คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ชัยชนะและบทลงโทษ
ชัยชนะและบทลงโทษ
เวลา 08.00 น. โรงเรียนเซนต์ฌองปิแอร์
“สวัสดีค่ะนักเรียนทุกคน” อาจารย์ไวโอเล็ตกล่าวทักทายนักเรียนในห้องพร้อมกับมองไปรอบๆ“พวกนักเรียนชายไม่มากันเหรอ” อาจารย์ไวโอเล็ตถามอย่างสงสัยเมื่อนักเรียนชายหายไปเกือบทั้งหมด
“ไม่ทราบค่ะครูเมื่อเช้าหนูไปที่บ้านของเบอร์นาร์ดที่บ้านก็บอกว่าเค้าไปค้างที่บ้านเพื่อน” โอลีเวียบอกกับอาจารย์ไวโอเล็ต
“เจ้าฝาแฝดนั่นก็บอกกับที่บ้านว่าจะไปค้างบ้านเพื่อน” หลี่เฟยพูดเสริมขึ้นมา
“คริสโตเฟอร์ด้วยล่ะมั้งเพราะเบอร์นาร์ดไปไหนหมอนั่นก็ไปด้วย” คริสตินพูดขึ้นมาอีกคน“ตา2บุคลิกนั่นด้วย”
“พวกเค้าอาจจะร่วมก๊วนกันหนีเรียนก็ได้นี่คะครู” ลูซี่ตั้งข้อสังเกต “ขนาดมิคาเอลยังไปด้วยเลย”
“ครูกลัวว่าจะไม่ใช่น่ะสิ” อาจารย์ไวโอเล็ตพูดอย่างกังวลใจ“ถ้าเจ้าพวกนั้นไม่ได้แค่หนีเรียนล่ะ” ไวโอเล็ตเดินออกจากห้องเรียนไปอย่างเร่งรีบ
เมื่อประมาณ 2 ชั่วโมงก่อนบริเวณป่าแห่งซาก
พวกอีลิคถูกบุคคลในชุดแดงจัดการราบเป็นหน้ากลองลงไปนอนบาดเจ็บกันทุกคน
“เอ... หมดแรงกันรึไงเมือกี๊ยังคึกกันอยู่เลยนี่นาหึหึหึ” บุคคลลึกลับพูดพลางเอาเท้าเขี่ยหน้าของอีลิค “ว้าวสายตาน่ากลัวดีนี่ชั้นชอบสายตาแบบนั้นหึหึหึจะดีกว่านี้ถ้าฝีมือดีด้วยนะฮ่าๆๆๆ” บุคคลลึกลับพูดพลางเดินไปรอบๆ
“เอาเป็นว่าเรามาเล่นเกมกันมั้ย” บุคคลลึกลับเสนออะไรบางอย่าง“ชั้นจะพาคนใดคนหนึ่งในพวกแกไปกับชั้นแล้วให้พวกแกตามไปช่วยมาไงฮ่ะๆๆๆคงไม่ยากเย็นไปนะแต่ไม่ต้องกลัวหรอกถ้าพวกนายไปช่วยไม่ได้เดี๋ยวชั้นจะตามไปฆ่าพวกนายทุกคนเองเพราะชั้นไม่ปล่อยให้ใครก็ตามที่บังอาจเห็นชั้นรอดไปได้หรอกเหมือนยัยเด็กคนนั้นไงฮ่าๆๆๆ” บุคคลลึกลับพูดถึงไอเดนพร้อมกับหัวเราะอย่างบ้าครั่ง
“แก!! ไอ้บ้านี่”ไบรอันพุ่งเค้าไปหวังจะชกบุคคลลึกลับนั่นแต่ก็ถูกหลบได้อย่างสบาย
“อะไรกันโมโหหรือไงฮ่าๆๆๆแกมีสิทธิ์หรือไงในเมื่อแกทำอะไรชั้นไม่ได้ฮ่าๆๆ” บุคคลลึกลับยังคงหัวเราะอย่างบ้าครั่งในขณะที่พวกเค้าทั้งหมดได้แต่เจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้
“เอาเป็นว่าชั้นเลือกเลยดีกว่าว่าจะพาใครไป” บุคคลลึกลับพูดขึ้นมาแล้วเดินไปหยุดที่หน้าอีลิค“ตระกูลคริมสันตระกูลที่ละทิ้งยศเพื่อที่จะใช้ชีวิตอย่างคนธรรมดางั้นเหรออืมมชั้นไม่ชอบพวกไร้ความสามารถหรอก” มันพูดถากถางอีลิคก่อนที่จะเดินไปหาเบอร์นาร์ด
“โจนส์งั้นเหรอ” มันจิกผมของเบอร์นาร์ดขึ้นมา“ตระกูลโจนส์หึหึหึรู้มั้ยชั้นเกลียดพี่ชายนายมากเลยหมอนั่นมันจับชั้นเข้าคุกล่ะทีนี้ชั้นจะจัดการกับแกเพื่อเป็นการเอาคืนพี่ชายนายแล้วกันฮ่าๆๆ”
