รักล้นใจของนายสุดหล่อ(ซึ้งนะ)

ลำดับตอนที่ #7 : ต้องเลือก

~7~

แล้ววันที่ฉันรอคอยก็มาถึง วันนี้เป็นวันเสาร์ เป็นวันที่ทอยจะกลับมาแล้วตอนนี้ 6โมง ฉันคิดว่าฉันตื่นเช้ามากๆเลย ทั้งที่มันเป็นวันเสาร์ เมื่อคืนฉันก็แทบนอนไม่หลับ ฉันตื่นเต้นจัง ทอยจะมาแล้วจริงๆนะ และฉันก็แต่งตัวออกจากบ้านไป พ่อกะแม่ยังไม่ตื่น โชคดีจัง และฉันก็เรียกTaxi ไปที่แอร์พอร์ต ฉันไปถึงที่นั่น6โมง50นาที ฉันตื่นเต้นมากๆ อยากจะร้องไห้จังเลยอ่ะ และก็7โมง มีผู้โดยสารทยอยเดินออกมาเรื่อยๆ ฉันชะเง้อมองหาทอย เขาอยู่ไหนนะ ฉันมองไปรอบๆ ผู้คนเยอะแยะไปหมดเลย น้ำตาฉันค่อยเอ่ออยู่ที่ขอบตา ทอยอยู่ไหน ไม่ได้หลอกคอนเน่ใช่มั้ย ทอยจะมาจริงๆใช่มั้ย แล้วอยู่ไหนหละ
“คนบ้า นายอยู่ไหนเนี่ย “ และน้ำตาค่อยๆไหลอาบแก้ม แต่แล้วก้อมีมือหนึ่งมาจับไหล่ฉัน ฉันค่อยๆกลับหันหลังไปมอง แต่แล้ว
“o_O I’m Sorry” เขาทักคนผิดนี่เองและเขาก้อเดินไป เห้อฉันตกใจหมดเลย ฉันเหนื่อยแล้วนะ
“คนโกหก ไหนบอกจะมาไง หลอกคอนเน่ทำไมอีก ฮือ..อึก ฮืออ” ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้น และก็มีเสียงหนึ่งเรียกชื่อฉัน
“คอนเน่” ฉันหันหลังกลับไปมองและน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างหนัก
“ทอย” เสียงฉันเรียกชื่อเขาอย่างเบา ทอยไม่พูดอะไรเขาดึงฉันเข้าไปกอดไว้ และลูบหัวฉันเบาๆ
“ทอยกลับมาแล้วคอนเน่คนดีของทอย ทอยคิดถึงคอนเน่มากเลยรู้มั้ย”
“.....ฮือๆ.....” ฉันมีแต่เสียงร้องไห้ ฉันพูดไม่ออก อ้อมกอดนี้ที่เคยกอดฉัน ฉันจำมันได้ ฉันไม่เคยลืมเลย ฉันคิดและพยายามจะลืมมัน แต่มันทำไม่ได้ สุดท้ายฉันก็ได้สัมผัสมันอีกครั้ง และเขาก็ค่อยๆคลายอ้อมกอดนี้ออกช้าๆ เขายังเหมือนเดิม เขาดูเท่ขึ้น ดูดีกว่าเดิม ผมสีน้ำตาลทำให้เขาดูมีเสน่ห์อย่างมาก ทอยมองหน้าฉันซึ่งเปื้อนไปด้วยน้ำตา
“คอนเน่คงเหงามากเลยซินะ” เขาพูดพลางค่อยๆเช็ดน้ำตาให้ฉัน ในตาเขามีน้ำใสๆเอ่อล้นอยู่
“อือ..คิดว่าทอยจะไม่มาแล้ว”
“มาซิ ทอยตัดสินใจแล้ว ทอยคิดถึงคอนเน่ ทอยทำใจไม่ได้”
“............”
“ทอยขอโทดนะ ที่ต้องจากไปตั้ง1ปี”
“............”
“ทอยกลับมาหาคอนเน่แล้วนะ” เหมือนทุกๆอย่างเป็นใจ ทำไมไม่มาเร็วกว่านี้หละ ฉันเพิ่งคบกับบีเอ็มไม่กี่วันเองนะ โลกนี้ทำไมต้องกลั่นแกล้งฉันด้วย ทำไม ทำไม
และเราก็นั่งTaxi ไปที่ร้านอาหารใกล้ๆโรงเรียน ที่ๆเราเคยมากันประจำเมื่อ1ปีก่อนตอนเช้าๆ ก่อนมาโรงเรียน และทอยไม่เคยลืมมัน ฉันดีใจนะ และเราก็ไปนั่งโต๊ะตัวเดิม ฉันหยุดร้องแล้วหละฉันเริ่มสงบสติได้ และทอยก็พูดขึ้น
“คอนเน่เป็นไงบ้าง”
“หือ เอ่อ..ก็สบายดีนะ”
“อืม เรียนโรงเรียนเดิมใช่ป่าว”
“อือ” ฉันตอบอย่างเบาๆ
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น ไม่ดีใจหรอ”
“ดีใจซิ ^o^” ฉันค่อยๆยิ้มออกมา
“อืม ฝืนยิ้มทำไม” นี่ทอยรู้ทันด้วยหรอเนี่ย
“ป่าวนะ”
“โกหกน่า”
“ยังไม่กินข้าวเช้าใช่มั้ย งั้นสั่งเลยจะกินไร”
“ยังไม่ค่อยหิวเลย “
“หรออืม งั้นเดี๋ยวทอยสั่งให้เอง” และเด็กเสริ์ฟก็เดินมาทางโต๊ะเรา
“เอานมสดร้อน2แก้วครับ” ทุกๆเช้าเรามักจะสั่งนมสดร้อน2แก้วเสมอ ฉันคิดแล้วน้ำตาจะไหล ทอยไม่เคยลืมมันเลย
“ทอยจะกลับมาเรียนที่นี่”
“อืม..หรอ”
“เรียนโรงเรียนเดียวกับคอนเน่ เราจะได้ไม่ต้องห่างกันอีก รอเทอมหน้าทอยจะเรียน”
“หา!! เอ่อ..”
“มีไรหรอ”
“ป่ะ..ป่าว”
“คอนเน่ยังรอทอยอยู่ใช่มั้ย ที่คอนเน่เคยบอกไว้”
“อ่ะ เอ่อ..คือ...”
“.........”
“จริงๆแล้ว..คอนเน่มี..ฟะ..”
