คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 ฤทธิ์เดช ท่านยุ่ง!
เมื่อเจ้าตัวยุ่งของพี่ๆ ค่อยๆ โตขึ้น ก็กลายเป็นหนุ่มหล่อ(?) หน้าสวย เป็นที่ถูกอกถูกใจของทั้งหญิงชายไม่ขาด ด้วยร่างบาง และความสูงที่ไม่เกิน 170 เซนติเมตร แถมท่าไม้ตายที่ดูเหมือนยิ่งโตจะยิ่งใช้ได้ผล เพียงแค่เบิกตาโตๆ จ้องไปที่ใครซักคน พร้อมกระพริบตาครั้งสองครั้งเท่านั้น สิ่งที่ต้องการก็ได้มาครอบครองได้ไม่ยาก
ยกเว้นอยู่คนนึง ที่วิธีนี้ไม่เคยสำเร็จ
คนที่เค้าแอบรัก
พี่โงกุน..
ยุ่งรักสนุก ม่อผู้หญิงเหมือนผู้ชายทั่วไป แม้มากสุดจะแค่หอมแก้มก็ตาม
เพราะพวกเธอสวย พวกเธอผิวนุ่ม พวกเธอมีนม...
อุ่ย... ถ้าคุณแบน ยุ่งก็ขอโทษ
แต่ก็นั่นแหละ สุดท้ายแล้ว ยุ่งก็ยังรักคนๆเดียว รักมาตั้งแต่ 9 ขวบ
“ไอ้ยุ่ง แกจะไปไหน” พี่ยิ้มทักทันที เมื่อเห็นร่างบางวิ่งลงบันไดมา
“ไปให้พี่โง สอนการบ้าน”
“อะไรกัน พี่ก็อยู่นี่ทั้งคน ทำไมไม่สนใจกันบ้างน้า” พี่ยักษ์พูดขึ้น “ใช่ซี๊ ใครมันจะไปสำคัญเท่า ‘ตัวปราบยุ่ง’ ล่ะ”
“รู้ว่าไม่สำคัญ ก็เลิกประชดกันซักที” ยุ่งตอบก่อนยักคิ้วให้พี่ชายและพี่สาว ก่อนจะเดินไปบ้านหลังข้างๆ กำแพงกั้นระหว่างบ้านถูกป๊ากับคุณภาคพ่อของโงกุนถอนออกไปหลายปีแล้ว จะได้ง่ายต่อการไปมาหาสู่
“พี่โงกุนนนนนน” ร่างบางตะโกนตั้งแต่อยู่หน้าประตูบ้าน ก่อนจะวิ่งขึ้นไปชั้นสองอย่างรู้ทางดี เห็นบานประตูที่คุ้นเคย และเปิดออกทันที
“พี่โง สอนการบ้านหน่อย” เจ้าตัวเล็กพูดขึ้น ก่อนจะไปกระโดดทับตัวมันที่กำลังนอนหงายอ่านหนังสืออยู่บนเตียง
“อะไรเรา โตป่านี้ก็ทำการบ้านเองได้แล้วซิ ม. 4 แล้วนะ”
“ไม่เอาอ่ะ นานๆ พี่โงจะกลับมาบ้านนี่นา ยุ่งอยากอ้อน” ยุ่งบอกก่อนจะช้อนดวงตากลมโตขึ้นมองโงกุน ผลที่ได้คือ
ตุบ!
“โอ้ยพี่โง หัวยุ่งนะพี่ ไม่ใช่ตุ๊กตา ตบมาซะเต็มแรง”
“หึหึ ไม่ต้องทำเป็นอ้อน ไม่หลงกล ไปนั่งที่โต๊ะไป เดี๋ยวพี่สอน” โงกุนบอก ร่างบางก็ทำตัวเป็นเด็กดี ด้วยการลุกขึ้นไปนั่งคล่อมเอวคนตัวโตเอาไว้
“ไม่เอาอ่ะ สอนบนเตียงนี่แหละ ที่โต๊ะมันปวดหลัง”
,,,,
ยุ่งดูแรดมากไปป่ะ?
พี่โงกุนได้แต่ส่ายหัวก่อนจะอุ้มร่างบางขึ้น..
พาดบ่า..
