คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter 2
Chapter 2
“ให้ตาย บ้านนายนี่นอกจากคอมแล้ว ไม่มีอย่างอื่นที่ใช้ประโยชน์ได้เลยหรือไง!”โชอาโวยวาย เธอกำลังหงุดหงิดที่อะไรๆไม่ได้ดั่งใจ เธอถามหากระดาษ ที่นี่ไม่มี... ปากกา...ที่นี่ไม่มี... จะอะไรก็ไม่มีหมดนั่นแหละ
มีแค่คอมอย่างที่โฆษณาจริงๆ = =;;
“ก็ไม่รู้อ่ะนูน่า ปกติพวกผมไม่ค่อยได้ทำงานแบบนูน่าซะหน่อย”จงกุกไหวไหล่ช่วยไม่ได้ เขายกมือขึ้นเกาหัวพร้อมกับส่งสายตาขอโทษมามองฉันอย่างรู้สึกผิด
เออ..ฉันไม่โทษเขาหรอก เข้าใจอยู่ว่าพวกผู้ชายน่ะไม่เคยเตรียมอะไรแบบนี้ไว้ให้พร้อมหรอก
แฟนฉันก็เป็น..
ช่างหัวจุนฮงมันก่อนเถอะตอนนี้ แก้ปัญหาแปบ
“งั้นเราไปซื้อกันก่อนดีกว่าไหม? แล้วค่อยมาทำ”
“เราต้องไปอยู่แล้วล่ะ แต่ตอนนี้ฉันหิวแล้ว บ้านนายมีอะไรกินบ้างอ่ะจงกุก”โชอาบ่นงุบงิบพลางเดินลากขาเข้าไปทางห้องครัว พวกเด็กๆสามคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก เกี่ยงกันเป็นคนไปห้ามโชอา
เดาว่าไม่ครัวรก ก็ไม่เหลืออะไรให้กินชัวร์ -_-
“น..นูน่า ไปหาอะไรกินข้างนอกกันดีกว่าเหอะ”สุดท้ายจีมินก็ยอมเสี่ยงตายเป็นคนพูดขึ้น เขาย่องไปข้างหลังโชอา กะจะดึงแขน ทว่าเจ้าตัวหันกลับมาเห็นก่อน
“เปลือง กินนี่แหละ”โชอาคว้าประตูตู้เย็นเปิดออกก่อนจะ...
“ย๊า!!!! นี่มันอะไรเนี่ย!!”
กลิ่นเน่าๆโชยหึ่งออกมาจากตู้เย็น ฉันรู้สึกเหมือนอาหารที่กินไปทั้งหมดมันกำลังจะขย้อนออกมาทางเดิมยังไงชอบกล รีบยกมือขึ้นปิดปาก อั้นไว้ไม่ให้อ้วกพุ่ง
นี่มัน...ตู้เย็นในตำนาน = [ ] =
ปัง!!
จีมินผู้กล้ารีบปิดประตูสู่ขุมนรก(?)ลงก่อนจะมีใครตาย เขาเองก็ถึงกับเหงื่อแตกพลั่ก รีบกอบโกยออกซิเจนเสียงดังฮักๆราวกับคนเพิ่งรอดชีวิตจากการกู้ระเบิดมา
“บอกแล้วไงว่าไปหาอะไรข้างนอกกินกันดีกว่า นูน่าชอบกินของเน่าหรือไง...”
“ย๊า! จงกุก!! ตู้เย็นบ้านนายนี่มัน...”
“อย่าบ่นนะ”จงกุกชี้นิ้วใส่โชอาที่ถลึงตาอ้าปากสวด “ก็ไม่มีใครอยู่บ้านเป็นเดือนแล้วอ่ะ แม่เพิ่งโทรบอกให้กลับมาจากหอได้สามวันเอง”
“เฮ้อ..”ฉันสะบัดหัว ไล่กลิ่นที่ยังติดจมูกออก แต่มันกลับไม่ยอมหายไปง่ายๆ อ๊ากกก เหม็น!!!
