คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 11 คนที่ต้องดูแล
Chapter 11 คนที่ต้องดูแล
ผมเดินไปตามเส้นทางที่คุ้นเคยภายในตึกสูงแห่งหนึ่ง กลิ่นยาและแอลกอฮอล์ลอยตลบอบอวนเต็มไปหมดภายในตึกนั้น บางครั้งก็มีกลิ่นเหม็นคาวคล้ายๆกับกลิ่นเลือดลอยมาแตะจมูกผมด้วย... ใช่ครับ ที่นี่คือ “โรงพยาบาล”
“อ้าว อูยอง หวัดดี” เสียงของคนที่แสนคุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับเจ้าตัวที่กำลังเดินมาทางนี้ “ไง... หมู่นี้ไม่ค่อยเห็นหน้าเลยนะ”
“ขอโทษครับพี่จุนซู... เดี๋ยวผมจะมาให้บ่อยขึ้นแล้วกันนะครับ” ผมค้อมหลังเป็นการขอโทษคนตรงหน้าเล็กน้อย ส่วนพี่จุนซูก็ได้แต่ถอนหายใจ
“เอาเถอะ... ยัยนั่นก็คงไม่อยากรบกวนนายหรอกมั้ง”
“ครับ...” ผมกล่าวต่อ “แล้วเธอเป็นยังไงบ้างล่ะครับ”
“ก็ต้องรอดูอาการต่อไปล่ะนะว่าจะเป็นยังไงบ้าง ก็คงจะอีกไม่นานหรอก...” ประโยคสุดท้ายที่พี่จุนซูกล่าวออกมานั้นทำให้แววตาของเขาหม่นหมองลงเล็กน้อย ผมเองก็รู้สึกใจเสียเช่นกัน
“ขอผมเข้าไปหาเธอหน่อยได้มั้ยครับ?”
“ได้สิ... เธอเองก็กำลังรอนายอยู่เหมือนกันน่ะแหล่ะ” พี่จุนซูกล่าวตอบพร้อมเอื้อมมือออกไปผลักบานประตูตรงหน้าออก ข้างในห้องนั้นก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม ห้องโล่งๆที่มีแต่กลิ่นยาและแอลกอฮอล์ สายน้ำเกลือที่อยู่ข้างเตียงทอดยาวไปสู่แขนของผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังนั่งอยู่บนเตียง ใบหน้าของหันไปทางหน้าต่างเพียงบานเดียวที่อยู่ในห้อง ผมเดินเข้าไปหาเธอที่อยู่ภายในห้องนั้น จ้องมองเธอด้วยสายตาเจ็บปวด... ก่อนที่จะสะกิดเรียกเธอเบาๆ
“แทยอน... ฉันมาแล้วนะ”
“อ้าว... อูยอง เป็นยังไงบ้าง?” เธอหันกลับมาแย้มรอยยิ้มแสนสวยให้กับผม เห็นรอยยิ้มนั้นกี่ทีก็รู้สึกปวดใจทุกที ขนาดเวลาแบบนี้ยังยิ้มได้... เธอเป็นคนที่เข้มแข็งเอามากๆเลยทีเดียว
“ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้มาเยี่ยมเลย” ผมกล่าวออกไป “เธอคงจะ... เหงาสินะ?”
“ไม่หรอก... ที่นี่มีเพื่อนเยอะจะตายไป” เธอรีบปฏิเสธทันควันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “พยาบาลที่นี่ใจดีจะตาย คอยมาเป็นเพื่อนเล่นให้กับฉันอยู่บ่อยๆ พี่จุนซูก็มาดูแลฉันตลอดเวลา... จริงมั้ยคะพี่?”
“ก็เธอกำลังไม่สบายนี่นา... พี่เองก็เป็นพี่ชายของเธอจะให้ทอดทิ้งน้องสาวแท้ๆไว้อย่างงี้ได้ยังไง”
“ขอบคุณนะคะพี่”
พี่จุนซูเป็นพี่ชายร่วมสายเลือดของแทยอน พี่น้องสองคนนี้รักกันมาก ใครๆก็รู้กันว่าพี่จุนซูน่ะหวงน้องสาวคนนี้มากขนาดไหน ก็มีแต่ผมเนี่ยแหล่ะ... ที่พี่จุนซูยอมให้เข้าใกล้น้องสาวได้
“อีกนานแค่ไหนกว่าที่เธอจะได้ออกจากโรงพยาบาลกันนะ?” ผมถามออกไป
“ยังไม่แน่นอนหรอกนะ นายเองก็รู้นี่... ว่าฉันกำลังรออะไร”
“อืม...” ผมรู้ความจริงข้อนี้อยู่แก่ใจอยู่แล้วล่ะ รู้ว่าทำไมเธอถึงต้องมาอยู่ในที่แบบนี้ รู้ว่าทำไมพี่จุนซูถึงได้มีสีหน้าเศร้าหมองแบบนั้น รู้แม้แต่ว่าเธอกำลังรออะไรอยู่...
