คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Coincidental Love #1
Coincidental Love #1
ห้าทุ่มเข้าไปแล้ว จงอินชายหนุ่มผู้เพิ่งผ่านการฉลองวันเกิดปีที่ 25 ไปไม่นาน ทิ้งตัวลงกับเตียงทันทีที่ล็อคประตูห้องเสร็จ วันนี้เหนื่อยจนแทบจะบ้า เฮ้อ แต่วันพรุ่งนี้ก็ยังต้องไปต่อสู่กับความโหดร้ายของชีวิตพนักงานออฟฟิศอยู่ดี เขาล่ะอยากให้ทุกๆวันเป็นวันเสาร์อาทิตย์จริงๆให้ตายเถอะ!
แถมวันพรุ่งนี้เป็นวันวาเลนไทน์อีก คงจะมีแต่ดอกกุหลาบให้เห็นเต็มออฟฟิศแน่ น่าเบื่อ! ให้ดอกอื่นกันไม่ได้หรือไง ถ้าเขามีแฟนนะจะให้ดอกไฮเดรนเยียแทนซะเลย!
แล้วนี้เขานอนคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่ทำไมกัน จงอินเลยกระเด้งตัวเองออกจากที่นอน ลุกไปอาบน้ำแล้วก็มาเข้านอนอย่างจริงจัง
อืม รีบเข้านอนเก็บแรงไว้ต่อสู้กับพวกโชว์หวานโชว์แหวววันพรุ่งนี้ดีกว่า
. . . . . . . .
เวรกรรม 8 โมงเข้าไปแล้ว เมื่อคืนลืมตั้งนาฬิกาปลุกเลยตื่นสายโด่ง ได้ข่าวว่าเข้างาน 9 โมงเช้า จงอินรีบไปอาบน้ำแต่งตัวทันทีที่ตระหนักได้ถึงความวิกฤติ พอจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้วกำลังจะเปิดประตูห้องเตรียมออกไปทำงาน จู่ๆเขาก็รู้สึกเหมือนว่าเขาน่าจะลืมอะไรบางอย่าง เขาจึงรีบกลับเข้ามาเชคข้าวของในกระเป๋า
มือถือ หูฟัง กระเป๋าตัง คีย์การ์ดห้อง กุญแจรถ อ่า ก็ครบนะ โอเค ยกกระเป๋าขึ้นสะพาย จ้องมองตัวเองในกระจกอีกครั้ง แม่ม หน้าจะโทรมไปไหนว่ะคิม จงอิน เขาอดส่ายหน้าให้กับสิ่งที่ตัวเองเห็นในกระจกอย่างระอาใจไม่ได้ อืม วันแห่งความรักทั้งที แต่หน้าโทรมมาก คงจะมีใครมาหลงหรอก
แล้วเขาก็แบกหน้าโทรมๆนั้นออกไปทำงานในที่สุด ถ้าโชคช่วยเขาคงจะไปทัน
. . . . . .
สิบโมงตรง จงอินถอนหายใจระบายความเซ็ง สุดท้ายโชคก็เลือกที่จะไม่เข้าข้างเขา สายจนได้ วันนี้คงต้องอยู่จนถึงทุ่มหนึ่งตามระเบียบ ไอ้แผนที่คิดไว้ในหัวว่าจะรีบกลับบ้านหนีรถติดเพราะวันนี้คงมีหลายพวกที่ขับรถพาแฟนไปเดทก็ต้องล่มไม่เป็นท่า เฮ้อ ถอนหายใจอีกรอบ บั่นทอนความหนุ่มของตัวเองมันเข้าไป
ฉับพลันที่ผลักประตูออฟฟิศเข้ามา โอ้โฮ้ จริงดังคาด ไม่ว่าจะหันเหสายตาไปยังโต๊ะไหนๆก็เจอแต่ดอกกุหลาบ นั้นไง พี่ผู้หญิงแผนก HR กำลังหอบดอกกุหลาบช่อเบ้อเร้อเดินผ่านเขาไปพร้อมยกยิ้มให้เขาอย่างเช่นทุกวัน แต่เขารู้สึกว่าวันนี้พี่เขาจะสวยกว่าทุกวันนะ อิทธิพลวันวาเลนไทน์ชัวร์
ที่นี้ก็เหมือนกับออฟฟิศทั่วๆไป นั่งกันเป็นคอกๆ โต๊ะของเขาอยู่ริมสุดตรงทางเดิน เอาเข้าจริงเขาก็ไม่ค่อยชอบตำแหน่งที่นั่งของตัวเองเท่าไร ใครผ่านไปผ่านมาบ่อย หลายครั้งที่ทำให้เขาเสียสมาธิ
แต่พออยู่ไปสักพักเขาก็เริ่มชินกับมันไปเอง
