ไดอาน่า หญิงสาวผู้เลิศหรู กับซิลิคูย์ ชายหนุ่มผู้ดุร้าย

แนะนำ

      ฉันชื่อไดอาน่า เดชาชะฐารานิกุลหรือเรียกสั้น ๆไดอาฉันเป็นลูกครึ่งไทย อังกฤษฉันอายุได้13ปีศึกษาอยู่ที่โรงเรียนฟินิกส์ซึ่งอยู่ในเมืองฟอร์กส์ที่สหรัฐอเมริกาบิดาฉันชื่อณัฐราช พ่อฉันเป็นคนไทยแท้ มารดาชื่อมินลี่เป็นชาวอังกฤษเต็มตัวซึ่งท่านทั้งสองเดินทางไปร่วมหุ้นบริษัทที่ประเทศไทยตั้งแต่ฉันอายุได้6ขวบให้ฉันอยู่กับคุณพี่เลี้ยงสองคนในบ้านหลังโตที่บ้านฉันรวยเพราะมีทั้งกิจการปั๊มน้ำมันและรถยนต์ส่งออกรายเดือนเป็นพันล้านทีเดียว ที่ฟอร์กส์ฉันมีเพื่อนที่คุยกันได้ทุกเรื่องเพียงคนเดียวเขาคือการ์เลนต์เขาเป็นหนุ่มหน้าหวานแต่แมนร้อยเปอร์เซนต์ค่ะฉันชอบเขาตรงที่เอาใจใส่ฉันเก่งและเขายังชอบให้ฉันสอนพูดภาษาไทย (คือฉันพูดได้สองภาษาน่ะ^_^)เก่งใช่ไหมล่ะ บางครั้งฉันอาจขี้โมโหขี้น้อยใจไปบ้างแต่ฉันมักมีเหตุมีผลเสมอฉันเลยดูดีในสายตาของคนอื่น ๆเขาและฉันขอแนะนำน้องเฮเดนไม่ใช่น้องชายนะคะมันคือเจ้าแมวน้อยขนสีชมพูใครก็หาว่ามันเป็นเกร์บ้าไปแล้ว-*-มันเพิ่งเกิดมาได้วันสองวันฉันก็ขอมาเลี้ยงดูฉันสงสารมันเพราะโตช้ากว่าแมวตัวอื่น ๆแต่มันคือสัตว์ที่ฉันรักมาก ๆถึงมันจะอยู่กับฉันเพียงแค่ไม่กี่วัน
"ไดอา!"เสียงของการ์เลนต์เรียกฉันขึ้น พอดีว่าเรายังเด็กกันทั้งคู่
"ว่าไงการ์เลนต์วิ่งหน้าตื่นมาเชียว?"ฉันหันไปทักตอบ
"ได้ข่าวว่าทางบ้านเธอติดต่อมาน่ะยังไม่รู้เรื่องอีกเหรอ"
"จริงเหรอยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย^^"ฉันพูดสีหน้าเริงร่าดีใจอย่างมาก
"จริงสิ..."การ์เลนต์ยืนยันทำให้ฉันดีใจอย่างมากแต่คิดว่าจะติดต่อกลับทีหลังดีกว่าเพราะยังเหลือวิชาฟิสิกร์อีกวิชาที่ยังไม่ได้เรียนโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่ขึ้นชื่อของฟอร์กส์เราเรียนไวกว่าพวกเด็กอื่นๆมากและยังเคร่งคัดในวิชาเกี่ยวกับเคมีอย่างมาก
"การ์เลนต์ไปเรียนฟิสิกร์กันก่อนเถอะ"ฉันดึกแขนการ์เลนต์ไปที่ตึกก่อนเราจะเข้าเรียนกับอาจารณ์แว่นเสียงโหดแต่ยังหนุ่มๆอยู่เลย
"ขออนุญาติค่ะผู้ช่วยให้มาเรียกตัวไดอาน่าด่วนค่ะ"จู่ๆท่านผู้ช่วยจะมาตามตัวฉันไปทำไมไม่ได้ไปทำอะไรผิดสักหน่อยมีเรื่องอะไรอีกเนี่ยะหรือว่าจะไล่ออกแล้วด้วยเรื่องอะไรล่ะ???
