ดินแดนรวมออริ - ATSUHARU

ลำดับตอนที่ #15 : HELLO are you DEATH

APPLICATION FORM

" เอาล่ะ มาฟังบทเพลงจากดวงดาวของข้าก่อนซิ "

ชื่อ : โฮชิโยมิ เมกามิ (Hoshiyomi megami)

ชื่อเล่น :  เมกามิ/megami

อายุ : 16ปี

เพศ : หญิง

รสนิยมทางเพศ : ชาย

สัญชาติ : ญี่ปุ่น-จีน

ลักษณะภายนอก : เด็กสาวผมสีฟ้าครามยาวสลวย ดวงตาสีฟ้าครามเหมือนท้องฟ้า สาวญี่ปุ่นแต่มีใบหน้าคล้ายคนจีน ใบหน้าดูนิ่งเงียบขรึมและเย็นชา ไม่ค่อยสนใจหรือสุงสิงกับใคร

ของที่ชอบ : กาแฟ ของหวาน สุนัข ดูดาว ฟังและร้องเพลง

ของที่เกลียด : หนอน(เจอดืบๆเมื่อไร หามุมทิศเหยื่อ หนังสือพร้อมพิฆาตทันที)

กลัว : การเห็นคนอื่นถูกทำร้าย

แพ้ : -

นิสัย : เงียบขรึม เย็นชา หน้านิ่ง ไม่ชอบสุงสิงกับใคร มีความเฉลียวฉลาดและเก่งรอบด้านโดยเฉพาะการทำอาหารหรือขนม แต่ภายในเป็นคนสุภาพอ่อนโยน ใจดี ช่วยเหลือผู้อื่นโดยไม่หวังผลตอบแทนแต่ถ้าคนอื่นแกล้งใจหรือเอาของตอบแทนมาให้ ถ้าถามว่าจะเอาไหม แหม่!ก็คนเค้าให้มาไม่เอาก็ไงๆอยู่นะจริงไหม

ประวัติ : ตอนที่มีชีวิตอยู่เมกามิเคยเป็นนักร้องนักแสดงมาก่อน ครอบครัวของเธออบอุ่นเหมือนครอบครัวคนอื่นคือมีพ่อ แม่ ตัวเธอและน้องสาวอีก1คน แต่มีอยู่วันหนึ่งที่ครอบครัวของเธอล้มละลายเพราะครอบครัวถูกโกงเงินจากบริษัทและบ้านก็ถูกยึด เมกามิและน้องสาวของเธอจึงตัดสินใจต้องออกไปทำงานพิเศษคือการร้องเพลงเปิดหมวกตามถนนหรือร้านค้า ทำให้มีรายได้เพิ่มขึ้นตามปกติ

จนมีอยู่วันหนึ่งในวันที่ฝนตก ขณะที่พ่อแม่ของเธอกำลังขับรถตามปกติ ทันใดนั้นก็มีรถบรรทุกตัดหน้าพวกเขาจึงหักรถกระทันหันแต่ก็ดันไปชนต้นไม้ระหว่างทางทำให้เสียชีวิตลง โดยเป็นเวลาเดียวกันที่น้องสาวของเธอเสียชีวิตเพราะรถบรรทุกที่ขับขี่ด้วยความเร็วและน้องสาวนั้นก็เสียชีวิตเช่นกัน และนั่นก็ทำให้เธอเสียใจเป็นอย่างมากและอดทนใช้ชีวิตต่อไปจนจบการศึกษาชั้นมัธยม

เมกามิในอายุ16ปีนั้นเธอได้กลายเป็นนักแสดงเต็มตัวแล้วและช่วงเวลาตอนย็น ขณะที่เธอกำลังเดินถือช่อดอกไม้3ช่อเพื่อที่จะไปกราบไหว้หลุมศพของครอบครัว เมื่อเธอเดินมาถึงที่หนึ่งซึ่งเป็นสถานที่งานกำลังก่อสร้างอาคารอยู่ จู่ๆก็ได้มีแท่งเหล็กจากรถเครนยกเหล็กร่วงตกลงมาใส่ร่างเธออย่างจังโดยที่เธอก็ไม่ได้ตั้งตัว ช่อดอกไม้สามช่อที่กระจัดกระจายนั้นก็ถูกย่อมไปด้วยเลือดสีแดงของเธอที่สิ้นลมหายใจและวิญญาณของเธอก็ได้หายไปจากโลกนี้ไป

