คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
Must not Tell Lies
Pairing : Draco Malfoy x Harry Potter
Type : One Shot
Note : มาในโอกาส April fool day ค่าาาาาาาาาา บอกเลยว่าพล็อตชั่ววูบในสิบนาที เรื่องนี้น้องแสบค่ะ เอาจริงถ้าใครค่อนข้างจะเป็นคนหวั่นไหวในเรื่องของความรู้สึกหรือความสัมพันธ์ก็ไม่แนะนำให้อ่านเท่าไหร่นะคะ งุมๆ มันพล็อตชั่ววูบจริงค่ะ ไม่ได้วางไรไว้ก่อน.. อาจจะแค่อยากแกล้งตาพี่ด้วย //ไหว้ย่อ
_____________________________________________________________
เดรโกตื่นมาในตอนเช้าที่อากาศค่อนข้างจะขมุกขมัวไปเล็กน้อยสำหรับหน้าร้อนเช่นนี้ เขาพลิกตัว มองข้างตัวที่ๆ ควรจะมีใครอีกคนนอนอยู่ข้างกาย
แต่บัดนี้กลับว่างเปล่า
คิ้วเรียวขมวดมุ่นเข้าหากัน ความเย็นชื้นที่สัมผัสได้บ่งบอกว่าร่างที่เคยนอนอยู่ข้างๆ ได้หายไปนานแล้ว
ปกติไม่เคยที่จะเป็นแบบนี้
มือหนายกขึ้นขยี้เส้นผมบลอนด์ทองที่ฟูยุ่งของตัวเองเล็กน้อย ก้าวลงจากเตียง บรรยากาศหลังประตูห้องคือสิ่งที่เขากำลังจะพาตัวเองไปพบ
กลิ่นมื้อเช้าจางๆ ลอยมากระทบปลายจมูก เดรโกยกยิ้มเล็กน้อยและรีบเดินลงไปด้านล่างของบ้าน
โดยที่ไม่ได้สังเกตถึงสิ่งผิดปกติบางอย่างภายในห้องนอนของเขาเมื่อครู่
“พอตเตอร์”
เดรโกเอ่ยเรียกคนที่คิดว่าน่าจะอยู่ในห้องครัว แต่ก็ว่างเปล่า
เขาเอียงศีรษะด้วยความฉงน ดวงตาสีซีดตวัดมองมื้อเช้าง่ายๆ บนโต๊ะที่มีอยู่หนึ่งจาน
ไปไหน?
“พอตเตอร์? อยู่ไหนน่ะ?”
ร่างสูงพาตัวเองออกมาจากห้องครัว ไม่นานคนที่เขาตามหาก็เดินออกมาจากห้องน้ำ
แฮร์รี่เลิกคิ้วเล็กน้อย มองใครอีกคนที่กำลังยืนชะงักปั้นหน้างงตรงข้ามเขาด้วยสายตาเรียบเฉย สองมือยกขึ้นเสยเส้นผมตัวเองก่อนจะเดินเลี่ยงคนที่ยืนขวางตัวเองออกไป
“นายจะไปไหนน่ะพอตเตอร์ วันนี้ไม่มีงานนี่”
เดรโกรู้สึกคิ้วกระตุกขึ้นมาทันที เขาหมุนตัวมองตามคนที่เดินไปยิ้มแว่นสายตามาสวมใส่ด้วยท่าทางนิ่งๆ อย่างงุนงง แฮร์รี่ในชุดเสื้อยืด กางเกงยีนส์เตรียมพร้อมออกจากบ้าน คือสิ่งที่เดรโกไม่เข้าใจสักนิด
เพราะเมื่อวานพวกเขาบอกว่าจะอยู่ด้วยกัน..
แล้วอาการหน้านิ่งๆ ไม่ยิ้ม ไม่หืออือ ไม่เอ่ยทักทายอะไรเขาสักอย่างนั่นมันอะไรกัน?
“แฮร์รี่?”
