Rockman ZX Soe [Spirit of Elf](Fic-Regis) พลังแห่งเอลฟ์

ลำดับตอนที่ #6 : Mission 05 - ความอ่อนแอในใจของเอล

ความเดิม - ร่างของลีฟเวียธานที่นอนหลับไหลอยู่นั้นได้เกิด สป๊าคขึ้นหรือวงจรทำงานอัตโนมัติโดยไม่ได้ตั้งใจ ซิกนัสรีบทำการแก้ไขและนำข้อมูลลงใส่เมมโมรี่ได้ทันถ้วงที ทำให้เธอตื่นขึ้นมาด้วยความปลอดภัย ส่วนเอลนั้นเจ็บหนักเอาการ ชายโครงซ้ายมีบาดแผล บริเวณหน้าท้องช้ำใน แต่ก็ยังฝืนสังขารทำงานต่อในฐานะ หัวหน้าศูนย์บัญชาการ

--------------------------

2วันต่อมา....

("วานท์....มันอันตรายนะ....")
("เฮ้....เอล เธอไม่ต้องห่วงฉันหรอกเราสัญญากันแล้วนิ ว่า[จะอยู่ด้วยกันตลอดไป]")

ภาพของชายคนหนึ่ง ที่กำลังตกหน้าผาอันสูงชัน ข้างล่างนั้นไม่มีใครคาดเดาได้ภายใต้ความมืดมิดข้างล่าง ต่อหน้าต่อตาเอล

(ทำไมไม่เป็นสัญญาเลย....นายดันชิ่งตายซะก่อน ฉันเกลียดนาย ตาบ้าวานท์)
(นายมาล่ะก็....ฉันจะกระตื๊บให้เละแล้ว....กอดนายให้ขาดอากาศหายใจตายไปเลย)
(วานท์....กลับมาหาฉัน ได้ยินไหม กลับมาหาฉันหน่อยได้ไหม สักเสี้ยววินาทีก็ยังดี)

พระจันทร์ครึ่งดวงสาดส่อง...ยามดึกหเงียบสงัด

น้ำตาที่ร่วงหล่นอาบแก้มของเอล ณ.สุสานในเมือง เธอนั่งจ้องหลุมศพอย่างเหม่อลอยและตาที่ไหลไม่ขาดสาย

[หลุมศพของ วานท์]

วานท์ ผู้ปกป้องและหยุดการก่อจราจลของ เซอเพ้นท์ คอมปานี และ นักปราญ อัลเบิร์ต ร่วมเคียงบ่าเคียงไหล่กับเอลมาตลอด

วานท์มักมีอะไรคล้ายๆกับเอลมากมาย เช่น แม่ของวานท์ และเอล เสียชีวิต พ่อก็หายสาบสูญ และวานท์ก็เป็นผู้ใช้พลัง ร๊อคแมนโมเดลเอ็กซ์และ โมเดลซี(Z)

ความสัมพันธ์ทั้งคู่ชนิดที่เรียกว่า ตายแทนกันได้เลย และ....เอลก็รักวานท์มาก

เธอหวนถึงอดีตเมื่อเธอมองหลุมศพนี้ทีไร น้ำตามักไหลทุกที

"1ปีแล้วสินะวานท์...ซิก...นายอยู่ที่ไหนของนายกันนะ"เอลสะอื้นเล็กน้อย ในใจเธอลึกๆหวังว่า วานท์จะกลับมา

แต่ก็เป็นไปได้ยาก

วานท์ได้ปกป้องเอลแล้วตัวเองตกหน้าผาอันสูงชัน และก็ไม่มีใครพบร่างของเขาอีกเลย

"เพราะแกคนเดียว.....เวล...."เธอกำหมัดไว้แน่น

เวล...คือใครในสิ่งที่เธอพูดนั้น ไม่ทราบแน่ชัด

"คนตายน่ะ...เขาไม่หวนกลับคืนมาหรอก"เสียงทุ้มต่ำของชายวัยกลางคนดังขึ้นจากความมืด
"คุณ...บัลลัค"เธอหันไปพร้อมกับคราบน้ำตาที่ยังไม่แห้งสนิท

