คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : Chapter 23
My Friends…รักนายเจ้าของหัวใจ
23
หลังเลิกเรียนสายหนุ่มทั้งสามกลับมาที่หอ แล้วเอากระเป๋าไปเก็บ แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกมาหาอาหารเย็นกันด้านนอก แล้วต้องกลับก่อน 2 ทุ่มตามกฎของหอพัก
“ตัวเองๆไปกินรามยอนกันนะเค้าอยากกิน” คนที่อารมณ์ดีมาตลอดเอ่ยบอกคนที่เดินหน้าบึงทั้งสอง
ฮยอกกำลังสับสนเรื่องของเขา นี่เขารักคิบอมอยู่ใช่ไหม แล้วดงเฮ เขาก็รักแล้วเหมือนกัน แล้วเขาจะทำยังไงดี
คิบอมพอจะรู้ว่าฮยอกยังรักตัวเอง แต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไง เขารักดงเฮจริงๆ เจอกันไม่กี่อาทิตย์แต่รู้สึกรัก แต่กลับฮยอกเขารักฮยอกแบบเพื่อน และเพื่อนที่ดีที่สุดด้วย เขาให้ได้แค่นั้นจริงๆ
“อื้ม ไปสิ” คิบอมตอบเบาๆ แล้วทั้งสามก็เดินเข้าไปในร้านที่อยู่ไม่ไกลจากหอพัก ร้านที่ตกแต่งในโทนสีน้ำตาล ยิ่งเป็นเวลาใกล้ค่ำแบบนี้ มันช่างดูเศร้าเหลือเกิน
ดงเฮจัดการสั่งรามยอนให้ทั้งสองคน ร่างเล็กนั่งตรงข้ามคิบอมและฮยอกที่นั่งข้างกัน แต่ไม่หันมามองหน้าเลย คนซื่อๆอยากดงเฮไม่อาจรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนไปของทั้งสองหนุ่ม ร่างเล็กยิ้มร่ามองบรรยากาศของร้านเพลินๆรอรามยอนที่สั่ง ส่วนคิบอมและฮยอกก็เลือกที่จะนั่งนิ่งแล้วจองที่ดงเฮอย่างเดียว
“รามยอนได้แล้วครับ” เสียงพนักงานเสิร์ฟบอกแล้วเสิร์ฟจานรามยอนให้ แล้วเดินออกไป
“ว้าวว น่ากินจัง คิคิ” ดงเฮยิ้มแล้วจัดการกินของในจานอย่างเอร็ดอร่อย ทั้งสองหนุ่มนั้นก็กินอย่างเดียวเช่นกัน
พอกินเสร็จก็ประมาณ 1 ทุ่ม ทั้งสามคนเดินเล่นอยู่ซักพักก็เลือกที่จะเดินทางกลับหอ ตลอดการเดินนั้นมีเสียงหวานๆของร่างเล็กพร่ำพูดเรื่องราวต่างๆให้ทั้งสองหนุ่มฟัง แล้วเป็นผลดี มันทำให้ทั้งสองคลายความตรึงเครียดภายในใจได้มากทีเดียว
มาถึงที่หอดงเฮก็ชวนคิบอมกับฮยอกซ้อมละครกัน ‘รักสามเศร้า’ สองหนุ่มไม่อยากเล่นเลย มันหวิวๆยังไงไม่รู้
“นี่ๆตัวเอง ฉากนี่เค้ากำลังยืนอยู่รืมแม่น้ำ แล้วพวกตัวเองก็เข้ามาบอกรักเค้าพวกกันนะ” ดงเฮบรรยายคราวๆ
พอดงเฮพูดเสร็จก็เดินไปที่ริมหน้าต่างห้องนอน ทำเหมือนที่นี่คือริมแม่น้ำ ชายหนุ่มทั้งสองยืนนิ่งอยู่ซักพักแล้วจึงเริ่มไล่ความคิดต่างๆออกไปจากเสมอ แสดงตามบทที่แต่งมา
“ดงเฮ” สองเสียงร้องเรียกร่างเล็กพร้อมกันแล้วเดินเข้าไปใกล้ๆร่างเล็ก
“หืม อะไรหรอ” ดงเฮหันกลับมาช้าๆอย่างสวยงาม แล้วถามทั้งสองตามบทที่เขียน
“ฉันมีเรื่องจะบอก” คิบอมพูดบทของตัวเอง
“ผมก็มีเรื่องจะบอก” ฮยอกก็พูดเช่นกัน
“มีอะไรจะบอกฉันหรอ”
“ฉันรักนาย/ผมรักคุณ” ฮยอกกลับตัดสินใจวิ่งออกไปจากห้องพร้อมปาดน้ำตาที่กำลังไหล ดงเฮงุนงงกับอาการของฮยอกอย่างมาก
“คิบอมฮยอกเป็นอะไร” ดงเฮถามคนตรงหน้า คิบอมนิ่ง...
