คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 6 ถึงฟ้าจะถล่ม ดินจะทลาย!!!
Chapter 6 ถึงฟ้าจะถล่ม ดินจะทลาย!!!
คืนนี้เป็นคืนที่ผมเซ็งที่สุด...
ทำไมล่ะ?... ก็เพราะไอ้หน้าตี๋ที่น่าเอามาทำเป็นต้มยำกุ้งที่สุดในโลกนั่นน่ะสิ!!!
ผมชักจะหมดความอดทนลงทุกทีๆ นอนก็นอนไม่หลับ ได้ยินแต่เสียงของคนๆหนึ่งที่ผมเฝ้าคิดถึงคนึงหาตลอดเวลาพูดอยู่คนเดียว แต่ผมรู้ว่าเขาไม่ได้บ้าถึงขนาดพูดอยู่กับตัวเองอย่างแน่นอน... แต่เขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับลีจุนโฮ
หลังจากวันนั้นผ่านไปนี่ก็ปาเข้าไปเป็นอาทิตย์แล้ว... แต่มันกลับทำให้อารมณ์โมโหของผมมันทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ไอ้หน้าตี๋ที่น่าเอามาทำเป็นต้มยำกุ้งที่สุดในโลกโทรมาหาพี่เจย์อยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน คุยกันกระหนุงกระหนิงอย่างกับว่าเป็นแฟนกันจริงๆอย่างนั้นอ่ะ อีกอย่างพี่เจย์ก็ดูเหมือนจะชอบไอ้หน้าตี๋นั่นอยู่แล้วด้วย... ถ้าเกิดปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ เกิดหมวยของผมหลงไอ้บ้านั่นจนโงหัวไม่ขึ้นล่ะจะทำยังไง???
วันนี้ดูจะเป็นวันที่ปกติสุขมากที่สุดสำหรับผม... ผมกับพี่เจย์นั่งเบียดกันดูทีวีอยู่บนโซฟา อันที่จริงผมก็ไม่ได้อยากดูทีวีหรอกนะครับ แต่อยากจะเบียดกับพี่เจย์อย่างนี้ต่างหาก พี่เจย์ทั้งตัวนุ่มนิ่ม... แถมยังหอมอีกด้วย... เป็นอย่างนี้ใครไม่หลงก็บ้าแล้ว ส่วนผู้กองนิชคุณก็ยังคงมีภารกิจแบบเดิมๆ ถ้าหากน้องอูด้งสุดที่รักติดเรียนรึว่าติดธุระอะไรที่ทำให้ไม่สามารถไปเดทด้วยกันได้... ท่านนิชคุณก็จะถล่มโทรหาทั้งวันโดยที่ไม่กลัวเปลืองตังค์ค่าโทรเลยแม้ซักนิดเดียว ไปนั่งคุยกระหนุงกระหนิงอยู่ที่มุมห้อง ความรักนี่มันมีอิทธิพลจริงๆ
ผมมองพี่เจย์ที่เอนกายมาพิงผมด้วยความรู้สึกมีความสุข... คุณเคยรู้สึกบ้างมั้ยครับเวลาที่คุณได้อยู่ใกล้กับคนที่คุณชอบ... ได้สัมผัส... ได้แนบชิด... ผมเชื่อว่าคุณก็คงจะต้องมีความรู้สึกมั่งแหล่ะแบบที่ว่า... สุขใจ น่ะ
แต่ว่า... ไม่นานเกินรอลางร้ายก็ปรากฏ...
เสียงริงโทนโทรศัพท์มือถือของพี่เจย์ที่ผมแสนจะคุ้นเคยเพราะรู้สึกว่าหมู่นี้เสียงนี้จะดังขึ้นบ่อยเหลือเกินดังขึ้น พี่เจย์ผละออกจากผมที่ตัวเองใช้ยึดเป็นที่พึ่งพิงแทบจะในทันทีแล้วยกมือถือของตัวเองขึ้นมาดู ทั้งๆที่ถึงจะไม่ดูก็รู้อยู่แล้วว่าใครโทรมา...
