คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1:"Who are you?"
Chapter 1
"Who are you?"
เขาผ่อนลมหายใจจนเป็นปกติและลุกนั่งบนเตียงนอนและหันไปเช็คเวลาบนนาฬิกาบนพนังภายในห้องนอนของเขา
ตีสี่ครึ่งงั้นเหรอ...หรือบางที...ตอนนี้เขาอาจต้องเตรียมตัวไปโรงเรียนก่อน
“ทำไมนายพึ่งตื่นตอนนี้, นายคงโอเคใช่ไหม ทาสุคุ”เขามองไปรอบห้องจนเจอเจ้าของเสียงอย่างบัดดี้ร่างจิ๋วอย่างแจ็คไนท์
ดราก้อน
“ฉันสบายดี ไม่มีอะไรหรอกนะแจ็ค” เขายิ้มแต่แฝงด้วยความเศร้า ทันทีที่แจ็ครับรู้ถึงบางสิ่งแต่ก็ไม่ได้ทักเพราะเขาคงรู้ความรู้สึกบางสิ่งของทาสุคุดี
ความรู้สึกที่ตอนนั้นเขาสูญเสียคนสำคัญไปในวันที่อากาศร้อนในครั้งนั้นแบบไม่มีการหวนคืน...
ตัวทาสุคุพึมพำก่อนลุกขึ้นจากเตียงนอนและทำกิจวัตรประจำวันและเตรียมตัวให้พร้อมที่จะไปโรงเรียน ตอนนี้เขารู้สึกไม่ค่อยดีนัก
เขาเริ่มป่วยและอ่อนเพลียง่ายของการตื่นนอนจากการฝันร้ายเหมือนกันในทุกเช้า
ถึงมันจะยิ่งแย่ลงในเวลากลางคืนแต่อย่างน้อยอาการก็ดีขึ้นในตอนเช้า ตอนนั้นเองเขานึกถึงคำพูดของชายผมหยิกสีเงินอายุ(เกือบ)สามสิบกว่าๆ...
(??::ใครว่าฉันอายุสามสิบกว่ากันฮะยัยไรท์ ฉันน่ะพึ่งยี่สิบกว่าแถมยังหนุ่มแน่นขวัญใจสาวๆเอง ไรท์::อ้ออายุยี่สิบกว่าๆนี่คือประมาณสามสิบป่ะ...โอเคๆ ??::ใช่ๆประมาณนั้น---เฮ้ย!ไม่ใช่!!!!!)
(ต่อ...)...ที่รูปร่างสูงในชุดกิโมโนสีขาวที่แขนเสื้อลายสี่เหลี่ยมจัตุรัสที่เขาพบในสวนสาธารณะตอนพลับค่ำของวันหนึ่ง ดวงตาสีแดงของชายตรงหน้าที่ไม่รู้ว่าคิดอะไรกำลังมองดวงตาสีแดงที่เป็นสีเดียวกันจนจะกระทั่งคำพูดหนึ่งทำให้เขาครุ่นคิดซ้ำแล้วซ้ำอีก
‘นายสามารถทำอะไรบางอย่างเพื่อช่วยชีวิตเธอได้’
จนกระทั่งเขาต้องลบความคิดนั้นที่อยู่ในหัวของเขาออก
บางครั้งเขาสงสัยว่าคำพูดของชายคนนั้นถ้าคำพูดนั้นเป็นสิ่งใดที่ดีกว่าที่จะทำอย่างพวกบัดดี้ของเธอและเขาได้บอกไว้ แต่ไม่มีใครอื่นนอกจากเขาดูออกเหมือนจะมีปัญหานี้ดังนั้นทำไมเขาไม่สามารถมีชีวิตต่อไปได้ และเขาเดินมาถึงทางเข้าของโรงเรียนที่มีบันไดเลื่อนขึ้นลงซึ่งเขาคิดว่าเธอกับบัดดี้คงจะรอที่นั่นมาตลอดทุกเช้า แต่เขาจะคิดเหรอว่าเธอจะรอจริงๆ
ตอนนี้เขาเลิกหวังแล้วว่าเธอจะรอเขาอยู่ที่นั่นซักที
เขาเดินขึ้นบันไดเลื่อนจนเข้ามาถึงตัวของโรงเรียนแล้ว จนกระทั่งสายตาของเขาเห็นเพื่อนๆของกาโอ เขานั่งพร้อมยิ้มเป็นการทักทาย “รุ่นพี่ทาสุคุ อรุณสวัสดิ์ครับ”
แต่เหตุการ์ณนั้นก็เกิดขึ้น...เพราะเกือบทุกคนในโรงเรียนได้ยินชื่อของทาสุคุเข้า “ไม่นะ”กาโอพึมพำ ทาสุคุถอนหายใจและแนนอนว่าเหตุการ์ณที่จะเกิดใน...