“อ๊ะ นี่”มือขาวๆยื่นห่อลูกอมมาให้ ฉันเงยหน้ามองชูก้าที่ขยับปากไปมา ท่าทางจะกำลังเคี้ยวลูกอมอยู่ “ดมมันก่อนแล้วค่อยกินนะ หอมดี”
“อ่า”ฉันรับมาทำตามที่เขาบอก กลิ่นตอนนี้มันไม่ไหวจริง ถ้ายังทนดมกลิ่นควายอืดตายนี่ต่ออีกนิดได้เป็นลมแน่
ฉันจับปากถุงเปิดออก ยังเหลือลูกอมอยู่เยอะเลย แม้มันจะไม่ถึงครึ่งถุงก็เถอะ(พวกขายขนมนี่ก็หลอกขายอากาศผู้บริโภคแม่งทุกราย..) เอาถุงมาครอบปากกับจมูกแล้วสูดกลิ่นหอมหวานๆรสผลไม้รวมจากลูกอมเข้าไป
ซื้ดด สดชื่นเป็นบ้า
“ดีใช่ปะล่ะ”
“อื้อ”ฉันหยิบลูกอมจากห่อหนึ่งเม็ดออกมากิน ก่อนจะส่งทั้งถุงคืนให้ชูก้าพร้อมกับบอกขอบคุณเขาไปด้วย “ขอบใจนะ”
“เก็บไว้กินเหอะ”ชูก้าพูดเรียบๆ คำพูดของเขาอาจดูไม่ค่อยสุภาพเท่าไหร่กับคนอายุมากกว่าอย่างฉัน แต่น้ำเสียงของเขานั้นเป็นมิตรจริงๆ
ซึนเดเระสินะ... -..-
“แล้วนี่จะเอายังไงกันดี”โชอาถามขึ้น “จะไปซื้อของก่อนหรือจะไปกินข้าวก่อนอ่ะ”
“แกไปกินเหอะ เดี๋ยวฉันแยกไปซื้อของให้ มันจะได้เร็วหน่อยไง”ฉันเสนอ โชอาส่ายหน้า
“จะบ้าเหรอ ให้ฉันทิ้งแกไปนั่งกินข้าวสบายใจเนี่ยนะ แกไม่หิวหรือไง??”
ใครว่าไม่หิว ท้องร้องละคุณเธอ .___.
“งั้น...”ฉันหันไปมองเจ้าของบ้านที่จ้องฉันอยู่ก่อนแล้ว “ฉันขอยืมครัวหน่อยได้ไหม?? เดี๋ยวจะได้ไปซื้ออะไรมาทำกินที่นี่กัน”
“เอาเลยครับ”จงกุกยิ้มกว้าง แล้วก็มันเหือดลงนิดหน่อย “แต่นูน่าก็เห็นสภาพแล้วนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวจะช่วยเก็บให้เป็นการตอบแทนละกัน”ฉันยิ้มให้เขาบ้าง จงกุกดูอึ้งนิดหน่อยที่อยู่ๆก็มีอีบ้ามาเสนอตัวช่วยทำความสะอาดบ้านให้ฟรี “โชอา งั้นเธอไปซื้อของใช้นะ แล้วเดี๋ยวฉันจะไปหาของกินมาทำ เธอทนหิวได้ใช่ไหม??”
โชอาพยักหน้า “เดี๋ยวหาอะไรรองท้องก่อนก็ได้”
“งั้นเราไปกันเหอะ”
“แล้วพวกเราล่ะ??”ผู้ชายสามคนที่ถูกลืมชั่วขณะท้วงขึ้นตามหลังฉันกับโชอาที่เดินออกมา
“รออยู่นี่ไง”โชอาตะโกนตอบกลับไป แต่ดูเหมือนพวกเขาจะแกล้งไม่สนใจที่เธอพูดเลย จีมินเดินไปโอบไหล่โชอาเนียนๆ
“นูน่าต้องใช้รถนะ แถวนี้ไม่มีร้านขายของอะไรสักอย่าง อุ๊บ”แล้วเขาก็ถูกศอกกระทุ้งเข้าเต็มๆพุงฐานที่ทำหน้ากวนตีนโชอาเกิน .___.
“รถนายอยู่นี่เหรอจีมิน??”
