คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : C h a p t e r I [Falling in Love]
โอ๊ยยยย!...
ผมเซล้มลงไปกับพื้นด้วยอาการข้อเท้าพลิก
“ชินจัง!” เจ้าของเสียงเข้ามาประคองผมไว้ “อีกแล้ว... นี่ครั้งที่สามแล้วนะ นายคงไม่ลืมสัญญาที่ให้ไว้กับชั้น” พูดจบเธอก็แบกผมขึ้นหลังไปหาหมอเหมือนทุกครั้ง
“ขอโทษฮะ ผมก็แค่อยากจะเล่นบาสกับคนอื่นบ้าง” ผมพูดกับเธอจากด้านหลัง
“แต่ชั้นจะไม่ยอมให้นายเป็นอะไรไปมากกว่านี้ ตอนแรกชั้นเป็นคนชวนนายมาเล่น ฉะนั้นชั้นต้องรับผิดชอบ”
“ผมไม่เป็นไรหรอกฮะ”
“แต่นายสัญญาแล้วนะว่าถ้าข้อเท้าพลิกเป็นครั้งที่สามนายจะไม่เล่นบาสอีก” เธอทวงสัญญา
“หง่า...ตกลงฮะ ผมจะเลิก” ผมพูดหงอยๆ ก่อนจะยื่นข้อเสนอ “แต่ให้ผมมาดูอาคิจังเล่นนะฮะ ให้ผมมานะฮะ”
“ก็ได้...แต่อย่าทำให้ชั้นเป็นห่วงอีกล่ะ”
ผมหลงรักเธอคนนี้ตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เห็นเธอแล้วล่ะ ร่างบางสูงดูแข็งแรง ผมสีน้ำตาลเข้มแบบธรรมชาติมัดหลวมๆไว้ด้านหลัง แม้แววตาจะเย็นชา แต่ถ้าคุณได้เห็นรอยยิ้มของเธอล่ะก็...ถึงคุณจะเป็นผู้หญิง หัวใจของคุณอาจจะแรงผิดปกติก็ได้
วันนั้นในช่วงปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิ ผมเพิ่งมาถึงโตเกียวเป็นวันแรก พ่อกับแม่พาผมและน้องๆย้ายมาอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง บรรยากาศดีทีเดียวฮะ เพราะนอกจากด้านหลังจะเป็นสวนสาธารณะเล็กๆแล้ว ว่าที่เพื่อนบ้านผมยังเปิดร้านขายดอกไม้อีกด้วย
“ อึ๊บ...” ผมออกแรงยกกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ยักษ์ของน้องสาววัย 12 จากรถหน้าบ้าน แต่น้ำหนักมันช่างมากเหลือเกิน ทรงตัวไม่อยู่ซะแล้ว!!!
“ อ้าว?” ทั้งๆที่ผมกำลังจะล้มแล้วทำไมถึงรู้สึกว่ากระเป๋ามันเบาขึ้นล่ะ
ผลั่ก! แล้วในที่สุดผมก็ล้มลงไป แต่กระเป๋ากลับถูกวางลงบนพื้นอย่างนิ่มนวล เผยให้เห็นใบหน้าของผู้ช่วยเหลือค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา คิ้วข้างซ้ายเลิกขึ้นเล็กน้อย แววตาคู่สวยนั้นจ้องผมอย่างประหลาดใจ
“......” ผู้ชายเหรอ ทำไมตัวผอมจัง หรือว่าจะเป็นผู้หญิง แต่แต่งตัวเหมือนผู้ชายเลยแฮะ...
“ซุ่มซ่ามจัง” นั่นเป็นคำพูดแรกของเธอ ‘เสียงผู้หญิงนี่’
“ฮ...ฮะ?”
“ชั้นบอกว่านายน่ะ ซุ่ม-ซ่าม ... รีบๆลุกขึ้นมาสิ”
“อ้อ...ฮะ” ผมรีบทำตามที่เธอบอก ว่าแต่เธอ...