หลังจากวางกระเป๋า เปิดคอม เชคอีเมลล์ ดูว่าวันนี้เขาต้องจัดการอะไรบ้างเสร็จแล้วก็เพิ่งรู้ตัวว่านี้ยังไม่มีอาหารลงไปให้กระเพราะน้อยๆของเขาย่อยเลย เขาเลยละออกจากหน้าจอคอมแล้วเดินตรง
ไปยังห้องครัวซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะทำงานเขานัก
เขาจัดการหาของกินมาลงกระเพราะแล้วเดินมานั่งตรงริมกระจกพลางมองไปรอบๆออฟฟิศ อ่า ยังไงดอกกุหลาบสีแดงก็ยังคงครองความนิยมเป็นอันดับ 1 อยู่ดังเดิม หลายโต๊ะเลยที่มีดอกกุหลาบสีแดงปักแก้วบ้าง แจกันบ้าง แล้วสายตาของเขาก็พบเจอเข้ากับสิ่งผิดปกติ เขารีบเดินออกจากห้องครัวทันที
"เฮ้ย! พี่จุนมยอน ตะกี้พี่เห็นรึป่าวว่าใครเอาไอ้นี้มาวางบนโต๊ะผม"
เขาหยิบดอกทิวลิปสีเหลืองชูขึ้นให้คิม จุนมยอน เพื่อนรุ่นพี่ที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆดู
"หืม ไม่รู้ว่ะ นี้กูเพิ่งมานั่งได้ไม่นาน ตะกี้กูไปขึ้มา นั้นแหน่ะ สาวแผนกไหนแอบเอามาให้ว่ะเนี่ย เนื้อหอมจนน่าหมั่นไส้อ่ะมึง ชิ!"
"ถ้าผมรู้ผมจะถามพี่ไหมวะครับ เฮ้อ ช่างมันเถอะ ทำงานๆวันนี้พี่ต้องรีบออกไม่ใช่หรอ"
ในมือยังคงถือดอกทิวลิปปริศนาอยู่ พลางเพ่งมองเหมือนกับว่ามันเป็นวัตถุต่างดาว
"ใช่ว่ะ ก็ที่รีบมาเพื่อการนี้แหละ ขืนไปช้านะมึง ไอ้คุณแฟนแม่มกินหัวกุตายแน่"
จงอินพยักหน้าเข้าใจตบบ่าจุนมยอนไป 2-3 ที
สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะวางดอกทิวลิปลงไปในแก้วน้ำที่เขาตั้งใจจะเอามาไว้จิบระหว่างทำงาน สายตายังคงมองมันไปด้วย พิมพ์งานไปด้วย ดีว่าแก้วน้ำเขาเป็นทรงสูง วางดอกทิวลิปได้พอดิบพอดี แปลกนะ ทำไมต้องเป็นดอกทิวลิปด้วยก็ไม่รู้ แต่มันก็ทำให้เขารู้สึกพิเศษยังไงก็ไม่รู้สิที่มันเป็นดอกทิวลิป ไม่ใช่ดอกกุหลาบเหมือนโต๊ะอื่น เขาแอบอมยิ้มกับตัวเองแล้วกล่าวขอบคุณเจ้าของดอกไม้นิรนามคนนี้เงียบๆในใจ จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป
. . . . . .
อีกแค่ครึ่งชั่วโมงเขาก็จะได้เป็นอิสระจากงานวันนี้ซะที
เพื่อนๆเขาเริ่มลาไปทีล่ะคน 2 คน จนตอนนี้เหลือสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าพนักงานออฟฟิศไม่น่าเกิน 10 คนแล้ว
"เฮ้ย จงอินยังไม่กลับอีกหรอว่ะ"
พยอน แบคฮยอน พี่รหัสตัวเล็กของเขาที่โชคเข้าข้างให้ได้มาทำงานที่เดียวกันเดินผ่านมาพอดีเลยหยุดทักทายเขา
"ยังพี่ มาสายน่ะ โคตรเซ็ง"
เขาเลื่อนเก้าอี้ให้ผู้มาใหม่นั่ง นั่งคนเดียวก็แอบเหงาๆเหมือนกันนะ เพราะตอนนี้ในคอกเหลือเขาคนเดียวแล้ว
"อ่อ ล่ะนี้ไม่มีนัดเดทอะไรกับเขาบ้างเลยหรือไงกัน"
แบคฮยอนส่งสายตาเป็นเชิงแซว
"ถ้ามีจะนั่งรากงอกอยู่อย่างนี้หรอพี่ เฮ้อ เดี๋ยวว่าจะกลับบ้านเลยอ่ะ ไม่รู้ว่าจะถึงกี่โมง รถคงติดน่าดู แล้วพี่ล่ะ อย่าบอกนะ ว่าพยอน แบค เสือร้ายแห่งคณะ ผู้มีคารมณ์เป็นต่อรูปหล่อไม่มีผู้นี้ จะต้องกลับบ้านนอนเดียวดายในคืนวันวาเลนไทน์แบบนี้?"
