คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 ไอ้เด็กหน้าตี๋ที่น่าเอามาทำเป็นต้มยำกุ้งที่สุดในโลก!!!
Chapter 5 ไอ้เด็กหน้าตี๋ที่น่าเอามาทำเป็นต้มยำกุ้งที่สุดในโลก!!!
หลายอาทิตย์ที่ผ่านมานี้มีอะไรหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไปมาก... อย่างแรกเลยก็คือภาษาเกาหลีของพี่เจย์นั้นยกระดับขึ้นอย่างก้าวกระโดด ทักษะด้านภาษาของเขาพัฒนาเร็วมากจนน่าแปลกใจ จากแต่ก่อนที่พอจะพูดได้แบบงูๆปลาๆ แต่ตอนนี้ถึงจะหลงทางในที่ไกลๆก็ไม่ต้องกลัวแล้ว ส่วนอีกอย่างหนึ่งก็คือ... ความสัมพันธ์ของผมกันพี่เจย์นั้นเริ่มดีขึ้นแล้ว (เย้) ถึงแม้จะไม่ได้สนิทกันถึงระดับนิชคุณ แต่ก็อยู่ในระดับที่เข้าหน้ากันติดมากขึ้น ช่วงนี้พี่เจย์เข้าหาผมบ่อยขึ้น แต่ฝ่ายที่เข้าหาก่อนมักจะเป็นผมมากกว่า พวกเราพูดคุยกันในเรื่องต่างๆได้อย่างสบายใจมากขึ้น ถึงจะหลงเหลือความกระอักกระอ่วนใจอยู่บ้าง แต่ผมเชื่อว่า... ถึงวันนี้เราจะไม่ได้สนิทกันมากเท่าไหร่ แต่ในวันหน้าความสัมพันธ์ของเราสองคนจะดียิ่งๆขึ้นไปอีกถ้าเกิดผมยังคงดำรงระดับนี้ไว้ได้เรื่อยๆ และไม่นานเกินรอ... ป๊ากับม๊าของผมที่รออยู่ที่บ้านจะได้ลูกสะใภ้หน้าหมวยไปเชยชม กร๊ากกกกก
ส่วนเรื่องที่เปลี่ยนไปอีกอย่างที่ลืมไม่ได้เลย... เมื่อก่อนจากที่นิชคุณเป็นคนติดบ้าน หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็จะไม่โผล่หัวออกไปข้างนอก นอกจากจะมีธุระสำคัญจริงๆหรือว่ามีปัญหาอะไรกับเพื่อนร่วมห้องผู้แสนดีอย่างผม (?) แต่พอมันได้ของเล่นใหม่มาปุ๊ป... โป๊ะเชะ... หายหัวไปเป็นอาทิตย์เลยทีเดียว จนทำให้ห้องรู้สึกโหวงๆมากกว่าปกติพอไม่มีใครมาทำให้รำคาญใจเล่น (แต่ตอนนี้ผมกลับไปเป็นฝ่ายที่ทำให้คนอื่นรำคาญใจแทน) ส่วนของเล่นที่ว่า... ก็คงไม่แคล้วจะเป็นอูยอง ผู้น่าสงสาร
“ฮัลโหลอูยอง... เป็นไงบ้าง... พี่สบายดี” เสียงคุยเจื้อยแจ้วผ่านทางโทรศัพท์จากคนที่นั่งอยู่ข้างๆทำให้ผมรู้สึกรำคาญขึ้นมาโดยใช่เหตุ ซึ่งปกติผมก็เป็นคนที่รู้สึกรำคาญง่ายถึงแม้จะเป็นแค่เรื่องเล็กๆอยู่แล้วซะด้วย
ห่างกันซักวินาทีไม่ได้เลยรึไงฟะ... อีสองตัวนี้...
