คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Coincidental Love #2
ใช้เวลาไม่นาน จงอินก็ขับรถมาถึงที่บริษัท เขารีบวิ่งเข้าไปดูที่โต๊ะทำงานทันที แต่ว่าโชคร้ายที่เขาหาเท่าไรก็หาไม่เจอ ค้นดูในลิ้นชักก็แล้ว ลองเดินดูโต๊ะเพื่อนข้างเคียง ก็ยังไม่มี ความไม่สบายใจเริ่มก่อตัวมากขึ้นเรื่อยๆ
เขาเริ่มคิดย้อนทบทวนว่าครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นมือถือคือที่ไหน และมันก็คือที่บ้าน ตอนเช้าที่เขาเช็คของในกระเป๋านั่นเอง เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้วก็อยากจะเขกหัวตัวเองดังๆสักโป้กถ้าไม่กลัวว่าจะเจ็บอ่ะนะ
จงอินกำลังจะเตรียมตัวกลับบ้าน แต่แล้วสายตาก็พลันไปเห็นว่าเจ้าดอกทิวลิปสีเหลืองของเขาได้หายไปจากแก้วน้ำซะแล้ว
"เฮ้ย หายไปไหนเนี่ย หรือแม่บ้านเอาไปทิ้งว่ะ”
เขาลองเหลือบมองไปตามโต๊ะต่างๆ แล้วจู่ๆก็ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาอยากลองเดินไปดูที่ฝั่งทางปีกขวาของตึก ทั้งๆที่ปกติเขาเดินไปฝั่งนั่นนับครั้งได้
พอเดินเข้าไปเขาก็เห็นว่ายังมีพนักงานบางคนนั่งปั่นงานอยู่ บริษัทเขาบางครั้งคราวก็จะมีคนโดนให้อยู่ทำโอที มันก็เลยไม่ใช่เรื่องน่าแปลกที่ดึกป่านนี้ยังมีคนทำงานอยู่ เขาเลยตั้งใจว่าจะลองเดินเข้าไปถามสักคนดู
"เอ่อ ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่า...”
ปากพูดได้แค่นั้น เพราะสายตาดันเหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งที่เพิ่งเดินถือดอกทิวลิปสีเหลืองผ่านเขาไป
"อ่า ไม่มีอะไรแล้วครับ สู้ๆนะครับ”
แล้วเขาก็รีบเดินตามคนๆนั้นไปทันที จงอินสะกิดเข้าที่หลังของคนตรงหน้า
"ขอโทษนะครับคือ...”
พอผู้ชายคนนั้นหันมา ไม่ใช่แค่จงอินคนเดียวที่ตกใจอ้าปากค้าง แต่คนที่เพิ่งถูกทักก็มีอาการไม่ต่างกัน
"เฮ้ย/เฮ้ยคุณ”
กว่าที่ทั้ง 2 คนจะตกลงกันได้ว่าให้ใครเป็นฝ่ายพูดก่อน เพราะต่างก็แย่งกันถามแย่งกันพูด จนในที่สุดจงอินก็เป็นคนยอมแพ้ให้อีกฝ่ายพูดก่อน
"คุณมาทำอะไรที่นี้ ไหนว่าจะไปออฟฟิศไง”
"ก็ที่นี้ไง”
คยองซูเบิกตาที่โตอยู่แล้วให้มันโตกว่าเดิมได้อีก
"หา? ที่นี้? เฮ้ย แล้วทำไมผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อน”
"ใช่ ผมเองก็อยากถามคำถามเดียวกันกับคุณเหมือนกัน”
