ดินแดนรวมออริ - ATSUHARU

ลำดับตอนที่ #27 : Strongest evolution ศึกสุดยอดผู้ใช้ร่างเมก้า[Kazune of Ice rose knight]

เครดิต WeheartIt

“สายลมอันเยือกเย็น บุปผาที่แช่แข็งที่กัดกินและโหมกระหน่ำ...ลองสัมผัสมันดูซิว่ามันรุนแรงขนาดไหน!”

“คมเขี้ยวแห่งการล่อลวงมันร้ายกาจและดุเดือดดั่งสายลม...ลองลิ้มรสมันดูซิว่าอันตรายแค่ไหน!”

บท: เทรนเนอร์ของ[เมก้า]คูชีท

ชื่อ-นามสกุล[EN/TH]:ยูกิบานะ คาซึเนะ[Yukibana Kazune]

ชื่อเล่น[EN/TH]:คาซึเนะ[Kazune]

เพศ: หญิง

อายุ:19ปี

ฉายา:สตรีเหมันต์แห่งบุปผาสายลม/อัศวินหญิงบุปผาเหมันต์

นิสัย:

เย็นชาดุจเจ้าหญิงน้ำเเข็ง

     นั่นคือคำนิยามของเด็กสาวนาม 'ยูกิบานะ คาซึเนะ' ไม่มีคำว่าอบอุ่นดั่งดวงสุริยันต์ในพจนานุกรมของเธอ มีเพียงหัวใจอันเยือกเย็นและด้านชาเท่านั้นที่คงอยู่ ทำให้คนภายนอกมักมองว่าเธอนั้นหยิ่งยโสเสียเหลือเกิน และพากันตีตัวออกห่างจากเธอ เธอไม่เคยยิ้ม เรียกได้ว่าปั้นหน้านิ่งอยู่ตลอดเวลาไม่ว่าจะอยู่กับคนอื่นหรืออยู่เพียงลำพัง เสือยิ้มยากอย่างเธอนั้นสร้างเกราะป้องกันระหว่างเธอและคนอื่นในวัยเดียวกัน ทำให้เธอไม่มีเพื่อน เธอไปไหนมาไหนตัวคนเดียวตลอด ผู้คนต่างตินินทาอย่างสนุกปาก บ้างก็ต่างใส่ความกันอย่างออกรส คนบางกลุ่มก็หูเบาหลงเชื่อในคำเล่าลือว่าเธอเป็นคนนิสัยไม่ดี เธอจึงถือคติว่าห้ามล้มหรือแสดงความอ่อนแอออกไปเด็ดขาดเพราะรู้ดีว่ามีคนอื่นต่างพร้อมใจกันเหยียบซ้ำเธอให้จมดินอยู่นั่นเอง

รักความสันโดษ โลกส่วนตัวสูง ชอบขีดเส้นกั้นระหว่างนอกและใน

     เพราะโลกภายนอกเชื่อใจใครไม่ได้ เพราะมันอันตรายเกินไป เธอจึงเลือกที่จะเชื่อใจตัวเธอเอง พึ่งตัวเองโดยไม่เคยร้องขอให้ใครช่วย กัดฟันฝ่าปัญหาด้วยตัวคนเดียวเองหมดทุกอย่างจนเคยชิน ทำให้บางครั้งเธอก็กลายเป็นคนขาดความกล้าแสดงออกในการพูดคุยหรือร้องขอความช่วยเหลือจากคนอื่น และกลายเป็นคนที่ทิฐิสูงในที่สุด เธอชอบที่จะอยู่เงียบๆคนเดียวมากกว่ารวมกลุ่มกับคนอื่น เพราะเธอรู้ดีว่าคนพวกนี้ไม่ได้จริงใจกับเธอสักเท่าไหร่หรอก เมื่อเธออยู่เพียงลำพัง เธอจะทำในสิ่งที่เธอชอบจำพวกวาดรูปหรือฟังเพลง

