[Fic Harry Potter : DM/HP Drarry] (รวม OS fic)

ลำดับตอนที่ #11 : (Short Fic) Count on me [ Special ]

♣ Count on me ♥

Draco Malfoy x Harry Potter [ DM/HP ]

AU Fic : Fantasy | Short Fic | R

[ SPECIAL ]

___________________________________________________________

สิ้นสุดการศึกษาในปีสุดท้ายของไฮสคูล เหล่านักเรียนพากันดีอกดีใจที่ในที่สุดมันก็จบไปอีกปี แต่สำหรับนักเรียนปี 13 นั้นเห็นทีจะเป็นปีสุดท้ายสำหรับการเรียนในรั้วโรงเรียนเสียแล้ว

สองสามวันก่อนที่จะถึงวันจบการศึกษาแน่นอนว่าเด็กหนุ่มที่เข้าข่ายหน้าตาดีสุดของรุ่นอย่างเดรโก มัลฟอยมีสาวมากมายมาขอให้เขาเป็นคู่ในงานพรอมของพวกเธอ แต่ทุกคนล้วนถูกปฏิเสธ โดยที่เดรโกให้คำตอบว่าเขามีคู่แล้ว

โรงยิมของโรงเรียนถูกจัดตกแต่งด้วยของประดับแบบเดิมๆ ทุกปี ที่เปลี่ยนก็คงเป็นป้ายที่บอกความแสดงยินดีที่ถูกวาดเขียนต่างกันออกไป รวมถึงอาหารและวงดนตรีที่ถูกจัดเตรียมมาไม่เหมือนเดิม

เด็กหนุ่มสาวหลายร้อยชีวิตพากันรวมตัวที่กลางโรงยิม บ้างอยู่กับกลุ่มเพื่อนเป็นกลุ่มใหญ่ บ้างอยู่กันแบบสามถึงสี่คน แต่หลายคนก็อยู่กันแบบเป็นคู่กับคู่ของตัวเอง

แฮร์รี่และเพื่อนสนิทอีกสองไม่ได้เข้าไปร่วมกลางหมู่เพื่อนมากมายเท่าไหร่ พวกเขาแยกตัวออกมานั่งที่มุมเงียบๆ เกือบติดประตูทางออก

“พวกนายสองคนไม่ออกไปเต้นด้วยกันล่ะ?”

หลังจากกลืนของเหลวในแก้วลงคอไปแล้ว แฮร์รี่ก็เอ่ยถามเพื่อนทั้งสองคนของตนที่นั่งพิงกันด้วยรอยยิ้ม เฮอร์ไมโอนี่มีท่าทางขวยเขินเล็กน้อย และรอนเองก็รีบเบือนหน้าหนีเพื่อซ่อนใบหน้าเลิ่กลั่กของตัวเอง

เด็กหนุ่มวางมือลงบนไหล่ของเพื่อนทั้งสองก่อนจะจัดการดันไหล่ทั้งสองไปด้านหน้า

“ไปเถอะ ฉันนั่งรอนี่แหละ”

“แต่ว่า..” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยขึ้นอย่างลังเล

“พวกนายควรไปสนุกกันนะ ดีกว่ามานั่งเสียเวลาตรงนี้น่ะ ไปได้แล้ว”

แฮร์รี่ดันไหล่เพื่อนทั้งสองอีกรอบ รอนหันมายิ้มให้เขาก่อนจะรีบจูงมือของเฮอร์ไมโอนี่ให้เข้าไปร่วมวงกับคนอื่นๆ แฮร์รี่มองตามเพื่อนทั้งสองแล้วผุดยิ้มขำ ก่อนจะตัดสินใจกลับมาทิ้งตัวนั่งลงที่เดิม แต่สัมผัสแปลกๆ จากด้านหลังก็ทำให้แฮร์รี่แทบจะเด้งตัวออกจากเก้าอี้ แต่กลับมีวงแขนปริศนาเหนี่ยวรั้งเอวของเขาไว้จนต้องล้มตัวนั่งลงที่เดิม

ความรู้สึกเย็นๆ ที่ชวนให้ขนลุกไปทั้งร่างแล่นวาบไปตามแผ่นหลังและหลังคอของแฮร์รี่ ไม่ต้องหันไปมองแฮร์รี่ก็รู้ได้เลยว่าใครคือคนที่มาแกล้งเขาแบบนี้

“มัลฟอย”

“หืม?”

