คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ข่าวร้ายหน้าห้องเรียน
ข่าวร้ายหน้าห้องเรียน
‘ว่าไงล่ะสหายข้า เราไปร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่กันเถิด ว่าไงล่ะสหายข้า เจ้าพร้อมที่จะไปกับข้าหรือไม่ ว่าไงล่ะสหายข้า เจ้าพร้อมจะต่อสู้เพื่อข้าหรือไม่ ว่าไงล่ะสหายข้า เจ้าพร้อมจะพลีชีพเพื่อข้าหรือไม่ ว่าไงล่ะสหายข้า... เจ้าพร้อมที่จะรวมร่างกับอสูรกายตรงหน้าเจ้าหรือไม่’
บ้านคริมสัน
“เอล เอล ตื่นได้แล้วลูก เดี๋ยวจะสายอีกนะ” เสียงปลุกยามเช้าที่ทำให้คนที่กำลังนอนฝันดีอยู่ตื่นขึ้นทันที
“อืมม...เช้าแล้วเหรอเนี่ย” อีลิคตื่นขึ้นมา พร้อมกับขยี้ตาให้ตาสว่างแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ บรรยากาศวันนี้ถือว่าไม่ดีมากนัก อากาศอบอ้าว ทำให้อีลิคร็สึกไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่ แต่สาเหตุหลักน่าจะมาจากการฝึกเมื่อวาน
“ตลาดครึกครื้นจังแฮะ” อีลิคมองลงไปจากหน้าต่างห้องของตัวเอง ผู้คนมากมายเดินซื้อของกันเป็นพัลวัน ใกล้ๆกับหน้าบ้านของเค้า มีกลุ่มเด็ก 4-5 คนกำลังเล่นกันส่งเสียงโวยวาย “เจ้าเด็กพวกนี้ เสียงดังกันแต่เช้าเชียว ทำเอาหลับไม่สนิท แต่เมื่อวานกลับเงียบกันซะงั้น” อีลิคบ่นอุบอิบก่อนเดินเข้าห้องน้ำ
“แต่งตัวเสร็จแล้ว ลงมาทานอาหารเช้านะลูก” เสียงแม่ตะโกนบอกอีลิค
“ครับแม่” อีลิครับคำ
เมื่อทำภารกิจ ตอนเช้าเสร็จอีลิคจึงลงไปทานอาหารเช้าที่ชั้นล่าง เพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียน
“พ่อล่ะครับ”อีลิคถามผู้เป็นแม่
“พ่อออกไปตั้งแต่เช้าแล้วลูก รู้สึกว่าวันนี้งานที่กระทรวงจะวุ่นวาย” แม่ตอบถามอีลิค พ่อของอีลิคนั้นทำงานเป็นรองนายกกระทรวงเวทย์ของเมืองส่วนตะวันออก นั่นจึงไม่แปลกที่บ่อยครั้ง อีลิค จะไม่ได้ทานอาหารร่วมกับผู้เป็นพ่อ
“ครับแม่ ผมชินแล้วล่ะ ก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว”
“เอาน่าอีลิค อย่างน้อยพ่อเค้าก็ทำเพื่อพวกเรานะ” แม่ปลอบใจ อีลิค
“ผมเข้าใจครับแม่”
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จอีลิค ก็เตรียมตัวเดินทางไปโรงเรียน
“ผมไปแล้วนะครับ”
“เดินทางดีๆนะลูก” แม่บอกกับอีลิค
“ครับผม”
การเดินทางไป โรงเรียนเซนต์ ฌองปิแอร์ นั้น มีหลายวิธี ไม่ว่าจะเป็น รถม้า หรือ ขี่นกรับจ้างขึ้นไป เพราะในเมืองส่วนตะวันออก ของจำพวกรถยนต์ ไม่ค่อยจะนิยมใช้กัน หรืออีกวิธีหนึ่งก็คือ วิ่งอย่างบ้าระห่ำเป็นระยะทาง 5 กิโลเมตร เพื่อไปยังโรงเรียน อีลิคเลือกที่จะนั่งรถม้าขึ้นไป
ระหว่างทาง
“เอลจังจ๋า !!! ” เจ้าของเสียงตะโกนเรียกอีลิคพร้อมกับกระโดดขึ้นมาบนรถม้า ทำให้อีลิคและคนขับ ถึงกับตกใจ
“เล่นอะไรเนี่ย คริส” อีลิคต่อว่า คริสโตเฟอร์
“โหย หยอกนิดหน่อยเอง ชั้นขี้เกียจเดินขึ้นเนินอะ ขอติดรถขึ้นไปด้วยคน ลุงครับ เก็บตังกับหมอนี่เลยนะ” คริสโตเฟอร์ อธิบายอย่างยียวน
“เห้อ นายนี่มัน... แล้วเบิร์นล่ะ” อีลิคถามด้วยความสงสัย
“วันนี้ พ่อของหมอนั่นจะไปส่งเองน่ะ ถึงหมอนั่นจะไม่พอใจแต่ก็ต้องยอมไปอะน่ะ” คริสโตเฟอร์ตอบคำถามอีลิคด้วยเสียงหน่ายๆ
“ตกลงว่า หมอนั่นยังไม่ถูกกับคนในบ้านอีกหรือไง” อีลิคสงสัย
“เป็นชั้น ชั้นก็คงไม่ล่ะนะ เล่นเอาเราไปเทียบกับพี่ชายอย่างนั้น เป็นใครก็คงไม่สบอารมณ์” คิดโตเฟอร์แสดงความคิดเห็น เกี่ยวกับ ครอบครัวของ เบอร์นาร์ด
“จอดตรงนี้เลยครับลุง เดี๋ยวผมเดินเข้าไปเอง” อีลิคบอกให้รถม้าจอดแค่หน้าประตูทางเข้าโรงเรียน เพื่อที่จะเดินเข้าไปเอง
หน้าทางเข้าโรงเรียน มีนักเรียนหลายคนที่เพิ่งมาถึง บางคนก็ยืนคุยกันก่อนเข้าโรงเรียน มีทั้ง ปี 1 ถึง 3 ในจำนวนนั้นเป็นนักเรียนของห้องเดียวกันกับอีลิคอยู่ 2 คน คือ จาคอบ และ เจสัน สมิธ สองพี่น้องฝาแฝดประจำห้อง