ถึงภายนอกจะดูแข็งแกร่ง ไม่สะทกสะท้านกับสิ่งใดๆ แต่ทว่าจิตใจนั้นกลับเปราะบางเหลือเกิน

     ถึงเธอจะชอบปั้นหน้านิ่งหรือตีหน้าขรึม แต่ทว่าข้างในจิตใจนั้นกลับเซนส์ซิทีฟต่อคำพูดคำจาของทุกคน เธอได้แต่เฝ้ารอและภาวนาให้มีใครบางคนเข้ามาในชีวิตเธอและคอยอยู่เคียงข้างเธอก็เท่านั้น เธอต้องการคนที่ยอมรับในสิ่งที่เธอเป็น ไม่ใช่ลดตัวมาคบเพราะสงสาร ลึกๆแล้วเธอเป็นคนใจดี ชอบช่วยเหลือผู้อื่น แต่นิสัยนั้นถูกปิดผนึกไว้อยู่ในส่วนลึกของห้วงจิตใจไปตั้งแต่ที่เธอถูกแอนตี้จากคนอื่นไปตั้งนานแล้ว จึงยากมากที่จะเห็นเธอยอมช่วยเหลือคนอื่นถ้าคนๆนั้นไม่สำคัญจริงๆในชีวิต เธอเหนื่อยกับการที่จะต้องปั้นหน้านิ่งอย่างไม่รู้สึกอะไร ในชีวิตนี้เธอขอแค่ใครสักคนที่เข้าใจเธอก็เพียงพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องเปิดรับมิตรสหายให้มากมาย เพียงแค่หนึ่งคนที่เข้าใจเธอจริงๆก็ทำให้เด็กสาวอยากมีชีวิตที่จะอยู่ต่อแล้วล่ะ

คาซึเนะไม่ใช่คนพูดมาก เธอสงวนคำพูด และไม่พูดจาไร้สาระพร่ำเพรื่อ

          อย่าคาดหวังว่าจะได้เห็นเธอพูดจายียวนกวนประสาท เรียกได้ว่าโอกาสนั้นเป็นศูนย์เลยก็ว่าได้ เธอไม่พูดอะไรไร้สาระหรือพูดจาเพ้อเจ้อ เธอไม่เคยพูดถึงรสนิยมของตัวเองว่าชอบอะไรหรือไม่ชอบอะไร แต่จะสังเกตได้จากดวงตาของเธอ ถ้าสิ่งที่เธอชอบอยู่ในประเด็นพูดคุย นัยน์ตาสีชมพูจะเป็นประกายเล็กๆ ทั้งๆที่ใบหน้ายังคงเรียบนิ่งดั่งเดิม เธอเป็นคนที่ถามคำตอบคำ คำพูดที่ถูกเปล่งออกมาจะกระชับและเข้าใจได้ในทันทีโดยไม่ต้องถามต่อ เธอไม่มีคารมคมคายในการพูดคำเปรียบเปรยอันแสนยืดยาวนั่น มีเพียงคำพูดสั้นๆที่ได้ใจความเท่านั้น ไร้ลูกเล่น ไม่มีลูกอ้อนหรือสิ่งใดๆ แต่ถ้าหากพูดกับคนที่สนิทกันจริงๆอย่างเช่นคนในครอบครัว เธอก็พูดติดน้ำเสียงอ้อนเล็กๆพร้อมรอยยิ้มบางๆ แต่นั่นก็เป็นแค่อดีต เพราะสิ่งที่เหลืออยู่ข้างหลังมีเพียงแค่ความว่างเปล่าเท่านั้น

คาซึเนะมีความสามารถอย่างที่คนอื่นไม่มี

     ไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นคนช่างสังเกตต่อสิ่งรอบตัว เพราะความนิ่งเงียบ เร้นกายอยู่ในเงาเสมอ ทำให้สามารถเห็นมุมมองต่างๆที่กว้างขึ้น มองเห็นในสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็น รายละเอียดเล็กๆที่คนอื่นมักมองข้ามเธอก็จะจำไว้เผื่อต้องใช้ในอนาคต ไม่ว่าใครจะพยายามปกปิดอะไร เธอรู้ได้ทันทีเพียงแค่มอง แต่เธอจะไม่พูดอะไรก็เท่านั้นเอง เพราะไม่อยากให้ตัวเองกลายเป็นล่อเป้าก็เท่านั้น ต่อให้อยากเข้าไปเตือนก็รู้ดีว่าคนอื่นๆจะมองเธอด้วยสายตาอย่างไร คาซึเนะจึงได้เเต่เก็บงำความสามารถนี้และไม่ทำตัวเด่นเกินหน้าเกินตาใคร แต่ถ้าคนฉลาดหน่อยอาจจะพอสังเกตได้ว่าเธอเห็นอะไรบ้าง แต่กลับไม่มีใครทักท้วงกับเธอเลยสักคน จึงไม่อาจปฏิเสธได้ว่าคาซึเนะอาจจะเป็นคนที่มีไหวพริบที่ดีที่สุด

ประวัติ:                                                               

クールマインド 雪のように

                                               

すべてをプライベートな世界にブロックします...一人で。

                                                

私の人生は白黒です...バラの花びらのようです。

     'ยูกิบานะ คาซึเนะ'เป็นบุตรสาวคนเดียวของครอบครัวยูกิบานะ ครอบครัวของเธอเกิดในหมู่บ้านแห่งบุปผาที่มีดอกไม้หลากชนิดปรากฎทุกครั้งเมื่อฤดูกาลเปลี่ยนไปทั้งอากาศร้อน หนาว ฝนและอื่นๆ ทั้งมีโปเกม่อนอาศัยอยู่ร่วมกันเป็นครอบครัว และโปเกม่อนบางส่วนปกป้องศิลาแห่งธาตุคือ'หินเมก้า'ซึ่งโปเกม่อนที่ปกปักรักษาศิลาเรียกว่า'โปเกม่อนผู้พิทักษ์' ซึ่งครอบครัวของคาซึเนะก็เป็นหนึ่งในนั้น...ทว่าสมัยเด็กนั้นเธอไม่มีโปเกม่อนเป็นของตัวเองเลย แต่คำของแม่ที่พูดถึง...

'ให้เธอสนิทกับโปเกม่อนไว้ โปเกม่อนคือเพื่อนของเรา'

     กาลเวลาผ่านไปคาซึเนะอายุ10ปี แม่ของเธอจากชีวิตลงเพราะโรคภัยที่รุมเร้าร่างกาย เหลือเพียงแค่พ่อกับเธอเพียงสองคน แม้ครั้งแรกเธอจะเศร้าเสียใจแต่เพราะมีโปเกม่อนที่คอยเป็นเพื่อนอย่างที่แม่ของเธอพูดไว้ก่อนเสียชีวิตจึงทำให้จิตใจเข็มแข็ง น่ารัก อัธยาศัยดี ชอบช่วยเหลือผู้อื่นอยู่เสมอ รอยยิ้มมักประดับบนใบหน้า จนกระทั่ง...วันหนึ่งที่พ่อของเธอห่างหายไปหลายสัปดาห์ และหลายเดือน เธอเริ่มเก็บตัวอยู่ในห้อง ความอบอุ่นเมื่อวัยเด็กนั้นเลือนหายไปแล้ว มีเพียงความอ้างว้างเเละความเงียบเหงาที่เกาะกุมหัวใจดวงน้อยๆเท่านั้น เธอไม่รู้ว่าพวกเขาไปที่ใด แต่เพราะสวอนนา โปเกม่อนหงส์ขาวที่ส่งข้อความมาเท่านั้นที่ยังเป็นเครื่องยืนยันได้ว่าพ่อของเธอยังมีชีวิตอยู่ แต่ยิ่งนานวันเธอก็ยิ่งแย่ลง ไร้ปฏิสัมพันธ์กับผู้คนภายนอก ไร้ความอบอุ่นจากครอบครัว เธออาศัยอยู่ในบ้านคนเดียวตั้งแต่อายุ13ปี จากนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ ซึ่งเป็นที่มาของนิสัยเย็นชา ไม่ยอมเปิดใจให้ใครจนมาถึงทุกวันนี้ ปิดกั้นสังคมจากคนภายนอก ถูกคนอื่นกลั่นแกล้งตราหน้าว่าเป็นคุณหญิงเย็นชาเรื่อยมา แต่นั่นเธอก็รู้สึกไม่แคร์อะไรมากนัก...เพราะเธอยังมีเพื่อนโปเกม่อนของเธอที่สนิทตั้งแต่เด็ก 'โปเกม่อนผู้พิทักษ์'ที่คอยปกป้องและดูแลเธอเสมือนครอบครัว

     นานวันแล้ววันเหล่ากระทั่งคาซึเนะอายุ15ปี กระทั่งได้ฉายาว่า'สตรีสายลมแห่งบุปผา' แม้จะได้เพราะประสบการณ์ที่สั่งสมตั้งแต่ฝึกครั้งแรกก็เถอะ แต่มีอย่างหนึ่งที่รู้สึกคิดหนักก็คือโปเกม่อนคู่หูของเธอ ซึ่งเป็นเทรนเนอร์และมีคู่หูจะเรียกว่า'ผู้พิทักษ์'และจะแบ่งไปตามธาตุที่สืบทอดหรือคิดค้น ซึ่งเรื่องโปเกม่อนคู่หูของเธอตอนนี้ยังไม่มี แต่จะหาจากโปเกม่อนป่าหรือที่อื่นก็ไม่สามารถเป็นได้เพราะโปเกม่อนตัวนั้นต้องเป็นโปเกม่อนที่มีสายสัมพันธ์แห่งสายลมและแข็งแกร่ง กระทั่งวันหนึ่งคาซึเนะได้รับภารกิจตามหาดอกกุหลาบน้ำแข็งซึ่งอยู่ในถ้ำหิมะ เป็นเวลานานกว่าจะหาเจอ คงต้องกลับไปก่อนที่....พระอาทิตย์...ตอนนี้มันตกดินไปแล้ว...

สงสัยคงต้องนอนพักแรมไปก่อนเสียแล้ว

     แต่คืนนี้ช่างแปลกประหลาด ทั้งกระแสสายลม ท้องฟ้าราตรี และเสียงต่างๆรอบตัวว่าให้ระวังตัวรอบๆเพราะมันอาจมีอันตรายอยู่ตลอด ถึงเธอจะทำตัวเข้มแข็งแต่ภายในใจช่างบอบบางและการอยู่โดดเดียวทำให้ยิ่งหวาดหวั่นตลอด...ความรู้สึกเหมือนตอนเด็กนั้นมาอีกแล้ว...มันรู้สึกเจ็บแปลกๆที่อกและยากอธิบาย จนกระทั่งได้เจอกับ'เมก้าจุปเป็ตตะ'...เดี๋ยวนะ!ไหงมาร่างเมก้าแบบนี้!หรือว่ามีเทรนเนอร์คนอื่นสั่งให้มาลอบโจมตีเธอเหรอ?จะว่างั้นก็ไม่ใช่...หรือว่าจะเป็นเองเหรอ? ให้ตายซินะ!แต่เธอก็ไม่มีโปเกม่อนเดียวนอกจากการหนี---ไม่ซิ!เธอต้องเผชิญหน้ากับมัน...มันคือบททดสอบ คิดแบบนั้นแล้วเมก้าจุปเป็ตตะก็เข้ามาโจมตีคาสึเนะ ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่คาซึเนะก็สร้างกับดักไม่ให้เมก้าจุปเป็ตตะเข้ามาใกล้ทั้งใช้กลวิธีให้หยุดหรือโจมตีบ้าง การกระทำของคาสึเนะนั้นถูกมองด้วยสายตาคู่หนึ่งที่จับจ้อง การกระทำทักษะพิเศษในการลอบโจมตีและป้องกันกลับ จนปรากฎต่อหน้าเธอ 'เมก้าคูชีท' ยืนต่อหน้า ดวงตาสีส้มเหลืองมองเมก้าคูชีทราวกับสื่อใจบางอย่างได้ กระทั่งเมก้าคูชีทเข้าไปโจมตีเมก้าจุปเป็ตตะจนกลับเข้าป่าและหายกลับไป เหลือเพียงคาสึเนะและเมก้าคูชีทที่เปลี่ยนร่างเป็นคูชีทดั่งเดิม ความรู้สึกบางอย่างเหมือนเชื่อมต่อกันราวกับ'สายสัมพันธ์ของโปเกม่อนกับเทรนเนอร์' รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าของหญิงสาวก่อนหยิบมอสเตอร์บอลลูกหนึ่งแตะที่ศรีษะของคูชีทและเข้าไปในมอสเตอร์บอล ในใจของหญิงสาวรู้สึกดีใจและอบอุ่นนุ่มฟู ที่เธอได้คู่หูโปเกม่อนตนแรกได้เสียที 

คูชีท โปเกม่อนล่อลวงทรงพลังกับพลังร่างเมก้า

     ชีวิตประจำวันและเวลาแปรผันไปคาซึเนะและคูชีทออกมาฝึกตามปกติ จู่ๆเธอสัมผัสถึงสายลมบางอย่างที่แปลกไป...มันกำลังจับจ้องมาที่เธอและคูชีท ปรากฏเป็นร่างของบุรุษคนหนึ่งโผล่มาจากต้นไม้ และยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้...จดหมายเข้าร่วม'การแข่งขัน Mega Pokemon League' แม้ครั้งแรกจะเลือกปฎิเสธมัน...แต่สายลมนั้นได้บอกคาสึเนะว่า'การแข่งขันนี้เป็นการต่อสู้ที่เธอต้องเผชิญและอาจมีเหตุการณ์ร้ายเกิดขึ้น...' คาซึเนะจึงตัดสินใจลงแข่งพร้อมกับคูชีท...โปเกม่อนคู่หูของเธอ...พร้อมกับหินร่างเมก้าที่ได้รับจากการทดสอบในหมู่บ้านของคาสึเนะ และนี่...คือเรื่องราวสายลมเหมันต์ครั้งใหม่ของ 'ยูกิบานะ คาซึเนะ'

ความสามารถพิเศษ:

     -คาซึเนะมีความสามารถการรับรู้และสัมผัสสิ่งรอบตัว แม้กระทั่งอารมณ์ของมนุษย์และโปเกม่อนจากสัมผัสสายลม[คล้ายๆทันจิเลยตรู-_-)]

     -คาซึเนะสามารถสร้างภาพจำลองในความคิด ทั้งการศึกษากลยุทธิ์และเรื่องอื่นๆผ่านความทรงจำโดยเรียกมันว่า 'หอสมุดแห่งจินตนาการ'

     -คาซึเนะมีทักษะการเล่นเกมส์ที่ฝึกทักษะการใช้สมาธิและการวาดภาพที่ดีพอสมควร แต่ถ้าเป็นเกมส์ทักษะอื่นๆคงน่าจะระดับกลางๆล่ะนะ

ชอบ: -เล่นเกมส์ฝึกทักษะการใช้สมาธิ เพราะคาซึเนะชอบที่จะฝึกฝนทักษะความคิดและสมาธิ ความตั้งใจ เพื่อใช้ในการใช้จริงในชีวิตเอาตัวรอด

-การวาดภาพ...และการฟังเพลงพร้อมกัน ใช่!...คาซึเนะสามารถวาดภาพและฟังเพลงพร้อมกันได้ บางครั้งก็ร้องเพลงออกมาก็มี...น่าแปลกมั้ย?

-โปเกม่อนต่างๆ เพราะโปเกม่อนสำหรับคาซึเนะคือเพื่อนและครอบครัว...แต่ที่ไม่ชอบคงเป็น...โปเกม่อนเผ่าผีนี่แหละ...มั้ง?

-หนังสือนิยาย มันคือหนังสือที่สร้างจินตนาการกับคาซึเนะเป็นโลกส่วนตัว ทั้งนิยายเกี่ยวกับความรัก ความทุกข์ สืบสวน...แม้กระทั่งฆาตกรรมและสยองขวัญ

เกลียด: -การอยู่กับคนอื่นหรือคนที่ร่าเริงหรือเข้าตีสนิทกับเธออย่างเป็นมิตร ไม่ใช่ว่าคาซึเนะเกลียดมากจนคลื่นไส้ แต่เพียงไม่ชอบเท่านั้นเพราะสมัยเด็กนั้น เธอได้สร้างกำแพงปิดกั้นคนอื่นตั้งแต่อาศัยตัวคนเดียวจนถึงทุกวันนี้

กลัว: -โปเกม่อนประเภทผี...ความจริงก็กลัวครึ่งหนึ่งล่ะนะ แต่พอเจอเข้าจริงๆก็...กลัวล่ะมั้ง เพราะขนาดนิยายแนวสยองขวัญยังกล้าอ่านแบบสบายๆเลยนินะ -_-)

-การโดนหักหลังหรือการเข้ากับสังคมคนอื่น สำหรับคาซึเนะเรียกว่าเป้นสิ่งที่เกลียดเลยว่าได้ เพราะตั้งแต่เด็กที่พ่อแม่จากไป และคนอื่นเริ่มคิดถึงเธอแง่ลบก็เลือกที่จะปิดกั้นตัวเอง...จนกว่าจะมีใครซักคนที่เคียงข้างและทำลายกำแพงจิตใจด้านชานั้นลง

รายละเอียดโปเกมอนที่ใช้: --ตัวที่อยู่ในบทนั่นแหละค่ะ--

ชื่อโปเกมอน:คูชีท

ชื่อเล่น:--ไม่มี--

เพศ: หญิง

ท่าที่ใช้ได้:ข...ขอให้ไรท์คิดให้หน่อยนะคะ//ไหว้บับ---

ประวัติ:คูชีท เป็นโปเกม่อนล่อลอง เป็นคูชีทที่มีนิสัยสงบเงียมและเยือกเย็นไม่เหมือนกับคูชีทตนอื่น คูชีทตนนี้มักจะอยู่โดดเดียวยกเว้นตอนที่คูชีทตนอื่นมารวมตัวกันนัดประชุมหรือปฎิบัติภารกิจของตนเท่านั้น เวลาที่คูชีทอยู่ตัวโดดเดี่ยวมักจะออกไปที่ทะเลสาบ สวนดอกไม้ แลละเทือกเขาสูง ที่ตนทำเช่นนี้ก็เพราะอยากจะแข็งแกร่งด้วยตัวของตนเองและอยากใช้ชีวิตส่วนตัว...ที่ทำแบบนี้เพราะอยากจะคู่ควรกับพลังอันก้าวข้ามขีดจำกัด...วิวัฒนาการร่างเมก้า...

     จนกระทั่งคูชีทเดินทางมาถึงถ้ำมรกตสีรุ้ง สถานที่มีหินเมก้าคูชีท...แต่มันไม่ง่ายเลย เพราะต้องต่อสู้กับโปเกม่อนผู้พิทักษ์เสียก่อน คู่ต่อสู้นั้นมีทั้งง่ายและยากตามประเภทโปเกม่อน แต่คูชีทก็ฟันฝ่าอุปสรรคนั้นมาได้และรับหินเมก้าคูชีทครอบครอง และขณะที่ตนจะกลับรังของพวกคูชีท ตนก็ได้พบกับหญิงสาวเรือนผมชมพู สายตาของตนมองท่าทางของหญิงสาวที่มีไหวพริบการหลบหลีกและสร้างกับดับกับ'เมก้าจุปเป็ตต้า' คูชีทเริ่มสนใจและเลือกหญิงสาวคนนี้เป็นคู่หู ตนจึงเลือกปรากฎตรงหน้าเธอ และจัดการเมก้าจุปเป็ตต้าลงจนหนีกลับไปได้ แววตาของคูชีทจับจ้องมองดวงตาของหญิงสาวเรือนผมชมพู จนมือเรียวบางของหญิงสาวตรงหน้าหยิบมอสเตอร์บอลขึ้นมา ปุ่มเล็กกดที่หัวของตนก่อนจะหายเข้าไปในมอสเตอร์บอล...วันนั้นเองที่คูชีทเลือก'ยูกิบานะ คาซึเนะ'เป็นเทรนเนอร์คู่หู

วิธีต่อสู้: เน้นการมองหยั่งเชิงคู่ต่อสู้และโจมตีสวนกลับเพิ่มความเร็ว แต่ถ้าเสียเปรียบมากหรือน้อยก็จะป้องกันโดยหยั่งเชิงและลอบโจมตีภายหลัง

เพิ่มเติม:

-หินเมก้าของคูชีที่ติดบนร่างกาย จะติดเป็นริบบิ้นโบว์สีชมพูผูกที่คอ

--Role play--

          ในช่วงเย็นของวันหนึ่ง ในขณะที่คุณกำลังออกมาฝึกฝนร่วมกับคู่หูของคุณอย่างที่ทำในทุกๆ วัน จู่ๆ คุณก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติจากข้างหลังของคุณ

"...คนที่อยู่ข้างหลังออกมาเถอะ ฉันสัมผัสสายลมมันได้น่ะ...ว่าคุณมองพวกฉันตั้งแต่ครั้งแรกแล้วล่ะ" น้ำเสียงเรียบนิ่งอันเยือกเย็นเอ่ยพลางดวงตาชมพูทับทิมหรี่ตามองร่างของใครบางคนที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลัง

          "เก่งสมคำร่ำลือ ไม่คิดเลยนะครับว่าจะถูกจับได้"

          ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากที่ซ่อน ในมือของเขามีจดหมายฉบับหนึ่ง นัยน์ตาสีมรกตหรี่ลงเล็กน้อย ชายคนนั้นได้เผยรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจออกมา

          "คุณคงจะเป็น 'คุณยูกิบานะ คาสึเนะ'ใช่ไหมครับ?"

          "...อื้ม" เธอพยักหน้าตอบเพียงอย่างเดียว สายตาคู่ของเธอจับจ้องบุรุษคนนั้นอย่างไม่วางใจบางอย่าง

          "ยินดีด้วยครับ 'คุณยูกิบานะ คาสึเนะ' คุณได้รับเชิญให้ไปเข้าร่วมการแข่งขัน Mega Pokemon League ชิงเงินรางวัลกว่าร้อยล้านโปเกดอลลาร์" เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม "สนใจรึเปล่าล่ะครับ?" ชายปริศนายื่นซองจดหมายให้กับคุณ

     "การแข่งขัน Mega Pokemon Leagueงั้นเหรอ?..ฉันไม่ค่อยสนใจเงินรางวัลเท่าไรหรอก แต่ถ้าคุณให้ฉันเชิญถ้าไม่ไปจะเป็นการเสียมารยาทซินะ"คาสึเนะหลับตาพลางถอนหายใจแผ่วเบากับคำเชิญชวนของบุรุษตรงหน้า...ไม่ใช่ว่าเรื่องการแข่งจะไม่สนใจหรอก แต่เรื่องเงินคือขอผ่านเลย

          "งั้นหรือครับ?" เขาพูด "อืม..ไหนๆ ก็ได้มาเจอกับหนึ่งในสุดยอดผู้ใช้ร่างเมก้าทั้งที คงไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับถ้าผมจะขอทดสอบคุณสักหน่อย"

     พูดจบ ชายปริศนาก็เรียกโปเกมอนของเขาออกมาโดยไม่ปล่อยให้คุณตั้งตัว นิโดคิงได้ปรากฏตัวออกมาเบื้องหน้าของคุณ มันเริ่มใช้การโจมตีที่ร้ายกาจของมันใส่คุณในทันที

          "สลัดจ์เวฟ!"

          "...คูชีท"คาสึเนะเอ่ยเพียงเท่านั้น และดูเหมือนคูชีทรู้ว่าจะทำอย่างไรจึงหลบการโจมตีหวังจะเป็นฝ่ายจับการเคลื่อนไหว

          พอคุณรู้ตัวอีกที ชายปริศนากับนิโดคิงก็ได้หายตัวไปจากบริเวณนั้นแล้ว ที่อยู่ที่นั่นมีเพียงตัวคุณและโปเกมอนของคุณเท่านั้น

          และ..จดหมายปริศนา ที่มาอยู่ในมือของคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่อาจทราบได้     คุณแกะซองจดหมายออก แล้วอ่านเนื้อความบนจดหมาย

มันคือบัตรเชิญเข้าร่วมการแข่งขัน MPL..ที่เกาะที่เพิ่งถูกค้นพบ เกาะวิริบุส

          คุณจ้องมองจดหมายนั้นสักพัก ก่อนจะเก็บมันเข้าที่เดิมก่อนจะเหงยหน้ามองท้องฟ้า และสายลมที่สัมผัสมันกำลังเปลี่ยนไปอย่างที่คาซึเนะอยากลิ้มลอง

          "สายลมครั้งใหม่เริ่มแปรผันแล้ว ช่างดูพิศวงและเจอเรื่องเหตุไม่ดีขึ้น...คิดแบบนั้นซินะ คูชีท "คาสึเนะเหลือบมองโปเกม่อนคู่หูของตน คูชีทพยักหน้าตอบอย่างเข้าใจ ก่อนจะเดินออกจากทุ่งบุปผาที่เป็นสถานที่ฝึกตรงนี้ พร้อมกับสายลมที่พัดพากลีบดอกไม้ปลิวขึ้นท้องฟ้าที่แปรเป็นราตรีที่ดวงจันทร์เต็มดวง สะท้อนกับแม่น้ำลำธาร...ให้เป็นจุดเริ่มต้นครั้งนี้...

--ถึงคุณผู้ปกครอง--

"ดีค่า~"

Ans:สวัสดีจ้า~เจอกันอีกแย้วนะ

"ทำไมถึงมาสมัครเรื่องนี้เหรอคะ?"

Ans:หลงเข้าม----แค่กๆๆ ก็...หางานทำร้ายร่างกายตัวเองค่ะ 555//ขำแห้งก่อนนอนตุยลงพื้น

"แล้วทำไมถึงเลือกบทบาทนั้นเหรอคะ?"

Ans: ก็...แบบว่า...คนอื่นเอาบทบาทตัวอื่นไปแย้ว...แล้วก็...เข้ามาส่องช้าเพราะติดงานด้วยค่ะ//จิ้มนิ้วตัวเอง

"งี้เอง ถ้าไม่ติดจะโกรธมั้ยคะ?"

Ans: ก็...ไม่นะ แต่ก็ลงทุนทำงานทำร้ายร่างกายตัวเองไปแล้ว ถ้าไม่ติดก็ไม่เป็นไร...ค่ะ//ถือน้ำมันกับไฟ

"แล้วก็ สุดท้ายๆ เรื่องนี้อาจดองเป็นปีเลยนะ รับได้รึเปล่าคะ?"

Ans: รับได้ค่ะ...เพราะขนาดนิยายเราก็ดองนานเลยค่ะ//ยิ้มแห้งนร๊ะ^^;

"ขอบคุณที่สละเวลามาตอบคำถามนะคะ บ๊ะบาย~"

Ans: บับบาย~

TB