“นมสดร้อง2ที่ ได้แล้วค่ะ” เสียงพนักงานพูดขึ้นแล้ววางแก้วไว้บนโต๊ะ
“มะกี้จะบอกว่าไรนะ” ทอยถามฉัน
“ไม่มีไรอ่ะ”
“.......” ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ เรานั่งดื่มนมกันจนหมดแก้ว
“เอ่อ แล้วทอยจะพักที่ไหนอ่ะ”ฉันพูดทำลายความเงียบ
“บ้านเก่าทอย คือแม่ยังไม่ได้ขาย แต่ให้คนมาทำความสะอาดไว้ให้ทอยที่ทอยจะกลับมา”
“หรอ”
“ทอยทะเลาะกะพ่อกะแม่แทบตายเลยนะ”
“ทำไมอ่ะ”
“ทอยอยากกลับมาเรียนที่นี่ กลับมาหาคอนเน่นิ”
“........” ฉันเริ่มใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“ทอยจะไม่ไปไหนอีกแล้ว ทอยจะอยู่ที่นี่ อยู่กับคอนเน่นะ” เขาพูดเสียงเขาเหมือนจะร้องไห้
“ทอย..พูดจริงๆหรอ”
“จริงซิ”
“รู้มั้ย ทอยอยู่ที่นู่นทอยเจ็บปวดแค่ไหน ทอยคิดถึงคอนเน่ ทอยเป็นห่วงคอนเน่”
“............” น้ำตาฉันค่อยๆไหล ออกมาโดยอัตโนมัติ
“ทอยอยากรู้ว่าคอนเน่จะเป็นยังไง ทอยคิดอยากให้คอนเน่ลืม ให้ลืมๆทอยไปซะ “
“.........”
“ทอยเกลียดตัวเอง”
“..........”
“เกลียดที่ทิ้งคอนเน่ไป พอทอยรู้ว่าคอนเน่ยังรอทอยอยู่ ทอยจึงกลับมา”
“เอ่อ....แล้วแฟนทอยหละ”
“แฟน!! ??”
“แฟนที่อยู่สวิตฯกับทอย”
“ทอยเลิกไปแล้ว ทอยไม่ได้รักเขาเลย ทอยมีแฟนเพราะอยากจะลืมๆคอนเน่ไปซะ”
“............”
“แต่ทอยทำไม่ได้ ทอยเพิ่งรู้ว่าคนที่รักทอยจิงๆ คือคอนเน่”
“..........”
“ทอยขอโทดนะ”โธ่ พระเจ้าคะ ทำไมต้องเล่นตลกด้วย ตั้งใจกลั่นแกล้งกันนี่หน่า บีเอ็ม คอนเน่ควรจะทำยังไง คอนเน่ขอโทษนะที่ต้องโกหก
“คอนเน่”ทอยเรียกฉันทำให้ฉันตื่นจากภวังค์
“อืม ว่าไงทอย”
“ไปไหนต่อดี”
“แล้วแต่ทอยสิ”
“งั้น..............ไปสวนจตุจักร” เห้ย สวนจตุจักรงั้นหรอฉันอยากจะบ้าตายทำไมต้องที่เดียวกันด้วยเล่า
“เอ่อ.........คือ คอนเน่ไม่อยากไปอ่ะ มันร้อนนะว่ามั้ย” ข้ออ้างดีนี่คอนเน่ ฮะๆ
“งั้นหรอ แต่ปกติคอนเน่ชอบไปนี่” เอาแล้วไงความซวยบังเกิด
“งั้นหรอ แต่วันนี้ไม่อยาก...เราไปสยามกันเหอะ”
“อืม งั้นก็ได้ ไม่ได้ไปมานานคิดถึงที่นั่นจังเลย สยามๆๆ”เฮ่ออ รอดไป
“อิอิ”
“แต่คิดถึงคอนเน่มากกว่านะ”0-0ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย มันสายไปแล้วทอย (รึเปล่านะ)
แล้วเราก็ไปเดินสยามกันต่อ ทอยคอยเอาใจฉันเหมือนแต่ก่อนเลย ทอย..คอนเน่ขอโทษนะ คอนเน่เสียใจที่เป็นแบบนี้ ตอนนี้หัวใจของฉันสับสนเหลือเกิน ใครก็ได้..........ช่วยที
“บีเอ็ม........” เห้ยซวยแล้วเรียกผิดคน ตายแน่ล่ะฉัน
“คอนเน่อยากได้หรอ”ทอยหันมามองฉันแล้วยิ้มให้ (อยากได้อะไรวะ งง)
“.....................”ฉันได้แต่ทำหน้างงๆกลับไปเท่านั้น
“อ่าว ทำหน้างงอีก ก็เมื่อกี้คอนเน่พูดว่าบีเอ็ม อยากได้รถหรอยังขับไม่เป็นเลยนะ” 55555555++++โชคเข้าข้างฉันสินะ
“อ๋อ อื้ม อิอิ ทอย .......... กลับบ้านเหอะนะดึกแล้วอ่ะ”
“อื้ม ได้ๆ เดี๋ยวทอยไปส่งที่บ้านนะ”บีเอ็มจะเห็นมั้ยนะ ไม่หรอกมั้ง
แล้วเรา2คนก็เดินขึ้นรถเมล์กลับบ้าน(ฉัน)
“ทอยไม่ต้องไปส่งคอนเน่ก็ได้นะบ้านเราอยู่ไกลกันนี่หน่า”
“ไม่เป็นไร ทอยอยากไป ทอยอยากอยู่กับคอนเน่นานๆจังรู้มั้ยว่าทอยอยู่ที่นั่นคิดถึงคอนเน่มากแค่ไหน”รอยยิ้มบนหน้าทอยเหมือนรอยยิ้มบนหน้าบีเอ็มมาก
“คอนเน่ไม่คิดว่าทอยจะคิดถึงคอนเน่ด้วยซ้ำไป”นี่ฉันพูดแรงไปรึเปล่านะ
“ทำไมล่ะ”ทอยหน้าเศร้าลงทันที
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกน่ะ แค่คอนเน่คิดว่าทอยมีแฟนแล้วก็คงลืมคอนเน่ไปแล้วน่ะสิ..........ผู้หญิงคนนั้น ที่ชื่อทีน่า” เสียงฉันค่อยๆลดลงทีละน้อย ทอยไม่ได้ตอบอะไรเอาแต่ก้มหน้าอย่างเดียว สงสัยเค้าคงไม่ได้ยินชื่อผู้หญิงคนนั้นที่ฉันพูด
รถเมล์พาเรามาถึง เราก็ลง เดินต่อไปอีกนิดเพื่อเข้าบ้านฉันระหว่างทางนั้น
“คอนเน่”ทอยเรียกชื่อฉันทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย
“ว่าไงทอย”ฉันยิ้มให้ทอย แต่ทอยกลับทำหน้าตาจริงจังกลับมาที่ฉัน
“ทอยรักคอนเน่นะ รักคอนเน่คนเดียวมาตลอด1ปีที่ทอยจากไป ส่วนเรื่องทีน่า ทอยแค่คบเค้าเพื่อจะลืมคอนเน่เท่านั้น ทอยก็เคยบอกคอนเน่แล้วนี่” ทอยก้มหน้า ฉันก็รอนายมาตลอด1ปีเหมือนกันและรักนายมาตลอด1ปีด้วย แต่ตอนนี้..........มันไม่ใช่แล้วทอย ว่าแต่ ทอยได้ยินชื่อนั้นนี่หน่า
“..........................”
