ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The Other Day # [ตกหลุมรักร้ายเกินห้ามใจ!] @^_^@ ::บทนำ 2
The Other Day # [ตกหลุมรักร้ายเกินห้ามใจ!] @^_^@
บทเริ่มต้น 2
ช่วงเวลาในแต่ละวันผ่านไปได้อย่างยากลำบากเสียเหลือเกิน จนรู้สึกเหมือนว่าพระอาทิตย์กำลังหยุดหมุนซะแล้ว
หากคิดเป็นความเร็วแล้วหละก็คงเปรียบได้กับ เวลาที่ผ่านแต่ละวันช้าเป็น 10 เท่าของความเร็วที่เต่าคลาน
เหตุการณ์ก็ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆเหมือนหาที่สิ้นสุดไม่เจอ ฉันเหนื่อยจริงๆเลยอ่ะวันๆไม่รู้ว่าต้องเจออะไรบ้างอ่ะ
“อิมเค้ามีอะไรอยากถาม กลุ่มเค้าส่งเค้ามาเป็นตัวแทนให้มาถามอ่ะ”
คนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าฉันก็คือเพื่อนใหม่อีกคนอยู่ในกลุ่มของผู้ที่น่ากลัวนั่นแหละนะ แต่ฉันกลับรู้สึกว่าคนคนนี้ไม่น่ากลัวหละ เธอไม่เห็นน่ากลัวเลยซักนิดเดียวยัยปลา
“ถามอะไรเหรอ”
จะใครซะอีกล่ะถ้าไม่ใช่ยัยเพื่อนตัวดี
“ก็ทำไมอิมต้องกลัวพวกเราด้วยล่ะ”
ตอนนี้ฉันกับพายัยซี้ของฉันกำลังมองหน้ากันอย่างงงๆ แล้วจากหน้าของยัยพา ก็บ่งบอกว่า พวกนี้คิดว่าเรากลัวพวกนั้นทั้งกลุ่มเลย แต่ฉันไม่รู้จะตอบว่าอะไร แน่นอนหน้าที่ตอบจึงเป็นของยัยนั่นแหละ
“ก็อิมไม่ชอบคนที่ชื่อหนุ่มคนเดียวแหละเพราะว่าชอบมองมันแปลกๆ มันเลยไม่ชอบ”
นี่ไอ้เพื่อนบ้ามันคิดจะช่วยมั๊ยเนี่ย
หลังจากฟังคำตอบที่ออกจะบ้าบอ ปลาก็เดินกลับไปหาเพื่อนที่กลุ่มไม่ต้องมองก็รู้เลยว่าพวกนั้นรอคำตอบอยู่
แต่ฉันสินี่พวกนี้มันคิดจะทำอะไรกันแน่นะ
ระหว่างที่เข้ามานั่งเรียน ฉันรู้สึกหวาดสุดๆ ก็คนที่หน้ากลัวนั่งข้างหลังฉันแล้วมันจะมองฉันแบบนั้นมั๊ยนะ
แต่ฉันรู้สึกว่าได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง
หืด...... หืด....... หืด..........
เสียงอะไรอ่ะเสียงมันดังอยู่ข้างหลังฉันเลยนะเนี่ย
นี่มัน...............
ฉันรู้สึกจะบ้าตายแล้ว
นายนั่นร้องไห้
หรือว่า
จะเสียใจที่พาบอกว่าฉันไม่ชอบเค้านะ
ฉันไม่สบายใจเลยจริงๆ
“เค้าว่าแกบ้าอีกแหละ มันจะร้องไห้เพราะเรื่องแค่นี้อ่ะนา”
“...........................”
“ก็ได้งั้นเราไปถามกัน ถามปลาแล้วกันเนอะ”
หลังจากหมดชั่วโมงเรียน ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า ฉันก็มาดักรอเป้าหมาย
ฉันไม่คิดมากหรอกเพราะวันนี้ นายนั่นยังไม่มองฉันเลยนะ
“อ๋อ หนุ่มไม่ได้ร้องไห้หรอก แต่มันติดหวัดมาจากเค้า”
“เห็นเปล่า แกคิดมาก”
“..................”