"เชิญตามสบายเลยครับ"เชอะ!ทีอย่างนี้อนุมัติง่ายซะเหลือเกินนะ...ฉันเดินตามอาจารณ์ฝ่ายปกครองออกไปที่ห้องรับรองฉันยืนมองแขกผู้มาเยือนอย่างแปลกใจ(เพราะแปลกหน้า)พวกท่านดูดีมีสกุลอายุน่าจะราว ๆ30นะแต่หน้าตายังสาวๆหนุ่มๆอยู่เลยพวกท่านมองมาทางฉันยิ้มฉันจึงมองกลับยิ้มเล็กน้อยพอสมควร^^?
"หนูคือลูกสาวของมินลี่หรือเปล่าจ๊ะ"ผู้หญิงสวยๆคนนี้ถามฉัน
"ใช่ค่ะ"ฉันตอบ
"คืออาสองคนเป็นเพื่อนสนิทของมินลี่และณัฐราช"
"ค่ะ!อาสองคนมีอะไรสำคัญมากหรือเปล่าคะทำไมพ่อกับแม่ไม่มาบอกไดอาเองคะ"ฉันสงสัย
"แม่กับพ่อของหนูอยากให้หนูมาอยู่กับเรา"คุณอาผู้ชายพูดบ้าง
"ทำไมคะท่านทั้งสองจะทิ้งหนูไปอย่างนั้นเหรอT.T"น้ำเสียงฉันเริ่มส่อมีน้ำตา
"เปล่านะจ๊ะคือ..."ทำไมต้องอึกอักกันด้วย
"เพราะอะไรคะ"ฉันถามย้ำต่อ
"ท่านเสียชีวิตไปแล้ว"O_O จบคำฉันถึงกับยืนอึ้งอย่างช็อคฉันทรุดลงนั่งกับพื้นน้ำตาสองข้างเริ่มอาบไหลริณท่วมใบหน้าเป็นไปไม่ได้พ่อกับแม่ฉันจะเสียไปได้ยังไงในเมื่อเราเพิ่งจะคุยกันสองวันที่แล้วเอง คุณอาสองคนลุกมากอดปลอบฉันที่ยังร้องไห้ไม่ยอมหยุด
"คุณอา...ฮึก ๆ...ฮือ ไม่จริงใช่ไหมคะ T_T"ฉันถามย้ำเผื่อคุณอาจะตอบว่าไม่จริงก็ได้
"หนูต้องทำใจและยอมรับมันนะลูก...ทางเราจะรับเลี้ยงหนูให้เหมือนลูกแท้ ๆเลยนะ"
"หนูจะอยู่ที่นี่จนกว่าท่านจะกลับมา"ฉันยังคงดื้อดึงตามประสาเด็กไม่รู้เรื่อง
"หนูยังเด็กมากจะอยู่ที่นี่คนเดียวได้ยังไง"
"คุณป้าพี่เลี้ยงไงคะ"
"แต่อาอยากให้หนูไปอยู่กับเรานะ"
"เอาน่ะพิ้นตี้รอให้หนูไดอาโตขึ้นเป็นสาวเราค่อยมารับกลับก็ได้น่ะถึงตอนนั้นไดอาก็จะรู้เรื่องเองล่ะน่ะเธอยังเด็กมาก"คุณอาผู้ชายหันไปบอกคุณอาผู้หญิงซึ่งชื่อว่าพิ้นตี้
     คุณอาทั้งสองไปคุยอะไรต่อกับอาจารณ์ก็ไม่รู้แต่พวกเขาก็ยอมกลับไปแต่โดยดีฉันตกอยู่ในความเศร้าและมืดมนอะไรมันจะแย่ขนาดนี้ฉันแค่เด็กอายุ13ปีแต่ต้องมาสูญเสีญพ่อแม่อันเป็นที่รักไปแต่เด็กโดยไม่ได้เตรียมตัวเลยด้วยซ้ำ
"เกิดอะไรขึ้นไดอา"การ์เลนต์รีบวิ่งมาทางฉันเพื่อถามอย่างเป็นห่วง
"เลนต์!พ่อแม่ฉันจากโลกนี้ไปแล้ว"ฉันพูดเศร้าๆการ์เลนต์จึงกอดปลอบฉันไว้
"ไม่ต้องเสียใจนะเธอยังมีฉันเสมอไม่ว่าจะทุกข์หรือสุขก็ตาม"
"เลนต์ทำไมนายถึงดีกับฉันจัง"ฉันจ้องมองเลนต์นิ่ง
"ตอนนี้เลนต์ไม่สามารถบอกไดอ่ได้เมื่อเราสองคนโตกว่านี้เลนต์จะบอกไดอานะ"มีอะไรที่พูดไม่ได้นะมันพูดยากหรือว่ายังไงนะเกี่ยวอะไรกับเด็กด้วยล่ะ
"อื้มม์!"