“เอ่อ เดี๋ยวฉันไปดูเองรออยู่นี่นะ” คิบอมวิ่งออกไปตามฮยอก ดงเฮก็ยังงงอยู่ จึงเดินไปนั่งรอที่เตียง
ฮยอกวิ่งลงมาถึงฉันหนึ่งตอนนี้ก็จะสองทุ่มแล้วทำให้ยามหอเริ่มคุมเข้ม เขาทำได้แค่นั่งร้องไห้อยู่ที่ม้านั่งหน้าหอเท่านั้น คิบอมวิ่งมาเจอร่างบอบบางอดีตคนรักที่นั่งร้องไห้ตัวสั่นอยู่ก็รู้สึกผิด...ชายหนุ่มเดินไปนั่งลงข้างๆร่างเล็กแล้วเอ่ยคำถามออกมา
“เป็นอะไร”
“อย่ามายุ่ง ฮึก ไปตายที่ไหนก็ไป ฮือๆๆ” ฮยอกขยับหนีแต่คิบอมกลับจับที่ไหล่เล็กไว้ แล้วให้หันมาทางตน
“พูดกันดีๆสิ” คิบอมปาดน้ำตาให้ร่างเล็ก
“หยุด”
“ทำไมอ่อนแออย่างนี้ แม่ไก่ที่แสนเข้มแข็งหายไปใน” คิบอมยังปาดน้ำที่ไหลออกมาเรื่อยๆอย่างอ่อนโยน
“ไม่ก็หายไปตั้งแต่วันที่นายบอกเลิกฉันไงเล่า” ฮยอกตะโกนใส่แล้วสะบัดมือคิบอมออก วิ่งหนีออกไป
“ฮยอก หยุดก่อน” คิบอมวิ่งตามไปติดๆแล้วร่างเล็กมากอดไว้
“ปล่อยฉัน...ฉันเกลียดนาย เกลียดคนเห็นแก่ตัวอย่างนาย ฉันเกลียด..อุ๊บบ” คิบอมก้มลงบดยขี้ริมฝีปากบางอย่างรุนแรง ไม่เหมือนครั้งก่อนที่เคยทำ มันรุนแรงไม่มีความอ่อนโยนเลยซักนิด ฮยอกพยายามผลักคิบอมออก แต่สองแขนก็ถูกรวมมากอดไว้แน่น ลิ้นร้อนที่สอดเข้ามาให้โพลงมากวาดต้อนลิ้นเล็กอย่างรุนแรง น้ำตาแห่งความเสียใจไหลออกมาอีกครั้ง มันไหลลงมากระทบไปหน้าของคิบอม จึงทำให้เขารู้สึกตัวว่าทำอะไรลงไป
คิบอมผละออกจากร่างเล็ก “ผมขอโทษ”
“เพี๊ยะ...ไอ้คนบ้า นายรักดงเฮแล้วมาทำอย่างนี้กับฉันทำไม ฮือๆๆๆ” ฮยอกทุมที่อกแกร่งจนคิบอมตรงรวมมากอดอีกครั้ง
“ขอโทษ ขอโทษจริงๆ แต่ผมรักดงเฮมาก” คิบอมบอกเบาๆ
“ฮือๆๆ นายก็บอกแต่ขอโทษๆๆ เหมือนวันนั้นไม่มีผิด ฉันเสียใจนะรู้ไหม ฉันรักนาย...รักมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ แล้วฉันก็รักดงเฮด้วย มันเป็นเพราะนาย เพราะนายคนเดียว ฉันไม่น่าตามนายมาเกาหลีเลยฉันเกลียดนาย” ฮยอกร้องไห้หนักกว่าเดิม แล้วผลักคิบอมออก วิ่งหนีขึ้นไปบนหอพัก...
ดงเฮที่ก่อนหน้านี้เดินออกมาตามทั้งสองคน เขารับรู้เรื่องทั้งหมด หมดแล้ว...เพราะเขารึเปล่า ทั้งสองถึงต้องเป็นแบบนี้...น้ำตาแห่งความเสียใจเริ่มไหลออกมา
เพล้ง!!!
เสียงกระถางต้นไม้แตกกระจายที่ดงเฮก้าวไปโดนนั้นดังขึ้น ทำให้คิบอมต้องหันไปมอง
“ดงเฮ”
ความคิดเห็น