“หา... อะไรนะ? ต้องเรียนแล้วเหรอ? ไม่เอา... จะคุยกับด้งต่ออ่า”
เปลี่ยนคำพูดใหม่... อูยองน่ะไม่มีปัญหาเท่าไหร่ แต่อีคนข้างๆผมนี่น่ะสิท่าทางจะเป็นเอามาก
“ก็ได้ๆ ตอนเที่ยงจะโทรไปใหม่นะ... ตอนเย็นอย่าลืมมาหาด้วย” เอาเข้าไป... เช้า สาย บ่าย เย็น ชีวิตมึงนี่ขาด (คนที่อาจจะเป็น) แฟนไม่ได้เลยรึไงฟะ
“ห่างกันวันสองวันไม่ได้เลยรึไงวะ?” ผมยิงคำถามไปในทันทีเมื่อเห็นว่าตัวน่ารำคาญข้างๆวางมือถือลง
“แกไม่เข้าใจหรอกเฟ้ย... ถ้าฉันขาดอูยองแล้วฉันจะตาย” อูยองนะเฟ้ยไม่ใช่ออกซิเจนที่ถ้าขาดไป 3 นาทีก็เดี้ยง
“อูยองไม่ใช่อากาศนะ”
“อูยองเป็นดั่งออกซิเจนหล่อเลี้ยงหัวใจของฉันเฟ้ย” แถได้เนียนมากเลยเมิง...
“เออ... กูไม่ถามเมิงแล้ว” ผมส่ายหน้าอย่างระอากับคำตอบตอแหลของมัน แล้วหันไปใส่ใจโทรทัศน์ต่อไป
“นี่ๆ นายสองคนน่ะ” มาแล้วครับนางฟ้าของผม... เสียงอันเป็นเอกลักษณ์ห้ามลอกเลียนแบบแบบนี้ไม่มีใครอีกแล้วล่ะนอกจากพี่เจย์ของผม (?)
“ครับพี่” ผมหันกลับไปทำหน้าระริกระรี้ทันที เหลือบไปเห็นแว่บๆ... ไอ้คนที่แอบขำอยู่น่ะ... อย่านึกว่าจะไม่เห็นนะเฟ้ย...
“ฉันจะไปตลาด... เอ่อ... Will you go with me??” ยังอินเตอร์แนชชั่นแนลไม่เปลี่ยนแปลง ถึงสกิลภาษาเกาหลีจะพัฒนาแล้ว แต่ศัพท์บางคำก็ยังยากเกินไปสำหรับพี่เจย์ในการสนทนา
“Why not? Let’s go” ผมรีบลุกขึ้นจากโซฟาทันทีด้วยความดีใจแล้วเนียนไปเกาะพี่เจย์ที่ไม่ทันได้ตั้งตัว โดยไม่สนว่าไอ้ตัวอีกตัวที่นั่งอยู่ด้วยกันนั้นจะเป็นยังไง แต่ก็เอาเถอะ... ถึงยังไงอีกไม่กี่นาทีข้างหน้ามันก็คงจะเทเลโฟนไปหาอูยองสุดที่รักของมันแล้วล่ะ ไอ้พวกขาดความอบอุ่นมิด้ายเอ๊ยยยย
“พวกนายมันใจร้ายยยย” ได้ยินเสียงแว่วๆ แต่ก็ไม่ต้องไปสนใจหรอก... ก็แค่เสียงนกเสียงกา
“Do you want to come with us?” ไม่ต้องทำตัวเป็นคนดีนักก็ได้ครับพี่... อย่างไอ้คุณถึงจะขาดความอบอุ่นไปสักชั่วโมงสองชั่วโมงมันก็ไม่ตายหรอก และอีกไม่นานเดี๋ยวเด็กแก้มป่องก็โทรมาหามันแล้ว หรือมันอาจจะโทรไปเองก็ได้ ไม่เห็นต้องเป็นห่วงมันเลย ไปกันเถอะนะพี่... นะๆๆๆ
“ไม่ๆๆๆ” ผมพยายามส่งสัญญาณไปหานิชคุณสุดความสามารถเพื่อให้มันตอบปฏิเสธไป ส่วนเพื่อนผมที่หัวไวรู้ทันก็ทำตามที่ผมส่งสัญญาณไปแต่โดยดี
“ไม่เป็นไรครับพี่... ไปเถอะ... ผมอยู่คนเดียวได้” ถึงจะพูดกันคนละภาษาแต่เราสามารถสื่อสารให้เข้าใจกันได้ แถมตอนพูดจบก็ยังมิวายหันกลับมาขยิบตาให้ผมด้วย ส่วนผมก็แค่ชูนิ้วโป้งชื่นชมมัน ทำได้ดีมากไอ้เพื่อนเลิฟศรี... เดี๋ยวกลับมาจะตบรางวัลให้อย่างดี
“งั้นไปก่อนนะ”
“คร้าบบบบ”
ออกมาจากห้องไม่ถึงห้านาที... ก็รู้สึกเหมือนได้ยินอะไรบางอย่างลอดออกมาจากข้างในห้อง...