ถามไถ่กันจนสรุปได้ความว่า เป็นเพราะคยองซูอยู่ฝั่งทางปีกขวาของบริษัท ส่วนจงอินอยู่ฝั่งปีกซ้าย และต่างฝ่ายต่างก็ไม่ค่อยจะได้เดินมาที่ฝั่งของอีกคนเหมือนกัน เพราะทั้ง 2 อยู่แผนกที่ไม่ได้ต้องติดต่อประสานงานอะไรกัน เลยไม่แปลกที่จะไม่เคยเจอกันมาก่อน และตัวคยองซูเองก็เพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่กี่เดือนเองด้วย
อ่อ อีกอย่าง ถึงจงอินเดินมาก็อาจจะไม่ได้สังเกตเห็นคยองซู เพราะคยองซูนั่งด้านในสุดเลย
คยองซูชวนจงอินไปนั่งที่โต๊ะ เขาจัดแจงยืมเก้าอี้ของโต๊ะข้างๆมาให้จงอินนั่ง แล้วก็เอาดอกทิวลิปใส่แจกันไว้ จงอินเกือบลืมวัตถุประสงค์ที่เขาเดินมาทางนี้ซะแล้ว กำลังจะเอ่ยปากถามถึงสิ่งที่คาใจ แต่ก็โดนคนตากลมชิงพูดขึ้นมาซะก่อน
"แล้วสรุปเจอมือถือรึป่าวครับ”
"เอ่อ อ่อ เฮ้อ ไม่เจอครับ แต่ผมว่าน่าจะอยู่ที่ห้องนะ ขอให้มันเป็นอย่างที่ผมคิดทีเถอะ”
"โฮ้ งั้นก็มาเสียเที่ยวเลยสิครับเนี่ย”
จงอินยิ้มตอบหน้าแหยๆ
"เออ แล้วนี้คุณกลับมาออฟฟิศทำไมครับ หรือมีงานด่วน”
"ผมดันลืมเอกสารสำคัญไว้น่ะ มันคาใจ ก็เลยตัดสินใจกลับมาเอา”
คยองซูยิ้มตอบ แล้วเหมือนเพิ่งนึกได้ถึงจุดประสงค์หลักของตัวเองหลังจากที่พูดขึ้นมา เขาเลยบอกจงอินว่าขอตัวหาเอกสารที่ต้องใช้แป็บนึง
ระหว่างนั่งเฉยๆ จงอินก็อดที่จะไล่สายตาสำรวจโต๊ะของคนตรงหน้าไม่ได้ อุปกรณ์บนโต๊ะก็ไม่ได้มีอะไรที่แตกต่างไปจากโต๊ะของเขาหรอก แต่ที่ต่างสุดๆก็คือความมีระเบียบเรียบร้อยเนี่ยล่ะ
แล้วสายตาของจงอินก็มาหยุดลงที่ดอกทิวลิป คยองซูเองก็รู้สึกว่าจงอินมองดอกไม้ในแจกันเขาด้วยสายตาแปลกๆ
"เอ่อ คุณมีความหลังฝังใจอะไรกับดอกทิวลิปสีเหลืองรึป่าว เห็นคุณจ้องมันจัง”
พอโดนทักคนผิวเข้มก็เลยรีบเบนสายตาหนี นี้เขาจ้องมันมากเกินไปจนผิดสังเกตเลยหรอ
"คือว่า นั้น”
จงอินชี้ไปที่ดอกทิวลิปสีเหลืองในแจกัน คยองซูก็มองตาม
"คือ ก็ไม่แน่ใจเท่าไรว่ามันคือดอกเดียวกันรึป่าว แต่ถ้าใช่ เมื่อเช้ามันวางอยู่บนโต๊ะผมน่ะ”
"นั่นโต๊ะคุณหรอเนี่ย!!!”
คยองซูถึงกับส่งเสียงดังออกมาจนต้องรีบตะครุบปากตัวเอง
จงอินพยักหน้าตอบและอดขำกับท่าทางของคยองซูตอนนี้ไม่ได้
นั้นไง ใช่จริงๆด้วย เป็นคยองซูนี้เองที่เอาดอกไม้มาวางบนโต๊ะเขา เอ่อ หรือว่า เอ่อบ้าน่ะ ก็ตะกี้คยองซูบอกว่าไม่เคยเห็นเขามาก่อนแล้วจะ... โอ้ย แต่ดันเสือกแอบคิดไปแล้วว่า หรือผู้ชายหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูตรงหน้าจะแอบชอบเขา!
แต่แล้วจู่ๆ คยองซูก็พูดราวกับว่าอ่านใจจงอินออก
"คุณคงไม่คิดว่าผมแอบชอบคุณเลยเอาดอกไม้ไปให้ แล้วก็นึกเขินเลยเอากลับคืนมาหรอก ใช่ไหม?”
ประโยคนั้นเล่นเอาจนอินแทบจะตกเก้าอี้!
