ศึกข้างแรม

ลำดับตอนที่ #1 : ความช่วยเหลือ

"ข้าว่าป่านนี้พวกหม่าคงบุกเข้าไปพังเมืองเสียราบแล้วล่ะมัง"

             "ยังไงเราก็ต้องไปตามคำสั่ง ต่อให้ไปแล้วพบเพียงซากของเมืองก็ตาม แต่ข้าก็ยังหวังอยู่ว่าพวกเราจะไปทัน"

             น้ำเสียงของขุนอินทราเทพเจือด้วยความเศร้าอยู่บ้าง แม้ว่าลักษณะของประโยคที่พูดออกมานั้นยังแสดงถึงความมุ่งมั่น

          "ทำไมเขาถึงแจ้งไปยังเมืองหลวงช้าเหลือเกิน รอจนพวกหม่ามันมาล้อมเมืองเสียทุกด้านแล้วจึงค่อยแจ้งข่าวมา  แต่ข้าก็ว่าน่าแปลกอยู่นะท่านขุน  ว่าทำไมทางเมืองนนท์ถึงยังสามารถส่งข่าวออกมาได้หากพวกหม่าได้ทำการปิดล้อมเมืองเสียหมดแล้ว"

            หมู่มั่นทหารกล้าของกองทัพขึ้นชื่อในเรื่องเพลงดาบ และ น้ำใจอันเด็ดเดี่ยวหาผู้เปรียบได้ยาก  ตั้งข้อสังเกตขึ้นกับท่านขุนผู้บังคับบัญชาการศึกซึ่งมียศศักดิ์สูงกว่าผู้หมู่นี้อยู่มาก แต่ประสบการณ์การรบนั้นหาได้เพียงเศษเสี้ยวของยอดหัวหมู่ผู้นี้

            "ข่าวแจ้งว่าพวกหม่ายังคงเปิดช่องทางไว้ด้านทิศตะวันตก ซึ่งช่องทางนี้แหละคงเป็นช่องทางที่ฝ่ายเมืองนนท์ลอบออกมาส่งข่าว และ การที่พวกเราจะเข้าไปช่วยเหลือเมือง ก็น่าจะอาศัยช่องทางนี้เหมือนกัน"

             ขุนไวยฤทธิ์ซึ่งเป็นอีกหนึ่งในขุนพลที่เป็นผู้นำของกองกำลังที่เดินทางอยู่กองนี้  พูดแทรกขึ้นมาเบื้องหลังระหว่างการสนทนาของขุนอิน กับ หมู่มั่น แต่นั้นก็สอดคล้องกับเรื่องที่นักรบทั้งสองคนนี้กำลังกล่าวถึงกันอยู่ระหว่างการเดิน

              "พิกลแท้ ทางด้านตะวันตกเป็นทิศที่เราจะเข้าสู่เมืองได้โดยตรงเชียว"

               "เหมือนกับเปิดทางล่อให้เราเข้าไปในเมือง"   ขุนอินดูจะเข้าใจในความหมายที่หมู่มั่นกำลังพูดถึง จึงพูดสรุปความเอาเสียก่อน

               "ข้าว่ามันอาจจะเกรงว่าหากยังปิดล้อมด้านตะวันตกของเมืองอยู่ หากกองทัพของเราเดินทางไปถึง พวกมันจะกลายเป็นถูกขนาบด้วยทหารฝ่ายเราทั้งสองด้านไปเสียฉิบ"

               "ดั่ง sandwich"

               "แซน-วิด"

               หมู่มั่นเอ่ยทวนชื่อขนมฝรั่งที่ขุนไวยอ้างถึงด้วยความสงสัยยิ่งไปกว่าการที่ทำไมพวกหม่าจะต้องเปิดเมืองไว้ด้านหนึ่ง

              ขุนศึกผู้มีความรู้เกี่ยวกับตะวันตกค่อนข้างมากผู้นี้จึงจำเป็นต้องรีบแถลงไขก่อนหน้าที่ท่านหัวหมู่ฝีมือเยี่ยมจะถอดใจไปเสียก่อนจะได้รบกัน

              "มันเป็นขนมชนิดหนึ่งของพวกฝรั่งจะมีไส้เป็นพวกเนื้อสัตว์หรือผลไม้อยู่ตรงกลาง และก็มีแผ่นแป้งประกบทั้งสองด้าน"