“เห้ อีลิค คริสโตเฟอร์” จาคอบทักเมื่อเห็น ทั้งสองคนเดินเข้ามา
“ว่างายยย เจคอบคุง” คริสโตเฟอร์ตอบกลับด้วยเสียงยานๆ
“รีบไปที่ห้องเรานะ ตอนนี้กำลังฮือฮากันใหญ่แล้ว แล้วก็คริสโตเฟอร์ ชั้น จาคอบ” จาคอบบอกกับคริสโตเฟอร์
“มีเรื่องอะไรกันเหรอ ” อีลิคถามพี่น้องฝาแฝดคู่นั้น
“เดี๋ยวไปถึงพวกนายก็รู้กันเองล่ะ” เจสันตอบ อีลิคแบบกำกวม
ห้องเรียนระดับกลางขั้น2 ปี1 ห้อง A
นักเรียนหลายคน กำลังคุยกันถึงเรื่องอะไรบางอย่างส่งเสียงดังจนฟังไม่ได้ศัพท์ ส่วน เบอร์นาร์ด ได้แต่นั่งจ้องกระดานหน้าห้องพร้อมกับถือหนังสือเล่มโปรดไว้ในมือ
อีลิคเดินแหวกนักเรียนทั้งหมด เข้าไปที่หน้ากระดาน มีกระดาษแผ่นหนึ่งติดอยู่บนกระดาน บนนั้นมีคะแนนของนักเรียนทั้งหมดเขียนอยู่ นักเรียนทุกคนรู้ดีว่านี่เป็นลายมือของอาจารย์ไวโอเล็ต แต่มีข้อความต่อท้ายอยู่ข้างล่างของกระดาษ ซึ่งเป็นลายมือคนละลายมือ เขียนแบบหวัดๆ ยิ่งกว่านั้นคือ มีเลือดเปื้อนอยู่บนกระดาษแผ่นนั้น สิ่งที่อยู่บนกระดาษมีทั้งหมด ดังนี้
‘1 อดัม นีลสัน 38 คะแนน
2 ชาล็อต แคสเตอร์ 40 คะแนน
3 คริสติน แพรททิค 50 คะแนน
4 ลูซี่ ริชมอนด์ 35 คะแนน
5 ไรลี่ย์ โบฟอร์ต 42 คะแนน
6 โอลีเวีย เดอลาโพล 38 คะแนน
7 อีลิค คริมสัน 47 คะแนน
8 จาคอบ สมิธ 40 คะแนน
9 เจสัน สมิธ 39 คะแนน
10 สเตลล่า ธีโอดอร์ 45 คะแนน
11 หลี่ เฟย 47 คะแนน
12 โซเฟีย เกรย์ 38 คะแนน
13เอ็ดมัน เอลตัน 40 คะแนน
14 มิคาเอล สจ๊วต 42 คะแนน
15 ไอเดน วิตเตนบาร์ค 43 คะแนน
16 ไบรอัน โอเว่น 37 คะแนน
17 แอนนา แบรท 40 คะแนน
18 วิลเลียม ครูท 50 คะแนน
19 เบอร์นาร์ด โจนส์ 35 คะแนน
20 คริสโตเฟอร์ แดน 35 คะแนน
อาจารย์คนนี้อยู่ที่ไหนกันนะ
อยากรู้หรือเปล่า
ตามหาข้าสิ ตามหาข้า
ด้วยพลังของพวกเจ้า ไร้ซึ่งกองทัพ’
นี่คือข้อความที่เขียนอยู่ในกระดาษแผ่นนั้นทั้งหมด
“มีใครไปบอกอาจารย์ท่านอื่นหรือยัง” อีลิคถามเพื่อนๆในห้อง
“คริสติน กับ อดัม กำลังไปบอกท่าน ผอ. ” หลี่ เฟย ตอบคำถาม อีลิค
“ นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นเนี่ย ” คริสโตเฟอร์ตะโกนออกมาเสียงดัง
“เงียบเถอะน่า คริส” เบอร์นาร์ด ปรามคริสโตเฟอร์
“แล้วนายจะนั่งอยู่เฉยๆ หรือไง เบิร์น” คริสโตเฟอร์เดินไปต่อว่า เบอร์นาร์ดที่โต๊ะ
เบอร์นาร์ดลุกขึ้นกระชากคอเสื้อ คริสโตเฟอร์ด้วยความโกรธ พร้อมกับตะโกนใส่หน้าคริสโตเฟอร์
“นายคิดว่าตอนนี้นายเครียดอยู่คนเดียวหรือไง ชั้นมาถึงห้องนี้ก่อนนาย ชั้นรับรู้เรื่องนี้ก่อนนาย ยัยไวโอเล็ตถูกลักพาตัวไป เป็นตายร้ายดีไม่มีใครรู้ เรื่องนี้ชั้นก็รู้ก่อนนาย เรื่องที่ชั้นรู้อีกอย่างคือตอนนี้เราต้องช่วยกันคิดสิว่าจะทำยังไง ไม่ใช่โวยวายเป็นบ้าเหมือนนาย ที่ชั้นนั่งเงียบเพราะชั้นกำลังพยายามคิด คิดวิธีที่จะช่วยยัยนั่น โดยไม่ต้องพึ่งพากำลังของกองทัพ”
คริสโตเฟอร์ หน้าเสีย “ชั้น...ชั้นขอโทษ เบิร์น”
“แต่เบอร์นาร์ด นายคิดจะช่วยยังไงของนาย โดยไม่ต้องพึ่งกำลังของกองทัพ” มิคาเอล เพื่อนในห้องถามเบอร์นาร์ด
“ชั้นก็กำลังคิดอยู่นี่ไง ยากสุดพวกเราคงต้องไปช่วยยัยนั่นกันเอง” เบอร์นาร์ดตอบ
“แล้วพวกเราจะไปทำอะไรมันได้ เบอร์นาร์ด” แอนนา ร้องทักขึ้นมา
“ตอนนี้ รอให้พวกนั้นไปบอก ผอ. แล้วให้พวกครูเค้าคิดกันดีกว่า พวกเราคงทำอะไรไม่ได้หรอก” มิคาเอลเสริมขึ้นมา
“แต่พวกนายก็เห็นกันไม่ใช่เหรอ ว่ามันบอกว่า ให้ไปแต่พวกเรา โดยห้ามบอกองทัพ” อีลิคถามเพื่อนๆในห้อง
“นายเห็นด้วยกับเบอร์นาร์ด งั้นเหรอ อีลิค” หลี่ เฟยถามอย่างสงสัย
“ชั้นคิดว่าวิธีนี้ ครูไวโอเล็ต น่าจะปลอดภัยที่สุดล่ะนะ”
ขณะที่ทุกคนกำลังถกเถียงกับเรื่องปัญหาที่เกิดอยู่ในชั้นเรียน ผอ. ก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับ คริสติน และ อดัม เพื่อนในชั้น
“สวัสดีครับ/ค่ะ ท่าน ผอ.” นักเรียนทุกคน ต่างทำความเคารพ ผอ.