“หมอนั่น..ไม่มีทางเจ็บใจกับเรื่องพวกนี้หรอกปีศาจอย่างเจ้านั่น” เบอร์นาร์ดพูดถึงพี่ชายของตัวเอง
“หืมไม่ถูกกันงั้นเหรอกับพี่ชายฮ่าๆๆไม่เป็นไรยังไงชั้นก็ไม่สนใจอยู่แล้วแต่นายน่ะน่าสนใจดีนะงั้นนายเนี่ยแหละที่ต้องไปกับชั้น” บุคคลลึกลับลากเบอร์นาร์ดขึ้นมาพร้อมกับกระโดดหายเข้าไปในป่าแห่งซากและตะโกนกลับมาว่า
“ตามมาช่วยกันเร็วๆล่ะก่อนที่เพื่อนนายจะไม่เหมือนเดิมฮ่าๆๆๆ”
พวกเค้าได้แต่นอนนิ่งอยู่กับพื้นเนื่องจากบาดแผลตอนที่สู้กับบุคคลลึกลับนั่นสาหัสมากทีเดียว
‘กรุบกรับๆ’ แว่วเสียงม้ามาแต่ไกลใครกันที่ขี่ม้ามาบริเวณที่พวกเค้าอยู่
“...พวกทหารหรือไงกันนะแต่ก็ดีอย่างน้อยจะได้ช่วยเบิร์นได้ถึงแม้พวกเราจะต้องโดนลงโทษก็ตาม…”อีลิคคิดในใจ
“ทุกคนชั้นขอโทษที่มาช้า” เจ้าของเสียงที่ควบม้ามายังพวกเค้าพูดขอโทษกับทุกคน
“วิลเลียม...” จาคอบหันไปมองที่ต้นเสียง“ชั้นคิดว่านายถูกจับไปแล้วซะอีก”
“ขอโทษทีชั้นมัวแต่รอเจ้านี่อยู่” วิลเลียมตอบพลางผายมือไปข้างหลัง
“มิคาเอล...” คริสโตเฟอร์เรียกชื่อบุคคลที่มากับวิลเลียม
มิคาเอลเป็นนักเรียนห้องเดียวกับพวกเค้าแม้จะไม่ถนัดเรื่องต่อสู้แต่เรื่องพยาบาลถือว่าเป็นท๊อปของห้องเลยทีเดียว
“ขอโทษทีนะที่มาช้าเดี๋ยวชั้นจะรักษาพวกนายเอง” มิคาเอลพูดพลางนั่งลงเพื่อรักษาเพื่อนทุกคน
“เบอร์นาร์ดล่ะ” วิลเลียมถาม
“ถูกเจ้านั่นพาตัวไป” อีลิคลุกขึ้นตอบหลังจากที่มิคาเอลช่วยรักษาให้แล้ว“ขอบใจมากมิคาเอล”
“เราต้องรีบตามไปช่วยเบอร์นาร์ด” คริสโตเฟอร์พูดกับวิลเวียม“หมอนั่นบาดเจ็บหนักกว่าพวกเรา” คริสโตเฟอร์พูดอย่างเป็นห่วงเนื่องจากเบอร์นาร์ดบาดเจ็บจากการสู้กับสัตว์ประหลาดร่างยักษ์มาก่อนหน้านี้แล้ว
“เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้วว่าแต่พวกนายยังไหวกันหรือเปล่า” วิลเลียมถามอาการทุกคน
“เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้วถ้าไม่ตายซะก่อนยังไงก็ต้องช่วยเบอร์นาร์ดให้ได้” เจสันพูด
“ครึ่งแรกดูดีนะคำพูดนายแต่ไม่น่ามีคำว่าตายเข้ามาเลยพวกเราไม่ตายหรอกน่า” จาคอบพูดกับน้องชาย
“เราต้องรีบตามไปช่วยหมอนั่นให้เร็วที่สุดเพราะชั้นไม่คิดว่ามันจะพาตัวหมอนั่นไปเฉยๆแน่” ไบรอันเสริมขึ้นมา
“พวกนายรีบฟื้นฟูตัวเองเถอะเดี๋ยวเราต้องไปลุยกันต่อ” วิลเลียมย้ำกับเพื่อนๆ
เวลาปัจจุบันโรงเรียนเซนต์ฌองปิแอร์
ห้องผอ.
“ท่านผอ. คะ” ไวโอเล็ตเดินเข้าไปในห้องผอ.
แต่ในห้องของผอ.ไม่ได้มีเพียงผอ. เพียงคนเดียว“ผบ.เอ็ดเวิร์ด” ไวโอเล็ตเรียกชื่อของบุคคลที่อยู่ในห้องผอ.