"กูสะดุตรงรูปหล่อไม่มีเนี่ยล่ะ สาดเถอะครับไอ้คุณน้องจงอิน! เอออ แต่คืนนี้กุเดียวดายจิงว่ะ สนใจจะไปเดทกับรุ่นพี่สุดหล่อคนนี้ไหมครับน้องจงอินที่ร้ากก"
จงอินล้วงคอจะอ้วกแทบไม่ทัน
“ฮ่าๆๆ มึงไม่ต้องสยองขนลุกขนพองขนาดนั้นก็ได้ กุล้อเล่น เออ แต่วันนี้ซวยจริง เจือกต้องเข้าประชุมกับฝั่ง UK ว่ะ เริ่มประชุม 2 ทุ่มเนี่ย มึงอยู่คุยเป็นเพื่อนกุก่อนล่ะกันนะจงอิน”
จงอินพยักหน้า สุดท้ายจงอินเลยตัดสินใจที่จะอยู่รอเป็นเพื่อนแบคฮยอนจนกว่าจะได้เวลาประชุม
. . . . . .
หลังจากอวยพรให้พี่รหัสของเขาโชคดีในการประชุมกับต่างชาติ จงอินก็ขับรถกลับบ้าน ระหว่างที่รถแล่นไปเรื่อยๆ เขาก็นึกถึงคำพูดที่พี่รหัสเขาทิ้งท้ายไว้ตะกี้
"เออจงอิน แถวคอนโดมึงอ่ะ มีร้านอาหารน่านั่งดีๆเยอะเลยนะ เบื่อๆก็ลองไปนั่งเล่นดิ อาจจะเจอเนื้อคู่วันนี้ก็ได้นะเว้ยใครจะไปรู้"
จริงอย่างที่พี่รหัสเขาบอก มีร้านอาหารเก๋ๆ ร้านกาแฟบรรยากาศดี ร้านเค้กน่ารักมาเปิดแข่งกันแถวคอนโดเขาเต็มไปหมด
เขาเริ่มสอดส่องสายตามองดูร้านเหล่านั้น ที่ผ่านมาเขาก็มักจะขับผ่านมันไปโดยไม่ได้ใส่ใจ วันนี้พอได้ลองดู เออ ก็น่ามาลองนั่งเล่นดูเหมือนกันนะเวลาเบื่อๆ หรืออยากประหยัดค่าแอร์ตอนกลางวัน
จงอินเกือบจะเลี้ยวรถเข้าคอนโดไปแล้ว แต่จู่ๆก็มีรถหลายคันมาตัดหน้าเลี้ยวเข้ากระทันหันทำให้เขาเสียจังหวะต้องหยุดรถรออยู่ที่ปากทาง
เขาหมุนพวงมาลัยเลี้ยวกลับไปทางที่เพิ่งขับมา ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ไปนั่งเรื่อยเปื่อยสักพักที่ร้านซักร้านก็น่าจะดี
เขาจอดรถแล้วเดินเข้าร้านกาแฟร้านหนึ่ง เหตุผลที่เขาเลือกร้านนี้ก็ไม่มีอะไรมาก ก็เพราะคนไม่แน่นนะสิ
เขาเลือกนั่งด้านในสุด หันหน้ามองทางถนน จริงๆเขาอยากจะนั่งโซฟาด้านหน้านะ แต่ก็นั่นแหละ โดนคู่รัก 3 คู่ยืดพื้นที่โซฟาที่มีอยู่ไปหมดเลย และก็ยังไม่วายที่บนโต๊ะทั้ง 3 คู่ล้วนมีช่อดอกกุหลาบวางอยู่เหมือนกันเลยแต่แค่ห่อกันคนละแบบเท่านั้น
จงอินคิดกับตัวเองว่า เขาควรเริ่มทำสวนกุหลาบขายได้แล้วมั้ง ถ้ามันจะขายดีขนาดนี้ในวาเลนไทน์ปีหน้าอ่ะนะ
