Masquerade.

ลำดับตอนที่ #3 : Prologue .

YHPM

Masquerade

p r o l o g u e.

            “เฮ้ ... แน่ใจเหรอว่าทำแบบนี้มันถูกน่ะ”

            “เออน่า ! ไม่มีใครเห็นซักหน่อย ...”

            เสียงกระซิบของสองหนุ่มดังแผ่วขึ้นท่ามกลางความมืด ตามด้วยเสียงไขกุญแจดังกริ๊ก ก่อนที่ทั้งสองจะแทรกตัวผ่านบานประตูเข้าไปอย่างเงียบเชียบ หนึ่งในนั้นเอื้อมมือไปปิดประตูตามหลังช้า ๆ พร้อมกับที่ทั้งคู่ค่อย ๆ ย่องไปตามทาง มีเพียงแสงจากดวงจันทร์ที่ส่องลอดมาจากทางหน้าต่างเท่านั้นที่คอยนำทางพวกเขาอยู่ในค่ำคืนนี้

            “... นายแน่ใจเหรอ ว่ามันจะอยู่ที่นี่” เสียงหนึ่งกระซิบขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ         

            “แน่สิ” อีกฝ่ายกระซิบตอบ “นายเองก็รู้ อาจารย์เก็บทุกอย่างเอาไว้ใต้ลิ้นชักหมดนั่นแหละ ทั้งกุญแจ สมุดคะแนน บัตรจอดรถ ----”

            “รวมไปถึงเฉลยข้อสอบด้วยเหรอ ?”

            คนถูกถามไม่ได้ตอบ เขาเพียงล้วงมือหยิบกุญแจออกจากกระเป๋ากางเกง มุ่งหน้าไปทางห้องพักอาจารย์ ในขณะที่อีกฝ่ายยังคงลังเลว่าตนควรจะตามเพื่อนเข้าไปในห้องนั้นหรือไม่ ...

            “นายแน่ใจนะว่าจะทำแบบนี้ ?”

            “ถามช้าไปหรือเปล่า” เขาตอบ พร้อม ๆ กับที่ประตูห้องพักเปิดออก เขาดึงกุญแจออกจากรูที่เพิ่งเสียบไขไปเมื่อซักครู่แล้วเดินตรงเข้าไป “ถ้าไม่มั่นใจฉันคงไม่ทำถึงขนาดนี้หรอก ถ้านายป๊อดก็กลับไปก่อนเถอะไป”

            “แล้วเรื่องยามข้างหน้าล่ะ ?”

            “นายจะไม่มีวันหลบเขาพ้น” ชายคนนำว่า “ถ้าไม่มีฉันน่ะนะ ... ตามมาเถอะ เว้นซะแต่ว่านายจะมีความสุขกับการยืนอยู่ข้างนอกคนเดียวตรงนั้น”

            ทั้งสองย่อตัวลงต่ำกว่าระดับหน้าต่าง ในขณะที่ค่อย ๆ เคลื่อนที่ไปตามช่องว่างระหว่างโต๊ะ ซักพักพวกเขาก็ถึงที่หมาย --- ทั้งสองช่วยกันรื้อค้นภายในเก๊ะลิ้นชักอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเจอแฟ้มเอกสารสีเหลืองใหม่เอี่ยม พร้อมมีตัวหนังสือสีแดงเล็ก ๆ เขียนอยู่ที่กลางแฟ้มว่า เฉลยข้อสอบ 2015

            “เพอร์เฟ็คต์ ...” เสียงหนึ่งพึมพำขึ้นมา

            “แล้ว --- แล้วนายจะทำยังไงต่อล่ะ ถ่ายเก็บไว้เหรอ ?”

            “ดูทรงแล้วก็คงจะต้องเป็นอย่างนั้นแหละ ให้ลอกไปคงไม่ไหว --- เอาเป็นว่านายช่วยจับให้หน่อย”

            “อย่างนี้เหรอ ?”

            “ช่าย แบบนั้นแหละ ...”

            ทั้งสองขยับตัวเข้าไปใกล้บริเวณใต้โต๊ะเพื่อไม่ให้แสงจากโทรศัพท์เล็ดลอดออกมา ก่อนที่คนต้นคิดจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายจนครบหมดทุกหน้า แล้วค่อยนำแฟ้มสีเหลืองไปเก็บที่เดิมในที่ของมัน ... เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วจึงย่องออกจากห้อง ล็อกประตูให้เรียบร้อย แล้วรีบออกจากที่นี่ด้วยทางเดียวกับที่ทั้งสองเข้ามา

            “ฉันบอกนายแล้ว ว่ามันง่ายเสียยิ่งกว่าอะไรดี” ชายคนนำกระซิบว่า พลางหัวเราะคิกคักออกมาเบา ๆ

            “มันก็จริง ...” อีกคนรับคำ “แต่ฉันก็รู้สึกไม่ดีอยู่ดีนั่นแหละ”   

            “นายรู้สึกช้าเกินไปแล้วเพื่อน บางทีนายควร ----”

            เสียงฝีเท้าหนักดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนาของทั้งสอง

            ชั่วขณะที่คนหนึ่งกำลังจะกรีดร้อง ด้วยความไวของชายอีกคนจึงรีบตะครุบปากอีกฝ่าย แล้วกึ่งวิ่งกึ่งลากร่างของทั้งตนและอีกคนเข้าไปหลบในห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดทันที

            “นั่น ...”