ดูจากท่าทางคยองซูก็รู้ว่าเขาคงเดาไม่ผิด เล่นเอาคยองซูหัวเราะซะยกใหญ่จนทำให้อีกคนเสียความมั่นใจนั่งหน้ามุ้ยไปเลย
"ฮ่าๆ ถ้าผมบอกความจริง คุณจะไม่เสียใจใช่ไหม?”
"มะ ไม่ๆ เออ กะ ก็ดีแล้ววว คุณเป็นผู้ชาย ผมเป็นผู้ชาย ฟ้าผ่าแย่อ่ะถ้าเป็นอย่างนั้น เนอะ ฮ่ะ ฮ่าๆๆ”
จงอินหัวเราะแห้งๆ ตอบไป ผิดกับอีกคนที่ส่งยิ้มจริงใจมาให้ คยองซูแอบคิดในใจว่าผู้ชายที่ลุคดูเข้มๆคนนี้ก็มีมุมน่าเอ็นดูแบบนี้ด้วยเหมือนกันแหะ
"ที่จริง ผมไม่เห็นว่ามันจะแปลกตรงไหนนะ แผนกผมมีเยอะแยะไปแบบที่คุณว่า”
ประโยคนั้นของคยองซูทำให้จงอินตกใจเบาๆ แต่ก็ไม่ทันได้พูดอะไร คนตรงหน้าก็เริ่มเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงๆให้เขาฟัง
คยองซูบอกว่า จริงๆแล้วพอดีเมื่อเช้า หัวหน้าของเขาใช้ให้แอบเอากุหลาบไปให้พี่ผู้หญิงฝั่งบัญชีที่นั่งอยู่ทางฝั่งของจงอิน แล้วแม่บ้านกำลังจะเปลี่ยนแจกันดอกไม้ที่ห้องประธานพอดี คยองซูเห็นแกกำลังจะโยนดอกไม้ทิ้ง แล้วเห็นดอกทิวลิปนี้ยังดีๆอยู่ๆ ก็เลยเดินเข้าไปขอแม่บ้าน พี่แม่บ้านบอกว่ามีแจกันทรงสูงเล็กๆ อยู่ในห้องเก็บของ
คยองซูเลยวางดอกไม้ไว้ที่โต๊ะจงอินก่อนที่จะเข้าไปหาแจกันในห้องเก็บของ เหตุผลก็ไม่มีอะไรมาก ก็เพราะโต๊ะของจงอินมันอยู่ริมทางเดินนะสิ แต่เขาคงจะหานานไปหน่อย พอกลับมาก็เห็นว่าดอกไม้เข้าไปอยู่ในแจกันของจงอินแล้ว
"อ้าว แล้วทำไมไม่มาขอคืนล่ะถ้างั้น”
"ฮ่าๆ จริงๆก็แอบหาจังหวะเข้าไปเหมือนกัน แต่เห็นว่าคุณง่วนทำงานอยู่ อ่อ ตอนนั้นผมแอบคิดกับตัวเองด้วยนะ ว่าคนอะไรหัวยุ่งชะมัด ลืมหวีผมออกจากบ้านมาแหง่ม ฮ่าๆๆ ทำนองนั้นแหละ อืม เสร็จแล้วคุณก็จัดการเอาดอกไม้ใส่แก้วน้ำเรียบร้อยเสร็จสรรพ ผมมองแล้วก็คิดว่า เออ ผู้ชายคนนี้น่าเอ็นดูดีจัง ก็เลยตัดสินใจยกดอกไม้ให้คุณไปเลยก็แล้วกัน เนี่ยล่ะ เหตุผลที่ผมไม่ได้เดินไปขอดอกไม้คืน”
"อ่ออออออออออออ”
จงอินลากเสียงซะยาวพร้อมกับหัวเราะเบาๆแก้เขินไปด้วย ทั้งเขินที่ตัวเองคิดเองเออเองว่ามีคนให้ดอกไม้ในวันวาเลนไทน์ กับเขินที่จู่ๆก็ถูกชมโดยที่คนพูดไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ตัวเองพูดออกมากำลังทำให้อีกคนมีรอยแดงจางๆขึ้นที่แก้มอยู่
