คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 13 ค่ายอาสา:: ก๊นต์=คนขี้เหงา
กันต์ค่อยๆ ก้าวถอยหลัง และเดินไปอาคารที่พักทันที เขาไม่สนว่าจุดประสงค์ที่เขาเดินมาคืออะไร ภาพที่เกิดขึ้นเมื่อซักครู่กำลังทำให้เขาเจ็บ..
‘ทำไม ต้องเป็นกูที่มาเห็นอะไรแบบนี้ด้วยวะ’
ใช่ว่าเขาไม่รู้ นี่คือเรื่องธรรมชาติระหว่างชายหญิงที่คบกัน เป็นแฟนกัน เขาเองก็เคยมีประสบการณ์กับผู้หญิงที่เคยคบด้วย แบล็คเองก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก..
เพียงแต่ว่าครั้งนี้ กันต์เห็นด้วยตาตัวเองเท่านั้น...
กันต์ลืมเป้าหมายเดิมที่เขาเดินมา ภาพทางตรงหน้าพล่ามัวด้วยน้ำใสๆ ที่ถูกผลิตออกมา กันต์เช็ดหน้าตนเองทันทีเพื่อไม่ให้มันไหล แต่เช็ดเท่าไหร่ก็ไม่หมด ทำให้ตรงปล่อนมันไว้แบบนั้น เขาค่อยๆ สอดตัวเองเข้าไปในถุงนอน ร้องไห้ และกอดตัวเองเอาไว้
‘แบล็คไม่ผิดหรอกที่ไม่เคยหันมองมา เราต่างหากที่ไม่เคยตัดใจจากเขาได้ซักที’
“น้องยุ่ง กันต์ยังไม่กลับมาอีกเหรอ” มะนาวเดินเข้ามาถามเมื่อเวลาผ่านไปซักพักก็ยังไม่เห็นวี่แววของชายหนุ่ม
“ยังไม่เห็นเดินกลับมาเลยฮะ แบล็คก็ยัง ก็เห็นน้ำกลับมาแล้วนี่นา” ยุ่งพูด พลางมองไปรอบๆ สายตาสอดส่องหาเพื่อนที่ยังไม่กลับมา
“อ่ะ นั่นไง ไอ้แบล็คกลับมาแล้ว แต่ไอ่กันต์ไม่ได้มาด้วยหว่ะ” แม็คทัก เมื่อเห็นเพื่อนเดินกลับมา
“ทำไมเหรอ” แบล็คถาม
“ก็น้องกันต์บอกว่าจะไปเอาไฟฉายให้พี่น่ะ แล้วก็หายไปเลย” มะนาวบอก แต่คำพูดของเขาทำให้แบล็ครู้สึกเสียวสันหลังวาบทันที
ก็ไอ้ห้องนอน กลับสถานที่ที่น้ำปลดปล่อยให้เขามันอยู่ติดกันนี่หว่า..
“เดี๋ยวผมไปดูให้เอง” แบล็คตอบ และลุกขึ้นไปทันที มะนาวมองอย่างแปลกใจ ในใจเริ่มรู้สึกว่าคืนนี้เขาคงจะไม่ได้ไฟฉายคืนแน่ๆ
แบล็คไม่แน่ใจอารมณ์ของตนเองระหว่างทางที่กำลังเดินไปที่พัก ใจหนึ่งเขาก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องปกติ ที่คนเป็นแฟนกันจะทำแบบนี้ ซึ่งก็จริงอยู่มันออกจะประเจิดประเจ้อไปเล็กน้อย แต่มันแปลกตรงไหน??...
แต่ลึกๆ ในใจเขาก็ไม่อยากให้กันต์มาเห็นภาพเหล่านั้น ไม่รู้ทำไม อาย.. เสียหน้า.. หรืออะไร เขาก็แค่ไม่อยากให้เห็นแค่นั้น..
