คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 12 ค่ายอาสา :: สิ่งที่กันต์ ไม่อยากเห็น
เช้าวันต่อมากันต์ก็ได้ทราบชะตาชีวิตตัวเอง โภชนาการ!! โดยการเป็นโภฯกิตติมาศักดิ์ที่พี่มะนาวเดินมาปลุกเองกับมือในเวลา ตี 4 เพื่อให้ไปช่วยหุงข้าว ทั้งๆ ที่กันต์ได้นอนไปยังไม่ถึง 2 ชั่วโมงดี
“น้องกันต์หุงข้าวเองเป็นด้วยเหรอ” มะนาวถามอย่างแปลกใจ ที่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะค่อนข้างคล่องแคล่ว
“ทำเป็นแค่นี้แหละพี่ แต่ไม่เคยหุงหม้อใหญ่ขนาดนี้นะ รอดรึเปล่าก็ไม่รู้” กันต์บอก
มะนาวยิ้ม พลางมองหน้ารุ่นน้องที่พยายามติดแก๊สหุงข้าวอยู่ ความจริงแล้วน้องกันต์ผู้แสนกวนตีนของพี่ๆ คนนี้มีใบหน้าที่ค่อนข้างหวาน ผิวขาว ตาใส รูปหน้าวี ผมที่ซอยสั้นๆ สีน้ำตาลอ่อน ร่างบางแต่สูงแตะ 180 เซ็น น่าเสียดายที่ปากเสียไปมากหน่อย ทำให้กลบเสน่ห์บนใบหน้าหมด
กันต์มองมะนาวทำอาหาร พร้อมด้วยฝนหลวง ผ้าฝ้าย พี่ผู้หญิงอีกสองสามคนและปีอื่นๆ ที่ได้ทำฝ่ายโภชนาการ รุ่นพี่คอยสอนงานรุ่นน้องว่าต้องทำอะไร แบบไหน กลิ่นหอมค่อยๆโชยออกมา ไม่นานฝ่ายสวัสดิการก็ต้องลุกขึ้นมาเพื่อล้างห้องน้ำ เตรียมสถานที่ และปลุกลูกค่าย
“อะไร มองหน้าพวกพี่แบบอึ้งๆ” ฝนหลวงถามรุ่นน้อง ที่ยังคงจ้องพวกเธอทำงานอยู่
“พวกพี่ทำอาหารเป็น?”
“เอ้า เป็นดิวะ ไม่งั้นไอ้ที่มึงเห็นอยู่เรียกว่าอะไร” ผ้าฝ้ายหันมาบอก พลางหัวเราะใบหน้าเหวอๆ ของกันต์ “จนถึงตอนนี้มึงคิดว่าพวกกูผ่านค่ายห๊ะ ถึงไม่เป็นก็จำเป็นต้องเป็นล่ะ”
“เมื่อก่อนกูก็ทำไม่เป็น” พี่ฝนหลวงเล่า “แต่ถ้าพวกกูไม่หัดทำแล้วใครจะทำวะ จะให้ผู้หญิงอ่อนแออย่างพวกกูไปแบกอิฐแบกปูนอย่างพวกผู้ชายได้ยังไง”
“อ่อนแอ?”