ทั้งคู่เห็นกันแค่เพียงเลือนลางเท่านั้น สุสานนี้ไฟปิดหมด เหลือเพียงแค่เสียงจากพระจันทร์ครึ่งดวงเท่านั้น

"ฮือๆๆๆๆ...."เธอเข้าสวมกอดชายสุงอายุเข้า

บัลลัคโอบกอดอย่างเข้าใจ

"ร้องให้พอนะ คนเรามันก้มีช่วงเวลาอ่อนแอแหละ เอลเอ๊ย...."
"ฮือ....ฉันคิดถึงวานท์ ฉันรักวานท์....เขาสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป แล้วทำไมเขากลับทิ้งฉัน ทำไม !!!"

ถึงแม้มันจะดูเหมือนเป็นการปลอบ แต่หัวบัลลัคนั้น ช่างอกุศลเหลือเกิน

(เหอะๆๆๆๆๆ กำไรงามแต๊ๆ ก๊ากกกกก)

นิสัยหัวงู ไม่หลุดสักที........

-------------------------------------

"มิน่าล่ะ ว่าทำไมคุณเอลถึงไม่อยู่ตั้งแต่บ่าย"แอคเซลร้องอ๋ออย่างเข้าใจ
"อย่าไปยุ่งเจ๊เลย....ฉันก็...ไม่สามารถ จะทำให้เจ๊ลืมพี่วานท์ไปได้หรอก"ซิกนัสพูดด้วยน้ำเสียงอันเศร้าสร้อยในห้องของตัวเอง ให้แอคเซล และลีฟเวียธานซึ่งยังคงนอนอยู่ให้ฟัง"พี่วานท์ ฉันนับถือเขาเหมือนพี่ชายแท้ๆคนหนึ่ง เขาทั้งเก่ง และเท่ห์ ฉันเดินตามรอยเขา แต่ใครจะรู้ว่า พี่ชายที่ดูดีของฉัน กลับมาตายเพราะด้วยฝีมือของเวล"
"เวล!!?"ลีฟเวียธานสะดุ้ง
...เวล....ยังไม่ตายอีกเหรอ?..... เอ็กซ์ก็ตกใจเช่นเดียวกัน
"ฉันไม่แน่ใจ เป็นชายแก่ๆที่ร่างกายนั้นเละแทบจะไม่เรียกว่าเป็นรูปร่าง แต่ส่วนหัวยังคงลอยอยู่ แล้วบอกตัวเองว่า'ฉันคือเวล ฉันจะกลับมาแก้แค้นซีโร่ แก้แค้นโลกใบนี้ให้พินาศ' ตอนนั้นฉันบาดเจ็บสาหัสปางตาย แต่พอมีสติอยู่จึงได้ยินที่มันพูด"ซิกหัสสูบลมหายใจพร้อมกับพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้แล้วพูดต่อ"ยิ่งกว่านั้น คนที่เสียใจที่สุดคือ เจ๊เอล เจ๊เขารักพี่วานท์มาก พี่วานท์ปกป้องเอลจนตัวเองกระเด็นตกหน้าผาที่สูงชันไปฉันเห็นหน้าของเจ๊เอล....ฉัน...."ซิกนัสกลั้นน้ำตาไว้สุดชีวิต
"ไม่ต้องพูดละเอ็กซ์"แอคเซลตัดบท"อย่าฝืนเล่าเลย"
"นายท่าน...?"ลีฟเวียธานถามเอ็กซ์
....ถ้าเวลไม่ตายจริงๆ งั้น เหล่าการ์เดี้ยนอีก3คนที่เหลือก็.... เอ็กซ์นึกถึงได้อะไรบางอย่าง
"ฉันจะไปช่วยทุกคน"ลีเวียธานลุกขึ้นมาแต่ครั้งนี้เธอลุกจากเตียงแล้วยืนได้แล้ว และพอรู้ด้วยว่า ถ้าเวลไม่ตายๆจริง มันจะมุ้งหน้าไปที่นีโออคาเดีย
....ใจเย็นๆ ลีฟเวียธาน....
"นายท่าน...แต่ว่า..."
....ถ้าเธอทำอะไรวู่วาม เท่ากับว่าสิ่งที่ฉันและซิกนัสช่วยเธอมาก็ไม่มีประโยนช์เลยสิ....
"...."เธอเงียบสักพัก"เข้าใจล่ะค่ะ นายท่าน"