เมื่อเขาเดินเข้ามาภายในห้อง ก็ไม่พบใครนอกจากถุงนอนของกันต์ที่หายไป
‘ไม่อยู่ในห้อง แล้วมันไปไหนของมันวะ’
แบล็คเป็นกังวลขึ้นมาทันที ก่อนจะเริ่มเดินหาภายในโรงเรียน เขาไม่อยากไปบอกคนอื่น เพราะกลัวจะเป็นเรื่องใหญ่ แต่เวลาที่ผ่านไปทำให้เขากังวลและร้อนรนมากขึ้น
‘แม่ง มึงอยู่ไหนวะ’
กันต์ไม่ชอบการอยู่คนเดียว แบล็ครู้เพราะพวกเขาเติบโตมาด้วยกัน พ่อแม่ของกันต์ต้องเดินทางตลอด พวกท่านเป็นคนรักอิสระ ท่องเที่ยวไปทั่วโลก เพื่อถ่ายทำสารคดี และขุดหาโบราณสถาน โบราณวัตถุ จึงฝากฝังบ้านกับลูกชายไว้ที่เพื่อนบ้านอย่างครอบครัวเขาเสมอ ดวงตาที่ฉายแววเหงาตลอดเวลา ทำให้เขาดูแลกันเหมือนน้องชายคนหนึ่งแม้จะอายุเท่ากันก็ตาม
แม้ปัจจุบัน กันต์จะเป็นอย่างที่ทุกคนเห็น คือกวนตีน และไม่ค่อยคิดอะไร แต่แท้จริงแล้ว เป็นคนขี้เหงา และเกลียดการอยู่คนเดียวเป็นที่สุด
แบล็คเดินตามหากันต์อย่างร้อนรน จนกระทั่งได้ยินเสียงธารน้ำไหลด้านหลังโรงเรียน จึงคิดไว้ว่า ที่นั่นมีศาลานั่งพักอยู่หลังหนึ่ง เขาจึงสาวเท้าเดินไปทางนั้นทันที
เสียงธารน้ำ และเสียงน้ำตกที่ดังอยู่ไกลๆ ทำให้จิตใจของกันต์สงบลงได้บ้าง เขาไม่ชอบการอยู่คนเดียว แต่ในอารมณ์แบบนี้ เขาเองก็ไม่กล้าที่จะอ้อน หรือระบายให้ใครฟัง คนที่เขาสนิทมากที่สุดบนโลกนี้คือแบล็ค และแบล็คก็คือคนสุดท้ายที่เขาจะพูดถึงเรื่องนี้เช่นกัน
“นั่งอยู่คนเดียวแบบนี้ไม่กลัวรึไง” เสียงคุ้นเคยดังขึ้น กันต์สะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้หันไปมอง
“...”
“นี่ มันหนาวนะ โดนละอองน้ำด้วย เดี๋ยวไม่สบายหรอก กลับไปที่ห้องเถอะ”
“อืม.. เดี๋ยวกูตามไป มึงไปก่อนเลย” กันต์ตอบ สายตายังคงเหม่อไปไปในความมืดด้านหน้า
“มึงไม่กลัวรึไง ปกติ มึงไม่ชอบ ที่มืดๆ เปลี่ยวๆ แบบนี้นี่”
“กูแค่อยากคิดอะไรนิดหน่อย”
“...”
“...”
“กันต์ มึงเป็นอะไร” แบล็คถาม กันต์เหลือบมามองนิดๆ เพราะมันกำลังบ่งบอกถึงอารมณ์เจ้าของได้ดี
“เปล่าซักหน่อย..”
“กันต์”
“...”
“กันต์”
“เอ่อน่า กูก็แค่เห็นมึงกะน้ำ.. นั่นแหละ กูก็เลยคิดว่ากูต้องรีบหาแฟนมั่งแล้วหว่ะ อิจฉา” กันต์ตอบ พร้อมกับแสร้งน้ำเสียงและใบหน้าให้ดูร่าเริงขึ้นทันที
“หึ มึงเห็นจริงด้วยซินะ”
“ห่า ตอนแรกกูก็ว่าจะเดินผ่านไปเฉยๆ หรอก แต่กูได้ยินเสียง.. มึงน่ะ” กันต์ตอบ ภาพเดิมๆ ฉายกลับมาในหัวเขา
‘ยิ้มไว้กันต์ ยิ้มไว้ มึงร้องไห้ตอนนี้ไม่ได้นะ’
“เขารุกกู”
“แต่ของมึงก็แข็ง”
“มันเป็นปฏิกริยาตามธรรมชาติ”
“..มึงชอบซินะ”
“...”