          ตกเย็น
ฉันเดินไปซื้อน้ำที่ตึกกลางคนเดียวเพราะการ์เลนต์กำลังเล่นบาสฉันจึงขอเดินออกมาซื้อคนเดียวตอนนี้ก็เย็นมากแล้วผู้คนเริ่มบางตาลงเรื่อย ๆเพราะส่วนมากรุ่นพี่เขาจะกลับกันไปหมดแล้วเหลือแค่บางส่วนเท่านั้นที่ยังอยู่ภายในรั้วโรงเรียนบ้างก็เรียนพิเศษบ้างก็ไม่อยากกลับบ้านอยู่เล่นก่อน
      ตึ๊ก กก ก ก!
ฉันที่เดินไม่ทันจะมองทางก็ดันไปเดินชนกับใครเข้าอย่างจังทำให้ฉันล้มลงนั่งจั้มอ้าวอยู่ที่พื้น
"นี่!เดินยังไงให้ชนคนอื่นเขาแบบนี้"เสียงชายหนุ่มซึ่งดูแล้วเขาโตกว่าฉันสัก2-3ปีได้พูดขึ้นเสียงดุร้ายพี่เขาหล่อจังเลยผมสีบลอนด์ประกายทองกับจมูกโด่งขาวเข้ากันทุกอย่างดูยังไงก็ดูดีมีฐานะ
"ขอโทษนะคะรุ่นพี่"ฉันลุกขึ้นรีบขอโพยขอพายใหญ่เห็นว่าหล่อมากเข้าตาฉันเลยไม่โวยวายน่ะถึงแม้ฉันจะเป็นฝ่ายที่ต้องเจ็บก็ตาม
"คราวหลังเดินก็หัดดูซะบ้าง"เขาบอกฉันแล้วเดินจากไป หลังจากที่เขาเดินจากไปแล้วสายตาฉันก็ก้มมองลงไปที่พิื้นและพบกับสร้อยเงินแท้รูปครุฑสลักชื่อไว้ตัวCฉันเก็บมันมาไว้กับตัวเองเขาจะชื่ออะไรนะนึกไม่ออกเลยจริง ๆเสียดายจังเราจะได้เจอกันอีกไหม
     หลังจากวันนั้นมาผู้ชายที่อยู่ในใจฉันตลอดก็คือชายเจ้าของสร้อยครุฑคนนั้นถึงเขาออกจะปากร้ายทำเสียงดุดูไม่เป็นมิตรกับใครแต่เขาก็มีเสน่ห์มากกว่าใครแต่ตอนนี้ฉันก็ยังใฝ่ฝันที่จะได้เจอกับเขาอีก
"ไดอาเป็นอะไรไปหรือเปล่า"ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อการ์เลนต์เรียกฉันออกจากภวังค์ที่มีความสุข
"เปล่า"ฉันตอบ"เอ่อ...การ์เลนต์ถ้าสักวันฉันต้องไปอยู่ที่เมืองไทยจริงๆนายจะว่าไง"ฉันตัดสินใจถามอย่างน้อยก็เพื่อแน่ใจว่าฉันยังเหลือการ์เลนต์ที่จะคอยเป็นเพื่อนรักกันตลอดไป
"ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะไดอา"
"ฉันคิดว่าอยากจะบอกกับเลนต์ก่อนที่จะได้ไปจริงๆ"
"ฉันจะตามไดอาไปทุกที่เลย"การ์เลนต์พูดทำให้ฉันยิ้มออกมาดีใจ"เอาอย่างนี้เดี๋ยวฉันพาไปเดินเล่นดีไหม"การ์เลนต์เสนอ
"เอาสิไปสวนสาธารณะแถวบ้านฉันนะ"
"ได้!หวังว่าฝนจะยังไม่ตกนะ"เราช่วยกันเก็บของพวกหนังสือเรียนไปไว้ที่ร็อคเกอร์เราเช่าร็อคเกอร์เก็บของด้วยกันน่ะแล้วหลังจากนั้นเราก็นั่งรถที่บ้านของการ์เลนต์ไป
