอ..”
“แล้วนายล่ะ ซ้อมเสร็จแล้วเหรอ”
“ฉันอยากรีบกลับน่ะ เลยขอเลิกก่อน จะกลับเลยไหม?”
“อืม”
ผมเก็บสมุดหนังสือที่ผมมาอ่านเล่นและดูเขาซ้อมบาสใส่ในกระเป๋า ส่วนจุนฮเวก็เก็บกระเป๋าและใส่เสื้อกันหนาวใส่ทับเสื้อกีฬา ทำไมเขาถึงไม่เปลื่ยนเสื้อน่ะเหรอ เหตุผลข้อเดียวคือ ขี้เกียจเก็บ!
“นี่จุนฮเว....”
“.....”
ยังโกรธอยู่แน่ๆเลย แต่ยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรสักหน่อย
......
...
...
“....”
“....”
พวกเราสองคนไม่พูดอะไรกันเลย เขาเดินหน้าส่วนผมเดินอยู่ข้างหลังเขา ผมมองที่แผ่นหลังนั้น แต่มันเหมือนรู้สึกผิดนิดๆ เมื่อกี้เหมือนเขาจะโกรธจริงๆ
“จุนฮเว...”
“อะไร?”
“คือว่า เรื่องที่รุ่นพี่จีวอน...”
“....”
“ทำไมนายถึงโกรธขนาดนั้น”
“เปล่าหรอก ไม่มีอะไรหรอก”
เขา..โกหกแน่ๆ
“แล้วเรื่องคนที่นายแอบชอบล่ะ?”
“...”
ทำไม...จุนฮเว...
ทำไมนายไม่เคยบอกอะไรฉันเลย..
ผมนิ่งเงียบอีกครั้งและเดินผ่านหน้าเขา หลังจากที่เราทั้งสองคนหยุดตรงทางแยกสองทาง ถึงบ้านจะใกล้กันแต่ทางมันคนละทาง
ขณะที่ผมเดินผ่านหน้าเขา จู่ๆมือของเขาก็จับแขนผมและดึงตัวของผมเข้าไปชิดแนบกำแพง และจับข้อมือทั้งสองข้างของผมชิดจนขยับไปไหนไม่ได้
“..!!!!”
“...”
สายตาของผมมองที่สายตาที่ดูโหดของเขา ไม่รู้ทำไมแต่รู้สึกกลัว กลัวมากๆ ผมพยายามที่จะดิ้นออกจากตรงนั้น แต่เขากดข้อมือผมกับกำแพงจนผมรู้สึกเจ็บ
“จุนฮเว นายจะทำอะไร!!”
“...”
“ย่าห์ จุนฮะ..”
พอผมยังพูดไม่ทันจบ เขาโน้มตัวมาประกบที่ริมฝีปากของผม!
เขาจูบผมที่ทำอะไรไม่ได้ จนรู้สึกถูกควบคุมโดยจูบนั้นของเขา เขาผละมันออกและกดจูบลงอีกครั้ง มือของเขาคลายจากข้อมือผมและลูบที่ใบหน้าของผม วินาทีนั้นผมตัดสินใจผลักเขาออกจากตัวของผม
“...”
“...”
พวกเราเงียบอีกครั้ง ผมลูบที่ปากของตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ ไม่คิดว่าเขาจะ...
จูบผม...
“แล้วนายก็รู้ไว้ซะดงฮยอก...”
“....”
“ว่าตอนนี้ฉันแทบควบคุมตัวเองไม่อยู่อีกแล้ว”
“....”
“ฉันชอบนาย...”
ในที่สุดที่จุนฮเวของเราก็สารภาพความจริงที่ผ่านมา ในขณะเดียวกันที่ดงฮยอกเองยังสับสนอยู่
เเต่เรื่องมันจะจบแค่นี้จริงเหรอ?...
ติดตามชมนะค่าาา ^^
จาก ไรท์เตอร์ LoLLiPoP
ความคิดเห็น