คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Chapter 18 ต้องการอะไร?!!
Chapter 18 ต้องการอะไร?!!
“เจสสิก้า จองซูยอง???” ผมอุทานขึ้นด้วยเสียงดังลั่นบ้านเสียจนผู้หญิงตรงหน้าถึงกับต้องทำสีหน้าหงุดหงิดตาม “เธอ... รู้จักที่นี่ได้ยังไง? ไม่สิ... รู้จักชื่อฉันได้ยังไง?!!”
“อย่าดูถูกฉันนักสิอ๊คแทคยอน” เธอเอียงคอมองผมด้วยท่าทางน่ารักในสายตาของผู้ชายและหญิงสาวทั่วประเทศ แต่ ณ ที่นี่... เวลานี้... อ๊คแทคยอนขอบอกว่ามันแสลงตาเป็นที่สุด!!! “นายคิดว่าฉันจะไม่สามารถตามหาตัวนายกับพี่ปาร์คแจบอมเจอได้งั้นเหรอ คิดตื้นๆไปหน่อยล่ะมั้ง ท่าทางนายจะไม่รู้ล่ะสิว่าเส้นสายของคนในวงการน่ะมันน่ากลัวมากขนาดไหน”
“หนอย... ยัย...” ไม่ใช่ว่าผมจะนึกคำด่าไม่ออก เปล่าเลย! มันมีมากเสียจนล้นออกมานอกสมองแล้วต่างหากล่ะ! แต่ว่าที่ผมไม่ได้พูดอะไรออกไป... เป็นเพราะว่าผมรู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีทั้งตำแหน่งและเส้นสายในวงการ และผมไม่ควรที่จะทำอะไรไม่เหมาะสมต่อเธอมากจนเกินไปนัก ที่จริงแล้วถ้าหากทำได้ผมก็อยากจะด่าให้มันส์ปากไปเลยด้วยซ้ำ
“หึ...” เธอยิ้มร่าอย่างสะใจเมื่อเห็นว่าผมไม่สามารถทำอะไรได้ หนอยย... ยัยตัวดี อย่าคิดนะว่าฉันจะเป็นคนยอมคนง่ายอย่างที่เธอเห็นน่ะ
“นี่! แทคยอน ใครมาเหรอ?” เวรล่ะสิ... พี่เจย์!!
“คิก... เสียใจด้วยนะอ๊คแทคยอน” เธอลอบส่งยิ้มให้กับผม... มันเป็นรอยยิ้มแสยะที่น่าหวาดหวั่นที่สุดเท่าที่ผมเคยพบมาในชีวิต ก่อนที่เธอจะมุ่งหน้าไปหาเป้าหมายของเธอในทันที “สวัสดีค่ะพี่เจย์ พี่จำฉันได้มั้ยคะ ฉันซูยองไง ที่พี่เคยช่วยไว้น่ะ”
“อ่ะ... เอ๋??” พี่เจย์ทำท่าเหมือนไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพูดสักเท่าไหร่ ผมกัดฟัน... ยัยบ้านั่น
“วันนั้นฉันสนุกมากเลยนะคะ แต่เสียดายที่เวลามันผ่านไปเร็วไปหน่อย ไว้วันหลังเราค่อยไปเที่ยวกันอีกนะ” โอมเพี้ย-ง! ขอให้พี่เจย์ลืมเรื่องในวันนั้นไปให้หมดด้วยทีเท้อ แค่จุนโฮคนเดียวผมก็เครียดจนกระเพาะบิดตัวไปหมดแล้วเนี่ย
“อ๋อ... หรือว่า... จองซูยองที่ให้เบอร์ฉันมา?” เวรกรรม... ดันจำได้อีก ทั้งๆที่เราอุตส่าห์ฉีกทิ้งไปแล้วนะเนี่ย
“ใช่แล้วค่ะ ฉันน่ะรออยู่ตั้งนานเลยนะ รอว่าเมื่อไหร่พี่จะโทรมาสักที” เธอทำแก้มป่องอย่างงอนๆ หนอย... สตรอเบอร์รี่ได้ใจจริงๆยัยผู้หญิงคนนี้ “แต่สุดท้ายพี่ก็ไม่ได้โทรมา ทำไมถึงไม่ยอมโทรมาหาฉันเลยสักครั้งล่ะคะ?”