“ว่าไงพลโทไวโอเล็ตพวกเรามาป้องกันโรงเรียนนี้ให้ตามคำเรียกร้องของเธอแล้วไง” ผบ.พูดกับไวโอเล็ต
“ขอบคุณค่ะท่านผบ.แต่…”ไวโอเล็ตเว้นวรรค“ท่านผอ.คะนักเรียนในห้องของชั้น…”
“นักเรียนเธอเป็นอะไรอีกเหรอไวโอเล็ต” ผอ.ถามด้วยความร้อนใจ
“ดิชั้นคิดว่านักเรียนของดิชั้นจำนวนหนึ่ง…”ไวโอเล็ตไม่แน่ใจที่จะพูด“ออกไปตามหาคนร้ายที่เป็ฯต้นเหตุเรื่องนี้ค่ะ”
“อะไรนะเธอแน่ใจหรือเปล่าไวโอเล็ต” ผอ.ถามเพื่อความมั่นใจ
“ค่ะท่านผอ.เมื่อวานมีนักเรียนคนหนึ่งในจำนวนที่หายไปมาพูดคุยกับดิชั้นถึงสาเหตุการเสียชีวิตของคุณวิตเตนบาร์คและถามถึงต้นเหตุทั้งหมดและเบาะแส” ไวโอเล็ตอธิบาย
“แล้วเธอก็บอกไปงั้นเหรอเรื่องที่ควรจะเป็นความลับนั่น!!” ผบ.เอ็ดเวิร์ดตะคอกใส่ไวโอเล็ต
“ดิชั้นไม่คิดว่าพวกเค้าจะทำอะไรที่บ้าๆแบบนี้นี่คะ” ไวโอเล็ตพูดแบบสำนึกผิด
“ทหารทุกคน กระจายกำลังคุ้มครองโรงเรียนนี้ไว้” ผบ.ออกคำสั่งกับพวกทหาร “ส่วนพันตรีทั้งสองคนไปกับชั้น และเธอด้วย พลโทไวโอเล็ต”
ทหารที่เหลือทั้งหมด ตรึงกำลังป้องกันโรงเรียน เซนต์ ฌองปิแอร์รอบทิศทาง ก่อนที่ ผบ.เอ็ดเวิร์ดและ ไวโอเล็ต จะเดินทางไปยังป่าแห่งซาก
ทางด้าน พวกอีลิค พวกเขาทั้งหมดเคลื่อนที่เข้าไปในป่าแห่งซากอย่างช้าๆ ถึงที่นี่จะถูกเรียกว่าป่า แต่รอบๆกลับมีแต่ซากปรักหักพัง ไม่ได้มีต้นไม้ขึ้นเป็นป่าแต่อย่างใด
“แฮ่กๆๆ” คริสโตเฟอร์หอบด้วยความเหนื่อยอ่อน
“ไหวหรือเปล่า คริส” อีลิคหันไปถามคริสโตเฟอร์ที่กำลังหายใจไม่เป็นจังหวะ
“ไหว ชั้นยังไหวเอล” คริสโตเฟอร์แข็งใจตอบ
“งั้นก็รีบไปกันเถอะ เราน่าจะเสียเวลามากไปแล้ว” วิลเลียมเร่งเพื่อนทุกคน
“ทุกคนหลบหลังกำแพงนั่นก่อน!!” อีลิคบอกเพื่อนทุกคนให้หลบ เมื่อสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง “เราตามมันทันแล้ว”
พวกเค้าตามมาทันจนได้ บุคคลลึกลับนั่งอยู่บนตัวของเบอร์นาร์ดพลางแสยะยิ้ม
“พลังของมัน ถ้าชั้นคิดไม่ผิดน่าจะเป็นเสียง เจ้านั่น ใช้เสียงในการโจมตี” ไบรอันพูดขึ้นมา
“ใช้แล้วล่ะ มันโจมตีด้วยเสียง” อีลิคเสริม
‘ฟึ่บ’ ขณะที่พวกเค้ากำลังวางแผนจะโจมตีกันอยู่ บุคคลลึกลับก็โผล่มาที่กลางวงของพวกเค้า
“ไอ้บ้านี่!!” คริสโตเฟอร์สบถใส่บุคคลลึกลับ
“Rock Bomb!!” เจสันใช้เวทระเบิดจากหินใส่บุคคลลึกลับ แรงระเบิดทำให้พวกเค้าทั้งหมดกระเด็นออกนอกระยะโจมตีของเจ้านั่น
“เยี่ยมมาก เจสัน” จาคอบชมเจสันที่ตั้งสติใช้เวทได้ทันท่วงที
“มากันเร็วดีนี่ เด็กๆทุกคน หึหึหึ” เจ้านั่นพูดกับพวกเค้า “เหมือนจะมีคนใหม่เพิ่มมาด้วยสินะ หืม” เจ้านั่นพูดพลางมองไปที่ มิคาเอล และ วิลเลียม “เอาอย่างนี้สินะ”
“อะไรของเจ้านี่ พูดอยู่คนเดียว” ไบรอันถามขึ้นมา
“ช่างเถอะ รีบจัดการมันแล้วช่วยเบอร์นาร์ดดีกว่า” วิลเลียมตัดบทและเตรียมตัวโจมตีศัตรู
“ระวังเวทที่คล้ายการสั่นกระดิ่งของมันดีๆล่ะ วิลเลียม” อีลิคเตือนวิลเลียมเพราะเคยโดนจัดการด้วยท่านั้นมาแล้วก่อนหน้านี้
“สั่นกระดิ่ง ?? ยังไงหมอนี่ก็ใช้เสียงสินะ” วิลเลียมถาม
“ใช่สิ จะสู้กับมันเป็นอะไรที่ยากน่าดู” จาคอบเสริมขึ้นมา
“จาคอบ ไบรอัน พวกเราคงต้องร่วมมือกันแล้วล่ะ” วิลเลียมเรียกทั้งสองคน “พลังของพวกนายช่วยเพิ่มพลังเวทของชั้นได้”
