คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 5 Confusion...
Chapter 5 … Confusion…
หลังจากที่มินซอกอาบน้ำแต่งตัวให้ลู่หานเสร็จ เขาก็พาลู่หานมานอนที่เตียง ลู่หานยังคงรู้สึกอ่อนแรง เลยไม่มีแรงจะพูดหรือทำอะไรมาก มินซอกห่มผ้าให้ลู่หานเสร็จ แล้วก็กลับหลังหันจะเดินออกไป แต่ว่าลู่หานก็คว้าข้อมือมินซอกเอาไว้
“ ซิ่วหมินเกอ... ”
“ ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น นายนอนไปเถอะ พรุ่งนี้เช้าจงแด... เฉินเฉินคงจะมาเล่นด้วย ” มินซอกบอกลู่หานโดยไม่หันไปมองหน้า ลู่หานเลยปล่อยมือมินซอก มินซอกเลยเดินออกไปทันที
เมื่อประตูห้องปิดลงมินซอกทรุดตัวลงกับพื้น เขามองหน้าลู่หานไม่ติดยังไงไม่รู้ ความรู้สึกทั้งหลายบอกเขา ไม่ใช่ว่าเขาจะเป็นคนอินโนเซนต์ที่จะไม่รู้ว่าหลังประตูห้องน้ำนั้นลู่หานทำอะไร แต่ว่าความอายที่จะมองหน้าน้องชายของเขากลับมีมากจนเขาไม่กล้าที่จะมองหน้าอีกครั้ง พรุ่งนี้เช้าลู่หานคงไม่พูดมากเกี่ยวกับประสบการณ์ครั้งแรกของเขาให้จงแดฟังหรอก ถ้าลู่หานโตขึ้นและหายเป็นปกติ เขาคงจะคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่าอายที่สุดสำหรับเขา
เช้าวันต่อมา จงแดมาหามินซอกที่บ้านแต่เช้า มินซอกโวยวายที่จงแดมาตะโกนอยู่หน้าบ้านตั้งแต่ 7 โมงเช้า ซึ่งมินซอกเพิ่งจะฝันถึงเรื่องที่เขาชอบอยู่ จงแดเดินเข้ามาพร้อมกับขนมถุงใหญ่หลายถุงเพราะคิดว่าวันนี้คงจะได้อยู่บ้านมินซอกเพื่อเล่นเกมส์โปรดของเขาทั้งวัน
“ ลู่หานล่ะ ” จงแดถาม มินซอกชะงักเล็กน้อย ก่อนจะชี้ขึ้นไปข้างบน
“ สงสัยฉันต้องไปปลุกเด็กขี้เซาแล้วล่ะ ” จงแดบอกแล้วก็เดินขึ้นไปข้างบน
“ ช่างเขาเถอะ! ปล่อยให้เขานอนไปเถอะ เมื่อคืนเขา... เล่นมากไปหน่อย จนไม่อยากลุกอ่ะ ” มินซอกบอก
“ เล่นหรอ... มึงเล่นกับลู่หานจนดึกดื่นเลยหรอ ทำไมมึงไม่เหนื่อยเหมือนน้องวะ ”
“ เรื่องของกู ว่าแต่มึงกินข้าวหรือยัง ”
“ เรียบร้อย มึงคงยัง เดี๋ยวกูทำให้กินเอาไหม ” จงแดไม่พูดมาก เดินไปที่ครัวทันที มินซอกเห็นว่าเพื่อนเขาจะจัดการอาหารเช้าให้ เลยขอตัวไปล้างหน้าแปรงฟันสักหน่อย
พอมินซอกเดินผ่านห้องลู่หาน เขาก็หยุดก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูห้องลู่หานเข้าไป เพื่อดูว่าลู่หานเป็นยังไงบ้าง
ฟี้...
ลู่หานยังคงนอนหลับสบาย เขาคงกังวลมากเกินไป ก็มินซอกไม่เคยรู้นี่ว่าหลังจากที่ได้ปลดปล่อยไปแล้ว อาการหลังจากนั้นมันจะเป็นยังไง มินซอกปิดประตูลงและเดินไปที่ห้องของตัวเองเพื่อจัดการธุระส่วนตัว
...