ก็เพราะว่าเบอร์นั่นถูกฉันฉีกทิ้งไปแล้วนะสิ!!! แต่เธอก็ยังตามมาราวีถึงที่บ้านจนได้?!!
“อ... อ๋อ... คือว่า...” พี่เจย์เกิดอาการอ้ำอึ้งเล็กน้อยเมื่อโดนยิงคำถามแบบนั้นเข้าให้ เขาเบนสายตามามองผมแว่บหนึ่งอย่างขอความช่วยเหลือ “คือว่า... ตอนเดินกลับฉันทำมันหายไปน่ะ แล้วก็ไม่รู้ว่าจะหาที่ติดต่อของเธอจากที่ไหนอีกด้วย เลย... ไม่ได้โทรไป”
“...” ชั่วแว่บหนึ่งผมเห็นว่าเธอขมวดคิ้วเครียดขึ้นมา หรือว่า... เธอจะรู้แล้วว่าเขาโกหก “งั้นไม่เป็นไรค่ะ แต่ฉันขออยู่ที่นี่สักพักได้มั้ยคะ?”
“ห๊ะ... หา?!!!!!” คนที่อุทานขึ้นมานั้นไม่ใช่ใคร... ผมเองแหล่ะ นี่เธอว่าไงนะ?!! จะอยู่ที่นี่งั้นเหรอ?? มันจะมากไปแล้วนะยัยจิ้งจอกเสียงเป็ด!!
“ไม่ได้เหรอคะ?” เธอหันไปทำสายตาเว้าวอนใส่พี่เจย์ ยัยคนเจ้าเล่ห์... รู้ล่ะสิว่าพี่เจย์เป็นคนใจอ่อน แต่ขอล่ะอย่าเป็นครั้งนี้!!
“เอ่อ.......”
“พี่ไม่ต้องตัดสินใจอะไรทั้งนั้นแหล่ะ เดี๋ยวผมตัดสินใจเอง!!” ผมตะโกนขึ้นด้วยเสียงดังเรียกให้สายตาของคนทั้งสองคนหันกลับมาสนใจ คนหนึ่งนั้นส่องแววไม่สบอารมณ์ออกมาอย่างเด่นชัด ในขณะที่อีกคนนั้นได้แต่ทำสีหน้าสงสัย ผมเดินเข้าไปยืนข้างๆพี่เจย์แล้วโอบไหล่เขาไว้แน่น “คำตอบคือไม่!!! เข้าใจมั้ย?!! ทีนี้ไสตูดกลับถิ่นเธอไปซะ!!”
“แทค!!” พี่เจย์มองค้อนใส่ผม แต่แก้มของเขากลับขึ้นสีแดงระเรื่อ
“อึก...” ยัยเจสสิก้าอะไรนั่นกัดริมฝีปากตัวเองอย่างเจ็บใจ ก่อนที่จะเปลี่ยนสีหน้ามาเป็นสีหน้าแสดงออกถึงว่ายังไงๆตัวเองก็เหนือกว่าเหมือนเดิมแทบจะในทันที แต่ผมเชื่อว่าเมื่อเห็นภาพแบบนี้เธอก็คงจะรู้สึกเสียหน้าขึ้นมาบ้างไม่มากก็น้อย... ผมยักคิ้วให้เธอเล็กน้อยอย่างผู้ชนะ ซึ่งมันทำให้ผมได้เห็นสีหน้าเจ็บใจของเธอที่แสดงออกมาอีกครั้ง ถึงจะแค่แว่บเดียวก็ตามที
ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนหลายๆคนที่ดังขึ้นเบื้องนอกราวกับว่ามีใครวิ่งหนีอะไรอยู่ คิดว่าไม่ใช่ผมคนเดียวล่ะมั้งที่ได้ยิน เชื่อว่าอีกสองคนก็คงจะได้ยินด้วยทำให้เราทั้งสามคนหันหน้าไปทางต้นเสียงเดียวกันอย่างพร้อมเพรียงราวกับนัดกันมาก่อน เสียงฝีเท้าของคนกำลังวิ่งดังขึ้นเค้าไปกับเสียงตะโกนเรียกที่ดังระงม “คุณเจสสิก้าครับ!!! คุณเจสสิก้า!! คุณจะหนีพวกเราแบบนี้ไม่ได้นะครับ!!!”