“คุยกันนานไปแล้วนะ หึหึหึ” บุคคลลึกลับร่ายเวทใส่อีลิคที่ยืนอยู่ใกล้ที่สุด “Voice Ensnared..” เจ้านั่นใช้เสียงรบกวนการเคลื่อนไหวของอีลิคก่อนจะถีบเข้าไปที่ใบหน้าของเค้า
“อั่ก!!?” อีลิคร้องด้วยความเจ็บ
“พวกนาย นับว่าใจกล้าที่ยังตามชั้นมานะ แต่ผลสรุปมันก็ยังเหมือนเดิมแหละน่า” เจ้านั่นพูดพลางมองพวกเค้าทั้งหมด
“พล่ามมากไปแล้วน่า . Stone Cage!!” เจสันสร้างกรงขังจากหินขึ้นมาขังเจ้านั่นไว้ แต่เหมือนว่าจะไม่เป็นผลเมื่อมันใช้เสียงระเบิดกรงขังแล้วกระโดดหลบออกมา
“Water Magic.Model Dragon!!” จาคอบสร้างมังกรน้ำขนาดยักษ์พุ่งเข้าไปโจมตีบุคคลลึกลับ แต่ถูกระเบิดเสียงของเจ้านั่นทำลายกลายเป็นหยดน้ำกระจายอยู่บนอากาศ
“จะโจมตีชั้นตอนอยู่บนอากาศงั้นเหรอ ยากหน่อยนะ” เจ้านั่นกระหยิ่มยิ้มย่อง เมื่อเวทย์ของจาคอบทำอะไรไม่ได้
“Water Cannon!!” ไบรอันยิงปืนใหญ่น้ำเข้าไปใส่บุคคลลึกลับอีกครั้ง เพื่อไม่ให้มันได้ตั้งตัว แต่เจ้านั่นก็ยังใช้คลื่นเสียงระเบิดทำลายได้อีก
“เวทย์กระจอกๆแบบนี้ จำให้ชั้นเปียกได้อย่างเดียวเท่านั้นล่ะเฟร่ย” เจ้านั่นตะโกนใส่ไบรอัน
“นั่นล่ะ ที่ชั้นต้องการ” วิลเลียมพูดพลางใช้เวทย์ใส่บุคคลลึกลับ “Ice Cutter!!” วิลเลียมสร้างใบมีดน้ำแข็งจำนวนมากจากน้ำที่ทั้งสองคนปล่อยออกไปเมื่อสักครู่ คมมีดน้ำแข็งจำนวนมากพุ่งเข้าไปฟาดฟันร่างของบุคคลลึกลับ ในขณะที่ไม่ได้ตั้งตัว บุคคลลึกลับไม่สามารถหลบได้ เลือดสีแดงฉานกระเด็นไปทั่วบริเวณ
“ฟู่วว ชนะมันได้สักที” ไบรอันโล่งอก หลังจากที่แผนของพวกเค้าสำเร็จผล
“Impact Voice!!” บุคคลลึกลับที่ทุกคนคิดว่ามันโดนกำจัดได้แล้ว ซัดเวทย์เสียงเข้าที่หน้าอกของไบรอัน
“อึ่ก!!” ไบรอัน กระอักเลือดเนื่องจากถูกกระแทกเข้าที่หน้าอกอย่างจัง ก่อนจะสลบลงไป
“ไบรอัน!! โธ่เว้ย” อีลิคเริ่มมีสีหน้าเครียด ทั้งๆที่ปกติ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรเค้าจะมีสีหน้านิ่งเฉยตลอดเวลาแต่เพราะคราวนี้เกี่ยวโยงกับชีวิตของเพื่อนๆด้วยกระมัง
“อย่าวู่วามอีลิค พลังของนายโจมตีได้แรงกว่าพวกเรา ถ้านายเป็นอะไรไปอีกคนเราจบเห่แน่!” วิลเลียมเตือนสติอีลิคไม่ให้วู่วาม “Ice Age!!” วิลเลียมใช้เวทย์เปลี่ยนพื้นที่รอบๆบริเวณให้เป็นน้ำแข้งจับขาของเจ้านั่นไว้
“Rock Fist!! Combo!!” เจสันสร้างหมัดจากหินแล้วกระหน่ำต่อยไปที่บุคคลลึกลับ แต่เนื่องจากเจสันเริ่มเหนื่อยอ่อนจากการต่อสู้ จึงไม่ได้ผลอย่างที่ต้องการ
“หึหึหึ Death Bell…” บุคคลลึกลับยิ้มด้วยใบหน้าที่เปื้อนเลือดพร้อมกับใช้เวทย์เสียงกระดิ่งเข้าไปก่อกวนประสาทสัมผัสของพวกเค้าทุกคน
“อึ่ก!!” อีลิคฝืนจากการโดนเวทย์ของบุคคลลึกลับ ทำให้กระอักเลือด
“อีลิค ให้ชั้นช่วยมั้ย” มิคาเอลถามอีลิคระหว่างหลบจากเสียงของเจ้านั่น
“นายหาที่หลบเถอะ มิคาเอล นายจำเป็นต้องปลอดภัยที่สุด เพื่อรักษาเบอร์นาร์ดและไบรอัน” อีลิคกัดฟันบอกกับมิคาเอล มิคาเอลถึงกับทึ่งในความคิดของอีลิค
“Great For Electric!!” อีลิคสร้างไฟฟ้าจำนวนมากขึ้นมารอบตัวของเค้า “Attack!!” ไฟฟ้าจำนวนมากพุ่งเข้าไปช๊อตใส่บุคคลลึกลับ เกิดประกายไฟและระเบิดจำนวนมากรอบบริเวณนั้น เสียงก้องกังวานไปทั่ว แต่เจ้านั่นก็ยังไม่ตาย
