คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 : รอยยิ้ม(?)
# Medical Students
Chapter 4 : รอยยิ้ม(?)
-Mark’s Part-
เสียร้อระมปนเ็บัแผ่วมาาเ๊นท์พยาบาลสีาวสะอา
พร้อมภาพที่หลายๆนิว่าาินี้ไม่ไ้สัมผัสประสบาร์อันเหนือล้ำแบบนี้อีแล้ว
ภาพที่พี่ายหน้าามสมบัิะูลวิศวะอน้อายนิสิแพทย์มอแลูลมเลียวบนเียพยาบาล...
หาแ่้าันลับเป็นเ็หนุ่มอนาแพทย์สัาิไทยอยประบแผลให้ผู้ป่วยุเินท่านหนึ่…
“อ๊า! เบาๆเ้! ปวเว้ย!” เสียทุ้มรีร้อลั่นออมาเมื่อมือเรียวอว่าทีุ่หมอแผ่นเลประบลบนรอย้ำบวมบนใบหน้าอย่าไม่ออมแรนั
“ทนไป! หรือะให้ระทืบ้ำอีรอบ?” ประโยประาศิอินยอเปล่ึ้นพลันเรียวเท้าใ้ถุเท้าสีาว็เะเี่ยนเ็บไปไลๆพลาทำหน้าสื่อเป็นนัยๆว่า
ห้ามะอ ห้ามะโน ห้ามโวยวาย ห้ามพูำหยาบ และถ้าทำน้อายสุน่ารัอรูใ
มรึาย!
“อโทษรับ..”
มาร์มอูเหุาร์รหน้า้วยวามระเอือมใ
ใระไปิว่าหลัาที่เาโทรไปรายานินยอแล้ว
เ้าัว็รีบับย้อนศรแหไฟแแบบไม่เรหมายเพื่อถ่อมาหน้ามหาลัยเลยทีเียว
แ่มิวาย พี่ท่าน็เินผ่านเารไปหา้นเหุที่ยิ้มน่าระรื่นโบมือทัทายอยู่แทนะั้น
‘อ้าว มาแล้วหรอินยอ เอาน้ำไหม?’ เือบะบประโย ถ้าไม่มีหมัหนัพุ่มาประทับโนแ้ม
พร้อมพร็อพประหนึ่ารลโทษผู้้อหาาเ้าหน้าที่็มิปาน…
และ็อย่าที่(หลายๆน)ิ พายุระหน่ำบล้วยฝ่าเท้าที่เี่ยใบหน้าหล่อๆ้ำเสียนหมเ้าโร่อนปล่อยทิ้ลพื้น่อนะิระุม
ผูเนไทสวมราบายปาร์ามเิม
ระนั้นเา็ยัใีพอที่ะามแ็สันมา่วยแบไอ้ัวหาเรื่อที่นอนหมสภาพอยู่ไปอที่เ๊นท์ปมพยาบาลแทน
นไ้ไปเอน้ออินยอับบุลแปลหน้าอี2นทีู่เหมือนะอยูแลน้อให้อนที่ผมไม่อยู่
.
.
.
.
.
.
“มาร์ๆ”
เสียเรียาเพื่อนรัหวัเอ่ยเรียสิอเาึ้นมา
“ห๊ะ…อ่า..ว่าไๆ”
“ูเห็นมึ้อน้อเ้านานละ ยัไม่รู้ัันหรอ?”
แ็สันเอ่ยถามเสียระนประหลาใเล็น้อย
“เยุยันแล้ว..แ่ไม่รู้ื่อ”
“น้อเาื่อเว ยอแ ทำไม? เห็นทำหน้าสนใเหมือนเป็นพี่ายเาริๆ”
“็ไม่ไ้อยาเป็นพี่ายน้อเาหรอ..” เาเอ่ยับัวเอเบาๆ แ่เหมือนอีนะไ้ยินพอี
“ห๊ะ..?” แ็สันหันใบหน้าวับพร้อมเลิิ้วสสัย
แ่มาร์็ทำเพียส่ายหน้าเบาๆเป็นสื่อนัยว่าไม่้อสนใ
่อนะหันไปมอบรรยาาศรหน้า่อ
อยาเป็นอย่าอื่นมาว่า...