โรคร้ายที่คอยกัดกินร่างกายของเธอนั้นทำให้ผมรู้สึกสงสารเธอเป็นอย่างมาก... จึงได้คอยมาดูแลอยู่เรื่อยๆ...
“แล้ว... อีกนานมั้ยล่ะ?”
“นายก็รู้นี่ว่าเรื่องแบบนี้มันไม่แน่นอน” แทยอนยิ้มให้กับผม ทั้งๆที่ในใจของเธอเองก็คงจะไม่อยากยิ้มเท่าไหร่นัก “อย่าเป็นห่วงฉันเลยนะอูยอง ฉันไม่อยากเป็นภาระให้นายอีกต่อไปแล้ว”
“แต่ฉันก็ทิ้งเธอไปไม่ได้หรอกนะ”
“ความหมายของคำพูดนั้น... นายเองก็รู้อยู่ใจอยู่แล้วนี่”
“...” ผมเงียบไป มันเป็นเรื่องจริง... ผมรู้อยู่แล้วว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ และ... คิดยังไง “แต่ฉันก็ทิ้งเธอไปไม่ได้จริงๆนี่นา”
“ผู้ชายคนนั้นน่ะ... เป็นยังไงบ้างล่ะ” เธอเปลี่ยนเรื่องคุยทันที “ผู้ชายที่นายชอบเล่าให้ฟังบ่อยๆน่ะ”
“อ๋อ... พี่คุณ” ผมกล่าว “เขาเป็นคนที่ดีมากๆเลย เป็นคนที่ดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบมา เขาคอยดูแลเอาใจใส่ฉันทุกเรื่อง แต่ฉันกลับไม่ได้ตอบแทนอะไรให้เขาเลยสักอย่าง”
ทำไมกันนะ... เวลาที่ผมพูดเรื่องพี่คุณที่ไร... เสียงของผมต้องอ่อนลงทุกๆทีเลย...
“เขาเป็นคนดีใช่มั้ยจ๊ะ?” แทยอนกล่าวถาม ส่วนผมก็พยักหน้ารับ “งั้นนายก็ต้องทำตัวเป็นเด็กดีตอบแทนเขานะ อย่าดื้ออย่าซน อย่าทำให้เขาลำบากใจล่ะอูยอง”
“ฉันไปทำอะไรให้ใครลำบากใจตอนไหนกันล่ะ?” ผมทำแก้มป่องอย่างงอนๆ ส่วนแทยอนก็หัวเราะร่วน
“ถ้านายอยากได้สิ่งดีๆมาเติมเต็มให้กับชีวิตของนายเองล่ะก็... ทำตัวดีๆกับเขาให้มากๆแล้วกันนะ”
“...?”
“คำตอบน่ะ... มันไม่ได้อยู่ที่ไหนไกลหรอก มันอยู่ที่ในนี้ของนายนั่นแหล่ะ”
เธอชี้นิ้วเรียวยาวของเธอมาที่หน้าอกข้างซ้ายของผม... ตำแหน่งของหัวใจ...