...
“ เฮ้ย! เตะไปทางนั้นดิวะ เฮ้ย! ทำไมทำงี้อ่ะ เฮ้ย! เฮ้ย! เฮ้ย!!! โห... แพ้เลย ” เสียงจงแดที่กำลังเล่นเกมส์อย่างเมามันส์ทำให้มินซอกหันมองและส่ายหน้า มินซอกไม่อยากทำให้เพื่อนของเขาอารมณ์เสียกับการเล่นเกมส์ของเขา เขาเลยนั่งอ่านหนังสือไป
สิบโมงเข้าไปแล้ว ลู่หานยังไม่มีวี่แววว่าจะตื่น มินซอกก็ไม่รู้ว่าลู่หานจะเหนื่อยอะไรหนักหนา มินซอกดูนาฬิกาที่แขวนอยู่อีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นไปข้างบน
“ กูไปดูลู่หานแปบนึง ” มินซอกบอกจงแด ซึ่งตอนนี้คงไม่ได้ยินในสิ่งที่มินซอกพูดแล้วหลังจากกดเล่นเกมส์ครั้งใหม่
มินซอกเดินขึ้นมา แล้วเปิดประตูห้องลู่หานเข้าไป ตอนนี้มินซอกไม่เห็นลู่หานอยู่ที่เตียงแล้ว มินซอกมองไปรอบ ๆ และมองไปที่ห้องน้ำ ประตูห้องน้ำก็เปิดอยู่ ไม่มีวี่แววว่ามีคนอยู่ในนั้น มินซอกเลยเดินไปดูรอบ ๆ ห้อง แต่ก็ไม่เจอลู่หาน ไปไหนของเขานะ
“ ซิ่วหมินเกอ!! ” เสียงตะโกนของลู่หานดังขึ้น
มินซอกตกใจที่ลู่หานโผล่ออกมาจากที่ไหนสักที่พร้อมกับจับแขนเขาไว้ มินซอกตกใจมากจนเผลอผลักลู่หานออก แต่ลู่หานที่ยังจับแขนมินซอกเอาไว้แน่นดึงมินซอกลงมาด้วย ทำให้ตอนนี้มินซอกล้มทับลู่หานอยู่ที่พื้น ใบหน้าของเขาทั้งสองห่างกันไม่มากในระยะที่สายตาของคนปกติมองเห็นไม่ชัด มินซอกยันตัวขึ้น แต่ลู่หานยังจับแขนเขาไว้
“ ลู่หาน... ปล่อย... ” ลู่หานยังคงมองหน้าเขานิ่ง ๆ จนมินซอกเริ่มรู้สึกใจเต้นอีกแล้ว
“ ล.. ลู่หาน... ” มินซอกพูดไม่ออกเพราะความร้อนบนใบหน้าที่มันเพิ่มขึ้น
“ ซิ่วหมินเกอ... น่ารักเหมือนหนูแฮมสเตอร์เลย ” ลู่หานบอกพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างให้มินซอก มินซอกเลยสะบัดตัวลุกขึ้น
“ หยุดพูดเลย เล่นบ้าอะไรของนายเนี่ย ” มินซอกแกล้งบ่นแล้วเดินหนี
“ ฮ่า ๆ ” คำตอบที่ได้คือเสียงหัวเราะของลู่หาน มินซอกได้ยินเลยหันไปมองอย่างเคือง ๆ
“ อาบน้ำแล้วใช่ไหม ลงมากินข้าวได้แล้ว ” มินซอกบอกแล้วเดินออกมาจากห้องทันที มินซอกเดินออกมาได้กี่ก้าว ลู่หานก็เดินตามมาติด ๆ
“ ซิ่วหมินเกอ... ลู่หานอยากไปเล่น... ” ลู่หานบอก
“ เล่น? เล่นอะไร ” มินซอกหันไปถามลู่หาน
“ เล่น ๆ ๆ ” มินซอกขมวดคิ้วด้วยความสงสัยว่าลู่หานจะไปเล่นอะไร จนกระทั่ง
