คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
"มิ้ง มิ้ง มิ้ง"
เสียงจักจั่นร้องบ่งบอกถึงหน้าร้อนที่กำลังมาเยือน อากาศร้อนตับแตก ไม่ไหวๆ
"ข้อนี้ต้องใช้สูตรก่อนหน้านี้นะนักเรียน หาได้แล้วเอาไปแทนค่าในตัวแปร X" อาจารย์ประจำชั้น ปี 2 ห้อง A โรงเรียนนามิโมริกำลังสอนวิชาคณิตศาสตร์ให้กับนักเรียน เหล่านักเรียนต่างเหงื่อแตกพลักๆ ด้วยอากาศที่ร้อนอบอ้าว
"อาจารย์พวกผมไม่ไหวแล้วน่ะครับ มันร้อนครับอาจารย์เรียนไม่รู้เรื่อง" เด็กนักเรียนคนหนึ่งโต้แย้งมา
"แล้วใครใช้ให้พวกเธอตกกันเล่า เอ๊า! ถ้างั้นวันนี้พอแค่นี้แต่พรุ่งนี้สอบแก้ตัวเลยแล้วกัน"
"ห๊า!!!" นักเรียนทั้งห้องอุทานพร้อมกัน
....................................................................................................................................
"วันนี้ฉันไปบ้านนายได้มั้ย สึนะ" ยามาโมโตะพูดกับสึนะระหว่างทางเดินกลับบ้าน
"อืม ได้"
"รุ่นที่ 10 คร้าบ!!! ผมรอตั้งนานแนะ พรุ่งนี้สอบซ่อมใช่มั้ยครับ เดี๋ยวผมติวให้" โกคุเทระโผล่มาจากที่ใดไม่ทราบ เข้ามาทักสึนะ
"มีคนทำได้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอสึนะ จะได้รู้เรื่องเร็วๆ" ยามาโมโตะเสริม
"แล้วก็อีกอย่างนี่เป็นคำสั่งของคุณรีบอร์นด้วยครับ"
เอ๊ะ!!!คำสั่งของรีบอร์น
"ปัง!!!"
เสียงปืนดัง ด้วยความเคยชินสึนะสะดุ้งโหยง หลบได้อย่างฉิวเฉียด ลูกปืนถากเข้าที่แก้มข้างขวาเลือดไหลอาบ
"ใช่แล้วสึนะ พรุ่งนี้นายต้องสอบผ่านให้ได้ไม่อย่างนั้นพ่อเฉือนทิ้งแน่" รีบอร์นยืนอยู่บนกำแพงบ้านริมทาง พูดพลางยิ้มแก้มปริ
"เฮ้ย! รีบอร์น อย่าล้อเล่นแรงๆอย่างนี้สิเฟ้ย" สึนะเริ่มโมโห
"ไม่ได้ล้อเล่นเฟ้ย!!!" พูดจบรีบอร์นก็ยิงปืนใส่สึนะ
"ปัง!!!"
คราวนี้ยิงเฉียดปลายหูขวาสึนะไปนิดเดียวเอง
"นู๋กัวแย้ว!!!"
"ดีมาก สึนะ" รีบอร์นยิ้มแก้มปริ
"พรุ่งนี้จะได้เตรียมตัวไปเลยไงหล่ะ"
เสียงอันตรายมาแล้วครับท่าน
"คุณพี่ของเคียวโกะ!!!"
"ใช่แล้วสึนะ พรุ่งนี้นายต้องไปเข้าค่ายชมรมไงหล่ะ"
"ห๊า!!!" ทั้งสึนะ โกคุเทระ และยามาโมโตะอุทานพร้อมกัน
"มาห้ง มาหะ อะไรเล่า นายก็อยู่ชมรมมวยไม่ใช่เรอะ! ว่าแต่พวกนายสองคนจะ ห๊า!!! ด้วยทำไมเล่า โดนเฉพาะไอ้เจ้าหัวปลาหมึกเนี่ย" เรียวเฮเริ่มไปหาเรื่องโกคุเทระ
"ว่าไงนะไอ้หัวกอหญ้า"
"พูดไม่รู้เรื่อง สงสัยต้องพูดด้วยหมัดซะแล้ว"
"เอ้อ เข้ามาเล้ย"
"เงียบๆกันหน่อยเฟ้ย!!!"