"ขอโทษนะครับ มีเก้าอี้ว่างด้านหน้าสนใจจะเปลี่ยนที่ไหมครับ พอดีตรงนี้มันอยู่ติดทางเข้าออกห้องน้ำ เผื่อว่าอยากจะเปลี่ยนที่น่ะครับ"
บริกรเดินมาถามพร้อมกับวางเมนูไว้ให้
"อ่อ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับ"
เขาเพิ่งรู้ตัวเหมือนกันนะว่าเขานั่งหน้าห้องน้ำ เขาจัดการสั่งกาแฟ บริกรยิ้มแล้วเดินจากไป เขาขี้เกียจย้ายที่แล้ว แม้ข้าวของจะไม่เยอะ แต่ไม่รู้สิ ตรงนี้มันเห็นได้ทั่วร้านดี นั่งมองคนนั้นที คนนี้ทีก็เพลินดีเหมือนกันนะ ดูเหมือนทุกคนก็ล้วนอยู่ในโลกส่วนตัวกันจนไม่ทันได้สังเกตว่ามีมนุษย์คนหนึ่ง(หน้าตาดีด้วย)กำลังนั่งมองอยู่
เขาได้เครื่องดื่มแล้ว อืม รสชาติใช้ได้นะ อ่ะ นั่น ...
"เอ่อ ขอโทษนะครับ คือ"
จงอินรีบลุกขึ้นไปสะกิดที่หลังของผู้ชายที่เพิ่งออกจากห้องน้ำมา คนตรงหน้าหันหน้ามาหาเขา จงอินชี้ไปที่กางเกงของคนตรงหน้า นั่นทำให้ผู้ชายตัวเล็กคนนั้นเพิ่งเห็นว่าเข็มขัดของเขาเกี่ยวเอาทิชชู่ยาวเฟี้อยลากออกมาจากห้องน้ำด้วย
"อ่า ขะ ขอบคุณ นะครับ"
จงอินเข้าใจดีเลยล่ะว่ามันคงน่าอายมาก ยิ่งกับผู้ชายคนนี้ที่มีผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มนั่งรออยู่ที่โต๊ะโซฟานั่น จงอินเลยรีบทักเขาซะก่อน
"หน้าอายจังเลยนะครับ"
ทั้ง 2 เดินเอาทิชชู่นั่นมาทิ้งที่ห้องน้ำด้วยกัน จงอินเพิ่งสังเกตเห็นว่าผู้ชายคนนี้ตาโตแค่ไหน ดูเหมือนตาขาวจะเยอะกว่าตาดำมากโขเลยล่ะ แล้วนี้เขาจะมาสนใจตาของคนที่เพิ่งเคยเจอกันทำไมก็ไม่รู้
"เอ่อ ผมมีอะไรติดที่หน้าอีกรึป่าวครับ"
ผู้ชายตรงหน้าเขารีบเดินไปส่องกระจกดูทันที ด้วยท่าทางการส่องกระจกบวกกับตาโตๆที่พยายามจะมองหาสิ่งผิดปกติบนใบหน้า มันทำให้จงอินเผลอหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
"หืม ผมทำอะไรน่าขำอีกแล้วหรอครับเนี่ย เฮ้อ"
ผู้ชายคนนั้นทำคอตก คนอะไรจะแสดงอากัปกิริยาได้น่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้นะ
หาาา เดี๋ยวนะ คำว่าน่ารักในหัวนี้มันอะไรกัน...
. . . . . .