“ อยากไปเล่นสนามเด็กเล่นหรอ ฮั่นแน่ แอบนัดสาวมาเดทใช่ไหม ไอ้น้องชาย ” แล้วจงแดก็เป็นคนที่รู้ว่าลู่หานต้องการอะไร
“ เล่น ๆ ๆ ” ลู่หานยังคงพูดคำเดิม จงแดมันรู้ได้ยังไงวะ
“ มึงรู้ได้ไงว่าลู่หานอยากไปเล่นที่ไหน ” มินซอกอดถามขึ้นมาไม่ได้
“ ไม่รู้ กูเดา ” คำตอบของจงแดแทบทำให้มินซอกอยากเดินไปตรงหน้าแล้วเอาเล็บข่วนจริง ๆ
หลังจากจัดการเรื่องในบ้านที่ควรทำเสร็จ มินซอก จงแด และลู่หานก็พากันเดินมาที่สนามเด็กเล่นของหมู่บ้าน อาการในช่วงใกล้เที่ยงวันอาทิตย์เหมาะกับการมาปิกนิกมาก จงแดจัดการเตรียมข้าวของเองโดยเอาวัตถุดิบมาจากตู้เย็นของบ้านมินซอก ตอนนี้ในมือของจงแดมีถุงหิวข้าวกล่องและน้ำขวด มินซอกมีเสื่อและหมอนเล็ก ๆ ใบหนึ่ง ส่วนลู่หานแบกกระเป๋าเป้ที่เต็มไปด้วยหุ่นยนต์และของเล่นอีกหลายอย่าง ทั้งสามคนมองหาที่ร่ม ๆ ใต้ต้นไม้ ก่อนจะปูเสื่อและจัดการตัวเองลงไปนั่งและนอนเล่น
“ อย่าไปเล่นไกลสายตาฉันล่ะ จะไปไหนให้มาบอกฉันก่อน เข้าใจไหมลู่หาน ” มินซอกบอกลู่หานที่กำลังเตรียมตัวจะวิ่งไปเล่นตรงสนามเด็กเล่น
“ ครับ! ” ลู่หานรับคำ มินซอกพยักหน้าเชิงบอกให้ไปได้ ลู่หานก็วิ่งเข้าสู่สนามเด็กเล่นอย่างรวดเร็ว
“ ไม่คิดว่าช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์แบบนี้มันจะชิลโครต ” จงแดพูดขึ้น พร้อมกับนอนลงหนุนหมอน มินซอกที่เห็นก็โวยวายขึ้น
“ เฮ้ย!! มึง! หยุดเลย นี่หมอนกู ” มินซอกดึงหมอนออกจนจงแดหัวโขกกับพื้นเสียงดัง
“ ไอ้มินซอก! เอาออกเบา ๆ กูจะไม่ว่าเลยนะ หัวกูโขกพื้น ไอ้เชี่ยนี่ ” จงแดลุกขึ้นนั่งลูบหัวปอย ๆ มินซอกหัวเราะอย่างสะใจแล้วล้มตัวลงหนุนหมอนอย่างสบายอารมณ์ แต่แล้วก็ต้องอารมณ์ขุ่นอีกเพราะจงแด
“ เฮ้ย! ไอ้จงแด! มึงเอาหัวเน่า ๆ มึงออกไปเลยนะ หนัก! ” มินซอกโวยวาย
ตอนนี้จงแดเอาหัวของตัวเองมานอนหนุนขามินซอกแทน และก็ไม่ยอมลุกออกไปจนมินซอกยอมแพ้เพราะสู้แรงจงแดไม่ไหว
“ อยากนอนตรงนั้นก็ตามใจ ขากูเป็นเหน็บเมื่อไหร่มึงเตรียมตัวนวดให้กูเลย ” มินซอกคาดโทษไว้ แต่จงแดก็ไม่สะทกสะท้าน และนอนหลับตาพริ้ม
ทั้งสองคนนอนหลับใต้ตันไม้อย่างมีความสุข มินซอกหลับตานอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนสมองไม่รับรู้สิ่งที่อยู่รอบตัว
...
...