“อูยองงงงง พี่คิดถึงนายยยยย”
เฮ้ออออออออออ....
“นี่แทค... นายว่าเย็นวันนี้จะกินอะไรดีอ่ะ?” พี่เจย์ถามผมด้วยเสียงใสๆอันเป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัว (คิดเอาเอง) ส่วนผมก็ได้แต่เคลิบเคลิ้มกับเสียงนั่น... ซึ้งใจ
ร้อยวันพันปีไม่ยักกะเคยเป็นคนเปิดบทสนทนาของสองเราขึ้นมาก่อน... วันนี้ช่างเป็นวันที่โชคดีเสียจริงๆ
“นี่ไอ้แทค ฉันถามนายอยู่นะ” เจ้าของเสียงนั้นดูจะมีท่าทางไม่ค่อยพอใจเมื่อเห็นว่าผมเอาแต่เงียบมาตั้งแต่เมื่อกี้ ผมจึงตื่นขึ้นมาจากภวังค์แทบจะในทันที
“อ๋อๆ เย็นวันนี้กินอะไรดีงั้นเหรอครับ เอ่อ...” อยากจะตอบว่า... ถ้าหากเป็นอาหารฝีมือพี่ล่ะก็ผมกินได้ทั้งหมดนั่นแหล่ะครับ... กร๊ากกก ไม่ดีๆๆ เดี๋ยวจะโดนหาว่าเป็นคนโรคจิต ต้องพูดอ้อมๆ...
“แล้วพี่อยากกินอะไรล่ะครับ?” อ้อมเกินไปมั้ย...
“ฉันอยากกิน...” พี่เจย์ก้มลงทำหน้าเหมือนกำลังใช้ความคิด น่ารักจริงวุ้ย อยากเข้าไปกอดจะแย่อยู่แล้วแต่กลัวว่าจะโดนประทับตราบนใบหน้าด้วยลายรองเท้าแสนฮิบของอีกฝ่าย “ฉันอยากกินข้าวผัด”
“แหม... พอดีผมเองก็อยากกินอยู่พอดีเลยเหมือนกัน” ตอแหลหน้าด้านๆเงี้ยเลยนะ... แต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะเราน่ะใจตรงกัน “งั้นเราไปซื้อของกันเถอะ”
“เออ...” พี่เจย์ตอบผมด้วยท่าทางซังกะตายหน่ายโลก ผิดกับผมที่มีท่าทางดี๊ด๊าเสียจนเกินปกติ
ทำไมน่ะเหรอครับ... แหงอยู่แล้ว... เพราะว่าวันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุดน่ะสิ...
มีนางฟ้าหน้าหมวยแถมน่ารักสุดๆมาเดินอยู่ข้างๆ... แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว...
อยากให้อยู่ตรงนี้อีกนานๆ... ไม่สิ... อยู่ตรงนี้ตลอดไปเลย...
ในที่สุดผมกับหมวยของผม (ถึงจะไม่ใช่ตอนนี้แต่ในภายภาคหน้า) ก็ซื้อของเสร็จ ผมคิดว่านะ... ที่พี่เขาอยากกินข้าวผัดนี่สงสัยจะเป็นเพราะว่าติดใจในฝีมือของกุ๊กเทวดาอ๊คแทคยอนคนนี้ล่ะสิท่า คือเรื่องมันเป็นอย่างงี้... ย้อนกลับไปเมื่อครั้งอดีตกาล... เอ่อ... ครั้งที่เรายังไม่ค่อยลงรอยกันซักเท่าไหร่ หรือพูดง่ายๆก็คือครั้งที่พี่เขายังคงเกลียดขี้หน้าผมเข้าไส้ ผมได้ช่วยชีวิตและพรหมจรรย์ (?) ของเขาเอาไว้จากเหล่าคนเถื่อนไร้อารยธรรมข้างถนน หลังจากนั้นผมก็ทำตัวเป็นพระเอกขี่ม้าขาวให้เขาขึ้นขี่หลัง (หรือว่าเป็นม้าขาวซะเองล่ะเนี่ย...) จนพี่เจย์ผล่อยหลับไปบนหลังของผมน่ะแหล่ะ ผมพาเขาไปนอน... ทำแผลให้เขา... ดูแลเขาสารพัดอย่างเท่าที่มือคู่น้อยๆของผมนี้จะสามารถทำได้ และทำข้าวผัดให้เขากิน ตอนนั้นผมดีใจมาก... เพราะว่าพี่เขาพูดคำว่า ขอบคุณ กับผมด้วย
เป็นครั้งแรกที่ผมเคยได้ยินอะไรอย่างนี้จากพี่เจย์...
