คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 หนึ่งเดียวในโลกหล้า
“ยุ่ง.. ยุ่ง ไอ้ตัวเล็ก ตื่นซิครับ” เสียงชายหนุ่มคุ้นหูค่อยๆดังขึ้น ทำให้เจ้าของชื่อค่อยๆ ลืมตาขึ้น
“ไม่เอา..งึม... ยุ่งจะนอนนนนน..” ยุ่งส่งเสียงงัวเงียอย่างไม่พอใจก่อนจะพลิกหน้าหนีคนที่เดินมาปลุก
“ไม่ได้นะครับ ลุกได้แล้ว เราจะไปเที่ยวน้ำตกกันนะครับ ยุ่งไม่อยากไปเหรอ”
“ม่ายยย ยุ่งง่วง ยุ่งจะนอน ไปกันก่อนเลยยย..”
“ยุ่งจะไม่ลุกใช่มั้ยครับ”
“...” ยุ่งทำเป็นหูทวนลม และทำเนียนนอนต่อไป ทำให้คนที่ขึ้นมาปลุกต้องถอนหายใจ
วันนี้สองครอบครัวนัดกันไปพักผ่อนที่บ้านพักต่างอากาศของครอบครัวโงกุนที่น้ำตก เจ้าตัวเล็กตรงหน้าเค้า เมื่อคืนไม่ยอมนอนเพราะตื่นเต้นจะได้ไปเที่ยว ตอนเช้าเลยออกมาอย่างที่เห็น ไม่ยอมตื่น ไม่ว่าคุณวัลย์ แม่ของเจ้าตัวยุ่งจะปลุกยังไงก็ตาม ยุ่งเป็นคนขี้เซาและปลุกยากอยู่แล้ว วินาทีนี้ก็ยิ่งงอแงและดื้อสุดๆ หน้าที่การปลุกก็ต้องตกเป็นของเค้า ในฐานะ ตัวปราบยุ่ง
“ยุ่งครับ ถ้ายุ่งไม่ตื่นและไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ พวกพี่ก็จะทิ้งยุ่งไว้ที่นี่ ไปเที่ยวกันเอง กินอาหารอร่อยๆ เล่นน้ำตก แล้วก็นอนด้วยกัน แต่ยุ่งก็ต้องเล่นคนเดียว กินข้าวกันเดียว นอนคนเดียว ไม่มีม๊ามากล่อมนอนนะครับ”
พรึบ!!
“ยุ่งตื่นก็ได้” ตัวเล็กทำหน้ามุ่ย แต่ก็ส่งสายตาอ้อนมาที่เด็กชายตรงหน้า “อย่าทิ้งยุ่งน้า”
“ครับ ไปอาบน้ำไป” โงกุนยิ้มเมื่อภารกิจสำเร็จ แล้วมือสองข้างของเด็กน้อยก็ยื่นมา
“พี่โงอุ้มไปห้องน้ำหน่อย ยุ่งขี้เกียจเดิน” ยุ่งพูดพลางใช้ท่าพิฆาต โดยการเบิกตาโตและช้อนตาขึ้น โงกุนซึ่งค่อนข้างคุ้นชินกับการกระทำนี้ก็ได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนละก้มตัวไปช้อนเด็กน้อยขึ้น พาไปยืนในห้องน้ำ ปิดประตู และออกมายืนอยู่หน้าห้อง
“แหม ม๊าปลุกแทบตายนี่ไม่เคยจะยอมตื่น พี่โงกุนปลุกแป๊ปเดียว ลุกเลยนะ” ยิ้มล้อน้องตาย เมื่อเห็นโงกุนจูงเจ้าตัวเล็กมา
“พี่โงกุนบังคับยุ่งต่างหาก” เด็กชายบอกพลางทำหน้าเบ้ ทั้งสองครอบครัวก็ยิ้มให้กับภาพตรงหน้าอย่างเอ็นดู แม้ว่าเจ้ายุ่งจะอายุ 13 แล้ว แต่ก็ยังติดโงกุนแจ
น้ำตกที่ทุกคนมุ่งหน้าไปชื่อว่าน้ำตกเอเฟรม เป็นน้ำตกในอำเภอแม่แตงจังหวัดเชียงใหม่ เมื่อไปถึงที่พัก เจ้าตัวเล็กแทบจะวิ่งลงไปเล่นน้ำทันที เมื่อเห็นน้ำใส สีเขียวมรกต ทำให้โงกุนต้องพยายามรั้งไว้ก่อน ทุกคนเอาของไปเก็บโดยแบ่งเป็นบ้านพักสองหลังติดกัน แบ่งเป็นสองครอบครัว หลังจากนั้นจึงได้เวลาเล่นน้ำ พวกผู้ใหญ่เพียงแค่เอาวิทยุมาเปิด วางเสื่อ ผ้าเช็ดตัวของเด็กๆ และนอนอ่านหนังสือสวีทกันเป็นคู่ๆ อยู่ที่ศาลา ปล่อยให้เด็กๆ เล่นน้ำกันเอง เพราะยังไงโงกุนกับยักษ์ก็อายุ 16 แล้ว น่าจะดูแลน้องๆ ได้
