คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : [SF] For you... Ma boy เพื่อเธอ... (พี่) ที่รัก [Intro]
[SF] For you... Ma boy เพื่อเธอ... (พี่) ที่รัก
Taecyoen X Jaebeom
For : คุณ p2m
------------------------------------- For you... Ma boy -------------------------------------
Jay's part :
คุณเคยคิดมั้ย... ว่าการที่เด็กนักเรียนม.ปลายธรรมดาๆคนหนึ่งจะได้กลายเป็นประธานนักเรียน... มันเป็นเรื่องที่โชคดีเอามากๆเลย...
คุณคิดไม่ผิดหรอก... เพราะว่าเมื่อก่อนเองก็เคยมีแนวคิดแบบนี้...
แต่ตอนนี้... ทำไมมันเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ...?
เพราะว่าไอ้พวกคณะกรรมการนักเรียนเฮงซวยพวกนั้นแท้ๆเลย ที่ทำให้ผมผู้ซึกเป็นประธานนักเรียนแต่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยต้องมาพลอยติดร่างแหไปด้วย แถมไอ้พวกหน้าแมวพวกนั้นก็ดันลอยนวลไปได้อีกต่างหาก นี่มันเวรกรรมอะไรของปาร์ค แจบอมกันเนี่ย...
เรื่องมันเป็นอย่างนี้ครับทุกคน... ผมชื่อปาร์ค แจบอม นักเรียนม.ปลายที่กำลังเลื่อนขั้นไปสู่ระดับมหาวิทยาลัยอยู่แล้วในปีการศึกษาหน้า แถมผมคนนี้ยังมีตำแหน่งเป็นถึงประธานนักเรียนอีกด้วยนะครับ ถึงชื่อตำแหน่งมันจะดูดีเลิศหรูอลังการงานสร้างอะไรยังไงก็ตามแต่... แต่ตอนนี้ผมกลับคิดว่า "ซวย" แท้ๆเลย ด้วยความที่ว่าหนึ่งในคณะกรรมการนักเรียน... หรือก็คือพวกลูกจ๊อกที่อยู่ในคอนโทรลของผม ได้ไปก่อเรื่องกระทำความผิดอะไรสักอย่างไว้ ซึ่งมันเป็นความผิดที่ดูงี่เง่ามาก... ก็คือไอ้หมอนั่นน่ะมันดันไปจีบหญิงไม่เลือกหน้า แล้วก็ดันเผลอตัวเผลอใจไปจีบคุณครูวิชาคณิตศาสตร์ที่ยังสาวยังสวย แถมยังเป็นแฟนของรองผู้อำนวยการอีก! บรรลัยสิครับ... แต่จริงๆแล้วเรื่องทั้งหมดนี่มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมเลยนะครับ แล้วไหงผมถึงตกกระไดพลอยโจนไปโดนรับกรรมได้ล่ะเนี่ย (เฮ่อ... ปาร์คเจย์เซ็งสิครับ)
เคยมีคนพูดเอาไว้ว่า... ลูกน้องทำอะไรเอาไว้พี่ใหญ่ก็ต้องรับกรรมแทน... และไอ้คำพูดพรรค์นี้ที่ไม่สามารถอ้างอิงถึงแหล่งที่มาได้เนี่ยแหล่ะครับที่ทำให้ผมบอกเต็มๆคำได้เลยว่า "ซวย" รองผอ.คนนั้นที่โดนคณะกรรมการนักเรียนลูกน้องของผมตีท้ายครัวก็เกิดอาการแค้น และนำเรื่องนี้ไปแจ้งแก่ผอ. ปกติการทำโทษนักเรียนแบบปกติจะเป็นการตัดเกรดหรือว่าพักการเรียนใช่มั้ยล่ะครับ แต่ว่าลูกน้องของผมมันเป็นลูกผู้ชายแท้ร้อยเปอร์เซ็น มันก็เลยบอกว่าจะชดใช้ค่าเสียหาย (ที่ไปลวนลามแฟนชาวบ้าน) ให้กับอาจารย์คนนั้น จากที่ฟังแล้วดูจะเป็นคนดีใช่มั้ยล่ะครับ... แต่ลองไปฟังคำพูดต่อไปของมันกัน