สองเท้าที่ก้าวเดินมาตามทางที่ปูด้วยพรมสีแดงมันก้าวมาเรื่อย ๆ อย่างไม่หยุด พรมแดงนี้ปูไปไกลมากจนมองไม่เห็นปลายทาง เท้ายังคงก้าวเดินอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย สองตากวาดมองไปรอบ ๆ ตัวอย่างรู้สึกตื่นเต้น เส้นทางที่ไม่รู้ปลายทาง เส้นทางที่ก้าวเดินไปอย่างไม่รู้จักเหนื่อย เส้นทางนี้มันจะไปสิ้นสุดที่ตรงไหนกันนะ
หลังจากที่เดินมาเป็นเวลานาน สายตาก็มองเห็นปลายทางแล้ว ตรงนั้นมีประตูบานหนึ่งเปิดอ้าอยู่ข้างในนั้นมันมืดมิดไม่เห็นแม้แสงสว่าง สองขาก็ขยับก้าวเดินอย่างไม่ลังเล เมื่อเดินเข้าข้างในนั้น ความรู้สึกเหมือนถูกดึงลงข้างล่างอย่างรวดเร็ว สายตาที่มองไปรอบ ๆ ไม่เห็นอะไรเลยจนกระทั่งมีมือที่ยื่นออกมาจากข้างบน สองมือที่เคว้งคว้างก็รีบคว้ามือนั้นไว้ มือนั้นดึงร่างที่ดำดิ่งขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้มที่คุ้นเคย
เพี๊ยะ!
มินซอกสะดุ้งสุดตัวกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ตัว ก่อนจะเห็นจงแดและลู่หานนั่งหัวเราะอยู่ใกล้ ๆ
“ มึงทำอะไรของมึงเนี่ย ” มินซอกพูดพร้อมกับส่งสายตาพิฆาตให้จงแด
“ เปล่า... กูก็แค่ปลุกมึงไง ใช่ไหมลู่หาน ” จงแดตอบ แล้วหันไปหาลู่หาน ลู่หานก็พยักหน้ารับ
“ ปลุกประสาอะไรวะ หน้ากูชาไปหมด ไอ้เชี่ยนี่ ” มินซอกบอกก่อนจะลูบหน้าตัวเองปอย ๆ
“ เอาคืนมึงไง ที่มึงดึงหมอนจนหัวกูโขกพื้นอ่ะ ” จงแดพูดแล้วแลบลิ้นใส่
“ ทำอะไรเป็นเด็ก ๆ ไปได้ ” มินซอกบ่นแล้วส่ายหน้าเบา ๆ
“ ว่าแต่มึงคงจะอดหลับอดนอนมาใช่ไหม ถึงหลับลึกขนาดนี้น่ะ ” จงแดถามมินซอก
มินซอกได้ยินเลยหันไปมองรอบ ๆ ตัวเขา ฟ้าเริ่มเปลี่ยนแล้ว นี่เขาหลับไปนานแค่ไหนกันนะ แต่ทำไมเหมือนในฝันจะไม่นานเลย ไม่สิ ในฝันมันก็นานอยู่นะ แต่ทำไมเขาถึงฝันอะไรแบบนั้นนะ
“ กี่โมงแล้วล่ะ ” มินซอกหันไปถามจงแด
“ สี่โมงเย็นแล้ว สงสัยคืนนี้มึงจะนอนไม่หลับแล้วล่ะ เล่นเกมส์กับกูจนถึงเช้าเลยนะ ” จงแดบอก
“ ไม่มีทาง งั้นข้าวเที่ยงก็เป็นหม้ายอ่ะดิ แล้วทำไมไม่ปลุกกูให้เร็วกว่านี้ล่ะ ” มินซอกโวยวาย
“ พอดีว่ากูก็เพิ่งตื่นก่อนมึงไม่กี่นาทีเหมือนกันวะ ฮ่า ๆ ๆ ” จงแดหัวเราะ มินซอกเห็นเลยหัวเราะตาม
ทั้งสามคนเก็บของแล้วเดินกลับบ้านมา มินซอกเดินมาตามทางพลางคิดถึงเรื่องในความฝัน ใบหน้าที่คุ้นเคยที่ยิ้มให้เขาในฝันนั้นก็คือ ลู่หาน รอยยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นมาก และลู่หานคนนั้นก็ไม่ใช่ลู่หานที่เป็นเด็กพิเศษแบบนี้ มินซอกคงอยากเห็นลู่หานเป็นปกติเหมือนคนอื่นบ้างสินะ ถึงได้ฝันอะไรแบบนี้ แต่ฝันกลางวันเขาเรียกว่าเพ้อเจ้อนี่น่า
