คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9 ความรักของโงกุน
เสียงปิดประตูห้องน้ำและไออุ่นที่สัมผัสได้บนหน้าผาก ทำให้ร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆ ลืมตาขึ้น
“ตื่นแล้วเหรอเรา..” เสียงทักทายดังขึ้น ทำให้ยุ่งต้องปรับโฟกัสสายตา จนไปเป็นใบหน้าที่คุ้นเลยมองตนเองอยู่ “ยุ่ง..คือพี่..”
โงกุนพยายามจะพูดขอโทษสำหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หากแต่ร่างบางตรงหน้าส่ายหัว
“ยุ่งปวดหัว ปวดตัวจังเลยพี่โง หิวแล้วด้วย พี่โงทำอะไรให้ยุ่งกินหน่อยซิ” ร่างบางพูดเจือน้ำเสียงอ้อน
‘ยุ่งไม่อยากได้ยินคำว่าขอโทษ เพราะมันกำลังแสดงว่าพี่โงเสียใจกับสิ่งที่ทำ’
“ยุ่ง..” โงกุนเรียกชื่อคนตรงหน้าเบาๆ
‘ถ้าเมื่อคืน ชื่อที่พี่โงครางออกมา คือชื่อนี้ ยุ่งคงมีความสุขกว่านี้’
“อย่าคิดมาก อย่าเสียใจ บอกยุ่งซิฮะ ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่โงถึงเมาขนาดนั้น” ยุ่งพูด พลางยกมือไปลูบแก้มคนตรงหน้า โงกุนถอนหายใจ ก่อนจะนอนลงและฟุบหน้าลงที่ซอกคอบาง สูดกลิ่นกายหอม เขาเงียบไป ในขณะที่ร่างบางไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน
“กาย...”
“...”
“กายเขาบอกว่าคิดกับพี่ได้แค่.. พี่น้อง” สิ้นเสียง หยดน้ำตาลูกผู้ชายที่ยุ่งไม่เคยเห็นก็ค่อยๆ ก็ค่อยๆ ไหลซืมออกมา ร่างบางรู้สึกตัวชา มือที่สั่นน้อยๆ ค่อยๆ เช็ดน้ำตาใบหน้าคม
“โง..” ยุ่งคราง ก่อนจะรวบหัวคนตรงหน้ามาไว้แนบอก “ฮึก.. โงอย่าร้องไห้เลยนะ.. ฮือ.. อย่าร้องไห้”
ในขณะที่ตัวเองบอกให้คนตรงหน้าร้องไห้ ยุ่งเองก็ร้องไห้ตามไปด้วย
คนที่เขารักกำลังเจ็บปวด.. คนที่ยุ่งรักที่สุดกำลังร้องไห้ให้คนอื่น..
“ยุ่งอยู่ตรงนี้กับพี่โงนะ พี่โงยังมียุ่งนะ..”
“ยุ่งช่วยพี่ไม่ได้หรอก..” โงกุนพูดขึ้น ทำให้ยุ่งที่กอดหัวร่างหนาอยู่ ก้มหน้าลงมามอง “ทำยังไงกายก็ไม่มารักพี่หรอก ที่พี่ทำทุกอย่างเพื่อเขา เขาไม่เคยเห็นค่าเลย แค่พี่น้องเหรอ หึ น่าขำ”
โงกุนเบ้จากราวกับต้องการโทษตัวเอง
‘มันอาจเป็นเพราะยุ่งก็ได้ ถ้ายุ่งแนะนำดีๆ ยุ่งส่งเสริมให้พี่โงจีบพี่กายจริงๆ ตอนนี้พี่โงคงมีแต่รอยยิ้มใช่มั้ย คงไม่ต้องร้องให้ใช่มั้ย พี่โง.. คงมีความสุขใช่มั้ย’
“ยุ่งขอโทษ.. ฮีก เพราะยุ่งมันไม่ดีเอง.. ยุ่งเห็นแก่ตัว” ร่างบางพูด พลางกอดหัวร่างหนาให้แนบไปกับแผ่นอกเปลือยเปล่าของตนเองมากขึ้นอีก
“มันไม่เกี่ยวกับยุ่งหรอก พี่คงไม่ดีพอเอง เขาไม่รัก เพราะพี่เอง”
“ยุ่งจะอยู่กับพี่โงเอง” ยุ่งพูด พลางก้มลงสบตาคนในอ้อมกอด “พี่โงมียุ่งนะ ต่อให้คนทั้งโลกหันหลังให้พี่โง ยุ่งจะอยู่ตรงนี้เสมอ”
‘ต่อให้เขาไม่รัก ยุ่งก็จะรักของยุ่ง’
โงกุนยิ้ม แม้จะยากเย็นเต็มที กว่า 2 ปีที่เขามีน้องรหัสชื่อ สกาย ใบหน้าที่งดงามเกินกว่าจะเชื่อว่าเป็นผู้ชายสะกดเขาไว้ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบ ทุกครั้งที่ได้เดินเคียงข้างเขาจะรู้สึกภูมิใจ เขารู้สึกอยากให้สกายพึ่งพิงเขา เมื่อเห็นใบหน้าเศร้าๆ เขาก็รู้สึกว่าปล่อยไปไม่ได้ โงกุนเชื่อว่าตนเองเข้าใกล้กำแพงที่สกายสร้างขึ้นมากที่สุด แต่ความเชื่อของเขาก็เป็นแค่การหลงตัวเองลมๆ แล้งๆ เท่านั้น