“ไอ้แทค มัวแต่เหม่ออะไรอยู่เล่า รีบมาช่วยกันยกของสิ” เสียงตวาดแว้ดดังขึ้นจากคนที่หอบของพะรุงพะรังเต็มทั้งสองมือ โธ่ถังกะละมังหม้อ... ตัวเล็กแค่นี้แล้วยังอวดเก่งถือของคนเดียวอีกเหรอ (ไม่ใช่เพราะแกรึไงวะนังอ๊คแคท)
“ครับๆๆๆ” ผมตอบรับแล้วรีบบึ่งไปช่วยที่รัก (ในอนาคต) ถือของทันที พี่เจย์ของผมนี่บอบบางนะครับ... ไม่สามารถปล่อยให้ไกลหูไกลตาได้เลย เดี๋ยวโดนฉุด (ก็แหงสิ... พี่เจย์ของผมทั้งหมวย ทั้งขาว ทั้งน่ารักขนาดนี้ ใครเห็นก็ต้องหลงเป็นธรรมดา)
“นายนี่มันนิสัยเสียจริงๆ ปล่อยฉันให้ถือของคนเดียวในขณะที่นายเดินตัวปลิวออกไปนอกซุปเปอร์มาร์เก็ตเนี่ยนะ??” พี่เจย์หันกลับมาแว้ดให้ผมเสียงสูงด้วยความไม่สบอารมณ์ ไม่เอาน่า... บ่นมากเดี๋ยวตีนกาขึ้นนะ... เดี๋ยวไม่สวยไม่รู้ด้วย...
“ก็ผมเอาแต่คิดอะไรเพลินๆนี่นา” ความรักมันบังตาอ่ะครับพี่... คึ คึ คึ
“นายนี่มัน... โว้ย!! ไอ้แมวแทคนายมันน่าถีบจริงๆเลย” ก้ำปั้นเล็กๆของคนข้างๆทุบลงบนหัวไหล่ของผมจนเข่าผมแทบทรุด ที่เคยบอกว่าพี่เจย์ของผมบอบบางน่ะ... ขอถอนคำพูด
“โอ๊ย!!” พี่เจย์ร้องออกมาเบาๆ ทั้งๆที่ฝ่ายที่โดนทำร้ายน่ะมันเป็นผม หรือว่าพี่เจย์โดนทำร้าย...
ใครหน้าไหนที่บังอาจทำร้ายหมวยของผมคนนี้!!! ไอ้หมอนั่นมันมีชะตาจะต้องโดนทึ้งหัว!!!!