หลังจากที่ผู้ชายตาโตคนนั้นกล่าวคำขอบคุณจงอินและตรวจเชคสภาพทั้งหน้าตา ผมเผ้า เสื้อผ้า ยันไปจนถึงรองเท้าว่าไม่มีอะไรติดอยู่อีกแล้ว เขาก็ขอตัวกลับไปที่โต๊ะ
จงอินกลับมานั่งที่เดิม แต่สายตาเขาก็ยังคงจับจ้องไปที่ผู้ชายคนนั้น
เขานั่งจินตนาการว่า 2 คนนี้คบกันมานานเท่าไรแล้ว อาจจะเจอกันที่ร้านกาแฟนี้ก็ได้ แล้วก็ตกลงคบกันเป็นแฟน ดูด้วยสายตาเขาว่าเป็นคู่ที่น่ารักดี ตอนนี้ 2 คนนี้อาจจะกำลังวางแผนจะแต่งงานกันอยู่ก็ได้ ผู้หญิงคงอยากแต่งในโบสถ์ ผู้ชายคนนั่นน่าจะอยากจัดงานแต่งงานเล็กๆในสวนรึเปล่า เขาคิดไปเรื่อยเปื่อยจนทั้งคู่ลุกขึ้นเดินออกจากร้านไป
จงอินรู้สึกใจหายเล็กน้อย อ่า แล้วนี้เขาจะทำอะไรต่อไปดี อืม เขาควรจะกลับห้องไปนอนได้แล้วสินะ
ระหว่างที่จงอินกำลังจะลุกขึ้น ประตูที่ร้านก็ถูกเปิดออก เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองก็ต้องแปลกใจว่าเป็นผู้ชายคนนั้นที่กลับมานั่งที่เดิม แต่คราวนี้ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้กลับมาด้วย
จงอินขมวดคิ้ว หืม หรือว่าเขาจะทะเลาะอะไรกัน แต่ตะกี้ก็ยังคุย ยิ้ม เล่นหัวอะไรกันดีๆอยู่เลย หรือว่าผู้หญิงต้องรีบกลับบ้านกันนะ แต่นี้มันคืนวาเลนไทน์นิหน่า จงอินมัวแต่คิดเรื่อยเปื่อยจนไม่ทันสังเกตเห็นว่าผู้ชายที่เขากำลังจินตนาการถึงได้หันหน้ามามองที่เขาแล้วโบกมือให้เขา
จงอินใจกระตุกไปชั่วครู่ ใบหน้านั่นมัน... เขาพยายามจะไม่นึกถึงคำว่า น่ารัก แต่ก็นั้นแหละนะ ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ
"เอ่อ ผมนั่งด้วยคนได้ไหมครับ”
มาไวไปนะ จงอินคิดในใจ แต่ก็พยักหน้าเป็นคำตอบ
"ขอบคุณสำหรับเรื่องเมื่อกี้อีกรอบนะครับ ถ้าไม่ได้คุณช่วยผมคงอายแย่ อ่อ ผม คยองซู นะครับแล้วคุณ...”
"จงอิน ครับ”
พอได้มานั่งตรงข้ามกันนี้ยิ่งแปลกๆแหะ ผมทรงนี้น่ารักดี ถ้าเขาไปตัดบ้างจะออกมาน่ารักอย่างคนตรงหน้าเขาไหมนะ
"เรื่องเมื่อกี้ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเข้าใจ ขืนปล่อยคุณไปอย่างนั้น คุณคงอายแฟนคุณแย่”
คยองซูขำพรืดออกมายกใหญ่ จงอินทำหน้าเหรอหรา
"ผมพูดอะไรผิดตรงไหนหรอ”
"เธอไม่ใช่แฟนหรอกครับ เธอเป็นน้องสาวแท้ๆของผมเอง ผมมานั่งรอเป็นเพื่อนเขานะครับ พอดีแฟนเขาติดธุระเลยมารับไปดินเนอร์ช้า”
คยองซูยิ้ม จงอินหน้าจ๋อยแต่แปลกว่าข้างในใจรู้สึกดีพิกล
"น้องสาวแท้ๆเลยหรอครับเนี่ย ผมรู้สึกผิดจัง”
"คุณไม่ใช่คนแรกที่คิดอย่างนั้นหรอกครับ ฮ่าๆ ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก”