“ขึ้นอยู่ที่ว่า... นายจะหามันพบหรือเปล่า”
“ขอบใจนะ... แทยอน” ผมกล่าวตอบเธอ “แต่ฉันขอยืนยันคำเดิม... ฉันทิ้งเธอไปไม่ได้”
“ขอบคุณนะที่นายเป็นห่วงฉัน... แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก”
“ไม่... ตอนนี้เธอกำลังสุขภาพไม่แข็งแรง แล้วจะไม่ให้ฉันดูแลเธอได้ยังไงกันล่ะ”
“ถ้าหากการดูแลฉันมัดผูกมัดชีวิตของนายไว้ล่ะก็... เลิกซะเถอะ... นะ...” คำๆนั้นของเธอทำให้ผมถึงกับสะอึก จะให้... เลิก อย่างนั้นน่ะเหรอ “ฉันไม่อยากเป็นภาระให้กับนายอีกแล้ว”
“...” ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ในจิตใจของผมกำลังสั่นคลอน... “งั้นวันนี้... ฉันขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะ”
“จ้ะ... เดินทางดีๆนะ” แทยอนกล่าวลาพร้อมกับแย้มรอยยิ้มบางเบาอีกครั้ง “อ้อ... แล้วก็... เอาใจพี่นิชคุณของนายไว้ให้มากๆด้วยก็แล้วกัน ฉันอยากเห็นนายเป็นฝั่งเป็นฝากับเขาซะที ฮิๆ”
“ยัยบ้า... พูดอะไรออกมาก็ไม่รู้...”
ฉันเองก็มีหน้าที่ต้องดูแลเธอนะ... จะให้ไปชอบใครคนอื่นก็คงจะเป็นไปไม่ได้หรอก...
แต่ถ้าหากว่า... เป็น “เขา” ล่ะก็....
“โว้ววว... เพิ่งจะได้เข้ามาเยี่ยมห้องของอูยองเป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย สะอาดกว่าที่คิด ทำความสะอาดเองหรือเปล่า?” พี่คุณที่ได้รับคำเชิญชวนให้มาเที่ยวที่ห้องจากผมพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นราวกับเห็นกองเงินกองทองวางอยู่ตรงหน้า อ่า... พี่คุณก็เว่อร์เกินไป จริงๆแล้วห้องของผมก็ไม่ได้สะอาดมากถึงขนาดนั้นหรอกนะ
“งั้นพี่คุณนั่งรออยู่ที่โซฟานี้ก่อนแล้วกันนะ เดี๋ยวผมจะไปเอาชากับขนมมาให้ เดินดูรอบๆได้แต่อย่าซนนะครับ” ผมกล่าวทิ้งท้ายไว้พร้อมยิ้มแป้นก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในห้องครัวไซส์เล็ก และยังมิวายที่จะได้ยินเสียงโวยวายดังตามมาจากคนที่อยู่ในห้องรับแขกอีก
“พี่คุณไม่ได้ซนซะหน่อย อูด้งใจร้ายยย” พี่คุณเนี่ยทำอะไรก็ดูขำไปซะหมดเลยแฮะ ความสามารถพิเศษส่วนตัวห้ามลอกเลียนแบบจริงๆ
“คร้าบๆ พี่คุณเดินดูของในห้องก่อนก็ได้นะถ้าเบื่ออ่ะ หรือจะดูทีวีก็ได้ผมไม่หวง” ผมตะโกนบอกไปก่อนที่จะลงมือต้มน้ำ และจัดคุ้กกี้ลงไปบนจานอย่างสวยงาม
โครม!!!!
เสียงดังตึงตังเหมือนวัตถุอะไรบางอย่างตกลงมาบนพื้นห้องดังขึ้นเรียกให้ผมหันกลับไม่มองตามต้นเสียงนั้น ก่อนที่จะรีบวิ่งออกไปดูด้วยความเป็นห่วงว่าพี่คุณจะเป็นอะไรรึเปล่า แต่เท่าที่ดูแล้วก็ไม่น่าจะเป็นอะไรมาก... ที่ใต้ฝ่าเท้าของพี่คุณที่กำลังยืนตกใจอยู่นั้นมีกล่องอะไรบางอย่างนอนแอ้งแม้งอยู่ ส่วนฝาปิดก็กระเด็นไปอยู่ที่อีกมุมหนึ่ง แผ่นกระดาษมากมายถูกวางทิ้งกระจัดกระจายอยู่บนพื้นห้อง ไม่ใช่สิ... บอกว่ามันเทกระจาดออกมาจากกล่องที่ตกลงมานั้นจะถูกมากกว่า ผมรีบเข้าไปช่วยพี่คุณเก็บมันทันที