"อ่อ แต่ที่ผมเดินไปหยิบมาเมื่อกี้ ก็เพราะกะว่าจะเอามาปักโอเอซิสให้ ดอกไม้จะได้อยู่ได้นานขึ้นน่ะ แล้วก็กะจะใส่แจกันใบนี้ไปวางไว้บนโต๊ะให้คุณเลย แต่ว่า แหะๆ คุณก็มาเจอซะก่อน”
"อ่ออออออออออออ”
ลากยาวอีกที ในที่สุดจงอินก็มาถึงบางอ้อ
คยองซูจัดการหยิบแจกันดอกไม้ที่มีดอกทิวลิปสีเหลืองปักอยู่ยื่นให้จงอิน แต่จงอินส่ายหน้า
"แต่ที่จริงมันเป็นของคุณ ผมว่าวางไว้บนโต๊ะคุณอย่างเดิมดีกว่า”
คยองซูส่ายหน้าตอบไป
"แต่ผมก็ตั้งใจว่าจะให้คุณแล้ว เพราะฉะนั้นมันก็เป็นของคุณแล้วเหมือนกัน”
ดูท่าจงอินจะเถียงกับเขาอีกแน่ๆ คยองซูเลยจัดการเดินหนีไปที่โต๊ะของจงอินพร้อมกับถือแจกันดอกไม้ไปด้วย จงอินเลยได้แต่เดินตามไปเถียงไป
"คุณนี้น่ะ!”
สุดท้ายจงอินก็ล้มเลิกความตั้งใจของคยองซูลงไม่สำเร็จ เพราะคนตาโตจัดแจงวางแจกันลงบนโต๊ะให้เรียบร้อย
"ให้แล้ว ไม่รับคืน โอเค้?”
คยองซูบอกขำๆ จงอินก็เลยจำใจต้องพยักหน้ารับไปพลางบอกขอบคุณคยองซูอีกทีที่ทำให้เขาได้รับดอกไม้ในวันวาเลนท์ไทน์ แต่นั้นกลับทำให้คยองซูแปลกใจ
"นี้อย่าบอกนะว่าคุณไม่ได้ดอกไม้เลย เฮ้ย ไม่น่าเป็นไปได้ สูงใหญ่หน้าตาขมเข้มอย่างคุณเนี่ยนะจะไม่มีผู้หญิงมาแอบชอบ พูดเป็นเล่น!”
ตอนนี้ทั้งคู่เดินออกมาจากออฟฟิศเตรียมตัวจะกลับกันแล้ว
"ทำไมใครๆก็ชอบคิดแบบนี้น่ะ เฮ้อ คือ ผมก็รู้ตัวอ่ะนะว่าผมหน้าตาดี แต่ก็ใช่ว่าผมจะต้องได้รับช็อกโกแลต ดอกไม้ การ์ด อะไรมากมายอย่างที่ทุกคนคิดนิ”
"เอ่อ ผมเกือบจะเห็นใจคุณแล้วนะ ติดก็แค่ประโยคที่คุณบอกว่าคุณหน้าตาดีเนี่ยล่ะ ฮ่าๆๆๆ”
ทั้ง 2 เดินคุยกันไปหัวเราะกันไป จนในที่สุดก็มาถึงลานจอดรถ
"คยองซู คุณกลับกับผมไหม”
"อ่อ ไม่เป็นไรๆ ผมขับรถมาเหมือนกัน”
คยองซูพูดพลางชี้ไปยังตำแหน่งที่รถตัวเองจอดอยู่
"อืม ผมก็ว่าแล้วแหละว่าคุณน่าจะขับรถมา แต่ว่า จอดทิ้งไว้ที่นี้ไหม แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้คุณค่อยขับกลับ”
"อ้าวแล้วตอนเช้าผมจะมายังไงล่ะคุณ”
"ก็มากับผมไง”
คยองซูไม่ได้สังเกตเลยว่าระหว่างที่พูดกันอยู่นี้ ขาสั้นๆของเขาก็เดินตามขายาวๆของจงอินมาจนถึงหน้ารถของอีกฝ่าย จงอินจัดการเปิดประตูต้อนรับอีกคนเรียบร้อยล่ะ