จงอินพยักหน้า อันที่จริงเขาเข้าใจดีเลยล่ะ
"ผมก็เคยเจออะไรแบบนี้เหมือนกัน แต่ของผมเป็นพี่สาว ผมล่ะโคตรเสียเซลฟ์เลย ตอนคนอื่นทักว่าผมเป็นแฟนกับพี่สาวตัวเอง”
"แล้วคุณกับพี่สาวห่างกันกี่ปีหรอครับ”
"8 ปีแหน่ะ! คุณคิดดู! นี้ผมหน้าแก่ขนาดนั้นเลยหรอเนี่ยยย”
คยองซูหัวเราะเสียงใส จนจงอินเองอดที่จะยิ้มตามไปด้วยไม่ได้
"ฮ่าๆๆ เขาอาจจะหมายถึงว่า พี่สาวคุณหน้าเด็กก็ได้นะ ไม่ใช่คุณหน้าแก่หรอก”
"คุณนี้มองโลกในแง่ดีจังเลย”
"ก็เหมือนกรณีของผมไง ผมคงจะหน้าเด็กพอๆกับน้องสาวนั้นแหละ ใครๆถึงชอบทักว่าผมเป็นแฟนกับน้องสาว”
คยองซูตอบพร้อมกับยกยิ้มแหย่
เฮ้ยยย จงอินคิดไม่ทันจริงๆนะเนี่ย อ่อ ที่แท้ก็ตั้งใจจะตบด้วยประโยคนี้สินะ ผู้ชายตรงหน้าเขานี้ไม่ธรรมดาเลยย
"ฮ่าๆๆๆ ไม่หรอก เพราะน้องสาวคุณหน้าแก่เท่าคุณต่างหาก”
ปากไวเท่าความคิด พอพูดจบ คนพูดก็รู้สึกตัวว่านี้เขาพูดเล่นแรงไปรึป่าวนะ เขาเลยรีบยกมือขอโทษขอโพยคยองซูเป็นการใหญ่ ซึ่งผิดกับคยองซูที่ดูจะหัวเราะชอบใจกับมุกนี้มาก
"เฮ้ยคุณ ไม่เป็นไร ฮ่าๆๆ ผมคิดไม่ทันคุณจริงๆนะเนี่ย ฮ่าๆๆ ถูกใจผมโคตรๆเลยอ่ะ คืนนี้ขอผมกลับไปเล่าให้น้องฟังนะ”
จงอินเริ่มหน้าเสีย เรื่องแบบนี้ผู้หญิงเขาถือว่าเป็นเรื่องใหญ่กว่าผู้ชายซะอีก เกิดน้องสาวคยองซูเสียเซลฟ์ขึ้นมาจะทำยังไงเนี่ย
"อย่าเลย ผมขอร้อง ผมขอโทษจริงๆ ปากผมมันเสียเอง เดี๋ยวน้องคุณจะเสียใจอ่ะ”
คยองซูมองผู้ชายตรงหน้าของเขาพร้อมรอยยิ้ม เขาเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าตั้งแต่ตัดสินใจรวบรวมความกล้า ขอมานั่งกับคนแปลกหน้า เขายังไม่ได้หุบยิ้มเลย หวังว่าจงอินคงไม่คิดว่าเขาเป็นคนประหลาดหรอกนะ
"ฮ่าๆ ผมแค่แหย่คุณเล่นเท่านั้นแหละครับ ขืนไปเล่ามีหวังผมคงโดนน้องสาวปล้นขอตังค์ไปทำเบบี้เฟสแน่ๆ”
"แล้วนี้ทำไมถึงนั่งคนเดียวล่ะครับ เอ่อ นี้ผมมารบกวนคุณรึป่าว คุณอาจจะอยากนั่งคนเดียวเงียบๆ อ่าแต่นี้มันวันวาเลนไทน์ คุณมานั่งรอแฟนแน่ๆเลย งั้นให้ผมรอเป็นเพื่อนจนกว่าแฟนคุณจะมา ดีไหม”
จู่ๆ คยองซูก็เกิดเปลี่ยนแผนในใจขึ้นมากะทันหัน ความตั้งใจแรกของเขาแค่อยากเดินมาขอบคุณจงอินอีกครั้ง บอกลา แล้วก็กลับไปนอนที่ห้องตามปกติ แต่พอได้ลองนั่งลงคุยไปคุยมา เขากลับ...ไม่รู้สินะ รู้สึก สนุก อืม ใช้คำนี้ก็ได้มั้ง มันน่าแปลกนะ ทั้งๆที่เพิ่งเคยเจอกันแท้ๆ แต่ทำไมบทสนทนาถึงไหลไปเรื่อยเปื่อยได้ขนาดนี้ แถมยังเป็นบทสนาที่กัดกันไปแซวกันมาอีกต่างหาก มันอาจจะเป็นเพราะว่าเราเริ่มจากสถานการณ์หน้าแตกของเขาก็ได้ล่ะมั้ง