“เออ มีปัญหาเร๊อะ”
“แหม ผมพึ่งรู้ว่าผู้หญิงอาสา นอกจากจะอึด ถึก โหด หื่น แล้วยังทำกับข้าวเป็นด้วย” สิ้นเสียงกันต์ ฝนหลวงก็หันมาจิกผมรุ่นน้องทันที
“เมื่อกี้มึงว่าไงนะ อีกทีดี๊”
“เอ่อ ผมบอกว่า ผู้หญิงอาสา สวยมากๆ ครับ” กันต์แก้ตัวทันที
“เออ แล้วไป” ฝนพูดอย่างขำๆ ก่อนจะปล่อยผมรุ่นน้องแล้วทำอาหารต่อ
‘ทำแบบนี้แล้วมันผิดจากที่กูพูดตรงไหนวะ’
“ไงมึง ทำอาหารสนุกมั้ย” เสียงที่คุ้นเคยถามขึ้น ทำให้คนที่นั่งเฝ้าหม้อหุงข้าวอยู่หันไปมอง
“สนุกซิสัด เป็นผู้ชายปี 1 คนเดียว โดนให้แรงงานเยี่ยงทาส นี่พวกพี่เขาเอากูมาสังเวยเจ๊ๆ ทั้งหลายใช่มั้ยวะ” กันต์บ่นทันที
“พวกกูได้ยินนะ ไอ้กันต์” พี่ผ้าฝ้ายตะโกนมาทันที กันต์ถึงกับสะดุ้ง พลางยิ้มแหะๆ ให้
“โดนใช้งานอ่วมซินะ เพื่อนกู ฮ่าๆ” แบล็คหัวเราะ พลางเอามือขยี้ผมนุ่มตรงหน้า กันต์ได้แต่เบ้หน้านิดๆ แต่ก็ไม่ได้ปัดมือใหญ่ออก
วันนี้แบล็คกับโอมได้ทำงานโยธา และมีทีท่าว่าช่วงเวลาที่อยู่บนค่าย พวกมันคงไม่ได้กระดิกออกจากงานส่วนนั้นแน่นอน ไอ้แม็คได้ไปแบกจอบแบกเสียมที่ฝ่ายเกษตร ส่วนไอ้คุณหนูยุ่งไปอยู่ส่วนสวัสดิการ
“เฮ้ย ไอ้กันต์ มึงมาลองคนปูนดี๊” หนุ่ยเรียกทันที เมื่อเห็นหน้ารุ่นน้องสุดกวนตีนโผล่ออกมาจากโรงอาหาร
“ผมทำโภอยู่พี่”
“ห่า กูได้ยินน้องนาวนัดพวกมึงทำข้าวกลางวันตอนสิบโมง นี่พึ่งเก้าโมงเว่ย มาฝึกคนปูนเลยมึง”
“คร๊าบบบบ” กันต์ตอบ ก่อนจะสวมหมวก เสื้อคลุม และถุงมือเดินไปถือจอบคนปูนแทนเพื่อน
ในค่ายอาสา พี่ๆ จะสอนงานรุ่นน้องอย่างไม่มีเกี่ยงงอน โดยเฉพาะงานโยธาที่ทำให้กันต์ถึงกับแปลกใจที่คนเรียนรัฐศาสตร์จะทำงานของนายช่างได้ขนาดนี้ พี่ๆ เล่าให้ฟังว่าในค่ายสร้างช่วงปีใหม่ เราจะได้สร้างอาคารเป็นหลังๆ แม้มันอาจไม่สวยงามนัก แต่ก็มันคงพอให้คนในชุมชนนั้นๆ สามารถใช้ประโยชน์ได้ไปอีกหลายทศวรรษ
แต่ละขั้นตอนของโยธาล้วนแต่ต้องมีรุ่นน้องทั้งหญิงชาย เข้ามาดูงานและฝึกปฏิบัติจากรุ่นพี่ ไม่เว้นแม้แต่ยุ่งที่เดินมาเสิร์ฟน้ำ ก็ถูกรุ่นพี่เรียกไปเรียนรู้การผสมปูน
แม้ทุกๆ คนมีเหงื่อ และเหนื่อย แต่ก็มีความเชื่อที่ว่าพรุ่งนี้ น้องๆ ในโรงเรียนจะมีสนามเด็กเล่นดีๆใช้ มาเป็นแรงใจให้ทุกคนทำงานกันต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ
“ทานข้าวโว้ย ทานข้าว” ฝนหลวงตะโกนเรียกทุกคน ฝ่ายโยธาจึงค่อยๆ ทะยอยล้างไม้ล้างมือเพื่อรับประทานอาหารกลางวัน
.... รับประทานอาหารกลางวัน....