“หึหึหึ เป็นการโจมตีที่สุดยอดจริงๆ ไม่นึกว่าพวกไร้ความสามารถจะทำได้ขนาดนี้” เจ้านั่นพูดออกมาขณะที่ล้มลงคุกเข่า
“Wind Cannon!!” คริสโตเฟอร์รวบรวมพลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ อย่างปืนใหญ่ลมเพื่อโจมตีบุคคลลึกลับนั่น การโมตีของคริสโตเฟอร์ทำให้เจ้านั่นกระเด็นไปกองอยู่อีกทิศทางหนึ่ง ขณะเดียวกัน วิลเลียมก็พุ่งเข้าไปเพื่อจัดการขั้นสุดท้าย
“แกแน่ใจแล้วเหรอที่จะทำอย่างนี้ หืมม” บุคคลลึกลับพูดกับวิลเลียมอย่างมีเลศนัย
“หึ..” วิลเลียมยิ้มให้กับเจ้านั่นก่อนที่จะร่ายเวทย์ครั้งสุดท้าย “Freezing!!” ‘โพล๊ะ!!’ วิลเลียมจับคอบุคคลลึกลับและใช้เวทย์เปลี่ยนให้เป็นน้ำแข็งพร้อมกับบีบจนกระจาย
“จบแล้วล่ะทุกคน” วิลเลียมหันไปบอกกับเพื่อนๆ หลังจากจัดการบุคคลลึกลับเสร็จแล้ว
“เยี่ยมเลย เพื่อน” คริสโตเฟอร์พูดพลาง ยกนิ้วโป้งให้กับวิลเลียมในสภาพที่อ่อนแรง
“รอก่อนนะ ทุกคนแล้วชั้นจะรีบรักษาให้” มิคาเอลบอกกับเพื่อนทุกคน เหมือนเค้าจะรู้สึกผิดที่ไม่สามารถช่วยทุกคนต่อสู้ได้
“รักษา..เบอร์นาร์ด..กับ...ไบรอันก่อนเลย มิคาเอล” อีลิคบอกกับมิคาเอลในสภาพที่อ่อนแรงเต็มที
“แต่นายก็...” มิคาเอลอึกอัก
“เอาเถอะน่า มิคาเอล อีลิคไม่ตายง่ายๆหรอก หมอนี่ถึกกว่าที่คิดนะ” วิลเลียมบอกกับมิคาเอล
วิลเลียมและจาคอบ พยุงร่างของเบอร์นาร์ดที่สลบอยู่ และไบรอัน มาให้มิคาเอลรักษา
“เป็นไงบ้างล่ะ” จาคอบถามมิคาเอล
“หนักทั้งคู่ เบอร์นาร์ดกระดูกหักหลายท่อนเลย คิดว่ากลับไปก็คงต้องเข้าโรงพยาบาลอีกนาน เพราะชั้นรักษาให้ได้ไม่เท่าไหร่” มิคาเอลบอกขณะที่กำลังพยายามรักษา “ส่วนไบรอัน อวัยวะภายในปกติดี แต่มีอาการช้ำของกล้ามเนื้อบริเวณอก คงต้องรักษาตัวอีกนานเหมือนกัน” มิคาเอลรักษาทั้งสองคนเสร็จจึงเดินไปหาอีลิค
“ถึงตานายแล้วนะ” มิคาเอลบอกกับอีลิค
“ช่วยหน่อยแล้วกัน” อีลิคพยายามตอบ ความจริงเค้าเริ่มไม่ค่อยได้ยินเสียงของมิคาเอลแล้ว ผลจากเวทย์ของบุคคลลึกลับนั่น
หลังจากรักษาให้ทุกคนเสร็จแล้ว มิคาเอลจึงหมดแรงและนั่งพักอยู่บริเวณซากปรักหักพังแถวนั้น ก่อนที่พวกที่เหลือจะเดินตามออกมาหลังจากฟื้นฟูตัวเอง
“อย่างน้อยพวกเรา ก็แก้แค้นให้เพื่อนได้แล้วสินะ” อีลิคพูดกับทุกคน
“ใช่สิ เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเลยนะ” วิลเลียมบอกขณะที่แบกเบอร์นาร์ดไว้บนบ่า
“แค่กๆ ขอโทษทีนะ ทุกคนชั้นเหมือนเป็นตัวถ่วงเลย” เบอร์นาร์ดฟื้นจากอาการสลบและขอโทษทุกคน
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ก่อนหน้านั้นนายก็ทำได้ดีอยู่นี่” จาคอบบอกกับเบอร์นาร์ด พร้อมกับช่วยพยุงไบรอัน กับเจสัน
“พวกเรา ไม่ตายงั้นสินะ” เจสันพูดขึ้นมา
“ใช่ พวกเรายังรอดอยู่ ถึงจะปางตายก็เถอะ แค่กๆ” ไบรอันตอบ
“ทุกคน!! มีคนมา” มิคาเอลตะโกนบอกเพื่อนๆเมื่อเห็นกลุ่มคนกำลังเคลื่อนที่มายังที่ที่พวกเค้าอยู่
“ใครกัน ??” อีลิคถามอย่างสงสัย
“อาจารย์ไวโอเล็ต กับ ใครไม่รู้แต่เหมือนจะเป็นทหาร” มิคาเอลตอบกลับมา
ผบ.เอ็ดเวิร์ด อาจารย์ไวโอเล็ต พร้อมทั้งพันตรีทั้งสองคนเดินมาหยุดตรงหน้าพวกเค้าทั้งหมด