“ทอยรู้ว่าทอยทำผิดต่อทีน่า แต่ผู้หญิงที่ทอยรักมีเพียงคนเดียวเท่านั้น ผู้หญิงที่ชื่อคอนเน่ คนที่ทอยรักมากที่สุด”ทอยเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มให้ฉัน
“.....................”จะให้พูดว่ายังไงดีล่ะ
แต่แล้วทอยก็หยุดเดินซะอย่างงั้น ฉันจึงเดินกลับไปหาทอย
“ทอย หยุดทำไมอ่ะ”ทอยก้มหน้า
แล้วทอยก็เงยหน้าขึ้นจ้องมองเข้าไปในตาฉัน แต่ฉันหลบสายตาทอยเพราะใจฉันมันสั่นนี่ บีเอ็ม นายอย่าเพิ่งมาเห็นตอนนี้นะ
เห้ยนั่นเค้าจะทำอะไรน่ะ ทอยค่อยเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น มากขึ้น และ จมูกเราชนกันแล้วนะไม่ได้นะคอนเน่เธอต้องทำอะไรสักอย่างสิ เธอมีแฟนอยู่แล้วนะ
แล้วฉันก็ผลักตัวทอยออกไปทันที ทอยหันหน้าหนีแล้วพูดว่า
“ทอยขอโทษนะคอนเน่ ทอยรู้ว่าเรายังไม่ได้คืนดีกัน แต่ทอยคิดถึงคอนเน่มาก ทอยขอโทษนะ”
“ระ รีบกลับบ้านกันนะ”
เรามาถึงหน้าบ้านฉันแล้ว
“บ๊ายบายนะทอยกลับบ้านดีๆล่ะ”ฉันพูดพลางโบกมือให้ทอย
“ขอเข้าไปคุยอะไรกับแม่คอนเน่หน่อยนะ คิดถึงแม่คอนเน่จังเลย”เอางั้นเลยหรอเนี่ย
“อ่ะ อื้มได้สิ”
แต่แล้ว เมื่อแม่เห็นหน้าทอย แม่ก็อึ้งกินไปเลย
“สัวัสดีครับแม่”ทอยยกมือไหว้แม่ฉัน
“หวะ หวัดดีจ่ะทอยไม่ได้เจอกันนานเลยนะมาก็ไม่บอกเลย”แม่มองมาทางฉันพลางทำสายตาที่ว่า ทอยมาได้ยังไง โธ่แม่จะให้หนูทำไงล่ะ
“ทอยเดี๋ยวคอนเน่ขึ้นไปข้างบนแล้วนะ บ๊ายบายนะกลับบ้านดีๆนะ”
“เอ่อ เดี๋ยวคอนเน่ เบอร์คอนเน่หละแล้วทอยจะโทรมา”
“แปปนะ” แล้วฉันก็เดินไปที่หน้าโทรศัพท์ยิ้มกระดาษโน้ตเขียนเบอร์บ้านและมือถือลงไป
“อ่ะนี่ “ ฉันยื่นเบอร์ให้ทอย
“อื้มขอบคุณมาก ฝันดีนะครับ บายๆ”ทอยยิ้มให้ฉันแล้วก็นั่งคุยกับแม่ฉันต่อ
ฉันกลับบ้านมาเปิดโทรศัพท์ทันที บีเอ็ม นายอยู่ไหนแล้ว ฉันเป็นห่วงนายจังเลย
ปี ดี ปี ด้า ปับ ปับ ปับ ปา ด้า เสียงโทรศัพท์ฉันดังทันทีที่เปิดเครื่อง
อ๊ะ เบอร์แฟนฉันนี่หน่า
“ฮัลโหล”ฉันรับแบบเสียงแจ่มใสสุดๆ ก็ฉันดีใจที่ได้คุยกับนายนี่หน่า
“ทำไมไม่เปิดโทรศัพท์ !!”นี่หรอเสียงบีเอ็ม ทำไมโหดจัง
“อะ อ๋อ คอนเน่ลืมโทรศัพท์ไว้บ้านอ่ะขอโทษนะแบตหมดด้วยแหละ”เอาอีกแล้วฉัน
“งั้นหรอ บีเอ็มห่วงคอนเน่มากเลยรู้มั้ย เฮ่อ อย่าทำอย่างนี้อีกนะ บีเอ็มใจจะขาดอยู่แล้วโทรเข้าบ้าน แม่คอนเน่ก็บอกว่าคอนเน่ยังไม่กลับ ว่าแต่ วันนี้ไปไหนมามั่ง”ตอบไงดีล่ะ
“กินข้าวหรือยังคะ”เปลี่ยนเรื่องซะเลย
“กินแล้ววว คร้าบบบ คิดถึงคอนเน่จังเลยย พรุ่งนี้ไปไหนหรอ”
“ไม่อ่ะ ขี้เกียจ อยู่บ้านดีกว่า”
“งั้นหรอดีแล้วแหละเดี๋ยวคอนเน่ก็ไม่สบายอีกอ่ะ ไม่สบายง่ายจะตายไป แฟนใครก็ไม่รู้อ่อนแอจัง”
“ว่าคอนเน่หรอ โกรธแล้วด้วย”
“โอ๋ๆล้อเล่นน่า แฟนบีเอ็มแข็งแรงที่สุดแล้วแหละไม่งั้นจะขโมยใจผู้ชายอก3ศอกคนนี้ไปได้ไง”โอ้โหมุขไหนฟะเนี่ย
“555555+++ มุขแป้กชะมัดเลยอ่ะ”
“แล้วแฟนใครล่ะ” เออว่ะ
“ไม่เล่นด้วยแล้ว คอนเน่ไปอาบน้ำก่อนนะบีเอ็ม แค่นี้ก่อนนะ”
“บ๊ายบายนะอาบน้ำดีๆล่ะ”
“รู้แล้วน่าบ๊ายบาย”
แล้วฉันก็รีบไปอาบน้ำเพราะมันเหนียวมากเลยอ่ะ และเมื่อฉันอาบน้ำเสร็จก็หลับทันทีเนื่องจากความเหนื่อยในวันนี้น่ะสิ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ใครนะ มาเคาะประตูแต่เช้าเชียว
ฉันเดินสะลืมสะลือไปเปิด อ่าวแม่นั่นเอง