"เฮ้ย คือ ผม…”
"ห้ามบอกว่าคุณเกรงใจนะ อยู่คอนโดเดียวกัน ทำงานก็ที่เดียวกัน เข้างานก็พร้อมกัน กลับกับผมเนี่ยล่ะดีแล้ว ประหยัดน้ำมัน ช่วยโลก”
จงอินหยักคิ้วให้คนที่ยังคงเก้ๆกังๆ แถมยกนิ้วโป้งทำท่าว่าเยี่ยม! ประกอบการโน้มน้าวใจด้วย คยองซูอดขำกับท่าทางนั้นไม่ได้ สุดท้ายก็ได้แต่พยักหน้ายอมๆ เข้าไปนั่งในรถแต่โดยดี
จงอินเห็นดังนั้นก็อมยิ้มแล้วรีบยัดตัวเองเข้าไปนั่งที่คนขับทันที
"แล้วปกติคุณออกจากบ้านกี่โมงหรอ”
คยองซูยิงคำถามทันทีที่จงอินสตาร์ทรถ
"ก็ประมาณ 7 โมง 7.30 อะไรอย่างงี้ เผื่อรถติดอ่ะ”
"อ่อ ก็พอๆกัน งั้นพรุ่งนี้ผมมารอคุณที่หน้าตึกตอน 7 โมงล่ะกัน”
"เอางี้ดีกว่า เดี๋ยวผมโทรหาบอกให้คุณออกมาตอนที่ผมใกล้ออกจากห้องแล้วกัน คุณจะได้ไม่ต้องมายืนรอนาน”
"เอางั้นก็ได้ เออ แต่คุณลืมไปรึป่าว ว่าคุณยังหามือถือคุณไม่เจอนะ หายรึป่าวก็ไม่รู้”
จงอินถึงกับเปลี่ยนสายตาจากที่มองถนนอยู่ดีๆมามองคยองซูทันที
"เฮ้ยคุณณณ!!! อย่าพูดอะไรที่ไม่เป็นมงคลอย่างงั้นสิ TT ผมว่ามันต้องอยู่ที่ห้องผมสิ อยู่ที่ห้องแน่ๆๆๆ!!!”
"ฮ่าๆๆๆ โอเคๆ อยู่ที่ห้องก็อยู่ที่ห้อง”
"คุณทำให้ผมรู้สึกใจคอไม่ดีรู้ไหม TT”
จงอินเริ่มโอดครวญ เล่นเอาคยองซูหลุดเสียงหัวเราะออกมาก๊ากใหญ่
"คยองซู คุณต้องรับผิดชอบเลย เล่นพูดซะผมใจฝ่อหมด”
"ฮ่าๆๆ เอางี้ล่ะกัน เดี๋ยวผมไปช่วยคุณหาที่ห้องไหม ไว้หาเจอแล้วค่อยกลับไปนอน โอเคมะ”
"T_T แล้วถ้าหาไม่เจอล่ะคุ๊ณณณ”
"โอ๋ๆๆ คุณท่องไว้สิ ใช้จิตผูกกับมือถือคุณไว้ ท่องเอาไว้นะ จงอยู่ที่ห้อง จงอยู่ที่ห้อง จงอยู่ที่ห้อง”
"โอเค จงอยู่ที่ห้อง จงอยู่ที่ห้อง จงอยู่ที่ห้อง”
"อย่างงั้นแหละ ดีมาก! ฮ่าๆๆๆ”
"สนุกไหมเนี่ยคุณ แหย่ผมเนี่ยยย”
จงอินหันมาส่งค้อนให้คนตาโตเล็กๆ
"ฮ่าๆๆๆ สนุกมากเลยล่ะ”
คยองซูทำสีหน้าลัลล้าจนจงอินอดหมั่นไส้ไม่ได้ ในใจเขาคิดว่านี้ถ้าไม่ติดว่าต้องขับรถนะ จะเข้าไปฟัดแก้ม บิดจมูก ขยี้หัวให้หนำใจ!
พอจินตนาการไปเรื่อยๆ หน้าเน้อเริ่มเห่อแดง เริ่มรู้สึกร้อนที่หน้าแปลกๆ ฟัดแก้มบ้าอะไรของมึงว่ะคิม จงอิน เพื่อนผู้ชายที่ไหนเขาทำกันบ้างว่ะ บ้าแล้ว!