แฮร์รี่กลอกตาเล็กน้อย เอวของเขาถูกรัดแน่นขึ้นจนแผ่นหลังแนบติดไปกับแผ่นอกของคนด้านหลัง

“มาตั้งแต่ตอนไหน” แฮร์รี่ขยับตัวหยุกหยิกไปมา “นี่ อย่ารัดแน่นเกินสิ มันอึดอัดนะ”

“ก็อยากอยู่ใกล้ๆ นาย”

“นั่งข้างๆ ก็ใกล้ละไหม ไม่ต้องนั่งตักแบบนี้ก็ได้ เดี๋ยวใครมาเห็น..”

“แคร์เหรอ?”

“แคร์นายนั่นแหละ ฉันน่ะไม่มีใครสนใจหรอก”

เดรโกแสร้งทำหูทวนลม เขาโอบแขนทั้งสองข้างกับเอวเล็กตรงหน้าก่อนจะซบใบหน้าลงกับแผ่นหลัง คนถูกกอดคล้ายกับยอมแพ้ แฮร์รี่นั่งนิ่งปล่อยให้เดรโกกอดเขาไว้แล้วคนด้านหลังก็เริ่มโยกตัวไปมา

แม้ในห้องจัดงานจะไม่ได้เปิดไฟให้สว่างจ้าจนมองเห็นอะไรได้สะดวก แต่ก็ไม่ได้มืดเกินไปจนจนยากที่จะมองเห็น ดังนั้นที่ข้างห้องที่มีเด็กหนุ่มสองคนที่นั่งตักกันอยู่จึงมีคนจำนวนหนึ่งสังเกตเห็น คนถูกจับนั่งตักพยายามมองเมินสายตาที่มองมาอย่างหลากหลายความหมายพวกนั้นอย่างยากเย็น เขาพยายามขยับโฟกัสไปทั่วห้องแต่ก็ช่างยากเย็นนัก

แฮร์รี่ตบมือเบาๆ ลงที่ท่อนแขนของเดรโกหวังให้อีกฝ่ายเข้าใจและละมือออก แต่เหมือนคนด้านหลังจะไม่ได้สนใจซักนิด เขายังกอดเอวของแฮร์รี่แน่นและถูไถใบหน้ากับแผ่นหลังเล็กตรงหน้าไปมา

“ม มัลฟอย ฉันว่าเราไปจากตรงนี้เถอะ”

เหมือนคนด้านหลังรอคอยคำนี้มาตั้งแต่แรก สิ้นคำพูดของแฮร์รี่ เดรก็ละใบหน้าออกจากแผ่นหลังทันที เขาจัดการดันหลังให้แฮร์รี่ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะคว้ามือของแฮร์รี่มากุมเอาไว้หลวมๆ

“นึกว่านายอยากอยู่นานกว่านี้ซะอีก” เดรโกว่ายิ้มๆ

“คนมองเราเพราะนายจับฉันนั่งตัก!” แฮร์รี่ถลึงตาใส่คนข้างตัวและเอ็ดใส่ด้วยเสียงที่ไม่ดังนัก

แต่พ้นจากกรอบประตูออกมาได้ไม่เท่าไหร่ ร่างของรุ่นพี่ที่แฮร์รี่คุ้นเคยก็ปรากฏ อีกฝ่ายอยู่ในชุดสูทสีแดงเลือดนก และเชิ้ตสีขาวด้านใน เส้นผมถูกเซ็ตให้เสยขึ้นเผยให้เห็นดวงตาพราวเสน่ห์ของเจ้าตัว

“จะกลับแล้วเหรอ?” เซดริกเอ่ยถามโดยที่สายตาจ้องมองไปทางแฮร์รี่ไม่วางตา

“กลับแล้ว แล้วก็เลิกมองคนของฉันแบบนั้นได้ละดิกกอรี่” คนผมบลอนด์ว่าอย่างไม่สบอารมณ์ พลางหรี่ตามองคนสูงกว่าตรงหน้า

“ยังจะต้องหวงอะไรอีกน่ะหืม” แฮร์รี่กระตุกมือคนข้างกาย เขาได้ยินเสียงถอนหายใจฟึดฟัดเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจนัก แฮร์รี่หันมายิ้มแกนๆ ให้เซดริก “ขอให้สนุกกับงานข้างในนะครับ”

“ก็มาเป็นมารยาทแค่นั้นแหละ ซักพักก็คงกลับเหมือนกัน นึกว่าจะได้เห็นใครบางคนแถวนี้เป็นคิงพรอมไนท์ซะหน่อย”