“เขาเรียกเธอน่ะ” ผมหันไปบอกเธอ... ทีนี้ไปได้รึยังล่ะ
“...” ในวินาทีนั้นผมเห็นเธอทำสีหน้าเหมือนกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง ชักจะท่าไม่ดี... แต่เราจะไปทำอะไรเธอได้ในเมื่อยังไม่รู้เลยว่าเธอมีแผนอะไรกันแน่ “พี่คะ... คนข้างนอกนั้นเป็นพวกนักข่าวที่ต้องการจะตามตัวฉันไปสัมภาษณ์ แล้วข่าวๆนั้นก็เป็นข่าวที่ฉันไม่ต้องการกล่าวถึงมันเลย พี่จะช่วยให้ที่ซ่อนตัวแก่ฉันหน่อยจะได้มั้ยคะ?”
“เฮ้ย!!!!”
“เถอะนะคะ ถ้าไม่ใช่พี่... ฉันก็ไม่รู้จะไปขอความช่วยเหลือจากใครแล้วล่ะค่ะ” งั้นก็ออกไปตายเอาดาบหน้าคนเดียวสิเฟ้ย อย่าลากให้พวกฉันเข้าไปมีเอี่ยวด้วยจะได้มั้ย “เถอะนะคะ แค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง”
นี่คิดจะอยู่เป็นชั่วโมงเลยเหรอฟะ?!! หนอย... จะหน้าด้านเกินไปแล้วนะ!!!
“อืม... งั้น... ก็ได้...”
"ห้องของนายสวยดีนะ ถึงจะไม่ใหญ่เท่าห้องของฉันก็เถอะ" เธอกล่าวพร้อมหัวเราะคิกคัก เสียงหัวเราะนั้นแหลมสูงบาดใจดีชะมัด ผมเกิดความรู้สึกหงุดหงิดเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวทั้งๆที่คิดว่าสงบจิตสงบใจได้แล้ว ตอนนี้พี่เจย์กำลังไปเตรียมชาอยู่ในห้องครัว ผมก็เลยต้องมานทนนั่งเผชิญหน้ากับยัยเป็ดนี่อยู่เพียงคนเดียว
"..." แต่ถึงยังไงสถานการณ์แบบนี้ผมก็ต้องนิ่งเข้าไว้ เพราะไม่รู้ว่าหลังจากนี้ถ้าเกิดผมหลุดปากพูดอะไรพล่อยๆออกไปจะเป็นยังไง...
"..." เธอจ้องหน้าผมเขม็งหลังจากที่เห็นพฤติกรรมของผมที่แปลกไปจากตอนแรก พลันรอยยิ้มเล็กๆก็ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากของเธอ "ท่าทางนายจะต้องระวังคำพูดคำจาเอาไว้ให้มากๆเลยสินะ เพราะว่าเขาก็อยู่ที่นี่ด้วย... เดี๋ยวนายเผลอพูดอะไรที่ไม่เป็นเรื่องออกมาเดี๋ยวจะบานปลาย"
"..."