ส่วนซิกนัสนั้นก็กลั้นน้ำตาไว้ได้แล้วเงยหน้าขึ้นช้าๆ

"เวล มันเป็นใครกัน?"
"เวลคือนักวิทยาศาสตร์ผู้สร้างก๊อบปี๊เอ็กซ์ตัวที่2แล้วหมายจะครองโลกด้วย นิสัยของมันเจ้าเล่ห์หาที่ใดเปรียบ"ลีฟเวียธานเข้าเรื่องต่อ "แต่พวกฉันได้ขัดขวางพร้อมซีโร่ และเวลก็ตายไปพร้อมซีโร่คราวนั้น พวกฉันเสียหายหนักและคิดว่าคงไม่มีประโยนช์เพราะคิดว่านายท่านคงจะหายไปแล้วจึงรวมใจผนึกตัวเองและอยู่อย่างสงบ"
....ซีโร่...นายจะต้องไม่ตายเปล่าแน่... เอ็กซ์พูดขึ้น
"ซีโร่...."แอคเซลเงียบไปสักพักแล้วพูดว่า"ฉันไม่รู้อะไรมากหรอกนะว่าเวลมาจากไหนทำอะไร แต่ที่ฉันรู้ ฉันอยากจะยิงให้หน้ามันพรุน เอาหัวมันเซ่นให้ซีโร่จริงๆว่ะ"แอคเซลเดือดแทน

------------------------------------------------

"นี่เอล...อ๊ะ"
"เอ๊?"เธอตกใจ"นี่มัน ของสำคัญของนายนะ"
"ฉันให้เธอ"
"..."
"แล้วทำไม..."
"ฉันอยากให้นิ ฉันอยากทำอะไรเพื่อเธอมั้ง"เขายิ้มหวนๆ
"เอ๊? เพื่อฉัน?"
"ฉันจะพาไปเที่ยวที่หนึ่ง อ่ะ....ซิกนัส !!!" เขาตะโกนเรียกเขา
"What's up ? พี่วานท์"
"ได้เวลาแล้ว"
"ได้เลยเพ่...วันนี้น้องบริการจัดพาทัวร์รอบพิเศษ ให้เจ๊เอลโดยเฉพาะ"
"อะไรของพวกนาย ???"
"เอาน่ะ ขึ้นรถเถอะ"

------------------------------------------------

วันนี้ผ่าแสงจันทร์ครึ่งดวงที่ทอดลงไป ในยามใกล้แสงอรุ่ณจะโผล่ออกมา ได้เริม่เข้าสู้วันใหม่

ซิกนัสยืนมองดูหลุมศพของวานท์ ผู้ที่รักและเคารพดุจเหมือนพี่ชายแท้ๆของตนพร้อมกับลีฟเวียธานที่ขอมาสัมผัสบรรยากาศข้างนอกด้วย ส่วนแอคเซลนั้น ได้หายออกไปโดยบอกว่า จะกลับมาตอนเช้า

เอลได้กลับในห้องพักของตนแล้วไม่ออกมาอีกเลยซึ่งซิกนัสก็รู้ว่า ตอนนี้ไม่ควรยุ่งเกี่ยว ปล่อยให้เธอเป็นแบบนี้ไปก่อน แล้วความเศร้าของอดีตจะหายไปในไม่ช้า