ฉันยังไม่รู้สึกดีขึ้นเลยแฮะก็ทั้งวันมานี้ฉันยังไม่ถูกจ้องเลย
ฉันเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนสนิทอีกคนแต่อยู่คนละห้องฟัง ซึ่งชื่อของมันคือ ยุ้ย
“อิมแกต้องไปขอโทษโอ๋เดี๋ยวนี้เลย”
“ทำไมอ่ะเค้าไม่ได้บอกซะหน่อย”
“แกต้องขอโทษถ้าไม่ไปขอโทษเราไม่ต้องมาคุยกันอีกเลย”
“ทำไม”
“เพราะหนุ่มมันมีบุญคุณกับเค้า”
มันรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
“เมื่อไหร่ มันช่วยอะไรแกอ่ะ”
“ตอนม.1”
ม.1 อย่าบอกนะว่ามันอยู่กิจกรรมเดียวกันอ่ะ
“ในกิจกรรมคอมฯเหรอ”
“ถ้าไม่มีมันวันนั้นไม่รู้ป่านนี้เค้าจะเป็นยังไง ขอโทษกันเดี๋ยวเค้าพาไปก็ได้”
“เค้าไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน”
“เค้ารู้”
มันรู้ได้ไงวะ
“ตอนเย็นก่อนกลับบ้านมันจะชอบมานั่งอยู่ที่หน้าศาลตรงนั้นแหละปะเดี๋ยวก็เจอ”
ฉันได้แต่เดินตามมาแล้วซักพักเราก็เห็นเป้าหมายอยู่ตรงหน้าแล้ว
“เค้าไม่กล้าอ่ะ”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวเค้ายืนเป็นเพื่อนไง มีเค้าอยู่ซิ”
แต่เมื่อฉันเดนไปใกล้ดูเหมือนว่า หนุ่มจะรู้นะเพราะหนุ่มรีบหลบสายตามองพื้นทันทีเลย ส่วนฉันเห็นอย่างนั้นแล้วก็ได้แต่ไม่กล้าเดินผ่านไปเฉยๆ
“ทำไมไม่บอกอ่ะ”
“เค้าไม่กล้าหรอก”
ฉันพูดจากใจจริง ไม่รู้ทำไมเหมือนกันแต่ทั้งๆที่ฉันไม่อยากถูกมองแบบนั้น ไม่อยากถูกแกล้ง แต่ฉันกลับรู้สึกอยากให้เขาแกล้งซะอย่างนั้น ไม่เข้าใจตัวเองเลยซักนิดเดียว
ไม่รู้ว่าทำไมฉันต้องคิดแบบนี้ด้วยนะ
บทเริ่มต้น 2
ช่วงเวลาในแต่ละวันผ่านไปได้อย่างยากลำบากเสียเหลือเกิน จนรู้สึกเหมือนว่าพระอาทิตย์กำลังหยุดหมุนซะแล้ว
หากคิดเป็นความเร็วแล้วหละก็คงเปรียบได้กับ เวลาที่ผ่านแต่ละวันช้าเป็น 10 เท่าของความเร็วที่เต่าคลาน
เหตุการณ์ก็ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆเหมือนหาที่สิ้นสุดไม่เจอ ฉันเหนื่อยจริงๆเลยอ่ะวันๆไม่รู้ว่าต้องเจออะไรบ้างอ่ะ
“อิมเค้ามีอะไรอยากถาม กลุ่มเค้าส่งเค้ามาเป็นตัวแทนให้มาถามอ่ะ”
คนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าฉันก็คือเพื่อนใหม่อีกคนอยู่ในกลุ่มของผู้ที่น่ากลัวนั่นแหละนะ แต่ฉันกลับรู้สึกว่าคนคนนี้ไม่น่ากลัวหละ เธอไม่เห็นน่ากลัวเลยซักนิดเดียวยัยปลา
“ถามอะไรเหรอ”
จะใครซะอีกล่ะถ้าไม่ใช่ยัยเพื่อนตัวดี
“ก็ทำไมอิมต้องกลัวพวกเราด้วยล่ะ”
ตอนนี้ฉันกับพายัยซี้ของฉันกำลังมองหน้ากันอย่างงงๆ แล้วจากหน้าของยัยพา ก็บ่งบอกว่า พวกนี้คิดว่าเรากลัวพวกนั้นทั้งกลุ่มเลย แต่ฉันไม่รู้จะตอบว่าอะไร แน่นอนหน้าที่ตอบจึงเป็นของยัยนั่นแหละ
“ก็อิมไม่ชอบคนที่ชื่อหนุ่มคนเดียวแหละเพราะว่าชอบมองมันแปลกๆ มันเลยไม่ชอบ”
นี่ไอ้เพื่อนบ้ามันคิดจะช่วยมั๊ยเนี่ย
หลังจากฟังคำตอบที่ออกจะบ้าบอ ปลาก็เดินกลับไปหาเพื่อนที่กลุ่มไม่ต้องมองก็รู้เลยว่าพวกนั้นรอคำตอบอยู่
แต่ฉันสินี่พวกนี้มันคิดจะทำอะไรกันแน่นะ
ระหว่างที่เข้ามานั่งเรียน ฉันรู้สึกหวาดสุดๆ ก็คนที่หน้ากลัวนั่งข้างหลังฉันแล้วมันจะมองฉันแบบนั้นมั๊ยนะ
แต่ฉันรู้สึกว่าได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง
หืด...... หืด....... หืด..........
