คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เริ่มต้นบทเรียน
เริ่มต้นบทเรียน
ลานหน้าโรงเรียน เซนต์ ฌองปิแอร์
“เอาล่ะ ในเมื่อทุกคนเตรียมตัวพร้อมแล้ว เราจะทำการฝึกฝนกันเลย ทุกคนตามครูมาค่ะ” อาจารย์ไวโอเล็ต เดินนำ นักเรียน 20 คนในชั้นเรียนของตัวเอง เพื่อมุ่งหน้าไปยัง สวนภายในโรงเรียน ที่ฝึกฝนของนักเรียนในชั้นนี้ ทั้งหมด
“เราจะไปไหนกันครับ ครู” เสียงร้องถามด้วยความสงสัยจากนักเรียนในห้อง
“ที่ฝึกค่ะ รับรอง ทุกคนจะต้องจดจำที่นี่ ไม่มีวันลืมเลือนแน่ค่ะ” อาจารย์ไวโอเล็ตตอบแบบกำกวม
นักเรียนทุกคนในชั้น เริ่มคุยกันถึงเรื่องจุดหมาย บ้างก็คิดว่าเป็นที่ที่สวยงาม บ้างก็ว่าเป็นที่ที่โหดร้าย บ้างก็ว่าเป็นแค่สวนธรรมดา แต่ที่โหดร้ายคือการฝึก
ผ่านไปประมาณ 20 นาที อาจารย์ไวโอเล็ต ได้พานักเรียนมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ถ้าจะให้อธิบายถึงสถานที่แห่งนั้น ก็คือ เป็นสถานที่สุดสพรึง ประตูทางเข้าที่ทำจากเหล็กหนาสีดำทะมึน มีสนิมขึ้นบ้างเล็กน้อย สูงประมาณ 10 เมตร แต่สิ่งนั้นยังไม่ดึงดูดสายตาเหล่านักเรียนได้เท่า รอยบนประตูนั้น มีทั้งรอยโดนบางอย่างฟันทั่วทั้งประตู ความกว้างประมาณ 10 เซนติเมตร คราบเลือดที่เปรอะตรงรอยนั้น และป้ายชื่อสุดสยอง ที่จะหลุดไม่หลุดแหล่ ป้ายนั้น บอกชื่อที่แห่งนี้ว่า ‘สวนแห่งหายนะ’ นักเรียนทุกคนนิ่งเงียบ กลืนน้ำลายกันเป็นแถว เมื่อคิดว่าจะต้องเข้าไปในสถานที่แบบนี้
“เอ่อ ครูครับ...” นักเรียนคนหนึ่งกำลังจะถามบางอย่างเกี่ยวกับอาจารย์ของเค้า แต่ไม่ทันจะได้ถาม ก็ได้ยินเสียงคำรามมาจากข้างใน สวนนั้น เป็นเสียงคำรามที่บอกถึงความหิวโหยและความบ้าครั่ง ทำให้นักเรียนคนนั้นได้แต่เงียบ ไม่กล้าพูดต่อ
“เอาล่ะ นักเรียนทั้งหลาย ครูจะมอบสิ่งนี้ให้นะคะ” อาจารย์ไวโอเล็ต ยื่นสิ่งของที่ดูเหมือนกับ สายรัดข้อมือ ให้กับนักเรียนทุกคน
“ขอให้ทุกคนใส่สายรัดข้อมือนี่ ติดตัวไว้ตลอดนะคะ”อาจารย์ไวโอเล็ต เริ่มอธิบาย
“เอ่อ ครูคะ เราต้องเข้าไปในนี้เหรอคะ” นักเรียนหญิงในห้องเริ่มตั้งคำถาม
“ใช่แล้วค่ะ ทุกคนในห้อง จะต้องเข้าไปในสวนนี่ เป็นเวลา 7 ชั่วโมง นั่นก็หมายถึง พวกคุณจะออกจากที่นั่นได้ก็ต่อเมื่อ ออดเลิกเรียนดังขึ้น เท่านั้นค่ะ”
“หา อะไรนะครู จะให้พวกผมเข้าไปอยู่ในเนี้ยกันเนี่ยนะ” นักเรียนบางคนเริ่มโวยวาย
“ใช่ค่ะ ครูว่า ครูบอกไปแล้วนะ ว่าพวกเธอจะต้องเจอกับการฝึกฝนที่สาหัส เพื่อจะให้พวกเธอนั้น แข็งแกร่งขึ้น” อาจารย์ไวโอเล็ต ยืนยันเสียงแข็งกับพวกนักเรียน ทำให้พวกนักเรียนเริ่มเงียบ และยอมรับชะตากรรม