“ฉันไม่สนใจหรอกน่า”

เดรโกกลอกตา ล้วงมือข้างหนึ่งเข้ากระเป๋า คนที่เดินผ่านไปมาหน้าประตูต่างพากันมองมาที่พวกเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น ไม่บ่อยนักที่พวกเขาจะมีโอกาสได้เห็นหนุ่มหน้าตาดีสองคนของรุ่นอยู่ด้วยกัน แม้แฮร์รี่จะรู้สึกว่าสำหรับตัวเองมันเป็นอะไรที่ปกติมากไปแล้วก็ตาม

“โชคดีล่ะ พวกนายทั้งคู่เลย ทุกๆ เรื่อง ทุกๆ อย่าง”

เซดริกว่าด้วยโทนเสียงอ่อนโยนและตามด้วยยิ้มกว้างจนตาเกือบจะปิด แฮร์รี่ยิ้มตอบคำอวยพรเหล่านั้น เขาเข้าใจในสิ่งที่เซดริกต้องการจะสื่อดี ร่างสูงผมบลอนด์เหลือบมองแวมไพร์ตรงหน้าแล้วยกยิ้ม แฮร์รี่พยักหน้ารับอย่างขันแข็ง มืออีกข้างยกขึ้นแล้วจับมือตอบอีกฝ่ายก่อนที่จะผละกันออกไป

....................................................

เสื้อสูทตัวนอกสีดำสนิทของเดรโกถูกถอดวางพาดไว้กับโซฟา เจ้าของห้องคอนโดหรูทิ้งตัวนั่งลงตามลงไปก่อนจะเหยียดตัวนอนเต็มความยาวของโซฟา แฮร์รี่มองตามแล้วส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินไปทางครัวเพื่อหยิบน้ำเปล่าออกมาดื่ม

โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของแฮร์รี่สั่นเล็กน้อย เขาหยิบออกมาดูก่อนจะพบว่าเป็นข้อความจากเฮอร์ไมโอนี่ที่ถามหาว่าเขาอยู่ไหน แฮร์รี่วางขวดน้ำในมือก่อนจะพิมพ์ตอบเพื่อนสาวของเขาไป

แฮร์รี่เดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่น เขาโน้มตัวลงเท้าแขนทั้งสองไว้กับพนักโซฟาจากด้านหลัง ดวงตาจ้องมองใบหน้าขาวจัดที่กำลังหลับตาพริ้มเบื้องหน้าด้วยรอยยิ้มจาง ไม่บ่อยนักหรอกที่เขาจะได้เห็นเดรโกเวลาหลับ เพราะทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันเขามักจะโดนอีกฝ่ายกล่อมให้นอนไปก่อนเสมอ

นิ้วเรียวเอื้อมออกไปด้านหน้าจัดการเกลี่ยเส้นผมสีบลอนด์นุ่มที่คลอเคลียบริเวณเปลือกตาของคนที่กำลังหลับ บางทีเดรโกอาจจะถึงเวลาต้องตัดผมแล้วก็ได้ แฮร์รี่คิดพลางลอบยิ้มกับตัวเอง

ดวงตาสีซีดเปิดขึ้นจ้องมองไปยังคนที่ยังเอื้อมมือค้างบริเวณใบหน้าตนเอง แฮร์รี่ยิ้มแห้งออกมาทันทีเมื่อคนที่คิดว่าหลับมาตั้งแต่ต้นกลับมีดวงตาใสแจ๋วแบบคนที่ไม่ง่วงงุนสักนิด

“เอ่อ กวนเหรอ โทษที” ตอบไปตามมารยาท แฮร์รี่หัวเราะแหะอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจชักมือออก

แต่คนที่ไวกว่าก็คว้าข้อมือเล็กไว้ได้ทัน แฮร์รี่สะดุ้งนิดหน่อยกับสัมผัสเย็นวาบจากฝ่ามือหนา แต่ก็ไม่ได้ชักหนีออกไป

“ลักหลับฉันเหรอ”

“ก็บ้าละ แค่เขี่ยผมเล่นเองไหม”

เดรโกยกยิ้มขำให้คนที่ทำหน้าตาเหลอหลาข้างกาย เขากระตุกข้อมือบางนั้นเข้าหาตัว แฮร์รี่จึงต้องอ้อมตัวข้ามโซฟามานั่งลงข้างๆ คนที่ยังนอนเหยียดอยู่

