อาคีริส

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

  เปรี้ยงๆๆๆ...   ทามกลางพายุฝนที่คตะนองอยู่รอบด้าน   อเล็กซ์เห็นกองทัพขนาดใหญ่  2 กองทัพ  ตังประจันหน้ากันอยู่
           
          "ฝัน ใช่สิเราต้องฝันไปแน่ ๆ"  อเล็กซ์พูดกับตัวเอง

ยังไม่ทันที่อเล็กซ์จะคาดคิดอะไร  กองบทัพทั้ง 2 กองทัพก็คืบหน้าเข้าหากันอย่างช้า  เสียงเครื่องจักร และหุ่นยนต์
ดังกระหึมจนไม่ได้ยินเสียงอะไร  อเล็กซ์ยัง งงอยู่เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา ถ้าฝันทำไมถึงเหมือนจริงขนาดนี้
ทันใดนั้นเองอเล็กซ์ได้ยินเสียง ๆ หนึ่ง ทำให้เขาตื่นขึ้นจากพะวังนึกคิด  "เฟี้ยว...."  เสียงจรวดนำวิถีวิ่งผ่านหัวของเขาไป
ยังไม่ทันที่จะนับหนึ่งถึงสิบ  เสียงระเบิดก็ดังกึกก้อง  ทัง 2 กองทัพจึงเปิดฉากสงครามกันขึ้น  เสียงของหุ่นยนต์ที่เขาต่อสู้กัน  เสียงระเบิดที่ดังอย่างต่อเนื้อง
เสียงทหารที่ร้องโหยหวนก่อนตาย  อเล็กซ์ร้องอย่างหวาดกลัว 

            "ไม่...เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องจริง"  อเล็กซ์หลับตาเพื่อจะไล่ภาพเหล่านี้ออกไป  แต่พอเขาลืมตาขึ้นกับเห็นระเบิดลูกหนึ่ง
พุ่งตรงเขามาหาเขา  อเล็กซ์ตกใจจนเหงื่อออก จะร้องให้ใครช่วยก็ไม่มีเสียงออกมา

            "พี่ ๆ ตื่นได้แล้ว นี่มันสายแล้วนะ"  เสียงของมีอาดังขึ้นที่ข้างกายของอเล็กซ์

อเล็กซ์สะดุ่งตื่นขึ้นมาทันที่  เหงื่อไหลเต็มใบหน้าและตามตัว  อเล็กซ์ค่อ ๆ มองไปรอบ ๆ ห้องอย่างช้า ๆ และมาสะดุด
ลงที่ใบหน้าของน้องสาวตัวเอง   จึงถอนหายใจอย่างโลงอก

          "พี่เป็นอะไรของพี่ ทำไมเหงื่อไหลเยอะจัง"  มีอาถามด้วยความสงสัยอยากรู้
          "พี่ไม่ได้เป็นไรหรอกแค่ฝันร้านนิดหน่อยนะ"  อเล็กซ์บอกกับน้องสาวของเขา
          "งั้นพี่รีบแต่งตัวและลงไปกินข้าวได้แล้ว  เดี๋ยวไปโรงเรียนสายหรอก"  มีอาบอกด้วยความเป็นห่วงแล้วจึงออกจากห้องไป
          "เราฝันอะไรไปเนี่ย"  อเล็กซ์คิดพร้อมกับอาบน้ำแต่งตัว

แต่ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งไม่เขาใจ  เพราะเขาฝันถึงเรื่องนี้มา 5 วันติดต่อกันแล้ว  ฝันแต่เรื่องเดิม ๆ ทั้ง ๆ ที่ก่อนนอนเขาก็ไม่ได้คิดอะไร

          "อเล็กซ์ลูกจะไม่ทานอะไรก่อนหรอจ๊ะ"  แม่ของอเล็กซ์ถามขึ้นเมื่อเห็นเขาเดินไปที่ประตู
อเล็กซ์จึงตื่นจากความคิด  สิ่งแรกที่เขารู้สึกคือตอนนี้เขาอยู่หน้าประตูแล้ว
         "ไม่ล่ะครับแม่  วันนี้ผหมสายแล้ว" อเล็กซ์ตอบ 
เขาเปิดประตูและเดินออกไปอย่างเงียบ ๆ

 ณ. โรงเรียนมัธยมสาธิตเซซุน  อเล็กซ์เขาเรียนเป็นปกติ  แต่สิ่งไม่ปกติที่เกิดขึ้นกับอเล็กซ์  และเขาก็ยังไม่รู้ตัว
ทุก ๆ ครั้งที่เข่ใช้ความคิดเขาจะทำให้ปากกาลอยขึ้นจากพื้นและหมุนอยู่กับที่