“สวัสดีๆ ทุกคน ชั้นรู้เรื่องหมดแล้วล่ะ” ผอ. ตอบด้วยเสียงทุ้มลึก
“เรื่องนี้ ตามความคิดของชั้น ชั้นคิดว่าเป็นปัญหาใหญ่ที่สุด ไวโอเล็ตเป็นอาจารย์ที่สำคัญกับโรงเรียนเรามากที่สุด ยังไงชีวิตของเธอ ก็สำคัญที่สุด” ผอ. อธิบายกับนักเรียน “ทุกคนอยากจะไปช่วย ไวโอเล็ตกันอยู่แล้วใช่มั้ย” ผอ. ตั้งคำถาม
“ผมอยากไปช่วยครับ แต่ปัญหาคือแค่กำลังพวกเรา...” อดัมถาม ผอ.
“ชั้นเชื่อว่าพวกเธอมีกำลังกันมากพอ ที่จะช่วยเหลืออาจารย์ของพวกเธอ” ผอ. ตอบ
“แล้วเราจะไม่แจ้งเรื่องนี้กับกองทัพ ใช่มั้ยครับ” เบอร์นาร์ดถามอย่างกระตือรือร้น
“จะไม่มีคนในกองทัพรู้เรื่องนี้ คุณโจนส์ ยังไงเรื่องนี้ คงต้องขอพึ่งกำลังของพวกเธอ เหนื่อยกันหน่อยนะ แต่ก้อเพื่ออาจารย์ของพวกเธอ”
“ครับ/ค่ะ” นักเรียนทุกคน รับคำ ผอ. ก่อนที่ ผอ. จะลานักเรียนแล้วเดินกลับไปยังที่ห้องของตัวเอง
“แล้วเรา จะไปตามหาอาจารย์ไวโอเล็ต ยังไง” ลูซี่ ตั้งคำถาม
“นั่นก็ยังไม่รู้เหมือนกัน” เบอร์นาร์ดตอบเสียงอ่อน
“เอ่อ นี่ ทำไมไม่ลองค้นหาไวโอเล็ตจัง ด้วยสายรัดข้อมือเมื่อวานล่ะ ชั้นคิดว่าเค้าน่าจะยังเก็บไว้กับตัวนะ” คริสโตเฟอร์ ออกความเห็น ทำให้ทุกคนหันไปจ้องคริสโตเฟอร์พร้อมกัน
“เจ๋ง คริส ความคิดนายดีมาก” เบอร์นาร์ด ชมคริสโตเฟอร์ด้วยความดีใจ คริสโตเฟอร์เลยยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
“เดี๋ยวชั้นลองทำเอง เรื่องค้นหาระยะไกลชั้นคิดว่าชั้น ถนัดที่สุด” ไอเดน เสนอตัว
“เอาเลย ไอเดน นายคงไม่ว่านะ เบิร์น” อีลิคตอบรับ ไอเดน และหันไปถามเบอร์นาร์ด
“ตามนั้นเลย เอล ชั้นก็ไม่ถนัดเหมือนกัน”
เวลาผ่านไป ประมาณ 10 นาที การค้นหาก็ประสบผลสำเร็จ
“สำเร็จ เจออาจารย์ไวโอเล็ตแล้ว อยู่ห่างจากที่นี่ไปแค่ 15 กิโลเมตรเอง” อเดนบอกเมื่อการค้นหาสำเร็จ
“เยี่ยมเลย ไอเดน” ทุกคนพูดชมไอเดน แต่ทันใดนั้นก็เกิดเสียงเหมือนเสียงขีดเขียนอะไรซักอย่าง อยู่ข้างหลังพวกเค้า
“เห้ ทุกคน” จาคอบเรียกเพื่อนให้หันไปดูหลังจาก ไปตามเพื่อนจากข้างล่าง
เมื่อทุกคนหันไปมองตามเสียงของจาคอบ
กระดาษใบเดิมที่มีข้อความเปื้อนเลือดเมื่อสักครู่ ตอนนี้ข้อความบนนั้นได้ถูกเปลี่ยนไปแล้ว
“ข้าอยู่ภายในนั้น ที่ที่พวกเจ้ากำลังจะไป ล้มข้าให้ได้ อาจารย์เจ้าอยู่ข้างหลัง” อีลิค อ่านข้อความบนกระดาษ
“มันหมายความว่า เราต้องจัดการพวกมันใช่มั้ย” เจสันถาม
“แน่นอนสิ ยังไงเราก็ต้องจัดการมัน ชั้นไม่ปล่อยไว้หรอก” เบอร์นาร์ดบอก “อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะเฟร่ย ชั้นยังไม่ได้แก้แค้นเรื่องเมื่อวานเลย” เบอร์นาร์ดพูดเบาๆ
หลังจากที่ทุกคน เตรียมตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ไปรวมตัวกันที่หน้าประตูทางเข้าโรงเรียน
“มากันครบแล้วนะ ทุกคน” อดัม ถามเพื่อนๆทุกคน
“20 คนพอดี ครบแล้วล่ะ อดัม” คริสตินตอบ
“งั้นก็ไปกันได้แล้ว ยิ่งช้า อาจารย์ไวโอเล็ตยิ่งเป็นอันตราย ไอเดนช่วยหน่อยนะ” อีลิคย้ำกับทุกคน และหันไปบอกไอเดนเพื่อให้เธอใช้เวทย์ค้นหาเพื่อตามหา อาจารย์ไวโอเล็ต
“อื้ม อีลิค ไม่มีปัญหา” ไอเดนตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “อาจารย์ไวโอเล็ตอยู่ตรงไปจากที่ตรงนี้ เป็นระยะทาง 15 กิโลเมตร พวกเราคงต้องเหนื่อยกันหน่อยล่ะ เราควรจะใช้เวทย์เพื่อลดระยะเวลา กับ แรงเราด้วยนะ” ไอเดนบอกกับทุกคน
“งั้นก็ไปกันเลย ทุกคน” อีลิคออกวิ่งนำหน้า โดยใช้โซ่ของเค้าพันที่ขาเพื่อใช้พลังเวทย์สายฟ้ากระตุ้นความเร็ว ทุกคนวิ่งตามอีลิคไปโดยไม่ขาดสาย ขณะที่ ผอ. ยืนมองพวกเค้าทุกคนจากห้องของท่าน วิ่งผ่านประตูโรงเรียนจนลับสายตาไป