“พี่... พี่ขอโทษนะ... คือว่า... พี่ไม่ได้ตั้งใจ” พี่คุณรีบกล่าวขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ ส่วนผมก็แค่ส่งยิ้มให้อย่างขำๆ แค่ทำกล่องรูปภาพหล่นเองจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรกันล่ะ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องเล็กๆแค่นี้เองน่า ว่าแต่... พี่คุณไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรใช่มั้ยครับ”
“ไม่หรอก”
“งั้นเรามาช่วยกันเก็บเถอะนะครับพี่คุณ” ผมยิ้มให้อีกครั้งก่อนที่จะก้มลงเก็บทั้งกระดาษและรูปภาพที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น ส่วนพี่คุณเองก็ก้มลงช่วยผมเก็บเช่นกัน
“ด้งตอนเด็กเนี่ย... น่ารักดีจังเลยเนอะ” พี่คุณกล่าวขึ้นพร้อมส่งเสียงหัวเราะคิกคัก ส่วนผมก็หน้าแดง แหงสิ... ตลอดหลายสิบปีมานี้ผมไม่เคยให้ใครดูรูปแบบนี้ของผมเลยนะ
“แหงะ... พี่คุณง่า”
“โอ๊ะ... รูปนี้ก็น่ารักจัง แก้มย้วยตั้งแต่เด็กเลยนะด้ง คิกๆ” เอ้า... แซวเข้าไป เอาเถอะ... ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้วนี่นา อย่าให้ถึงทีผมมั่งล่ะนะพี่คุณ
“อูยอง...” อยู่ดีๆพี่คุณก็เปลี่ยนมาเรียกชื่อจริงของผมซะอย่างนั้น มีอะไรเกิดขึ้นกันนะ...
“ครับ? มีอะไรรึเปล่า??”
“ผู้หญิงคนนี้... ใครกันเหรอ?” พี่คุณกล่าวถามขึ้นพร้อมยื่นรูปถ่ายใบหนึ่งมาให้ผมดู รูปถ่ายใบนั้นเป็นรูปของแทยอนที่กำลังส่งยิ้มสวยมาทางกล้อง... กับผมที่ยืนอยู่ข้างๆเธอและทำท่าชูสองนิ้ว ผมมองภาพนั้นแล้ว... ก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
ในตอนนี้เธอยังเป็นสาวน้อยที่ร่าเริงและแข็งแรงอยู่เลย... แต่ทำไม... พระเจ้าถึงใจร้ายกับเธอจังเลยนะ...
“เธอชื่อคิม แทยอนครับ” ผมตอบพี่คุณไปด้วยสีหน้าหม่นหมอง จนพี่คุณถึงกับต้องทำสีหน้าสงสัย
“เพื่อนเหรอ?”
“คล้ายๆจะเป็นอย่างนั้นครับ แต่มันไม่ใช่...” ผมส่ายหน้าเบาๆ “เธอเป็น... คู่หมั้นของผมครับ”
“...” พี่คุณจ้องมองผมอย่างไม่เชื่อสายตา แต่นั่นมันเป็นแค่เรื่องของ... อดีต เพราะตอนนี้เราจะยังเป็นคู่หมั้นกันได้อยู่รึเปล่าก็ยังไม่รู้เลย
“พ่อแม่ของพวกเราจับพวกเราหมั้นกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะครับด้วยเหตุผลทางการค้า” ผมกล่าวต่อ “แต่ตอนนี้... ผมเองก็ยังไม่รู้”
“ไม่รู้ว่าอะไร?” พี่คุณถามผมเสียงห้วน ผมก้มหน้าลงต่ำ... เรื่องราวต่อไปนี้ที่ผมจะเล่ามันเป็นเรื่องที่ผมไม่อยากจะนึกถึงมันเลย อยากจะลืมๆมันไปเสียด้วยซ้ำว่ามันไม่ได้เกิดขึ้นจริง
“ไม่รู้ว่าเราจะยังเป็นคู่หมั้นกันได้อยู่รึเปล่าในตอนนี้” ผมกล่าว “เพราะว่า... แทยอน... เธอป่วยเป็นโรคเรื้อรังที่หัวใจครับ”
“...??”