          "ว้าว....อเล็กซ์นายทำได้ไงเพื่อน" คีชร้องออกมาอย่างตื่นเต้นที่เห็นสิ่งที่อเล็กซ์ทำ
อเล็กซ์สะดุ่งตื่นจากการใช้ความคิด  เขามองหน้าเพื่อนอย่างงง
          "อะไร เราทำอะไรงั้นหรอ"  อเล็กซ์ถามคีชด้วยความแปลกใจ
          "ก็นายทำให้ปากกาลอยและหมุนโดยไม่ต้องจับไง" คีชบอก
          "จะบ้าหรอคีช  ใครจะไปทำแบบนั้นได้"  อเล็กซ์ตอบด้วยความหงุดหงิด 
เสียงออดหมดเวลาก็ดังขึ้นพอดี   อเล็กซ์เก็บของแล้วเดินจากไปโดยไม่มองเพื่อน 
             ในระหว่างทางที่เขากลับบ้าน  อเล็กซ์คิดในสิ่งที่เพื่อนเขาบอกมาตลอดเพราะสิ่งต่าง ๆ นี้เกิดขึ้นกับเขาบ่อย ๆ
อเล็กซ์ไม่ทันระวังเดินไปชนกับอันธพาลคนหนึ่งที่กำลังรวมกลุ่มกันรักแกเด็กอยู่
        
          "ขอโทษครับ  ผมไม่ทันระวัง"อเล็กซ์ขอโทษทันที่ที่เดินไปชนกับชายคนนั้น
          "โอ๊ะ โอ.... แค่ขอโทษแล้วจะหายกันหรอ  มันจะง่ายไปหน่อยมั้ง"  อันธพาลตอบกลับ
          "ผมไม่ได้ตั้งใจนี่ครับ และก็ขอโทษไปแล้วด้วย"  อเล็กซ์พูดเสียงแข็ง
          "ใช่  และพวกฉันก็ได้ยินคำขอโทษแล้ว  แต่ไม่ให้อภัยว่ะ" อันธพาลพูดพร้อมกับหัวเราะ
          "แล้วจะให้ผหมทำอย่างไร"  อเล็กซ์ถามขึ้นอีกครั้ง
          "ไม่ต้องทำอะไรหรอกไอ้หนู  แค่มาเป็นกระสอบทรายแทนไอ้เด็กที่หนี้ไปเมื่อกี้นี้ไง" 
ทันทีที่พูดจบอันธพาลก็ปล่อยหมัดขวาเข้าเต็มใบหน้าของอเล็กซ์   อเล็กซ์ไม่ทันตั้งตัวจึงล้มลงไปกองอยู่กับพื้น
ยังไม่ทันที่เขาจะรุกขึ้นยืนกลุ่มอันธพาลก็รุมเขามาทำร้ายนเขาทันที   ทั้งสายโซ่  เข็มขัด ไม้หน้าสาม 
ก็กระหน่ำลงมาใสเขา  สิ่งที่อเล็กซ์ทำได้คือนอนงอตัวเอามือกุมไว้ที่ศรีษะเพื่อกันการกระทบกระเทือนถึงสมอง
 
         "ช่วยด้วยอเล็กซ์ร้องออกมาแต่ไม่มีเสียง  "
ฮเล็กซ์ถูกทำร้ายอยู่อย่างนั้นจนรู้สึกว่าตัวเองทนไม่ไหว  ในชั่วขณะที่สติเริ่มหลุดลอย  รางกายขิงเขาเริ่มมีปฎิกิริยาขึ้น
มือของเขายื่นออกไปเองและมีมีดหลายเล่มลอยมาอยู่รอบ ๆ ตัวเขา   ร่างของอเล็กซ์เริ่มลอยขึ้นจากพื้นอย่างช้า ๆ สายตาของเขาจ้องเขม็งจนแทบไม่มีสีขาว
เสียงพูดที่เย็ยเหยียบจับใจเปล่งออกมาจากริมฝีปากเขา

         "พวกแกทำร้ายฉัน  ทั้งที่ฉันไม่มีทางสู้  พวกแกจะต้องชดใช้"  ทันทีที่พูดจบมีดทุกเล่มก็พุ่งเข้าใส่อันธพาลทุกคน 
        อันธพาลเหล่านั้นตายโดยไม่รู้ตัว และก็ไม่มีวันที่จะรับรู้ว่าได้ตายเพราะอะไร  พออันตรายผ่านพ้นไปสติของอเล็กซ์เริ่มกลับมาแต่เขาก็ยังรู้สึก
สะลึมสะลือ  อเล็กซ์เห็นเท้าคู่หนึ่งมายืนอยู่ใกล้ ๆ เขาในขณะที่กำลังจะหมดสติ  เขารู้สึกว่าถูกอุ้มขึ้นมา  และก็หมดสติไป