กิริยาท่าทาง/บทสนทนา : เมื่อตอนที่มีชีวิตจะแทนตัวเองว่า'ข้า' แต่ภายหลังใช้สรรพนามแทนว่า'ฉัน'

แต่ในบางครั้งที่โกรธน้ำเสียงที่พูดก็จะคล้ายๆผู้ชายไปบ้างและใช้สรรพนามว่า'ข้า'ในบางครั้ง

แสดงความขอบคุณ: "ขอบใจมากนะ"เธอยิ้มบางนิดๆด้วยความดีใจ

แสดงความโกรธ: "พวกแกเลิกแสดงท่าทางแบบนั้นจะได้ไหมฟ่ะ!!"น้ำเสียงที่แสดงออกไปนั้นดูจะคล้ายๆเสียงของผู้ชายไม่มีผิด แต่สีหน้าของเธอดูท่าทางจะเรียบนิ่งแต่ก็มีออร่าสีทมิฬปกคลุมร่างแฝงด้วยความโกรธของเธอ

แสดงความเศร้า: "ขอโทษนะ แต่ฉันขอตัวก่อนได้ไหม"

แสดงการปลอบ: "ไม่เป็นไร เรื่องตอนนั้นไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะคะ"เธอเอ่ยน้ำเสียงปกติตามที่เคยและยิ้มบางๆให้เขา/เธอ

แสดงความตกใจ: "อึก! หะ..ให้ตายซิ ตกใจหมด..."เธอบ่นพึมพำเบาๆ มือบางของเธอยังกุมหน้าอกของเธออยู่

เป้าหมายที่อยากจะกลับไปมีชีวิต : ใช้ชีวิตธรรมดาๆแบบสงบสุขเหมือนคนอื่นบ้างและมีครอบครัวและเพื่อนที่อบอุ่น

ความสามารถพิเศษ : เล่นเครื่องดนตรีโบราณ ร้องเพลง ทำขนมและอาหาร ต่อสู้โดยใช้ดาบระดับดี

เพิ่มเติม : เมกามิจะชอบร้องเพลงพร้อมกับเครื่องดนตรีในที่เงียบๆเป็นประจำโดยเฉพาะซามิเซ็ง

และอย่างที่ว่าไปคือเธอทำขนมและอาหารอร่อยแบบระดับมาสเตอร์เชฟเลยขอบอก และเป็นหญิงสาวที่เมื่อมีเหตุการ์ณใดๆวางแผนได้เฉียบขาด และมีร่างของเทพอินุคามิ(เทพสุนัข)ในตัวด้วยซิ โดยพรสวรรค์มาจากโลกเดิมล้วนๆ

CHARACTER TALK.

ภายในห้องสีขาวโพลนที่มีเพียงประตูบานใหญ่อยู่ มีใครบางคนกำลังจ้องมองคุณที่ลืมตาขึ้นมาอย่างเงียบสงัด ริมฝีปากของเขานั้นฉีกยิ้มหวานขึ้นช่วยส่งเสริมให้ดวงตาสีแดงฉานและเรือนผมสีเพลิงเจิดจรัส แม้จะดูเป็นมิตรแต่ก็น่าหวาดระแวงภายในคราวเดียวกัน

"ดูเหมือนคุณจะไม่ไว้ใจผมนะ" น้ำเสียงของเขาดังขึ้น ช่างดูนุ่มนวลเหมือนกับนักเล่านิทานไม่มีผิดเพี้ยน "แต่ไม่เป็นไร ชื่อของผมคือxxxxxx ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

น้ำเสียงขาดหายยามเมื่อเขากล่าวชื่อของตนเองออกมา รอคอยให้คุณกล่าวชื่อของตัวเองอย่างใจจดใจจ่อ

:: ฉันไม่รู้ว่านายจะชื่ออะไรแต่ทางนี้ก็ต้องไปตามน้ำซินะคะ ฉันชื่อเมกามิ...โฮชิโยมิ เมกามิค่ะ

"เป็นชื่อที่ดีนะ"

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริงเฉกเช่นเดิม เอียงศรีษะมองคุณเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจที่เหมือนจะถูกส่งออกมาตลอดเวลาไม่ว่าเวลาใดก็ตามที ทันใดเสียงของอะไรบางอย่างก็ดังขึ้น แม้จะไม่ค่อยชัดมากเท่าไหร่นัก...แต่มันก็ช่างคล้ายกับเสียงของนาฬิกาเรือนโบราณที่เข็มชี้ถึงเลขสิบสองไม่มีผิด