ขณะที่ทุกคนเคลื่อนที่จากหน้าโรงเรียน มาได้เวลา 30 นาที
“อีกไกลมั้ย ไอเดน” อีลิคร้องถาม
“อีกไม่ไกลแล้ว อีลิค เหลือระยะทางอีกแค่ประมาณ 5 กิโลเอง” ไอเดนตอบ
“นี่ เอล ชั้นสงสัยตั้งแต่แรกแล้ว ทำไมพวกเราไม่นั่งรถม้าหรือ นกรับจ้างมาล่ะ” คริสโตเฟอร์ถามอย่างสงสัย
“นายนี่ก็ถามแปลกนะ คริส” เบอร์นาร์ดแย้งขึ้นมา “นายก็รู้ว่า ถ้าพวกเราทำแบบนั้นมันก็เป็นจุดสนใจน่ะสิ แล้วถ้าคนอื่นรู้เรื่อง เรื่องราวก็คงไปถึงหูกองทัพแน่”
“อย่างที่เบิร์นบอกนั่นล่ะ คริส เราคงต้องเหนื่อยกันแล้วล่ะวันนี้” อีลิค เสริมขึ้นมา
“งั้นเหรอ เข้าใจล่ะ” คริสโตเฟอร์ตอบ
“เห้อ แต่เมื่อวานก็เหนื่อยกันสุดๆแล้ว วันนี้ยังปวดกล้ามเนื้ออยู่เลย แล้วเราจะไหวกันมั้ยเนี่ย” เอ็ดมันบ่นออกมาขณะที่กำลังเคลื่อนที่ไปข้างหน้า
“นั่นสิ ชั้น...ชั้นคงไหวใช่มั้ย” วิลเลียม แสดงอาการประหม่า
“หึ คำพูดดูท่าทางอ่อนแอจังเลยนะ วิลเลียม แต่คะแนนนายไม่ใช่เลยนะ” คริสตินแขวะ วิลเลียม
“เธอก็เหมือนกันแหละน่า คริสติน คะแนนเต็มอย่างนั้น หวังว่าคงไม่อ่อนแอนะ” เบอร์นาร์ดแกล้งแขวะ คริสติน
“แน่นอนอยู่แล้ว ชั้นไม่เหมือนลูกชายบ้านโจนส์ หรอกนะ ทำได้แค่ 35 คะแนน” คริสตินส่งเสียงเยาะเย้ย เบอร์นาร์ด
“ยัยนี่ !!!” เบอร์นาร์ดสบถใส่ทุกคน
“ทุกคน หยุดก่อน” อีลิคบอกให้ทุกคนหยุด ทั้งหมดจึงหยุดเถียงกันแล้วหยุดการเคลื่อนไหวพร้อมมองไปข้างหน้า ที่เป็นจุดหมาย
“บ้าน่า ป่าอีกแล้วเหรอ ที่นี่ไม่ผิดแน่นะ ไอเดน” เบอร์นาร์ดถามไอเดน
“ที่นี่ไม่ผิดแน่ค่ะ ทุกคน สัญญาณของอาจารย์ไวโอเล็ต อยู่ข้างในนั้น” ไอเดนตอบคำถามของเบอร์นาร์ด
ข้างหน้าของทุกคน เป็นป่ารกทึบ ที่ไม่ต้องบอกก็คงพอเดากันได้ว่า ข้างในนั้นต้องมีแต่อันตรายแน่
“ดวงไม่ดีกันเลยนะพวกเรา แค่เข้าเรียนใหม่ได้สองวัน กลับมีเรื่องชวนปวดหัวมาให้มากมาย” อีลิคบ่นเบาๆออกมาพร้อมกับมองเข้าไปในป่า “ชั้นว่า พวกเราคงต้องแบ่งเป็น สองกลุ่มเพื่อออกตามหาอาจารย์ไวโอเล็ตแล้วล่ะ”
“ชั้นเห็นด้วย เพราะถ้าออกตามหาพร้อมกันทั้งหมด จะเสียเวลาในการหาเยอะเกินไป” อดัมเห็นด้วยกับอีลิค
“งั้นแบ่งกลุ่มตามนี้ ‘ เบอร์นาร์ด,คริสโตเฟอร์,คริสติน,เอ็ดมัน,มิคาเอล,ไบรอัน,ไอเดน,ไรลี่ย์,สเตลล่า,แอนนา ’ ไปทางซ้าย ส่วนที่เหลือไปกับชั้นทางขวา ” อีลิคเสนอ
“ได้งั้นพวกเราไปกัน” เบอร์นาร์ดรีบออกตัวเพื่อค้นหา อาจารย์ไวโอเล็ต
“ไอเดนไปกับพวกเบอร์นาร์ดแล้ว งั้นเดี๋ยวทางนี้ชั้นใช้เวทย์ค้นหาเอง” จาคอบเสนอ
“ตามนั้นเลย จาคอบ ” อีลิคเห็นด้วย “ไปกันเถอะทุกคน” กลุ่มของอีลิคเริ่มเคลื่อนตัวไปทางขวาของป่า
กลุ่มของ เบอร์นาร์ด
“ฮึ ทำไมชั้นต้องมาอยู่กลุ่มเดียวกับตาเบ๊อะนี่ด้วย” คริสตินบ่นอุบอิบที่ไม่พอใจเมื่อต้องมาอยู่กลุ่มเดียวกับเบอร์นาร์ด
“โถ ยัยนี่ แล้วคิดว่าชั้นอยากอยู่กลุ่มเดียวกับเธอเหรอ นี่ถ้าไม่ใช่ว่าเอลเลือกมาแบบนี้ ชั้นก็ไม่ยอมรับหรอก” เบอร์นาร์ดตอกกลับใส่คริสติน
“หืม ดูนายจะเชื่อใจหมอนั่นจังเลยนะ ทั้งที่เมื่อวานก็ทำคะแนนได้น้อยกว่าชั้นเห็นๆ” คริสยังคงกวนเบอร์ดนาร์ดต่อ
“หึ เธอไม่รู้จักเจ้านั่นดี เมื่อวานอาจจะเป็นเพราะว่าเจ้านั่นเบื่ออะไรซักอย่าง เลยทำคะแนนไว้แค่นั้น แต่จริงๆแล้ว หมอนั่นเก่งกว่าเธอหลายขุมเลย” เบอร์นาร์ดตอบโต้กลับไป
“งั้นเหรอ ทุกคนเค้าคงคิดแบบนายเหมือนกันสินะ ถึงดูจะยอมให้หมอนั่นเป็นผู้นำ” คริสตินยังไม่ยอมหยุด
เบอร์นาร์ดได้แต่ส่ายหัวพร้อมมุ่งไปข้างหน้าต่อ
‘ฟึ่บ !!!’