“หวัดดีจุนโฮ...” พี่เจย์กดรับสายแล้วกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์มือถือนั่นทันที ท่ามกลางความไม่พอใจของผม เขายืนคุยอยู่ตรงนั้นสักพักหนึ่งแล้วเขาก็หมุนตัวเดินกลับเข้าห้องนอนของตัวเองไป ปล่อยให้ผมนั่งเป็นหมาหัวเน่าอยู่ตรงนั้น...
ทำให้ผมเกิดอารมณ์อยากงับหัวคนขึ้นมา... และแน่นอนว่าต้องเป็นหัวของไอ้ลีจุนโฮ
อ๋อใช่ซี้~~ (ลากเสียงสูง) ก็กูไม่ได้ตัวเล็ก ไม่ได้ตาตี่ ไม่ได้หน้าตี๋เหมือนพี่เรนอย่างไอ้ลีจุนโฮนี่หว่า ไอ้บ้านั่นน่ะสเปกพี่เจย์ เห็นทีไรเป็นต้องเขิน... เป็นต้องหน้าแดง... ส่วนกูอ่ะเป็นแค่ไอ้บ้าหน้าแมวที่ไหนก็ไม่รู้ เจอกันครั้งแรกก็เกลียดกันจนจะเป็นจะตาย เห็นกี่ทีก็อยากจะอัด... อยากจะถีบ... ขัดใจว้อยยย!!!
ว้ากกกกกก อยากกินตับเด็กโว้ย!!! แล้วก็ต้องเป็นเด็กหน้าตี๋ที่ชื่อลีจุนโฮด้วย!!!!
“อูด้ง... เย็นวันนี้เราไปกินอะไรกันดีล่ะ ห๊ะ อยากกินไก่ทอดเคเอฟซีเหรอ เอาสิๆ เดี๋ยวพี่พาไป.... เย้ยยยย ไอ้หน้าแมวแกทำอะไรวะ??!!!!” เพื่อนหน้าหล่อนามนิชคุณส่งเสียงร้องลั่นทันทีเมื่อมือถือสุดที่รักถูกแย่งชิงไป เสียงฮัลโหลๆจากคนที่อยู่ปลายสายดังขึ้นจากในโทรศัพท์มือถือนั้น ผมจึงแนบหูลงกับมือถือของนิชคุณแล้วพูดอะไรบางอย่างออกไป
“อ๋อ... อูยองเหรอ ตอนนี้นิชคุณกำลังไม่ว่างน่ะ เดี๋ยวค่อยโทรคุยกันใหม่นะ”
“พี่แทคเหรอครับ แล้วพี่คุณ.............” ทันทีที่ผมคุยธุระเสร็จแล้วผมก็รีบกดตัดสายทันทีก่อนที่เด็กแก้มย้วยที่อยู่ปลายสายนั้นจะได้เอ่ยปากถามอะไรยืดยาวจนต้องมาเสียเวลาตอบอีก ถึงจะดูแล้งน้ำใจไปนิดแต่ก็เอาเถอะ... อย่าโกรธกันเคยนะไอ้คุณ
“ไอ้แมวบ้า!!!!!! แกไม่เห็นรึยังไงวะว่าฉันกำลังคุยกับน้องอูด้งสุดที่รักอยู่อ่ะ!!!! แกมันบ้าๆๆๆ ไอ้อ๊คแคทแกมันบ้าที่สุดเลยโว้ยยย!!!!!” นิชคุณเริ่มต้นที่จะโวยวายใส่ผมอย่างกับเด็กเล็กๆที่โดนแย่งของเล่นไปเลยยังไงยังงั้น อันที่จริงผมก็สงสารมันอยู่อ่ะนะ... แต่ผมทนไม่ได้ที่จะต้องมานั่งดูคนอื่นคุยกระหนุงกระหนิงกับ (คนที่อาจจะเป็น) แฟนของมันในขณะที่ผมกำลังช้ำรัก
“นิชคุณ...” ผมส่งเสียงเรียกมันอย่างเลื่อนลอย ก่อนที่จะทิ้งตัวนั่งลงข้างๆมันด้วยท่าทางซังกะตายหน่ายโลก จนทำให้คนที่เพิ่งส่งเสียงโวยลั่นเมื่อกี้ถึงกับทำอะไรไม่ถูก
“เฮ้ย... แกเป็นอะไร?” นิชคุณถามผมเสียงเบาก่อนที่จะเอื้อมมือมาโอบไหล่ผมไว้หลวมๆ
“นิชคุณ... ฉัน...” ผมกล่าวขึ้น พลางคิดไปถึงหน้าของไอ้เด็กหน้าตี๋ที่น่าเอาไปทำเป็นต้มยำกุ้งที่สุดในโลกกับ... ใบหน้าที่ขึ้นสีชมพูระเรื่อของพี่เจย์...
