คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 ยุ่งจะทำยังไงดี?
“พี่โง ช่วงหยุดยาวอาทิตย์หน้า ยุ่งไปค่ายนะ” ร่างบางเอ่ย เมื่อทั้งสองคนเข้ามาในห้องแล้ว
“อ่าว ไม่กลับบ้านเหรอ”
“ไม่ฮะ ยุ่งบอกที่บ้านแล้วว่าจะไปค่ายอาสากับชมรมน่ะ”
“อืม..” เสียงรับคำเบาๆ ทำให้ยุ่งหันไปมอง เห็นหน้าโงกุนกำลังขมวดคิ้ว ราวกับหนักใจอะไรบางอย่างอยู่
“เป็นไรรึเปล่าพี่โง” ร่างบางถามก่อนจะเอานิ้วไปคลึงบริเวณหว่างคิ้ว “หน้านิ่วคิ้วขมวดมากไม่ดีนะ ยุ่งไม่อยากให้พี่โงของยุ่งแก่เร็ว”
“เปล่า พี่เคยได้ยินมาว่า ค่ายอาสาของรัดสาดอ่ะ ดื่มเหล้าหนักมากเลยนะ แล้วยิ่งยุ่งเป็นผู้ชาย พวกนั้นต้องบังคับยุ่งดื่มแน่ๆ เลย ไม่ไปได้ป่ะ”
“ทำไมง่ะ” ยุ่งเริ่มหน้าบูด เมื่อคนตัวโตไม่อนุญาต
“ก็เป็นห่วง” โงกุนพูดขึ้นมา ก่อนจะหยิกแก้มใสทั้งสองข้าง “ก็พี่ไม่อยากให้ยุ่งไปดื่มของแบบนั้นนี่นา ยุ่งไม่เคยดื่มด้วยซ้ำ ถ้ายุ่งเมาใครจะดูแลล่ะ บนค่ายไม่มีพี่อยู่ใกล้ๆ นะ”
คำพูดของโงกุน ส่งผลให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นทันที ก่อนจะเข้าไปคล้องแขนกับร่างหนาแน่น
“ยุ่งชอบเวลาพี่โงเป็นห่วงยุ่งจัง” ร่างบางพูด ก่อนจะเงยหน้ามาสบตาโงกุน “ยุ่งจะไม่บอกให้พี่โงไม่ห่วงยุ่ง หรือยุ่งจะล้มเลิกไม่ไปค่ายหรอกนะ ยังไงยุ่งก็จะไป และยุ่งจะพยายามดูแลตัวเองให้ดี กลับมาอย่างปลอดภัย”
“ดีแล้วๆ” โงกุนลูบหัวเจ้าตัวเล็กอย่างเอ็นดู แต่สีหน้าก็ยังไม่คลายความเครียดลงทั้งหมด ทำให้ยุ่งสังเกตได้
“พี่โงยังมีอะไรอยากพูดกับยุ่งอีกรึเปล่า”
“...”
“...”
“ไม่รู้ซิพี่... เรื่องกายน่ะ” ชื่อของคนๆ เดิมที่ออกจากปากโงกุนทำให้ยุ่งรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกอีกครั้ง.. ซึ่งเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้เป็นเวลา 2 ปีแล้ว...
เรื่องราวระหว่างโงกุนกับสกาย ทุกเรื่อง ทุกการกระทำ ลอยเข้ามาถึงหูของยุ่งเสมอด้วยน้ำมือของโงกุนเอง โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าทำลายความรู้สึกคนฟังไปมากแค่ไหน.. และทำให้เสียน้ำตาไปมากแค่ไหน..
โงกุนที่ไม่ได้สังเกตอาการของร่างบางข้างตัวนัก เดินมานั่งที่โซฟา “พี่รู้สึกว่ากายคงมีคนที่ชอบแล้ว”
เมื่อได้ยินดังนั้น ยุ่งก็ประชิดตัวเข้าหาร่างหนาทันที
“อะไรนะ พี่กายมีคนที่ชอบแล้วเหรอ พี่โงรู้ได้ไง เคยเห็นเหรอ” ยุ่งถามขึ้น ภาวนาไม่ใช้น้ำเสียงของตนดูดีใจจนเกินไป
“ไม่รู้ซิ วันนี้พี่เจอกายกับเรนน้องชายมัน แล้วก็อีกคนที่เป็นรูมเมทเรน พี่เห็นสายตาของกายที่มองคนๆ นั้น มันเป็นแบบที่พี่ไม่เคยเห็น มันดูเจ็บปวดและโหยหายังไงไม่รู้ หรือพี่อาจคิดไปเองก็ได้”
‘ยุ่งคิดว่า สิ่งที่พี่โงเห็น อาจจะเป็นสิ่งเดียวกับที่ยุ่งเห็นจากพี่โงตอนนี้ก็ได้นะ’
“แล้วพี่โงจะทำยังไง ถ้าพี่กายชอบคนๆ นั้นจริงๆ ล่ะ” ยุ่งถาม ตลอดเวลา 2 ปีที่ยุ่งอยู่ในฐานะศิลาณี ยุ่งเดาว่าสกายไม่น่าจะคิดอะไรเกินเลยกับโงกุน ให้ไว้แค่เพียงฐานะพี่รหัสที่สนิทเท่านั้น แต่เป็นตัวโงกุนเองที่ดื้อรั้น และหวังว่าซักวันจะทลายกำแพงหนาตรงหน้าได้
“พี่ไม่รู้..พี่.. พี่ว่าจะบอกกายไปเลยว่าพี่ชอบเขา”
“ห๊ะ!!” ยุ่งอุทานขึ้นมาทันทีอยากตกใจ “พี่โงว่าไงนะ”
“พี่อยากจะบอกกายไปเลยว่าพี่ชอบเขา พี่ไม่อยากเป็นแค่พี่รหัสอีกแล้ว”
“จะดีเหรอ...แล้ว..ถ้าพี่กายปฏิเสธล่ะพี่”
“พี่..พี่...” โงกุนก้มหน้าลงกุมขมับ ก่อนจะเงยหน้ามาพิงไหล่บางเอาไว้ “พี่ไม่รู้ พี่ทำทุกอย่างแล้ว คอยดูแลอยู่ห่างๆ เป็นที่ปรึกษาที่ดี ไม่เข้าไปบังคับให้กายต้องลำบากใจ เป็นที่พึ่งให้ตามที่ยุ่งบอก ถ้ากายปฏิเสธพี่ พี่จะทำยังไง.. จะทำยังไงดี..”
