ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Let's talk about love with : SUN`` KiHae #1
#1
SUN``
“ช้าไปไหมถ้าฉันจะบอกนาย... ว่านายก็เหมือนดวงอาทิตย์ ที่คอยสาดแสงอบอุ่นเข้ามาในหัวใจที่แสนเย็นชาของฉัน”
“รอนานไหมคิบอม?” น้ำเสียงสดใสของดงแฮดังขึ้นก่อนที่ร่างเล็กๆจะปรากฏอยู่ตรงหน้า คิบอมเลิกคิ้วสูงก่อนจะยิ้มนิดๆ
“นึกว่าจะไม่มาแล้วเสียอีก” พูดก่อนจะฉวยเอาถุงกระดาษในมือของร่างเล็กมาถือให้อย่างสุภาพบุรุษ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเคียงข้างกันท่ามกลางเสียงเจื้อยแจ้วของดงแฮกับสีหน้าเรียบนิ่งแต่กลับแต้มรอยยิ้มทุกทีที่เดินเคียงข้างร่างเล็กๆคนนี้ของคิบอม สิ่งที่ทุกๆคนมองแล้วรู้สึกว่าตรงข้าม... หากแต่ว่ากลับดูลงตัว...
“อยากไปไหนหละ ดงแฮ?” คิบอมถามก่อนจะหันมาจ้องตาสีน้ำตาลอ่อนๆของดงแฮที่มักจะฉายแววสดใสอยู่เสมอ คงเพราะดวงตาคู่นี้ที่ทำให้ผมรู้สึกอยากจะยิ้มให้คนตรงหน้า
“โหยย คิบอม คิบอมก็พาดงแฮไปบ้างสิ ดงแฮพาคิบอมไปไหนมาไหนตั้งเยอะ คิบอมก็ไม่เคยบอกดงแฮเลยว่าชอบไหม งั้นคราวนี้ดงแฮจะตามใจคิบอมเลยนะ”
บ่นหงุงหงิงไปเรื่อยอย่างที่ทำบ่อยๆก่อนจะฉีกยิ้มหวานหยด
“แต่ต้องสนุกนะคิบอม”
พูดแซวคิบอมด้วยน้ำเสียงทะเล้น คิบอมพยักหน้ารับยิ้มนิดๆอย่างเคย ก่อนจะฉวยข้อมือร่างเล็กที่เดินอยู่ข้างๆมาใกล้
“งั้น... ตามใจผมเลยแล้วกันนะ”
SUN
“ขอบคุณมากเลยนะคิบอมวันนี้ดงแฮสนุกมากเลยหล่ะ”
พูดพร้อมยิ้มสดใสตามแบบฉบับของดงแฮ ซึ่งคิบอมก็พยักหน้ารับโดยดี คิบอมที่อาสามาส่งดงแฮที่หน้าบ้าน.. จริงๆจะว่าอาสาก็ไม่ใช่ เพราะไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่คิบอมจะต้องมาส่งดงแฮที่บ้านหลังนี้เสมอ สองมือหนาทยอยอื่นสิ่งของที่ดงแฮซื้อมาทั้งหมดให้ร่างเล็กตรงหน้า แต่มือบางๆของดงแฮกลับยื่นถุงกระดาษสองสามใบกลับให้คิบอม
“ดงแฮซื้อให้คิบอมหล่ะ รับไปเถอะนะ ดงแฮตั้งใจเลือกมากเลยนะคิบอม”
มือหนาเปิดปากถุงก่อนจะย่นคิ้วน้อยๆเมื่อพบว่าของที่ดงแฮซื้อให้ก็ไม่พ้นของจำพวกเครื่องประดับทั้งหลาย ร่างสูงพยักหน้ารับทั้งๆที่ความจริงแล้วเขาก็ไม่ได้จำเป็นใช้ของพวกนี้เท่าไหร่ แต่ถ้าเค้าปล่อยให้คนตัวเล็กๆหน้าหวานๆตรงหน้านี้งอน คิ้วเขาคงต้องพันกันยุ่งว่าตอนที่แม่คุณขนเครื่องประดับมาให้เป็นแน่
“ดงแฮก็รู้ว่าผม...”