พี่เจย์ชอบเขาจริงๆใช่มั้ย?
“เฮ้ยไอ้แมว... แกเป็นอะไรก็บอกฉันมาได้นะเว้ย หยุดๆๆ ไม่ต้องร้องไห้ มันไม่เหมาะกับคนแมนๆอย่างแกเลยสักนิด” ถึงจะห้ามว่าไม่ให้ร้อง... แต่ก็ไม่สามารถหยุดน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นสายนี่ได้อีกแล้ว พอคิดว่าเราจะไม่มีโอกาส... มันก็รู้สึกเจ็บจี๊ดที่ใจขึ้นมา
“โอ๊ยไอ้เหมียว... นี่แกกินยาไม่เขย่าขวดมารึยังไงกันเนี่ย” นิชคุณตบไหล่ผมเบาๆเป็นเชิงปลอบ ส่วนผมก็เอนศรีษะลงไปซบบนบ่ามันเบาๆ แล้วปล่อยให้เขื่อนแตกลงมาอีกรอบ
“ไอ้คุณ... กูอยากกินตับเมิง” ผมกำลังเศร้าอยู่จริงๆนะ “แล้วก็ตับของไอ้เด็กที่ชื่อลีจุนโฮด้วย”
“ห๊ะ?? จุนโฮ?” ก็จุนโฮน่ะสิโว้ย... มึงฟังไม่ผิดหรอก “แล้วจุนโฮไปเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ?”
“ก็มัน... มัน... มัน... โว้ย!!!” ผมเปลี่ยนจากโหมดซึมเศร้ามาเป็นโหมดสติแตกอย่างรวดเร็ว แค่คิดถึงหน้าของไอ้เด็กบ้านั่น... ก็จะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว “ไม่ต้องอะไรล่ะ... รู้แค่ว่ากูเกลียดมันก็พอแล้ว!!!!”
“ไอ้อ๊คแคท... เย็นไว้ๆ”
“ไม่ยงไม่เย็นมันแล้ว... ไอ้คุณ แกรู้เกี่ยวกับเรื่องของไอ้เด็กหน้าตี๋นั่นใช่มั้ย??” ผมวกเข้าประเด็นสำคัญทันที ส่วนนิชคุณก็ทำหน้าเอ๋อๆตอบ
“เอ่อ... ถ้าฉันเล่าแล้วแกจะโกรธมั้ย?”
“ไม่... เอ่อ... โกรธโว้ย!!!!!!” กูเกลียดมันจริงๆนะมึง... เข้าใจกูหน่อยเซ่
“งั้นกูไม่เล่า” ไอ้ห่า!!! ไอ้เพื่อนเวร!!!!
“ไอ้คุณ!!! มึงเล่ามาเดี๋ยวนี้นะเว้ย!!!” ตอนนี้กูชักจะอยากกินตับมึงขึ้นมาอีกคนแล้วนะ
“กูจะเล่าถ้าเกิดว่ามึงตอบคำถามกูก่อน” นิชคุณกล่าวขึ้นด้วยเสียงเรียบๆ ทำเอาผมที่กำลังอารมณ์เสียแบบสุดกู่เงียบลงทันที “มึงชอบพี่เจย์จริงๆนะ”
ไอ้ห่านี่... ถามไม่คิด...