“ว่าไงคะแม่ทำไมต้องปลุกกันแต่เช้าด้วยล่ะ”แม่เท้าสะเอวและมองฉันอย่างเอือมละอา
“นี่มันบ่าย2แล้วนะลูกจะนอนจนพระจันทร์ขึ้นเลยรึไง”ชั่งเปรียบเทียบจริงนะแม่ฉัน
แต่นี่บ่าย2แล้วหรอเนี่ยตายล่ะนอนซะนานขนาดนั้นได้ยังไงล่ะ
“อ่าวหรอคะงั้นหนูจะไปอาบน้ำนะแม่”
“อืมแม่ทำกับข้าวไว้ให้แล้ว”
และเมื่อฉันอาบน้ำเสร็จก็ลงมากินข้าว วันนี้อยู่กันครบเลยแหะ พ่อ แม่ ฉัน
“คอนเน่”แม่เรียกฉัน
“อารายแม่”
“ทอย กลับมาได้ยังไง” ฉันสำลักข้าวทันทีที่แม่พูดถึงผู้ชายคนนั้น
“เอ่อ..คือ”จะพูดยังไงดีล่ะเนี่ย
“ลูกควรจะซื่อสัตย์ต่อแฟนของลูกนะ” ฮือๆๆๆๆ แต่แม่คะ
น้ำตาของฉันเริ่มไหลรินลงมาเพราะคิดถึงจิตใจของบีเอ็มว่าถ้าเค้ารู้ว่าฉันโกหกเค้า เค้าจะ..........................เป็นยังไงนะ
“ไหนมานั่งนี่สิลูก” พ่อกวักมือเรียกฉันเมื่อเห็นน้ำตาของฉัน ฉันเดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆพ่อ
“.............................”
“ทอยกลับมาแล้วใช่มั้ย”
“ค่ะ พ่อคะหนูควรจะทำยังไง” พ่อฉันรู้เรื่องบีเอ็มแล้ว เพราะแม่นั่นเอง ส่วนเรื่องทอยน่ะหรอ รู้ตั้งแต่ตอนที่ฉันคบกับทอยแรกๆแล้วล่ะเพราะฉันไม่เคยมีเรื่องปิดบังพ่อแม่
“ลูก..รักใคร?”จะผิดมั้ยถ้า
“รักทั้ง2คนค่ะ “พ่อทำหน้าอึ้งทันทีกับคำตอบของฉัน แล้วฉันก็เล่าให้พ่อฟังเรื่องที่อยู่ดีๆทอยก็กลับมาขณะที่ฉันกำลังทำใจ ตอนนี้เค้าทั้ง2คนอยู่คนล่ะครึ่งของหัวใจฉัน
“มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกลูก ความรักน่ะเราจะมีให้แค่คนเดียวเท่านั้น เพียงแต่ตอนนี้ลูกยังสับสนเท่านั้นเอง เวลาจะช่วยบอกลูกเองว่าคนไหนที่หัวใจลูกบอกว่าใช่”
“แต่.............ตอนนี้หนูควรจะทำยังไง”น้ำตาฉันไหลอีกแล้ว
“ถ้าทั้ง2คนรักลูกจริงเค้าทั้ง2 จะต้องรอคำตอบจากลูกแน่ๆ ถ้าเค้ารักจริงทั้งคู่ ลูกก็แค่รอเวลาที่หัวใจของลูกส่งเสียงมาบอกว่าคนไหนแค่นั้นเอง รอฟังให้ดีแล้วก็วางตัวให้ถูกนะลูก พ่อจะคอยดูอยู่ห่างๆ”
“ฮือๆๆๆ ค่ะพ่อ” แล้วฉันก็ขึ้นไปบนห้องนอน คิดแต่เรื่องนี้ ทำไงดี ทำไงดี ฉันรักใครจริงๆกันแน่นะ ฉันไม่อยากโกหกบีเอ็มไม่อยากเลย ไม่อยากโกหกทอยด้วย .... วันนั้นฉันก็ไม่ทำอะไรเลย เอาแต่ร้องไห้ ฉันอึดอัด ถ้าฉันไม่ร้องไห้ออกมาคงจะตายแน่ๆ ข้าวก้อไม่ได้กินอีก และเสียงโทรศัพท์ประจำวันก้อดังขึ้น
‘นักยิ้มทีมชาติ’
“.......”
“ฮัลโหล”
“.......”
“ฮัลโหล !!! คอนเน่”
“หือ..- -“ ”
“ทำไมถึงไม่พูดหละ”
“พูดอะไรหละ”
“คอนเน่เป็นอะไร??”
“ป่าว อึก..ฮือT_T” ฉันพยายามกลั้นเสียงร้องไห้เอาไว้
“คอนเน่......” เสียงบีเอ็มดูเศร้าๆ
“หือ....”
“บอกบีเอ็มซิ”
“...............”
“บอกซิ ว่าคอนเน่เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไร ทำไมมีอะไรถึงไม่ยอมบอก” เขารัวคำถามมาที่ฉัน น้ำเสียงที่เศร้าสร้อย ความเป็นห่วงสุดๆ และน่ากลัว ผสมกันอยู่ในเสียงที่บีเอ็มพูดมา
“.....อึก..ฮือ....ฮือออออออ” มันทำให้ฉันร้องไห้หนักกว่าเก่า นายเป็นห่วงฉันมากมาย แต่ฉันก็ยังโกหกนาย ฉันจะทำยังไง
“บีเอ็มเคยบอกแล้วไง ว่าบีเอ็มอยากเป็นคนแรกที่คอนเน่คิดถึงตอนที่คอนเน่เศร้าหรือมีความสุข”
“...........”
“บีเอ็มบอกแล้วไงว่าจะอยู่เคียงข้างคอนเน่” นายยังจำได้อยู่หรอ ฉันนี่มันแย่จริงๆ แต่เรื่องนี้ฉันให้นายรู้ไม่ได้ นายจะต้องเสียใจ
“ขอโทดนะ อึก..ฮือๆๆ”
“...........”
