คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 วันของยุ่ง
เช้าวันต่อมา ยุ่งค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นมา ตอนนี้เค้าเหลือคนเดียวในบ้านพัก ขณะที่คนตัวใหญ่ที่นอนข้างๆ ตั้งแต่เมื่อคนหายไปแล้ว แต่เด็กน้อยไม่ได้สนใจนัก วันนี้วันที่ 17 มีนา ซึ่งเป็นวันคล้ายวันเกิดยุ่ง ทำให้เค้าคาดหวังถึงของขวัญกล่องใหญ่ๆ และการเอาใจจากทุกคนในบ้าน
“หายไปไหนกันหมด” ยุ่งบ่นเบาๆ ก่อนจะออกไปด้านนอก เห็นทุกคนอยู่รวมกันที่ศาลาริมน้ำ เค้าจึงยิ้มและเดินตรงไปหา
“ตื่นแล้วเหรอยุ่ง ทานข้าวซิ” คุณวัลย์บอก พลางยื่นถ้วยข้าวต้มมาให้คนตรงหน้า
“แล้วทุกคนไม่ทานเหรอครับ”
“พวกเราทานกันหมดแล้วจ๊ะ” ยุ่งได้ยินก็หน้าบูดทันที ทำไมถึงไม่รอยุ่ง แม้แต่พี่โงกุนก็ด้วย
‘ง่ะ ทุกคนจำไม่ได้หรือไงว่าวันนี้เป็นวันอะไร’ ตามที่ใจกำลังสงสัย ปากก็เปิดถามทันที
“ทุกคน วันนี้มันวะ...”
“รีบๆ ทานเถอะยุ่ง พี่รีบกลับ พอดีมีงาน” โงกุนพูดแทรกขึ้นมา ทำให้เจ้าตัวเล็กหันไปมองทันที “ทุกคนรอเราคนเดียวนะ”
เมื่อสิ้นเสียงของโงกุน ยุ่งก็เบ้ปากทันที อะไรกัน จำไม่ได้จริงๆ ง่ะ
หลังจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายไปเก็บของ ทิ้งให้ยุ่งทานอาหารอยู่คนเดียว เด็กน้อยทานอาหารมื้อนั้นด้วยอารมณ์น้อยใจ
‘ทุกคน จำวันเกิดยุ่งไม่ได้เหรอฮะ’ เด็กน้อยได้แต่ถามในใจ แต่ไม่ได้พูดออกมาระหว่างทางกลับบ้านภายในรถตู้ทุกคนก็ทำตัวเหมือนปกติ แต่ด้วยสัญชาติญาณ ยุ่งรู้ว่ามีอะไรบางอย่างไม่เหมือนเดิม เหมือนทุกคนพยายามหลีกเลี่ยง ไม่ยิ้มแย้มให้กับยุ่งเหมือนเคย
ยุ่งหันไปมองคนข้างตัว โงกุนยังคงหลับอยู่ และยุ่งก็ไม่อยากปลุกนัก สาเหตุของความผิดปกติทั้งหมดมาจากคนตรงหน้า ที่พยายามหลีกเลี่ยงการพูดคุยกับยุ่ง นี่ถ้าเค้าไม่ดื้อแพ่ง งอแง คงไม่ได้มานั่งข้างโงกุนเป็นแน่แท้
“ม๊า วันนี้อ่ะ...” ยุ่งชะโงกหน้าไปคุยกับแม่ตน แต่ก็ถูกขัด
“วันนี้ม๊าเหนื่อยจังเลยยุ่ง ไว้ถึงบ้านค่อยคุยกันนะ” ม๊าบอกพลางเอนซบสามีทันที
’อะไรกัน แม้แต่ม๊าก็...’ ยุ่งเริ่มอยากที่จะงอแง แต่ถ้าคนที่ง้อเค้ามากที่สุดต่างพยายามหลีกเลี่ยงการพูดคุยกับเค้า ทำให้ยุ่งทำอะไรไม่ได้มากนัก
‘ไม่รักยุ่งกันแล้วเหรอฮะ’ เด็กน้อยได้แต่คิด และนั่งซึมตลอดทาง โดยไม่ได้สังเกตว่าคนนั่งข้างๆ ที่แกล้งทำเป็นหลับนั้นมองมาอย่างเป็นกังวล