เสียงอะไรอ่ะเสียงมันดังอยู่ข้างหลังฉันเลยนะเนี่ย
นี่มัน...............
ฉันรู้สึกจะบ้าตายแล้ว
นายนั่นร้องไห้
หรือว่า
จะเสียใจที่พาบอกว่าฉันไม่ชอบเค้านะ
ฉันไม่สบายใจเลยจริงๆ
“เค้าว่าแกบ้าอีกแหละ มันจะร้องไห้เพราะเรื่องแค่นี้อ่ะนา”
“...........................”
“ก็ได้งั้นเราไปถามกัน ถามปลาแล้วกันเนอะ”
หลังจากหมดชั่วโมงเรียน ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า ฉันก็มาดักรอเป้าหมาย
ฉันไม่คิดมากหรอกเพราะวันนี้ นายนั่นยังไม่มองฉันเลยนะ
“อ๋อ หนุ่มไม่ได้ร้องไห้หรอก แต่มันติดหวัดมาจากเค้า”
“เห็นเปล่า แกคิดมาก”
“..................”
ฉันยังไม่รู้สึกดีขึ้นเลยแฮะก็ทั้งวันมานี้ฉันยังไม่ถูกจ้องเลย
ฉันเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนสนิทอีกคนแต่อยู่คนละห้องฟัง ซึ่งชื่อของมันคือ ยุ้ย
“อิมแกต้องไปขอโทษโอ๋เดี๋ยวนี้เลย”
“ทำไมอ่ะเค้าไม่ได้บอกซะหน่อย”
“แกต้องขอโทษถ้าไม่ไปขอโทษเราไม่ต้องมาคุยกันอีกเลย”
“ทำไม”
“เพราะหนุ่มมันมีบุญคุณกับเค้า”
มันรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
“เมื่อไหร่ มันช่วยอะไรแกอ่ะ”
“ตอนม.1”
ม.1 อย่าบอกนะว่ามันอยู่กิจกรรมเดียวกันอ่ะ
“ในกิจกรรมคอมฯเหรอ”
“ถ้าไม่มีมันวันนั้นไม่รู้ป่านนี้เค้าจะเป็นยังไง ขอโทษกันเดี๋ยวเค้าพาไปก็ได้”
“เค้าไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน”
“เค้ารู้”
มันรู้ได้ไงวะ
“ตอนเย็นก่อนกลับบ้านมันจะชอบมานั่งอยู่ที่หน้าศาลตรงนั้นแหละปะเดี๋ยวก็เจอ”
ฉันได้แต่เดินตามมาแล้วซักพักเราก็เห็นเป้าหมายอยู่ตรงหน้าแล้ว
“เค้าไม่กล้าอ่ะ”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวเค้ายืนเป็นเพื่อนไง มีเค้าอยู่ซิ”
แต่เมื่อฉันเดนไปใกล้ดูเหมือนว่า หนุ่มจะรู้นะเพราะหนุ่มรีบหลบสายตามองพื้นทันทีเลย ส่วนฉันเห็นอย่างนั้นแล้วก็ได้แต่ไม่กล้าเดินผ่านไปเฉยๆ
“ทำไมไม่บอกอ่ะ”
“เค้าไม่กล้าหรอก”
ฉันพูดจากใจจริง ไม่รู้ทำไมเหมือนกันแต่ทั้งๆที่ฉันไม่อยากถูกมองแบบนั้น ไม่อยากถูกแกล้ง แต่ฉันกลับรู้สึกอยากให้เขาแกล้งซะอย่างนั้น ไม่เข้าใจตัวเองเลยซักนิดเดียว
ไม่รู้ว่าทำไมฉันต้องคิดแบบนี้ด้วยนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น