“พวกเธอ!!” อาจารย์ไวโอเล็ตวิ่งเข้าไปหานักเรียนของเธอเมื่อเห็นสภาพของพวกเค้าทุกคน “ทำไมถึงทำอะไรกันแบบนี้” ไวโอเล็ตต่อว่าพวกเค้าทั้งหมด แต่ทั้งหมดกลับนิ่งเฉยไม่ตอบโต้
“หึ สภาพดูไม่ได้เลยนะ” ผบ.เอ็ดเวิร์ดพูดเหยียดๆใส่พวกเค้าทุกคน พร้อมกับมองไปรอบๆ “เจ้านั่นพวกเธอเป็นคนฆ่ามันงั้นเหรอ” ผบ.เอ็ดเวิร์ดหันไปถามวิลเลียม
“ใช่” วิลเลียมตอบอย่างห้วนๆ
‘เผียะ !!’ ผบ.เอ็ดเวิร์ดตบหน้าวิลเลียมอย่างแรง วิลเลียมได้แต่กัดฟันแล้วจ้องหน้า
“พวกแกเข้าใจบ้างมั้ย ว่าเจ้านั่นสำคัญยังไง” ผบ.เอ็ดเวิร์ดพูดพร้อมกับชี้หน้า วิลเลียม “เจ้านี่มันจะเป็น พยานปากสำคัญที่จะทำให้เราตามหาพวกที่เหลือของมันเจอ มันเป็นประโยชน์กับกองทัพของเรามาก แต่พวกแกกลับฆ่ามันงั้นเหรอ” ผบ.เอ็ดเวิร์ดพูดด้วยความโกรธ
“ท่าน ผบ.คะ” ไวโอเล็ตเรียก ผบ.เอ็ดเวิร์ด “ขอร้องเถอะค่ะ พวกเค้าเป็นนักเรียน อย่าใช้กฏของกองทัพกับพวกเค้าเลย” ไวโอเล็ตพยายามปกป้องนักเรียนของตนเอง
“หึ งั้นเหรอ... งั้นผมก็หวังว่า ทางโรงเรียนจะจัดการเจ้าพวกนี้ให้อย่างสาสมนะ” ผบ.เอ็ดเวิร์ดพูดใส่หน้าไวโอเล็ต ไวโอเล็ตได้แต่ก้มหน้า
“ไอ้หนวดนี่!!” เบอร์นาร์ดได้แต่กัดฟันและพูดอยู่ในลำคอ
หลังจากจัดการกับศพของบุคคลลึกลับเสร็จพวกเค้าทั้งหมดก็เริ่มเคลื่อนที่ออกจากบริเวณนั้น แต่ในขณะที่พวกเค้าทั้งหมดจะพ้นเขตป่าแห่งซากออกไป สัตว์ร้ายร่างยักษ์ 4 ตัวก็เข้ามาขวางทางพร้อมกับคำรามใส่พวกเค้า
“หึ พอเจ้านั่นตาย พวกแกก็กลับมายึดที่กันเลยเหรอ” ผบ.เอ็ดเวิร์ดพูดขึ้นมา “พวกนายจัดการซิ” ผบ.เอ็ดเวิร์ดสั่งพันตรีทั้งสองคนที่มาด้วย
“ครับ” พันตรีทั้งสองรับคำ ก่อนที่จะชักดาบข้างตัวฟันสัตว์ร้ายทั้ง 4 ตัวขาดเป็นท่อนๆในทีเดียว สร้างความประหลาดใจให้กับทั้ง8 คนมาก
เมื่อพวกเค้าทั้งหมดกลับมาถึงโรงเรียน เบอร์นาร์ดและ ไบรอัน ถูกส่งตัวไปยังโรงพยาบาล ส่วนพวกเค้าที่เหลือทั้ง 6 คนถูกเรียกตัวไปยังห้องของ ผอ. เพื่อฟังคำตัดสินลงโทษ
ห้องเรียนชั้น ปี 1 ห้อง A
“พวกนั้นจะโดนลงโทษอะไรกันนะ” คริสตินถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง
“อืม ร้ายแรงที่สุดคงจะเป็นไล่ออกล่ะมั้ง แต่ครูไวโอเล็ตอาจจะช่วยพวกนั้น คงโดนแค่ พักการเรียนหรือเปล่านะ” หลี่ เฟย เสนอความคิด
“อะไรกัน อย่างไหนก็ไม่ดีทั้งนั้นล่ะ” โอลีเวียพูดขึ้นมาหลังฟังความเห็นของ หลี่ เฟย
“ชั้นขอไม่ออกความเห็น เจ้าพวกนั้นดันไปทำเรื่องแบบนั้นโดยไม่บอกเราซักนิด จริงมั้ยเอ็ดมัน” อดัม หันไปคุยกับเอ็ดมัน
“นั่นสิ สนุกกันอยู่แค่นั้น ปล่อยให้ชั้นต้องนั่งแกร่วอยู่ได้” เอ็ดมันพูดพลางกัดฟัน
“อะไรกัน พวกนาย แทนที่จะเป็นห่วงเพื่อน” ไรลี่ย์ต่อว่า ทั้งสองคน
“อา รำคาญจังเลยๆ โดนบ่นซะแล้ว” เอ็ดมันเดินหลบจากเสียงบ่นของไรลี่ย์ ไปที่หน้าประตูห้อง “อ๊ะ ครูไวโอเล็ต” พอดีกัย อาจารย์ไวโอเล็ตก็เดินเข้ามาในห้องพอดี
“พวกนั้น จะเป็นอะไรหรือเปล่าคะครู” ชาล็อตถามอาจารย์ไวโอเล็ต
“ครูยังไม่รู้เลยค่ะ ท่าน ผอ.สั่งให้ครูออกมาก่อน” ไวโอเล็ตตอบนักเรียน
“หวังว่าคงจะไม่เป็นอะไรนะ” โซเฟียพูดพลางกุมมือ ในขณะที่ทั้ง 6 คนเดินกลับมาในห้องพร้อม ผอ.
“สวัสดีครับ/ค่ะ ท่าน ผอ.” นักเรียนทุกคนยืนขึ้นทำความเคารพ ผอ.