เมื่อถึงบ้านเด็กน้อยกระโดดลงจากรถและเดินเข้าห้องตัวเองทันที
“นี่เราไม่ทำมากไปเหรอพี่โงกุน ไอ้ยุ่งมันแทบจะไม่พูดเลยนะ” ยิ้มเอ่ยขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นน้องชายเดินขึ้นบันไดไป
“พี่คิดว่านะ” โงกุนตอบ แต่ไม่ได้มั่นใจตามคำพูดของตัวเองเลย ยุ่งในยามปกติที่งอแง รับ”มือง่ายกว่าเวลาที่เงียบไม่ยอมพูดแบบนี้
“ยุ่ง ยุ่งตื่นเถอะลูก” เสียงมารดาตนเองดังขึ้น ทำให้เด็กน้อยค่อยๆ ลืมตาขึ้น “ลงไปทานข้าวเร็ว”
“ยุ่งไม่หิว”
“ทำไมล่ะลูก ตั้งแต่กลับมาถึง ลูกยังไม่ทานอะไรเลยนะ ตอนอยู่บนรถก็อยากทานนั่นทานนี่อยู่ไม่ใช่เหรอ”
“ก็ตอนนี้ยุ่งไม่หิวแล้ว ม๊าไม่ต้องมาสนใจยุ่ง ปล่อยยุ่งไว้แบบนี้แหละ” ยุ่งพูด ก่อนจะสะบัดหน้าหนี
“ไม่สนใจได้ยังไง ยุ่งเป็นลูกม๊านะ”
“เหรอ แต่ยุ่งเห็นม๊าสนใจแต่พี่ยักษ์ กับพี่ยิ้ม พี่เขาอยากแวะไหนม๊าก็ให้แวะ แต่พอยุ่งขอบ้างไม่เห็นได้เลย ม๊าไม่คุยกับยุ่งด้วยซ้ำ ไม่ต้องมาทำว่าเป็นห่วงยุ่งนะ!” เด็กน้อยเริ่มพูดเสียงดังอย่างน้อยใจ คุณวัลย์ที่ฟังอยู่น้ำตาคลอทันทีเมื่อได้ยินลูกชายตนพูดแบบนั้น
“ยุ่ง..” เสียงเรียกแบบดุๆ ดังขึ้นทำให้ยุ่งหันไปมอง เมื่อเห็นเจ้าของเสียง ยุ่งได้เบ้ปากก่อนจะหันหน้าหนีทันที
“ยุ่งพูดแบบนั้นกับม๊าได้ยังไง ขอโทษม๊าเดี๋ยวนี้นะ” โงกุนพูดขึ้นก่อนจะเดินมาหาเจ้าตัวเล็ก
“ขอโทษทำไม ก็ยุ่งพูดจริงนี่ ม๊าไม่สนใจยุ่งแล้ว ม๊ารักแต่พี่ๆ”
“ยุ่ง ถ้ายังดื้ออีก พี่จะไม่รักแล้วนะ!!” โงกุนเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยเสียงอันดัง ทำให้เด็กน้อยสะดุ้งสุดตัว
“ฮีก..ฮีก.. ฮือออ พี่โงตะคอกใส่ยุ่งอีกแล้ว ฮืออออ พี่โงไม่รักยุ่งแล้ว... “ เด็กน้อยร้องไห้ทันทีด้วยความตกใจ โงกุนจึงต้องผ่อนลมหายใจ ก่อนจะเข้าไปกอดร่างเล็กไว้
“เสียใจเหรอ”
“ฮือออ ไม่เสียใจได้ยังไง.. ฮีก พี่โงอ่ะ.. พี่โงไม่รักยุ่งแล้ว ฮือออ”
“พี่พูดแค่นี้ยุ่งเสียใจ แต่ม๊าที่ได้ยินยุ่งพูดเมื่อกี้น่ะ เสียใจกว่ายุ่งเป็นร้อยเท่าเลยนะ” โงกุนสอนเด็กน้อย
“ฮึก..มะ..ม๊าเสียใจเหรอ” เด็กน้อยพูดขึ้น ก่อนจะหันไปหาแม่ตน จึงเห็นใบหน้าที่น้ำตาคลอ ยุ่งร้องไห้เหมือนเขื่อนแตกทันที ก่อนจะขยับร่างตนเองไปกอดแม่ไว้
“ฮือออออออออออออ ม๊า ยุ่งขอโทษ ยุ่งไม่ดีเอง ยุ่งทำให้ม๊าเสียใจ ฮือออ ม๊าอย่าเกลียดยุ่งนะ ฮึก ยุ่งขอโทษ..”