“น้ำใสจังพี่โง” เด็กน้อยร้องขึ้น โดยมีโงกุนว่ายอยู่ไม่ห่าง แม้ยุ่งจะว่ายน้ำเป็น แต่โงกุนก็ยังไม่วางใจ เพราะช่วงตรงกลางของแอ่งเก็บน้ำก็ยังลึกอยู่ดี
“อย่าเล่นไกลพี่มากนะครับ” โงกุนเตือน แต่ตัวเล็กก็ไม่ได้สนใจ ยังคงว่ายน้ำไปเรื่อยๆ ก่อนจะดำน้ำลงไปในขณะที่โงกุนหันไปคุยกับยักษ์ เมื่อหันกลับมาไม่เห็นร่างเล็ก ทำให้โงกุนสะดุ้งทันที
“ยุ่ง!!” เสียงตกใจของโงกุน ทำให้ทุกคนตกใจตามไปด้วย เมื่อไม่เห็นเจ้าตัวเล็ก โงกุนกระโจนลงไปในส่วนน้ำลึกทันที “ยุ่งอยู่ไหนครับ พี่ไม่เล่นนะ”
โงกุนตะโกนอย่างใจเสีย และกำลังจะดำลงไป ก็สังเก็ตเห็นจุดดำๆ ที่ค่อยๆ ใหญ่ขึ้น ก่อนจะกลายเป็นหัวคน
“นี่ พี่โง เมื่อกี้ยุ่งเห็นปลาตัวนี้ สีซ้วยสวย ยุ่งเลยดำไปเอามาให้พี่โงดู” เด็กน้อยพูดทำทีเมื่อเห็นนคนตรงหน้าเป็นโงกุน เค้ามองหน้าคนตัวเล็กอย่างตกใจ และรู้สึกโกรธ
“ทำไมทำอย่างงี้ห๊ะ อยู่ๆ ก็หายไป พี่ตกใจแค่ไหนรู้มั้ย อยากเล่นอะไร อยากทำอะไร ก็ทำไปคนเดียวเลย” โงกุนตะคอกคนตรงหน้า ก่อนจะว่ายกลับเข้าฝั่งและเดินไปบ้านพักทันที ยุ่งที่ไม่เคยโดนโงกุนโกรธซักครั้งถึงกับอึ้งไป
“พะ..พะ..พี่โง พี่โง” ยุ่งพยายามเรียกตาม แต่คนตัวโตก็ไม่ยอมหยุดเดิน
เมื่อไม่เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าตัวเล็กของครอบครัว บรรดาผู้ใหญ่ก็เบาใจ แต่ก็ตกใจกับปฏิกริยาของโงกุนเช่นกัน
“ไปง้อหน่อยซิไปยุ่ง พี่โงกุนเค้าคงเป็นห่วงยุ่งแหละ” ยิ้มพูดกับน้องชายที่ว่ายเข้าฝั่ง
“ตะ..แต่ พี่โง พี่โงหนียุ่งไปแล้วง่ะ พี่โงโกรธยุ่ง” เจ้าตัวเล็กที่ยังดูตกใจกับเหตุการณ์เมื่อซักครู่อยู่ ไม่รู้จะทำยังไงดี
“ก็รีบตามไปซิ” พี่ยักษ์บอก ยุ่งจึงรีบขึ้นจากน้ำแล้วก็ตามโงกุนไป
เมื่อถึงบ้านพัก ยุ่งได้ยินเสียงน้ำไหลมาจากห้องน้ำจึงเข้าใจว่าโงกุนกำลังอาบน้ำอยู่ เจ้าตัวเล็กเลยทำได้แค่เดินไปเดินมาอยู่หน้าบ้านพัก
แกร๊ก..
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ทำให้คนหน้าหมองเงยหน้าขึ้นทันที ก่อนจะวิ่งขึ้นไปหาคนตัวโต
“พี่โง” ยุ่งเรียก แต่โงกุนทำเป็นไม่สนใจ เมื่อกี้เค้ายกใจมาก กลัวว่าเจ้าตัวยุ่งจะเป็นอะไรไป กลัวว่าจะบาดเจ็บ กลัวว่าจะหาไม่เจอ แต่สุดท้ายก็แค่เป็นการเล่นของเด็กน้อยเท่านั้น
“พี่โง.. ยุ่งขอโทษ”
“...”