“...”
‘แล้วพี่โงอยากให้ยุ่งทำยังไงดี ’
“พี่โงก็ตัดใจซิ”
“มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะยุ่ง พี่ชอบกายมาสองปีกว่าเลยนะ”
‘แล้วที่ยุ่งชอบพี่โงมาสิบกว่าปีล่ะ พี่โงจะให้ยุ่งทำยังไง..’
โงกุนยังคงนั่งอยู่ที่โซฟา อยู่ในภวังของตนเอง ครุ่นคิดถึงคนในหัวใจที่ดูท่าทางจะไม่มีเขาอยู่เลยแม้แต่น้อย ในขณะยุ่งไม่แน่ใจว่าเข้ามาในห้องนอนได้ยังไง อาบน้ำยังไง ใครปิดไฟ
และ...
กัดหมอน ไม่ให้เสียงสะอื้นจากการร้องไห้ดังให้คนข้างนอกได้ยินมานานเท่าไหร่
‘ถ้าพี่กายเกิดเปลี่ยนใจล่ะ ถ้าพี่กายเกิดรักพี่โงขึ้นมาล่ะ.. ยุ่งจะทำยังไงดี’
หลังจากนั้นเกือบอาทิตย์ ยุ่งแทบไม่เห็นหน้าโงกุนเลย ร่างหนากลับมาในเวลาที่ดึกเกินกว่ายุ่งจะถ่างตารอ ในตอนเช้าที่ยุ่งออกมาเรียน ก็เห็นริ้วรอยของความเหนื่อยล้าจากโงกุน ยุ่งจึงทำได้แค่ซื้อน้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋ทิ้งไว้ให้เท่านั้น
“ไอ่ยุ่ง หน้ามึงไม่ไหวแล้วนะ ช่วงนี้มึงได้พักผ่อนมั่งมั้ยวะ” แม็คทักขึ้นเมื่อเห็นหน้าเพื่อนสนิท ขอบตาคล้ำราวกับคนอดนอน ใบหน้าซีดเซียว และอาการเหม่อลอยบ่อยๆ ทำให้เพื่อนเป็นห่วง
“เครียดที่พรุ่งนี้ต้องมีการแสดงดาวเดือนคณะม๊างงงง เตรียมอะไรรึยังล่ะมึงน่ะ เดี๋ยวไปหน้าแหกกลางงานนะ” กันต์ถามขึ้นมา
“ยังอ่ะ ไม่ได้อยากได้ตำแหน่งซักหน่อย ก็แค่แสดงๆไป มึงล่ะโอม” ยุ่งหันไปถามคนข้างตัว
“เล่นกีต้าร์ ร้องเพลง” มันตอบง่ายๆ
“ไรวะ ง่ายไปป่ะ อย่างมึงนี่ต้องถอดเสื้อโชว์กล้าม แล้วเต้นอะโกโก้”
ตุ๊บ!
“ไอ่เชี่ย ตบหัวกูมาได้ แรงควายอีกนะมึง” กันต์โวยวาย ก่อนจะหันไปหาคนข้างตัว “แบล็ค ไอ่โอมแกล้งกู”
“สม” แบล็คตอบคำเดียว ทำให้กันต์แยกเขี้ยว แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก เพราะรู้ว่าตนเองไม่มีซึ่งกำลังสนับสนุน
“คืนนี้พักผ่อนซะ พรุ่งนี้มึงเตรียมคอไว้ด้วยเลยนะ พี่ลากเราออกไปแน่” โอมบอกยุ่ง ร่างบางพยักหน้า
“มึงไม่ต้องไปขออนุญาตผู้ปกครองก่อนเหรอวะ ไอ้พี่รูมเมทมึงอ่ะ” กันต์ถาม
“...”
“เฮ้ย ยุ่ง” แม็คทักเพื่อน ยุ่งสะดุ้งก่อนจะยิ้มให้คนอื่น
“ไม่ต้องหรอก เขาไม่สนใจกูหรอก กินก็กิน”
==================================================
ตอนนี้เอาสั้นๆ นะคะ
รอดู NC ตอนหน้า
ฮ่าๆๆๆๆ
ที่นี่คงยังไม่โดนแบนหรอกใช่มะ
เพราะเราขี้เกียจ Cut ไปไว้ที่อื่น
แอบเอาเนอะ ผู้อ่านก็อย่าไปบอกใคร
ปล. ช่วงนี้อาจมิค่อยได้อัพ เพราะว่าการ์ตูุนเรื่องใหม่ที่แปลอยู่กำลังติดพัน
คือมันยากอ่ะ เป็นภาษาอังกฤษมีหลักการ เลยต้องมีสมาธิกว่าปกติหน่อย
ยังไงก็รออ่านทั้งสองอย่างกันนะค๊า
ความคิดเห็น