“ข... ขอโทษครับ พอดีผมไม่ได้มอง” ว่าไงนะไอ้ปากมอม ถึงพี่เจย์ของกูจะตัวเล็กแต่ก็ไม่ได้เตี้ยถึงขนาดที่มึงจะมองไม่เห็นนะเฟ้ย
พี่เจย์อัดปากมันไปโลด!!! หมั่นไส้ฟรึ้ย!!!! (แล้วทำไมแกไม่ทำเอง)
“พี่แจบอม...?” ไอ้ปากเสียนั่นเรียกชื่อของพี่เจย์เบาๆ เออ... ชื่อพี่ของกูเพราะเสนาะหูใครๆก็เป็นต้องอยากเรียก แต่... ทำไมมึงถึงรู้จักชื่อนั้นได้ฟระ
“จ... จุนโฮ” ผมหันขวับกลับไปมองพี่เจย์ ว้ากกก ตอนนี้พี่เจย์กำลังอยู่ในอ้อมกอดของไอ้เด็กปากเสียนั่น คืนพี่เจย์ของฉันมานะเฟ้ย
“พี่เจย์จริงๆเหรอเนี่ย?” พี่เจย์ผละร่างของตัวเองออกจากอ้อมกอดของไอ้ปากเสียนั่นแล้วหันกลับไปมองอีกฝ่ายให้ชัดๆ ว่าเป็นคนเดียวกันกับที่ตัวเองคิดไว้หรือไม่ แต่ขอเห้อ... อย่าให้เป็นคนเดียวกันเลยสาธุ
“จุนโฮ... ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่?” และดูท่าว่าคำอธิษฐานของผมจะไม่เป็นผล พี่เจย์ถามไอ้เด็กบ้านั่นกลับไปด้วยถ้อยคำเหมือนจะรู้จักกันดี ทำให้ผมรู้สึกปรี๊ดแตกมากขึ้น
ทำไมพี่เจย์ถึงได้ดูเหมือนจะสนิทสนมกับไอ้เด็กหน้าตี๋นี่นักวะ???
“พี่เจย์น่ะแหล่ะมาทำอะไรที่นี่ ผมบอกพี่ไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าผมจะมาเรียนต่อน่ะ” ไอ้เด็กหน้าตี๋ถามกลับ เฮอะ... ดูๆไปไอ้เด็กนี่ก็ไม่เห็นจะมีอะไรดี แค่หน้ามีเค้าเหมือนพี่เรนนิดหน่อยเท่านั้นเอง แถมยังสูง... เอ่อ... สูงในระดับที่พอจะคุยกับพี่เจย์ได้ไม่เหมือนกับเสาไฟฟ้าเคลื่อนที่อย่างผม
เหอะ... ไม่เห็นจะมีอะไรดีตรงไหน... สู้ผมไม่ได้... หล่อ... เท่ห์... สมาร์ท...
“ฉันก็จะมาเรียนที่นี่เหมือนกัน” พี่เจย์ตอบ เอ... ทำไมผมถึงมีความรู้สึกแปลกๆพอเห็นพี่เจย์มองไอ้เด็กหน้าตี๋นี่นะ มันเหมือนกับ... ลางร้าย
“แหม... ไม่เจอกันแปปเดียว... พี่จ้อภาษาเกาหลีคล่องแล้วนะเนี่ย เมื่อก่อนก็เห็นพูดแค่ภาษาอังกฤษตลอดเวลาเลย” ไอ้เด็กหน้าตี๋หัวเราะ เห็นแล้วหมั่นไส้... น่าจับมาทึ้งหัวเสียจริงๆ
“อ่า... ก็นะ...” พี่เจย์ตอบพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะคิกคัก เอ่อ... เดี๋ยวนะ... นี่ผมฟังไม่ผิดใช่มั้ย แก้มของพี่เจย์ขึ้นเป็นสีชมพูระเรื่อราวกับเจ้าตัวกำลังเขินอาย น่ารักดีอยู่หรอก... แต่คนๆนั้นที่ทำให้พี่เจย์มีท่าทางแบบนั้นมันไม่ใช่ผม
ทำไม... ทำไม... ทำไม... อ๊คแคทไม่เข้าใจ???
อย่าบอกนะว่า... สเปกพี่เจย์เป็นงี้???
แล้วอ๊คแคทคนนี้ล่ะ... เอาอ๊คแคทคนนี้ไปหมกไว้ที่ไหน??
“เอ่อ... พี่เจย์ครับ เดี๋ยววันนี้ผมมีธุระ เดี๋ยวค่อยโทรคุยกันนะ” ไอ้เด็กหน้าตี๋ที่น่าเอามาทำเป็นต้มยำกุ้งที่สุดในโลกในสายตาของผมพูดขึ้นพลางก้มลงมองนาฬิกาข้อมือของตนเอง พี่เจย์พยักหน้ารับเล็กน้อยเหมือนจะเข้าใจ แต่เจ้าตัวกลับ... ทำหน้าเหมือนไม่อยากให้ไปเลยยังไงยังงั้น
ทำม้ายยยยยยยยยยยย???
