คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
คุณเคยนั่งน่าหล่อๆ อยู่ดีๆ แล้วความซวยมาเยือนบ้างมั้ยครับ ??
ท่ามกลางอากาศหนาวเย็น พร้อมฝนโปรยลงมาในเดือนปลายฝนต้นหนาวแบบนี้ หากแต่ร่างเล็กของชายหนุ่มคนหนึ่งกลับนั่งทนความหนาวรอชายหนุ่มคนรักกลับมาตามสัญญา แม้สายฝนจะหนาวเย็นสักเพียงไหน แต่ร่างเล็กยังคงนั่งรอเค้าอยู่ที่เดิม
“ตากฝน เดียวก็เป็นหวัดหรอก” เจ้าของเสียงนุ่มคุ้นหูพูด พร้อมยื่นร่มให้ร่างเล็กที่นั่งบนเก้าอี้ไม้ซึ่งตอนนี้ตัวเปียกกลายเป็นลูกหมาตกน้ำไปแล้ว
ร่างเล็กหันมองผู้มาใหม่ “คะ คะ คะ คีบอม !! ” เพราะตกใจ ทำให้เสียงอุทานติดขัดแบบนั้น
“ผม.. ผมคิดไว้แล้วว่าคุณต้องมา คีบอม ผมคิดถึงคุณ” ร่างเล็กโผเข้ากอดคนรัก กอดที่เขาไม่ได้สัมผัสมานานเป็นปี เขาไม่รู้จะทำอย่างไรถึงจะอธิบายให้ร่างสูงกว่าเข้าใจว่าซองมินคิดถึงคีบอมมากแค่ไหน ...
“ผมขอโทษน่ะครับที่รัก ที่ผมต้องปล่อยให้คุณต้องรอแบบนี้ ผมสัญญา ว่าผมจะไม่มีวันห่างจากคุณอีกแล้ว” ร่างสูงพูดพร้อมเชยคางร่างเล็กขึ้นเล็กน้อย แม้ฝนจะตกแต่ไม่อาจกลบน้ำตาแห่งความคิดถึงของซองมินได้ ถึงแม้ร่างเล็กพยายามยิ้มทั้งน้ำตาเพื่อแสดงให้คนรักรู้ว่าเขาดีใจที่ได้เจอคีบอม แต่ร่างสูงอยากให้กลบน้ำตาของคนรัก ร่างสูงก้มตัวลงเพื่อหวังให้รอยจูบลบน้ำตาของคนรักได้บ้าง ร่างเล็กในตอนนี้รู้ว่าคนรักต้องการอะไร ใช่ ซองมินก็ต้องการแบบนั่นเช่นกัน คนร่างเล็กได้แต่หลับตาพริ้มพร้อมสัมผัสจูบที่คิดถึงของร่างสูง
“ซองมิน ซองมิน !! ” เสียงตะโกนดังอยู่ในโสดประสาทจนแสบแก้วหูมันไม่ใช่เสียงคนคีบอมเลยซักนิด
“ซองมิน ตื่นได้แล้วลูก ไปเรียนได้แล้ว ” เสียงแหลมๆคล้ายสียงแม่ บอกว่าตื่นได้แล้ว ?? นี่กลางคืนน่ะแม่ แต่... ตื่นได้แล้ว .. ไปโรงเรียน .... หรือว่า
ดวงตาสีน้ำตาค่อยๆลืมตาขึ้น พร้อมมองไปรอบๆ โปรเตอร์บนผนังห้องรูปคังตะ นาฬิการูปฟังทองแขวนอยู่บอกเวลา เก้าโมงเช้า ตู้เสื้อ แล้วหันมามองข้างๆ เตียงนอนสีชมพู ชัดเลย !!
“ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ผมตะโกนลั่นบ้านใช่ นี่ผมอยู่บนเตียงนอน ในห้องสีชมพูของผม ผะ ผะ ผมฝันไป โอ๊ยยยยยยย จะบ้าตาย ผมไม่อยากตื่นเลย มันช่างเป็นฝันดีจริง ฝันถึงเขาคนนั้น คีบอม โอ๊ย นี่ผมมัวมโนอะไรอยู่ ผมต้องแต่งตัว ผมต้องไปมหาลัย วันนี้มีประกาศน้องรหัสด้วย ผมคงจะได้น้องรหัสน่ารักๆแน่ๆ ผมต้องไปแต่งตัว !!
ผมแต่งตัวเสร็จภายในเวลาแค่ 15 นาที ก็ผมไม่มีแฟนนี้ จะแต่งอะไรมากมาย
“เออ ซองมิน แม่ลืมบอกอะไรไป” สุดหล่อชะงัก ลืมอารายล่ะฮ่ะมามิ๊
“ลืมอะไรหรือครับแม่ ??” ผมหันไปถามแม่ที่ยืนอยู่ตรงรั้วข้างบ้าน แม่กำลังจะทำอะไร
“คยูฮยอนแต่งตัวเสร็จหรือยัง พี่ซองมินเค้าเสร็จแล้วน่ะลูก ” เสียงตะโกนข้ามรั้วไปบ้านข้างๆ แม่นี่ท่าจะขี้ลืมจริงๆ คยูฮยอนเจ้าเด็กมหาภัยนั่นย้ายไปเรียนมอปลายตั้ง 3 ปีแล้วน่ะ
“แม่ครับคยูฮอยนที่ไหนกันล่ะครับเจ้าเด็กบ้านั่นน่ะมันย้ายไปสามปีแล้วน่ะครับ ป่านนี้คงจะท้าเด็กเกรียนเล่นเกมอะไรของมันอยู่เมืองจีนแล้วมั้ง” นึกเด็กบ้านั่นแล้วแบบ = = มันทั้งบ้าเกม ทั้งพูดกวนประสาท น่าตาก็หื่น ผมดีใจมากที่มันย้ายไปจีน
“นินทาอะไรผมหรอครับ !! ” ผมหันไปหาเสียงไม่คุ้นหูที่ดังมาจากข้างหลังผมช้าๆแบบสโลโมชั่น 0.0 นี่มันคยูฮยอนนี่ เจ้านี้ผ่านไปสามปี ทำไมมันหล่อขนาดนี้ >///< มันมาอยู่ที่นี่ได้ไง มันมาทำอะไร ?!?!?