เขามีเพื่อนที่มาจากโรงเรียนเดียวกับสกาย เพื่อนเขาบอกว่าสกายมีข่าวลือว่าสกายไม่รังเกียจที่จะคบกับผู้ชายตั้งแต่ม.ต้นแล้ว ซึ่งทำให้โงกุนมีความหวังขึ้นมา จนเมื่อคืน ที่ชาววิศวะหลายชั้นปี พร้อมใจกันไปถล่มร้านเหล้าของพี่ศิษย์เก่า และด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ทำให้เขามีความกล้ามากกว่าปกติ
“กาย พี่คุยอะไรด้วยหน่อยซิ” โงกุนเดินไปทักน้องรหัส สกายเงยหน้าขึ้นมองอย่างแปลกใจ แต่ก็ยอมเดินตามพี่รหัสออกมา
“มีอะไรเหรอครับ” สกายถามขึ้น ใบหน้าสวยมองเขาอย่างแปลกใจ ตอนนี้พวกเขาอยู่ลานจอดรถหน้าร้าน
“กาย คือพี่..” เขาเริ่ม แต่ก็รู้สึกเหมือนพูดไม่ออก โงกุนไม่เคยเป็นฝ่ายเข้าหาคนอื่นก่อน ทุก ๆ ครั้งไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็ล้วนแล้วแค่ต้องยอมศิโรราบต่อเขาทั้งนั้น แต่คนตรงหน้านี้แตกต่างออกไป
“พี่ชอบกาย พี่รู้ว่ากายไม่ได้รังเกียจคนเพศเดียวกัน ฉะนั้นคบกับพี่นะ” โงกุนกลั้นใจถามออกไป ให้ตายเถอะ! เขารู้สึกเหมือนตนเองกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง แล้วกำลังสารภาพรักครั้งแรก
“...”
“...”
“กายรู้” สกายพูด ทำให้โงกุนต้องเงยหน้าขึ้นมามอง
“กายรู้มานานแล้ว ขอบคุณนะครับ.. แล้วก็ขอโทษ”
สิ้นเสียงคำพูดของคนตรงหน้า ทำให้โงกุนรู้สึกไร้ซึ่งเรี่ยวแรงขึ้นมาเฉยๆ
“พี่โงกุนเป็นพี่รหัสที่ดีที่สุดของกายเสมอ.. กายคิดแค่นั้นจริงๆ”
“...”
“ทำไมล่ะกาย เป็นพี่ไม่ได้เหรอ หรือต้องเป็นไอ้นั่น ไอ้หน้าอ่อนเพื่อนเรนน่ะ” โงกุนพูดขึ้นทันที เขารู้สึกโกรธทุกอย่าง โกรธทุกเหตุผลที่ทำให้กายไม่รักเขา
“มันไม่เกี่ยวกับคนอื่นนะครับ”
“งั้นทำไมล่ะกาย เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรกายด้วยซ้ำ แถมยังทำเหมือนไม่อยากเจอกายอีก กายจะรักคนพรรค์นั้นไปทำไม”
“พูดจบรึยัง”
เสียงเย็นๆ ทำให้คนทั้งคู่หันไปมอง ดวงตาของสกายเบิกโตขึ้นอย่างตกใจ ในขณะที่โงกุนมองมาอย่างไม่พอใจ
‘ทำไมตายยากนักวะ ทั้งๆ ที่พึ่งพูดถึงไปแท้ๆ’
“กายมานี่” ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้น สกายมองอย่างขัดใจ และหันหน้าหนี
“มึงอย่ามาบังคับน้องรหัสกูนะ” โงกุนพูดขึ้น พลางดึงสกายให้ไปอยู่ด้านหลังเขาทันที
“ไม่เกี่ยวกับมึง ปล่อยคนของกูมา” ผู้ชายคนเดิมพูดขึ้นอีก
“ถ้ากายไม่อยากไป กูก็จะไม่ให้น้องกูไปกับมึงแน่” เขาพูดขึ้นอีก
“ฟ้า! โอมบอกให้มานี่!!” ผู้ชายคนนั้นด้วยเสียงที่ดังขึ้นอีก สกายเบิกตามองคนตรงหน้าอย่างรู้สึกไม่เชื่อหู
“โอมเรียก..ฟ้าเหรอ” สกายพึมพำออกมา ก่อนจะค่อยๆ เดินไปหาร่างสูง โงกุนได้แต่กำมือแน่น
นอกจากน้องชายของสกายแล้ว โงกุนไม่เคยได้ยินใครเรียกสกายว่าฟ้าอีก เขาเคยคิดว่าคงจะเป็นชื่อเล่นที่เรียกกันเองในพี่น้อง แต่ผู้ชายตรงหน้ากับเรียกชื่อนั้นอย่างคุ้นเคย
เขาแพ้อย่างหลุดรุ่ยเลยซินะ
ชายหนุ่มคนนั้นเดินมากระชากข้อมือของสกาย พาไปที่รถมอเตอร์ไซด์ และขี่ออกไปทันที ทิ้งให้โงกุนยืนอยู่เบื้องหลัง
ความคิดเห็น