“สวัสดีๆ ชั้นมาที่นี่เพื่อจะบอกบทลงโทษของนักเรียนพวกนี้ให้พวกเธอทั้งหมดรับทราบ” ผอ. พูดกับนักเรียนทุกคน “บทลงโทษของพวกเค้าทั้งหมดคือ ห้ามใช้เวทย์ทุกอย่างเป็นระยะเวลา 1 เดือนยกเว้นเวลาเรียนที่จำเป็นต้องใช้ และถูกกักบริเวณให้อยู่แค่ภายในเขตระหว่างโรงเรียนและบ้านของพวกเค้า ถ้าพวกเค้าฝ่าฝืน เรื่องนี้ชั้นคงต้องให้ทางกองทัพจัดการ เพราะโทษที่พวกเธอทำ มันร้ายแรงมากเกินไป” ผอ.อธิบาย “หวังว่าพวกเธอคงจะเข้าใจ”
“ครับ” ทั้ง 6 คนรับคำ
“วันนี้ชั้นอนุญาตให้พวกเธอกลับบ้านได้” ผอ. บอกกับพวกเค้าทั้ง 6 คน “ไวโอเล็ต ช่วยไปส่งทั้งหมดที”
“ค่ะ ท่าน ผอ.” ไวโอเล็ตรับคำ
“ดีจังเลย ที่พวกเค้าไม่โดนไล่ออก” ลูซี่พูดขึ้นมาในห้อง ขณะที่ทั้ง 6 คนกลับบ้านกันหมดแล้ว
“นั่นสิ โชคดีจัง” เสตลล่าเสริม
“แต่พวกนั้นก็โดนสั่งห้ามใช้เวทนะ โหดร้ายอยู่เหมือนกัน” คริสตินพูดขึ้นมา “แถมโดนกักบริเวณอีก” ทุกคนได้แต่นั่งหน้าละห้อย เพราะเป็นห่วงเพื่อน
เช้าวันต่อมา หลังจากที่พวกเค้าทั้ง 6 คน ถูกคาดโทษไว้
หน้าห้องเรียนปี 1 ห้อง A ขณะที่ครูทั้งหมดเข้าประชุมกับทางกองทัพ
“เห้อ น่าเบื่อจังแฮะ” คริสโตเฟอร์นั่งเกาะระเบียงหน้าห้องแล้วบ่นออกมา
“ก็ยังดีกว่าถูกไล่ออกไม่ใช่หรือไง” อีลิคปลอบใจเพื่อน
“ไปเยี่ยมเบิร์นก็ไม่ได้ ป่านนี้หมอนั่นจุกอกตายแล้ว” คริสโตเฟอร์พูดกับอีลิค
“ปกติหมอนั่นจะต้องคอยบ่นนายนี่นา ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนถึงจะกลับมาเรียนได้” อีลิคพูดขึ้นมาพลางยืดมือขึ้นไปบนอากาศ ด้วยสีหน้านิ่งเฉย พร้อมกับหันไปดูเสียงอะไรบางอย่างจากบันได
“เห้ย! พวกนาย” นักเรียนชาย สองคนที่ดูเหมือนจะเป็นรุ่นพี่ของอีลิค เดินเข้ามาเหมือนกำลังจะหาเรื่อง “ได้ข่าวว่าไปก่อเรื่องอะไรกันมาเหรอ ห๊ะ พวกนายน่ะ” แขกไม่ได้รับเชิญสองคนกระชากคอเสื้อของอีลิคขึ้นมาถาม
“แล้วมันเรื่องอะไรของพวกนาย” อีลิคถามกลับไปด้วยสีหน้านิ่งเฉย
“ฮ่าๆๆ พวกชั้นไม่พอใจว่ะ เป็นแค่เด็กปี 1 แต่ดันทำตัวกร่างไม่เบานี่” รุ่นพี่อีกคนพูดพลางชี้หน้าคริสโตเฟอร์ “ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ขอชั้นจัดการแกหน่อยเถอะ”
‘พลั่ก!’ คริสโตเฟอร์ถูกต่อยเข้าที่ใบหน้าจนล้มไปข้างหลัง ไม่ใช่ว่าหมัดของรุ่นพี่คนนั้นมีพลังมหาสาร แต่เค้ายังไม่หายจากอาการบาดเจ็บเมื่อวาน
“ฮ่าๆๆ ทำไมไม่ใช้เวทของแกโจมตีใส่ชั้นล่ะ อ้อ ลืมไปแกใช้เวทไม่ได้นี่นา ฮ่าๆๆๆ” คริสโตเฟอร์ได้แต่มองอย่างเจ็บแค้นเมื่อทำอะไรไม่ได้
“โอ๊ย!! เจ้าบ้านี่” รุ่นพี่อีกคน ตะโกนร้องขึ้นมาอย่างหัวเสีย เมื่ออีลิค ใช้หัวของเค้ากระแทกเข้าไปที่จมูกของเจ้านั่น
“ไอ้บ้าเอ๊ย เห็นทีคงต้องสั่งสอนกันมากกว่านี้แล้ว” รุ่นพี่ที่โดนอีลิคใช้หัวกระแทกใส่กำลังจะร่ายเวทใส่อีลิค
‘ตู้ม!!!’ หมัดเหล็กขนาดใหญ่ทุบใส่รุ่นพี่ทั้งสองก่อนที่จะร่ายเวทใส่พวกอีลิค แต่พวกนั้นก็สามารถหลบได้
“ใครกันฟระ!!” รุ่นพี่นักเลงหันไปหาต้นเหตุ
“ผมเอง รุ่นพี่” เสียงจากห้องเรียนของพวกอีลิคตอบคำถามของรุ่นพี่นักเลงคนนั้น
“อดัม” คริสโตเฟอร์เรียกชื่อคนที่ช่วยพวกเค้า