"เงียบแบบนี้แสดงว่าที่ฉันพูดมาน่ะมันถูกล่ะสิ"
"..." ก็ถูกน่ะสิ... จะเป็นอะไรไปได้อีกล่ะ
"ฉันสังเกตดูพฤติกรรมนายมาตั้งแต่ตอนนู้นแล้ว... ถ้าหากว่าบอกว่าคิดแค่พี่น้องมันก็ดูขัดแย้งกันยังไงก็ไม่รู้" เธอกล่าวขึ้น ผมเริ่มเห็นลางไม่ดีที่อยู่ตรงหน้า... ผมต้องรีบหยุดไม่ให้เธอพูดอะไรมากไปกว่านี้ แต่... ผมจะทำยังไงดีล่ะ เธอขยับตัวเข้ามาใกล้ผมอีกนิดก่อนที่จะกล่าวขึ้นด้วยเสียงเบาหวิวราวเสียงกระซิบ "นายน่ะ... ชอบพี่แจบอมใช่มั้ยล่ะ?"
"นี่... เธอ..." ผมจิกสายตาไปที่เธอครั้งหนึ่ง... แต่มันยิ่งจะทำให้เธอฉีกยิ้มสะใจมากขึ้นเท่านั้น
"เขาคงจะยังไม่รู้สินะ หรือจะพูดให้ถูก... นายน่ะไม่มีความกล้ามากพอที่จะไปบอกกับเขาล่ะสิ" ชักจะเอาใหญ่แล้วนะยัยตัวดี... เพราะคำเสียดสีนั่นทำให้ผมกำหมัดแน่นเสียจนรู้สึกถึงเล็บที่จิกลงไปในเนื้อของตัวเอง แต่ผู้หญิงตรงหน้าก็ไม่ได้มีท่าทีสะทกสะท้านแต่อย่างใด เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างมีชัยอยู่อย่างนั้น "จะให้ฉันเอาไปบอกเขาตอนนี้เลยก็ได้นะ เอามั้ยล่ะ?"
"เธอ...!!"
"ทำไมล่ะ? คิดดีๆซะก่อนที่จะพูดอะไรกับฉันดีกว่านะ เพราะฉันถือไพ่เหนือกว่านาย"
"กรอด...!!!" ผมกัดฟันแน่นอย่างคับแค้นใจ ทำไมชีวิตของผมถึงต้องมีผู้หญิงคนนี้เข้ามาก้าวก่ายด้วย?? ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ!!
"น้ำชามาแล้ว... เชิญดื่มกันตามสบายเลยนะ" เพราะเสียงของพี่เจย์ที่ดังขึ้นในตอนนั้นทำให้ไฟแค้นที่สุมอยู่ในอกของผมค่อยๆมอดลงอย่างช้าๆ ผมหันไปทางเขา... ขอบคุณพระเจ้า เขามาได้จังหวะพอดีเลย
"ขอบคุณค่ะพี่" เจสสิก้ากล่าวพร้อมยิ้มหวานก่อนที่จะยื่นมือออกไปรับแก้วน้ำชามาถือไว้ เธอยกมันขึ้นมาจรดปากก่อนที่จะลิ้มรสชาติมันเข้าไปอึกหนึ่งและวางมันลงบนโต๊ะอย่างนิ่มนวล "รสดีมากค่ะ... เอ่อ... พี่คะ ฉันขอวานอะไรพี่อีกหน่อยได้มั้ย?"
ผมบีบแก้วน้ำชาที่ตัวเองถืออยู่แน่นทันทีที่ประโยคนั้นออกมาจากปากเธออีกครั้ง... เอาอีกแล้วเหรอ..?? เธอยังต้องการอะไรมากกว่านี้อีก?!!
"เอ๋??"