“เปล่า ของผมอยู่บ้านแรปม่อน ชูก้าไปรับมา”จีมินบุ้ยหน้าไปทางน้องชายโชอา
“ดี ชูก้า นายมากับฉัน จงกุกฉันฝากนายพาชินยูไปทีนะ ส่วนจีมิน..นายรออยู่นี่แหละ”
“เรื่องไร!!”ชูก้าร้องเสียงดัง ควักกุญแจรถโยนให้จีมินที่รับมันได้พอดิบพอดี พวกเขาขยิบตาให้กันอย่างขี้เล่น เห็นแล้วน่าตบ และยิ่งประโยคถัดไปนี่ทำเอาโชอาถึงกับชักสีหน้า “ผมไม่ไปกับนูน่าหรอก เบื่อขี้หน้าจะตายแล้ว”
“กุกกี้ เราไปรถนายกันเหอะว่ะ”ชูก้าเดินตัวปลิวนำออกไป จงกุกยิ้มร่าเริงคว้ามือฉันแล้วลากตามไปด้วย
เฮ้ยๆ...นี่ไม่ได้จะข้ามถนนนะ..มาจับทำไม...
เขินฟันกระต่ายนะเว้ย =///////////=
Zelo part
โอ้หนอแฟนพี่ที่เคยดี ตอนนี้มีใครใหม่...
เธอทำกับฉันเยี่ยงนี้ได้อย่างไรชินยูววว TOT
ผมแอบส่องร่างเล็กที่ครองตำแหน่งแฟนของผมเดินกระหนุงกระหนิงช่วยกันเลือกวัตถุดิบสำหรับทำอาหารอยู่กับไอ้จงกุก เด็กบังทัน รู้สึกเหมือนมีมีดมากรีดอกแล้วกระชากเอาหัวใจไปชิบเป๋ง ไอ้ท่าทางเหมือนคู่เพิ่งแต่งงานกันน่ะมันอะไรกันครับตอบ!!!
ออมม่าครับ จุนฮงช้ำจัยส์เหลียเกิลล์...
ยิ่งไปกว่านั้น...ทำไมต้องเป็นเด็กของบังทันด้วย จุนฮงไม่เข้าจายยย
แต่ตอนนี้ผมทนเห็นภาพแฟนที่รักจุ๊กจิ๊กกับไอ้เด็กนรกนั้นไม่ได้อีกแล้ว
ลุย!!!
End zelo’s part
“ออกความเห็นบ้างเถอะว่าจะกินอะไร นี่ฉันคิดไม่ออกแล้วนะ”ฉันบ่นงุบงิบใส่จงกุก เขาทำหน้าที่เดินถือของให้ตามที่ฉันขอ เขาพองแก้มป่องอย่างใช้ความคิด(เฮ้งจิแบ๊วเพื่อ?) หันไปสะกิดชูก้าที่สวมฮู้ดดำทำตัวเป็นโจรมาขโมยปลา..
“กินไรดีอ่ะ”
“อือ...นี่”ชูก้าชี้ปลาที่นอนเดี้ยงอ้าปากที่เขาเอาแต่มองมันมาตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว ก่อนจะมองหน้าฉัน “รู้จักแกงส้มปะ?? อาหารไทยอ่ะ??”
“อื้อ รู้”ฉันพยักหน้าหงึกหงัก เลือดสาวไทยของแม่มีอยู่ครึ่งตัวฉันเลยนะเว้ย จะไม่รู้จักได้ไง...
ลืมไป เขาไม่รู้ว่าฉันเป็นลูกครึ่ง ขอโทษที่นินทาในใจค่ะ .___.
“เออ ฉันอยากกินแกงส้มกับปลานี่”ว่าจบชูก้าก็จับหางปลานั่นมาโยนใส่ตะกร้าฉันส่งๆแล้วก็ชักมือกลับไปไว้ในกระเป๋าฮู้ดตามเดิม ฉันมองการกระทำของเขาด้วยแววตาไม่ค่อยจะพอใจนิดหน่อย มารยาทน่ะมีป๊ะ?? เอาของกินมาโยนเล่น เดี๋ยวแม่โบกดับแม่ง...