พระอาจารย์แปร๋นๆออกมาอีกแล้วครับท่าน
"โอ้ท่านพระอาจารย์ สวัสดีครับ" เรียวเฮพูดทัก
"ตาแก่ประหลาดอีกแล้วเรอะ" โกคุเทระหยุดขว้างระเบิดแล้วหันมามอง
"แงะ ไม่มีใครรู้เยย ว่ามันหน่ะรีบอร์นเฟ้ย" สึนะคิดในใจ
"ที่ข้ามาวันนี้เพื่อมาคุยเรื่องเข้าค่ายพรุ่งนี้ไงหล่ะ" พระอาจารย์พูดพลางยักไหล่
"ครับ ตกลงแล้วว่าสึนะจะไปด้วยใช่มั้ย" เรียวเฮพูดแกมบังคับ
"เฮ้ย เจ้ารีบอร์นมันจัดการอีกแย้วใช้ม้าย ว่าแต่ไมแกเปลี่ยนชุดเร็วจัง" สึนะคิดในใจอีกแล้ว
"เงีบยแสดงว่าตกลงใช่มั้ย ดีมาก" เรียวเฮพูดเองเออเอง
"ฮาๆๆๆอะไรก็ไม่รู้ฮาดีแฮะ" ยามาโมโตะหัวเราะแทรกขึ้นมา
"พรุ่งนี้สอบซ่อมเสร็จแล้วไปเลย" เรียวเฮสรุป
......................................................................................................................................
ทั้งสามมาถึงบ้านของสึนะ และเริ่มติวกัน
"ข้อนี้ผมจะให้รุ่นที่ 10 ลองทำดูนะครับ" โกคุเทระ
"อะ เออ ได้"
"เอ๊า ยามาโมโตะ ไหนลองทำอีกข้อแซะ"
"อืม"
"ก๊าก ฮาๆๆๆ คุณแรมโบ้มาแล้วเฟ้ย!!!" แรมโบ้โผล่ออกมาจากหน้าต่างห้องสึนะ ส่งเสียงดังหนวกหู
"เงียบเฟ้ยเจ้าวัวบ้า" รีบอร์นที่อยู่คุมสึนะจัดการแรมโบ้ด้วยหมัด
"ผัวะ!!!"
แรมโบ้หล่นลงไปข้างล่าง
"โหดอิบอ๊ายเยย" สึนะที่มองดูเหตุการณ์มาตลอดคิดในใจ
"เอ๊าต่อเลย แค่เจ้าแรมโบ้ไม่ครนามือชั้นหร้อก" รีบอร์นพูดยิ้มแก้มปริ
หลังจากนั้นพวกสึนะก็เรียนกันต่อจน 2 ทุ่ม ยามะโมโตะ ก็ขอกลับบ้าน
"เฮ้ย ยามาโมโตะจะกลับแล้วเรอะ" โกคุเทระเหล่มองยามาโมโตะลอดผ่านแว่นสายตาของเขา
"อืม ไปช่วยพ่อเก็บของที่ร้านหน่ะ โทษที่นะ"
"งั้นผมกลับด้วยดีกว่า รุ่นที่ 10 ครับ ขอโทษครับผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"
"อะ อืม ได้" สึนะตอบ
....................................................................................................................................
และวันสอบซ่อมก็มาถึง การสอบเป็นไปได้ด้วยดี สึนะกับยามาโมโตะทำได้ผ่านหมด ทั้งสองเดินกลับบ้านพร้อมกัน
"โอ้ สวัสดีสึนะ" เรียวเฮแบกเป้ใบใหญ่ ท่าทางจะหนัก
"คุณพี่!!!" สึนะอุทาน
"ไปได้แล้วรถบัสรออยู่เลยนะ"
"แต่ว่าผมยังไม่ได้เตรียมของเลยนะ"
"ไม่ต้องหรอกเพราะพระอาจารย์ช่างรู้ใจเตรียมของของสึนะมาให้แล้วหล่ะ"
"งั้นฉันไปหล่ะนะสึนะ ขอให้สนุกนะ" ยามาโมโตะพูดลา
"เอาหล่ะไปกันได้เลย!!!" เรียวเฮลากสึนะไปขึ้นรถ
รถบัสวิ่งผ่านโค้งไปมา ซ้ายทีขวาที ทำเอาสึนะเมารถ อ้วกแตกไปหลายรอบ
"เอ๊าเตรียมตัวเตรียมใจไว้ได้เลย" เรียวเฮพูดโพล่งขึ้นมา
รถจอดสนิท เหล่าสมาชิกชมรมมวยต่างลงออกจากรถรวมทั้งสึนะด้วย
"เอ๊า ขนของของตัวเองไปเลย"
สถานที่ๆใช้เข้าค่ายนั้นเป็นวัดโบราณ ที่ถูกล้อมรอบด้วยป่าสนขนาดใหญ่ บรรยาการวังเวงพิกล สึนะเริ่มกลัวขึ้นมา
"อย่างนี้น่าจะมีผีเนอะ"
พระอาอาจย์แปร๋นแปร๋นอีกแล้ว
"นี่ รีบอร์น ยังจะตามมาอีกเรอะ" สึนะพูด
"เค้าเล่ากันว่าที่บ่อน้ำเก่ามีผู้หญิงตกไปตายด้วยเนอะ พอตกกลางคืนจะมีคนเห็นมือโผล่ขึ้นมาจากบ่อหล่ะ แล้วมือมันก็ค่อยๆยาวขึ้นมาเรื่อยๆ" รีบอร์นเริ่มเล่าเรื่องผีให้สึนะฟัง
"เฮ้ย ไม่ต้องมาขู่กันเลย" สึนะไม่เชื่อแต่ตัวเองก็ทำท่ากลัว
"อย่างที่พระอาจารย์พูดแหละ ทุกปีมีคนโดนหลอกประจำ" เรียวเฮที่ยืนฟังอยู่พูดโพล่งออกมา
"อืมๆ ใช่" ทุกๆคนในชมรมตามพูดเป็นเสียงเดียวกัน
"เพราะฉะนั้น ทุกคน ห้ามไปที่บ่อน้ำนั้นเป็นอันขาด เข้าใจมั้ย!!!" เรียวเฮพูดสั่งคนในชมรมทุกคน
"คร้าบ!!!"