"ผมจะชดใช้ค่าเสียหายให้กับอาจารย์ครับ" ยังไม่ถึงฉากเด็ดนะครับ... "โดยการให้ประธานนักเรียนอันเป็นที่รักของผมและเหล่าคณะกรรมการนักเรียนทั้งหมดเปิดโปรเจ็ค 'รับจ้างเป็นแฟน' ขึ้น และรายได้ที่ได้รับมาจากโปรเจ็คนั้นผมจะนำมาชดใช้ให้กับอาจารย์ครับ"
เป็นไงล่ะครับ? จี๊ดโดนใจมั้ยล่ะครับ? คุณลองจินตนาการดูสิว่าคุณกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะประธานนักเรียนอยู่ดีๆอย่างสบายใจเฉิบ เปิด MP3 ฟังเพลง Heartbeat ไปด้วยอย่างสบายอารมณ์ (ของเขาดีจริงๆนะครับจะบอกให้) อยู่ดีไม่ว่าดีก็มีคนเปิดประตูเข้ามาแล้วก็บอกว่า "เอ่อ... เรามีโปรเจ็คใหม่นะครับพี่" อันนี้ยังไม่เท่าไหร่ แต่ลองฟังประโยคต่อไป... "โปรเจ็คที่ว่า... ประธานนักเรียนรับจ้างเป็นแฟนหารายได้พิเศษมาชดใช้ให้กับความผิดที่ได้ก่อกระทำไว้"
ฟังแล้วน่าตื้บซะไม่มี... จริงมั้ยล่ะครับ..
หลังจากนั้นผมก็จัดการลดขั้นของไอ้กรรมการหน้าปลาบู่นั้นไปเป็นเพียงแค่เบ๊ธรรมดาๆ (จริงๆแล้วมันก็ยังเป็นกรรมการนักเรียนอยู่แหล่ะ... แต่ผมแค่ให้มันมาเป็นเบ๊ของผมเท่านั้นเอง) ผมยอมทำตามข้อตกลงของมันกับผอ.ไปอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก แต่นั้นก็ยังไม่น่าขัดใจมากพอ... เพราะว่าพอติดประกาศไปประมาณสักสองสามนาที ก็มีคนแห่เข้ามาขอใช้บริการกันให้เพียบ ถ้าหากว่าเป็นผู้หญิงซะทั้งหมดผมจะไม่ว่าอะไรเลยนะครับเพราะว่ามันเป็นเรื่องปกติ แต่ไม่เลย... เพราะส่วนใหญ่ที่เข้ามาขอใช้บริการน่ะมันเป็นผู้ชายไปซะ 80% แล้ว โอ๊ยยย... ปาร์คเจย์เครียดดดด
แล้วหลังจากนี้ผมจะมีชีวิตรอดมั้ยล่ะเนี่ย...
------------------------------------- For you... Ma boy -------------------------------------
Taec's part
"เฮ้ย ไอ้แทค วันนี้ไปเตะบอลกันเหอะ" เสียงของเพื่อนรักนามคิมจุนซูดังขึ้นก่อนที่ร่างของเจ้าจะปรากฏขึ้นให้เห็นข้างๆกายเสียอีก มันพาดแขนไว้บนไหล่ของผมอย่างเคยชินพร้อมกับส่งยิ้มสดใสให้ ส่วนผมก็แค่หันไปมองหน้ามันเล็กน้อยพลางเลิกคิ้วขึ้นสูง
"ไปกินอะไรผิดสำแดงมาเปล่าวะมึง... เห็นปกติไม่ยักกะเคยชวนไปเล่นกีฬา?"