“แค่นี้คงพอแล้วล่ะเน๊อะ ไปกันเหอะ”ฉันก้มลงเช็คของในตะกร้าที่ห้อยอยู่กับแขนตัวเอง รวมไปถึงของที่จงกุกช่วยถืออยู่ ก่อนจะชวนพวกเขาที่เริ่มหันไปสนใจผักหน้าตาประหลาดๆกัน พร้อมกับหมุนตัวจะเดินไปจ่ายค่าปลาเป็นอย่างสุดท้าย
ปึก..
“โอ๊ะ”ฉันชนเข้ากับใครบางคนที่ยืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พอกำลังจะอ้าปากด่า เขากลับโพล่งขึ้นดักหน้า
“ชินยู!! ทำไมเธอมากับเด็กนี่!!!”
“อ้าว..จุนฮง”ฉันรีบเงยมอง ร่างสูงยืนทำหน้าบู้บี้จ้องจงกุกด้วยแววตาหาเรื่องที่แสดงออกโคตรจะนอกหน้า
“เธอนอกใจฉันเหรอ!!”เขาโวยวายเสียงดังจนคนรอบข้างเริ่มหันมาให้ความสนใจสถานการณ์รักสามเศร้าที่ไอ้แฟนบ้าเป็นคนประกาศ
“เป็นบ้าอะไรของนายเนี่ย”
“เธอนอกใจฉันใช่ไหม?? ทำไมล่ะ?? โกรธมากเหรอ?? บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้ขอเบอร์เพื่อนเธอซะหน่อย ฮยองเขาบอกให้ฉันขอให้ ทำไมเธอต้องประชดฉันแบบนี้ด้วย แล้วยังเป็นเด็กบังทันอีก นี่! ฉันเจ็บนะรู้หมายยย TOT”บทละครคร่ำครวญที่ดูเหมือนจุนฮงจะซ้อมมันมาเป็นอย่างดีถูกพ่นพรวดออกจากปากเขา ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ รีบยกมือปิดปากเขาก่อนที่จะได้ทำให้เรื่องมันน่าอายมากไปกว่านี้ กวาดสายตามองเกาหลีมุงที่รีบหันหนีไปสนใจกับสิ่งที่ตัวเองทำตั้งแต่แรก
“นายทำบ้าอะไรของนายเนี่ยจุนฮง!!”เมื่อไม่ถูกสายตาหลายคู่รุมจ้องแล้ว ฉันปล่อยมืออกจากปากเขามากอดอกแทน กระชากเสียงถามอย่างหงุดหงิด เกิดปัญญาอ่อนอะไรขึ้นมาอีกวะเนี่ย??
“ก็เธอมากับไอ้เด็กนี่ แถมยังจู๋จี๋กันยังกับเป็นผัวเมียเพิ่งแต่งงานใหม่อีก นี่ไอ้จงกุก ไม่รู้หรือไงว่านี่แฟนฉัน”พอหาเรื่องฉันไมได้ จุนฮงก็เบนเข็มไปหาจงกุกแทน เขามองหน้าจุนฮงนิดหน่อย ขยับปากคล้ายจะตอบแต่กลับถูกชูก้าสะกิดให้เงียบไว้และกระซิบกระซาบอะไรกันสักอย่าง จงกุกจึงยืนเงียบและกลายเป็นชูก้าที่เดินมาเผชิญหน้ากับจุนฮงแทน
แต่..ไอ้สายตาน่ากลัวของพวกเขานั่นมันอะไรกันวะ...
“แกก็มาด้วยเหรอวะ??”จุนฮงคงรู้จักชูก้าอยู่แล้ว เขาคงไม่ทันสังเกตเห็นว่าเป็นชูก้าเพราะฮู้ดที่ชูก้าสวมแน่ๆ
“นี่แฟนนายเหรอ?”ชูก้าถามเรียบๆด้วยน้ำเสียงโทนปกติของเขา ฉันไม่ค่อยจะแปลกใจเท่าไหร่กับคำพูดที่ไม่สุภาพของเขา ขนาดฉัน เขายังไม่เรียกว่านูน่าเลย.. เดาว่าคนที่ไม่ค่อยถูกขี้หน้าอย่างจุนฮง อย่าหวังเลยว่าเขาจะยอมพูดคำว่าฮยองออกมา
ทำไมฉันถึงรู้ว่าเขาไม่กินเส้นกัน??