“คอนเน่ไม่อยากเล่าไม่อยากพูดถึงมัน”
“...........”
“บีเอ็ม คอนเน่ไม่เป็นไร เดี๋ยวคอนเน่ก็ดีขึ้น”
“............”
“บีเอ็มไม่ต้องห่วงคอนเน่หรอกนะ อึก..ฮือ คอนเน่หยุดร้องแล้ว”
“............”
“แค่นี้ก่อนนะ คอนเน่เพลียจังเลย แล้วพุ่งนี้เจอกันนะ”
“...........”
“บีเอ็ม..”
“..........”
“บีเอ็ม ....”
“หือ...อืมจ๊ะ หลับฝันดีนะ นอนซะนะ ไม่ต้องร้องไห้อีกแล้วนะ”
“อืม..”
“บายๆครับ”
“ค่ะ” คลิก... ฉันวางสายไปแล้ว ทำไมนะแค่คำพูดไม่กี่คำของบีเอ็ม แค่เขาเป็นห่วงฉันก้อรู้สึกดีขึ้นมา ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นมาเยอะเลย ขอบคุณนะบีเอ็ม และฉันก้อหลับไปเพราะเพลียจากการร้องไห้
เช้าวันต่อมา ฉันตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว และมองตัวเองในกระจก o_Oจ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก คนหรือผีดิบว่ะเนี่ย (ผีดิบก้อเอาไปต้มดิ) อ้าว - -“ ฉันจะทำไงดีเนี่ย โอ้ม่ายน้า และฉันก้อโบ๊ะแป้งจนต้องขึ้นลิฟท์เลย (หลายชั้น) ฉันบ้าป่ะว่ะเนี่ย เอาว่ะ คงจะช่วยได้นิดนึง และฉันก็ลงไปทานข้าวเช้า และสายตาแม่ก้อจ้องมาที่ฉัน หน้าฉันมันแปลกนักหรือไงนะ
“คอนเน่หน้านี่เป็นลิงเลยลูก ”
“ลิง??”
“ก้อหน้าวอกไง เด็กสมัยนี้ตามมุขไม่ทันเลย”
“โธ่แม่โตแล้วนะ มันวอกมากเลยหรอ”
“ก็วอกอ่ะนะ ปกติไม่เห็นลูกโบ๊ะขนาดนี้นี่”
“อ่อ วันนี้อยากสวยเป็นพิเศษ”
“อืม เชิญค่ะ ตาลูกนี่จะลืมได้มั้ยเนี่ย ร้องไห้หนักมากหรอลูก?” แม่ถามอย่างเป็นห่วง
“ตาหนูจะลืมได้ไงหละ เขาเป็นพ่อของแม่นะ ถ้าลืมหนูก็อกตัญญูน่ะซิ”
“โธ่ ลูกเวร”
“แหะๆ หนูไปก่อนนะ”
“ไปโรงเรียนดีๆนะ”
“ค้า หวัดดีค่ะแม่” ฉันยกมือไหว้แม่ และเดินออกมา และฉันก้อเจอบีเอ็มรออยู่แล้ว
“บีเอ็ม มารอนานหรือยัง” ฉันทักบีเอ็มและยิ้มให้ ด้วยดวงตาที่บวมฉึ่ง
“ไม่นานหรอก” เขาตอบและมองที่ตาฉัน เขาดูตกใจมากๆ และเขาก็เดินเข้ามาใกล้ๆฉัน และใช้นิ้วโป้งลูบที่ดวงตาฉันเบาๆ
“ไม่สวยเลยเห็นมั้ย ตาบวมมากเลย ไม่ต้องร้องอีกแล้วนะ” ซึ้งค่ะ แม่เจ้า ฉันซาบซึ้งสุดๆ
“อื้มมม” ฉันตอบ และเขาก้อจับมือฉันเดินไปที่ป้ายรถเมล์ แค่นี้ฉันก้ออบอุ่นแล้ว ทั้งหัวใจและร่างกาย และเราก้อนั่งรถเมล์มาถึงโรงเรียน และคนแรกที่วิ่งมาหาฉันคือ ไข่ย้อยกับดากานดา(เพื่อนสนิท) กรูคิดได้ไงฟะเนี่ย - -“ ยัยแนนนั่นเอง
“คอนเน่ !!” มันตะโกนเรียกฉัน
“ไอแนน!!!” ฉันตะโกนมั้ง
“ X บ้าป่ะ จะตะโกนทำไม”
“อืม กูก็ว่างั้น”
“ทำไมวันนี้ทาแป้งจัดจังวะ”
“ก้อดีแป้งจัด จะได้เป็นระเบียบ”
“โธ่เพื่อน แล้วตาทำไมดูปูดๆ”
“อืม โดนแม่ต่อย”
“ปู่ X ดิ  X เนี่ยนะต่อย  X ร้องไห้หรอ”
“แสนรู้จริงๆ”
“กูคนนะเว้ย ร้องไห้ทำไมวะ?”