3
2
1
“เฮ้ย นั่นริวเอ็นจิ
ทาสุคุ เจ้าชายแห่งบัดดี้โพลิสนิ”ทุกคนในโรงเรียนที่ได้ยินรีบวิ่งเข้าหาเขาทันที สาวๆที่เป็นแฟนคลับกรี้ดกราดกับเขาในขณะที่ขอลายเซ็นจากเขา ทาสุคุพยายามระงับจิตใจของตนเอง ตัวเขาบอกไม่ได้ว่าเขาไม่ต้องการพวกเขา? แต่ในท้ายที่สุดพวกเขาก็ได้พบบัดดี้โพลิสหนุ่มคนนี้จนได้แต่ว่าพวกเขาปรารถนาที่จะเป็นเพื่อนกับเขาเพราะความนิยมและความชอบของตนเอง
พวกเขาไม่สามารถแทนที่เธอได้...
เขาจินตนาการใบหน้ายิ้มแย้มของเธอได้และตัวเขาจับมือของเธอต่อหน้าพวกเขา ตอนนี้เขาอยากร้องไห้เหมือนตอนที่เขาไปไหว้ป้ายหลุมศพของเธอในวันที่ฝนตกหนัก แต่เขานั้นต้องเก็บมันไว้เพียงความคิดของตนเองและรักษาอาการนี้ไว้ไม่ให้ใครเห็นเด็ดขาด
แต่ถึงยังเขาเองก็อยากจะ....
“นี่! เมอร์ฟี่ซังทางนี้!”เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งเรียกแต่ด้วยสัญชาติญาณบางอย่างทำให้เขาหันหน้ากลับไปเพราะว่าเขารู้สึกได้ว่าชื่อนี้มันเป็นชื่อที่คุ้นหูมากๆเหมือนใครที่เขารู้จัก และตอนนั้นเองที่ดวงตาสีแดงทับทิมเบิกตากว้างและใบหน้าซีดแสดงถึงความตกใจ เขาก็เห็นร่างเล็กของเด็กสาวผมเงินในทรงผมทวินเทลกำลังเดินอยู่ผ่านหน้าเขาไป
ทาสุคุแทบไม่เชื่อในสายตาว่านั่นคือโยชิดะ มิโดริ เพื่อนสมัยเด็กของเขา ทั้งใบหน้าที่ดูน่ารักพร้อมอ่อนโยน ดวงตาสีฟ้าน้ำเงินกลมโตแต่กลับว่างเปล่าและทั้งผมสีเงินทวินเทลที่ทำให้เธอดูน่ารัก สดใสสมเป็นเด็กโลลิอีก
(ไรท์::อันหลังเราก็ว่าไปนั่นเองแหละ แต่ว่ามิโดริในทรงผมทวินเทลน่ารักกกกก...อ๊ะ ไม่นะ!เราต้องไม่เป็นหมีนะไม่หมี!แต่เราต้อง---ติ๊ด---ขะ...ข้ามไปอ่านนิยายต่อเตอะ)
ไม่ผิดแน่!!เธอคือโยชิดะ มิโดริ แน่นอน
ตัวของทาสุคุไม่เชื่อในสายตาของตนเอง ขาทั้งสองของเขาเริ่มขยับและวิ่งตามไปพร้อมจับแขนบางของร่างบางเล็ก ขณะที่เธอหันหน้ามองตนเองก็รู้ทันทีว่าเธอคือมิโดริจริงๆ แต่ว่าคำถามของเธอที่ออกมาจากริมฝีปากเรียวเล็กนั้นและใบหน้านิ่งทำให้เขาช็อคเหมือนถูกสายฟ้าฝ่ามาที่ตัวเขาด้วยคำพูดนั้นว่า...
