คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : First Object
ฉันรู้สึกว่า หิมะมันช่างหนาเหลือเกิน
กี่ปีกันนะที่ฉันต้องเดินทางอย่างไร้จุดหมาย
ช่างเถอะ...นั้นมัน....ไม่ผิดแน่ นี่บ้านนินา ดีล่ะ มันห่างอีกแค่ประมาณ 30เมตรเท่านั้น
ไอตัวฉันไม่เป็นไรหรอก แต่อีกคนที่เดินตามหลังผมมาน่ะ ท่าทางจะไม่ไหว
ฉันเลยคุยกับเขาเพืออาจจะเรียกสติเขาหน่อยบ้าง
"ไหวนะวานท์"
"อืม..."
"อีกไม่กี่เมตรจะถึงแล้ว"
"ฉัน...หนาว...."
พายุหิมะแรงมาก ผมเลยสละผ้าคลุมให้ชายผมยาวคนนี้ได้หุ่มเพิ่มอีกฉัน
แล้วก็เดินต่อไปจนถึงบ้าหลังนั้น
-----------------------
"วานท์..."ผมนั่งข้างๆวานท์ ฉันสีน้ำตาลยาวเปี้ยกโชกเพราะเพิ่งล้างตัวด้วยน้ำอุ่นมา แล้วร่างกายก็ยังคงสั่นเทาขนาดที่ว่าผ้าห่ม3ชั้นยังเอาไม่อยู่
ฉันกับวานท์เดินฝ่าพายุหิมะที่แรงเอาการและโชคดีมาถึงบ้านหลังหนึ่งเจ้าของบ้านเป็นหญิงชราผู้หนึ่งใส่เสื้อสีน้ำตาลธรรมดาๆแบบหนาๆคล้ายๆดูคนอ้วน แต่ที่จริงไม่ใช่
ฉันมองดูสายตาวานท์ที่ไม่กรอกไปมาและนิ่งตลอด จนเจ้าของบ้านมาเห็นเลยลองเอามือปัดผ่านหน้าวานท์ดู
"หื๊อ...?"หญิงชราสงสัย"นี่คุณ..."
"ผม...ตาบอด...มาปีหนึ่ง....แล้วครับ...."วานท์ตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเทา
"เป็นผลมาจากเขาตกหน้าผาแล้วโดนอะไรสักอย่างกระทบที่ต้นคอ ทำให้ประสาทตาสูญเสียการมองเห็นไปชั่วคราว"ฉันกล่าวเสริม
"ถาวรละมั้ง"วานท์ตอบกลับ
"...."ฉันไม่ได้พูดอะไร
"อ่ะ...จริงสิ คุณตาบอด แต่ว่าไม่ได้บอดสนิท ฉันมีสมุนไพรที่ช่วยฟื้นประสาทตาด้วยนะคะ"
"สมุนไพร?....ตอนนี้ยังมีอีกเหรอ?"
"ฮิฮิ..."หญิงชราหัวเราะเบาะๆ"ฉันปลูกเอาสมุนไพร์มาให้นะคะ"จตากนั้นเธอก็เดินเข้าประตูไปในหลังห้อง
ครืนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!!!! ตัวอาคารสั่นไหว
"หือ?" ฉันหันไปตามเสียง "ฉันจะออกไปดูหน่อย"
ฉันรีบวิ่งออกไปโดยที่ลืมของบางอย่าง แต่โชคดีที่วานท์เตือนทัน
"เฮ้ ! นายลืมอะไรไปเปล่า" จากนั้นวานท์ก็หยิบของสิ่งนั้นโยนมาให้ฉันลักษณะคล้ายๆกับด้าม โดยที่ไม่หันมองเพราะตาบอด
หมับ ! ฉันรับด้วยมือเดียวพอดี แล้วก็สะบัดมันออกมาเล็กน้อย
ฟิสสส....วูบ !!!...... ลำแสงสีเขียวโผล่ออกมาจากหัวด้าม กลายเป็นดาบ
"ขอบใจนะ วานท์"
จากนั้ฉันก็ออกประตูไป...
----------------------------------
Seccond object - to be continue
----------------------------------
ความคิดเห็น