“ไม่รู้ว่าเธอจะอยู่ในโลกนี้ต่อไปได้อีกนานซักแค่ไหน...” ผมกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เริ่มจะสั่นเครือ... หยาดน้ำใสไหลเอ่ออยู่ที่ขอบตา พี่คุณยื่นแขนออกมาสัมผัสไหล่ของผมเบาๆเป็นการปลอบ “ทางเดียวที่เธอจะรอดได้ก็มีเพียงแต่จะต้องผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจเท่านั้น... ตอนนี้เธอกำลังรอผู้ที่มาบริจาคหัวใจให้อยู่ และไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนกว่าที่วันนั้นจะมาถึง”
“ไม่เป็นอะไรนะอูยอง...?” พี่คุณถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแผงแววเป็นห่วงเป็นไยต่างจากตอนแรกลิบลับ ส่วนผมก็ส่ายหน้าตอบเบาๆ
“แทยอนมีชีวิตในแต่ละวันแขวนอยู่บนเส้นแห่งความเป็นความตายมาตลอด ผมทนเห็นเธอทุกข์ทรมานกับโรคร้ายแบบนั้นไม่ได้ ในฐานะที่ผมเป็นคู่หมั้นของเธอผมเลยมักจะใช้เวลาว่างไปหาเธอบ่อยๆ ถึงแม้จะรู้ว่าช่วยอะไรไม่ได้เลย... แต่ผมก็อยากจะเป็นกำลังใจให้กับเธอ”
“แล้วตอนนี้... แทยอนเป็นยังไงบ้างล่ะ?” พี่คุณถามขึ้น
“ก็มีอาการเหมือนเดิมครับ... อาการป่วยเรื้อรั้งยังไม่รุนแรงมากนักในตอนนี้” ผมเอ่ยตอบพร้อมปาดน้ำตาที่ไหลลงมาออกไปอย่างลวกๆ “แต่ก็ไม่รู้ว่าจะยื้อเวลาออกไปได้อีกนานแค่ไหน”
“อย่าเศร้าไปเลยนะอูยอง” พี่คุณเปลี่ยนจากแตะไหล่ผมมาเป็นโอบกอดผมไว้หลวมๆแทน แต่ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธอ้อมกอดนั้นแต่อย่างใด พี่คุณหวังดีกับผม... เขาไม่อยากให้ผมคิดมาก... “นายอย่ากังวลไปเลยนะ ถ้าหากเธอเป็นคนดีล่ะก็... พระเจ้าย่อมต้องคุ้มครองเธออยู่แล้วล่ะ”
“ขอบคุณครับ... พี่คุณ” ผมยิ้มตอบ ทำไมกันนะ... เวลาอยู่กับพี่คุณทีไร... ก็รู้สึกสบายใจทุกทีเลย...
“แล้วก็... นาย...” พี่คุณกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อยเสียจนแทบจะแยกไม่ออก “นาย... รักเธอเหรอ?”
รักเหรอ?... คำแบบนั้น...
“เราสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่ยังเด็ก และที่เราเป็นคู่หมั้นกันเพราะว่ามีเหตุผล...” ผมตอบออกไป... ถึงมันจะเป็นการตอบแบบไม่ตรงคำถามก็ตามที แต่ยังไง... ความจริงก็เป็นสิ่งไม่ตาย...
ความจริงที่ว่า... ถึงอย่างไรเธอกับผมก็เป็นเพียงแค่เพื่อนกันเท่านั้น...
และเธอเองก็คงจะคิดเช่นนี้เหมือนกัน...
“แทยอน... เธอเป็นเพื่อนที่ดีมากๆเลยสำหรับผมครับ” ผมกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “แถมในสายตาของผม... เธอยังเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งมากๆเลยอีกด้วย เป็นผู้หญิงที่... สุดยอดมากเลยจริงๆครับ”
“... งั้นเหรอ?” พี่คุณถามย้ำด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเล็กน้อย... หางคิ้วของเขาตกลงแสดงถึงอารมณ์หม่นหมอง
“พี่คุณ... เป็นอะไรไปครับ?” ผมถามขึ้นอย่างเป็นห่วง สีหน้าในตอนนี้ของพี่เขาไม่ค่อยจะดีซักเท่าไหร่เลย
“อ๋อ... ไม่เป็นไรหรอก พี่แค่... เอ่อ... สงสารแทยอนนิดหน่อยน่ะ” พี่คุณตอบอย่างรวบรับในทีเดียวแล้วยิ้มกว้างให้กับผม... แต่ผมกลับเห็นว่ามันเป็นการฝืนทำ “งั้นวันหลังพาพี่ไปเยี่ยมเธอหน่อยนะ พี่อยากจะให้กำลังใจเธอหน่อยน่ะ”
“ก็ดีครับ... ผมเชื่อว่าแทยอนเองก็คงจะต้องดีใจมากๆเลยอย่างแน่นอน”
______________________________________________________________________________
ความคิดเห็น