ความรู้สึกร้อนใจกำลังเกาะกุมหัวใจของเดรโกทันที หัวสมองพยายามนึกทบมวนว่าเขาเผลอไปทำอะไรให้อีกคนไม่พอใจไปหรือไม่ แต่จนแล้วจนรอดในสถานการณ์ตอนนี้เดรโกก็ไม่สามารถนึกได้ ทั้งส่วนหนึ่งเขาคิดว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิด บวกกับความลนลานในใจที่อาจทำให้เขาเผลอมองข้ามอะไรไป
เจ้าของเส้นผมสีดำสนิทเอียงศีรษะไปมาแล้วเดินขึ้นไปชั้นบนอีกครั้ง เดรโกมองตามอย่างงุนงงอยู่ที่กลางห้องนั่งเล่นของบ้าน กำลังคิดว่าจะตามขึ้นไปดีหรือไม่ก็ประจวบเหมาะกับที่อีกคนเดินลงมาจากชั้นสองพอดี
พร้อมกับกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบ
“เฮ้.. แฮร์รี่” เดรโกเอ่ยเสียงสั่น
เจ้าของชื่อวางกระเป๋าลงข้างตัวเอง บนแขนของเจ้าตัวมีเสื้อแจ็คเก็ตฟาดอยู่ ดวงตากลมหลังกรอบแว่นเพ่งมองใบหน้าถอดสีและแววหวั่นวิตกตรงหน้านิ่งงัน มุมปากกระตุกขึ้นเล็กน้อย
“อย่าลืมทานอาหารเช้าด้วยล่ะ มื้ออื่นๆ ก็กินอะไรที่มีประโยชน์ด้วย”
แฮร์รี่กล่าวเสียงเรียบ เขาก้มหน้าง่วนกับการใส่นาฬิกาข้อมืออย่างใจเย็น ผิดกับอีกคนที่ดูจะไม่ได้เย็นไปด้วยตาม
“นี่มันอะไรกัน!”
คนผมบลอนด์พุ่งตัวเข้าจับข้อมือคนตรงหน้าทันที แฮร์รี่เซตัวมาด้านหน้าตามแรงกระฉากจากเดรโก ร่างเล็กกว่าขบฟันเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อแรงบีบที่ข้อมือไม่ได้อ่อนโยนมากนัก
เดรโกกำลังโกรธแล้ว
ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากัน ดวงหน้าหลุบต่ำลง เสียงถอนหายใจเบาๆ ดังตามมา เรียกให้เดรโกรู้สึกว้าวุ่นใจอย่างถึงที่สุด
แม้จะไม่มาก แต่แฮร์รี่ก็สัมผัสได้ว่าฝ่ามือหนาที่กำรอบข้อมือของเขากำลังสั่นเทาขนาดไหน
“เราเลิกกันเถอะ”
แฮร์รี่เอ่ยออกมาเสียงแผ่ว
“ฉันไม่ได้รักนาย..แล้ว ไม่เลย..”
คล้ายมีภูเขาหินหนักๆ หล่นลงมาที่กลางใจของเดรโก ความรู้สึกชาวาบแล่นไปทั่วกาย รู้สึกปวดหนึบในอกอย่างแรงจนรู้สึกหายใจลำบาก ริมฝีปากกลับหนักอึ้งจนยากที่จะเปิดออก ลำคอแห้งผากรู้สึกยากที่จะเปล่งเสียงออกมา
แฮร์รี่ก้มหน้าหลบตาคนตรงหน้า ยืนนิ่งเงียบไม่เอ่ยใดๆ ออกมาอีก
มือของเดรโกสั่นหนักกว่าเดิม
แฮร์รี่ไม่กล้าเงยหน้าสบตาคนตรงหน้าเท่าไหร่
“ปล่อยมือจากฉันเถอะ”
คนตัวเล็กว่าพลางพยายามดึงมือออก แต่เดรโกกลับกำไว้แน่นกว่าเดิม
“มีคนอื่นที่รักนายมากกว่าฉัน..”
เดรโกขมวดคิ้ว และส่ายหัวไปมา
เกิดความเงียบระหว่างคนทั้งสอง
กลิ่นอาหารเช้าหอมกรุ่นหายไปแล้ว หลงเหลือเพียงกลิ่นเย็นจางๆ ที่ชวนให้รู้สึกหดหู่
แต่คงเทียบไม่ได้กับความรู้สึกที่ก่อขึ้นในจิตใจของเจ้าของผมบลอนด์ตอนนี้นัก
แรงบีบที่ข้อมือของแฮร์รี่คลายลงบ้างแล้ว และเขาใช้โอกาสนี้ในการดึงมือออกช้าๆ
“จะไปจริงๆ เหรอ”
เสียงติดสั่นในคอของเดรโกเรียกให้แฮร์รี่เงยหน้าขวับขึ้นทันที
ดวงตาสีเขียวเบิกกว้างขึ้นทันทีเมื่อเขาได้เห็นในสิ่งที่คิดว่าชาตินี้คงจะไม่มีวันได้เห็นมันอีก
น้ำตาของเดรโก มัลฟอย
“เดร..”
“ไม่ไปได้ไหม..”
ร่างของแฮร์รี่ถูกดึงเข้าไปกอดอย่างแน่นในอ้อมแขนกว้าง เดรโกกอดแฮร์รี่ไว้แน่นที่สุดเท่าที่จะแน่นได้ ใบหน้าคมฝังลงกับลาดไหล่แคบ แฮร์รี่สัมผัสได้ถึงความชื้นบริเวณหัวไหล่ และแรงสะอื้นจากร่างที่กำลังกอดเขาอยู่
ชิบหาย
แฮร์รี่ปั้นหน้าหนักใจขึ้นมาทันที เขารีบยกมือกอดตอบคนตรงหน้าและลูบแผ่นหลังกว้างที่กำลังสั่นอย่างแรงไปมา
แม้จะไม่มีเสียงสะอื้นดังออกมามากนัก แต่แรงสั่นสะอื้นนี่คือของจริงแน่นอน
“เดรโก..” แฮร์รี่เรียกเสียงแผ่วอย่างหนักใจ คนในอ้อมแขนยังคงฝังหน้าแน่นและกอดเขาไว้แน่นจวนจะรู้สึกหายใจไม่ออก “ใจเย็น..”
“จะให้เย็นยังไง! นาย.. บอกเลิกฉันอยู่นะ! ฉัน..ทำอะไร..ผิด”
แฮร์รี่กะพริบตาปริบ ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันอีกครั้ง มือข้างหนึ่งยกขึ้นมาลูบหน้าตัวเองทีหนึ่ง ก่อนจะพยายามดันตัวคนตัวสูงให้ผละออกห่างจากตัว แต่เดรโกก็ขืนตัวไว้ไม่ยอมปล่อย จนแฮร์รี่ต้องยอมยืนให้อีกฝ่ายกอดอยู่เช่นนั้น
“ฟังฉันนะ”
คนตัวเล็กลูบแผ่นหลังกว้างอย่างแผ่วเบา เดรโกยังคงสะอื้นไม่หยุด เขาอดจะรู้สึกเอ็นดูไม่ได้ เดรโกในโหมดนี้ใช่ว่าจะเห็นกันได้ง่ายๆ แต่คงไม่ดีนักถ้าเขาจะปล่อยให้ยืดเยื้อกว่านี้
แถมครั้งนี้เขาน่าจะต้องโดนเดรโกโกรธมากแน่ๆ อีกด้วย
คนผมดำสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ และพูดออกมาด้วยเสียงที่ไม่ได้เบาหรือดังมากไปนัก
“วันนี้… วัน April fool day”
สิ้นเสียงของแฮร์รี่ เดรโกชะงักค้างไปทันที
เดรโกผละตัวออกจากแฮร์รี่ แต่สองมือยังคงกำรอบไหล่เล็กไว้ไม่ปล่อย
แฮร์รี่ก้มหน้าเม้มปาก เขาเหลือบดวงตาขึ้นมองคนตรงหน้าที่ยืนมองเขาตื่นๆ อย่างรู้สึกผิดแล้วพยักหน้าไปมาเล็กน้อย
“ที่บอกว่า..เลิกกันเถอะ?”
“ฉันไม่มีวันจะทำอย่างนั้นก่อนแน่”
“ที่บอกว่า..ไม่รักฉันแล้ว?”
“ฉันรักนายที่สุด รักมากด้วย”
“ที่บอกให้ปล่อยมือจากนาย?”
“ใครจะไปทำ”
“ที่บอกว่ามีคนอื่นรักฉัน..มากกว่านาย?”
“ในโลกนี้ใครจะมาสู้ฉันที่รักนายได้อีก”
“ไอ้บ้าพอตเตอร์!!”
“…!”