“นี่ คิบอมไม่ต้องปฎิเสธเลยนะ ดงแฮรู้ว่าคิบอมไม่ค่อยใช้ของพวกนี้ แต่ดงแฮก็เต็มใจให้ คิบอมรับไว้ดงแฮก็ดีใจแล้วหล่ะ”
“ถ้าอย่างนั้น ผมก็ขอกลับก่อนแล้วกันนะ”
คิบอมพูดเมื่อพบว่าลี ซองมิน เพื่อนร่วมบ้านของดงแฮเปิดประตูหน้าบ้านออกมาส่องนิดๆก่อนจะปิดประตูกลับเมื่อพบว่าคนที่ยืนอยู่หน้าบ้านก็คือ “ขาประจำ” ...ไม่จำเป็นที่ซองมินจะต้องระแวง “แฟนของเพื่อน”
“อื้อ!”
ดงแฮรับปากก่อนที่จะโบกมีหยอยๆเป็นการลา คิบอมยิ้มรับก่อนที่จะหันหลังเดินกลับไป และก่อนที่แผ่นหลังกว้างๆที่ดงแฮชอบซบนั้นจะลับไปจากสายตาดงแฮก็ตะโกนออกไป
“นี่ คิบอม!!”
ร่างสูงชะงักนิดๆก่อนจะหันหน้ากลับมา
“ฉันรักนายนะ!!!”
ตะโกนออกไปเสียจนสุดเสียง คิบอมพยักหน้ารับก่อนจะหันกายกลับไปเดินตามทางต่อ ดงแฮยิ้มเศร้าๆกับตัวเองครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้.... ครั้งที่เท่าไหร่ ที่บอกรักไปแต่ไม่ได้รับคำว่ารักตอบ
SUN
พรึ่บ!
เสียงปิดประตูบ้านดังขึ้นก่อนจะตามด้วยเสียงเดินเตาะแตะอย่างอ่อนแรงของดงแฮที่พยุงกายมาถึงโซฟาตัวเล็กกลางบ้าน ซองมินละสายตาจากโน้ตบุคเครื่องเล็กตรงหน้า
“อะไรของแกดงแฮ?”
“ฉันก็แค่เหนื่อยอ่ะ... แกว่าคิบอมเค้ารักฉันไหมอ่ะ?”
ดงแฮพูดเศร้าๆ ซองมินรีบวางเจ้าโน้ตบุคเครื่องเล็กก่อนที่จะเคลื่อนกายมานั่งใกล้ดงแฮ เมื่อสังเกตเห็นว่าดวงตาและปลายจมูกโด่งสวยเริ่มแดงนิดๆ
“คิดมากน่าดงแฮ คิบอมเค้าก็ดูรักแกออก เค้ามารับมาส่งแกทุกวันขนาดนี้แกยังจะคิดอะไรอีกดงแฮ บางทีฉันว่านะ คิบอมเค้าก็อาจจะไม่พร้อมก็ได้นี่”
ซองมินรู้ว่าดงแฮรักคิบอมมากแค่ไหน และซองมินก็รู้ดีว่าภายใต้ใบหน้าที่สดใสของดงแฮ จริงๆแล้วก็เศร้าได้ไม่ต่างจากคนอื่นๆ
“ซองมิน... ฉันบอกรักคิบอมบ่อยเลยนะ ฉันก็แค่หวังว่าสักวันคิบอมจะพูดคำๆนั้นกลับมาบ้าง”
“นี่ดงแฮ ถ้าคิบอมไม่รักแก เค้าก็ไม่ทำเพื่อแกขนาดนี้นะดงแฮ”
“แล้วแกไม่คิดเหรอว่า บางทีฉันก็แค่อยากได้ยินคำว่ารักบ้าง?”........
Talk
ขอพูดบ้างอะไรบ้าง สำหรับตอนนี้หลายๆคนคงสงสัยว่า เอ๊ะ! ทำไมเปิดเรื่องมาก็เป็นเรื่องแบบนี้นะ จริงแล้วมุกก็ตั้งใจทำให้เป็นแบบนี้ (เลว...) ผูกปมหน่อยๆพอให้นิยายได้ไปต่อ คึ คึ
พาร์ทแรกก็ลงไปเรียบร้อยนะคะ ก็เหลืออีกประมาณสองพาร์ทจะจบในเนื้อเรื่องของซัน ซึ่งมุกก็จะรีบเอามาลงให้แล้วกันนะคะ ^^
Ps.ตัวละครของซัน แซนด์ และซี “ไม่เกี่ยวข้องกันนะคะ” อ่านแล้วไม่จำเป็นต้องลำดับญาติกันให้วุ่นวายนะคะ
*ขอให้สนุกกับฟิคจากนักเขียนมือใหม่นะคะ
aimook
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น