คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : SF :: ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก :: Yeryeo
SF:::ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก:::Yeryeo
เยซองตามจีบเรียววุคทุกวันต้องแต่ที่เจอกัน เขาเชื่อในคำที่ว่า ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก เลยตามตื้อเรียววุคมาตลอด ตอนแรกก็คิดจะจีบเล่นๆเพื่อเอาชนะน้องชาย แต่ตอนนี้กลับหลงคนๆนี้เข้าไปเต็มๆ
วันนี้เค้าตามเรียววุคมาที่ซุปเปอร์มาเก็ตแห่งหนึ่ง แล้วก็เจอกับคิบอมเข้า
“อือ หวัดดีเรียว อ๊ะ...นั่นพี่เยซองรึเปล่า” คิบอมถามเรียววุค
“รู้จักนายนี่ด้วยหรอ” เรียววุคถามกลับ
“อื้ม พี่ชายของไอ้ฮยอกน่ะ” คิบอมอธิบายพอเข้าใจ
“ห๊ะ โลกกลมชะมัด”
“นี่คิบอมพี่มีเรื่องจะบอก” เยซองเอ่ยขึ้นบ้าง
“หืม? ....” คิบอมเดินเข้ามาหาผม
“พี่กำลังจะจีบน้องคนนี้”
“จริงหรอฮะ”
“แล้วก็แข่งกับฮยอกยู่ด้วย”
“อื้ม”
“เพราะฉะนั้นแกต้องช่วยพี่เรื่องไอ้ฮยอกด้วย ตอนนี้ไปได้แล้ว” ผมกระซิบบอก
“ตกลงฮะ ผมไปนะ”
เราเข้ามาอยู่ในภัตตาคารชื่อดังออกย่านนี้ ผมสั่งอาหารให้เค้า เพราะดูท่าจะไปยอมพูดอะไรเลย
“เป็นอะไรครับ ทำไมทำหน้าอย่างงั้นล่ะ” ผมถาม ตอนนี้น้องอุคกี้ทำหน้าไปสบอารมณ์เลย
“ก็ใครพาฉันมาล่ะ ก็บอกว่าไม่มาๆ” เขาโวยวาย
“น่า ไหนๆก็ได้มาแล้ว กินเถอะครับ”
“ชิส์ แล้วต้องตกลงนายพูดอะไรกับคิบอมล่ะ” ถึงจะโกรธแต่ความอยากรู้ก็มาก่อน(ทุกที)
“ผมบอกว่า ผมรักคุณ”
“บะ บ้า” ไม่มีใครเคยพูดตรงๆแบบนี้ใส่เค้ามาก่อนเลย เขินนิดนึง
“เขินหรอครับ น่ารักจัง”
“ใครเขินฮะ ไม่มีๆ”
“ไม่เขินก็ไม่เขินครับ กินเถอะ”
“กินก็ได้ ชิส์”
ผมมาส่งเค้าที่บ้านเลยได้โอกาสเข้ามาในบ้านของเค้า ทั้งที่เจ้าของบ้านไปอนุญาตแต่ผมก็ถือวิสาสะเข้ามาจนได้
“บ้านสวยดีนะ”
“เออ ขอบใจ มากินน้ำไม่ใช่หรอ กินแล้วก็กลับไปสิ”
“ขออยู่มองหน้าน้องไม่ได้หรอ”
“เรื่องอะไรล่ะ กลับๆไปได้แล้ว ฉันต้องขึ้นไปอาบน้ำ”
“อยู่คนเดียวหรอ”
“อือ”
“ดีจังนะ” ผมยิ้มไปให้เค้า
“ดีบ้าอะไรล่ะ เหงาจะตาย”
“หืม? แล้วต้องการใครซักคนมาอยู่เป็นเพื่อนมั้ยครับ”