“ถ้ากูไม่ชอบพี่เขา กูจะมาเดือดเนื้อร้อนใจตอนที่เขากำลังคุยกับผู้ชายคนอื่นอยู่ทำไมล่ะ??!!!” เอาจริงๆจากใจเลยนะเนี่ย... อย่างนี้ถ้าไม่เรียกว่าหึง แล้วจะให้เรียกว่าอะไรเล่า เหมือนที่มึงรู้สึกเวลาที่น้องอูด้งของมึงไปกินข้าวกับผู้หญิงคนอื่นนั่นแหล่ะ!!
“โอเค... ฉันซึ้งล่ะ” กว่ามึงจะซึ้งได้นี่ต้องให้กูตวาดใส่เชียวเหรอ “แต่สัญญานะว่าถ้าเกิดฉันเล่าไปแกจะไม่ไปโวยใส่พี่เจย์”
“เออ...” ผมพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย เพราะยังไงผมก็ไม่มีวันโวยใส่หมวยสุดที่รักของผมอยู่แล้วล่ะ... แต่ถ้าเป็นเรื่องไม่ดีไม่เข้าหูจริงๆล่ะก็ ไอ้เด็กจุนโฮ... แกล้างคอรอตายไว้ได้เลย
“งั้นเล่านะ...” นิชคุณเริ่มต้น ส่วนผมก็ตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ “พี่เจย์ชอบจุนโฮ แล้วจุนโฮก็ชอบพี่เจย์... จบ”
“....” ผมนิ่งไปแทบจะในทันทีหลังจากที่นิชคุณเล่าจบ... ไม่ใช่สิ... แข็งเป็นหินไปเลยต่างหาก
ถึงแม้จะเป็นประโยคสั้นๆ... แต่มันก็กรีดแทงหัวใจของผมได้เป็นอย่างดี...
และมันทำให้ผมเกิดความคิดขึ้นมาความคิดหนึ่ง... นั่นก็คือ...
ไอ้เด็กหน้าตี๋ที่น่าเอาไปทำเป็นต้มยำกุ้งที่สุดในโลก!!! ไอ้ลีจุนโฮ!!!! ชาตินี้แกจะไม่มีวันได้ผุดได้เกิดหรือได้เป็นแฟนกับพี่เจย์ของฉันหรอก!!!!!
หัวเด็ดตีนขาดยังไงอ๊คแทคยอนคนนี้ก็ไม่ยอมมมม!!!!!!
“แต่ฉันอยากจะบอกอะไรกับนายอย่างนึงนะ...” นิชคุณพูดขึ้นในขณะที่ผมกำลังทำท่าเหมือนจะเอาบาซูก้าไปยิงใครบางคน “พี่เจย์เขาชอบจุนโฮมากจริงๆ”
พี่เจย์เขาชอบจุนโฮมากจริงๆ...................
พี่เจย์เขาชอบจุนโฮมากจริงๆ...........
พี่เจย์เขาชอบจุนโฮมากจริงๆ.....
ว้ากกกกกกกกก!!!!! อ๊คแทคยอนคนนี้รับไม่ด้ายยยยยยยยยย!!!!!!