“ข้าวเมื่อคืนไม่อร่อย กูเลยร้อง”
“....คอนเน่ขอร้อง เลิกกวนตีน”
“โอเคเดี๋ยวเล่าให้ฟัง” และฉันก็ลากยัยแนนมาที่ๆมีแต่เราสองคน เอ๊ะ!! ยังไง และฉันปล่อยให้บีเอ็มกับแวนอยู่ด้วยกัน
“เล่ามา”
“โซดาตาม”
“ขอบใจไอเพื่อนเวร”
“ฮ่าๆๆ โอเคคือ..” และฉันก้อเริ่มจะเงียบ พูดทีไรฉันจะร้องไห้ทุกทีเลย
“เรื่องบีเอ็มอ่ะ”
“ทะเลาะกันหรอ”
“ป่าวว่ะ กูกลัวบีเอ็มเป็นห่วงกูอ่ะ”
“แค่นี้อ่ะนะ ไม่ดีหรอไงว่ะ”
“คือ ที่กูร้องไห้เพราะว่า เครียดเรื่องทอยกับบีเอ็ม”
“ทอยเนี่ยนะ เกี่ยวไรกันวะ”
“กูไม่รู้ว่ากูรักใครจริงๆกันแน่”
“อ้าว - -*”
“ X คบกับบีเอ็มอยู่ ดูท่าทาง X ก็รักบีเอ็ม บีเอ็มก็รัก X นะ  X จะไปพูดถึงทอยอีกทำไม”
“คือ ทอยกลับ มะ....” ฉันต้องหยุดพูดเมื่อบีเอ็มและแวนเดินมา บอกให้ไปเข้าแถว ยัยแนนมองหน้าฉันอย่าง งงๆ ฉันจะบอกแกว่า ทอยน่ะกลับมาแล้ว ถ้าบอกไปแกต้องบ้าแน่ๆเลย ฉันจะเอาไงหละทีนี้ วันนี้ฉันกะจะบอกยัยแนน แต่แวนก็อยากนั่งกะแนน ฉันเลยต้องย้ายที่ไปนั่งกับบีเอ็ม จริงๆเลยเพื่อนฉัน สรุปว่าฉันจะบอกยัยแนนแต่ก็บอกไม่ได้ ถ้าแวนรู้ก้อต้องไปบอกบีเอ็ม ถ้าบีเอ็มรู้เขาคงจะคิดมากแน่ๆเลย โอ้ย!! >_< เครียดเลยฉัน ปวดกะบาลโว้ย... และออดเลิกเรียนก็ดังขึ้น เย้ๆ เลิกเรียนซักที
“แนนวันนี้ X ไปหนาย ??” ฉันถามยัยแนน
“ไม่รู้ว่ะ”
“ไปหาไรกินดีมั้ยหน้าโรงเรียน”
“ป้ายโรงเรียนหรอ”
“อะไรของ X ”
“กูเลิกพูดดีกว่า จะไปกินก็ป่ะ เร็ว”
“อืม บีเอ็มไปกันนะ” ฉันหันไปถามบีเอ็ม
“อืม ไปซิ”
“ไปกันนะจ๊ะ แวน” ไม่ต้องสื่อเลยว่าเสียงใคร
“จ้า” เห้อ กรูหละเบื่อ คู่นี้ จริงๆ และเราก็เดินออกจากห้องเรียนมาที่หน้าโรงเรียน เอ๊ะ!! พวกพาวเวอร์พัฟเกิร์ลมันทำอะไรอยู่ตรงประตูโรงเรียนว่ะหนะ กรี๊ดไรกันนะ แต่ช่างเหอะ สงสัยจะเห็นคนหล่อ โรงเรียนนี้มีใครหล่อสู้แฟนฉันได้ด้วยหรอ อิอิ ชมแฟนตัวเองซะงั้นเลย พวกเราไม่ได้สนใจ เดินออกจากประตูไป
“คอนเน่ !! “ มีเสียงหนึ่งเรียกฉันให้หยุด และพวกเราก็หยุดตาม ฉันหันหลังกลับไปมอง ใครว่ะ เรียกกู? และทันทีที่ฉันเห็นหน้าคนนั้น ไม่ต้องบรรยาย หน้าฉันนี่ซีดเป็นไก่ทอดเลย เอ้ย ไก่ทอดหรือไก่ต้มว่ะ เออช่างแม่งเหอะวะ รู้มั้ยว่าครายยยยยยยยย กรูอยากตาย - -“ทอยนั่นเอง
“คอนเน่ เพิ่งเลิกเรียนหรอ” ทอยพูดขึ้น
“อะ..อืม”
“แล้วนี่จะไปไหน”
“ไปหาไรกินอ่ะ ทอยมาทำไมหรอ”
“ก็มารับคอนเน่ไง”
“.........” กรรม - -^ กรรมเก่ากรูชัวร์เลย
“อ้าวแนน หวัดดี” ทอยทักแนน ซึ่งตอนนี้หน้าของมันซีดเป็นไก่เคเอฟซีเลย (มันเกี่ยวอะไรว่ะ)
“...........” ไม่มีเสียงตอบรับจากใจเธอ
“เป็นไรตกใจขนาดนั้นเลยหรอ”
“ทอย..” ยัยแนนค่อยๆพูดชื่อทอยออกมาอย่างยากเย็น
“อื้ม..ทอยเอง คิดถึงจังเลย” ทอยพูดและกำลังอ้าแขนเดินไปกอดยัยแนน แต่แล้ว
“เห้ย !!~ จะทำอะไรวะ?” แวนดึงตัวแนนออก ให้พ้นจากอ้อมกอดของทอย
“นี่ใครอ่ะ?” ทอยถาม
“ฉันแฟนแนน”
“ o_O หา!! แนนนี่เธอมีแฟนแล้วหรอ ไปแค่ปีเดียว ได้แฟนหล่อซะด้วย”
“อ้าวแล้วคนนี้หละ ใครหรอ?” แล้วทอยก้อชี้มาทางบีเอ็มที่ยืนอยู่ข้างๆฉัน
“เอ่อ....คนนี้หรอ” ฉันไม่กล้าตอบ ได้แต่พูดตะกุกตะกัก
“ฉันเป็นแฟนคอนเน่...”
“.........” ทุกคนอยู่ใน โหมดเงียบ ฉันตัวแข็งเลยกับประโยคตะกี้ สีหน้าทอยเริ่มเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ทอยคือแล้วฉันจะอธิบายให้ฟังนะ และทอยก็พูดขึ้น
“แฟนคอนเน่งั้นหรอ?”
“อืมฉันชื่อบีเอ็ม แล้วนายเป็นใคร”
“ฉัน...ทอยแฟน....เก่าคอนเน่” ทอยตอบด้วยสีหน้าเศร้าๆ
“............”
“อืม งั้นฉันกลับก่อนและกัน บายๆนะคอนเน่ บายๆแนน “ ทอยพูดบอกลาฉันกับแนน และเขาก็เดินไป เขาหันหลังกลับไป ทอยคือ.. ฉันไม่รู้จะทำยังไง และไม่รู้อะไรทำให้ฉันต้องเรียกชื่อนี้ขึ้น
“ทอย !! “ ทอยที่กำลังเดินหันหลังจากไป หยุดทันที แต่เขาก็ไม่หันมามอง ฉันจึงวิ่งไปหาเขา แต่เขาก็ก้มหน้า
“คอนเน่ขอโทษนะ”
“.........”