จงอินส่ายหน้าเรียกสติตัวเองรัวๆ
"เออ ปกติคุณขับรถเงียบๆอย่างนี้หรอ”
"หืม อ้าว นี้ผมลืมเปิดเพลงหรอ”
จงอินจัดการยัดแผ่นซีดีแล้วกด play
อ่า...นั้นสินะ ถ้าคยองซูไม่ทัก เขาก็ไม่รู้สึกเลยนะเนี่ย ก็ในเมื่อตั้งแต่ขึ้นรถมา ภายในรถมันก็เต็มไปด้วยบทสนทนาและเสียงหัวเราะ ถึงจะมีช่วงเงียบแต่มันก็ไม่ได้ชวนอึดอัด เลยทำให้เขาไม่ได้สังเกตว่าตลอดเส้นทางที่ผ่านมาไม่ได้มีเสียงเพลงคลอเลย
แปลก ทั้งๆที่ปกติสิ่งแรกที่เขาต้องทำหลังจากที่เชคความเรียบร้อยก่อนออกรถก็คือการเปิดเพลง
คยองซูขออนุญาตจงอินดูซีดีต่างๆที่อยู่ในรถ
"นี้ๆ ผมก็มีแผ่นนี้เหมือนกัน โอ๊ะ แผ่นนี้ก็ด้วย อ่า นี้ด้วย นี้ก็มี อืมมมมม”
จงอินหันมาดูก็เห็นว่า ที่ตักคยองซูมีซีดีถูกแบ่งออกเป็น 2 กองวางอยู่
"กองนี้คือกองที่เรามีเหมือนกัน?”
จงอินชี้ไปยังกองที่สูงที่สุด คยองซูพยักหน้าแทนคำตอบ
"โฮ้ นี้รสนิยมเราเหมือนกันขนาดนี้เชียว ชักกลัวแล้วสิ ฮ่าๆๆๆ”
"ผมก็กลัวเหมือนกันแหละ แหม่!”
คยองซูพูดตอบพร้อมขมวดคิ้ว จะใช้คำว่ากลัวก็ไม่ถูกนักหรอก แต่มันก็รู้สึกแปร่งๆแปลกๆอ่ะนะ
"แล้วคุณชอบฟังแผ่นไหนมากที่สุด”
"อ่า ชอบแผ่นนี้”
แล้วจงอินก็เอื้อมมาหยิบซีดีไปจากตักคยองซู คยองซูพรูลมหายใจออกมา รู้สึกโล่งใจพิกล เมื่อซีดีที่จงอินหยิบไปนั้นเป็นซีดีที่มาจากกองน้อย
ถ้าเหมือนกันมากไปกว่านี้ มันคงยิ่งแปลกๆเข้าไปอีก อย่างน้อยมีดีเทลที่แตกต่างกันบ้างก็ยังดี คยองซูคิดอย่างนั้น
จากนั้นทั้ง 2 ก็คุยกันเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อยๆ เผลอแว้บเดียวจงอินก็จอดรถเสร็จเรียบร้อย
"ให้ผมเดินไปส่งไหม ตะกี้จะขับวนไปส่งที่หน้าตึกคุณก็ไม่ยอม”
"หืม ก็ผมบอกว่าผมจะไปช่วยคุณหามือถือก่อนไง ให้คุณสบายใจก่อนแล้วค่อยกลับ หรือมันจะเป็นการรบกวนคุณ งั้นผม…”
"อ่อออ ลืมไปเลย นึกว่าคุณพูดเล่นซะอีก”
คยองซูยิ้มพลางส่งสัญญาณให้จงอินเดินนำ
จงอินเชิญให้คยองซูเข้ามาในห้อง บอกให้คยองซูทำตัวตามสบาย ส่วนเขาก็ไปจัดเตรียมหาเครื่องดื่มมาให้ แต่ยังไม่ทันจะได้ยกออกไปจากห้องครัว ก็เห็นคนตากลมเดินมาหาพร้อมยื่นของให้เขา
"เฮ้ยยย คุณหาเจอแล้ว คยองซูขอบคุณมากๆๆๆๆ”