ดาบยาวเล่มหนึ่งพุ่งออกมาจากพุ่มไม้ผ่านหน้าของเบอร์นาร์ดไปปักต้นไม้อีกฝั่ง
“อะไรกัน !!” เบอร์นาร์ดหยุดการเคลื่อนที่ ทำให้ทุกคนหยุดตามกันหมด
“มีอะไรเหรอ เบิร์น” คริสโตเฟอร์ถามอย่างสงสัย
“ดาบ..จากไหนไม่รู้ พุ่งมาขวางหน้าชั้น” เบอร์นาร์ดตอบด้วยความตื่นตระหนก “งั้นก็หมายความว่า คงมาแล้วสินะ คนที่เราต้องจัดการเพื่อช่วยยัยไวโอเล็ต” เบอร์นาร์ดเปิดหนังสือเล่มหนา พร้อมกับเปลี่ยนสืหน้าตื่นตระหนกเมื่อครู่ เป็นสีหน้ามุ่งมั่น “ทุกคน เตรียมตัวไว้” ทุกคนทำตามคำสั่งของเบอร์นาร์ดโดยไม่มีข้อโต้แย้ง รวมถึง คริสตินด้วย
“น่ะ...นี่มันการสู้กับคนด้วยกันเอง ครั้งแรกของชั้นเลยนะ” มิคาเอลพูดพร้อมกับกลืนน้ำลาย
“นายอย่าลืมสิ เราเคยประลองเวทย์กับเพื่อนในชั้นมาแล้ว ไม่ต่างกันนักหรอก” เอ็ดมันปลอบใจมิคาเอล
‘เหอะ เหอะ เหอะ เหอะ’
เสียงหัวเราะที่แหบแห้ง ดังก้องกังวาน ไปทั่วบริเวณที่พวกเค้าทั้งหมดยืนอยู่ ทั้งหมดพลางถอยหลังไปรวมกันเป็นวงกลมโดยไม่รู้ตัวด้วยความตื่นเต้น
‘มากันแล้วสินะ เหล่านักเรียนทั้งหลาย พวกเจ้าคงอยากมาช่วยอาจารย์คนนี้ใช่มั้ย หึหึหึ ล้มข้าให้ได้สิ’
สิ้นเสียงพูดที่ก้องกังวาน ก็เกิดบางอย่างขึ้นต่อหน้าพวกเค้าทั้งหมด
“ทุกคน นั่นมันอะไรกันคะ” ไอเดนร้องถามทุกคน เมื่อมีบางอย่าง โผล่ขึ้นมาจากผืนดิน
“นั่นมัน ชาโดว์ แมน” สเตลล่าพูดขึ้นมาด้วยความตกใจ
“ชาโดว์ แมน มันคืออะไรงั้นเหรอ สเตลล่า ?? ” คริสโตเฟอร์ถาม
“มันคือความสามารถชนิดหนึ่ง ของผู้ใช้เวทย์ความมืด ที่จะเรียกร่างเงามาต่อสู้แทน และความสามารถของมันก็คือ...”
“คืออะไร สเตลล่า” เบอร์นาร์ดร้องท้วง เมื่อสเตลล่าหยุดพูด
“ม่ะ..มันจะ กลายเป็นสิ่งที่คู่ต่อสู้กลัวที่สุด และสามารถดึงพลังของสิ่งๆนั้นมาใช้ได้จากความจำของคู่ต่อสู้” สเตลล่าอธิบาย
“เราต้องสู้กับสิ่งที่เรากลัวงั้นเหรอ งั้นก็สนุกสิ” คริสตินพูดอย่างมั่นใจ ในขณะที่เบอร์นาร์ดได้แต่ยืนเหงื่อตก
“The wind blade.” คริสตินเริ่มร่ายเวทย์เพื่อต่อสู้ เวทย์ของคริสตินเป็นเวทย์ลมที่มีพลังโจมตีสูง และเวทย์ที่เธอใช้คือการสร้าง คมดาบลม ขึ้นมาเพื่อใช้โจมตี
‘ซูมมม’ เสียงคมดาบของ คริสตินพุ่งไปหา ชาโดว์ แมน
‘สวบ’ ดาบลมของคริสติน เสียบเข้ากลางท้องของ ชาโดว์ แมน แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผล
“อะไรกัน !!!” คริสตินแปลกใจที่เวทย์ของเธอทำอะไร ชาโดว์ แมนไม่ได้
“อย่าลืมสิ คริสติน ยังไงพวกมันก็เป็นเงานะ” สเตลล่าบอกคริสติน
“งั้นเราก็ต้อง จัดการมันด้วยเวทย์แสง ไม่ก็ไฟ” ไรลีย์ออกความคิด
“งั้นชั้นเอง ” เบอร์นาร์ดเสนอ
“นายจะไหวงั้นเหรอ เมื่อกี๊ ชั้นยังเห็นนายยืนสั่นอยู่เลย” คริสติน แขวะ เบอร์นาร์ด พร้อมกับสร้างลมพายุขนาดย่อมเพื่อพัดให้ ชาว์ แมน ออกจากระยะที่จะโจมตีพวกเค้าทั้งหมดได้
“ไหวน่า ไม่ต้องห่วง” เบอร์นาร์ดย้ำความมั่นใจ
“ใครห่วงนายกันยะ ตาเบ๊อะ หลงตัวเองเกินไปหรือเปล่า” คริสตินตะโกนใส่เบอร์นาร์ด
“เชอะ ช่างเถอะ คริส นายช่วยใช้เวทย์ป้องกันให้หน่อย ชั้นจะร่ายเวทย์ใส่พวกนั้นเอง” เบอร์นาร์ดขอความช่วยเหลือจากคริสโตเฟอร์
“ได้เลย เบิร์น” คริสโตเฟอร์ตอยรับ
“Wind Guardians !!!” เกราะขนาดใหญ่ที่สร้างขึ้นมาจากลม เวทย์ของคริสโตเฟอร์ ถูกตั้งอยู่ข้างหน้าของเบอร์นาร์ดเพื่อป้องกันตัวของเค้า ขณะร่ายเวทย์
“เอาล่ะ !!” เบอร์นาร์ดเตรียมตัวจะใช้เวทย์โจมตีใส่ ชาโดว์ แมน
แต่ทันใดนั้น ชาโดว์ แมน ร่างหนึ่ง พุ่งมาหาเบอร์นาร์ดจากข้างหน้า แล้วทำลายเกราะลมที่ คริสโตเฟอร์สร้างขึ้นมาในทีเดิยว พร้อมกับ ใช้ฝ่ามือโจมตีไปที่คอของเบอร์นาร์ด
“บ...เบนจามิน” เบอร์นาร์ดพูดออกมาขณะที่ถูก ชาโดว์ แมนร่าง นั้นโจมตีใส่ ในขณะที่ทุกคนในกลุ่มไม่ทันตั้งตัว...