“ทอยมองหน้าคอนเน่ซิ”
“(-_- )( -_- )( -_-)” ทอยส่ายหัวทั้งๆที่ก้มหน้าอยู่
“คอนเน่บอกให้มองหน้าคอนเน่ไงเล่า !! “ฉันตะคอกออกไป และทอยก็หันมามองหน้าฉัน ในดวงตาคู่นั้นของทอยตอนนี้ มีน้ำใสๆอยู่ข้างใน ล้นเอ่อตรงขอบตา
“เอ่อ..คือ” ฉันพูดอะไรไม่ออก
“...........” แล้วทอยก้อก้มหน้าลงอีกครั้ง
“กลับบ้านดีๆนะ แล้วเจอกันนะ” ทอยไม่พูดอะไร เขาเดินออกไปเลย และตอนนั้นน้ำตาฉันที่มันกำลังจะไหล ถูกฉันห้ามไว้ อย่าร้องเด็ดขาดนะ และฉันก็เดินกลับไปหาแวน ยัยแนน และบีเอ็มที่ยืนมองฉันอยู่ ตอนนี้สีหน้าบีเอ็มตอนนี้ดูเศร้ามาก โธ่ - -* ชีวิตฉัน แล้วยัยแนนก็เดินมาหาฉัน ลากแขนฉันไป และบีเอ็มกับแวนก็เดินตามมาห่างๆ พอมาถึงร้านที่เราจะนั่งกินอะไรเล่นๆ ยัยแนนก็พูดขึ้น
“เออ แวนกับบีเอ็มเข้าไปในร้านก่อนนะ เดี๋ยวแนนขอคุยกับคอนเน่แปปนึงนะ”
“อืม” แวนตอบ แต่บีเอ็มก็ไม่ได้ตอบอะไรเดินตามแวนเข้าไปในร้าน
“นี่คอนเน่เรื่องนี้ใช่มั้ยที่ X เครียด” ยัยแนนพูดขึ้น
“อือ”
“ทำไม X ไม่บอกกูหละว่าทอยกลับมาแล้ว”
“กูจะบอก X แล้วเมื่อเช้า แต่แวนกับบีเอ็มเดินมาพอดี เลยไม่ได้พูด”
“เห้อออ...” แนนถอนหายใจออกมา - -*
“ฉันทำไงดี”
“นั่นอ่ะดิ”
“อ้าว กูกะจะให้ X ช่วยนะ”
“กูอยากจะช่วยหรอก เรื่องนี่นี้ไม่ไหวว่ะ”
“T^T”
“ทอยกลับมาขอ X คืนดีหรอ”
“อือ”
“ทำไมมันลงทุนจังวะ กลับมาจากสวิตฯเลยนะ”
“อืม กูจะบ้าตายอยู่แล้ว”
“ X รักใคร”
“..........”
“ X คิดดีๆนะเพื่อน ตอนนี้ X คบบีเอ็มอยู่ ทอยเป็นแค่แฟนเก่า”
“กูไม่รู้กูรักทั้งคู่เลยนะ แต่รักบีเอ็มมากกว่านิดหน่อย”
“เวร -_-^”
“กูดีใจนะที่ทอยกลับมา กูรอทอยมาตลอด X ก็รู้แล้วกูเพิ่งคบกับบีเอ็มเอง”
“ชีวิต=_=”
“ถ้ากูต้องเลือก ถ้าเลือกบีเอ็ม ทอยก็คงจะเสียใจ ทอยอุตส่าห์กลับมาหา ถ้าเลือกทอย บีเอ็มหละ ฉันมันคงเห็นแก่ตัวแน่ๆ” น้ำตาของฉันเริ่มจะไหลแล้ว ฉันจะกลั้นไม่อยู่แล้วนะ
“ตอนนี้ X อาจจะสับสนอยู่ต่อไป  X จะเลือกได้  X ต้องรู้แน่ๆว่าใครที่ X รักจริงๆ และ X ขาดเขาไปไม่ได้"
"........”
“วันนี้ไม่ต้องเครียดนะ  X อย่าร้องไห้นะ ยังไง X ก็ยังมีกูนะเพื่อน ต่อไปเดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง”
“อืม..”
“งั้นเราเข้าไปในร้านเถอะ บีเอ็มกับแวนคงรอแย่ .... ไหนยิ้มซิเพื่อน”
“อืม ^o^” ฉันฝืนยิ้มมาก แต่ฉันก็ดีใจที่มีเพื่อนอย่างแนนนะ และเราก็เดินเข้าไปในร้าน เดินไปที่โต๊ะที่บีเอ็มกับแวนนั่งอยู่ ฉันเดินไปนั่งข้างบีเอ็ม ยัยแนนก็นั่งข้างๆแวน รอยยิ้มที่ตลอดเวลาจะอยู่บนหน้าของบีเอ็ม แต่ตอนนี้มันไม่มี หน้าเขานิ่ง ดูไม่ใช่บีเอ็มเลยซักนิด
“สั่งอะไรยังจ๊ะแวน” เสียงยัยแนนพูดทำลายความเงียบ
“ยัง แล้วจะกินไรกัน”
“............” บีเอ็มเงียบ ฉันเงียบ
“เอ่อ.. แนนขอสตอเบอรี่ซันเดย์ที่นึง ”
“งั้นแวนกินซัตเตอร์เดย์และกันแต่ขอเป็นรสช็อกโกแลต”
“- -* งั้นก็กลับบ้านเถอะ ที่นี่คงไม่มี” ยัยแนนพูด
“อืม แล้วบีเอ็มกับคอนเน่หละ “
“ขอคิดก่อนนะ อืมงั้นขอ ชาเย็น2ที่ เยลลี่นมสด2ที่ค่ะ” ฉันพูดขึ้น เพราะว่าฉันกับบีเอ็มชอบกิน ฉันเลยสั่งแทนเขา บีเอ็มนายอย่าเงียบนานซิ ฉันไม่รู้จะพูดอะไรดี ฉันเลยเอื้อมมือไปจับมือบีเอ็มที่วางบนตักเขาใต้โต๊ะ ฉันไม่อยากให้เขาคิดมาก และบีเอ็มก็จับมือฉันตอบแน่นขึ้น ฉันอยู่ข้างๆนายแบบนี้แล้วฉันรู้สึกสบายใจจัง ฉันจะต้องเลือกนาย บีเอ็มรอฉันตัดสินใจอีกไม่นานนะ และของที่เราสั่งก็ได้แล้ว พวกเรานั่งกินกัน และพอกินเสร็จแวนก็ไปส่งแนน ส่วนฉันก็กลับกับบีเอ็ม ตลอดทางตั้งแต่ขึ้นรถเมล์เราไม่คุยอะไรกัน แต่บีเอ็มก็ยังจับมือฉันไว้แน่นเหมือนเดิม
“บีเอ็ม...” ฉันเรียกเขา เมื่อเราลงจากรถเมล์มาอยู่ที่ปากซอยบ้าน
“หือ..”
“เอ่อ คือ...”
“บีเอ็มไม่เป็นไร”
“..........”
“บีเอ็มเข้าใจนะ”
“.........”