“งั้นครูขอ อธิบายต่อนะคะ ภายในสวนแห่งนี้ จะมีสัตว์ร้าย อยู่ทั้งหมด 10 ระดับ อย่างที่พวกเธอเห็น เจ้าของรอยบนประตูนี่ ก็อยู่ข้างในนั้นเหมือนกัน การฝึกของพวกเธอ คือการล่าสัตว์พวกนั้น คะแนนของพวกเธอจะได้มาจาก จำนวนในการล่า และ คะแนนจะแตกต่างกันไปตามระดับ ซึ่งสายรัดข้อมือนี่ จะเป็นเหมือนตัวส่งสัญญาณภาพของพวกเธอ ไปยังห้องของครู นั่นหมายความว่าครูจะคอยเช็คคะแนนของพวกเธอ ผ่านภาพที่เจ้านี่ส่งไป และมันก็ยังทำหน้าที่เป็นเหมือน เครื่องติดตาม ดังนั้นครูจะใส่ไว้เหมือนกัน เพราะงั้น เวลาเลิกเรียน ขอให้ทุกคนใช้เวทย์ค้นหา ค้นหาสายรัดติดตามของครูแล้วมายังทางออกนี่ ในกรณีที่หลงทาง หรือจำทางออกไม่ได้” นักเรียนทุกคนฟังแล้ว พยักหน้า
“หวังว่าคงไม่มีใคร ใช้เวทย์ค้นหาไม่เป็นนะคะ และจำไว้ว่า คะแนนที่พวกคุณจะได้คือการล่า สัตว์ทั้งหลาย ไม่ใช่การโจมตี ใครที่จัดการสัตว์ตัวไหนได้ นั่นคือคะแนนของคุณ สุดท้ายนี้...” อาจารย์ไวโอเล็ต ยังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงจากข้างหลังดังขึ้น
“คุณไวโอเล็ตครับ ผอ. เรียกพบครับ...”
“อืม...ขอเวลาชั้นแป๊บนึงสิ” อาจารย์ไวโอเล็ต ตอบแบบไม่พอใจ เมื่อมีคนเขามาขัดบทสนทนาระหว่างนักเรียน
“ทุกคนคะ สุดท้ายนี้ ขอให้ทุกคนพยายามให้ถึงที่สุด แล้วก็ อย่าตายนะคะ” อาจารย์ไวโอเล็ต ส่งท้ายให้เหล่านักเรียนทำให้เหล่านักเรียน เริ่มกลัวกันเข้าไปอีก ยกเว้น นักเรียนบางคน ที่รู้สึกจะดีใจที่ได้รับการฝึกแบบนี้
“นี่ เบิร์น ไวโอเล็ตจัง เค้าจะพูดอะไรเยอะแยะนักอะ ให้พวกเราเข้าไปเลยก็สิ้นเรื่อง” คริสโตเฟอร์ ถามเบอร์นาร์ดเพื่อนสนิทด้วยเสียงเบื่อๆ
“คริส นี่นายมีสมองหรือป่าว ที่ยัยไวโอเล็ต อธิบายซะยาวยืดแบบนี้ แล้วย้ำนักย้ำหนาเรื่อง สายรัดข้อมือนี่ กับ คะแนนเนี่ย นายไม่เข้าใจเลยเหรอ”
“ก็งั้นสิ ใครจะไปเข้าใจ พูดวกไปวนมาอยู่ได้” คริสโตเฟอร์ตอบคำถาม
“โธ่ เจ้าบ้า ยัยไวโอเล็ต เค้าจะบอกพวกเราว่า ให้พวกเราน่ะนะ ใช้สายรัดข้อมือนี่ เพื่อติดตามทุกคนในป่าไงเล่า แล้วเราก็ใช้โอกาสที่เจ้าเบ๊อะนั่น ที่เรากำลังติดตามโจมตี สัตว์ข้างใน แล้วเราก็เข้าไปแย่งฆ่าไง สุดท้ายคะแนน ก็จะเป็นของเรา เพราะเราเป็นคนจัดการ พูดง่ายๆก็คือ เราต้องแย่งยังไงเล่า” เบอร์นาร์ดอธิบายให้คริสโตเฟอร์ฟังด้วยท่าทางอารมณ์เสีย
“อ้อ มันเป็นยังงี้สินะ 555+ ชั้นก็งงตั้งนาน เรื่องแบบนี้ ชั้นถนัดอยู่แล้ว ว่าแต่เราจะตามใครดีล่ะ” คริสโตเฟอร์ตั้งคำถามอีก 1 ข้อ
“หึหึหึ ชั้นคิดว่า เราสองคนจะตามเจ้าเอล หรือไม่ก็ เจมส์ แล้วก็ ยัยคริสตินไง เจ้าพวกนี้ เก่งเรื่องพลังก็จริง แต่ไหวพริบสู้เราไม่ได้หรอก” เบอร์นาร์ดตอบอย่างชั่วร้าย
..........................................................
“เอาล่ะทุกคน ครูจะส่งทุกคนเข้าประตูไปทีล่ะคน ตามหมายเลขนะ ระหว่างประตูกับในสวนครูได้ใช้เวทย์สุ่มพื้นที่ไว้ เพราะงั้น แต่ล่ะคน จะไปโผล่ที่ไหนในสวนนี่ก็...แล้วแต่ดวงนะคะ” อาจารย์ไวโอเล็ต เพิ่มความหนักใจ ให้กับนักเรียน อีกหนึ่งอย่าง
“หมายเลข 1...2.....3....4....5....6....7.......” นักเรียนแต่ละคน เริ่มเดินเข้าประตูไปทีละคนๆ
“หมายเลข 18... คุณโจนส์คะ ไม่เข้าหรือไง” อาจารย์ไวโอเล็ตถาม เบอร์นาร์ดด้วยความสงสัย เพราะหมอนี่เอาแต่ยืนพิงต้นไม้มองมาทาง ตัวเอง
“นี่ ครูครับ ไหนๆแล้ว หมายเลขผมมันก็อยู่ติดกับคริสแล้วอะ ครูให้พวกผมเข้าไปพร้อมกันสองคนเลยสิ จะได้ช่วยๆกัน ยังไงคะแนนผมก็แบ่งกันอยู่แล้ว” เบอร์นาร์ด ตั้งข้อตกลงกับอาจารย์
“ฮึ่มมม.. ไอ้เด็กบ้านี่” อาจารย์ไวโอเล็ต สบถเบาๆ
“ก็ได้ตามใจเธอ งั้น คุณครูทคะ เข้าไปก่อนเลยค่ะ ให้นายสองคนนี้เข้าทีหลัง” ความซวยเลยตกไปยัง วิลเลียม ครูท ที่นั่งภาวนาอยู่เพราะไม่อยากเข้าไปในสวนนั่นเร็วกว่าคนอื่น เพราะคิดว่า อย่างน้อยคนที่เข้าไปก่อนน่าจะจัดการกับพวกตัวร้ายๆไปได้บ้างแล้ว
“อ๊ะ ครับครู” วิลเลียมต้องจำใจเดินเข้าไป
“เอาล่ะ เธอสองคนเข้าไปสิ” อาจารย์ไวโอเล็ต บอกกับ เบอร์นาร์ดและ คริสโตเฟอร์
“เยี่ยม ไปกันเลย คริส” ทั้งสองคนเดินไปยังประตู เป็นเวลาเดียวกับที่อาจารย์ไวโอเล็ต หันไปกระซิบกับผู้คุมประตูเบาๆว่า
“ส่งไอ้สองคนนี้ ไปที่ๆเลวร้ายที่สุดเลยนะคะ”
ทันทีที่ทั้งสองคนเดินผ่านเวทย์สุ่มพื้นที่
“ไปกันเลยยยย อ๊ะ ! ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เมื่อทั้งสองคนก้าวข้ามจากประตูมา ทั้งสองก็หล่นตกสู่น้ำตกที่เต็มไปด้วยโคลนทันที ผลมาจาก คำสั่งของ อาจารย์ ไวโอเล็ต
................................................................................
ห้อง ผอ. โรงเรียน เซนต์ ฌองปิแอร์
‘ก๊อก ก๊อก’ เสียงเคาะประตูหน้าห้อง ผอ. ดังขึ้น
“ใคร ?” ผู้ที่อยู่ในห้อง ถามด้วยความสงสัย
“ไวโอเล็ต ค่ะ ท่าน ผอ.” ผู้มาเยือนตอบกลับไป
“ไวโอเล็ต งั้นเหรอ เข้ามาสิ”
“สวัสดีค่ะ ท่าน ผอ. เมื่อกี๊ให้คนไปตาม มีอะไรเหรอคะ”
“เรื่องของพวก ฮอร์ซแมน น่ะสิ” ชื่อของบุคคลที่3 ได้ถูกเอ่ย ขึ้นมาจากปาก ผอ.
“ฮอร์ซแมน ! นักโทษระดับประเทศคนนั้นน่ะเหรอคะ มันทำไมเหรอคะ” ไวโอเล็ตถามอย่างสงสัย
“เมื่อช่วงเช้าที่ผ่านมา มีข่าวแจ้งมาในเมืองเราว่า เจ้านั่นและนักโทษ ร่วม 20 คน ได้หลบหนี ออกจากคุกส่วนกลาง และมีคนพบเห็นเจ้าพวกนั้นออกจากประตูเมืองส่วนกลาง มุ่งหน้าไปยังป่าแห่งซาก”
“ป่าแห่งซาก”ไวโอเล็ตทวนคำ “เจ้าพวกนั้นมันคิดจะทำอะไรกัน”
“และดูเหมือนว่าพวกมัน จะขโมยแร่อภินิหาร ที่ถูกเก็บรักษาอยู่ในคุกส่วนกลางออกไปด้วยเป็นจำนวนมาก”
“แต่พวกมันก็สามารถใช้พลังได้โดยไม่ต้องใช้แร่เหมือนกับทุกคนนี่คะ แล้วมันจะเอาไปทำอะไรกัน” ไวโอเล็ตเริ่มครุ่นคิด
“เรื่องนั้น ดูเหมือนทางกองทัพก็ยังไม่รู้ถึงสาเหตุเหมือนกัน”
“แล้วที่ ท่าน ผอ. เรียกดิชั้นมาพบ....” ไวโอเล็ตตั้งคำถาม
“เธอเป็นอาจารย์ที่ดีนะ ไวโอเล็ต แต่เธอก็ยังเป็นทหารที่มียศอยู่ ถ้าเธอถูกเรียกตัวจากกองทัพเธอก็คงต้องกลับไป ชั้นอยากให้เธอเตรียมใจไว้ ”
“ชั้นเข้าใจค่ะ ว่าชีวิตที่สุขสบาย ไม่มีทางที่จะมีได้เมื่อเรายังมียศค้ำคออยู่ ”
“ถ้าเธอเข้าใจก็ดี เพราะชั้นคงไม่อาจขัดคำสั่งจากกองทัพได้ เตรียมตัวไว้ด้วยละกัน”
“ถ้าหมดเรื่องแล้ว ดิชั้นขอตัวนะคะ ต้องไปดูการฝึกของพวกนักเรียนต่อ” ไวโอเล็ตกล่าวลากับ ผอ.
“อืม ไปเถอะ”
ห้องสังเกตการณ์
หลังจากคุยกับ ผอ.เสร็จ ไวโอเล็ต ก็ตรงไปยังห้องสังเกตการณ์เพื่อดูการฝึกฝนของพวกนักเรียน
“เป็นยังไงบ้าง”
“อ๊ะ สวัสดีครับ คุณไวโอเล็ต ก็เรื่อยๆน่ะครับ มีคนที่ทำคะแนนได้แล้ว ส่วนบางคนที่เอาแต่นั่งนิ่งๆก็มีครับ” จิม คนคุมหน้าจอสังเกตการณ์ตอบ
“นี่ก็ผ่านมาร่วม ครึ่ง ชั่วโมงแล้วนะ พอจะเห็นคนที่น่าสนใจบ้างหรือยัง”ไวโอเล็ตถามต่อ
“ถ้าตัด เด็กบ้านคริมสันออกไป คนที่น่าสนใจก็น่าจะมี... นี่ครับ นายคนนี้เลย 10นาทีแรก จัดการ ระดับ5 ไปได้ถึง 10 ตัวแล้วครับ กับเธอคนนี้ จัดการ ระดับ 8 ได้ด้วยการโจมตีแค่ทีเดียว” จิม ตอบคำถาม ไวโอเล็ต
“อืมม วิลเลียม ครูท งั้นเหรอ เห็นทำท่าทางหงอๆเมื่อกี๊ เปลี่ยนเป็นคนล่ะคนเลยนะ แล้วก็ เด็กบ้าน แพรทริค งั้นเหรอ คงจะสนุกน่าดูนะคราวนี้”
…………………………………………………
ภายในสวนแห่งหายนะ