“ใครก็ได้ที่ไม่ใช่นาย กลับไปได้แล้ว” เขาไล่ผมอีกแล้ว
“งั้นกลับก็ได้ครับ จุ๊บ” ครั้งก่อนแก้ม แต่ครั้งนี้ปาก ผมเลื่อนหน้าเข้าไปจุ๊บที่ปากของเค้า ปากเค้านุ่มมากเลยล่ะครับ อิอิ
“อะ ไอ้ ซาลาเปา”
“รักนะครับ” แล้วผมก็ชิ่งเดินหนีออกมา ไม่งั้นก็โดนสารพัดสิ่งของที่คนเขินปามาทางผม เฮ้อ...วันนี้ช่างมีความสุขเสียจริงๆ
ทุกเช้าเยซองก็ทำหน้าที่เป็นสาระถีคอยขับรถมาส่งเรียววุคที่โรงเรียน ถึงแม้เรียววุคจะเอ่ยปากไล่ แต่ทุกครั้งก็ยอมให้เยซองมาส่งเขาเสมอ หรือว่าเขาจะแพ้ลูกตื้อของเยซองแล้วนะ
“ตั้งใจเรียนนะครับ เดี๋ยวตอนเย็นมารับ” เยซองบอก
“อื้ม ขับรถดีๆล่ะ” ไม่รู้จะพูดไปทำไม แต่ก็ชินปากไปแล้ว
“ครับ บ๊ายบาย”
เรียววุคเดินเข้ามาภายในโรงเรียนมีสายตาหลายๆคู่จ้องมาที่เขา จนเขาต้องรีบวิ่งไปที่กลุ่มเพื่อนของตัวเอง
“นี่ๆ จงฮยอน ทำไมคนอื่นๆถึงมองฉันแบบนั้นล่ะ” เรียววุคถามเพื่อนทันที
“นี่นายยังไม่รู้อีกหรอ” เพื่อนอีกคนถามกลับ
“........” เขาส่ายหัว
“ก็เล่นนั่งรถสปอร์ตคันหรูมาโรงเรียนทุกเช้า แถมยังมีคนขับรถสุดหล่อคอยมาส่ง ใครล่ะจะไม่มองนาย” จงฮยอนอธิบาย
“ล่ะ หรอ”
“ว่าแต่สุดหรอนั้นใครอ่ะ”
“นาย
“แล้วเค้าเป็นใครอ่ะ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” เรียววุคบอกตามความจริง เขาไม่เคยรู้เรื่องราวของคนที่มาจีบเขาเลย
“อ้าว ซะงั้นอ่ะ แต่หล่อดีนะ ฉันขอเบอร์เค้าหน่อยสิ”
“จะเอาไปทำไมอ่ะ”
“ก็จะโทรไปจีบอ่ะ”
“ไม่ได้นะ เรื่องอะไรล่ะ” เรียววุคส่ายหัวพัลวัน
“อ้าวทำเป็นหวง ทำอย่างกับเค้าเป็นแฟนนายอย่างงั้นแหล่ะ”
“มะ ไม่ ใช่ซักหน่อย ฉันไปดีกว่าจะได้เวลาเรียนแล้ว” เรียววุคครีบเดินหนีทันที (แถวบ้านเรียกชิ่ง...KHW)
“ฮา ฮ่า ฮา ฉันพูดถูกชัวร์เลยว่ะ”
“อ่า เราเป็นอะไรเนี่ย ทำไมรู้สึกร้อนหน้าชิบ” เรียววุคเดินเข้าไปส่องกระจกที่ห้องน้ำทันที
“อ๊ากกกกกกกกกก หน้าแดง ทำไมฉันต้องหน้าแดงด้วยเนี่ย ฉันไม่ได้เป็นอะไรกันนายซาลาเปานั่นซะหน่อย” เรียววุคลูบหน้าตัวเอง แต่ยิ่งนึกถึงเยซองหน้ายิ่งแดงเข้าไปใหญ่
“ไอ้ซาลาเปาบ้า นายออกไปจากความคิดฉันเดี๋ยวนี้นะ ไป ไป ไป” เรียววุคสะบัดหัวไล่ความคิด