“ทำไมๆๆๆๆ ทำไมฟะไอ้คุณ?!!! ฉันไม่ดีตรงไหนพี่เจย์ถึงไม่ได้ชอบฉัน?!!!” ผมเริ่มต้นที่จะสติแตก เริ่มต้นที่จะส่งเสียงโวยวายใส่นิชคุณอย่างไร้เหตุผล ข้อมูลที่อยู่ในหัวของผมมันตีกันจนยุ่งไปหมด ผมพุ่งเข้าไปขย่มร่างนิชคุณอย่างรุนแรงจนเจ้าตัวทำสีหน้ามึนตึ้บและโวยวายออกมาในที่สุด
“ไอ้อ๊คแคท!!! นี่แกสติแตกไปแล้วเหรอวะ??” ฝ่ามืออรหันต์ยื่นออกมาตบกะโหลกของผมเบาๆเพื่อเรียกสติ และดูเหมือนมันจะได้ผลดีจริงๆซะด้วย เพราะมันทำให้สติของผมกลับมาเข้าที่เข้าทางอีกครั้ง ผมก้มหน้านิ่งมองพื้นด้วยอารมณ์เศร้าถึงขีดสุด
“ฉันผิดตรงไหน...?” ผมกล่าวออกมาด้วยอารมณ์หมดอาลัยตายอยาก อารมณ์โหมดนี้มันเข้ากับหน้าของผมไม่ได้เลยซักนิดเดียว แต่ตอนนี้ผมเศร้าจริงๆนะ... นิชคุณพอเห็นเพื่อนรักสุดใจขาดดิ้นทำสีหน้าแบบนี้แล้วก็รู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ (ล่ะมั้งนะ... ถ้ามันยังเป็นเพื่อนผม) มันยื่นมือออกมาเขย่าไหล่ของผมเบาๆ เพื่ออะไรฟะ... ปกติเวลาฉากปลอบมันต้องเขียนว่าแตะไหล่ไม่ใช่รึไง
“แกไม่ผิดหรอกน่า... เชื่อสิ” นิชคุณกล่าว “แต่แกแค่... มาช้าเกินไปเท่านั้นเอง”
ผมมองมันด้วยหางตา... นี่กวนตีนกูเรอะ
“พี่เจย์เขาชอบจุนโฮมาก จุนโฮก็ชอบพี่เจย์มากเลยเหมือนกัน ชอบมานานยิ่งกว่าที่พี่เจย์ชอบมันซะอีก แต่พอมันสารภาพรักออกไปก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้เป็นแฟนกัน เพราะว่ามันดันต้องมาเรียนต่อที่เกาหลีซะก่อน” ตอนแรกผมก็ฟังผ่านหูขวาทะลุหูซ้ายไปงั้นๆ แต่พอมาสองประโยคสุดท้าย... ก็รู้สึกเหมือนจะมีก้อนอะไรมาอุดทางออกไม่ให้มันทะลุออกไปซะก่อน ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้เป็นแฟนกันงั้นเหรอ?
รอยยิ้มผุดขึ้นมาที่ริมฝีปากของผม...
“ไอ้คุณ แกบอกให้ฉันไม่ต้องไปยุ่งใช่มั้ย?”
“เอ่อ... ฉันยังไม่ได้พูด”
“เออๆ... จะยังไงก็แล้วแต่” ผมผุดลุกขึ้นยืนกระทันหันเสียจนไอ้คนที่จับไหล่ผมไว้นั้นแทบจะเสียการทรงตัว ผมหันไปมองประตูห้องของคนๆนั้นเล็กน้อย
ถึงฟ้าจะถล่ม ดินจะทลาย กูก็จะแยกมึงให้ออกจากชีวิตของพี่เจย์ให้จงได้!!!
________________________________________________________________________________
Talk with Writer :
กลับมาอีกแล้วกับตอนที่ 6 นะคะ ^^
ตอนนี้แทคก็ดูสติไม่ค่อยจะเต็มอยู่เหมือนเดิม สงสารคุณนี่ โดนขัดขวางเส้นทางความรัก
ส่วนเรื่องของฟิคสั้นที่รีเควสต์กันมานะคะ ไปอ่านรายละเอียดได้ในตอนต่อไปค่ะ
เดี๋ยวจะเอามาลงให้นะ ^^ ใจเย็นๆ
รู้สึกหมู่นี้คอมเม้นมันหายไปอ่ะ ทำไมกันน้ออ?
แต่ก็จะรอคอมเม้นนะคะ ให้กำลังใจไรเตอร์ด้วยนะๆๆ
ความคิดเห็น