เบอร์นาร์ด โจนส์ และ คริสโตเฟอร์ แดน เมื่อ 20 นาที ที่แล้ว
“โธ่เว้ย ! ยัยไวโอเล็ตแกล้งกันได้” เบอร์นาร์ดสบถเสียงดัง หลังจากกระเสือกกระสนขึ้นมาจากบ่อโคลนได้
“ทั้งหมดนี่ ก็เป็นเพราะว่านาย ชอบกวนไวโอเล็ตจังเค้านี่นา” คริสโตเฟอร์ พูดเพื่อให้เบอร์นาร์ดใจเย็นลง แต่ดูเหมือนจะได้ผลตรงกันข้าม
“นายเงียบเลยนะ คริส ตามชั้นมาให้ไวเลย ป่านนี้เจ้าพวกนั้นได้คะแนนกันเท่าไหร่แล้วเนี่ย มาช่วยกันค้นหา เจ้าเอลเดี๋ยวนี้เลย”เบอร์นาร์ดบ่น คริสโตเฟอร์ที่ทำตัวเฉื่อยชา “โอย หนังสือชั้น เปียกหมด”
“ความจริงเราไปรวมกลุ่มกับ เอลก็ได้นี่นา ไม่เห็นต้องแย่งเลย” คริสโตเฟอร์ออกความคิดเห็น
“ให้ชั้นไปรวมกับเจ้าเอลเนี่ยนะ เหอะ ไม่เอาด้วยหรอก ไปแย่งเจ้านั่นสะใจกว่าเยอะ ชักอยากเห็นหน้าเจ้านั่นตอนโดนเราแย่งแล้วสิ”
‘สวบ..’ อยู่ๆก็มีเสียงเดินจากข้างๆพวกเค้าทั้งสองคน
“ค่ะ...ใครน่ะ ” เบอร์นาร์ดตะโกนถาม
“ท่าทางไม่น่าใช่คนแล้วล่ะมั้ง เบิร์น” คริสโตเฟอร์พูดกับเบิร์น ในขณะที่เบิร์น จับหนังสือเล่มหนาของเค้าไว้แน่น
“เตรียมตัวไว้ คริส นี่อาจจะเป็นสัตว์ร้าย ก็ได้” เบอร์นาร์ด เปิดหนังสือออก
‘ฟึ่บ !!!’ เงาดำเจ้าของเสียง พุ่งตัวออกมาโจมตีใส่ทั้งสองคน โดยที่ยังไม่ได้ตั้งตัว
“Book of Magic.Connect!” เบอร์ดนาร์ด ตะโกนออกมาเสียงดังด้วยความตกใจ
“Fire arrow!” ลูกไฟจำนวน หนึ่งลอยขึ้นมาจากหนังสือของเบอร์นาร์ด พร้อมกับพุ่งใส่เป้าหมายอย่างแม่นยำ
“บ้าเอ๊ย ตกใจมากไป ดันใช้เวทย์ง่ายๆไปซะได้ หลบเร็วคริส มันอาจจะโจมตีต่อ” เบอร์นาร์ดสบถเสียงดังพร้อมกับบอกให้ คริสโตเฟอร์หลบ
แต่ทุกอย่างกลับ สงบ ไม่มีการโจมตีใดๆเกิดขึ้นอีก
“เบิร์น อย่าบอกนะว่าเจ้านั่น จะล่วงเพราะเวทย์เล็กๆน้อยๆนั่นของนาย หรือว่ามันหนีไปแล้ว” คริสโตเฟอร์ถามเบอร์นาร์ด เพราะไม่คิดว่า เวทย์ของเบอร์นาร์ดจะทำอะไรสิ่งนั้นได้
“ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน คริส ลองไปดูกันเถอะ” เบอร์นาร์ดบอกคริสโตเฟอร์ พร้อมกับเดินไปข้างหน้าเพื่อตรวจดูให้แน่ใจ และไม่ลืมที่จะจับหนังสือของเค้าไว้ให้แน่น และภาพตรงหน้าของทั้งสองคนก็คือ...
“เบิร์น เจ้านี่มัน...”
