-- Zeles -- สงครามศักดิ์สิทธิ์

ลำดับตอนที่ #2 : ตำนานบทที่ I : ชะตากรรมที่เริ่มแปรเปลี่ยน

...

....

.....

ไม่เปลี่ยนไปเลยสินะ ...

ไม่สิ ... จากซากปรักหักพัง ฟื้นฟูได้ขนาดนี้ก็ยอดเยี่ยมแล้วละ ฮึ ...

ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเงินยาวที่ผูกไว้ด้วยรอบบิ้นสีน้ำเงินอย่างเรียบร้อยเดินไปตามตลาดเมืองซาเรียส พ่อค้าแม่ค้าต่างขนสินค้าของตนมาวางแผงขายกันอย่างครึกครื้น ดวงตาสีแดงของเขาจับจ้องสภาพเมืองโดยรอบพลางพินิจคิดพิจารณา

นั่นมัน ? ... ฮึ พวกแบบนี้มีทุกเมืองทุกที่จริง ๆ ...

ภาพที่เขาเห็นคืออัศวินในชุดเกราะสิเงินสองสามคนกำลังเรียกเก็บค่าคุ้มครองจากเหล่าพ่อค้าแม่ค้าอยู่ หากไม่มีให้ ... พวกมันก็จะใช้กำลัง ช่างเลวจริง ๆ ... แม้ว่าอัศวินแห่งซาเรียสจะได้ชื่อว่ามีเกียรติ แต่ทุกที่ ไม่ว่าที่ไหนก็ตาม ย่อมมีพวกคนประเภทนี้อยู่ทั่วไป และเขาก็ไม่ชอบเลยสักนิด แม้ว่าตนจะไม่ได้ชื่อว่า ‘อัศวิน’ แต่จิตใจนั้นกลับเต็มไปด้วยเกียรติแห่งอัศวิน เขาไม่ยอมยกโทษให้กับผู้ที่ทำให้เกียรติของอัศวินเสื่อมเสียแน่นอน ชายหนุ่มทำท่าจะเข้าไปจัดการพวกมัน แต่ว่า ...

“ทำแบบนี้หมายความว่ายังไง !?” เสียงนุ่มนวลของหญิงสาวดังขึ้นก่อนที่เขาจะเข้าไป พอเพ่งดูดี ๆ ก็พบกับหญิงสาวผมสีฟ้ายาวสลวย ดวงตาสีครามน้ำเงินดูแข็งกร้าว ใบหน้าขาวได้รูปในผ้าคลุมสีดำทำให้ดูตัดกันอย่างประหลาด ? ที่เธอแต่งตัวแบบนี้ คงจะเพิ่งเดินทางมาจากที่ไหนสักแห่งละมั้ง ?

“อย่ายุ่งน่าน้องสาว ~ ... พวกพี่เนี่ยอัศวินแห่งซาเรียสเชียวนะ” หนึ่งในอัศวินเหล่านั้นเอ่ย ... พลางใช้มือข้างหนึ่งจับมือหญิงสาวคนนั้นไว้แล้วแสยะยิ้มหน้าตาลามกพอดู

กล้าพูดเต็มปากเลยรึ ? ... ว่าตนเองเป็นอัศวิน น่าสมเพชจริง ๆ ...

ชายหนุ่มคิดในใจ แล้วยืนมองต่อ มือข้างนึงจับดาบไว้ เผื่อเกิดอะไรขึ้น เขาจะได้เข้าไปช่วยได้ทันท่วงที การปกป้องสตรีเพศก็เป็นหน้าที่ของอัศวินเช่นกัน แต่ว่า ...

ผัวะ ! ! ! ตุบ !

กำปั้นของหญิงสาวกระแทกเข้าไปที่ท้องน้อยของอัศวินคนนั้นจนตัวลอย แล้วก็ล้มลงกับพื้นน้ำลายฟูมปาก ชายหนุ่มที่มองอยู่ถึงกับชะงักไป “ฮะ ... เฮ้ย ! นังนี่ !” ชิ้ง ! อัศวินที่เหลืออีกสองคนชักดาบออกมาแล้วพุ่งเข้าใส่หญิงสาวสองมือเงื้อดาบขึ้น

ฟุบ ! ปึด ! ...