‘ชิบหาย ลืมไปช่วยพี่มะนาวทำโภ’ กันต์ที่นึกงานในหน้าที่ของตนได้นั้น รีบผละจากงานตรงหน้า และวิ่งไปที่ห้องครัวทันที
“เฮ้ย พี่มะนาว ผมขอโทษ คนปูนเพลินไปหน่อย ไม่เรียกผมอ่ะ” กันต์พูดทันทีเมื่อเห็นหน้ารุ่นพี่
“ไม่เป็นไรๆ แค่ตื่นมาช่วยหุงข้าวก็พอละ อีกอย่าง เรียนรู้งานทางนั้นไว้ก็ดี” มะนาวยิ้มอย่างใจดี
“แล้วข้าวเย็นทำกี่โมงพี่”
“สามโมงครึ่ง”
“โอเค งั้นถ้าถึงเวลาพี่เรียกผมนะ”
“เออๆ ไปล้างไม้ล้างมือ ทานข้าวไป” กันต์พยักหน้า แต่แล้วเสียงเรียกที่คุ้นเคยทำให้เขาหันไปมอง
“กันต์”
“มีไร”
“เอามือออกมาดูดิ๊” แบล็คพูดเสียงดุ แต่กันต์ก็เอามือไปไขว้หลังไว้
“ดูทำไม ไม่มีอะไรนี่”
“กันต์ เอามือมา” แบล็คเริ่มกดเสียง แต่กันต์ยังคงดื้อ
“ไม่เอา จะเอาไปทำไม อ๊ะ..” กันต์อุทาน เมื่ออยู่ๆ แบล็คก็กระชากแขนทั้งสองข้างของเขาออกมา และบังคับให้หงายมือขึ้น
“แตกจริงๆ ด้วย” แบล็คพูด เมื่อเห็นตุ้มน้ำใส ออกแก้ว และรอยแตกพอในเลือดซึมบนผ่ามือ “ล้างรึยัง”
“ก็..กำลังจะเดินไปล้าง” กันต์ตอบเสียงเบาๆ
“แตกขนาดนี้ ทำไมไม่หยุดคนล่ะห๊ะ ให้คนอื่นทำก็ได้”
“ก็มันสนุกดีอ่ะ ก็เลยคนเพลิน รู้ตัวว่ามือแตกก็ตอนหยุดแล้ว”
“เฮ้อออ..” แบล็คถอนหายใจ ก่อนจะจับมือคนตรงหน้าไปรองที่ก๊อกน้ำ
“ซีดดด..” เสียงกันต์ครางด้วยความแสบ เมื่อน้ำสัมผัสถูกแผลที่มือตนเอง
“ทนหน่อย” แบล็คพูด ก่อนจะถูมือเบาๆ เพื่อให้เศษปูนที่เกาะอยู่ออกไป
“...”
“เสร็จแล้ว ไปทำแผล” แบล็คพูด ก่อนจะดึงมือเพื่อนสนิทเข้าไปในอาคารทำกิจกรรม
“พี่ผ้าฝ้ายครับ กล่องยาอยู่ไหน” แบล็คถามขึ้น
“อยู่ในห้องนอนหญิงอ่ะ ใครเป็นอะไรเหรอ” พี่ผ้าฝ้ายถามทันที
“ไอ้กันต์มือแตกนิดหน่อยอ่ะครับ ผมเลยว่าจะทำแผลให้มันก่อน”
“โอเค เดี๋ยวพี่ไปเอาให้นะ” ผ้าฝ้ายตอบ ก่อนจะเดินไปเอากล่องยาให้ ไม่นานเธอก็เดินกลับมา
“พี่ทำให้ป่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมทำให้มันบ่อย” แบล็คตอบ ก่อนจะเปิดกล่องยาและหยิบจับอย่างคล่องแคล่ว
ด้วยความที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก และด้วยความที่กันต์เองก็ปากหมาตั้งแต่เด็กเช่นกัน ก็เลยมักจะไปกวนประสาทคนอื่นเสมอ แม้จะไม่ได้มีเจตนาร้ายก็ตาม ทำให้กันต์มีเรื่องทะเลาะวิวาศบ่อย และทุกครั้งก็จะได้แบล็คคอยไกล่เกลี่ยและทำแผลให้
“เจ๊บอยู่ป่ะ” แบล็คหันมาถาม กันต์ซึ่งกำลังมองเสี้ยวหน้าเพลินๆ ถึงกับสะดุ้ง
“เฮ้ย... เอ่อ ไม่เป็นไรแล้ว ขอบใจมาก” กันต์ตอบ แบล็คจึงเก็บอุปกรณ์พยาบาลและทั้งสองคนก็เดินไปรวมกลุ่มกับคนอื่นที่โรงอาหาร
การทานข้าวทุกๆ มื้อจะถูกจับฉลากชื่อ โดยคละเพศ คละชั้นปี เพื่อให้ลูกค่ายได้ทำความรู้จักกันอย่างทั่วถึง แต่ที่สำคัญกว่านั้น คือการหากลุ่มล้างจาน ซึ่งเป็นหน้าที่ที่แต่ละคนยินดี..จะมอบให้กลุ่มอื่นที่ไม่ใช่กลุ่มคนเอง
“เอาละครับ ถึงเวลาที่ทุกท่านรอคอย” เสียงก้องดังขึ้น ในระหว่างที่ลุกค่ายทานข้าวไปแล้วซักครู่หนึ่ง “เราจะมาหากลุ่มผู้โชคดีล้างจานกันนะครับบบบบ”
“โห่...”