“อาทิตย์หน้าไปบ้านฉันไหม แม่อยากกินข้าวกับนาย”

แฮร์รี่มีสีหน้าหนักใจขึ้นมาทันที ไม่ใช่ว่าบ้านของเดรโกไม่ดีหรือว่ามีใครที่ไม่ชอบใจเขาหรือไม่ แต่เพราะการต้อนรับที่มันดีเกินไปจนทำให้แฮร์รี่รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เดินเหินออกไปไหนก็ถูกจับตามองอยู่ตลอดราวกับกลัวว่าเขาจะหายตัวไปไหนได้ในพื้นที่นั้น

แต่พอเห็นสายตาเว้าวอนจากคุณชายแวมไพร์ตรงหน้า คำปฏิเสธที่ครั้นจะเอื้อนเอ่ยออกมาก็เป็นอันต้องกลืนลงท้องไป ร่างเล็กยิ้มรับแล้วพยักหน้าให้คนข้างตัวอย่างจำยอม เดรโกยิ้มกว้างออกมาก่อนจะยืดตัวขึ้นประทับริมฝีปากลงที่แก้มนุ่มของแฮร์รี่ไปฟอดหนึ่ง

“นี่ ถามไรหน่อยสิ”

เดรโกจัดการท่าทางนอนตัวเองให้หันมาหาคนที่นั่งอยู่ แต่มือยังคงจับมือของแฮร์รี่ไว้แน่นไม่ปล่อย

“หลังจากนี้จะทำอะไรต่อ?”

แฮร์รี่เลิกคิ้วขึ้นและเริ่มครุ่นคิดตามคำถาม จากที่เคยวางแผนไว้เมื่อนานมาแล้วแฮร์รี่คิดว่าจะลองหาที่เรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย แต่เขาก็อยากที่จะลองหางานอะไรซักอย่างทำเพื่อค้นหาตัวเองไปก่อนด้วย

“อาจจะหาที่เรียนต่อมั้ง”

แฮร์รี่ตัดสินใจตอบไปตามแผนเดิม เดรโกพยักหน้ารับ นิ้วเรียวยาวเกลี่ยไปมาที่หลังมือของแฮร์รี่ก่อนจะพึมพำออกมา

“จริงๆ มาอยู่กับฉันก็ได้ ไม่ต้องทำไรแล้ว”

ภายในห้องที่เงียบสนิทและมีพวกเขาสองคน จึงไม่ยากที่แฮร์รี่จะได้ยินอีกฝ่ายพึมพำ เขาจัดการฟาดอีกข้างที่ว่างลงที่ต้นแขนของแวมไพร์ตรงหน้าไปหนึ่งทีจนอีกฝ่ายสะดุ้ง แฮร์รี่ส่งสายตามองค้อนให้วงหนึ่ง

“จะบ้าเหรอ ทำแบบนั้นได้ที่ไหนล่ะ ฉันไม่มีวันไปนั่งๆ นอนๆ ในคฤหาสน์ของนายหรอกนะ”

“ครับๆ รู้แล้วๆ”

เดรโกค่อยๆ ไต่ตัวเข้าหาคนที่นั่งอยู่ จากที่จับมือก็กลายเป็นกำลังโอบแขนรอบเอวเล็กตรงหน้า ดวงตาสีซีดประกายวาบออกมาเล็กน้อยเมื่อช้อนตามองคนที่นั่งอยู่ แฮร์รี่ไม่ได้แสดงออกอะไรไปมากกว่าการยิ้มนิ่งๆ ตอบ เดรโกออกแรงดันแฮร์รี่ให้นอนลงไปกับโซฟาก่อนที่เขาขยับขึ้นมาคร่อมอีกคนไว้ด้านบน

“วันนี้นายดูดีนะ”

แฮร์รี่เลิกคิ้วเอียงคอมองอีกคน เขาเหลือบมองดูชุดเกือบทางการของตัวเองที่ใส่ไปในงานพรอมวันนี้เล็กน้อยแล้วยักไหล่ มันก็ไม่ได้ดูดีเท่าไหร่เลยซักนิด

“ถ้าอย่างฉันดูดี นายก็โคตรหล่อแล้ว”