“Ice Shield !!” ก่อนที่เบอร์นาร์ดจะถูก ชาโดว์ แมน ร่างนั้นโจมตีสำเร็จ กลับมีน้ำเกราะน้ำแข็งเข้ามาป้องกัน ทำให้เบอร์นาร์ด รอดจากการโจมตีนั้น
“วิลเลียม !!” แอนนา เรียกชื่อผู้ที่เข้ามาช่วยเบอร์นาร์ด
“ไหงอยู่ในสภาพนั้นล่ะ เบอร์นาร์ด” วิลเลียมถามเบอร์นาร์ด
ทุกคนหันไปมองวิลเลียม เค้าไร้ซึ่งท่าทางที่ดูอ่อนแอ ต่างจากตอนที่ก่อนจะมา เค้าดูเข้มแข็งกว่าเดิมมาก
“วิลเลียม นาย...” คริสตินกำลังจะถามด้วยความสงสัยแต่วิลเวียมกลับพูดขัดขึ้นมาก่อน
“จะถามว่าทำไมถึงมาช่วยทันสินะ ต้องขอบคุณอีลิค ล่ะนะ เพราะเค้าเป็นคนบอกว่าให้ชั้นที่เคลื่อนที่เร็วที่สุดมาช่วยพวกนาย แล้วพวกเค้าจะตามมาทีหลัง เพราะเค้าลองให้จาคอบใช้เวทย์ สังเกตมาที่พวกนาย แล้วเห็นพวกนายหยุดนิ่งอยู่กับที่นานเกินไป” วิลเลียมอธิบาย ถึงสาเหตุที่เค้าเข้ามาช่วยเบอร์นาร์ดได้ทัน
“ไม่ใช่เรื่องนั้น” ไรลีย์แย้ง “พวกเราอยากรู้ว่าทำไมนายดูเปลี่ยนไป ขนาดนี้”
“พวกเธอเนี่ยน้า ผู้ชายเราน่ะ เมื่อถึงเวลาคับขันก็ต้องเปลี่ยนแปลงมั่งสิ สมองพวกเธอนี่ คงจะเล็กมากสินะ หัดพัฒนาให้เท่าหน้าอกมั่งสิ” วิลเลียมพูดพลางชี้ไปที่หน้าอกของคริสติน ที่ดูเหมือนจะขาดตอนสู้กับ ชาโดว์ แมน
“ตาบ้า !!” คริสตินหน้าแดง พร้อมกับเอามือขึ้นมาปิดเสื้อที่ขาด “อะไรกันหมอนี่ ทั้งนิสัยก็เปลี่ยนแปลงไปด้วยหรือว่า...” คริสตินหันไปมองหน้าเพื่อนทุกคน พร้อมลงความเห็นตรงกัน
“หมอนี่ สองบุคลิกชัดๆ” ทุกคนพูดพร้อมกัน
“พูดอะไรกันอยู่เนี่ยทุกคน สนใจพวกนั้นดีกว่ามั้ง” วิลเลียมตัดบท พร้อมกับชี้ไปที่ ชาโดว์ แมน ที่กำลังรวมร่างเข้าด้วยกัน
“นี่มันรวมร่างกันได้ด้วยเหรอเนี่ย” คริสโตเฟอร์ร้องโวยวาย
“ยังไงมันก็เป็นเงานี่ ตอนนี้มันคงไม่สนเรื่องความกลัวอะไรนั่นแล้วล่ะ” ไบรอันพูดขึ้นมาพร้อมกับ ร่ายเวทย์โจมตี
“Water Cannon” ปืนใหญ่น้ำถูกยิง ออกไปใส่ร่างยักษ์ของ ชาโดว์ แมน ทำให้มันเสียการทรงตัวครู่หนึ่ง
‘ฟึ่บ’ เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มหนึ่ง มาหยุดตรงหลังพวกเค้าทั้งหมด เป็นพวกอีลิคที่ตามมาสมทบนี่เอง
“เอล มาจนได้นะ” เบอร์นาร์ดร้องทัก
“ขอโทษที มาช้าไปหน่อย ว่าแต่สภาพนายดูไม่ได้เลยนะ” อีลิคตอบ เบอร์นาร์ดด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย
“เหอะ เอาเถอะน่า ว่าแต่นายเถอะ สถานการณ์อย่างนี้ ตื่นเต้นบ้างก็ได้” เบอร์นาร์ดแขวะ อีลิค
“แล้วเจ้านั่นมัน ???” อีลิคถามทุกคน
“มันคือ ชาโดว์ แมน ที่กำลังรวมร่างกันน่ะ มันเป็นเงา เราคงต้องโจมตีมันด้วยไฟ และ แสง นายช่วยชั้นหน่อยนะ” เบอร์นาร์ดอธิบาย ให้อีลิคฟัง
“ได้สิ ชั้นตามมาเพราะเรื่องนี้เนี่ยแหละ” อีลิคตอบ “หลี่ เฟย อดัม ช่วยหน่อยนะ” อีลิคหันไปบอกเพื่อนอีกสองคน
“ได้เลย” หลี่ เฟย และ อดัม ตอบรับ
“Sand Whip !!” หลี่ เฟย ใช้เวทย์ทรายเป็นแส้คู่ขนาดใหญ่ ฟาดไปยัง ร่างยักษ์ ของ ชาโดว์ แมน พร้อมกับจับแขนทั้งสองข้างของมันไว้ แล้วใช้เวทย์อีก หนึ่งอย่าง “Lock !!” แส้ทรายที่ถูกปล่อยไปเมื่อครู่ ทำหน้าที่เหมือนโซ่ตรวนที่มัดแขนของ ชาโดว์ แมน แล้วตรึงไว้กับที่
“เจ๋งมาก หลี่ เฟย” อดัมชม หลี่ เฟย พร้อมกับใช้เวทย์ของตัวเอง
“Iron Punch” หมัดเหล็กคู่ขนาดยักษ์ ที่อดัมสร้างขึ้นมาทุบไปยังส่วนหัวของ ชาโดว์ แมน ทำให้ร่างที่กำลังรวมกันอยู่ของ ชาโดว์ แมน กระจายออกเป็นชิ้นๆ
“ทุกคน ช่วยหน่อย !!” อีลิค บอกกับทุกคนที่เตรียมพร้อมใช่เวทย์อยู่
“โอ๊สสสส” วิลเลียม ตอบรับแทนทุกคน
ทั้งหมดที่ยืนอยู่ ใช้เวทย์กักขังจับชิ้นส่วนของ ชาโดว์ แมน ให้แยกออกจากกัน เพื่อที่จะได้สะดวกในการใช้เวทย์ ของ อีลิค และ เบอร์นาร์ด ทำลายพวกมัน
“ขอบใจมากทุกคน เบิร์นพร้อมนะ” อีลิค หันไปเรียกเบอร์นาร์ดที่ยืนจับหนังสือไว้แน่น
“พร้อมตั้งนานแล้วเฟร่ย” เบอร์นาร์ดตอบอย่างมั่นใจ
“Electic Ball!!”
“Book of Magic. Connect!!”
“Spread(*** กระจาย)/Fire Wheel(กงล้อไฟ**)”
เวทย์ของทั้งสอง พุ่งไปโจมตี ร่างของ ชาโดว์ แมน ที่กระจายเป็นชิ้นๆ ด้วยการช่วยเหลือของเพื่อน ทำให้ร่างของ ชาโดว์ แมน ถูกทำลายหายไปทั้งหมดภายในเวลาไม่นาน
“ฟู่ จบแล้วสินะ” อีลิคนั่งลงโล่งถอนหายใจ โล่งอก ด้วยสีหน้านิ่งเฉย
“หึ ลุกก่อนเถอะ อีลิค อย่าลืมว่าเราต้องไปตามตัวอาจารย์ ไวโอเล็ตต่อ” จาคอบบอกกับ อีลิค “อาจารย์อยู่ใกล้ๆนี่เอง”
‘เหอะ เหอะ เหอะ เหอะ พวกเจ้าทำกันได้ดีมาก’
เสียงหัวเราะที่แหบแห้งและก้องกังวานเสียงเดิม กลับมาหลอกหลอน พวกเบอร์นาร์ดอีกครั้ง
“เจ้านี่ ยังอยู่สินะ” เบอร์นาร์ดพูดด้วยความเจ็บใจ
“นั่นคือเสียงเจ้าตัวบงการใช่มั้ย” โซเฟียถามหันหน้าไปถามทุกคนในกลุ่มของเบอร์นาร์ด
“ใช่ค่ะ พวกเราลืมนึกไปว่า ที่เราสู้ด้วยเมื่อกี๊ เป็นแค่เวทย์ของมัน” ไอเดนตอบด้วยเสียงสั่นๆ
“งั้นเราก็ต้องสู้กับเจ้านี่อีก สินะ ถึงจะช่วยอาจารย์ไวโอเล็ตได้” อีลิคถามความเห็นทุกคน
“มันก็คงต้องเป็นยังงั้นล่ะ อีลิค” อดัมตอบอีลิค
‘เหอะ เหอะ เหอะ เหอะ วันนี้พวกเจ้าทำให้ข้าสนุกมามากพอแล้ว ถือเป็นการขอบคุณ ข้าจะให้เจ้าได้พาอาจารย์ของเจ้ากลับไป หวังว่าพวกเจ้าจะหาเจอนะ เหอะ เหอะ เหอะ เหอะ’
ทั้งหมดที่ได้ยินเสียงนั้น ทั้งดีใจ และมึนงงที่อยู่ๆ เจ้าของเสียงนั้นก็ยอมคืนอาจารย์ไวโอเล็ตให้แต่โดยดี ทุกคนตะโกนโห่ร้องด้วยความดีใจ
“พวกเรา ไปพาอาจารย์ ไวโอเล็ตกลับโรงเรียนกันเถอะ” ชาล็อตเสนอกับทุกคน “จาคอบ ไอเดน ช่วยหน่อยนะ”
“อาจารย์ไวโอเล็ต อยู่ตรงไปจากนี่ 1 กิโลเมตร” จาคอบตอบพร้อมกับหันไปยิ้มให้ ไอเดน ที่นั่งหมดแรงอยู่
“ขอบคุณค่ะ จาคอบ ชั้นหมดแรงแล้วจริงๆ” ไอเดนพูดขอบคุณจาคอบพร้อมกับพยายามลุกขึ้นเพื่อไปหาอาจารย์ไวโอเล็ต
“อ๊ะ !” เพราะร่างกายที่หมดเรี่ยวแรง ไอเดนเลยจะล้ม ในขณะที่กำลังพยายามลุก
‘ฟึ่บ ’ เป็น อีลิค ที่เข้ามารับไอเดนที่กำลังจะล้ม
“ขอบคุณคะ อีลิค” ไอเดนกล่าวขอบคุณในขณะที่หน้าแดงระเรื่อ เพราะเขินที่ ต้องให้อีลิคมารับ
“ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ” แต่อีลิค ก็ยังกล่าวตอบด้วยสีหน้านิ่งเฉย
พวกเค้าทั้งหมด เดินตามทางที่จาคอบนำมา เพื่อที่จะตามหาอาจารย์ไวโอเล็ต จนมาถึงชายป่า
“อาจารย์ อยู่ข้างหน้านี่เอง อยู่ที่ข้างนอกป่านั่น” จาคอบบอกกับทุกคนด้วยความดีใจ
ทั้งหมดวิ่งออกจากป่า เพื่อที่จะไปหาอาจารย์ไวโอเล็ต ที่โดนลักพาตัวมา แต่เมื่อพวกเค้าโผล่พ้นป่าออกมา ภาพที่พวกเค้าทั้งหมดเห็นคือ.... อาจารย์ไวโอเล็ต นั่งจิบชาสบายใจอยู่บนโต๊ะม้าหินอ่อน ของร้านน้ำชา กับ ผอ. โรงเรียน เซนต์ ฌองปิแอร์
“อ้าว มากันแล้วเหรอ ไวเหมือนกันนะ” อาจารย์ไวโอเล็ต พูดทักทายกับนักเรียนทุกคน
ทันทีที่ทุกคนเห็น อาจารย์ไวโอเล็ต ยังสบายดี ต่างก็ล้มลง หมดแรงกับพื้นกันทุกคน บ้างก็หัวเราะกับตัวเองที่รู้ว่าโดนอาจารย์ไวโอเล็ตแกล้ง บ้างก็ร้องไห้ที่รู้ว่าอาจารย์ไม่ได้รับอันตรายใดๆ
“อ้าว เป็นอะไรกันทุกคน” อาจารย์ไวโอเล็ตถามอย่างยียวน
“ไม่น่าถามนะครับครู นี่มันอะไรกัน หลอกพวกเราใช่มั้ย” เบอร์นาร์ด ถามอาจารย์ไวโอเล็ต ทั้งๆที่นอนหมดสภาพ
อาจารย์ไวโอเล็ต ยิ้มกริ่ม ก่อนตอบเบอร์นาร์ด “มันเป็นแผนน่ะ เพื่อให้ทุกคนได้ฝึกพลังเวทย์กันเพิ่มขึ้นไงคะ สนุกกันหรือเปล่าล่ะ”
“สนุกมากเลยค่ะครู สนุกมากจริงๆ” คริสตินร้องไห้ไปพูดไปพลางเดินไปกอด อาจารย์ไวโอเล็ต
“แต่ก็ดีใช่มั้ยล่ะ ทุกคนก็ยังได้เพิ่มความสามัคคีกันด้วย เห็นมั้ย ออกมาจากป่าพร้อมกันทุกคนเลย” อาจารย์ไวโอเล็ตพูดถึงผลที่ได้รับจากการฝึกในวันนี้ “วันนี้ครูให้คะแนนทุกคน เต็มเลยค่ะ” อาจารย์ไวโอเล็ต พูดอย่างยิ้มแย้ม
นักเรียนหญิงทุกคนต่างเข้าไปกอดครูไวโอเล็ตแล้วร้องไห้อย่างโล่งใจ นักเรียนชายได้แต่นั่งหัวเราะกับแผนของอาจารย์ไวโอเล็ตด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า เว้นแต่...