ฉึก ! !

ราวกับภาพช้า หญิงสาวเอื้อมมือไปด้านหลังแล้วดึงผมออกมาเกือบสิบเส้น แล้วพุ่งผ่านลอดไปตรงกลางระหว่างอัศวินสองคนนั้น เส้นผมแปรเปลี่ยนเป็นเข็มที่ยาวกว่าหนึ่งเมตรและแทงทะลุร่างของพวกมันจนล้มลง “ฮึ ...” เธอแสยะยิ้มแล้วสะบัดผมเบา ๆ ดวงตาแฝงไว้ด้วยความสะใจระคนสนุก แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดเธอจึงหันมาหาชายหนุ่มที่มองเธออยู่ “หือ ? มองอะไรของนาย ?”

“... เปล่า” ชายหนุ่มผมสีเงินเอ่ยตอบแล้วค่อย ๆ ปล่อยมือจากดาบ หญิงสาวเดินเข้ามาหาเขาพลางจับเข้าไปที่คางแล้วเงยหน้ามองเขา ภาพที่เห็นนี้ดูท่าทางจะกลับกัน ? ... “... มองอะไรของคุณ ?” ชายหนุ่มพูดพลางขมวดคิ้ว

“อัศวินหรือเปล่านายเนี่ย ? ...” เธอเอ่ยถามพลางยิ้มออกมา แต่รอยยิ้มนั้นกลับดูน่ากลัวอย่างประหลาด ...

“ไม่ใช่ แต่ก็อีกไม่นานนี้ละ” เขาบอกปัดแล้วดึงมือของหญิงสาวออกจากคางของเขา ความสูงของเธอก็ประมาณไหล่ของเขาเท่านั้นละนะ “... แปลกจังนะ วิชานั่นนะ” เขาเอ่ยถาม ... มันก็น่าสนใจจริง ๆ นั่นแหละ

“ความลับ ~” หญิงสาวตอบพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี “... หือ ? นี่อะไรนะ ?” หญิงสาวสังเกตเห็นสร้อยที่คอชายหนุ่ม มือของเธอทำท่าจะไปจับมัน ...

หมั่บ ! มือของชายหนุ่ม จับไว้ที่ข้อมือของเธอในทันใด เขายิ้มบางแล้วาส่ายหน้าช้า ๆ ... มือของเขาคลายออก เธอดึงมือกลับไปช้า ๆ “บุ่ย ๆ ... ไม่ให้ดูก็บอกดี ๆ สิ” เธอทำปากจู๋อย่างไม่พอใจเท่าไรนัก “แล้วนายชื่ออะไร ?” เธอถามด้วยรอยยิ้ม

“... เอลวิส ...” ชายหนุ่มตอบ “เอลวิส ไนท์ลอร์ด” ...

“อือ ! ยินดีที่ได้รู้จักนะ !” แปะ ... มือของเธอวางไว้บนไหล่เขาเบา ๆ “ชั้นอลิเซีย ... เรียกอลิซก็ได้”

“อะ อือ ...”

แปลกแฮะผู้หญิงคนนี้ ... จู่ ๆ มาถามชื่อเราแล้วแนะนำตัวเสร็จสรรพ เอาเถอะ ... เลยตามเลยละกัน ...

เอลวิสคิดในใจแล้วดึงผ้าคลุมให้กระชับตัวเล็กน้อย “แล้วที่นายบอกว่าใกล้จะเป็นอัศวินแล้วเนี่ย นายกำลังจะไปสมัครที่กรมงั้นเหรอ ?” อลิซถามแล้วยิ้มบาง เอลวิสไม่ตอบเพียงพยักหน้าช้า ๆ เท่านั้น แต่ในใจก็กำลังคิดว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงยุ่งกับเขามากจริง แต่ก็ยังดีที่มีเพื่อนคุยบ้าง

“... แล้วมีที่พักหรือยัง ? ...” อลิซถามเอลวิสด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม การที่เธอยุ่งกับเขามากคงเพราะคิดว่าชายคนนี้มีอะไรบางอย่างคล้าย ๆ เธอกระมัง ? และบางอย่าง ... ในตัวของชายคนนี้มีอะไรบางอย่างที่ดึงดูดผู้มีฝีมือ เอลวิสส่ายหน้าไปมา ดูท่าทางเขาจะไม่ค่อยชอบพูดเท่าไรนัก