“อย่าเพิ่งบอกได้มะ ทานข้าวไม่อร่อย”
“ลืมๆ บอกดิ๊ กูจะได้กินข้าวอย่างสบายใจ”
“กูไม่ได้ล้างหรอก กูไม่มีดวงด้านนี้ ฮ่าๆๆ”
หลากหลายเสียงวิพากวิจารย์ กันต์เองก็กำลังลุ้นนิดๆ ว่ากลุ่มตนจะได้ล้างรึเปล่า จำนวนคนทั้งค่าย 80 คน แบ่งเป็น 8 กลุ่ม กลุ่มหนึ่งมีถ้วย จาน ชาม อยู่ประมาณ 16 ชิ้น รวม ๆ แล้วคือต้องล้างเป็นร้อย มือเหม็นซันไลร์ไปข้าง
“เอาล่ะครับ ขอให้ทุกกลุ่มลองยกจานข้าวของตนเองขึ้นมาดูนะครับ กลุ่มในที่จานในมือสมาชิกกลุ่มมีก๊อตเทปสีม่วงแปะอยู่ ถือว่าต้องล้างจานนะครับ"
‘สก๊อตเทปสีม่วง..’
‘ชิบหาย จานกู!!!’
“เฮ้ยยยยยยยยย” กันต์ร้องเสียงโหยหวนทันที เมื่อพบว่าใต้จานของตัวเองมีสิ่งที่เรียกว่าสก๊อตเทปสีม่วงติดอยู่ “ชิบหาย!!”
“เออซิ ชิบหาย ไอ้กันต์ มึงมานั่งกินข้าวกลุ่มกูทำไมวะ” เอ็มพูดขึ้นทันที พลางทิ้งช้อนในมืออย่างเซ็งๆ
“อะไรวะพี่ ผมไม่ผิดซักหน่อย ความซวยผมต่างหากที่ผิด”
“มึงออกจากกลุ่มไปเลยนะไอ้กันต์ กูขับไล่” นอร์ทพูด ก่อนจะพยายามหยิบจานอาหารให้ออกมาจากตรงหน้ากันต์
‘โห พวกพี่แม่งโคตรรักน้องอ่ะ’
แต่รุ่นพี่ก็บ่นกันไปอย่างงั้น สุดท้ายก็มาช่วยกันล้างจานชามอยู่ดี ยกเว้นที่ปีสี่ทั้งหลาย ที่ช่วยแต่ปากเท่านั้น
“เอ้า ไอ้กันต์ ขัดให้มันดีๆ เอี่ยมๆ ซิวะ มึงเห็นมั้ยยังมีคราบอยู่เลย”
“โด่พี่ ถ้าพี่ขัดสะอาดก็มาช่วยกันดิครับ ยืนอยู่เฉยๆ มันไม่สะอาดนะ”
“ไม่ พวกกูทำมาสามปีละ ตอนนี้พวกมึงก็ทำเองมั้ง”
‘นี่ซินะ อภิสิทธิ์ของปี 4 น่ะ อย่าให้กูได้เป็นปี 4 บ้างนะสัด’
กันต์คิดขำๆ กับตัวเอง ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาล้างจานต่อไป
ช่วงบ่ายแบล็คห้ามเด็กขาด ไม่ให้กันต์ไปคนปูนอีก เขาจึงต้องปรวณาตนมาเป็นฝ่ายแบกหาม ขนปูนที่จนเสร็จแล้วไปเทพื้นสนาม ท่ามกลางแดดยามบ่ายที่แรงเอี้ยๆ ทำให้กันต์รู้สึกหน้ามืดหลายครั้ง ทันทีที่มะนาวเดินมาเรียกเขาไปช่วยทำอาหารเย็น เขาจึงผละจากไปทันที กลัวว่าถ้าหากเป็นลมจริงๆ แล้วจะเดือดร้อนคนอื่น
“กันต์ หน้ามึงซีดๆ” ยุ่งพูดขึ้น เมื่อพวกเขาทั้งห้าคนมารวมกลุ่มที่ห้องทำกิจกรรมสำหรับคืนนี้แล้ว
“ปวดหัวนิดหน่อย ทำไมเหรอครับ น้องยุ่งเป็นห่วงพี่กันต์เหรอครับ” กันต์หยอดเสียงหวาน ยุ่งได้แต่ส่ายหน้า ก่อนจะผลักหน้าผากเขาทีนึง
“แต่หน้ามึงซีดจริงๆนะ” แบล็คพูดขึ้นบ้าง พลางจ้องหนากันต์
“กูไม่เป็นไร”
“...”