"นี่คือ...."เธอถาม
"ใช่ หลุมศพที่ไม่มีร่างฝังของพี่วานท์ คนที่ฉันเคารพเหมือนพี่ชาย เขาตกหน้าผาตายไปพร้อมกับโมเดลซี(Z) จนผ่านไป1ปีเต็มๆก็ไม่พบร่างของเขาเลย"
"..."
"คุณลีฟเวียธาน..."
"อย่าเรียกฉันว่า'คุณ'เลยเรียกชื่อเฉยๆดีกว่า"เธอรู้สึกว่ามันแสลงหูยังไงพิกลที่เรียกคำนำหน้าว่า คุณ
"อืม...ลีฟเวียธาน"
"หื๊อ?"
"..ป...เปล่า...เอ่อ...."ซิกนัสกำลังจะพูดเรื่องหนึ่งออกมาแต่ก็กลับกลืนประโยคนั้นลงลำคอ"กลับกันเถอะ"
"??"ลีฟเวียธานสงสัย"เมื่อครู่ สิ่งที่นายพูด เหมือนกำลังจะบอกว่า...นายจะไปหาวานท์เหรอ?"
"1ปีมาแล้วร่างของพี่วานท์คงจะกลายเป็นกระดูกแล้วมั้ง ฮ่ะๆๆๆ"ซิกนัสพูดกลบเกลื่อน

เขาจะไปหาวานท์จริงๆ เพราะว่าตราบใดที่ยังหาร่างของวานท์ไม่พบเขาก็เชื่อว่า วานท์ยังไมตาย

สายลมอันเยือกเย็นได้พัดผ่านลูบไล้ร่างกายของ2คนนี้

"..."
"กลับกันเถอะ อากาศตอนเช้าค่อนข้างหนาวนะ"
"ฉันไม่รู้สึก..."ลีฟเวียธานตอบเรียบๆ
"เอ่อ..ก็จริง แต่ฉันหนาวนิ" เขารู้สึกว่าร่างกายสั่นสะท้านขึ้นมาแล้ว
"อว๊า" ด้วยความซู่มซามของซิกนัส เขากำลังจะลงจากเนินเกิดสะดุดขาตัวเองเขาหลังติดพื้นทันใด

ซุบ !!!!


"คิคิคิ"เธอหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อย

เขาหงายตัวจ้องลีฟเวียธานกลางแสงจันทร์

"หัวเราะอะไรของเธอ"
"มนุษย์นี่เป็นอย่างนี้ทุกคนป่ะ?"
"ม...ไม่ใช่สักหน่อย" เขาลุกขึ้นอย่างลุกลน
"กลับได้แล้ว"
"อืม..."

ทั้งคู่ก็เดินกลับไปที่ศูนย์บัญชาการ

-----------------------------------------------

เอลยังอยู่ในห้องของตน เธอยังนอนไม่หลับ เธอนั่งกอดหมอนบนเตียงนอนของตนเอง น้ำตาไหลไม่ขาดสาย

ประตูได้เปิดออก พร้อมกับซิกนัสได้เดินเข้ามาหาพร้อมกับข้าวต้มตอนเช้าตรู่ร้อนๆมาให้

เอลรีบปาดน้ำตาแล้วแทรกทำเป็นพี่จอมโฆดเหมือนที่เคยผ่านมา

"นี่ ถือวิสาสะเข้ามาทำไมยะ?"
"..."
"ไม่ตอบเหร๊อะ? " เธอก่ะจะสับต้นคอเล่นให้หายเศร้าแต่เธอก็หยุดชะงัก

มือกำลังลงต้นคอ แต่ซิกนัสได้พูดขึ้นว่า

"เจ๊ ข้าวต้มตอนเช้าฝีมือฉันเลยนะ"

ประโยคนี้...มันทำให้เอลตาค้าง

[เอล ข้าวต้มตอนเช้าฝีมือฉันเลยนะ]

"ว...วานท์" มันทำให้เธอเศร้าลงไปอีก
เขาเดินวางลงไปแล้วก็รีบออกจากห้องโดยทิ้งท้ายประโยคไว้ว่า
"เจ๊ อย่าลืมทานยาล่ะเดียวแผลอักเสบ"

[เอล ยาลืมทานยาล่ะ เดี๋ยวอาการจะหนักไปอีก]

ประตูได้ปิดลง...

น้ำตาก็ไหลอีกครั้ง

"ทำไม...นายต้องพุดเหมือนวานท์...ด้วย"

ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจ เธอก็กินข้าวต้มทั้งน้ำตา และก็นอนหลับไปได้แค่2ชั่วโมง อาทิตย์ก็โผล่ขึ้นมาจากขอบฟ้าแล้ว

"ขอบใจมากนะ ซิกนัส..."

----------------------------------------------

Mission 05 - Succesful

-----------------------------------------------