     สวนสาธารณะ
"พื้นดินยังเปียกชื้นน้ำฝนอยู่เลยนะเดินระวะงล่ะไดอาจะลื่นเอา"การ์เลนต์จับมือฉันเดินชมสวนดอกไม้ต่างๆที่มีสีสันต์สวยงามการ์เลนต์ให้คนรับใช้ที่บ้านตามติดเรามาเพื่อถ่ายรูปให้เราสองคนฉันกับเลนต์เราสนิทกันมาตั้งแต่สมัยอนุบาล1เลยทีเดียวนึกไม่ออกเลยถ้าไม่เจอหน้ากันจะเป็นยังไงต่อไปไปอยู่ที่โน่นฉันจะมีเพื่อนดีดีอย่างการ์เลนต์คนนี้ไหม
"การ์เลนต์"ฉันเรียกเขาหันกลับมา"เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปใช่ไหม"ฉันถามต่อ
"เอ่อ..."ทำไมเลนต์ต้องอึกอักด้วยล่ะหรือไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉันแล้ว
"เลนต์ไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉันแล้วเหรอ"
"เอ่อ...ไม่นะก็ได้ ๆเราเป็นเพื่อนกัน"เลนต์พูดเบาๆ
"อื้มม์"
"ให้เลนต์ไปส่งที่บ้านนะไดอา"เลนต์กับฉันเราเดินกอดคอกันไปที่บ้านของฉัน
   กริ๊ง...กริ๊ง...!
ฉันขี่คอการ์เลนต์เพื่อที่จะกดออดถึง
"ทำไมถึงกลับบ้านดึกดื่นล่ะคะคุณหนูรู้ไหมว่าคุณชาล์วกับคุณพิ้นตี้มารอนานแล้วนะคะ"คุณป้าพี่เลี้ยงบอกว่าแต่ใครนะชื่อคุ้นหูจัง
"ใครกัน"ฉันถามสงสัย"ฉันเข้าบ้านนะเลนต์"ฉันหันไปบอกลาเลนต์
"อื้มม์"เลนต์ตอบสีหน้าไม่ค่อยสนุกเลยแปลกจัง ฉันรีบวิ่งเข้าไปในตัวบ้าน
    ห้องรับแขก
ฉันวิ่งเข้าไปได้พบกับคุณอาทั้งสองคนที่หาฉันที่โรงเรียนพวกท่านยังไม่กลับกรุงเทพอีกหรอกเหรอ
"อายังไม่กลับกรุงเทพเหรอคะ"ฉันถาม
"ไปอยู่กับคุณ ๆเขาเถอะนะคะ"คุณป้าพี่เลี้ยงพูดทำฉันไม่พอใจ-*-
"ทำไมป้าต้องการอย่างนั้นคะป้าเบื่อไดอาใช่ไหม"
"เปล่านะคะคือป้าแค่อยากให้คุณหนูสบายกว่านี้"
"สบายแต่ตัวแล้วใจของไดอาล่ะคะป้า"
"ใจเย็น ๆนะหนูไดอา"คุณอาพิ้นตี้บอก
"จะให้หนูอยู่กับอาได้ยังไงในเมื่อบ้านหนูอยู่นี่...ฟอร์กส์คือบ้านของหนูจะให้หนูทิ้งบ้านที่คุณปู่สร้างมาให้คุณแม่ในวันแต่งงานได้ไงคะ"
"ไว้ให้หนูโตก็มาเยี่ยมบ้านได้นี่จ๊ะ"คุณอายังคงเกลี้ยกล่อมฉัน
"แล้วป้าล่ะคะ"
"ป้าก็จะกลับต่างจังหวัดค่ะ"ป้าบอกฉันเงียบไป
   แกร๊ก ก ก ก!