    "อืม… ท่านขุนเข้าใจเปรียบดีแท้"

               "แต่หากพวกมันปล่อยให้เราเข้าไปในเมืองกันก่อนแล้วค่อยทำการปิดล้อม คราวนี้พวกมันก็จักได้เปรียบ และพวกเราก็จะกลายเป็นไส้ของซาลาเปาไป"

               "ซา-ลา-ปาว" หมู่มั่น  (*-*)

"เป็นขนมของพวกคนจีน จะเป็นแป้งปั้นทรงเกือบกลม แล้วก็มีเนื้อสัตว์ หรือพวกถั่วเป็นไส้อยู่ภายในแป้งก้อนนั้น"

ขุนอินอ้างถึงขนมที่ตนเองรู้จักขึ้นมาบ้าง เพื่อความไม่น้อยหน้าขุนไวยสหายสนิท

"ผลัดกันเป็นไส้กันเลยเทียว"

หมู่มั่นสรุปความปิดท้าย ทำให้ทั้งสามคนหัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน  การรบครั้งนี้กลายเป็นขนมไปเสียแล้ว

                 "แต่ถ้าหากซาลาเปามีไส้มากเกินไป  มันก็จะแตกออกและไส้ของมันก็จะทะลักออกมาได้"

"แล้วพวกมันจะรู้ได้อย่างไรว่าซาลาเปาใบนี้จะมีไส้ที่มันสามารถห่อหุ้มไว้ได้หมด"

 หลังจากจบประโยคที่เป็นข้อสังเกตของขุนไวยและขุนอิน ทั้งสามนักรบก็ต่างเงียบงันกันไป เป็นเรื่องที่สามารถคิดต่อไปได้ไม่ยากเลยว่าทำไมนักรบทั้งสามนี้จะต้องมีความกังวลใจ และความวิตกที่ปรากฎบนใบหน้าของพวกเขาก็คงจะไม่เกี่ยวกับขนมของชาติใดๆอีก ความกังวลอันนั้นน่าจะเกิดมาจากความสงสัยที่ว่าพวกหม่ารู้ได้อย่างไรว่ากองทัพจากเมืองกรุงนั้นจะมีจำนวนไม่มากนัก จนกล้าที่จะปล่อยให้กองกำลังของฝ่ายที่เข้ามาช่วยเหลือนี้ได้มีโอกาสผนึกกำลังกับกองกำลังของเมืองนนท์เสียก่อน แล้วถึงค่อยทำการโจมตีในทีเดียว

"พวกเราจะเดินดุ่ยเข้าไปตามที่มันวางแผนเอาไว้เลยหรือท่าน"

ขุนอินกับขุนไวยต่างมองหน้ากันเป็นเชิงตั้งคำถาม

แต่แท้ที่จริงแล้วทั้งสองขุนนี้ก็ต่างมีคำตอบของตัวเองอยู่ในใจ

                  "เจ้าคงอยากให้เราบุกทันที"   ขุนไวยพูดแทนความในใจของเพื่อน
                  "ถ้าเจ้าคิดว่ามันเสี่ยงเกินไป เราค่อยวางแผนกันก่อนก็ได้ น่าจะยังทันการณ์  แต่เราคงจะประชิดเมืองในตอนพลบค่ำพอดี ทางเลือกคงมีไม่มาก"

 "ทางเลือกที่มีน้อยนั้นยังคงมีอยู่ ถ้าหากเจ้าจะชะลอฝีเท้าลงบ้าง และ ข้าก็คงจะเชื่อว่าเจ้าพร้อมที่จะวางแผน"

ขุนอินหยุดการก้าวเดิน  ทั้งกองทัพที่เดินตามเขาจึงต้องชะลอความเร็วลงแล้วค่อยๆหยุดลงทั้งหมด

                "เราจะพักกันตรงนี้ก่อน"

                 ขุนอินหันไปบอกทหารคนสนิทให้ช่วยป่าวประกาศต่อไป เสร็จแล้วจึงหันกลับมาพูดกับทั้งขุนไวยและหมู่มั่นอีกครั้ง

                  "ทีนี้เราคงมีเวลาปรึกษากันได้บ้างล่ะ"

           
  ……………………………………………………………