วันนี้เรียววุคเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเลย มัวแต่คิดฟุ้งซ่าน และก็ไม่พ้นเรื่องของเยซองจนได้
เลิกเรียนพอเดินออกมาก็เจอเยซองยืนเก๊กหล่อพิงรถสปอร์ตอยู่
“หวัดดีนายซาลาเปา” เรียววุคทัก
“หวัดดีครับที่รัก”
“ใครใช้ให้เรียกแบบนั้นฮะ เดี๋ยวคนอื่นมาได้ยินก็เข้าใจผิดอีก” เรียววุคตีเข้าไปที่ไหล่กว้าง
“โอ้ย ตัวเล็กๆเนี่ยมือหนักจังนะ ก็เรียกซ้อมไว้ไง จะได้ชิน น้องก็ต้องซ้อมไว้บ้างนะ เอ๊ จะให้เรียกอะไรดีนะ ที่รัก ฮันนี่ Daring My love ”
“ พอ พอ พอ ไม่เรียกอะไรทั้งนั้นแหล่ะ ไปๆ จะกลับบ้านแล้ว” เรียววุคเดินเข้าไปนั่งประจำตำแหน่งตุ๊กตาหน้ารถทันที
“วันนี้จะกินข้าวนอกบ้าน หรือทำกินที่บ้านดีครับที่รัก” เยซองถาม
“กินที่บ้านของซื้อมาตั้งเยอะยังไม่ทำเลย เดี๋ยวเสียของ”
“ครับ งั้นกลับบ้านกันที่รัก”
“นี่หยุดเรียกเถอะที่รักน่ะ ฟังแล้วขนลุก”
“ฮา ฮ่า ฮา ผมจะเรียกอย่างนี้แล้วกัน อิอิ”
“นายนี่น้า”
เยซองกับเรียววุคกำลังช่วยกันทำอาหารอยู่ในครัว
“ที่รักครับ เดี๋ยวผมหันผักไว้ให้นะ”
“นายทำเป็นหรอ” เรียววุคถามอย่างไม่มั่นใจนัก
“ไม่เป็นหรอกครับ แต่อย่างทำ”
“ตามใจนาย ระวังมีดบาดนะ” เรียววุคบอกแล้วหันไปเคี่ยวน้ำซุปต่อ
“โอ๊ย” เยซองร้องเสียงหลงหลังจากหั่นผักพลาดมาโดนนิ้วตัวเอง
“เฮ้ย บอกไม่ทันขาดคำ มามา ไปทำแผลก่อนเลย” เรียววุควางมือจากการทำอาหารแล้วพาเยซองมานั่งทำแผลที่โซฟา
“อ๊ากกกกกกก เบาๆครับที่รัก มันแสบ” เยซองร้องโอดโอย
“ก็นิ่งๆสิ แล้วจะทายาให้ยังไงเล่า”
“อ๊ากกกกก แสบ ที่รักปิดแผลเลย ไปต้องล้างแล้ว”
“เออๆ แผลแค่นี้ร้องอย่างกับโดนแทงไปได้” เรียววุคบ่นไป แล้วพันแผลที่นิ้วให้เยซอง
“แล้วจะจ้องอะไรฉันเนี่ย”
“มองคนน่ารัก ขอบคุณนะครับที่รัก” เยซองพูด แล้วยังจ้องเลิก
“เฮ้อ ไม่เป็นไรนายดูทีวีรอไปนะ เดี๋ยวฉันไปทำอาหารต่อแล้ว” เรียววุคเดินหนีความหวั่นไหวไปทำอาหารต่อ
“อ๊ากกกกกกกกกกกก น่ารักโว้ย” เยซองตะโกนลั่น
“นี่นาย กับข้าวเสร็จแล้วมากินได้แล้ว” เรียววุคจัดโต๊ะอาหารพลางตะโกนเรียกคนในห้องรับแขก
“คร๊าบบบบบบบ”
“ว้าว น่ากินจังเลย”
“น่ากินก็กินเยอะๆล่ะ” เรียววุคยิ้มให้