"เออน่า... กูแค่อยากคลายเครียดจากการอ่านหนังสือสอบเท่านั้นเอง ไปเหอะๆ" จุนซูพูดปัดๆไปราวกับไม่อยากตอบนัก ส่วนผมที่ยังนึกสงสัยไม่หายก็ยิงคำถามออกไปอีกหนึ่ง
"หรือว่านี่มึงช้ำใจเพราะอันดับตก?"
"..." จุนซูปรายตามามองผมทั้งๆที่ยังคงไม่หุบรอยยิ้มสดใส ก่อนที่จะเปลี่ยนไปทำสีหน้าแห้งเหี่ยวภายในพริบตา มันทำท่าคอตกอย่างหมดอาลัยตายอยาก จนผมอดที่จะรู้สึกสงสารมันไม่ได้ จึงตบไหล่มันไปซักสองสามทีเป็นการสอบ "ไอ้แทค... กูแม่งโคตรช็อกเลยว่ะตอนที่อาจารย์หน้าเหี้ยมมาบอกกับกูว่าากูได้แค่ที่สองของประเทศ กูอยากตายจริงๆเลยโว้ยไอ้แทค!!"
"ถุย!!! ได้ที่สองทำมาเป็นร้องห่มร้องไห้ อย่างกูอ่ะกว่าจะไต่มาถึงหนึ่งในร้อยอันดับนี่ก็แทบจะลากเลือดเลยนะมึง กูยังไม่ร้องไห้เลยซักแอะ!!!"
"ก็มึงไม่ได้ได้ที่หนึ่งมาตลอดสิบหกปีของชีวิตนี่หว่า!!! กูอ่ะเป็นที่หนึ่งมาตลอด แต่วันนี้กูกลับเป็นที่สอง!!! เวรชิบ!! ไอ้แทคจับกูไปถ่วงน้ำที~~~!!"
เดี๋ยวกูจะให้มึงได้อย่างใจอยากเลยไอ้เวร... ได้ตั้งที่สองทำมาเป็นร้องห่มร้องไห้... ฮึ้ย... ไอ้พวกเด็กเรียนดี... กูหมั่นไส้โว้ย!!!
"มึงใจเย็นๆไว้ เดี๋ยวกูพาไปเลี้ยงไอติม" ถึงจะหมั่นไส้สุดใจขาดดิ้นแต่ยังไงๆไอ้จุนซูมันก็เป็นเพื่อนรักของผมมาตั้งแต่ยังเด็ก ถ้าเพื่อนกำลังเสียใจผมเองก็ควรที่จะเข้าข้างมัน ผมเป็นเพื่อนที่ดีใช่มั้ยล่ะครับ ฮ่าๆ
"เดี๋ยวกูจะแดกไอติมให้แข็งตายกันไปข้างเล้ย!!! แต่มึงเลี้ยงนะไอ้แทค" ไอ้เพื่อนเวร... ไอ้ตัวชอบเกาะกินชาวบ้าน... ที่กูเห็นแก่มึงเนี่ยเพราะว่าเห็นมึงกำลังเศร้าโศกเสียใจอยู่นะโว้ย... ถ้าวันหลังๆล่ะก็มึงอย่าหวังจะได้รับการหยิบยื่นน้ำใจอะไรจากกูอีก...
"เออๆ แล้วมึงก็หยุดร้องห่มร้องไห้ได้แล้ว เห็นแล้วแม่งทุเรศลูกตาว่ะ" ผมกล่าวพร้อมถอนหายบใจออกอย่างปลงๆ นี่มันควรจะดีใจที่มีเพื่อนดีๆอย่างผม หรือผมควรจะเสียใจที่หลวมตัวไปเป็นเพื่อนมันกันล่ะเนี่ย สงสัยจะเป็นทั้งสองอย่างล่ะมั้ง...
"สอบครั้งหน้ากูจะไม่ไว้หน้าไอ้เวรนั่นเด็ดขาด กูจะต้องแย่งชิงอันดับที่หนึ่งคืนมาให้ได้!!" จ้าๆ คุณเพื่อนที่น่ารัก... นี่แกอย่าทำตัวเหมือนกับปู่โสมเฝ้าทรัพย์นักจะได้มั้ยวะ?