เสียงเปิดประตูดังขึ้นเผยให้เห็นชายร่างสูงหน้าตาดูดีใส่สูทดูดีหรูหราใส่แว่นดำ
"ท่านครับ...คุณชายน้อยบินกลับเมืองไทยไปก่อนแล้วครับ"ชายคนนั้นพูด เขาต้องใช่บอดี้การ์ดแน่เลย อยากมีกับเขาจัง ...ใครนะชายน้อยเหรอตลก ๆ
"กลับสนามบินเองเหรอ"คุณอาชาล์วถาม
"เปล่าครับคุณชายเรียกเครื่องบินส่วนตัวมารับครับ"โห*O*รวยขนาดนั้นเชียวอิจฉาอ่ะ
"ok!พวกนายก็ตามไปดูแลชายดีๆล่ะ"
"ครับ"ชายบอดี้การ์ดต่างก็โค้งตัวลงสุภาพก่อนออกไป
"เอางี้ไหมคะคุณอาหนูจะอยู่ที่คอนโดหากหนูพร้อมหนูจะไปอยู่กับคุณอานะคะ"ฉันเสนอ
"จะดีเหรอจ๊ะหนูจะอยู่ได้เหรอตัวคนเดียวแบบนี้"
"ค่ะ"
"งั้นหนูต้องยอมให้คนของเราอยู่คอยเป็นพี่เลี้ยงนะจ๊ะ"อาพิ้นตี้บอก
"ได้ค่ะ"
        4 ปีต่อมาหลังจากนั้น
ตอนนี้ฉันอายุได้17ปีฉันโตมากพอแล้วล่ะ หลังจากวันนั้นมาฉันก็มาอยู่ที่คอนโดหรูที่ตัวเมืองฟอร์กส์และยังมีป้าพี่เลี้ยงคนใหม่สนิทกันมากจนตอนนี้ป้าเขารู้ทุกการเคลื่อนไหวของฉันหมดแล้ว และที่สำคัญสุดคุณอาติดต่อมาเพื่อจะมาขอรับตัวฉันไปที่เมืองไทยตื่นเต้นจังเลยตั้งแต่4ปีที่ผ่านๆมาฉันใช้เวลาทำใจมาตลอดจนจะชินได้แล้วที่จะลืมเรื่องร้ายๆไป
"คุณหนูคะคุณท่านติดต่อมาจะคุยสายกับคุณหนูค่ะ"ป้าเจนวิ่งมาบอกหน้าตื่น
"ค่ะ!ไดอาจะไปรับเอง"ฉันพูดแล้ววิ่งไปรับโทรศัพท์"หวัดดีค่ะ"ฉันรับสาย
[เป็นยังไงบ้างจ๊ะลูก]เอ่อ!เรียกลูกเหรอแปลก ๆแหะ
"ลูกเหรอคะ"ฉันถามย้ำอีกที
[แม่ว่ามันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรเลยนี่เราก็คุ้นเคยมาตลอด4ปีเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันเลยเป็นไงจ๊ะ เรียกอาสองคนว่าแม่ล่ะกันนะไดอา]
"เอ่อ...ค่ะคุณแม่"ฉันตอบอึกอัก
[ดีใจจังแม่มีแต่ลูกชายได้มามีหนูอีกคนน่ารักมากซะด้วย]
"คุณแม่ทราบได้ยังไงคะว่าไดอาโตมาเป็นยังไง"ด้วยความสงสัยเลยถามไป
[ก็เจนเป็นคนส่งรูปไดอามาให้แม่ดูน่ะสิโตมาเป็นสาวน่ารักมาก ๆเลยนะ]
"ขอบคุณค่ะ"
[นี่ก็รอมา4ปีแล้วนะลูกมาอยู่กับเรานะพรุ่งนี้แม่จะส่งคนไปรับที่คอนโดเลยนะจ๊ะ]ตัดสินไวจัง
"ค่ะ...แล้วเจอกันค่ะ"