จงอินเผลอโผเข้ากอดคยองซูด้วยอารามดีใจ นึกว่าจะต้องเสียเงินซื้อใหม่ซะแล้ว เขากระโดดโลดเต้น จนคยองซูต้องสะกิดนั้นแหละ เขาถึงจะรู้ตัวว่าตอนนี้เขากับคยองซูอยู่ในท่าทางที่มัน เอ่อ มันดูจะสนิทชิดเชื้อกันเกินไปนิดนึงสำหรับคนที่เพิ่งรู้จักกันวันนี้
"อ่ะ เอ่อ ขะ ขอโทษนะคร้าบบบ”
จงอินถอยกรูดออกมา พร้อมผงกหัวรัวๆ คยองซูหัวเราะ
"ฮ่าๆ ไม่เป็นไรๆ คุณคงดีใจมากเกินไป เห็นไหม คาถาของผมได้ผลใช่ไหมล่ะ”
"ฮ่าๆ มาก แล้วนี้คุณไปเจอตรงซอกไหนอ่ะ”
ตอนนี้ทั้ง 2 คนย้ายมานั่งคุยกันตรงโซฟาหน้าทีวี
คยองซูเอานิ้วจิ้มๆลงตรงโซฟา
"เนี่ย ตรงนี้เลยย เกือบจะนั่งทับด้วยซ้ำ ฮ่าๆๆ”
จงอินกุมขมับ เวรกำ มันต้องเป็นตอนที่เขาเข้ามาเชคของอีกทีก่อนไปทำงานเมื่อเช้าแน่เลย เล่นเอาวุ่นวายไปทั้งคืน
"โอเค คุณน่าจะสบายใจแล้วเนอะ งั้นผมไปล่ะ นี้ ผมจัดการเมมเบอร์ให้คุณเรียบร้อยล่ะ”
แล้วคยองซูก็ขอมือถือจากจงอิน แล้วก็กดโชว์เบอร์ของเขาให้จงอินดู
Info
Do Kyungsoo
mobile: XXX-XXX-XXXX
Contacts
จงอินพยักหน้ารับรู้พลางบอกขอบคุณอีกครั้ง คยองซูเองก็บอกว่าจริงๆเขาไม่ได้ช่วยอะไรเลย ถือซะว่าเป็นการตอบแทนเล็กๆน้อยที่ช่วยเขาเมื่อตอนร้านกาแฟล่ะกัน จงอินพยักหน้ายิ้มๆ
"งั้นผมไปล่ะนะ พรุ่งนี้เจอกันนะจงอิน”
"โอเค พรุ่งนี้เช้าเดี๋ยวผมโทรหานะ”
คยองซูยิ้มรับ จากนั้นจงอินก็เดินไปส่งคยองซูที่หน้าห้องพัก แล้วต่างฝ่ายต่างโบกมือบายๆกัน พอจงอินเห็นคยองซูเดินลับสายตาไปแล้วเขาก็ปิดประตูห้องพักลง
เขากลับมานั่งที่โซฟาพลางมองมือถือในมือ หลังจากกด 2-3 คลิก อมยิ้มกับตัวเอง เขาวางมือถือลง แล้วก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวอาบน้ำนอน พลางบอกตัวเองในใจว่า พรุ่งนี้ห้ามนายตื่นสายเป็นอันขาดนะคิม จงอิน!
หน้าจอมือถือ
Favorites
Do Kyungsoo (=O ω O=) mobile
คุยกันเบาๆ: ตอนนี้ปริศนาดอกทิวลิปสีเหลืองก็ได้กระจ่างแล้วนะค่า มีใครเดาถูกบ้างไหม 555 หรือไม่มีใครเดาเลย ก๊าก *แอบไปน้ำตาไหลมุมตึก เอาเป็นว่า ฝากติดตามกันต่อไปเรื่อยๆนะคะ อ่อ เราไปนอนคิด tag มาแล้ว ถ้าใครใคร่อยากจะเม้าท์ถึงฟิคเล็กๆเรื่อยๆเฉื่อยๆเรื่องนี้ ก็ฝากติด tag #รักบังเอิญ ใน twitter ด้วยล่ะกันเนอะ =]
ที่สำคัญเลยคือขอบคุณสำหรับคอมเม้นและขอบคุณที่กด favorite ฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ (._.)/
ความคิดเห็น