‘เลือดหัวกู’
“เฮ้ยพี่ เลือดลงหัวหมดแล้ว” ยุ่งโวยวาย พี่มันจึงปล่อยร่างบางลงที่โซฟา
“ก็เดินมาเองดีๆ ไม่เอา ไหนเอาการบ้านมาดู” พี่โงกุนบอก ยุ่งยิ้ม ก่อนยื่นโจทย์ให้ดูโดยดี เจ้าตัวเล็กตรงหน้าเขาไม่ถนัดคำนวณ ติดจะชอบพูด กล้าแสดงออก ชอบอ่านหนังสือมากกว่า ผิดกับเขาที่ถนัดคำนวณมาตั้งแต่เด็กๆ
ตอนนี้โงกุนอยู่คณะวิศวะปี 1 มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ แม้จะไม่ไกลจากบ้านมากนัก แต่คุณภาคก็ซื้อคอนโดใกล้ๆ มหาลัยให้อยู่ เสาร์อาทิตย์มันถึงกลับบ้านที ยิ่งช่วงไหนกิจกรรมหนักๆ อย่างช่วงรับน้อง ยุ่งไม่มีทางได้เห็นหน้าโงกุนแน่นอน
“พี่โง พรุ่งพี่ว่างป่ะ” ยุ่งถามหลังจากให้พี่มันสอนการบ้านเสร็จ
“ก็ว่างนะ ทำไม จะอ้อนเอาอะไรอีกเรา”
“โหย ป่าวนะ แค่จะชวนไปซื้อของ ใกล้วันเกิดม๊าแล้ว”
“เอาซิ ไปก็ไป แต่อย่านานนักนะ พี่อยากนอนอยู่บ้าน”
วันรุ่งขึ้น ยุ่งก็บอกแม่ว่าจะไปซื้อหนังสือกับโงกุน หลังจากที่เมื่อคืนปรึกษากับพี่สาวและพี่ชายเรียบร้อยว่าจะซื้ออะไร และฝากเงินน้องชายไปซื้อ เพราะยักษ์ที่ตอนนี้เรียนอยู่ปี 1 มหาลัยเดียวกับพี่โงกุน คณะเศรษศาสตร์ บอกว่าจะอ่านหนังสือสอบ ส่วนยิ้มที่ตั้งหน้าตั้งตาจะสอบหมอก็บอกว่าจะอ่านหนังสือ ซึ่งจริงๆแล้วร่างบางคิดว่าข้ออ้างให้ตัวเองจะได้นอนผึ่งแอร์อยู่บ้านชัดๆ
แต่ก็ช่างมันเถอะ ดีแล้วที่พวกพี่ไม่มาน่ะ เขาจะไม่ได้มี กขค. ไง
“คิดมารึยังว่าจะซื้ออะไร”
“ยังไม่แน่ใจอ่ะพี่ เดินดูๆ ก่อนได้ป่ะ” ยุ่งตอบ ก่อนจะทำเป็นเลือกของ ทั้งที่จริงๆ แล้วพี่น้องทั้งสามคนตกลงว่าจะซื้อครีมบำรุงชุดใหญ่ของแบรนด์ดัง สูตรลดเลือนริ้วรอยให้คุณนายเครือวัลย์ เห็นบ่นนักบ่นหนาว่าช่วงนี้หน้าดูแก่กว่าวัย เราก็เลยต้องบำรุงท่านแม่อันเป็นที่รักยิ่งเสียหน่อย ประเดี๋ยวจะหาว่าลูกไม่รัก
แล้วทำไมไม่บอกความจริงน่ะเหรอ
มรรยาน่ะ ถ้าบอกไป โงกุนก็จะเดินดุ่มๆ พาไปซื้อเลย แล้วก็กลับอ่ะดิ
งี้จะเอาเวลาที่ไหนสวีทล่ะ
“อันนี้ดีป่ะพี่ หรืออันนี้ดี” ยุ่งถาม ระหว่างที่ถือเสื้อขึ้นมาสองตัว ระหว่างช๊อปปิ้งให้ม๊า ก็หาของตัวเองไปด้วย เพลินนนน
“พี่ว่าตัวสีฟ้าสวยดีนะ เหมาะกับเรา” โงกุนตอบ ยุ่งมองไปที่เสื้อทั้งสองตัว ก่อนจะหันไปบอกพนักงาน