"ฉันไม่รู้ว่าพวกนักข่าวพวกนั้นไปกันหรือยัง พี่ช่วยออกไปดูให้ฉันหน่อยได้มั้ยคะ?" เจสสิก้าร้องขอพี่เจย์ที่ได้แต่ทำท่างงๆด้วยน้ำเสียงเว้าวอนสุดฤทธิ์ ในตอนนั้นผมจึงได้รับรู้สัจธรรมเลยว่า... ผู้หญิงที่ชื่อเจสสิก้า จองซูยอง มารยาสามร้อยห้าสิบแปดล้านเล่มเกวียนจริงๆ "ขอร้องเถอะนะคะ ช่วยฉันทีเถอะ นักข่าวพวกนั้นต้องการสัมภาษณ์ฉัน แต่ฉันไม่อยากเลย ช่วยฉันด้วยนะคะ"
"อ.. เอ่อ... ถ้าแค่ให้ไปดู... ก็ได้" นั่น... ตอบรับไปจนได้... เอาเถอะ... คิดไว้อยู่แล้ว เจอลูกอ้อนขนาดนี้ ยิ่งพี่เจย์เป็นคนใจอ่อนอยู่ด้วย ถ้าไม่ยอมเออออห่อหมกตามก็อเมซิ่งคอเรียแล้ว
"ขอบคุณนะคะพี่ แล้วอีกอย่างถ้าไม่เป็นปัญหาอะไรก็ช่วยกันนักข่าวพวกนั้นให้ออกไปด้วยมั้ยคะ? บอกว่าไม่เห็นว่าฉันอยู่ที่นี่ก็ได้" จะเอาอะไรนักหนา... เธอเป็นใครที่จะมาสั่งให้พี่เจย์ทำอย่างนั้นทำอย่างนี้ได้น่ะฮะ??
"อืม... ได้สิ..." พี่เจย์กล่าวพร้อมรอยยิ้มน้อยๆที่เกิดจากการจำใจ ก่อนที่เขาจะผุดลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ประตู
"พี่ครับ... ผมไปด้วย" ผมกล่าวขัดขึ้นในขณะที่เขาทำท่าเหมือนจะเดินออกจากห้องไปพอดี "ให้ผมช่วยด้วยนะครับ"
พี่เจย์มองผมเล็กน้อยแล้วส่ายหน้า "ไม่เป็นไรหรอก นายอยู่ที่นี่แหล่ะ ฉันไปก่อนนะ"
"อืม ได้ครับ" ก่อนที่ประตูเบื้องหน้าของผมจะถูกปิดลงอย่างแผ่วเบา
"เท่านี้นายก็คงจะคุยอะไรก็ได้อย่างอิสระแล้วสินะ?" เสียงของเจสสิก้าดังขึ้น ผมหันขวับกลับไปหาเธอที่ยังคงนั่งดื่มด่ำอยู่กับชารสดี (เพราะเป็นฝีมือพี่เจย์) อย่างสบายอารมณ์ "ฉันอุตส่าห์กันให้เขาออกไปจากที่นี่ให้แล้วนะ ทีนี้นายก็จะได้คุยกับฉันอย่างเปิดอกได้สักที"
"ฮึ่ม..." ผมกัดฟันกรอดและเดินตึงตังเข้าไปหาเธอที่โต๊ะด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ถ้าหากทำได้ผมก็คงจะกระชากให้เธอลุกขึ้นและผลักเธอให้ล้มลงไปนอนกองที่พื้นแล้วล่ะ แต่ผมจะใช้กำลังกับผู้หญิงไม่ได้ และพี่เจย์คงจะไม่ต้องการให้ผมทำแบบนั้นแน่ ผมกระแทกฝ่ามือลงบนโต๊ะเสียงปึงก่อนที่จะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเหมือนฟิวส์ขาด "เธอมาที่นี่ต้องการอะไรกันแน่?! เธอต้องการอะไรกันแน่เจสสิก้า จองซูยอง??! เธอมาที่นี่ทำไม??!!"
"..." ในตอนแรกเธอเงียบลงไปสักพักราวกับกำลังคิดหาคำตอบ และฉับพลันรอยยิ้มแสยะก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า เธอกล่าวตอบด้วยท่าทางไม่ยี่หระ "หึๆ ฉันต้องการอะไรอย่างนั้น่ะเหรอ คำตอบง่ายนิดเดียว..."