ไม่รู้ก็โง่สิคะ...ก็ไอ้จุนฮงมันแสดงออกเด่นซะขนาดนั้นว่าไม่ชอบจงกุกที่เป็นพวกบังทัน ฉะนั้นชูก้าที่เป็นเพื่อนกับจงกุกก็น่าจะเป็นเด็กบังทันด้วย
แต่..บังทันคืออะไรนี่ฉันไม่รู้ว่ะ .__.
“อ้อ..”ชูก้าเหลือบตามามองฉันพร้อมกับแสยะยิ้มที่ทำเอาขนลุก ก่อนจะได้ถามว่าพวกเขาเป็นอะไรกัน ร่างของฉันก็ถูกดึงเข้าไปหาชูก้าโดยไม่ทันตั้งตัวก่อนจะ...
จุ้บ!
ชูก้าประกบริมฝีปากลงมาบดขยี้ริมฝีปากของฉันต่อหน้าจุนฮงที่ยืนทำหน้าเหวอ ขนาดจงกุกยังอ้าปากค้าง คิดไม่ถึงว่าชูก้าจะทำกับฉันแบบนี้
ไอ้เหรี้ยลลลลลลลลลลล!!! จ..จูบเหรอ ; [] ;!!!
สติฉันหลุดปลิวลอยไปพร้อมๆกับที่จุนฮงกระชากตัวฉันออกจากชูก้าภายในเวลาไม่ถึงสองวิที่ฉันถูกจูบ หมัดหลุนๆกระแทกเข้าหน้าชูก้าจนเขาล้มลง จุนฮงปราดเข้าไปคร่อมหมายจะซ้ำ แต่กลับถูกเท้าของชูก้ายันออกมา เจ้าตัวลุกขึ้นจากพื้นแทบจะในทันที ทั้งคู่ตั้งหลักได้ก็เข้าซัดแลกหมัดกันนัวเนีย
เสียงหมัดกระทบเนื้อดังพลั่กๆลากความคิดของฉันกลับเข้าตัว ฉันสะบัดหัวไล่ความมึน เรียกให้จงกุกช่วย เขากลับยืนมองสองคนนั้นนิ่งๆ บอกผ่านการกระทำว่าไม่ขอยุ่งอะไรด้วย ฉันมองซ้ายขวาหาทางหยุดหมาบ้ากัดกันสองตัวนี้
โอ้ย!! แถวนี้ไม่มีอะไรเข้าท่าๆเลยหรือไงวะเนี่ย!!
โอ๊ะ!! นั่นถังขยะ!!
ฉันถลาไปคว้าถังขยะเล็กๆสองใบที่วางอยู่ข้างกัน กะจังหวะที่จุนฮงกับชูก้าห่างออกจากกันเสี้ยววิ จัดการครอบมันใส่หัวทั้งคู่
“เฮ้ย!!”พวกเขาร้องขึ้นพร้อมกัน ฉันฉวยโอกาสที่ถังขยะยังทำดาเมจลากจุนฮงออกห่างจากชูก้าและยืนขวางระหว่างกลางไว้แทน
“มันเหม็นนะโว้ยชินยู!!”จุนฮงโยนถังขยะไปไกลๆ ประท้วงใส่เสียงดัง ฉันถลึงตามองด้วยความหงุดหงิด เขาก็ยอมหุบปากในฉับพลัน
“เหอะ”ชูก้าแค่นหัวเราะในลำคอเยาะเย้ยท่าทางหงอต่อฉัน จุนฮงเลยจะขึ้นอีกรอบ วุ่นวายถึงฉันที่ต้องรั้งตัวเขาไว้ แรงเยอะเป็นบ้าเลย ยังดีที่จงกุกมาช่วยฉันจับชูก้าไว้ ไม่งั้นฉันคงหยุดไอ้แรงยักษ์สองตัวนี่ไม่อยู่
“ต่อยกันทำบ้าอะไร?? ไม่อายคนหรือไงพวกนาย!!”ฉันแหกปากถามอย่างเหลืออด
“มึงจูบแฟนกู!!”จุนฮงยกนิ้วชี้หน้าชูก้า สีหน้าเคียดแค้นเกินจะบรรยาย อีกฝ่ายกลับทำหน้านิ่งไม่สะทกสะท้าน
เออดี...ดี...