เวลาช่างผ่านไปเร็วนักไม่ทันไรก็กลางคืนซะแล้ว เรียวเฮแบ่งกลุ่มคนในชมรมเพื่อแบ่งที่นอน
"เอ๊า !!! นอนห้องละ 10 คนนะ ใครมีปัญหาอะไรก็มาบอกได้ ถ้าแบ่งเรียบร้อยแล้วก็มารวมตัวกันที่ลานวัดนะ" เรียวเฮกล่าวกับสมาชิกในชมรม
"คร้าบ!!!" ทุกคนขานตอบพร้อมกัน
เมื่อแบ่งที่นอนเรียบร้อยทุกคนก็มารวมตัวที่ลานวัดตามคำสั่งของเรียวเฮ
"ชั้นเรียกมาตอนนี้ก็เพื่อที่จะบอกตารางการฝึกของวันพรุ่งนี้นะ พรุ่งนี้เวลา ตี 5 ให้มารวมกันที่นี่แล้ววิ่งรอบป่าจนถึง 6 โมงเช้า เข้าใจมั้ย!!! "
"ห๊า!!! ให้วิ่งรอบป่าเหรอครับ" หนึ่งในสมาชิกชมรมพูดโพล่งขึ้นมา
"ใครไม่ทำตามก็กลับไปเล้ย!!!" เรียวเฮขู่
โอ้ เผด็จการจริงๆ เลย -*-
"ตกลงคร้าบ!!!" ทุกคนในชมรมขานเป็นเสียงเดียวกัน
"เข้าใจแล้วก็ไปนอนซะ"
สึนะได้ที่นอนรวมกลุ่มปี 2 พอสึนะเข้าไปในห้อง เสียงซุบซิบก็ดังขึ้นทันที
"เฮ้ย นั่นมันเจ้าห่วยสึนะ ห้อง A นี่หว่า"
"เออ ใช่จริงด้วยแฮะ"
"หมั่นไส้มันตั้งแต่ตอนกีฬาสีโรงเรียนแล้วเฟ้ย"
"เอางี้มั้ย เราแกล้งมันดีมั้ย"
"เออ ดีมาก!!!"
"นี่ๆ นาย สึนะโยชิ ห้อง A ใช่มั้ย" หนึ่งในกลุ่มนั้นเรียกสึนะ
"เออ ครับ" สึนะตอบ
"รุ่นพี่ซาซางาวะ บอกว่าอยากคุยกับนายอะ"
"ผมเหรอ"
"อืมใช่ รุ่นพี่เค้าให้ฝากมาบอกอะ เค้านัดนายให้ไปเจอกันที่บ่อน้ำเก่าหลังวัดหน่ะ"
"เออ แต่ที่นั่นมันผีดุ ไม่ใช่เหรอก๊าบ" สึนะตอบพลางหน้าเสีย
"แต่รุ่นพี่เค้าสั่งมายังงี้อะทำไงได้ ไงๆ นายก็ไปเถอะ เดี๋ยวรุ่นพี่แกจะว๊ากพวกเราเอา"
"อืม"
สึนะวิ่งกระหืดกระหอบไปที่บ่อน้ำ ภายในใจก็คงภาวนาไม่ให้เจอของดีเข้า
"แงะ แล้วคุณพี่หล่ะ" สึนะหน้าซีด
นี่เราคงโดนแกล้งอีกแล้วใช่มั้ย!!!