“เหมือนเรียนนี้ ค่อนข้างจะแรงไปนะ” อีลิคหันไปพูดกับวิลเลียม
“ฮ่าๆ แต่ก็สนุกดีนี่” วิลเลียมตอบอีลิคพลางหันไปทางอาจารย์ไวโอเล็ต “เพิ่งเจอกันวันสองวัน แต่ครูเค้าก็เป็นที่รักของนักเรียนจังนะ”
“พวกเรารู้จัก ครูไวโอเล็ตมานานแล้วล่ะ ถ้าเป็นคนที่อยู่เมืองส่วนตะวันออก มานานจะรู้จักดี” อีลิคอธิบาย “เพราะครูเค้ามาแจกขนม พร้อมกับเล่านิทาน ให้พวกเราฟังตอนอยู่ โรงเรียนระดับล่างน่ะ ตอนอยู่ระดับกลางขั้น1 เค้าก็มาสอนพิเศษประจำ”
“งั้นเหรอ มิน่าล่ะ แต่เค้าก็โหดจริงนะ เมื่อวานปล่อยพวกเราเข้าไปในป่าให้ผจญกับสัตซ์ประหลาด วันนี้ก็หลอกให้เราพยายามสุดชีวิตเพื่อตามมาช่วย แถมตา ผอ. นี่ก็กวนโอ๊ยจริงๆ ชั้นก็คิดอยู่ว่าทำไมอณุญาตให้เราออกมาตามหากันเองง่ายจัง” วิลเลียมพูดพลางหัวเราะไปด้วย
“อีลิค วิลเลียม มาดื่มชากัน” คริสตินตะโกนเรียกทั้งสองคนที่นั่งคุยกันอยู่
“โอ๊สสสส” วิลเลียมตอบรับ “ไปกันเถอะ อีลิค”
“โอเค ว่าแต่นายเถอะ เมื่อไหร่จะเลิกแกล้งเป็นคนอ่อนแอซักที” อีลิคถาม วิลเลียมก่อนเดินไปดื่มชา
“ฮ่ะๆๆ ชั้นขอเล่นอีกซักพักก่อนนะ รีบไปเถอะจะได้รีบกลับไปพัก พรุ่งนี้ไม่รู้ว่าจะมีอะไรโหดๆรออยู่อีก” วิลเลียมตอบคำถามของอีลิค แล้วทั้งสองคนก็เดินตามคริสตินไปยังร้านน้ำชา
............................................................
แนะนำตัวละครอีก
วิลเลียม ครูท นักเรียนเวทย์ ที่ใช้เวทย์น้ำแข็ง รูปร่างสูงโปร่ง แต่ในเวลาปกติ จะเป็นคนเงียบๆ ท่าทางอ่อนแอ แต่เมื่อถึงคราวต้องสู้กลับเปลี่ยนเป็น คนเยือกเย็น แข็งแกร่ง พร้อมกับนิสัยทะลึ่ง ดูเหมือนพื้นเพ จะไม่ใช่คนในเมืองส่วนตะวันออก
คริสติน แพรทิค ลูกสาวของ นายพลแพรทริคแห่ง กองทัพ มีความสามารถในการใช้เวทย์ลม เป็นนักเรียนเวทย์ที่มั่นใจในรูปร่างและพลังตัวเองอย่างมาก นิสัยไม่ยอมอ่อนข้อให้ใคร และดูเหมือนจะไม่ชอบหน้า เบอร์นาร์ดอยู่ (หรือป่าวนะ)
จาคอบ,เจสัน สมิธ สองพี่น้องฝาแฝดที่มีพลังและบุคลิก ต่างกันสุดขั้ว จาคอบ ถนัดเวทย์น้ำ ที่ส่วนใหญ่จะใช้ในการป้องกัน แต่ เจสัน ถนัดเวทย์ดิน และใช้โจมตีเป็นส่วนใหญ่ ลักษณะนิสัยของสองคน จาคอบเป็นคนยิ้มง่าย มีสัมพันธไมตรีที่ดีกับทุกคน แต่เจสัน ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร แถมชอบทำหน้าตาน่ากลัวอีกต่างหาก
อดัม นีลสัน นักเรียนเวทย์ร่างบึก ที่มีความเป็นผู้นำสูง ถนัดใช้เวทย์เหล็ก ใช้ได้ทั้งป้องกันและโจมตี ถึงขนาดตัวจะใหญ่ แต่ก็มีความว่องไวในการใช้เวทย์ ละเคลื่อนที่สูง
ไอเดน วิตเตนบาร์ค สาวน้อยที่ใช้เวทย์น้ำ ส่วนใหญ่จะถนัดเวทย์ค้นหาหรือ เวทย์รักษา ไม่ถนัดเรื่องการโจมตี แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีฝีมือเอาซะเลย นิสัยเป็นคนขี้อาย และเป็นคนที่ไม่ค่อยแข็งแรง เหมือนเจ้าตัวจะปลื้ม อีลิค อยู่ด้วยล่ะ
หลี่ เฟย นักเรียนเวทย์ ที่ถนัดเวทย์ทราย เป็นนักเรียนที่มาจากเมืองส่วนเหนือ เนื่องจากครอบครัวย้ายมาทำงานที่นี่ เป็นคนนิ่งเฉย แต่เมื่อถึงเวลาสู้ก็จะสู้เต็มที่ และไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงเลยซักนิด
ความคิดเห็น