[จ๊ะลูก]เราวางสายไป เฮ้อ!ฉันก็ไม่ค่อยอยากไปเท่าไรเลยนะถึงบ้านคุณแม่จะใหญ่โตมาก ๆขั้นคฤหาสต์ก็ตามทีเมืองร้อนที่ฉันกำลังจะเผชิญจะเป็นยังไงและฉันยังต้องมานั่งทำความรู้จักกับสองพี่น้องใหม่พวกเขาจะยินดีกับฉันไหมที่ไปร่วมชายคาด้วยอีกคน ฉันชอบที่ว่าคุณแม่จัดแจงที่นอนให้เฮเดนด้วย...ใช่แล้วล่ะตอนนี้เฮเดนโตมากพอแล้วล่ะแต่อายุของมันเพิ่งจะ3ปี6เดือนเศษ ๆเองค่ะตัวมันเล็กกว่าที่คิดไว้มันยิ่งโตก็ยิ่งเผยขนสีชมพูมาให้เห็นกันชัดขึ้น(ตัวผู้นะคะเนี่ยะ)ตามันโตสีเทาประกายแถมมันไม่ซนซะด้วยค่ะเชื่องมากๆ
     ตกดึก
ฉันกับป้าเจนช่วยกันเก็บข้าวของให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะพรุ่งนี้เช้า
"นี่ก็ดึกมากแล้วนะคะคุณหนู ไปนอนเถอะค่ะป้าจะจัดการของที่เหลือเอง"ป้าเจนพูดขึ้นฉันจึงเงยหน้ามองนาฬิกานี่ก็ห้าทุ่มกว่าแล้วเวลาที่นี่ต่างจากเมืองไทยประมาณ5-6ชั่วโมงเลยทีเดียวแต่ถ้าเดินทางน่าจะใช้เวลา12ชั่วโมงเลยแหละนานมาก ๆและฉันคงใช้เวลาปรับตัวอีกยาวแน่
"ค่ะเก็บแค่ของที่ใช้จำเป็นนะคะป้าเจน"
"ค่ะ"ป้าตอบรับฉันจึงเดินเข้าห้องนอนไปทันที ง่วง-o-zZ
             เช้าของวันต่อมา
ฉันคิดว่าก่อนที่คนที่บ้านของ พริฟริ๊นซ์เซนต์ชาล์วจะมารับฉันอยากไปบอกลากับการ์เลนต์ก่อนแต่ทว่าพวกเขามากันเร็วกว่าที่ฉันคิดซะอีกฉันเลยไม่ได้บอกลาการ์เลนต์สักคำเพราะตั้งแต่ฉันอายุได้14ปีเราก็ไม่ได้พบกันอีกเลยจนกระทั่งตอนนี้อายุ17ปีฉันจะไปก็ไม่สามารถไปบอกการ์เลนต์ได้แต่ถ้าหากการ์เลนต์จำสัญญาที่ให้เมื่อตอน4ปีก่อนได้เขาก็คงจะตามหาฉันได้อย่างที่พูดเอาไว้และฉันหวังว่าเขาจะหาฉันพบแต่ถ้าเจอกันเราคงจำกันไม่ได้แน่ๆเราโตๆกันแล้วหน้าคงจะเปลี่ยนไปมากเขาคงจะหล่อมากแน่ๆแต่เดิมเขาก็น่ารักมาก
"เรารีบไปจองตั๋วก่อนไฟล์แรกนะ"ฉันบอกเพราะกลัวจะรอช้า
"คือ...ท่านให้เราเอาเครื่องบินส่วนตัวมารับแทนครับ"เฮือก!!!ใจคว่ำใจหายหมดครั้งแรกในชีวิตฉันเลยที่มีบอดี้การ์ดมารับแถมยังมีเครื่องบินส่วนตัวอีกต่างหาก
"อื้มม์!"
"เชิญครับคุณหนู"บอดี้การ์ดช่วยกันขนของของฉันไปที่ชั้นดาดฟ้าขนาดกว้างขวางพอที่เครื่องบินลำขนาดไม่ใหญ่เกินไปลงจอดได้สบายที่ตัวลำเครื่องมีต่อย่อว่าZRCย่อมาจากอะไรกันนะแต่ชั่งเถอะฉันก้าวขาขึ้นไปในตัวลำเครื่องด้านในเบาะหนังสีดำขนาดใหญ่โทนสีดำกว้างขวางมากและยังมีพี่ที่คอยให้บริการเสริฟอาหารเครื่องดื่มแต่งตัวคล้ายแฮร์โฮสเตสเลยแหละมีอยู่3คนฉันนั่งลงได้สักพักอาหารเครื่องดื่มก็มาวางตรงหน้าฉันเต็มไปหมดแล้วหลังจากนั้นฉันก็หลับไปอย่างไม่มีคำบรรยาย ...zzzZZ...(หลับทำไมเลยไม่ได้มองสำรวจประเทศอื่นๆเลย)