แฮร์รี่โดนเดรโกจับกอดเข้ามาในอ้อมแขนอย่างแรงจนตัวปลิว มืออีกข้างยกขึ้นขยี้เส้นผมสีดำที่ฟูอยู่แล้วให้ยุ่งกว่าเดิมอย่างแรงจนแฮร์รี่ร้องโอดโอยออกมา ร่างเล็กดิ้นขลุกขลักในวงแขนกว้าง
โซฟากลางห้องนั่งเล่นคือที่ๆ เดรโกตัดสินใจเหวี่ยงร่างพวกเขาทั้งคู่ลงไป แฮร์รี่ย่นใบหน้าเล็กน้อยเมื่อความรู้สึกจุกแล่นริ้วเข้ามา โดยไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากของแฮร์รี่ก็ถูกฉกฉวยโดยคนที่คร่อมเขาอยู่ด้านบน ริมฝีปากล่างถูกกัดเล็กน้อยจนแฮร์รี่สะดุ้ง ไม่นานนักเดรโกก็ผละออก
“พอตเตอร์งี่เง่า! เล่นบ้าอะไรของนายเนี่ย รู้ไหมว่าฉันน่ะ…”
แฮร์รี่จ้องตอบคนตรงหน้าตาแป๋ว เดรโกสะอึกไปเล็กน้อยกับสายตาคู่นั้นก่อนจะเบือนหนีไปอีกทางทันที
นิ้วเล็กยกขึ้นแตะลงข้างแก้มขาวซีดของเดรโก ปาดคราบน้ำตาออกจากใบหน้าคมให้อย่างเบามือ เดรโกปรายมองด้วยหางตาเล็กน้อย แต่ไม่ได้ทำให้แฮร์รี่กลัวเท่าไหร่ เขายกยิ้มเอ็นดูเล็กน้อย ตาของเดรโกยังคงแดงก่ำจากการร้องไห้เมื่อครู่ และเขารู้สึกถูกใจเล็กน้อย
“ไม่ต้องมายิ้มแบบนี้เลยนะ! ให้ตายเถอะ นายทำให้ฉันปั่นประสาทไปหมด นายรู้ไหมว่าฉันกลัว ฉันรู้สึกแย่มากน่ะฮะ!”
“ผิดไปแล้ว.. ยอมให้โกรธเลย แบบว่า..ผิดไปแล้วจริงๆ”
“ฉันเกลียดนายพอตเตอร์ โคตรเกลียดเลย!”
“งือ..”
เป็นแฮร์รี่บ้างที่กำลังมีท่าทางเลิ่กลั่ก ดวงตากลมสั่นระริกเล็กน้อย สองมือกำรอบข้อมือทั้งสองเดรโก นัยน์ตาสีซีดคู่คมกดมองคนที่นอนอยู่ใต้ร่างเขาเขม็ง
“มัลฟอย..”
เดรโกหลับตาถอนหายใจเฮือก แค่เพียงเสียงสั่นน้อยๆ พร้อมแววตากังวลใจจากแฮร์รี่ เดรโกก็อ่วนยวบลงทันที นึกโทษตัวเองในใจที่พ่ายแพ้ให้กับคนตรงหน้ามากขนาดนี้
มากเกินไปจนไม่อาจตัดใจปล่อยมือไปได้จริงๆ
คนตัวสูงจัดการตรึงมือร่างข้างใต้กับโซฟาแน่น แฮร์รี่เบิกตาขึ้นอีกครั้งแล้วมองดูข้อมือของตัวเองซึ่งถูกพันธนาการไว้ด้วยมือหนา รอยยิ้มเหี้ยมวาดบนใบหน้าหล่อจนแฮร์รี่อดจะรู้สึกขนลุกไม่ได้ และเขาคิดถูกทีเดียว
“เด็กโกหกต้องถูกลงโทษ พอตเตอร์”
และแฮร์รี่ พอตเตอร์ก็ไม่คิดที่จะโกหกเดรโก มัลฟอยอีกต่อไป
TALK !
ยังคงไปหวีดกันได้ที่เดิมนะงับ #WizDMHP
มันคือพล็อตชั่ววูบจริงค่ะ.. ขออภัยสำหรับใครก็ตามที่อาจไม่ชอบแนวนี้นะคะถ้ามันทำร้ายจิตใจไป ส่วนใครที่อ่านมาถึงตรงนี้ก็ขอบคุณมากค่ะ
แต่ทางที่ดี ใครมีแฟนอย่าแกล้งแฟนแบบนี้เลยนะคะ อกจะแตกตายเอา คนไม่ร้องไห้มันก็ต้องมีร้องบ้างล่ะเนอะ จู่ๆ มาโดนบอกเลิกแบบงงๆ เฉยเลย //กอดโอ๋พี่เดรก
ไว้เจอกันใหม่ในฟิคดีๆ พล็อตงามๆ ครั้งต่อไปค่ะะ ♥
ความคิดเห็น