“ชั้นก็ยังไม่มี” อลิซเอ่ยพลางยักไหล่ พรึ่บ ! เธอสะบัดผ้าคลุมออก แล้วเอามาพาดบ่า เธออยู่ในชุดกี่เพ้าสีส้มลายดอกเหมยเล็ก ๆ จำนวนมาก จากรูปร่างของเธอ นับว่าเธอหุ่นดีมากเลยทีเดียว “ไปหาด้วยกันไหม ?”

หงึก ... เอลวิสพยักหน้าเล็กน้อยแล้วปล่อยให้เธอเดินนำเขาไป จะว่าไปแล้ว ... เธอก็คงเป็นคนแรกกระมังที่พูดกับเขามากขนาดนี้ ทั้งสองเดินผ่านตลาดมาเรื่อย ๆ จนมาพบกับโรงแรมแห่งหนึ่ง เอลวิสดึงผ้าคลุมของตนเองออกเช่นกัน ชุดเกราะสีเงนบางเบาปรากฏขึ้นดูคล่องตัว กางเกงผ้าสีดำขลับและเลอะฝุ่นเล็กน้อย เกราะแขนสีดำที่ยาวไปถึงข้อศอกเช่นเดียวกับบู๊ทเหล็กสีดำ แต่พอเข้าไปในโรงแรมเอลวิสก็เดินนำอลิซไปที่เคาน์เตอร์ทันที “ห้องเดี่ยวห้องนึง” เขาพูดเรียบ ๆ แล้วเหรียญเงินไว้บนเคาน์เตอร์สองสามเหรียญ แล้วจึงรับกุญแจเดินขึ้นห้องโดยไม่สนใจอลิซ

“.......” เธอมองตามเขาจนเขาหายขึ้นไปบนห้องพัก “ขอห้องข้างห้องหมอนั่นนะ !” เธอเอ่ยแล้ววางเงินไว้บนเคาน์เตอร์ ...

แอ๊ด ... เอลวิสเดินเข้ามาในห้องพักของตนแล้วปิดประตูช้า ๆ แกร่ก ... โดยไม่ลืมล็อคประตู เขาชินแล้วละ กับการที่ต้องระวังตัวตลอดเวลา แน่นอนสิ ไม่รู้ทำไมถึงเกิดเรื่องร้าย ๆ กับเขาตลอดเวลา ? และยังกระทบไปถึงคนข้างตัวเขาด้วย ? ... นี่ละมั้งที่ผู้คนเรียกเขาว่า ‘ตัวซวย’ ช่างมันเถอะ คิดไปก็หนักหัวเปล่า ๆ

ตุบ ...

เอลวิสทิ้งตัวลงบนเตียงโดยถอดเกราะออกเรียบร้อย และยังไม่ลืมที่จะเอามีดสั้นของตนเก็บไว้ใต้หมอนด้วย โลกนี้มันก็แบบนี้ละ ต่างเอาแต่แย่งชิงกัน ... ไม่รู้จักคำว่า ‘เสียสละ’ แม้แต่อัศวินก็ยังมีคนแบบเมื่อครู่ โลกนี้มันช่าง เฮ้อ ... ช่างเถอะ นอนพักซะดีกว่า ...

ส่วนทางด้านอลิเซียนั้น เธอนั่งอยู่บนเตียงโดยมีเส้นลวด , มีดสั้นสองสามเล่ม วางอยู่บนเตียง เธอลุกขึ้นแล้วค่อย ๆ ปลดเสื้อผ้าออกช้า ๆ จนร่นลงไปอยู่ที่ข้อเท้า เรือนร่างขาวนวลน่าถนอมเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมานุ่งกระโจมอกแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ

...

....

.....

-- สมาพันธ์จอมเวทย์แห่งเซเรียส –

ตึก ตึก ...