“ วันนี้กูกลับบ้านล่ะ เดี๋ยวโดนแม่ข่วน ” จงแดบอกมินซอก
“ อื้ม! กลับดี ๆ ล่ะ ” มินซอกบอก จงแดโบกมือให้ แล้วเดินจากไป
ลู่หานที่เดินเข้ามาในบ้านก่อนก็นั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟา มินซอกไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไงเมื่ออยู่กันสองคนกับลู่หาน มินซอกเดินมานั่งข้าง ๆ ลู่หานเพื่อทำใจให้สงบลง
“ ลู่หาน... เดี๋ยวนายไปอาบน้ำก่อนนะ... แล้วลงมากินข้าว ” มินซอกบอกลู่หานโดยไม่มองหน้า ลู่หานหันมามองมินซอก แล้วยิ้มให้
“ ซิ่วหมินเกอ! ” ลู่หานเรียกมินซอก เขาเลยจำใจต้องหันไปหา
“ มีอะไร... ”
“ อาบน้ำให้หน่อย... ”
“ ไม่!!! ” ยังไม่ทันที่ลู่หานจะพูดจบ มินซอกก็บอกปฏิเสธทันที แล้ววิ่งขึ้นไปข้างบน
มินซอกวิ่งเข้าห้องมาแล้วปิดประตู ก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้น ใจที่เต้นโครมคราม มันทำให้เขาไม่อยากเห็นหน้าลู่หานจริง ๆ นี่เขาคิดอะไรกับน้องชายหรอ ไม่จริงหรอก มันก็แค่อายกับเรื่องที่มันน่าอายเท่านั้นล่ะ แล้วทำไมเขาต้องอายลู่หานด้วยล่ะ ลู่หานสิที่ต้องอาย
“ งี่เง่าชิบหาย... ” มินซอกบ่นให้กับตัวเองที่คิดอะไรไม่เข้าท่า มินซอกนั่งจุมปุกอยู่กับพื้นสักพักแล้วเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวลงมาข้างล่าง มินซอกทำอาหารง่าย ๆ แล้วจัดโต๊ะ ลู่หานเดินลงมา มินซอกมองหน้าลู่หานแล้วหันไปมองทางอื่นทันที
“ กินข้าว ๆ ” ลู่หานเดินยิ้มมาที่โต๊ะ
บรรยากาศเป็นไปอย่างเรียบง่าย ลู่หานตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเอร็ดอร่อย ส่วนมินซอกก็กินไปอย่างเงียบ ๆ จนอิ่ม ลู่หานก็เดินไปนั่งดูทีวีที่โซฟา มินซอกจัดการทำความสะอาดโต๊ะ แล้วมองลู่หานก่อนจะเดินเข้าไปหา
“ รีบไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนนะ ” มินซอกบอก
“ อ๋อ... โรงเรียน พรุ่งนี้... ลู่หานไปนอนแล้ว... นะ... ” ลู่หานบอกมินซอก แล้วเดินไปทันที มินซอกมองตามลู่หานไปจนลู่หานเดินเข้าห้องไป มินซอกก็หันมาดูทีวีที่ลู่หานเปิดทิ้งไว้
“ รายการอาหารหรอ? ” มินซอกพูดอย่างมาเบา ๆ
มินซอกไม่คิดว่าลู่หานจะดูรายการทีวีแบบนี้ด้วย เป็นเรื่องน่าแปลกใจอีกอย่างของเขาแล้วในวันนี้ ลู่หาน ยิ่งฉันเปิดใจให้นายเท่าไหร่ นายก็ยิ่งทำให้ฉันแปลกใจตลอดเลยนะ
...
...