แต่การที่เขาพูดว่าอยากนั่งรอเป็นเพื่อนแบบนี้ อ่า มันคงฟังดูไม่แปลกหรอกใช่ไหม ถ้าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิงก็อาจจะฟังดูเหมือนเขาเข้ามาจีบ แต่นี้อีกฝ่ายเป็นผู้ชาย เนอะ มันคงไม่แปลกอะไรหรอกเนอะ
"ไม่รบกวนหรอกครับ ส่วนแฟนเฟินอะไรนั่นยังหาไม่ได้กับเขาสักคนเลย ไม่งั้นผมคงไม่ว่างมานั่งเล่นเรื่อยเปื่อยแก้เบื่อแบบนี้หรอก ฮ่าๆๆ นี้ถ้าคุณไม่เดินมาทักซะก่อนผมว่ากำลังจะกลับคอนโดพอดี”
"อย่าบอกนะว่าคุณอยู่คอนโดข้างๆนี่"
จงอินพยักหน้าตอบ
"เฮ้ย! ผมก็เหมือนกัน! บังเอิญชะมัด”
ต่างฝ่ายต่างแปลกใจ ถามไถ่กันจนรู้ว่าจงอินอยู่ตึก 2 ส่วนคยองซูอยู่ตึก 1 ซึ่งติดกัน พวกเขาต่างก็พูดกันว่าทำไมถึงไม่เคยเจอกันมาก่อนเลย แต่เอาเข้าจริงๆมันก็ไม่แปลกสักเท่าไร เพราะคอนโดนี้มีตั้ง 3 ตึก แถมตึกล่ะเป็นสิบสิบชั้นอีกต่างหาก การที่พวกเขามาเจอกันวันนี้อาจจะน่าแปลกใจมากกว่าอีกก็เป็นได้
"แล้วนี้คุณเองก็ไม่มีเดทหรอ"
"ผมก็เหมือนคุณแหละ"
"เออ แหะๆ ถ้าผมบอกอะไรคุณ คุณห้ามโกรธผมนะ"
"หืม อะไรหรอครับ"
คยองซูทำตาโตขึ้นมาทันที จงอินอดอมยิ้มกับอากัปกิริยาของคนตรงหน้าไม่ได้...เป็นรอบที่เท่าไรของวันแล้วก็ไม่รู้
"ฮ่าๆ ผมอ่ะแอบนินทาคุณกับน้องสาวในใจด้วยล่ะ ผมอดขำไม่ได้จริงๆนะ โต๊ะพวกคุณเต็มไปด้วยดอกกุหลาบเหมือนกันหมดเลย นี้ผมถึงขนาดวางแผนทางการตลาดอยากเปิดธุรกิจปลูกดอกกุหลาบเลยนะคุณรู้ไหม"
"คุณนี้ว่างจริงๆ ผมเชี่อแล้ว"
คยองซูพูดพร้อมกับยิ้มไปด้วยและส่ายหน้าไปด้วย
"แต่ที่จริงผมว่าก็เป็นความคิดที่ดีนะ ผมร่วมหุ้นเลยได้ไหม ฮ่าๆๆ เออ มันก็จริงนะ ใครๆก็ซื้อกุหลาบให้กันในวันวาเลนไทน์ อ้าวคุณ แล้วอย่างนี้บริษัทเราก็ขายดีได้แค่วันวาเลนไทน์นะสิ"
ทั้ง 2 ก็พยักหน้าเห็นพร้อมต้องกันแล้วก็หัวเราะไปพร้อมๆกัน
"แล้วถ้าเป็นคุณ คุณจะให้ดอกไม้อะไรกับแฟนในวันวาเลนไทน์หรอ"
"ดอกไฮเดรนเยีย"
"เฮ้ย ตอบไวมาก! เออ แต่ผมชอบนะ สวยดี ดูแล้วสดชื่นดีด้วย แฟนในอนาคตของคุณก็น่าจะชอบนะผมว่า"
"ฮ่าๆ เพราะผมตั้งใจไว้อย่างนั้นจริงๆ ผมเลยตอบไวไง อ่า แต่ได้ยินคุณบอกอย่างนี้แล้วผมก็ดีใจนะ อย่างน้อยผมก็ไม่แปลกใช่ไหมที่ผมจะให้ดอกอื่นที่ไม่ใช่กุหลาบ"
"ไม่เห็นจะแปลกเลย ถ้าเป็นผมนะ ผมก็จะไม่ให้ดอกกุหลาบแฟนเหมือนกัน ได้ดอกไม้เหมือนกับคนอื่นๆไม่เห็นน่าตื่นเต้นตรงไหนเลย"
คยองซูตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง มันแปลกนะที่จู่ๆก็มาได้รู้จักกับผู้ชายที่มีความคิดคล้ายๆกับเขา ไอ้เรื่องดอกไม้นี้คยองซูคิดไว้กับตัวเองตั้งแต่จำความได้แล้ว ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบดอกกุหลาบอะไรหรอก เขาแค่คิดอย่างที่เขาตอบจงอินไปจริงๆ