ว่าแ่ แ็สัน มึนี่็รู้ันเ้าไปทั่วเนอะ
สมายาเ้าพ่อวามเฟรนลี่ริๆ
เารู้ว่าายานี้ไม่ไ้มาเล่นๆ เห็นอย่านี้
เพื่อนสนิทอเานนี้ิท็อปนัอมหาลัยเลย้วย้ำ สาเหุที่มันรู้ันเาไปทั่ว็ไม่ใ่อะไร
่ายๆเลย เอใร็ทั นี่เป็นิอเพื่อนเาเลยทีเียว ระทั่ไปเที่ยว่าัหวัในสมัยปี1แล้วเอผู้อำนวยารเินเที่ยวถ่ายรูปับภรรยาอยู่็ยัะเินไปทัทายเสียั้วยประโย
‘ฮายย!! วอทัปป!!’ ทำเอาโนลาไปปรับารประพฤิที่ฝ่ายปรอ
แถมทุวันนี้เอหน้าผอ.็ะเินมาทัแ็สันเอ(เหุผลแรือำอิเ็นี่ไ้ึ้นใ
และเหุผลที่2ือลัวมันะเินมาทันประวัิศาสร์้ำรอย)
“พี่ๆ เอานมอะไรันไหมรับ? ยอแื้ออฝามาเยอะเลย”
เสียทุ้มหวานเอ่ยถามทุนในวสนทนาพลาูถุพลาสิที่หุ้มล่อนมหลาสีไว้พร้อมรับประทาน
ใบหน้าลมแย้มยิ้มสใสนนฟั้อยิ้มาม
หิ้วน้อลับบ้านแทนนมไ้ไหมวะ...
ไม่ทันไ้ิอะไรอุศล่อ เา็้อะัเพราะมีมือเรียวอผู้พี่็เอื้อมมือไปยีผมอน้อะนฟู่อนะเ่นหัวเราะมาเบาๆ้วยวามเอ็นู
“หมวยรับ นอื่นเ้ามีธุระ้อไปร่วมิรรมรับน้อ่อนะ
เราเถอะ แอบมาที่นี่แล้วไม่ยอมไปยื่นเรื่อแ้ผอ.เนี่ยนะ”
“่า..็ยอแอยามาเอร์ไพส์พี่ินยอนี่..”
“ไม่้อเลยรับ ป่ะ เี๋ยวพี่พาไปห้ออำนวยารเนาะ”
ผมว่าผมเห็นภาพรหน้าราวทุ่ลิลลี่เบ่บานนะ..
ออร่าโลส่วนัวที่มีเพียสอเรานี่มันืออะไร แถมแทนสรรพนามเรีย’หมวย’ เรีย ’พี่ิน’ันไปอี๊(พยายามทำเสียสู)
อแบนเพื่อนัวเอัสามวันเถอะ หมั่นไส้ว้อยยยยยย
หลัาที่ทาออผ้าใบเ๊นท์ถูปิไป้วยเ้าอน้อาย(พร้อมูมือน้อะแน่นอย่าับลัวหล)แ่มัน็ถูเปิึ้นมาอีรั้พร้อมใบหน้าน่ารัที่โผล่พ้นมาประมาอ
่อนะหัวเราะให้เล็ๆ่อนะพูอะไรบาอย่าพลันโบมือให้
“ยอแไป่อนนะฮะ ทุๆน สู้นะฮะ!”
วาลมยีึ้นพร้อมรอยยิ้มว้าเหมือนเ็น้อยส่มาให้(พว)เา
่อนะผลุบออาเ๊นท์ไป ประโยะี้ทำเอาเาใสั่นไปวูบ พลายมือมาุมอเสื้อแน่นราวลับลัว้อนเนื้อ้าในะหลุออมา
อนนี้เารู้สึว่าัวเอยิ้มมาเินไปนปวหน้าแล้วล่ะ...
.
.
.
.
.
.
“ยู..นายเห็นไหม..”
“อือ...แน่ารั ยูอยาห่อลับบ้านนนTT”
“ใ่ป่ะ..ฮือออ น่ารัว้อยยย แบม็อยา้ายยย”
TBC.
---------------------------------------------------------------
Talk Time
ลับบ้านนอนแป๊ป55 พึ่แ้โราน สอบสัมภาษ์ ปั่นอมมิันพึ่เสร็
ฟิลลิ่ายอย่าสบศพสีพาสเทล
เี๋ยวมาูำผิให้ใหม่อีทีนะฮะ รีบมา55 ่ว555
-อโทษที่มาลเลทไปหลายวันนะฮะ! อนนี้สั้นนินึ อโทษริๆนะฮะ!
ความคิดเห็น