(ไรท์::มิโดริในทรงทวินเทลน่ารั(ก)ดแท้!!!!!!!!!!!...อะ อะแฮ่ม!!! เชิญอ่านต่อค่ะ)
ตัวของเขาแทบทรุดลงไปกับพื้นเมื่อได้ยินคำพูดของเด็กสาวผมเงินทวินเทล ตอนนี้เขาอยากกอดเธอแทบจะบ้า แต่เขาทำแบบนั้นไม่ได้เพราะเด็กนักเรียนกลุ่มเดิมนั้นมองมาที่พวกเขาสองคนด้วยความอยากที่จะรู้และเห็นว่าคนที่โดนบัดดี้โพลิสหนุ่มจับแขนนั้นคือใคร?
ตัวของมิโดริที่เห็นอีกฝ่ายยืนนิ่งและเอาแต่มองเธอก็เริ่มสงสัยจึงถามเขาอีกครั้ง “เออ...ขอโทษนะคะ คือ...ฉันถามว่าคุณคือใคร ว่าแต่คุณรู้จักชื่อฉันได้ยังไงคะ?”
ทาสุคุที่คิดได้ว่าเธอยังมองมาที่เขาด้วยสายตาที่ใสซื่อและถามคำถามนั้นซ้ำ แต่ขณะที่จะตอบไปอยู่นั้นเขาก็เกิดลังเลขึ้นมาว่าเขาจะตอบเธอว่ายังไงดี
ถ้าตอบว่าเธอก็รู้จักเขาด้วยอาจทำให้เจ้าตัวงงกว่าเดิมแน่ๆ แต่ว่า...
“นี่!เมอร์ฟี่ซังรู้จักรุ่นพี่ทาสุคุด้วยเหรอเนี่ย”ขณะที่ตัวเขาจะพูดเสียงของเด็กผู้หญิงผมชมพูในชุดจีนสีแดงได้พูดขึ้น
“อืม...ฉันไม่รู้จักหรอกนะคะ คุณเหมย”มิโดริตอบเด็กสาวที่ทาสุคุคิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนของเธอซึ่งเขาไม่รู้ด้วยว่าเธอรู้จักคนที่ชื่อเหมยได้อย่างไร
“เออ...ฉันเองแหละที่ทำให้เธอกับคนอื่นเข้าใจผิดเองน่ะ ขอโทษด้วยนะครับ”ทาสุคุก้มหัวขอโทษทั้งคู่ แต่ว่าในครั้งนี้แหละที่ตนเองจะต้องให้เธอเริ่มเปิดใจให้เขาโดยเขาตัดสินใจว่าจะ...
“เออ...ฉันชื่อริวเอ็นจิ ทาสุคุ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”ทาสุคุแนะนำตัวตัวของเขาพร้อมยื่นแขนข้างหนึ่งออกไป
“ฉันโยชิดะ มิโดริ จะเรียกเมอร์ฟี่ก็ได้ค่ะ”เธอตอบเขาพร้อมยื่นมือแขนอีกข้างหนึ่งและจับมือเขาเป็นการทักทาย
ตอนนั้นเองทำให้ความทรงจำของทาสุคุผุดเรื่องสมัยเด็กในช่วงสงครามวิบัติโยคเมื่อสี่ปีก่อนนั้น ครั้งนั้นที่ทำให้เขาคิดว่ามีแค่ตนเองต้องมีชีวิตคนเดียว แต่โชคชะตาหรือบางอย่างทำให้เขาได้เจอกับเด็กสาวผมเงินในชุดกระโปรงสีฟ้าคนนั้นที่เขาตั้งสัญญาว่าจะปกป้องเธอและจะไม่ให้เธอจากเขาไป แต่โชคชะตานั้นเหมือนกลั้นแกล้งตั้งแต่เธอย้ายไปทำงานที่บัดดี้โพลิสอเมริกาเพราะการเจอแต่ละครั้งทำให้เขาใจหายทุกครั้ง(เอาเป็นว่าเรื่องมันยาวมาก.......ไรท์ขี้เกียจเขียน--ผัวะ)แต่ครั้งนี้เขาเองก็อยากจะเป็นเพื่อนกับเธอจริงๆ
“นี่!ส่วนฉันชื่อฮวา เหมยลี่ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะรุ่นพี่”แต่เสียงแสนร่าเริงของเหมยลี่นั้นแทรกความคิดของเขาแทนและทั้งสองก้มหัวกันเป็นการทักทาย
“ว่าแต่พวกคุณมุราซากิล่ะคะ”เธอถามเพื่อนสาวของเธอ
“อ้อ เห็นพวกนั้นบอกว่ากำลังมาน่ะ ก่อนหน้านั้นพวกเรารีบเข้าห้องกันเถอะ”
“แต่ว่าคุณเหมยคะ พวกเราสองคนน่ะเรียนกันคนละชั้นกันไม่ใช่เหรอคะ”
ทั้งสามเงียบไปสักพักก่อนที่จะ...