“เออหว่ะ กูก็โง่ ผู้ชายที่ไหนไม่ชอบบ้างวะ ผู้หญิงแม่งเสนอให้ฟรีๆ” กันต์พูดต่อทันที เมื่อเห็นแบล็คชะงักไป เขากระชับถุงนอนที่ห่อตัวเอาไว้ให้แน่นเข้าไปอีก
‘ถุงนอนแม่งซื้อมาแพง หนาก็หนา ทำไม.. ไม่รู้สึกอุ่นซักนิด’
“กันต์”
“มึงไปเถอะ เดี๋ยวคงเลิกแล้ว มึงก็ต้องไปแดกเหล้ากับพวกพี่ๆ”
“จะให้กูไปจริงอ่ะ”
“เอ่อดิ”
“แต่มึงต้องอยู่คนเดียวนะ” แบล็คพูด กันต์สะอึกทันที ก่อนจะมองไปรอบๆ ตัว
ตอนนี้ทุกอย่างมืดไปหมด ตอนที่เขาเดินมาที่ศาลาคนเดียวได้ เพราะตอนนั้นภาพแบล็คยังคงติดอยู่ในหัว แต่ตอนนี้ แม้อารมณ์จะยังไม่คงที่มากนัก แต่เขาก็ตระหนักแล้วว่าที่นี้เงียบ และหนาวเพียงใด เขาจะกล้าอยู่เดียวได้ยังไงกัน
“...”
“โอเค งั้นมึงอยู่คนเดียวนะ กูไป..” แบล็คพูดพลางทำท่าเหมือนจะหันหลังเดินออกไป กันต์เอื้อมมือไปจับชายเสื้อร่างสูงทันทีอย่างลืมตัว
“อย่าเพิ่ง...” เขาหลุดปากพูดออกมา ก่อนจะเงียบลง แบล็คส่ายหัวน้อยๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือคนตรงหน้าไว้
“กลับห้องเถอะ อีกไม่นานกิจกรรมก็คงเสร็จ เดี๋ยวจะอยู่เป็นเพื่อน”
“ตะ..แต่..”
“ไม่ต้องแต่อะไรทั้งนั้น เว้นแต่ว่ามึงอยู่ได้ ถ้ามึงโอเค เดี๋ยวกูกลับไป” แบล็คหยั่งเชิง กันต์ส่ายหัวทันที ทำให้เขายิ้มออก เขากระชับมือที่จับอยู่ ก่อนจะออกแรงน้อยๆ เพื่อให้ร่างบางพร้อมถุงนอนผืนหนาลุกขึ้น และพาเดินไปที่ห้องนอน
กันต์ล้มตัวลงนอนอย่างเหนื่อยอ่อน ความรู้สึกปวดหัวและลอยๆ เหมือนเป็นไข้ ทำให้เขาเริ่มรู้สึกง่วงนอน
“ถ้ากูหลับแล้ว มึงไปกินเหล้ากับพี่เขาก็ได้นะ เดี๋ยวคงมีคนเข้ามานอนแล้ว” กันต์บอกคนข้างตัวที่ยังคงจับมือเขาไม่ห่าง
“แน่ใจ?”
“...”
“หึหึ อย่าทำเก่งน่า กูอยู่ตรงนี้แหละ หลับเถอะ” แบล็คพูด กันต์พยักหน้า ก่อนจะค่อยๆ หลับตาลง
============================================
อย่าลืมเลือนกันไปนะ y.y
คือช่วงนี้ตื้อ งานเยอะ ก่อเลยแวะมาเป็นพักๆ
ลง nc เบาๆ ตอนที่แล้วให้แล้วนะคะ สั้นๆ เบาๆ
อิอิ
ความคิดเห็น