“ ( ดูแลลู่หานให้ดีด้วยนะลูก อีกไม่กี่วันแม่ก็กลับแล้วล่ะ ) ”
“ ครับ ”
“ ( เงินพอใช้ใช่ไหมจ๊ะ ) ”
“ ก็อยู่ได้อีกสองวันน่ะ ผมคิดว่านะ ”
“ ( งั้นก็ประหยัดหน่อยนะ แต่ถ้าไม่พอก็โทรมาบอกแม่ล่ะ แค่นี้ก่อนนะ ลูกค้าแม่มาแล้ว ) ”
“ ครับ... ” มินซอกกดวางสายโทรศัพท์ที่แม่ของเขาโทรมาปลุกเขาแต่เช้า
นี่ก็ปาไปเกือบสามวันแล้วที่เขายังมองหน้าลู่หานไม่ติด ไม่รู้ทำไมความรู้สึกแบบนี้ยังไม่หายไปจากใจของเขานะ
เช้าวันนี้ก็เหมือนเดิม ลู่หานยังพยายามที่จะจับมือลู่หานเดินไปโรงเรียน แต่มินซอกยังจัดการจิตใจของตัวเองไม่ได้ เลยไม่ยอมให้ลู่หานจับ และทุกวันจงแดก็จะมารอเขาที่หน้าโรงเรียนเพื่อเดินเข้าไปด้วยกัน แถมจงแดยังอาสาเดินไปส่งลู่หานแทนมินซอกด้วย
“ เมื่อไหร่มึงจะให้น้องจับมือมึงได้แล้ววะ กูเห็นแล้วหงุดหงิด ” จงแดบ่นระหว่างเดินไปที่ห้องเรียน
“ เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นล่ะ ” มินซอกบอก
“ อย่านานเกินไปนะ เดี๋ยวลู่หานจะเสียใจ คิดสั้นซะก่อน ”
“ พูดบ้าอะไรของมึงเนี่ย เด็กแบบนั้นไม่รู้จักคิดสั้นหรอก ”
“ ก็ไม่แน่ไง อะไรก็เกิดขึ้นได้ ใครจะไปรู้ ” จงแดพูดถูก
มินซอกนิ่งไป คิดตามที่จงแดบอก เขาคงต้องจัดการกับความรู้สึกตัวเองให้ได้เร็ว ๆ แล้วล่ะ ไม่อย่างนั้น อะไรก็อาจจะเกิดขึ้นกับเขาและลู่หานก็ได้
สำหรับการเรียนวันนี้ก็ผ่านไปเหมือนทุกวัน ต่างแค่หลังเลิกเรียนวันนี้โค้ชให้นักกีฬาหยุดเพราะโค้ชต้องประชุมอาจารย์ มินซอกและจงแดเลยมีเวลาว่างพาลู่หานมาเดินเล่น
“ ไอติมมาแล้ว!! ” จงแดบอกพร้อมกับไอศกรีมในมือของเขาสามถ้วย
“ เฉินเฉิน... วันนี้... วันนี้ลู่หานแข่งงัดข้อ... กับ... กับยองโดชนะด้วย ” ลู่หานบอกจงแด
“ จริงหรอ เก่งมาก นี่คือรางวัลของคนเก่งนะ ” จงแดยื่นถ้วยไอศกรีมให้ลู่หานพร้อมกับลูบหัว มินซอกที่เหม่อมองไปทางอื่นก็ถูกจงแดสะกิดแล้วก็ยื่นถ้วยไอศกรีมให้
“ เป็นไรอ่ะ ” จงแดถามมินซอก
“ เปล่า... แค่เบื่อ ”
“ เบื่อ? เบื่ออะไร เบื่อกูหรอ ”
“ เปล่า... แค่เบื่อน่ะ ”
“ ถ้าเบื่อ กูพาไปหาอะไรสนุก ๆ ทำไหม ” จงแดบอกพร้อมกับใบหน้าที่มีเลศนัย มินซอกมองหน้าเพื่อนของเขาอย่างไม่ไว้ใจนัก
“เอาให้เต็มที่เลย วันนี้กูเลี้ยงมึงเอง แต่วันหลังมึงเลี้ยงกูคืนบ้างนะ ”