“ยุ่งขอโทษนะ”
“รู้เหรอว่าผิดอะไรน่ะ” โงกุนพูดขึ้น เจ้าตัวเล็กมองต่ำลงและก็ส่ายหน้าอย่างไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรผิดจริงๆ โงกุนถอนหายใจ ก่อนจะหันหลังจะเดินเข้าห้อง
หมับ
เจ้าตัวเล็กวิ่งเข้ามากอดคนตัวโตจากด้านหลัง
“ฮึก..ฮือออ..ยุ่งขอโทษ..ฮึก ยุ่งไม่รู้ แต่ยุ่งขอโทษ อย่าโกรธยุ่งนะ ฮึก..ฮืออย่ะ อย่าเดินหนียุ่ง ยุ่งขอโทษ...” เด็กน้อยพูดไปพร้อมน้ำตา รู้สึกหวิวทันทีเมื่อเห็นคนตรงหน้าหันหลังให้
“...”
“ยุ่งขอโทษนะพี่โง ฮือออ ยุ่งขอโทษ...” ยุ่งกอดคนตรงหน้าเน้นขึ้นเอง โงกุนที่ทำอะไรไม่ถูกตั้งแต่ได้ยินเสียงร้องไห้ของคนตัวเล็ก แกะมือที่กอดตัวเองออก และหันกลับไป เห็นดวงตาโตที่เงยขึ้นมามองเต็มไปด้วยหยุดน้ำจึงค่อยๆ เอานิ้วเช็ดให้
“อย่าร้องไห้เลยนะครับ” เสียงอ่อนโยนเหมือนเดิมที่ได้ยิน ทำให้เด็กน้อยยิ่งร้องให้หนักขึ้น
“ไม่โกรธยุ่งแล้วใช่มั้ย..ฮึก.. มะ..ไม่เสียงดังใส่ยุ่งแล้วนะ..” เด็กน้อยมุดหัวลงกับอกคนตรงหน้า โงกุนค่อยๆ ลูบหัวทุยน้อยๆอย่างเบามือ
“ยุ่ง.. สัญญากับพี่” เค้าพูด ทำให้เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมา “อย่าทำอะไรโดยไม่บอกพี่ อย่าทำให้พี่เป็นห่วง อย่าหายไป..จากสายตาพี่”
“ฮึก..ยุ่งสัญญา ขอแค่พี่โงไม่โกรธยุ่งแล้ว ยุ่งสัญญา ฮืออออ”เด็กน้อยตอบกลับแม้จะยังไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่คนตรงหน้าขอมากนัก แต่ตอนนี้เค้าขอแค่ให้พี่โงกุนของเค้ากลับมาเป็นคนเดิม
“น่ารักจังเลยนะคะ สองคนนี้” คุณอรพูดขึ้น เมื่อเห็นคนตัวเล็กกำลังนอนซุกอยู่กับอกอุ่นของคนตัวโต ทั้งสองนอนหลับอย่างเหนื่อยอ่อน แต่ก็เป็นภาพที่ทำให้คนในครอบครัวคนอื่นที่พบเห็นอดยิ้มออกมาไม่ได้
“เจ้าโงกุนมันคงห่วงน้องมันมาก ขึ้นตะคอกออกไปแบบนั้น” คุณภาพพูดถึงลูกชายคนเอง
“ไม่ห่วงได้ยังไงล่ะ ก็ติดกันแจขนาดนั้น” คุณวัลย์พูดต่อ “นี่ถ้าพวกเธอสนใจ ฉันจะยกเจ้ายุ่งให้โงกุนเลยนะ ในโลกนี้น่าจะมีตัวปราบยุ่งได้แค่คนเดียวในโลกเท่านั้นแหละ”
“ก็ถ้าคุณศักดิ์ ไม่ว่าอะไร ฉันก็จะรับเอาไว้นะคะ” คุณอรพูดยิ้มๆ
“ผมจะไปว่าอะไรได้ล่ะ ขนาดผมเป็นป๊าเจ้ายุ่งมัน มันยังไม่ค่อยฟังผมเลย เอะอะอะไรก็พี่โงๆ” คุณศักดิ์พูดเจืออารมณ์น้อยใจ ก่อนพวกผู้ใหญ่จะยิ้มให้แก่กัน
ความคิดเห็น