"พูดมาเดี๋ยวนี้ไม่ต้องอ้อมค้อม เธอต้องการอะไรกันแน่?!!"
"เหตุผลเดียว... คือฉันต้องการหัวใจของคนๆนั้น" เมื่อได้ยินคำตอบนั้นผมก็ถึงกับชะงักกึก... "ฉันต้องการหัวใจของปาร์คแจบอม!! คนที่นายได้แต่เฝ้ามองอยู่ห่างๆมาตลอดยังไงล่ะ!!!"
"ว... ว่ายังไงนะ?!!"
"โชคร้ายหน่อยนะ... ที่ฉันผู้ไม่เคยถูกใจในผู้ชายคนไหนในโลกเลยสักครั้ง... ดันบังเอิญมาต้องตาต้องใจผู้ชายคนเดียวกันกับที่นายตามจีบ!!" เธอกล่าวขึ้นพร้อมยกรอยยิ้มขึ้นที่ริมฝีปาก "เท่านี้เราก็จะได้เป็นศัตรูกันเต็มตัวซะทีนะอ๊คแทคยอน"
"เธอก็รู้นี่ว่าฉันชอบพี่เจย์... แล้วยัง..."
"ฉันน่ะ... พอเข้ามาอยู่ในวงการนานๆไปก็ชักจะกลายเป็นคนเอาแต่ใจ" เธอกล่าวแล้วส่งสายตาจิกกัดมายังผม "อยากได้อะไรก็ต้องได้... ไม่มีใครที่มีสิทธิ์ขัดใจฉัน รวมถึงครั้งนี้ด้วย..."
"...!!!"
"เตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้ดีเถอะ คิดหาแผนการดีๆเอาไว้ เดี๋ยวจะโดนฉันฉกของสำคัญไปโดยไม่รู้ตัวนะ"
“เธอ... พูดอย่างนี้อยากจะหาเรื่องกันมากเลยใช่มั้ย?!!!”
“เอาสิ... แล้วคนอย่างนายจะไปทำอะไรได้ ขืนนายทะเล่อทะล่าทำอะไรลงไปเดี๋ยวจะโดนจับยัดเข้าคุกโดยไม่รู้ตัวเอานะ”
“...?!!!”
“นายก็รู้นี่ว่าฉันถือไพ่เหนือกว่า” เธอปั้นหน้ายิ้มอย่างเยาะเย้ย ซึ่งผมก็ได้แต่มองอยู่นิ่งๆโดยไม่ได้ตอบโต้อะไร ทั้งๆที่หมัดของผมนั้นกำแน่นด้วยอารมณ์โทสะเตรียมพร้อมที่จะตะบันหน้าคนได้ทุกเมื่ออยู่แล้ว “ถ้าไม่อยากให้ฉันเล่นผิดกติกาล่ะก็ เราก็มาเป็นคู่แข่งที่ดีต่อกันเถอะนะ”
“ใครจะไปเชื่อเธอกัน?” ผมกล่าวขึ้นด้วยอารมณ์โมโห ตอนนี้มันหยุดปากตัวเองไม่ได้อีกแล้ว “คนอย่างเธอน่ะ... ยัยจิ้งจอกจอมหลอกลวงอย่างเธอน่ะ... สามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้ของที่ตัวเองต้องการมาอยู่แล้วนี่”
“...” ชั่ววินาทีหนึ่งผมเห็นว่าดวงตาของเธออ่อนแสงลง ก่อนที่จะกลับมาส่องประกายแข็งกร้าวอีกครั้งแทบจะในวินาทีเดียวกัน “ถ้าหากนายไม่ทำอะไรขวางหูขวางตาฉันล่ะก็ ฉันก็จะเล่นตามกติกาทุกอย่างแบบที่นายต้องการ แต่ถ้านายก้าวก่ายแผนการของฉันเมื่อไหร่... เตรียมตัวไว้ให้ดีเถอะ”
“ฉันจะไม่ยกพี่เจย์ให้ยัยจิ้งจอกสองหน้าอย่างเธอเด็ดขาด... ไม่มีวัน!!”