“เอ่อ... ส่วนคุณอีกคน ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าคุณเป็นใคร แต่ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ในขณะที่ผมกำลังเกิดอาการสติแตกและอยากจะทึ้งหัวตัวเองเล่นแก้เครียดอยู่นั้น ไอ้หน้าตี๋นั่นก็หันมากล่าวกับผมพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจ ไม่ต้องมาทำเป็นตีซี้เลยนะเอ็ง ฉันไม่ได้อยากรู้จักกับแกเลยสักนิด
“ผมชื่อลี จุนโฮนะครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” ดี... เดี๋ยวฉันจะเอาชื่อแกไปทำคุณสัย จะเอาไปเขียนไว้บนตัวตุ๊กตาวูดู แล้วหลังจากนั้นจะเอาเข็มมาจิ้มๆๆๆๆให้กระอักเลือดตายกันไปข้าง ไอ้หน้าตี๋ลีจุนโฮ... เดี๋ยวเราจะได้เห็นดีกัน
“งั้นผมไปก่อนนะครับพี่เจย์” ลีจุนโฮศัตรูหัวใจตัวฉกาจของผมหันกลับไปบอกลาพี่เจย์ที่อายม้วนจนหน้าแทบจะกลายเป็นสีเย็นตาโฟไปหมดอยู่แล้ว “แล้วก็อย่าลืม... โทรหาด้วยนะครับ”
อ๊ากกกกก ขนาดจะไปอยู่แล้วยังจะมาทิ้งระเบิดไว้อีกเรอะ แกเป็นผู้ก่อการร้ายรึยังไงก๊านนนนน
“อืม... ได้...” พี่เจย์ที่ได้ยินอีกฝ่ายพูดเช่นนั้นแล้วก็อายม้วนหนักกว่าเดิม จนหน้าเปลี่ยนจากสีเย็นตาโฟมาเป็นสีน้ำมะเขือเทศสดแทน อ๊าคคคค เห็นแล้วของขึ้นโว้ยยยย เดี๋ยวเหอะๆ... ฉันจะแจ้งตำรวจจับแกให้ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดอีกเป็นครั้งที่สอง เดี๋ยวฉันจะโทรแจ้งผู้กองนิชคุณให้มาที่นี่เดี๋ยวนี้นี่แหล่ะ
“นี่แทค...” ในขณะที่ผมกำลังจะวอหนึ่งวอสองวอสามวอสี่ไปหาผู้กองนิชคุณที่นอนอืดอยู่ที่บ้าน พี่เจย์ก็กล่าวทักผมขึ้นเสียก่อน ผมหันกลับไปมองพี่เจย์ตาขวาง... แต่ก็เปลี่ยนอารมณ์ให้กลับมาเหมือนเดิมแทบจะภายในทันที
ผมจะอารมณ์เสียใส่พี่เจย์ไม่ได้เด็ดขาด
“ครับพี่” ผมตอบรับไปด้วยน้ำเสียงเด็กดี ทั้งๆที่ในคิดอยากจะจับหัวของไอ้เด็กหน้าตี๋มาโขกกับพื้นคอนกรีตแทบแย่อยู่แล้ว
“นายเคยมี... เอ่อ... ความรักมั่งมั้ย?”
________________________________________________________________________________
Talk with Writer :
ในที่สุดศัตรูหัวใจตัวที่หนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นแว้วว วว
ไม่ใช่ใคร... เรนน้อยลีจุนโฮนั่นเอง!!
รู้สึกตอนนี้แทคมันจะดูบ้าๆบอๆนะ สงสัยจะสติแตกจากการถูกแย่งคนตัวเองที่ชอบ
ส่วนคู่คุณด้ง ก็หวานกันต่อไปอ่ะนะ ^^
ในที่สุดเกรดของไรเตอร์ก็ออกแล้วเด้อ!!! ดีใจมากๆรุย ได้คะแนนดีกว่าเดิมตั้งเยอะ
ลืมบอกไป ตอนนี้ไรเตอร์เรียนอยู่ ม.2 นะคะ ^^
ขอคอมเม้นด้วยเด้ออ รออยู่นะคะ อิอิ ^^
ความคิดเห็น