"บรู๊วๆๆ" เสียงหมาหอนแว่วมาแต่ไกล สึนะวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต จนไปชนอะไรบางอย่างเข้า
"พลั่ก!!!"
สิ่งที่สึนะชนคือ คนที่บอกให้สึนะไปหาเรียวเฮนั่นเอง คนๆนั้นหน้าซีดร้องเอะอะโวยวาย
"เหวอ ผีหลอก!!!"
"เอ๋"
มือเย็นๆ คว้าไหล่ของสึนะไว้ แล้วดึงอย่างแรงจนเขาล้มลง
"ว๊าก!!!" สึนะโวยวายเสียงดัง
มือนั่นยังคงลากสึนะไปเรื่อยๆ โดยที่สึนะก็หมดแรงขัดขืน
และมือนั่นก็ผ่อนแรงลงมาหยุดที่หน้าบ่อน้ำเก่า สึนะพยุงตัวขึ้น และแล้วเขาก็เห็น...
หญิงสาวอายุประมาณ 14-15 ยืนอยู่บนขอบบ่อ ผมน้ำตาลยาวประบ่า เธออยู่ในชุดวันพีชสีขาวเข้ากับผิวขาวเนียนของเธอ รอยยิ้มบางๆปรากฎบนใบหน้าของเธอ
"ชั้นดีใจจริงๆ ที่มีคนที่ติดต่อกับชั้นได้" หญิงสาวพูดกับสึนะ
"เอ๋ เธอพูดเรื่องอะไรอะ"
"ชั้นเป็นญาติห่างๆ ของเธอนะ สึนะคุง" เธอพูดพลางยิ้ม
"ไม่จริงใช่มั้ย เธอคือ..." สึนะอิ้ง
"ใช่แล้วค่ะ สึนะคุง ชั้นคือ ลูกสาวของป้าเธอไงหล่ะ"
"แต่ว่า เธอตายไปแล้ว"
"ค่ะ"
"จ๊าก!!! งั้นก็ผีหน่ะสิ" สึนะหน้าซีด เจ้าตัวรีบเผ่น
"หยุดก่อนสึนะ"
เสียงคุ้นหูดังมาแต่ไกล
รีบอร์นนั่นเอง!!!
"เอ๋ รีบอร์นทำไมมาที่นี่เนี่ย!!!" สึนะร้องโหวกเหวก
"เงียบๆหน่อยเฟ้ย!!!"
"โป๊ก!!!"
รีบอร์นบะเหงกใส่สึนะ
"โอ๊ย!!!" สึนะเอามือกุมหัว
"เธอบอกสึนะไปสิ" รีบอร์นหันไปคุยกับผีสาว
"คือว่า... ชั้นชอบ เออ... คุณเรียวเฮมากๆเลยค่ะ" ผีสาวเขินหน้าแดง
"ชั้นได้พบกับคุณเรียวเฮเมื่อ 2 ปีที่แล้ว ตอนที่ชั้นมาเที่ยวที่นี่ คุณเรียวเฮเค้าก็พาสมาชิกชมรมมวยมาเข้าค่ายที่นี่ค่ะ แล้วที่นี่ชั้น...ก็ตกหลุมรักคุณเรียวเฮเข้า ก็เลยมาแอบดูตอนเค้าวิ่งฝึกตอนเช้าตรงหลังบ่อน้ำ แต่ทำอีท่าไหนก็ไม่รู้ ชั้นตกลงไปในบ่อน้ำตายเลยค่ะ" ผีสาวยิ้มเขินๆ
"ชั้นเลยอยากจะขอร้องสึนะคุง ไม่ใช่สิ วองโกเล่ รุ่นที่ 10 ขอยืมร่างให้ชั้นสิงไปสารภาพรักหน่อยได้มั้ยค่ะ"
"อะ เออ อะไรเนี่ย งง หมดแล้ว" สึนะทำหน้างง
"ไม่ต้องมางงเลยเฟ้ย!!! หากนายไม่ทำเธอก็ไม่ไปผุดไปเกิด วนเวียนหลอกคนไม่เลิกแน่" รีบอร์นพูด
"อะ เออ.......เอางั้นก็ได้แต่แค่แปบเดียวนะ" สึนะตอบ
"ขอบคุณค่ะ"
"เตรียมตัวเตรียมใจไว้ได้เลยสึนะ ชั้นจะได้ลองกระสุนใหม่ด้วย" รีบอร์นพูดพลางหยิบปืนขึ้นมา จ่อยิงไปที่สึนะ
"ปัง!!!"
เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหว สึนะล้มลงกับพื้น
....................................................................................................................................
ความคิดเห็น