“ไปเถอะคริส เรารีบไปจากที่นี่กันเถอะเราเสียเวลามากันมากแล้ว” เบอร์นาร์ดตัดบท อย่างไม่สนใจสิ่งที่ คริสโตเฟอร์กำลังสนใจอยู่
“แต่เบิร์น นายน่าจะดูมันหน่อยนะ” คริสโตเฟอร์ทักท้วง ให้เบอร์นาร์ดหันกลับมาดู
“ชั้นบอกให้รีบไปไง คริส” เบอร์นาร์ดขึ้นเสียง
“แต่นายน่าจะดูมันอีกทีนะ 555+ ในเมื่อมันเป็นแค่พวกปรสิต ไม่มีระดับในป่านี้ แต่นายกลับตกใจกลัวมันถึงกับต้องลนลานใช้เวทย์โจมตีมันเลยนะ” คริสโตเฟอร์ร้อง เยาะเย้ย เบอร์นาร์ด
“นายก็เหมือนกันแหละน่า เลิกพูดได้แล้ว ไปเก็บคะแนนกันต่อ ชั้นอยากจะออกจากป่าบ้านี่เต็มแก่แล้ว !” เบอร์นาร์ดตะโกนเสียงดัง แล้วรีบเดินออกจากพื้นที่นั้นทันที
อีลิค คริมสัน หลังจากเข้ามายังป่าได้ 5 นาที
บริเวณที่ อีลิค ถูกส่งมานั้น รอบๆพื้นที่ เต็มไปด้วย ดอกไม้ หลากสีสัน แต่กลับ ไม่มีกลิ่นหอมจากดอกไม้พวกนั้นเลยซักนิดเดียว
“นี่มันอะไรกันเนี่ย ทางเข้ากับข้างในสวนแตกต่างกันเกินไปแล้ว” อีลิคนั่งบ่นอยู่กับที่
“แล้วพวกสัตว์พวกนั้น มันจะเข้ามาหาเราเอง หรือเราต้องออกไปตามหามันเองกันนะ” อีลิคนั่งพูดพึมพำกับตัวเอง พร้อมกับเล่นโซ่ ที่ติดแร่บางอย่างอยู่ “คงต้องออกล่าสินะ”
‘โฮกกกกก !!!!!!’ ยังไม่ทันที่อีลิค จะออกล่า ก็ได้ยินเสียงร้องดังมาจากบนต้นไม้
“สถานการณ์แบบนี้ คงต้องพูดว่า พระเจ้าช่วยสินะ ” เมื่ออีลิค หันขึ้นไปมองเจ้าของเสียงบนต้นไม้ จึงได้เห็น เสือดาวในอดีต ซึ่งตอนนี้ รูปร่างของมันได้พัฒนาจน แทบจะไม่เหลือเค้าเดิม ของสัตว์ในอดีตอีกเลย ด้วยร่างที่ใหญ่กว่าเดิมถึงสองเท่า ดวงตาสามดวงบนหน้า เขี้ยวที่เหมือนกับ คมมีด เมื่อโดนน้ำลายที่ไหลเยิ้มของมัน ทำให้เพิ่มความน่าสะพรึงกลัวเข้าไปอีก กรงเล็บที่เกาะจิกต้นไม้ต้นนั้นอยู่ มีขนาดเท่ากับขาของอีลิคเลย คาดว่า ระดับของมันน่าจะอยู่ ระดับ 8
‘ ฟึ่บ .. ตูมม !!!’ มันกระโจนใส่อีลิคจากบนต้นไม้ ด้วยขนาดของมันทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน ส่งผลให้อีลิค ล้มกลิ้งไม่เป็นท่า
“เอาไงดีล่ะชั้น ซวยจริงๆให้ตาย” อีลิค ลุกขึ้น พร้อมกับกำโซ่ไว้ในมือ
“Thunderbolt Stab !!!!” สายฟีรูปร่างคล้ายหอกได้ออกจากแร่ที่ติดอยู่บนโซ่ของอีลิค หลังจากท่องเวทย์ พุ่งเข้าไปหา สัตว์ร้ายที่จ้องเขม็งมาทาง อีลิค
‘สวบ ! เปรี๊ยะๆๆ!!!!’ เสียงเวทย์สายฟ้าของอีลิคทิ่มทะลุเข้าไปยังผิวหนังของเจ้าสัตว์ร้าย พร้อมกับช๊อตมันจากบาดแผล ทำให้มันบาดเจ็บพอสมควร