จงอินกำลังจะเอ่ยปากถามในสิ่งที่คิด แต่จู่ๆก็นึกขึ้นได้ว่าปกติเวลานี้ยัยพี่สาวตัวดีต้องโทรมาเวิ่นเว้อหาเขาแล้วนิ เขาเลยขออนุญาตคยองซูหามือถือสักแป้บ แล้วก็ลงมือควานหามือถือในกระเป๋า แต่หาเท่าไรก็ไม่เจอ
"หาไม่เจอหรอครับ"
"ผมว่าผมลืมไว้ที่ออฟฟิศแน่ๆเลย เฮ้อ"
"ลองใช้มือถือผมโทรเข้าเครื่องดูก่อนไหม เผื่อว่าจะยังมีคนอยู่ จะได้ให้เขาช่วยเก็บไว้ให้"
คยองซูยื่นมือถือให้กับจงอิน จงอินรับมาแล้วก็ทำตามที่อีกคนบอก แต่ก็ไม่มีใครรับ เขาถอนหายใจ
"หวังว่ามันจะอยู่ที่ออฟฟิศจริงๆนะ ผมล่ะกลัวว่าผมจะทำหายจริงๆ เฮ้อ"
"เฮ้ยคุณ คิดในแง่ดีไว้ก่อน ผมว่าน่าจะอยู่ที่ออฟฟิศคุณนั้นแหละ อ่า แต่ถ้าคุณไม่สบายใจจะลองกลับไปดูไหม ว่าแต่ไกลจากที่นี้มากรึเปล่า ให้ผมขับรถพาไปไหม รถผมจอดอยู่ข้างๆร้านนี้เอง"
จงอินรู้สึกแปลกใจระคนดีใจกับน้ำใจที่คนตรงหน้ายื่นมาให้ จนเกือบลืมไปว่าเขาเพิ่งเจอกับคยองซูเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้เอง
"ไม่เป็นไรหรอกครับ อ่า รถผมก็จอดอยู่ข้างๆนี้เหมือนกัน เดี๋ยวผมขับไปเอง ขอบคุณมากนะครับคยองซู"
นั้นสิ คยองซูเองก็ลืมนึกไปเลยว่าจงอินก็อาจจะมีรถเหมือนกัน
"งั้นผมว่าคุณรีบไปก่อนจะดึกมากกว่านี้ดีกว่านะครับ"
จงอินพยักหน้า ทั้ง 2 ลุกจากที่นั่งแล้วเดินมาจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์
"2 แก้วครับ"
จงอินจะปฏิเสธแต่ก็ช้าไปซะแล้ว คยองซูเก็บเงินทอนที่ได้รับพร้อมยิ้มให้จงอิน
"เป็นค่าตอบแทนที่ทำให้ผมไม่ต้องถูกน้องสาวล้อเรื่องทิชชู่นะครับ"
จงอินยิ้มตอบ
"งั้น รอบหน้าผมเลี้ยงนะ"
คยองซูพยักหน้ายิ้มๆ
ทั้ง 2 คนกล่าวคำล่ำลากันตรงลานจอดรถ เมื่อเข้ามานั่งในรถแล้วจงอินก็เพิ่งจะเก็บเอาคำพูดของตัวเองมาคิด
"รอบหน้างั้นหรอ โอ้ย แล้วมันจะมีเมื่อไรล่ะเนี่ย"
เขามองไปยังรถของอีกฝ่ายที่เคลื่อนตัวออกไปแล้ว เฮ้อ หัวช้าจริงๆเลยไอ้คิม จงอินเอ๊ย!
แต่ก็นะ คืนวาเลนไทน์ของคนโสดแบบนี้ ก็เป็นคืนที่ดีได้เหมือนกันแหะ
จงอินจะรู้ไหมนะ ว่าคยองซูเองก็คิดแบบนี้เหมือนกัน
คุยกันเบาๆ: เนื่องจาก id dek-d อันเก่าเราพัง เข้าไม่ได้ เลยต้องสร้างใหม่
เรื่องนี้เคยลงที่บ้าน daydreamous มาก่อนนะคะ
แต่อันนี้เอามาเพิ่มตัวละครกับตัดความเยิ่นเย้อออกไปหน่อย
ฝากไคโด้เรื่องราวรักใสๆธรรมดาๆตามประสา da friday child ไว้ด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ (._.)/
ความคิดเห็น