“เอาสีส้มครับ” แล้วก็ยื่นให้ คนที่มาด้วยทำหน้าหงิกทันที
“แบบนี้จะถามพี่ทำไมเนี่ย” โงกุนบ่น ทำให้ร่างบางเดินไปหาเอาหัวดุนๆต้นแขน
“ไม่ชินอีกรึไง ยุ่งก็แบบนี้ทุกที” ยุ่งบอก ก่อนจะรับถุงเสื้อมาและเป็นโงกุนที่ยื่นบัตรไป
หึหึ คนของยุ่ง น่ารักใช่มั้ย
หลังจากเข้าร้านโน้น ออกร้านนี้เสร็จก็ถึงเวลาที่จะต้องไปซื้อครีมบำรุงจริงๆ ร่างบางวางแผนไว้แล้วว่าเย็นนี้จะต้องดูหนังซักเรื่องกับคนตัวโตข้างๆ ให้ได้
“สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ” GB ที่เคาท์เตอร์แบรนด์ดังส่งเสียงต้อนรับเมื่อเห็นลูกค้าผู้ชายสองคนมายืนอ่านสรรพคุณสินค้า
“ผมอยากได้เซตลดเลือนริ้วรอย เซตใหญ่เลยครับ” ร่างบางบอก แต่แม่สาวนั่นไม่ได้มองหน้าเขาซักนิด แต่กำลังส่งยิ้มหวานให้กับคนด้านหลัง
เฮ้ ฮัลโหล ลูกค้ายืนอยู่ตรงนี้นะ!!
“สนใจดูตัวไหนคะ” หล่อนยิ้มหวานให้ผู้ชายตัวโตอีกอีก ซึ่งโงกุนก็ยิ้มหวานตอบ
“ผมมาดูพวกครีมลดริ้วรอยให้คุณแม่น่ะครับ” เจ้าตัวยุ่งขัดขึ้นมาทันที ซึ่งหล่อนก็แอบตวัดสายตามองอย่างไม่พอใจนิดๆ
“แหม น่ารักจัง เป็นพี่น้องมาดูซื้อของขวัญให้แม่ด้วยกัน” หล่อนหยอดอีก
“ไม่ขะ..”
“ครับ ผมมากับน้องชายครับ” ยุ่งที่พยายามขัด แต่โงกุนก็รับคำทันที ทำให้ร่างบางพูดไม่ออก
“งั้นเดี๋ยวดิฉันเอาตัวอย่างสินค้ามาให้ดูนะคะ”
ยุ่งเหลือบตามองคนข้างตัว และเห็นสายตาของโงกุนที่กำลังสำรวจเรือนร่างของพนักงานคนเมื่อกี้ตั้งแต่หัวจรดเท้า ทำให้ยุ่งพูดไม่ออกได้แต่ก้มมองพื้น
โงกุนวางตัวเองเป็นพี่ชายที่แสนดีของเจ้าตัวยุ่งเสมอ แม้ว่าร่างบางจะพยายามเลื่อนขั้นแค่ไหน.. ก็ไม่เคยสำเร็จ
หลังจากได้สินค้า ร่างบางก็ชวนร่างหนาดูหนัง ซึ่งโงกุนก็ตอบตกลงอย่างอารมณ์ดี เพราะในมือมีเศษกระดาษที่เขียนเลขสิบหลัก เป็นเบอร์โทรศัพท์ของสาวคนเมื่อกี้เอาไว้
ยุ่งได้แต่กัดริมฝีปาก
‘ทำยังไงให้ไอ้เจ้าเศษกระดาษอันน้อยนั้นหายไปนะ’
สายตาของยุ่งเหลือบไปเห็นบ่น้ำที่มีน้ำพุน้อยใกล้ๆ ลิฟ ร่างบางจึงยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ และค่อยๆ ควงแขนหนาของคนข้างๆ เดินไปทางนั้น
“โรงหนังอยู่ชั้นบนสุด เราขึ้นลิฟกันนะพี่โง” ยุ่งพูด โงกุนพยักหน้าช้าๆ