‘โฮก !!!!!’ เจ้าสัตว์ร้าย ร้องด้วยความเจ็บปวด แล้วกระโดดถอยไปตั้งหลัก
“เจ้านี่ คงเป็นเสือดาว ในอดีตงั้นสินะ แต่จากตำรา เจ้านี่มันคำรามไม่ได้นี่นา แล้วนี่ชั้นมัวคิดอะไรอยู่เนี่ย” อีลิค ชูโซ่ของเค้าขึ้นมา พร้อมกับร่ายเวทย์อีกหนึ่งบท
“Thunderbolt Storm !!!!” สิ้นเสียงร่ายเวทย์ สายฟ้าจำนวนมากได้หมุนวนเป็นพายุเข้าไปล้อมเจ้าสัตว์ร้ายตัวนั้น แล้วกระจายสายฟ้าออกไปรอบบริเวณ
‘ซูมม เปรี๊ยะๆๆๆๆๆ !!!!’ เสียงพายุสายฟ้าโจมตีเจ้าสัตว์ร้ายดังก้องกังวานไปทั่ว
หลังจาก อีลิค ใช้เวทย์บทนั้นโจมตีเจ้าสัตว์ร้ายนั่นไป ทำให้พื้นที่บริเวณนั้น โดนการโจมตีไปด้วย ดอกไม้หลากสีสันก่อนหน้านี้กลายเป็น สีดำเนื่องจากโดนไฟฟ้าของอีลิค ทำลาย ไม่เว้นแม่แต่เจ้าสัตวร้าย ที่นอนกลายเป็นซากตอตะโกหลังจากโดนการโจมตีนั่นไป
“เห้อ เหนื่อยๆ หาล่าพวกตัวเล็กๆ ไม่เปลืองแรงเก็บคะแนนดีกว่า” อีลิค ปัดฝุ่นบนตัวพร้อมกับสวดส่งวิณญาณให้กับเจ้าสัตว์ร้ายแล้วเดินจากไป
………………………………………………….
‘ออดดดดดดดดดดด’
เสียงออดโรงเรียนดัง บอกถึงการฝึกฝนของนักเรียนทุกคนได้จบลงแล้ว อาจารย์ไวโอเล็ต ได้มายืนรอนักเรียนทุกคนที่หน้าประตูทางเข้า
นักเรียนแต่ล่ะคนเริ่มเดินออกมาจากสวน ด้วยสภาพที่อิดโรย เนื้อตัวมอมแมม บางคนบาดเจ็บเล็กน้อย บางคนบาดเจ็บเยอะแต่อาการไม่สาหัส และมีเสียงบ่นจากนักเรียนบางคนถึงการฝึกที่โหดหินนี่
“โอย พรุ่งนี้ชั้นจะมารอดมั้ย”
“ห้องอื่นเค้าฝึกหนักแบบเรามั้ยนะ”
“ยัยไวโอเล็ต ทำชั้นได้ ฮึ่มมม”
“วันนี้เราจะกินอะไรดี”
“สิ้นสุดวันนี้ ซักที”
“เอาล่ะค่ะ นักเรียนทุกคน เลิกบ่นกันก่อนนะคะ” อาจารย์ไวโอเล็ต เริ้มต้นคุยกับทุกคน
“วันนี้ ทุกคนทำได้เยี่ยมยอดมาก คะแนนของทุกคนถือว่าใช้ได้กันทุกคน วันนี้ ขอให้ทุกคนเดินทางกลับบ้านอย่างปลอดภัย และพรุ่งนี้ มาเรียนตามปกตินะคะ”
“โหดร้ายยยยย !โห่ !” เสียงนักเรียนร้องบ่นทันทีเมื่อรู้ว่าพรุ่งนี้ไม่ได้หยุดหลังจากการฝึกฝนที่ปางตายจบลง
“นักเรียนกลับบ้าน กันหมดแล้วครับ คุณไวโอเล็ต”
“ขอบใจ จิม งั้นชั้นกลับไปพักบ้างดีกว่า เหนื่อยมาทั้งวัน”
“บายครับ คุณไวโอเล็ต” จิมบอกลา อาจารย์ไวโอเล็ต
“หึ ไม่ใช่เด็กๆกันแล้วนะ มาบายอะไรกัน” ไวโอเล็ตพูดแกมตำหนิจิม พร้อมกับเดินกลับไปยังบ้านพัก
“เห้ออ เหนื่อยจริงๆ วันนี้ ”ไวโอเล็ตถอนหายใจ เมื่อกลับมาถึงที่พัก “จดหมายอะไรกัน…...กองทัพ”
จดหมายที่ถูกส่งมาจากกองทัพ จ่าหน้าซองถึง ไวโอเล็ต