“อ๊าก...จริงด้วยว่าเราเรียนแผนกประถมหกแล้วเธอเรียนแผนกมัธยมนิหนา”เหมยลี่ร้องออกมาพลางเอามือทั้งกุมศรีษะเพราะนึกได้ว่าตนเองนั้นเรียนอยู่คนละแผนกกับเธอ แต่แล้วทาสุคุก็ได้เห็นใบหน้าของมิโดริที่ร่าเริงและแอบหลุดขำออกมานิดๆทำให้เขาหันหน้าหนีแล้วหน้าแดงออกมานิดๆแต่เขาเก็บอาการนั้นไว้และหันหน้ามาที่ทั้งคู่
“มะ...ไม่เป็นไรหรอกครับ ที่จริงผมเรียนแผนกมัธยมอยู่แล้ว ถ้ายังไงผมจะพาเธอขึ้นไปที่ห้องเรียนเองครับ”คราวนี้ทาสุคุบอกทั้งคู่ให้รู้
“จริงเหรอๆงั้นฉันขอตัวไปห้องผอ.ก่อนดีกว่าเพราะต้องไปรายงานตัวด้วย งั้นไว้เจอกันนะ”
หลังจากนั้นทั้งสามก็เริ่มแยกย้ายไปห้องเรียนตามอาคารเรียนในโรงเรียน
เอาไงดี...น้องมิความจำเสื่อม แถมจำทาสุคุไม่ได้ด้วย!! โอมายก็อต!!!!!!!
เพื่อนสมัยเด็กของหนูเลยนะ...แต่ไม่เป็นไรเพราะตัวเอกจะทำให้ความทรงจำน้องมิเป็นเหมือนเดิมเอง(มั้ง)
แต่ลืมบอกไปว่านิยายนี่อาจสั้นแต่ตอนยาว(มั้งนะ)แล้วก็นิยายเรื่องนี้เป็นภาคแยกของนิยายอีกเรื่องแต่คนละโลก
ฮิๆ
ตอนนี้เราก็มาแนะนำตัวละครใหม่ที่ออกมาในตอนนี้กันเลย
(แน่นอนว่าตัวละครนี้ทุกคนรู้จัก(แต่บางคนอาจไม่รู้มั้ง))
ชื่อ ฮวา เหมยลี่ หรืออูเมะ นักเรียนชั้นประถมปีที่หก
บัดดี้ไฟท์เตอร์ที่ย้ายมาจากประเทศจีนหรือแดนมังกรสีชาดด้วยเหตุบางอย่าง
เธอคือมนุษย์เผ่ายาโตะคนสุดท้ายที่เหลือรอดและเป็นผู้ใช้เด็คเลเจนต์เวิร์ล
และที่สำคัญ...ก็คือ...
อย่าลืมชมบัดดี้ไฟท์ภาคเอ็กซ์ด้วยนะคะ ซึ่งตอนนี้ติดตามได้ทางช่องการ์ตูนคลับหรือทางยูทูปได้เลย!!!
แล้วก็ตอนนี้บัดดี้ไฟท์ภาคACEได้จบไป(ในไทยกำลังถึงภาคเอ็กซ์แต่ญี่ปุ่นนี่จบภาคaceแล้ว สุดแสนจะ...อ๊าก!!!) แล้วก็คิดว่าน่าจะฉายภาคใหม่ออกมานะหรือไม่ก็ออกเป็นเดอะมูฟวี่เช่นพวกกาโอตอนเด็กมาเจอพวกยูกะอะไรแบบนี้เนอะ(คงจะนุกน่าดู ฮิๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ) ยังไงก็...
บัดดี้ไฟท์เตอร์ทุกคนอย่าลืมไปติดตามชมกันนะ
???::ขายของเก่งนะไรท์...
ความคิดเห็น