“เออ กูปวดหัวนิดหน่อยก็ได้” เขายอมแพ้ เมื่อแบล็คไม่พูดอะไร เพียงแต่ส่งสายตามาเค้นถามเท่านั้น
“พักมั้ยมึง เดี๋ยวกูบอกพี่เขาให้” แม็คถาม
“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง เดี๋ยวคืนนี้นอนก็โอเคขึ้นละ”
“มันจะได้นอนเหรอวะ” โอมถามเนิบๆ แต่ทุกคนก็เห็นด้วยโดยไม่ต้องตอบ
“มึงก็บอกพี่เขาดิ ว่ามึงรู้สึกไม่สบาย” ยุ่งบอก กันต์ส่ายหน้า
“ไม่เอาเว่ย ตุ๊ดตาย แต่ปวดหัวนิดหน่อยเอง เดี๋ยวก็หาย”
“แล้วถ้ามันเป็นหนักขึ้นล่ะมึง”
“กูไม่เป็นไรหรอกยุ่ง ขอบใจที่เป็นห่วง” กันต์ตอบร่างบาง พลางขยี้หัวคนตรงหน้าเบาๆ ก่อนจะเงยหน้ามาสบตากับดวงตาเรียวที่มองมาอย่างรู้ทัน
“...”
“เอ่อ กูสัญญาว่าจะไม่กินเยอะ ถ้าไม่ไหวจะหยุดแล้วกลับไปนอน พอใจรึยัง” กันต์พูดก่อนจะสะบัดหน้าหนีร่างหนาทันที แบล็คยิ้มมุมปาก
“อะไรวะ ไอ้สองคนนี้แค่มองตาก็สื่อภาษาใจกันได้แล้วเหรอวะ อย่างกะผัวเมียที่แม่งอยู่ด้วยกันมาครึ่งชีวิต” แม็คแซวทันทีเมื่อเห็นการกระทำของเพื่อนทั้งสอง
“อาร๊าย ใครว่าพวกกูอยู่ด้วยกันมาครึ่งชีวิต” กันต์พูด พลางขยับตัวไปซบไหล่ร่างหนาไว้ แค่พวกกูน่ะอยู่ด้วยกันมาทั้งชีวิต แค่มองตาก็รู้ใจเว่ย ให้มั้ยคะ ที่รัก”
ท้ายประโยคกันต์หันไปทำหน้าอ้อนๆ ใส่แบล็ค เขาได้แต่ส่ายหน้ามองคนตรงหน้าอย่างเอือมๆ ก่อนที่จะรู้สึกถึงแขนข้างหนึ่งที่แทรกมาระหว่างพวกเขา
“แบล็คคะ ไปส่งน้ำเข้าห้องน้ำหน่อย” เสียงหญิงสาวดังขึ้น ขัดกลางวงสนทนาของเพื่อน
“ก็ได้ครับ” แบล็คตอบ และลุกออกไป กันต์ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ก่อนจะหันมาหาเพื่อน
“ห่า ที่รักกู พอเมียหลวงมาก็ทิ้งกูเลยสัด”
“กันต์ ไฟฉายพี่มีไหนอ่ะ” มะนาวเดินมาถามรุ่นน้อง เพราะเมื่อเช้าเขาให้กันต์ยืมไปใช้ส่องทางเพื่อเข้าห้องน้ำขณะที่ดวงอาทิตย์ยังไม่ขึ้น
“เอ่อ ลืมหว่ะพี่ ผมทิ้งไว้บนถุงนอนอ่ะ”
“ไปเอาให้พี่หน่อยดิ กลัวลืม เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าตอนมาทำโภจะได้มีไฟส่อง”
“เคๆ แปปนะ พี่” กันต์ตอบ กิจกรรมสันทนาการตอนนี้เป็นช่วงเวลาของการอ่านข่าว ซึ่งมักจะเป็นข่าวที่ชาวค่ายเขียนกันเองเพื่อความฮา กันต์รู้สึกเสียดายนิดนึงที่ไม่ได้อยู่ฟัง แต่ก็ต้องเดินไปเอาไฟฉายให้มะนาวอยู่ดี
“อืม...” เสียงคนครางต่ำๆ ทำให้กันต์ที่กำลังเดินอยู่ชะงัก “เร็วหน่อยน้ำ”
Cut!! หาได้ที่เดิมเด้อ
========================================
คือช่วงนี้มันตื้อ
สต๊อกที่ทำไว้ใกล้หมด ฮ่าๆ
อ่านการ์ตูนซะเยอะ
ใกล้เสร็จแล้วค่ะ อีกไม่นาน ๆ ><
ความคิดเห็น