“ยังไงก็อย่าลืมสัญญานะ”
“ o_O “ สัญญา?? ไรหว่า สัญญา อาไร
“ก็ที่คอนเน่บอกว่าจะมีบีเอ็มคนเดียว และจะลืมคนนั้นให้ได้ “ สมองนายมีเมมโมรี่ส่วนตัวหรือป่าวเนี่ย
“อืม” และเราก็เดินมาถึงบ้านฉัน
“ขอบคุณนะที่มาส่ง”
“อืม หลับฝันดีนะ แล้วพุ่งนี้เจอกัน ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะ” บีเอ็มพูดทั้งๆที่เขายังไม่ปล่อยมือฉัน
“อืม ค่ะ ฝันดีนะ บายๆ”
“........” บีเอ็มมองมาที่หน้าฉัน เอ่อ.. ทำไมนายมองแบบนั้นนะ และฉันก็ค่อยๆคลายมือออกจากมือบีเอ็ม บีเอ็มเลยปล่อยมือฉัน
“บายๆนะ” ฉันโบกมือให้บีเอ็ม และบีเอ็มก็เดินกลับหลังหันกลับไป ฉันมองบีเอ็มจนเขาเดินเลี้ยวไป โดยไม่สนใจเงาๆหนึ่งที่เฝ้ามองเราอยู่ เงานี้ที่เจ็บปวด เขาได้แต่มองคนรักที่เขารักที่สุด อยู่กับคนอื่น ถ้าเขาไม่จากไปเธอก็คงจะไม่ไปยืนอยู่ข้างๆผู้ชายคนนั้น
เมื่อฉันกลับเข้ามาในบ้านก็เห็นแม่นั่งอยู่ที่โซฟา
“หวัดดีค่ะแม่”
“อื้ม เห็นอะไรมั้ย”งงเลย
“อะไรอ่ะคะ”
“ไม่มีอะไรหรอกหรอ อืมๆ” แม่ฉันชักจะบ้าไปใหญ่แล้ว
แล้วฉันก็ได้แต่ทำหน้างงๆกลับไปเท่านั้น ขึ้นห้องดีกว่าเรา เมื่อฉันเดินขึ้นมาบนห้องก็จัดการเปลี่ยนชุดล้างหน้าแล้วลงไปหาอะไรกินข้างล่างดีกว่าแหะจะได้หายเครียด แล้ววันนี้ก็จบลงทั้งๆที่ฉันไม่รู้และไม่เข้าใจในสิ่งที่แม่พูด ฉันจะเอายังไงต่อไปดีนะเรื่องบีเอ็ม ฉันควรจะเลือกเขาสิ เขาเป็นแฟนฉันนี่ และคืนนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันนอนไม่ค่อยหลับ แต่ฉันไม่ได้ร้องไห้หรอกนะ ฉันไม่อยากทำให้บีเอ็มคิดมาก
เช้าแล้วฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวและกินข้าวเพื่อรีบไปหาบีเอ็ม ก็ฉันคิดถึงนายนี่
“บีเอ็ม !!! ” เสียงของฉันทำให้บีเอ็มที่ยืนอยู่และกำลังใช้มือทั้ง2ข้างซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกงของเขา หลังพิงกำถูก(กำแพง)ก้มหน้าและหลับตาอยู่นั้น หันมาที่ฉัน
“ว่าไงครับที่รัก มาแล้วหรอ” อุ๊ย วันนี้มาแนวหวาน
“อื้ม ไปกันเถอะ” แล้วฉันก็จับแขนบีเอ็มและเดินไปขึ้นรถเมล์ด้วยกัน
บนรถเมล์
“บีเอ็มไปนั่งข้างหลังกันเหอะมีที่ว่างน่ะ”ฉันพูดพลางชี้ไปที่เบาะนั่งด้านหลัง
“อื้มๆ (- -)(_ _)(- -)”บีเอ็มพยักหน้า
แล้วสักพักก็มีกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งเดินขึ้นรถเมล์มานั่งข้างๆฉัน และดูท่าทางจะจีบด้วยล่ะ55++คนสวยก็งี้แหละ(เห้ยตอนนี้ X เครียดอยู่ม่ายช่ายหรอวะ) แต่แล้วบีเอ็มก็ทำท่าจะหยิบอะไรออกมาจากกระเป๋าหรือว่าจะเป็นปืน เห้ยพวกนายระวังนะ แฟนฉันหึงแล้ว แต่แป้กอ่ะ ไม่ใช่ มันคือหมวก
“อะไรอ่ะบีเอ็ม”ฉันถามเค้าอย่างสงสัย อ้าวกูก็เห็นอยู่ว่าเป็นหมวก จะถามทำไม
“ใส่นี่ซะนะ”
“ทำไมอ่ะ แดดก็ไม่ร้อน”
“ป้องกันความสวยแพร่กระจาย” 5555555++++++ ที่แท้ก็หึงนี่เอง
ฉันยิ้มนิดๆแล้วก็หยิบหมวกนั้นมาใส่ไว้เพื่อหลบหน้า X พวกบ้าที่นั่งอยู่
ถึงร.รแล้ว
“คอนเน่!!!!” ยัยแนนเรียกฉัน
“ว่าง่ะ เห้ย X เป็นไรวะ” เมื่อฉันเห็นหน้ามันก็รู้ทันทีว่ายัยนี่ร้องไห้มา แล้วแวนวิ่งก็ตามมาติดๆ
“แนน ฟังฉันก่อน!!” แวนตะโกนตามหลังมา
“คอนเน่ ฮือๆๆๆๆ  X ต้องช่วยกูนะ” ยัยแนนพูดพลางมาหลบที่ด้านหลังของฉัน
“ X ทำอะไรแนนวะ  X แวน” บีเอ็มตะโกนใส่แวน
“เอ่อ...คือ มันไม่ใช่นะ” แวนพูดตะกุกตะกัก
“อะไรของนายน่ะแวน นายทำอะไรเพื่อนฉัน”ฉันพูดกับแวน
“แนน ได้โปรดฟังฉันก่อนนะ ฉันขอโทษแต่ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้น ฉันไม่ได้ตั้งตัว แนนได้โปรดเชื่อฉันสิ” แวนอ้อนวอนแนน พลางชะเง้อมองแนนที่ร้องไห้อยู่ด้านหลังฉัน
“คอนเน่ไปกันเหอะนะ กูอยากคุยกะ X ” แนนดันหลังฉันเบาๆโดยไม่หันไปมองแวน
แล้วเราก็เดินไปด้วยกัน ฉันกับแนนเดินข้างหน้า ส่วนแวนกับบีเอ็มเดินตามมาข้างหลัง
แนนพาฉันมาที่หลังตึกเพื่อเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง