คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เพราะเหตุนั้น...
เวลาผ่านไปประมาณ1สัปดาห์ หลังจากการต่อสู้กับวิชด้อม พวกกาโอได้เป็นฝ่ายชนะไปในศึกการต่อสู้นั้น และความสงบสุขของโลก...ก็กลับมาเช่นเดิมอีกครั้ง...
----- วันที่ 23 มิถุนายน -----
เวลา17:30น.
@ถนนสายหนึ่งในโตเกียว
โยชิดะ มิโดริ และ ริวเอ็นจิทาสุคุ สองบัดดี้โพลิสวัยเยาว์อายุ13ปีที่กลับมาจากงานตามปกติ ในตอนนี้พวกเขาจะกลับไปพักผ่อนกัน...
"เฮ้อ!ทำไมวันนี้ถึงได้เหนื่อยแบบนี้นะ~ -_-"มิโดริถอนหายใจออกมา
"ขอโทษทีนะ ทั้งๆที่เธอก็งานยุ่งในเรื่องอื่นๆอยู่ด้วย"ทาสุคุพูดขึ้น
"ม..ไม่ต้องขอโทษหรอกนะ เรื่องแค่นี้สบายๆอยู่แล้วจริงไหม!"มิโดริชะหงักแล้วหันมา ทั้งสองก็เดินพูดคุยไปซักพักใหญ่
"อ่ะ!พี่สองคนนั้นคือริวเอนจิ ทาสุคุกับโยชิดะ มิโดรินิ!"
''จริงด้วยๆ"
จู่ๆก็มีเด็กชายหญิงสองคนเดินเข้ามาหาแล้วมีแมวอีก1ตัว(เดี๋ยวนะ!แมวงั้น
เหรอ!)
“พวกพี่เป็นบัดดี้โพลิสกันใช่ไหมครับ”
“ใช่แล้วล่ะเจ้าหนู”ทาสุคุพูดขึ้น
“พี่สาวค่ะ นี่แมวของหนูชื่ออาคามะรุค่ะ”
มิโดริหยุดชะหงักไปชักพัก..
“ง...งั้นเหรอจ้ะ…”มิโดริเริ่มตัวสั่นเล็กน้อยทาสุคุหันไปที่มิโดริชักพัก
“ขอโทษด้วยนะ...คือว่าพี่สาวเขาไม่ชอบแมวน่ะ”ทาสุคุพูดขึ้น
“งั้นเหรอค่ะหนูขอโทษจริงๆนะค่ะ”เด็กหญิงพูดน้ำเสียงออกเศร้านิดๆ
“ไม่ต้องขอโทษหรอกนะจ้ะ เรื่องนี้หนูไม่ผิดเหรอกนะ”มิโดริจับศรีษะเด็ก
หญิงคนนั้นเบาๆ “...”
“คาโอรุ!งั้นเรากลับบ้านกันเถอะ”
“อืม!งั้นพวกเราขอกลับก่อนนะค่ะ”
“จ้า!โชคดีนะทั้งสองคน” จากนั้นทั้งสองก็โบกมือลา…
“เฮ้อ...ฉันไม่น่าทำแบบนั้นเลยนะ”
“แต่เธอก็อดทนได้ดีเลยไม่ใช่เหรอ มิโดริจัง^^”
“ทาสุคุนะก็...//_//ช่างเถอะ เรากลับกันได้แล้ว>_<”
“เธอเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วละ”
“เอ๊ะ!เมื่อกี้นายว่าไงนะ?”
“เปล่าหรอก...ไม่มีอะไรแล้วล่ะ”
“นี่!ทาสุคุนะก็...>○<”
ขณะทั้งสองกำลังเดินกลับอยู่นั้นพวกเขาก็เจอกับเด็กคนเดิมที่กำลังข้ามถนนอยู่…แต่จู่ๆก็มีรถบรรทุกขนาดใหญ่ขับมาด้วยความเร็วสูงกำลังจะชนเด็กพวกนั้น!
“เฮ้ย!เจ้าหนูระวัง!”มิโดริวิ่งตะโกนสุดชีวิต
“เดี๋ยวก่อน มิโดริจัง!”ทาสุคุพยายามจะคว้ามือเธอแต่ก็คว้าไม่ถึง
มิโดริวิ่งผลักเด็กทั้งสองสุดชีวิต จนเด็กทั้งสองรอดชีวิต แต่ว่าเธอกลับ…
‘โค้ม’เสียงรถบรรทุกชนร่างหญิงสาวเข้าอย่างจัง เลือดที่กระเช็นออกมาบนหน้าของทาสุคุ ตาของเขาเบิกกว้าง เลือดที่ไหลออกมาเกลือนถนน ทาสุคุรีบเดินออกมาที่ร่างของมิโดริ
“มิโดริ!ทำใจดีๆเอาไว้นะ!มิโดริ!”ทาสุคุพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นพร้อมน้ำตาที่จะไหลออกมา
“ท...ทาสุคุ...เด็กพวกนั้น...ปลอดภัย...ใช่ไหม”มิโดริค่อยๆลืมตาขึ้นมาพร้อมน้ำตาของทาสุคุไหลตกลงมาที่แก้มของเธอ
“อืม!แต่ทำไมเธอถึงทำแบบนี้ล่ะ มิโดริ!”
มิโดริพยายามใช้มือจับแก้มของเขาพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา
“ฉัน...ขอโทษนะ…ที่ฉันทำเรื่องบ้าๆแบบนี้”
“มิโดริจัง...นี่เธอ!”
‘ว้อ…’เสียงรถพยาบาลที่กำลังมา
“ทาสุคุคุง...ฉันมีอะไรจะบอกนาย…”
“...”
“ฉันนะชอบนายน่ะ^^” “...มิโดริ...จัง”
เธอยิ้มให้สักพักก่อนที่มือของเธอจะล่นลงมาใส่มือของทาสุคุอีกที แล้วเธอก็สลบไป
“...มิโดริจัง...ไม่!!”เขาตะโกนก้องไปทั่ว น้ำตาของเขาที่ไหลออกมาบนหน้าของเธอ ร่างของเด็กหญิงสาวนิ่งไปเหมือนร่างที่ไม่มีวิญญาณ เสียงรถพยาบาลที่ร้องขึ้น...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
‘นั่นมัน...แสงอะไรนะ...อบอุ่นจังเลย...เอ๊ะ!นี่มัน..’
‘เธอนะอยากกลับโลกอดีตหรือเปล่าครับ?'
‘โลกอดีต...งั้นเหรอ...ไม่รู้ซินะ...แต่ว่าฉัน...’
.
.
.
.
.
“ฟุบ!”เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมาทีละเล็ก เธอล่นลงมาที่โพรงหญ้าหนึ่ง
“ที่นี่มัน...ที่ไหนกัน…”เธอลุกออกจากโพรงหญ้าและหันไปมองที่ร่างกายของตนเอง
“ไม่มีเลือดไหล..แต่มีแผลเล็กน้อย...ค่อยยังชั่ว”
จากนั้นเธอเดินออกมาอย่างทุลักทุเรน ตาก็มองไม่ชัด
‘แต่ตอนนี้ต้องหา...คนมาช่วยแล้ว...แต่ร่างกายเรา…’
เธอก็พยายามเดินต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่งมีเสียงเท้าหนักๆกำลังเดินตรงมาหาเธอ
‘ใครก็ได้...ช่วยฉันด้วย’เธอก็ล่มลงไปกลางทาง
“เฮ้ย!เจ้าหนูเป็นอะไรไป...นี่!”แล้วตาของเธอก็ค่อยๆหลับไป
.
.
.
.
.
และเรื่องราวจะเป็นอย่างไรนั้น...ติดตามตอนต่อไป
ความคิดเห็น