สิ้นเสียงจงแด ลู่หานก็วิ่งไปเล่นที่ตู้เกมส์ยิงปืนทันที ใช่ ที่นี่คือเกมส์เซ็นเตอร์ จงแดชอบบอกว่านัดเพื่อน ๆ แถวบ้านมาเล่นด้วยกันบ่อย แต่มินซอกเพิ่งจะเคยมาเป็นครั้งแรก มินซอกมองไปรอบ ๆ อย่างตื่นตา
“ มึงชอบเตะบอลใช่ไหม เล่นอันนี้เลย ” จงแดลากมินซอกมากนั่งที่จอทีวีขนาดใหญ่ที่เชื่อมต่อด้วยอุปกรณ์การเล่นเกมส์ที่เขาคุ้นเคยมันดี
“ เหอะ! กูก็นึกว่าจะมีอะไรแปลกกว่านี้ซะอีก ” มินซอกบอก
“ ไม่แปลก แต่มันได้อารมณ์คนละแบบนะเว้ย ” จงแดบอก แล้วก็หยอดเหรียญลงไปเพื่อเริ่มเกมส์
เมื่อเกมส์เริ่มขึ้น มินซอกก็เล่นเกมส์ไปตามปกติ แต่บรรยากาศรอบตัวเริ่มเปลี่ยนเมื่อมีคนมายืนดูพวกเขาเล่นเกมส์กัน จากนั้นเสียงเชียร์ก็เริ่มขึ้น
“ ส่งทางไปนั้นสิ อย่างนั้นล่ะ เตะเลย! ” เสียงจากคนรอบตัวคอยบอกคอยเชียร์เขาให้เอาชนะจงแด ส่วนจงแดก็มีคนคอยบอกเหมือนกัน ตอนแรกมินซอกก็รู้สึกแปลก ๆ แต่พอเล่นไปนาน ๆ ความรู้สึกนั้นก็เปลี่ยนเป็นสนุก
“ ว้า.. ตังค์กูหมดแล้วอ่ะ ” จงแดบ่นหลังจากที่พวกเขาเล่นติดต่อกันมาได้แปดเกมส์
“ ก็น่าอยู่หรอก เล่นเหมากี่เกมส์แล้วล่ะ ”
“ แล้วเป็นไง รู้สึกดีขึ้นรึยัง ” จงแดถาม มินซฮกยิ้มให้เป็นคำตอบ
“ ว่าแต่ลู่หานอยู่ที่ไหนแล้วล่ะ ”
“ ลู่หาน... ”
มินซอกตกใจที่จงแดถามถึงลู่หาน เขาลืมไปเลยว่าพาลู่หานมาด้วย ทั้งสองคนลุกขึ้นแล้วเดินหาลู่หานทั่วเกมส์เซ็นเตอร์ แล้วก็เจอลู่หานนั่งหลับอยู่ที่เก้าอี้สำหรับนั่งรอ
“ โล่งอกไปที เดี๋ยวนี้ลู่หานเริ่มจะดีขึ้นแล้วนะ ” จงแดบอก
“ นั่นสิ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉันคงได้แจ้งความคนหายแน่ ”
“ แจ้งได้หรอ ยังไม่ครบยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยนะ ฮ่า ๆ ”
“ ฮ่า ๆ ”
ทั้งสองคนหัวเราะ วันนี้มินซอกคิดว่ามันคงเป็นวันดี ๆ อีกวันที่เขาได้มีความทรงจำร่วมกันกับเพื่อนของเขาอย่างคิม จงแด มินซอกปลุกลู่หานและพากลับบ้าน ก่อนจะแยกทางกับจงแด ลู่หานดูมีความสุข ส่วนมินซอกก็เริ่มที่จะพูดกับลู่หานแบบปกติแล้ว
“ โอ๊ย!!! ”
อยู่ ๆ เสียงร้องก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างของผู้ชายคนหนึ่งที่ถูกเหวี่ยงมาที่กำแพง มินซอกมองเห็นคนที่ถูกเหวี่ยงและคนอีกหลายคนกำลังเดินเข้ามาหาเขา