‘เธอเป็นอาจารย์ที่ดีนะ ไวโอเล็ต แต่เธอก็ยังเป็นทหารที่มียศอยู่ ถ้าเธอถูกเรียกตัวจากกองทัพเธอก็คงต้องกลับไป ชั้นอยากให้เธอเตรียมใจไว้ ’ ไวโอเล็ต นึกถึงคำพูดของ ผอ. ที่พูดกับเธอเมื่อตอนเช้า
ไวโอเล็ต ฉีกซองจดหมายออก แล้วอ่านเนื้อความข้างใน
‘ถึง พลโท ไวโอเล็ต ลีแนน
หวังว่าคุณคงได้รับข่าวเรื่องการหลบหนีออกจากคุกของ นักโทษ อเล็กซานเดอร์ ฮอร์ซแมนแล้ว
คุณคงทราบดีว่า การหลบหนีของนักโทษรายนี้ สร้างความโกลาหลมากมายให้แก่ทางกองทัพ และเมื่อ
นักโทษรายนี้ หลบหนีออกไป ย่อมต้องสร้างปัญหา อีกแน่ ในอนาคต หวังว่าคุณคงจะยอมรับคำเชิญของผม
ที่อยากจะให้คุณกลับมาอยู่ที่กองทัพนี้อีกครั้ง
แต่คุณวางใจได้ ไม่ใช่ในเร็วๆนี้ เพราะเรายังไม่รู้ถึงจุดหมายของพวกนักโทษ ขณะนี้เราจึงอยากให้คุณ
ใช้ชีวิตตามปกติไปก่อนแต่เมื่อถึงคราวที่เราต้องการคุณ หวังว่าคุณคงจะตอบตกลง
ด้วยความนับถือ
พลเอก โจเซฟ แอลลิสัน ’
น้ำตาปริ่มขอบตาของอาจารย์ไวโอเล็ต เธอรู้สึกดีใจที่ยังได้ใช้ชีวิตสงบสุขแบบนี้ต่อไปอีกซักพัก
“เอาล่ะ พรุ่งนี้ต้องตั้งใจสอนเจ้าพวกนั้นอีก…” ไวโอเล็ต เดินเข้าบ้าน ด้วยความสบายใจ
แนะนำตัวละครหน่อย
อีลิค คริมสัน เป็นลูกคนเดียวของบ้าน คริมสัน มีความสามารถในการใช้เวทย์ที่แตกต่างออกไป นั่นคือเวทย์ไฟฟ้า อุปกรณ์ที่อีลิคใช้ในการเชื่อมต่อพลังเวทย์ของตัวเองคือ โซ่เส้นเล็ก ที่มีแร่สีแดงติดอยู่ ตอนเรียน อยู่ในระดับกลางขั้น 1 เป็นนักเรียนที่ได้รับรางวัลนักเรียนดีเด่นมาตลอด เนื่องจากนิสัยที่ไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใคร เลยทุ่มเวลาทุกอย่างให้กับการเรียนทั้งหมด และดูเหมือนครอบครัวของ อีลิค จะมีความหลังที่ลึกลับอีกด้วย
เบอร์นาร์ด โจนส์ ลูกชายคนที่สอง ของตระกูลโจนส์ ที่โด่งดัง มีความสามารถในการใช้เวทย์ระดับปานกลาง แต่มีนิสัยไม่ค่อยจะสู้ดีนัก ชอบการเป็นผู้นำ ใช้เวทย์ไฟ ถือหนังสือเล่มหนาติดตัวตลอดเวลา เหมือนว่าจะเป็นของสำคัญมาก
คริสโตเฟอร์ แดน ดูเหมือนกับจะเป็นเบ๊ ของ เบอร์นาร์ดแต่ความจริงแล้วทั้งสองคนเป็นเพื่อนสนิทกัน รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก มีนิสัยเฉื่อยชา จึงโดนเบอร์นาร์ดบ่นประจำ ใช้เวทย์ลม แต่ไม่ค่อยจะได้ใช้นัก เพราะมัวแต่เฉื่อยอยู่
ไวโอเล็ต ลีแนน อาจารย์สาวสวย อดีตพลโท เธอเป็นอาจารย์ที่มีความสามารถ ในหลายๆด้าน เพราะเคยเป็นทหารมาก่อน แต่รู้สึกเธอจะมีความหลังไม่ดีกับกองทัพนัก จึงทำให้เธอเลิกเป็นทหารแล้วมาเป็นอาจารย์อยู่ที่ เซนต์ ฌองปิแอร์
ความคิดเห็น