แม้จะเป็นเพียงไม่กี่วินาทีที่เด็กหนุ่มแสดงออกทางแววตานั้นออกมา 

"เวลาเนี่ยไม่รอใครเลยนะ ว่างั้นไหม?" น้ำเสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้นอีกครา จ้องมองร่างของคุณด้วยสายตาที่แสดงความเสียดายอย่างไม่ผิดบัง 

ริมฝีปากที่เคยฉีกยิ้มร่ากลับค่อยๆหุบยิ้มลงอย่างเงียบงันยามเมื่อบานประตูบานใหญ่ที่อยู่ข้างหลังของเด็กหนุ่มเปิดออก โซ่ตรวนมากมายพันธการร่างของเขาเอาไว้อย่างหนาแน่นจนร่างของเด็กหนุ่มไถลครูดลงไปกับพื้นจนจำใจต้องกัดริมฝีปากเพื่อไม่ให้เสียงกรีดร้องช่วงสั้นๆหลุดออกมา

"นี่...ผมขอถามอะไรหน่อยสิ"

น้ำเสียงอ่อนแรงหลุดออกมาจากปากของเขาในขณะที่ร่างกายยังคงต่อต้านการพันธนาการจากโซ่ตรวน นัยน์ตาสีเพลิงจ้องมองมาทางคุณราวกับว่าเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้มองคุณแบบนี้

"ถ้าให้ต้องเลือกระหว่างจะทำให้คนรักของเธอฟื้นขึ้นมาโดยแลกกับชีวิตของคนบริสุทธิ์จำนวนหนึ่งกับการที่จะปล่อยให้คนรักของเธอตายไปเพื่อรักษาชีวิตของคนบริสุทธิ์เหล่านั้นเอาไว้ เธอจะเลือกสิ่งใดงั้นเหรอ?"

:: เป็นคำถามที่ยากจังเลยนะคะ สรุปคือเราต้องตอบซินะ//บ่นพึมพำ

นั่นซินะคะ ถ้าเป็นไปได้ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แล้วก็ไม่รู้ว่าโชคชะตาของข้าจะได้เจอกับสิ่งที่คุณพูดตอนไหนจริงๆ ถ้าถึงตอนนั้นจริงๆฉันคงคิดอะไรบ้าๆไม่เหมือนที่ข้าคิดไว้หรอกมั้งคะ และข้าเองก็จะตัดสินใจสิ่งที่ดีที่สุดค่ะ

"งั้นเหรอ? ถ้าเธอเลือกแบบนั้นล่ะก็---ขอให้โชคดีนะ แล้วก็..."

"ช่วยจำคำตอบของตัวเองเอาไว้ให้ดีล่ะ...แล้วซักวัน เราจะได้พบกันอีก"

น้ำเสียงที่ดูอ่อนแรงของเด็กหนุ่มปริศนาขาดห้วง รอยยิ้มเย้ยหยันราวกับเยาะเย้ยตนเองที่แสนอ่อนแอ โซ่ตรวนกระชากร่างของเขาให้เข้าไปภายในหลังประตูที่มืดมิด ในขณะที่ภาพตรงหน้าของ[ชื่อคุณ]มืดมัวจนในที่สุดสติก็ดับไปอย่างสมบูรณ์พร้อมกับบานประตูที่ปิดลงอย่างเชื่องช้า

ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว...

WRITER TALK :

เซย์ไฮค่ะ ชื่อของเราคือมิร่า---แล้วทางนั้นล่ะ?

:: ชื่อเมลจ้าว(เฮาเป็นคนภาคเหนือค่ะออเจ้า)

ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ! เรื่องนี้เราอาจจะอัพช้าไปซักหน่อยแต่รับรองว่าถ้าหากมีเวลาจะมาอัพให้เรื่อยๆแน่นอนค่ะ!

:: จ้าว แต่อย่านานนะ

อยากจะให้ลูกๆของท่านมีคู่รึเปล่าคะ?

:: แล้วแต่เลยค่ะจ้าว

ถ้าเกิดว่าตัวละครของท่านไม่ติด จะพากลับบ้านหรือเป็นตัวประกอบดีคะ?

:: เป็นตัวประกอบดีกว่าค่ะ

ถ้าเกิดติดแล้วมีการเปลี่ยนแปลงคาร์เล็กน้อย จะว่าอะไรไหมคะ?

:: ไม่ว่าาาา(เสียงสูง) แต่อย่าเล็กน้อยจนเกือบหมดนะ

ขอให้โชคดีนะคะ!