“ กูบอกแล้วใช่ไหม ว่าอย่ามาเดินถิ่นกู ไม่อย่างนั้น มึงไม่รอดกลับบ้านไปแน่ ๆ คราวนี้ ”
เสียงทุ้มต่ำที่พูดออกมาอย่างเสียงดังนั้น ทำให้ลู่หานสะดุ้งจนต้องหันไปมอง มินซอกเห็นดังนั้นเลยคว้าแขนลู่หานเข้าไปหลบที่ใกล้ ๆ ถังขยะบริเวณนั้น
“ งั้นก็ปล่อยกูไปสิ ” เสียงของผู้ชายคนนั้นบอก พวกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาก็หัวเราะ
“ ปล่อยหรอ... ง่ายไปมั้ง กูคงต้องสั่งสอนอะไรสักเล็กน้อยไหม เผื่อว่ามึงจะได้จำได้ว่ากูบอกมึงไปว่าอะไรบ้าง ”
พูดจบ เสียงของความเจ็บปวดก็ตามมา มินซอกที่แอบดูอยู่ก็เห็นท่าไม่ดี เลยจูงมือลู่หานไปหลบอยู่ที่บ้านข้าง ๆ ซึ่งเป็นบ้านของเพื่อนแม่เขา
“ สวัสดีครับคุณน้า ผมฝากลู่หานไว้แปบนึงนะครับ ” มินซอกบอก เมื่อเขาเดินเข้าไปในบ้าน
“ อ่า... จ๊ะ แล้วมินซอกจะไปไหนหรอ ”
“ พอดีว่าผมลืมของไว้ที่โรงเรียนน่ะครับ เลยว่าจะกลับไปเอา แต่พอดีว่าลู่หานต้องอยู่คนเดียว เลยมาฝากคุณน้าไว้แปบนึงนะครับ ”
“ จ๊ะ รีบไปรีบกลับล่ะ เดี๋ยวจะดึกไปกว่านี้ ”
มินซอกโค้งหัวให้คุณน้าแล้วเดินจากมา เขารีบวิ่งไปดูที่เกิดเหตุ ก่อนจะเห็นว่าคนที่ถูกกระทำนั้นไม่ได้ยืนให้เขาทำอยู่ฝ่ายเดียว
“ มึงกล้ามากเลยนะ ” เสียงของคนที่น่าจะเป็นหัวหน้าบอก ตอนนี้ตรงมุมปากของเขามีปาดแผลเพิ่มขึ้นมา
“ แล้วจะทำไม!! ” พูดจบ การกระทำที่เรียกว่าหมาหมูก็เริ่ม มินซอกเห็นท่าไม่ดีแล้ว ถึงแม้ว่าคน ๆ นั้นจะเป็นคนที่เขาไม่ค่อยขี้หน้าเท่าไหร่ แต่ก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนคนหนึ่งของเขาเหมือนกัน
“ รอก่อนนะแบคฮยอน ฉันจะไปตามคนมาช่วยเดี๋ยวนี้ล่ะ ”
TBC…
ไรท์ทอล์ค : มาอัพแล้ววววววว ดีใจม่ายยยยยยย ต้องขอโทษที่ปล่อยร้างนานไปหน่อย พอดีว่าอาทิตย์ที่แล้วมีสอบน่ะคะ เลยขออ่านหนังสือ ตอนนี้สอบเสร็จแล้ว ผลที่ออกมาก็น่าเสียดายนิดหน่อย แต่ว่าไม่เป็นไร เราเลยแก้เครียดโดยการนั่งปั่นฟิค แหะ ๆ เอาเป็นว่าตอนนี้มันก็ไม่ค่อยมีอะไรมากเท่าไหร่เนอะ แต่ดูเหมือนเริ่มจะมีความสัมพันธ์แปรเปลี่ยน เกริ่นมาขนาดนี้ หลายคนคงเดาทางฟิคออก เอาเป็นว่า ยังไงก็เม้นบอกทีว่ามันสนุกไหม มีอะไรผิดพลาดบอกได้คะ ไรท์จะได้แก้ไข ^^
ความคิดเห็น