คุณวัลย์กอดตอบลูกรัก เธอรู้ว่าลูกชายไม่ได้ตั้งใจ อาจเป็นเพราะอารมณ์น้อยใจ แต่คำพูดแบบนี้ของลูก คนเป็นแม่ที่ได้ฟังย่อมเสียใจทั้งนั้น คุณวัลย์ส่งสายตาไปบอกขอบคุณกับโงกุน
“ม๊ารักยุ่งนะ”
“ยุ่งก็รักม๊า”
“หยุดร้องไห้เถอะนะ วันนี้วันสำคัญไม่ใช่หรือไง” คุณวัลย์พูดพลางเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าลูกชาย “สุขสันต์วันเกิดนะลูกรัก”
พรึบ..
~Happy Birthday to you, Happy Birthday to you, Happy Birthday Happy Birthday ,Happy Birthday to you~
เสียงร้องเพลงดังขึ้นหลังจากไฟที่ดับลง พร้อมกับพี่ยิ้ม ที่เดินถือเค้กก้อนใหญ่ขึ้นมา
“เป่าเทียนซิยุ่ง” โงกุนพูดขึ้น เจ้าตัวเล็กที่ยังเหมือนจะงงๆ กับสถาการณ์ที่เกิดขึ้นยิ้มกว้าง และก้มลงเป่าเทียนบนเค้กที่อยู่ตรงหน้า
“ตอนแรกพวกพี่ว่าจะวางแผนเซอร์ไพรด์เรา แต่เรานี่น้า ง้อแงเป็นเด็กๆ ไปได้ ก็เลยต้องเปลี่ยนแผนกระทันหัน” พี่ยิ้มพูดขึ้น
“ยุ่งเด็กอยู่นะ แล้วใครจะไปรู้ล่ะ ทุกคนไม่พูดกับยุ่งอ่ะ” เด็กน้อยตอบ ก่อนจะตัดเค้กให้ผู้ใหญ่ทุกคน ก่อนจะเดินเอาเค้กไปยื่นให้คนตัวโต
“อ่ะ เค้ก”
“พี่ชักไม่อยากกินแล้วซิ” เมื่อได้ยิน ยุ่งก็ทำหน้างอ
“ทำไมล่ะ”
“ก็เค้กนี้ เกือบทำให้ยุ่งกับพี่ต้องทะเลาะกันนะ” โงกุนพูด หยิบจานเค้กวางไว้ข้างๆ ก่อนจะดึงร่างบางไปกอดไว้ “พี่เป็นคนคิดแผนเองแหละ ว่าให้ทุกคนทำเป็นลืมวันเกิดยุ่งน่ะ”
“แต่พี่ลืมไปว่าเรามันงอแง และขี้น้อยใจแค่ไหน พี่ขอโทษนะครับ”
“ไม่เป็นไร แต่พี่โงต้องไม่ทำอะไรแบบนี้อีกนะ ยุ่งไม่ชอบ แล้ววันนี้พี่โงก็ต้องตามใจยุ่ง เอาใจยุ่งมากๆ เพราะวันนี้เป็นวันเกิดยุ่ง และเพราะว่าพี่โงทำให้ยุ่งต้องร้องไห้”
“ครับ งั้นเอางี้นะ ตั้งแต่วันนี้ไปทุก ๆ ปี พี่จะเรียกวันนี้ว่า วันของยุ่ง ที่จะอยู่กับยุ่ง จะตามใจยุ่งให้มากๆ โอเคมั้ยครับ”
“แล้วพี่โงก็รักยุ่งให้มากๆ ด้วยนะ”
“ครับ เจ้าตัวยุ่ง”
===================================================
เอาแบบใสๆ ไปก่อนนะคะ
คือเนื้อเรื่องที่คิดไว้ หาฉากลง nc ยาก!! ฮ่าๆ
แต่อยากแต่ง เลยอาจจะปรับซักนิดนึง
ความคิดเห็น