เธอหันไปมองบ้านหลังใหม่ของผม “เพิ่งย้ายมาสินะ ชื่ออะไรล่ะ”
“อ๊ะ...เอ่อ...นาโรมิยะ ชินยะ ฮะ เรียกว่า ‘ชิน’ เฉยๆก็ได้” ผมโค้งให้เธอ แต่กลับได้ยินเสียงหัวเราะ
“ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ... ชิน? ชินจังที่ชอบเอากางเกงในมาสวมเป็นหน้ากากน่ะเหรอ นายนี่ตลกจัง เอาเถอะ จะให้ชั้นเอากระเป๋าไปไว้ในบ้านเลยมั๊ย” ว่าแล้วเธอก็แบกกระเป๋าใบที่เป็นต้นเหตุขึ้น
“เอ่อ...ไม่เป็นไรฮะ เดี๋ยวผมเอาเข้าไปเอง”
“ไม่ได้หรอก คนซุ่มซ่ามอย่างนายเอากระเป๋าใบเล็กไปก็พอ ใบนี้ชั้นจัดการเอง” พูดจบเธอก็เดินแบกกระเป๋าเจ้าปัญหาเข้าไปในบ้านด้วยท่าทางสบายๆ
“...ชินจังเหรอ...” ผมพูดกับตัวเองเบาๆ นึกถึงการ์ตูนที่น้องชายคนสุดท้องชอบดูแล้วนึกฉุน
นี่แหละฮะ ครั้งแรกที่ผมได้เจอกับเธอ หลังจากนั้นเธอก็กลับไปเฝ้าร้านดอกไม้ของเธอต่อ แม่บอกแต่ว่าเธอเป็นเพื่อนบ้านของเรา ส่วนชื่อน่ะยังไม่มีใครรู้ เธออาจจะลืมบอกไปก้อได้...น่าเสียดายจัง แต่ไม่ว่ายังไงผมจะต้องรู้ให้ได้ล่ะ!
วันแรกที่ย้ายบ้านผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพราะนอกจากผมจะต้องจัดของของตัวเองแล้ว ยังต้องดูแลน้องชายตัวแสบคนสุดท้องวัย 4 ขวบไปพร้อมๆกัน
“พี่ฮะ...ยูหิวแล้วล่ะ” ยูคิพูดขึ้นเมื่อผมกับพ่อกำลังยกโซฟาเข้ามาในห้องรับแขก
“จ้า...รอแปบนึงนะ”
“พี่ฮะ...ยูง่วง” เด็กชายเดินมาหาผมขณะขนของอยู่หน้าบ้าน
“ไปนอนบนโซฟาก่อนนะ”
“พี่ฮะ...ยูปวดฉี่”ยูคิเรียกอีกครั้งเมื่อผมกำลังแบกกระเป๋าของริเอะขึ้นชั้น2
“อย่าเพิ่งปล่อยนะยู เดี๋ยวพี่จะรีบลงมา”
แต่เมื่อวิ่งลงมาถึง กางเกงยูก็เปียกไปซะแล้ว ผมรีบอุ้มเค้าเข้าห้องน้ำทันทีแล้วเริ่มจัดการธุระให้น้องชาย
“พี่บอกแล้วใช่มั๊ยว่าอย่างเพิ่งปล่อย เห็นรึเปล่าว่ากางเกงเปียกเลย”
ยูเริ่มเบะหน้า “ก็ยูปวดมากนี่ฮะ ยูรอพี่ไม่ไหวนี่นา”
“แล้วทำไมยูถึงไม่หัดเข้าห้องน้ำเองล่ะ เดือนหน้ายูก็อายุ 5 ขวบแล้วนะ”
น้ำตาคลอไปตามแก้มของเด็กชาย “ยูขอโทษฮะ...แง้”
“ห้ามร้องไห้นะ ยูเป็นผู้ชายต้องเข้มแข็ง”แต่เด็กชายยิ่งร้องดังกว่าเดิม “เอาล่ะๆ พี่ขอโทษ พี่จะดูแลยูให้ดีกว่านี้ แต่ยูห้ามร้องไห้อีกนะ เข้าใจมั๊ย”
ยูคิโผเข้ากอดพี่ชาย “เข้าใจฮะ แต่...มีอะไรกินอีกมั๊ยฮะ”
ความคิดเห็น