"มึงหัดปล่อยวางมั่งเหอะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด" ดูอย่างกูสิ... กูหล่นลงไปตั้งอันดับที่ร้อย... กูยังไม่คิดอะไรเลยนะมึง...
"รีบๆไปกินไอติมกันเหอะแทค เดี๋ยวกูจะกลับบ้านไปอ่านหนังสือ" นี่มึงจะจริงจังเกินไปมั้ย??
"มึงอย่าหักโหมมากนะโว้ย เดี๋ยวร่างกายมันจะพาลไม่ไหวเอา" กูเป็นห่วงมึงนะไอ้เพื่อนเลิฟ... เข้าใจมั้ยวะ?? กูเหนื่อยที่จะต้องมาคอยดูแลมึงแล้ว!!!
"ขอบใจมากแทค มึงเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ กูรักมึงว่ะ" อ้วกกก อย่ามาเน่าแถวนี้ ที่มึงพูดย่างนี้เพียงเพราะเหตุผลที่ว่ามึงอย่างจะให้กูเลี้ยงไอติมให้ล่ะสิใช่มั้ย?? กูรู้ทางมึงหรอกไอ้เพื่อนชั่ว!!
หลังจากนั้นเราทั้งสองคนก็พากันไปกินไอติมกันที่ร้านกาแฟที่ไม่ห่างจากโรงเรียนมากนัก ไอ้ซูแม่งเศร้าจัด กินไอติมไปตั้งสิบห้าถ้วย ทั้งๆที่ผมกินยังไม่ถึงครึ่งถ้วยซะด้วยซ้ำ แล้วถ้วยนึงก็ถูกๆซะที่ไหน แม่งแพงเกินงบเงินเดือนของเด็กม.ปลายอย่างผม มึงจัดการตัวเองแล้วกัน เพราะยังไงๆกูก็ไม่เลี้ยงมึงเด็ดขาด พอเราสองคนกินกันเสร็จแล้วผมก็รีบจรลีออกมาทันทีปล่อยให้ไอ้ซูมันจัดการเรื่องค่าไอติมด้วยตัวเอง แต่ผมก็ยังมีจรรยาบรรณในความเป็นเพื่อนมากพอเลยทิ้งเศษเงินที่เป็นค่าของไอติมถ้วยที่ผมกินไปเอาไว้ให้ เป็นอันว่าหายกัน... ผมจ่ายส่วนของผม ส่วนมัน... ก็เคลียร์กับพนักงานเองแล้วกันนะ แต่ผมรู้ว่าแค่นั้นน่ะมันมีปัญญาจ่ายได้อยู่แล้ว บ้านมันแม่งรวย พ่อเป็นหุ้นส่วนรายใหญ่ของห้างสรรพสินค้าชื่อดัง แม่ทำงานสายการบิน ได้เงินเดือนหลักแสน แถมมันแม่งก็เรียนดีอีก มีสอบแข่งขันที่ไหนมันก็ไป ได้เงินรางวัลมาเป็นกอบเป็นกำ เห็นแล้วโคตรอิจฉา... ชีวิตมันเนี่ยโชคดีจริงๆเลย
------------------------------------- For you... Ma boy -------------------------------------
Talk with Writer :
เอาไปแค่อินโทรกันก่อนแล้วกันนะคะ ^-^
ส่วนเรื่องอื่นๆก็จะทยอยอัพให้นะคะ อย่าเพิ่งรีบร้อน
ไรเตอร์มีข่าวจะมาแจ้งให้ทราบ พรุ่งนี้ไรเตอร์จะต้องไปค่ายแหล่วว
คงจะไม่กลับมาอัพให้อีกสักสองสามวันนะคะ เพราะฉะนั้นพาร์ทแทคเจย์ก็รอไปก่อน
บายค่า ขอคอมเม้นด้วยนะ ^^
ความคิดเห็น