            “เงียบซะ”

            เสียงพึมพำของทั้งสองเงียบลงทันทีเมื่อร่างของผู้มาเยือนอีกคนปรากฏขึ้น ทั้งสองแอบลอบมองจากช่องว่างแง้มเล็ก ๆ ของบานประตู แต่ถึงกระนั้นมันก็มากพอที่จะทำให้คนทั้งสองเห็นว่าพวกเขากำลังเจอกับอะไรอยู่

            ร่างสูงในรองเท้าบู้ตคู่หนา สวมเสื้อโค้ทสีน้ำตาลยาวติดกระดุมปิดมิดชิด ศีรษะถูกปิดบังด้วยหมวกแก๊ปใบใหญ่แล้วฮู้ตของเสื้อโค้ตจนมองเห็นใบหน้าได้ไม่ถนัด แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นจนแสงจันทร์ส่องกระทบเข้ากับในหน้าพอดี ชายทั้งสองที่แอบลอบมองอยู่จึงได้เห็น ...

            ใบหน้าของร่างปริศนาถูกปกปิดด้วยหน้ากากไหมพรม แว่นตากันลมเลนส์สีมัว ๆ และมาสก์ปิดปากสีดำอันใหญ่จนไม่อาจมองเห็นได้แม้กระทั่งดวงตา หรือจมูก เขายืนนิ่งอยู่ชั่วครู่คล้ายกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนที่จะล้วงมือลงไปหยิบอะไรบางอย่างออกจากกระเป๋าเสื้อโค้ท ...

            และนั่นทำให้พวกเขารู้สึกใจไม่ดีเอามาก ๆ แล้ว

            ถึงจะไม่แน่ใจนัก แต่พวกเขาก็ไม่พร้อมจะให้ใครหรืออะไรก็ตามมาพบพวกเขาในตอนนี้ เวลานี้แน่ ๆ พวกเขาปิดประตูให้สนิทอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะหันมาส่งสัญญาณให้กันและกันถึงหนทางในการหนี ซึ่งก็คือ ... เมื่อคน ๆ นี้ หรืออะไรก็ตามเดินออกหรือเผลอไป ให้รีบวิ่งไปยังทางหนีไฟแล้วลงไปลานจอดรถตามที่วางแผนกันไว้โดยเร็วที่สุด

            ทั้งสองแทรกตัวหลบหลังไม้ถูพื้นกลิ่นเหม็นฉึ่ง ... รอคอยให้เสียงฝีเท้าเงียบหายไป --- ซึ่งกินเวลาไปเกือบ ๆ สิบนาทีเห็นจะได้ เมื่อแน่ใจว่าเสียงหายไปอย่างแน่นอนแล้ว จึงค่อย ๆ ผละตัวออกมาจากไม้ถูพื้นด้ามนั้น

            “กลับกันเถอะ ...”

            “อืม ฉันไม่อยากจะอยู่ที่นี่อีก ----”

            แอ๊ด

            เสียงเปิดประตูออกกว้างขึ้นทันทีอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำเอาผู้หลบภัยทั้งสองชะงักกึกค้างอยู่กับที่ เสียงกรีดร้องเหมือนจะคาค้างอยู่ในลำคอ แต่ทว่าเหงื่อกำลังผุดพรายไหลลงมาตามใบหน้าและร่างกาย

            พร้อมกับที่แสงไฟสาดส่องเข้ามาในห้อง

            และร่างของใครคนหนึ่งกำลังก้าวเข้ามา

            “... ไม่เนียนเอาซะเลยนะ”

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

     สวัสดีวันใกล้เปิดเทอม (และวันเปิดเทอมแล้วของหลาย ๆ ท่าน) ด้วยนะคะ !

     วันนี้มาพร้อมกับบทนำแล้วค่ะะ

     อันดับแรกคือต้องขออภัยในความล่าช้าไปวันหนึ่งนะคะ โฮรว ... ; - ; เนื่องจากถูกเลื่อนวันกลับบ้านไปหนึ่งวันด้วย วันนี้เลยปั่นมาเสิร์ฟแล้วค่ะ กำลังหอมกรุ่นและไหม้เกรียมได้ที่เล----- (.....)

     ยังไม่มีออริของใครออกนะคะตอนนี้ ต้องตอนที่หนึ่งสองสามไปเรื่อย ๆ เลยนะคะ ; ; ตอนนี้ก็เป็นเพียงการเกริ่นเฉย ๆ ค่ะ

     ภาษามันดูขัด ๆ ไปหรือเปล่าคะ ธีมด้วย มืดไปหรือเปล่า ... ; w ; ถ้ามีข้อบกพร่องหรืออยากให้แก้ไขอะไรก็บอกได้ทุกเมื่อทุกเรื่องเลยนะคะ แฮ่ ...

     พรุ่งนี้เราก็จะไปละลายทรัพย์ ณ งานหนังสือแล้วค่-----

     แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ สวัสดีทุกท่านอีกรอบค่ะ ! :DDDDDD