“ลูกนี่ ซ้อมกีตาร์หนักจนไม่รับรู้อะไรเลยน่ะ ลูกคยูฮยอนเค้าเพิ่งย้ายกลับมาเมื่อวานนี้เองจ่ะ” เพิ่งย้ายกลับ มันย้ายมาทำไม ทำไมไม่อยู่เมืองจีนต่อ หรือไปก็เลยไปอยู่เฮติซะ
“เออ... ครับ ๆ” ผมพยายามทำสีน่าให้ปกติที่สุด ทั้งที่ในหัวสมองมันสับสนไปหมด คยูฮยอนย้ายมาแล้วจะมีอะไรซวยๆเกิดขึ้นกับผมอีกมั้ย แล้วทำไมมันหล่อขนาดนี้ ทำไมแม่ต้องบอกมันว่าผมแต่งตัวเสร็จแล้ว ?!?
“ลูกไม่ว่าอะไรใช่มั้ย ถ้าคยูเค้าจะติดรถไปมหาวิทยาลัยกับลูกด้วยน่ะ เออ ลืมบอกไป เค้าเรียนที่เดียวกับลูกน่ะ” ห๊ะ เรียนที่เดียวกัน ติดรถไปด้วย นี่มันอะไร นี่มันอาร๊ายยยยย
“คือ.. แม่ครับ..คือ..ผม..” มันไม่รู้จะแก้ตัวยังไงขืนให้มันไปด้วย ต้องมีเรื่องซวยๆแน่ๆ ครั้งนึงผมจำได้ที่ผมพามันไปส่งโรงเรียนอยู่ดีๆ มันก็โยนแมงสาบมาให้ใส่ที่เป้ากางเกงผม ผมตกใจขี่รถพุ่งในดงหญ้า ถึงผมจะไม่เป็นอะไร แต่ก็โดนยึดรถไปตั้งสามเดือน OTL
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณป้า เดี๋ยวผมขึ้นรถเมล์กับพวกเด็กช่างกลเอาก็ได้ครับ ถึงเสี่ยงหน่อยแต่ก็ ...” ดูมัน รถก็มี ใช่ว่าจะบ้านจน นั่งแท็กซี่เอาก็ได้ โด่ทำมาอ้อน
“ไม่ได้น่ะลูก คุณนายโจวฝากคยูฮยอนไว้กับป้า ป้าต้องดูแลอย่างดี นี่ซองมินถ้าแกไม่ไปส่งน้อง อย่าหวังว่าแกจะได้กีตาร์ตัวใหม่ ” อ้าว ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะครับแม่ พ่อสัญญากับผมแล้วน่ะ ว่าจะซื้อกิ๊บสันตัวใหม่ให้ ทำไมแม่มาพูดอย่างงี้ แล้วนี้แม่เดินหนีเข้าบ้านทำไม ออกมาคุยกันก่อน.........
“แม่ครับ แม่ แม่ออกมาคุยกับผมก่อน แม่ แม๊ !!” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลยที่คุณเรียก อะไรนี้ผมต้องไปกับไปเด็กบ้านี่จริงๆหรอ
“หวัดดีครับพี่ อ่า ไม่เจอกันนานเลยน่ะ ” คยูฮยอนยิ้มผมอย่างป็นมิตร เจ้านี่จะมาไม้ไหน หรือว่ากลับตัวเป็นคนดีแล้ว
“เออ หวัดดี ยินดีที่ได้พบ” ผมพูดพร้อมยื่นมือให้มันแบบพอเป็นมารยาท
“แต่ผม...ไม่ยินดีที่เจอพี่” ร่างสูงกว่าพูดเสร็จพร้อมกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
คยูฮยอน ไอ ไอบ้า ไอ เด็กเกรียน ไปตูดใหญ่ ไอ ไอบ้า โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มอย
กราบสวัสดีค่ะผู้อ่าน ขอบคุณที่ให้ความสนใจฟิคแบบกระทันหันของเค้า เกิดขึ้นเป็นบนเอาไว้ล้วนๆ orz จะพยายามทำให้ดีที่สุดน่ะค่ะ ไรเตอร์ชื่อปลายฝนน่ะค่ะ อินโทรผ่านไปแบบมึนๆ เดี๋ยวแต่งตอนแรกเสร็จจะมาแก้อินโทรล่ะกัน
มีอะไรเม้นเอาไว้น่ะค่ะ
ความคิดเห็น