คนโดนชมกลับถึงกลับหลุดยิ้มกว้าง มุมปากเบะลงท่าทางแบบมั่นใจว่ายังไงก็แน่นอนอยู่แล้วจนคนมองอยู่หมั่นไส้ ทั้งคู่ขำออกมาเบาๆ สบตากันนิ่ง ดวงตาสีเขียวกลมโตที่เดรโกนึกหลงใหลมานานดั่งมีมนตร์สะกดเสียทุกครั้งจนเขาไม่อยากจะละสายตาออก ทั้งที่อีกคนไม่มีเวทมนตร์ใดแท้ๆ

ไม่ได้ต่างกันเลยสักนิดกับคนที่จ้องมานัยน์สีซีดออกเทาเบื้องหน้า แม้ดูหม่นหมอง แต่ก็ลึกลับน่าค้นหา อยากจะค้นเข้าไปสัมผัสให้ถึงจิตใจของอีกฝ่ายมากขึ้น  อยากที่จะครอบครองเขาเอาไว้แต่เพียงคนเดียว

ดั่งมีแม่เหล็กต่างขั้วแล่นเข้ามาในร่างของพวกเขา เกิดเป็นแรงดึงดูดอันไร้ที่มาซึ่งเหนี่ยวรั้งพวกเขาให้เข้าหากัน

นัยน์ตาสีเขียวสุกใสเป็นประกายแวววาวหลังกรอบแว่น – สิ่งที่เขาชอบที่สุดบนใบหน้านี้ คือสิ่งสุดท้ายที่เดรโกมองเห็นในครรลองสายตาก่อนที่จะเปิดประสาทสัมผัสอื่นให้ลึกซึ้งมากขึ้น

สัมผัสนุ่มหยุ่นจากริมฝีปากสองคู่แตะผ่านกัน แผ่วเบาราวสายไหม อ่อนหวาน และซุกซน

ก่อนจะแนบแน่นมากขึ้นเมื่อมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งที่ไม่ต้องการให้หยุดเพียงแค่สัมผัสลากผ่าน

_________

ไปเจอกันได้ที่ดี ที่เดิมค่ะ  อย่าลืมกลับมาเมนต์น้าา

________

เดรโกนั่งพิงหัวเตียงพลางยกจิบชาร้อนๆ ไปพลางระหว่างที่ใครอีกคนตื่น ทิวทัศน์ยามเช้าของเขาไม่ใช่ภาพพระอาทิตย์ขึ้นหรือรถราบนท้องถนนที่ยังไม่คับแน่นตามท้องถนน

หากแต่เป็นร่างของคนที่กำลังหลับตาพริ้มข้างกาย ผิวเนื้อซึ่งโผล่พ้นออกมาจากใต้ผ้าห่มแต่งแต้มด้วยรอยแดง คือสิ่งที่น่ามองเสียยิ่งกว่าพระอาทิตย์ดวงใดเสียอีก

กลิ่นหอมกรุ่นอ่อนๆ คล้ายจะไปชักชวนคนที่ยังอยู่ในนิทราให้ตื่นขึ้นมา ร่างเล็กค่อยๆ ขยับพลิกตัวหงายขึ้นอย่างเชื่องช้า แต่ก็ต้องชะงักไปเสียก่อน

“ปวด..”

เสียงแหบๆ จนแทบจะไร้เสียงดังขึ้นพร้อมเรียวคิ้วที่ขมวดหากัน  แก้วชาในมือถูกวางลงที่โต๊ะหัวเตียงแล้ว ฝ่ามือหนาเอื้อมจับไหล่บาง แขนอีกข้างสอดใต้ร่างเล็กก่อนจะค่อยๆ จับอีกฝ่ายพลิกขึ้นอย่างแผ่วเบา

ดวงตาสีเขียวมรกตปรือปรอยคือสิ่งที่เดรโกได้รับต่อมา

“อย่ามองกันด้วยสายตาแบบนี้นะ” เขาดุอย่างไม่จริงจัง ฝ่ามือเกลี่ยเส้นผมสีดำฟูยุ่งให้เล็กน้อยแม้มันจะไม่มีทางเข้าทรงในตอนนี้เลยก็ตาม

“นายมัน..” แฮร์รี่หรี่ตามอง “ไอ้บ้า ไปคึกมาจากไหน”

คนถูกว่ายิ้มเผล่น้อมรับคำด่าแต่โดยดี แฮร์รี่ขมุบขมิบปากอีกนิดเพราะเสียงที่ไม่อาจดังออกมาจากคอได้เท่าไหร่ เขาจับใจความได้ว่าอีกคนต้องการเสื้อ เดรโกจึงเอื้อมตัวไปที่ปลายเตียง หยิบเชิ้ตขาวของเขามาสวมให้อีกคน

ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือไม่ที่ตัดสินใจให้แฮร์รี่ใส่เสื้อของเขาแบบนี้ มันยั่วยวน ยิ่งกว่าเดิม

“ถ้ายัง..ไม่เลิกมองกัน.. ด้วยสายตาหื่นๆ” แฮร์รี่เว้นช่วงเล็กน้อยอย่างเหนื่อยอ่อน “ไม่ต้องกินเลือดฉัน”

“โห ยอมแล้วครับ”

เดรโกแกล้งยกมือทั้งสองขึ้นมาปิดตาตัวเอง แฮร์รี่มองท่าทางนั้นอย่างหมั่นไส้ นึกอยากยกหมอนฟาดแต่ติดที่ว่าแขนของเขาก็ช่างเรี่ยวแรงนัก จนทำได้เพียงฟาดฝ่ามือลงเบาๆ

“นายก็แค่...อยู่ไม่ได้...ถ้าไม่มีเลือดฉัน”

แวมไพร์ข้างกายลดมือลงจากใบหน้า เขาจับกระแสแง่งอนในน้ำเสียงนั้นได้เล็กน้อย ริมฝีปากหยัดยิ้มเอ็นดูคนที่เบือนหน้าไปอีกทาง ก่อนที่เขาจะรีบขยับเข้าไปชิดและคร่อมอีกฝ่ายเอาไว้ในวงแขน

คนที่อ่อนแรงมากแล้วมีสีหน้าตกใจไม่น้อย ฝ่ามือกุมผ้าห่มหนาไว้แน่นราวกับว่าจะใช้มันเป็นสิ่งป้องกันตัวเองจากตัวอันตรายตรงหน้า

“ตัวนายมีค่ากับฉันมากกว่าเลือดของนายนะ”

คนฟังกะพริบตาถี่ เดรโกว่าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน นิ้วเรียวเกลี่ยที่ข้างแก้มที่กำลังขึ้นสีของคนตรงหน้าแผ่วเบา

“เลือดมนุษย์น่ะ ฉันยังหาใหม่ได้ แต่นายน่ะ... ฉันคงทนไม่ได้แน่ๆ ถ้าใครมาพรากไปซะก่อน”  

ความรู้สึกพองฟูเกาะกุมหัวใจของมนุษย์ในห้องจนกลั่นออกมาเป็นรอยยิ้มกว้างๆ แวมไพร์อีกคนพลันยิ้มตอบรอยยิ้มใสซื่อที่เขาเองก็รักไม่แพ้ดวงตาคู่สวย ก่อนจะมอบรางวัลให้เด็กขี้งอนตรงหน้าด้วยจูบยามเช้า – หรืออาจจะสายแล้วของวันสำหรับการเริ่มวันใหม่ในวันนี้

FIN

_____________________________________________________________________

          TALK!!

          มาหวีดกันที่ #WizDMHP

          เย้ๆๆ มาส่งสเปเชี่ยลสุดท้ายสำหรับคุณชายแวมไพร์ให้แล้วค่ะ เป็นสเปที่เป็นสเปจริงๆ .. เพราะเรื่องราวจากนั้นก็อยากให้ทุกคนไปคิดต่อกันเอาเอง นี่คือสเปที่เราอยากเขียนค่ะ //ยิ้มใสซื่อ

          แต่มันไม่มีไรไหมน้าาาาาา เนอะ เราเองก็เขียนฉากอัศจรรย์ไม่ค่อยเก่งด้วยค่ะ ขออภัยหากมันติดขัดขาดๆ ยังไงไปนะคะ และ.. กิฟไม่สัมพันธ์กับฟิคค่ะ 55555555

          ขอบคุณอีกครั้งสำหรับการติดตามค่ะ ขอบคุณหลายๆ คนที่อ่านและบอกว่าเราจบดี ถึงจะเศร้า.. อา มันก็เศร้าจริงค่ะ แต่ตอนนี้เขารักๆ กันก็ดีแย้ววว อย่าลืมกลับไปเมนต์กันนะคะสำหรับผู้มีจิตศรัทธา ในเรื่องใหม่นั้น จากการที่เรากาวในทวิตเตอร์ไว้ หวยลงที่พล็อตหน้าคือแฮร์รี่เป็นแอนิเมจัสน้องแมวว ฝากรอติดตามนะคะ!