เสียงคนเดินอยู่ในห้องโถงของสมาพันธ์ ซึ่งเป็นสิ่งก่อร้างรูปโดมสีฟ้าสะท้อนแสงขนาดใหญ่ ห้องโถงนั้นมีเสาทรงยุโรปสีขาวติดกันไปเป็นทางยาวและพื้นก็ปูด้วยผลึกแก้วสีม่วงดูงดงาม เพดานและผนังบริเวณรอบท้องทาด้วยสีม่วงอ่อน และมีประกายเพชรติดอยู่ทั่วบริเวณนั้นดูลึกลับและทรงพลัง ...

หนึ่งหญิงสาวและชายหนุ่มเดินเคียงข้างกันตรงไปยังศูนย์กลางของห้องโถง ซึ่งมีเพียงลูกแก้วสีขาวขุ่นตั้งอยู่เท่านั้น บริเวณอาณาเขตรอบลูกแก้วมีแสงสีขาวใสแผ่กระจายออกมาเรื่อย ๆ ดูท่าทาง จะเป็นเวทย์ป้องกันและลูกแก้วนั้นคงเป็นสิ่งสำคัญมากทีเดียว

“อัสเทีย คาแรนทิสค่ะ ...” หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีกุหลามส้มเอ่ยพร้อมคุกเข่าลงช้า ๆ ดวงตาสีม่วงน้ำเงินอ่อนค่อย ๆ ปิดลงราวกับจะหลับไหล เธออยู่ในชุดกระโปรงยาวสีโอโรสอ่อนดูสง่างาม รองเท้าใยไหมแก้วส้นสูงมือข้างนึงของเธอแตะไว้ที่หน้าอกของตนเองเบา ๆ

“เวอลัส เฮช. เบเลเกลียครับ” ชายหนุ่มข้าง ๆ คุกเข่าลงตาม เขายกมือขึ้นปัดเรือนผมยุ่ง ๆ ขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าลง ดวงตาสีเทาดูลึกลึบค่อย ๆ ปิดลงดังเช่นหญิงสาว ชุดคลุมสีดำทั้งตัวแสดงออกได้เลยว่าเป็นจอมเวทย์ เขาสะบัดหัวเบา ๆ ตุ้มหูสีเงินแกว่งไปมาเล็กน้อย

“... เป็นยังไงบ้าง ? ทางมิดัสเทลล์ ...” เสียงทุ้มราวกับคนแก่ดังออกมาจากลูกแก้วสีขาวขุ่นนั้น ทั้งสองลุกขึ้นยืนช้า ๆ อัสเทียเอ่ยขึ้นมาก่อน

“ไม่ทราบค่ะ ... จู่ ๆ ผลึกเวทย์ที่เราไว้สังเกตการณ์บริเวณนั้นก็เหมือนกับ ... ถูกทำลายจนหมด” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แล้วหันไปมองชายคนที่อยู่ข้าง ๆ เป็นเชิงบอกให้เขาพูดต่อ

“................” ชายหนุ่มกลับนิ่งไม่ยอมตอบ เพียงแต่ส่ายหน้าไปช้า ๆ เท่านั้น อัสเทียถอนใจเบา ๆ แล้วเอ่ยกับลูกแก้วนั้นต่อ

“หน่วย ‘จันทราวินาศ’ ที่ส่งเข้าไป ... ก็ไม่กลับมาเลยสักคนค่ะ” เธอเอ่ยต่อแล้วโค้งลงช้า ๆ แล้วกลับมายืนตรง เจ้าลูกกลม ๆ เสียงแก่ ๆ นี่ยิ่งใหญ่มากจากไหนกันนะ ? แต่เอาเถอะ ถึงกับที่ ‘จันทราวินาศ’ ยอมโค้งและเคารพขนาดนี้ก็คงยิ่งใหญ่พอดูละนะ

“... เข้าใจแล้ว ...” เสียงทุ้มเหมือนคนแก่ดังออกมาจากลูกแก้วอีกครั้ง “หากสถานการณ์มีความก้าวหน้า ... ก็จงรายงานด้วย ขอพลังแห่งจันทราจงคุ้มครองพวกเจ้า”