กูจะบ้า..TOT
“แล้วไง”
“ไอ้เชี่ยนี่ ยังจะมาทำปากดีอีกนะ!”
“ยังน้อยไปนะ กูไม่พาแฟนมึงไปซั่มก็บุญหัวมึงละ”ฉันเบิกตากว้าง มองคนพูดคำแสลงหูบาดใจนั่น ไม่อยากจะเชื่อ ทำไมชูก้าถึงพูดแบบนี้กับฉันล่ะห๊า!!!!
“อยากตายมากใช่ปะมึง!”จุนฮงดันตัวฉันไม่ให้ขวางเขาเข้าไปตั้นหน้าชูก้าอีกรอบ ฉันออกแรงยึดเท้าไว้กับที่พร้อมกับดันจุนฮงไว้ด้วยแรงทั้งหมด
“ยิ่งมึงหวง กูยิ่งอยากได้เลยว่ะ”ชูก้ายืนยิ้มกว้าง ท้าทายจุนฮงที่เลือดขึ้นหน้าแทบจะคลั่งตายอยู่รอมร่อ ฉันได้แต่ดันเขาไว้ ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดอะไรออกไปดี
ประสาท...ประสาทจะแดก อ๋อย...
“เหอะ จะตายแล้วเหรอมึง ทีตอนล่อเด็กกูนี่ทำไมไม่เห็นเป็นงี้เลยวะ??”
อ้อ...
เก็ทละ...เข้าใจแล้วว่าทำไมชูก้าถึงทำแบบนั้นกับฉัน
ปัญหามาจากความเจ้าชู้ของแฟนฉันอีกแล้วสินะ...
“แล้วทำไมมึงไม่เก็บเด็กมึงไว้ดีๆล่ะ ปล่อยให้ออกมาเดินอ่อยกูทำไม?”จุนฮงไม่ยอมแพ้ โต้ตอบกลับไปบ้าง ไม่ได้สำนึกเลยว่าฉันยืนฟังเรื่องราวการผจญภัยในครั้งอดีตของเขาอยู่ด้วย “ไม่อยากจะบอกเลยว่ะ เด็กมึงน่ะเป็นคนเดินมาขอให้กูพาไปเองเลยด้วย หมายความว่าไงวะชูก้าอ่า?? น้ำยามึงไม่ดีเหรอ??”จุนฮงทำหน้าสงสัย(แต่โคตรน่าโดนกระทืบ)แล้วหัวเราะเสียงดังด้วยความสะใจที่ได้ทำชูก้าเดือดบ้าง ทั้งคู่ตั้งท่าจะเข้าหากันอีกรอบ ครั้งนี้ฉันปล่อยให้จุนฮงไปง่ายๆ จงกุกเห็นอย่างนั้นก็เอาตามฉันบ้าง เลิกจับชูก้าและถอยไปยืนดูเหมือนเดิม
ฉันคว้าเก้าอี้เหล็กพับขึ้นมาเควี้ยงใส่พวกเขาทั้งคู่ แรงปะทะทำทั้งสองคนร้องเสียงดัง ผละออกจากกันโดยอัตโนมัติ
“ชินยู!”
แหม..ทีงี้ละสามัคคีกันจริ๊ง -__-
“จะไม่เลิกบ้ากันใช่ปะ?? งั้นก็ฟัดกันเป็นหมาบ้าต่อไปละกัน จงกุกเรากลับกันเหอะ!!”ฉันฉวยมือจงกุก เดินกระทืบเท้าออกจากร้านนั่น ฝ่าคนที่มายืนมุงออกไป ไม่มีอารมณ์จะมาอายละตอนนี้
โกรธมาก...
ไอ้จุนฮง...แล้วมันยังมีหน้าพูดด้วยความภาคภูมิใจในวีรกรรมของมันอีกนะ...
ฉันจะไม่ทนอีกต่อไปแล้วโว้ย!!!
จุนฮงดอกอะแกร โคตรเบยยยย
ฮงก้าได้กันเองเหอะ เรานางเอกหนีไปกับกุกละบายส์ 555
T H E L U X . C O . T H '
ความคิดเห็น