“อ้าวทำไมไม่กินล่ะ” เรียววุคถามเมื่อเห็นเยซองเอาแต่จ้องอาหารแต่ไม่ยักตักมากิน
“ที่รักป้อนหน่อยสิ ผมเจ็บนิ้วอ่ะ” เยซองอ้อนทันที
“นายนี่น้า มาๆๆนั่งใกล้ๆจะได้ป้อนถนัด” แล้วเยซองก็ลุกมานั่งเกาอี้ใกล้ๆเรียววุคทันที
“กินอะไรดีล่ะ”
“อะไรก็ได้ที่ที่รักป้อน ผมกินได้หมดแหล่ะ”
“ทำเป็นปากหวานนะนาย อ่ะ อ้ามมม” เรียววุคป้อนอาหารคำแรกเข้าปากเยซองไป ตามด้วยคำที่ 2 3 และจนหมดจาน
“อิ้มแล้วครับที่รัก”
“อื้อ ฉันจะได้กินบ้าง” เรียววุคทำท่าว่าตักข้าวตัวเองกินบ้าง แต่เยซองจับมือไว้ก่อน
“อะไรอีกล่ะ”
“เดี๋ยวผมป้อนที่รักบ้างนะ”
“ไหนบอกว่าเจ็บนิ้วไง”
“หายแล้ว” เยซองยิ้มแป้น
“เจ้าเล่ห์นักนะนาย”
“ที่รักอ้ามมมม” เยซองป้อนข้าวเรียววุคจนกินข้าวหมดเช่นกัน เรียววุคเก็บจานไปล้าง ส่วนเยซองก็นอนดูทีวีรออยู่ที่ห้องรับแขกจนผล็อยหลับไป
“อ้าวหลับซักงั้น...ไปอาบน้ำดีกว่า” เรียววุคเดินขึ้นไปฉันบนของบ้าน จัดการอาบน้ำแล้วเดินลงมาหาเยซองอีกครั้ง
“นี่ๆ นาย
“ว๊ากกกกกกก นายจะทำอะไรเนี่ย ปล่อยนะ”
“อาบน้ำแล้วหรอครับที่รัก ตัวห๊อมหอม” ไม่ว่าป่าวเยซองก็เลื่อนหน้าเข้าไปหอมแก้มเรียววุคฟอดใหญ่
“อ๊ะ หยุดเลยนะ”
“ขอกอดหน่อยนะที่รัก” เยซองรวบเอวบางเข้ามากอดไว้แน่น และซุกหน้าลงที่ไหล่บาง เรียววุคขัดขืนในช่วงแรก แต่สุดท้ายก็ยอมนิ่งให้อีกคนกอด
“ที่รักครับ”
“หืม?”
“ผมรักคุณนะ เป็นแฟนกันนะ” เยซองลุกหนัก
“เออ ...”
“นะครับ”
“ก็..อื้ม”
“อื้มเนี่ยหมายความว่าไงครับ”
“ก็ได้ไง” คนเขินพูดไม่ออก
“งั้นเราเป็นแฟนกันแล้วนะที่รัก” เยซองพูดอีกครั้ง
“อื้ม”
“เย่ เย้ เยซองมีแฟนแล้วโว้ย” เยซองตะโกนลั่นแล้วอุ้มเรียววุคหมุนเหมือนเด็กๆ
“พอแล้วเดี๋ยวบ้านข้างๆก็ว่าหรอก”
“ก็ผมดีใจนี่นา”
“ผมบอกรักคุณแล้ว คุณบอกผมบ้างสิ”
“ให้บอกอะไรเล่า”
“บอกว่ารักรึป่าว”
“ก็ ก็...รัก” เรียววุคพูดพลางหน้าแดงเข้าไปใหญ่
“ผมดีใจที่สุดในโลกเลยคุณรู้มั้ยอ่ะ” เยซองตะโกนอีกครั้ง แล้วหอมแก้มเรียววุคซ้ายขาวอย่างเมามัน
สุดท้ายเยซองก็ตื้อเรียววุคได้จนสำเร็จ
แล้วคุณล่ะเคยรักใครรึป่าว
เคยตามตื้อเค้าคนนั้นมั้ย
เคยบอกรักคนคนนั้นรึไม่
ทำตามเสียงเรียกร้องของหัวใจคุณเถอะ
The end
ความคิดเห็น