“อ๊ะ..” เมื่อใกล้บ่อน้ำ ยุ่งก็ทำเป็นสะดุด เข้าไปกระแทกโงกุนเบาๆ มือก็พยายามปัดเศษกระดาษในมือของโงกุนออก และก็บิงโก เมื่อโงกุนหงายมือเพื่อรับร่างบางไว้ กระดาษใบน้อย ก็ค่อยๆ ร่วงลงในบ่อน้ำ หมึกที่ไม่ทนน้ำใดๆ ก็เลอะและค่อยๆ เลือนหายไป
“ยุ่ง เป็นอะไรรึเปล่า” โงกุนถาม เพื่อประครองร่างบางไว้ได้
“ไม่เป็นไรฮะ ยุ่งแค่เดินสะดุดขาตัวเองอ่ะ” ยุ่งบอก “แต่ว่าพี่โง เบอร์พี่คนนั้นตกน้ำไปแล้วนะฮะ สงสัยจะเลือนไปแล้ว”
ร่างบางพูดขึ้น เมื่อหยิบเศษกระดาษนั้นขึ้นมาดู
“ช่างมันเถอะ ก็แค่เบอร์ เราไม่ล้มลงไปก็ดีแล้วล่ะ” โงกุนบอกพลางถอนหายใจ ร่างบางยิ้มหวาน ก่อนจะเข้าไปควงแขนโงกุนเอาไว้
“งั้นเราก็ไปดูหนังกันดีกว่านะฮะ”
‘ไม่รู้ซะแล้ว ผู้หญิงคนไหนที่จะเข้าหาพี่โงกุนของยุ่งละก็ ต้องผ่านฤทธิ์เดชท่านยุ่งก่อนนะ!’
ขณะที่ทั้งสองคนยืนเลือกหนัง ยุ่งก็สังเกตได้ว่า ร่างหนาข้างๆ ตกเป็นเป้าสายตาของสาวๆ มากมาย ก็คนตัวหนาข้างๆเขา หล่อแบบไทยแท้ คือหน้าคม ตาเรียวคม ผิวแทนสุขภาพดี ส่วนสูงเกิน 180 เซนไปโข เข้าตำรา Darktall&Handsome สุดๆ
“ดูเรื่องอะไรดีล่ะ” โงกุนถามเมื่อยืนอยู่หน้าโรงหนัง
“อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่หนังผี” เจ้าตัวเล็กตอบทันที
“นี่ยังไม่หายกลัวอีกเหรอ”
“มันหายได้ง่ายๆ ยุ่งก็หายแล้วพี่โง”
ตอนเด็กๆ ในสมัยที่ยุ่งดื้ออย่างหนัก (ตอนนี้ก็ดื้ออยู่) ไม่ยอมนอน ทำให้ยักษ์และยิ้มชอบเอาผีมาขู่น้องชาย ซึ่งจนถึงตอนนี้ยุ่งไม่เข้าใจว่าพี่ๆ ทั้งสองพยายามทำให้น้องหลับ หรือให้น้องกลัวผีทั้งคืนกันแน่ เรื่องนี้ส่งผลกระทบกระทั่งปัจจุบัน ทำให้ยุ่งกลัวผีอย่างมาก
ทั้งสองเลือกดู Harry Poter ภาคสุดท้าย ซึ่งมันก็สนุกดี แม้จะไม่เท่ากับอรรถรสในการอ่านหนังสือก็ตาม เจ้าตัวยุ่งดูรู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง เพราะบางครั้งมือของทั้งสองก็เจอกันอยู่ในถังป๊อปคอร์น แม้โงกุนจะไม่รู้สึกอะไร บางครั้งก็เล่นโดยการแย่งป๊อปคอร์นจากมือเล็กบ้าง แต่สำหรับยุ่งแล้ว ทุกครั้งที่มือทั้งสองสัมผัสกัน.. หัวใจยุ่งไม่เคยเต้นจังหวะปกติเลย
‘.. พี่โงจะรู้มั้ยว่ายุ่งหลอกแต๊ะอั๋งอยู่..’