“ก็ลองดูสิ...” เธอกระตุกยิ้มที่มุมปาก ก่อนที่จะยันตัวลุกขึ้นจากพื้นอย่างเชื่องช้า “งั้นวันนี้ฉันคงต้องขอตัวกลับก่อน ถ้าหากว่ามีใครมาเห็นฉันอยู่ในห้องนี้กับนายนายๆล่ะก็ มันคงจะดูไม่ค่อยดี...”
“นึกว่าจะไม่สนซะอีก” ผมสบถเบาๆกับตัวเอง ซึ่งมันก็ดังพอที่จะทำให้อีกฝ่ายหันกลับมาส่งสายตาจิกกัดใส่อย่างขุ่นเคือง
“หึ... แล้วก็อีกเรื่อง” เจสสิก้ากล่าวขึ้นในขณะที่ตัวเองกำลังทำท่าจะเปิดประตูออกไปพอดี “ฉันรู้แล้วล่ะ... เรื่องที่นายฉีกเบอร์โทรศัพท์ของฉันทิ้งน่ะ”
....?!!!
ร... รู้ได้ยังไง?!!!
“อย่าคิดว่าฉันจะโง่นะอ๊คแทคยอน ฉันน่ะรู้ตั้งแต่ตอนแรกแล้วล่ะ” เธอกล่าวและส่งเสียงหึอย่างติดโมโหใส่ผม ก่อนที่เธอจะเปิดประตูห้องออกไปในที่สุด และเป็นเวลาที่พี่เจย์กลับเข้ามาพอดี เธอยิ้มให้เขาเล็กน้อยเป็นการลา ก่อนที่จะแทรกตัวเดินผ่านช่องว่างออกไป “วันนี้ขอบคุณมากเลยนะคะ แล้วก็ขอโทษที่รบกวนค่ะ”
“อ... เอ่อ... อืม...” พี่เจย์กล่าวตอบเสียงตะกุกตะกักด้วยความงุนงง ผมตบหน้าผากตัวเอง... นี่เราดันไปมีเรื่องกับตัวที่อันตรายที่สุดในโลกเข้าแล้วรึยังไงกันเนี่ย ผมเหลือบสายตาไปมองเขาที่ยังคงยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้านเล็กน้อย...
ทำไม... ความรักของผมถึงมีอุปสรรคมากมายถึงขนาดนี้นะ... ทำไมต้องเป็นเขาด้วย...
แต่ยิ่งมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมากเท่าไหร่... ก็ยิ่งจะต้องย้ำเตือนให้ตัวเองรู้ว่าจะต้องปกป้องเขาจากทุกๆสิ่งที่เข้ามาหวังจะแย่งชิงไปให้ได้
“แทค... เป็นอะไรรึเปล่า?” พี่เจย์ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง “ทำไมสีหน้านายดูไม่ค่อยดีเลยล่ะ มีเรื่องอะไรกับซูยองรึเปล่า”
ถ้าหมายถึงเจสสิก้าคนนั้นล่ะก็... มีเรื่องเยอะแยะมากมายเลยล่ะ...
แต่ว่า... อย่าไปพูดถึงมันเลยดีกว่า “ไม่ครับ... ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก”
ผมปั้นสีหน้ายิ้มแย้มแล้วตอบกลับไป พยายามทำตัวให้ดูเป็นปกติที่สุด แต่ยิ่งเสแสร้งมากขึ้นเท่าไหร่... ก็ยิ่งผิดปกติในสายตาของคนอีกคนมากขึ้นเท่านั้น แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
จากนี้ไป... ผมจะทำยังไงเพื่อรั้งเขาไว้ให้อยู่ข้างๆกายอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆได้นะ...?
______________________________________________________________________________
ความคิดเห็น