“เออ ชั้นเนี่ยแหละ” อดัมพูดพลางมองไปหารุ่นพี่ทั้งสองคน “ถึงเจ้าสองคนนั้นโดนห้ามไม่ให้ใช้เวท แต่พวกชั้นไม่นี่หว่า ถ้าคิดจะทำอะไรอีกล่ะก็ อย่าหาว่าไม่เตือนแล้วกัน ใช่มั้ยเอ็ดมัน” อดัมหันไปพูดกับเพื่อนอีกคน
“ใช่ อดัม” เอ็ดมันตอบ “ชั้นก็ชักคันไม้คันมือเหมือนกัน”
“ฮ่าๆๆ ไอ้เด็กปากดี พวกแกคิดว่าอย่างพวกแกจะสู้พวกชั้นได้รึไง” รุ่นพี่นักเลงพูดเยาะเย้ย อดัม และ เอ็ดมัน
“ชั้นบอกแล้วนะว่า อย่าหาว่าไม่เตือน” อดัมพูดพร้อมกับใช้หมัดเหล็กของเค้าต่อยเข้าไปที่รุ่นพี่ทั้งสองคน
“หึ ทื่อๆเลยนะ แค่นี้พวกชั้นกระโดดหลบก็พ้น... อ๊ะ!!” รุ่นพี่นักเลงทั้งสอง กำลังจะกระโดดหลบหมัดของอดัมแต่เหมือนจะมีอะไรมาขัดขวาง “อะไรเนี่ย”
“Wild Vines!!” เถาวัลย์จำนวนมากเลื้อยออกจากมือของ เอ็ดมันเข้าไปรัดขาของรุ่นพี่นักเลงทั้งสองคนไว้ ทำให้พวกเค้าหมดสิทธิ์หนี
“โชคดีนะรุ่นพี่ แล้วเจอกันใหม่” อดัมพูดพลางซัดกำปั้นใส่รุ่นพี่ทั้งสองกระเด็นตกจากชั้นเรียนของพวกเค้าไปไกลลิบ
“ฮ่าๆๆๆ สะใจจริง” อดัมยืนหัวเราะหลังจากจัดการรุ่นพี่ทั้งสอง
“ขอบใจ อดัม” อีลิคพูดขอบใจอดัม
“ไม่ต้องเลย ชั้นไม่ได้ช่วยพวกนาย ชั้นแค่รำคาญที่เจ้าพวกนี้มาเอะอะหน้าห้องเรียน” อดัมตอบอีลิคกลับไปห้วนๆ
“เอ่อ งั้นเหรอ แต่ก็ต้องขอบใจอยู่ดี” อีลิคไม่ลดละที่จะพูดขอบใจ
“อย่าใส่ใจเลย อีลิค ความจริงแล้ว อดัมตั้งใจช่วยพวกนายนั่นแหละแต่ยังงอนพวกนายที่ไม่ยอมชวนไปร่วมต่อสู้เมื่อวานด้วย” เอ็ดมันบอกกับอีลิค
“เอ็ดมัน พูดอะไรน่ะ” อดัมรีบปิดปากเอ็ดมัน “เอ่อ..อะแฮ่ม นั่นแหละมันเป็นอย่างที่เอ็ดมันพูด” อดัมพูดแก้เขิน “แต่พวกนายมันก็น่าโกรธจริงๆ ไอเดนก็เพื่อนเรานะ แต่พวกนายกลับไปแก้แค้นให้เธอโดยที่ไม่บอกเราเนี่ยนะ” อดัมพูดกับอีลิคอย่างน้อยใจ
“ขอโทษที อดัม คราวหลังชั้นสัญญาว่าจะไม่ลือนาย” อีลิคบอกกับอดัม
“นี่พวกนายยังคิดว่าจะมีคราวหลังอีกเหรอ” โอลีเวียโวยวาย “โดนลงโทษแค่นี้ไม่เข็ดหรือไง”
“เห้อ น่ารำคาญจัง” อีลิคบ่นออกมาเบาๆ
“นายว่าไงนะ อีลิค” โอลีเวียพูดพลางทุบอีลิค อีลิคได้แต่ยกมือขึ้นมาบังพร้อมกับทำหน้าเซ็งๆ เพื่อนๆทุกคนหัวเราะร่วนกันเป็นแถว
หนึ่งสัปดาห์ต่อจากนั้น เบอร์นาร์ด และ ไบรอันกลับมาเรียนปกติ และกองทัพได้ส่งคนไปสำรวจป่าแห่งซากอย่างละเอียด แต่กลับไม่พบเจอร่องรอยของพวก ฮอร์ซแมน นักโทษแหกคุกที่พวกเค้า สันนิษฐานว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับ บุคคลลึกลับผู้สังหารไอเดน
หนึ่งเดือนต่อจากนั้น พวกเค้าทั้ง 8 คนก็พ้นจากโทษในครั้งนั้น และใช้ชีวิตตามปกติ และแต่ละคนต่างพยายามเพิ่มพลังเวทให้กับตัวเอง
หลายเดือนต่อจากนั้น อาจารย์ไวโอเล็ต ถูกสั่งให้กลับไปประจำอยู่ที่กองทัพ การจากลาเริ่มขึ้น อาจารย์คนใหม่เข้ามาประจำห้อง A ของปี 1
หนึ่งสัปดาห์ถัดจากนั้น ถึงเวลาสอบเลื่อนระดับชั้น ผลการสอบ จากปีหนึ่งทั้งหมด อีลิคได้ที่ 1 วิลเลียมได้ที่2 และ วิคเตอร์จากห้องC ได้ที่ 3
วันพรุ่งนี้ จะเป็นวันที่ทุกคน จะขึ้นเป็นนักเรียนปี 2 ของโรงเรียน เซนต์ ฌองปิแอร์
ความคิดเห็น