“ค่ะ / ครับ” ทั้งสองโค้งแล้วเดินออกไปจากห้องโถง มาโผล่ที่บริเวณสวนของสมาพันธ์แทน และแน่นอนว่าย่อมสวยงามไม่แพ้กับข้างใน ดอกไม้หลากหลายร้อยชนิดต่างเบ่งบานอวดสีสันกันอย่างสวยงาม พุ่มไม้ประดับสีเขียวเป็นย่อม ๆ แทรกอยู่ตามพื้นหญ้านุ่ม ๆ ดั่งพรมกำมะหยี่ “ทำไมนายไม่พูดอะไรเลย รู้อยู่แล้วนี่ว่าอย่าแสดงท่าทางไม่ดีเวลาเราอยู่ต่อหน้าสิ่งนั้น”

“นายนี่มัน เฮ้อ ! น่าเบื่อจริง ๆ !” อัสเทียเอ่ยอย่างรำคาญ แต่ก็เพราะนิสัยของเธอนั่นแหละ เพราะถ้าเธอเบื่อเขาจริง ๆ คงไม่ทนคบกันมาถึงสองปีได้หรอก ชายหนุ่มเพียงแต่ทำหน้านิ่ง ๆ แล้วควานหากระดาษขึ้นมาเขียนเป็นรูปหน้าคนกำลังยิ้ม แล้วส่งให้หญิงสาวด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“..........” อัสเทียรับมันมาแล้วส่งคืนไป อย่างน้อย ... ก็รู้ได้ว่าเขาไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรนะน่ะ “นายคิดยังไงกับทางมิดัสเทลล์ ? ... คิดว่าตอนนี้ ‘สิ่งนั้น’ ยังคงปลอดภัยดีอยู่ไหม ?” ... ชายหนุ่มส่ายหน้าช้า ๆ ...

“... ขออย่าให้เกิดอะไรขึ้นเลยละกัน ...”

...

....

.....

-- กองกำลังอัศวิน หน่วย ‘มังกรแห่งเซเรียส’ –

“รุ่นพี่รีเบล ! ... อยู่ไหนกันครับ !?”

เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นที่ข้างป้อมของกองกำลังอัศวิน ‘มังกรแห่งเซเรียส’ ซึ่งเป็นกองกำลังอัศวินที่กษัตริย์แห่งเซเรียสให้ความไว้เนื้อเชื่อใจอย่างมาก ตำนานไร้พ่ายของพวกเขานั้นโด่งดังไปทั่วทีเดียว และผู้ที่อยู่ในป้อมนี้ก็ต่างมีฝีมือเก่งกาจ อัศวินรุ่นใหม่หลายคนต่างทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เข้าไปยังป้อมแห่งนี้ ชายหนุ่มผมสีแดงสั้นในชุดอัศวินของเซเรียสกำลังเดินตามหาคนบางคนอยู่รอบ ๆ ป้อม ผิวสีแทนของเขาแสดงถึงความเป็นหนุ่กลางแจ้ง ดวงตาสีเทาดูสดใสสอดส่องสายตามองหาคนบางคนไปทั่ว

จนในที่สุดเขาก็ได้พบ หญิงสาวในชุดเกราะสีเงินแสดงถึงความเป็นอัศวิน นัยย์ตาสีเหลืองดูแฝงไว้ด้วยอะไรบางอย่าง นอนหลับอยู่บนหลังคา ข้างตัวเธอมีดาบเล่มยาวสองเล่มวางอยู่ข้างตัว เธอผงกหัวมองผู้มาเยือน ฟันหน้าที่ถูกลับจนกลายเป็นเหมือนเขี้ยวโผล่ออกมาข่มขวัญเล็กน้อย “........” ดวงตาของเธอดูแข็งกร้าวราวกับจะถามว่า ‘มีอะไร ?’

“อะ ... เอ่อ ...” ชายหนุ่มไม่รู้จะพูดอะไรต่อ หญิงสาวตรงหน้าทำให้เขากลัวจับใจทุกครั้งที่เจอ ถึงแม้จะไม่เคยพูดกันก็ตามที “คือ ... ท่านคัตซ์ให้มาตามไปพบนะครับ คือมีเรื่องจะคุยด้วย” เขาว่าแล้วรีบแว่บหายไปอย่างเร็ว

“.............” รีเบลขมวดคิ้วอย่างหน่ายใจแล้วคว้าดาบข้างตัว ก่อนจะกระโดดลงมา แล้วเดินเข้าไปในป้อม ...