“อยากทานอะไรน่ะเรา” โงกุนถามขึ้น เมื่อทั้งสองออกจากโรงหนังมา
“” บุฟเฟ่ย์ดีกว่า เพราะท้องพี่โงมีหลุมดำ ร้านทั่วไปเอาไม่อยู่นะ” ยุ่งตอบ ก่อนจะหันไปยิ้มทะเล้นให้คนตรงหน้า
ร้านที่เลือกเป็นร้านชาบูญี่ปุ่นระบบสายพาน ที่มีของให้เลือกเยอะอยู่
“ใส่แต่หมูแบบนี้เดี๋ยวก็อ้วนหรอก กินผักบ้างซิ” โงกุนทักเมื่อเห็นสิ่งที่คนตรงหน้าหยิบใส่หม้อ
“หญ้าใบเขียวพวกนี้อ่ะนะ ไม่เอาหรอก แล้วยุ่งก็ไม่อ้วน หุ่นดีจะตาย” ยุ่งตอบ ร่างบางขอค้าน ใครที่บอกว่าไม่กินผักแล้วอ้วนน่ะ ยุ่งก็ไม่กิน ไอ้ที่อ้วนๆ กันนั่นไม่ออกกำลังกายมากกว่า..
เออ แต่ยุ่งก็ไม่ค่อยออกกำลังกายเหมือนกันนะ.. ทำไมไม่อ้วนวะ
“โตจะเป็นควายแล้ว ก็ยังไม่กินผักอีกนะ”
“ยุ่งโตมาเป็นคนพี่ ไม่ใช่ควายแบบพี่” ร่างบางกวนคนตรงหน้า แต่ได้เป็นมะเหงกกลับมา
“ได้ทีแล้วเอาใหญ่เลยนะ” โงกุนส่ายหน้า ก่อนจะคีบหมูให้เจ้าตัวเล็กที่พยายามคีบหมูและเน้นผักให้เขาเช่นกัน
“เฮ้อ เดี๋ยวก็ต้องกลับคอนโดแล้ว ขี้เกียจชะมัด อยากนอนอยู่บ้าน” โงกุนบ่นขึ้นมา ในเมื่อพรุ่งนี้เป็นวันจันทร์ซึ่งเขามีเรียน
“..พี่โง” ยุ่งเรียกร่างหนาเบาๆ
“อะไร”
“ไม่กลับไปไม่ได้เหรอ กลับมาอยู่บ้านเถอะ” ยุ่งพูดขึ้น พลางมองไปที่ชายหนุ่มอย่างขอร้อง หมดวันนี้ก็ไม่รู้จะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ จะมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกรึเปล่า โงกุนจะไปเจอคนใหม่ๆ ในรั้วมหาลัยมั้ย สิ่งเหล่านี้ล้วนแต่เป็นสิ่งที่ยุ่งกังวล
“อะไรเรา เหงาเหรอ” โงกุนถามเสียงอ่อนก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวทุยนั่นเบาๆ “ก็อยู่เล่นกับยักษ์หรือยิ้มไปก่อนซิ”
“มันไม่เหมือนกันนี่นา”
ยุ่งรักพี่ๆ ของตัวเอง แต่พี่ก็ส่วนพี่..
คนที่รักก็ส่วนคนที่รัก
“...”
“อย่าซึมน่า พี่จะพยายามกลับมาบ่อยๆแล้วกันนะ”
“พยายาม มันไม่ได้หมายความว่าพี่โงจะทำได้จริงๆนี่นา” ร่างบางเริ่มเบ้ปาก
“ไม่เชื่อใจพี่ชายเราคนนี้แล้วเหรอ” โงกุนถามเสียงอ่อนลง “พี่สัญญาว่าพี่จะกลับมาหาเราบ่อยๆ เหงาก็โทรศัพท์หาพี่ ถ้ามีอะไรพี่ก็จะรีบมาหา โอเคมั้ย”
“สัญญาแล้วนะ ถ้ายุ่งโทรไปพี่ต้องรับ ถ้ายุ่งอยากเจอพี่ต้องมาหา”
“ครับ เจ้าตัวยุ่ง พี่สัญญา” โงกุนยิ้ม พลางยื่นมือมายีหัวเล็ก โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า ตนเองจะทำได้อย่างที่สัญญาไว้รึเปล่า
==========================================
คือ หัวมันเหมือนเป็นดราม่าเหรอ
นี่จะบอกว่าไม่นิยมดราม่าเท่าไหร่นะ ชอบรักๆ ใส่ๆ หื่นๆ! มากกว่า ฮ่าๆ
ยุ่งน่ารักเนอะ ^^
นิยม ติชมกันได้นะค๊า
ความคิดเห็น