คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [OS] LUMIN - OVERDOSE -
Overdose
ทางเดินที่มีระเบียงอยู่ตรงข้ามกับห้องสีขาว ทอดยาวไปอีกประมาณ 500 เมตร เป็นทางเดินที่แสนคุ้นเคยของคุณหมอหนุ่มไฟแรงที่เพิ่งมาประจำการที่โรงพยาบาลจิตเวชแห่งหนึ่งแถบชานเมืองของเกาหลี คุณหมอหนุ่มคนนี้มีเชื้อชาติของแผ่นดินใหญ่ที่อยู่ติดกับเกาหลีอย่างประเทศจีน
“ อ้าว คุณหมอลู่หาน มาแต่เช้าเลยนะคะ ” เสียงของพยาบาลสาวที่เพิ่งจะออกเวรของเมื่อคืนทักขึ้น เธอใส่ชุดลำลองออกมาจากห้องพักพยาบาล
“ พอดีว่าเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับน่ะครับ แล้วนี่พยาบาลยุนอาเพิ่งออกเวรหรอครับ ” เขาถาม
“ คะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ วันนี้มีนัดกับแฟนนิดหน่อย ” เธอบอก ก่อนจะโค้งให้เขาเล็กน้อยแล้วเดินจากไป
ลู่หานมองตามยุนอาออกไปก่อนจะเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาหาเธอ แล้วทั้งคู่ก็เดินออกไป ลู่หานหันหลังเดินต่อไปเรื่อย ๆ จนถึงหน้าห้อง ๆ หนึ่ง เขาหยุดเดินและยกแฟ้มในมือขึ้นมาดูรายละเอียดของผู้ที่อยู่หลังประตูบานนี้
“ คิม มินซอก ” ลู่หานพูดเบา ๆ ก่อนจะละสายตาจากแฟ้มและเอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตูและพาตัวเองเข้าไปยังห้องนั้น
ฟี้...
เสียงหายใจสม่ำเสมอของคนที่นอนหลับอยู่บนเตียง เขายังนอนหลับลึกไม่รู้ถึงการมาของใครอีกคน ลู่หานเดินเข้าไปหาและนั่งลงที่เก้าอี้ข้าง ๆ เตียง และยกแฟ้มขึ้นมาดูอีกครั้ง
“ อาการอยู่ในเกณฑ์ดี อีกไม่นานคงได้ออกไปแล้วล่ะ ” ลู่หานพูด
ลู่หานใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงในการนั่งอ่านแฟ้มของเขา เพื่อรอให้คนบนเตียงตื่น ตอนนี้เป็นเวลาที่พยาบาลต้องนำอาหารเช้ามาให้คนไข้แล้ว
ก๊อก ๆ ๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ลู่หานละสายตาจากแฟ้มและมองไปที่คนบนเตียง เขายังคงนอนหลับไม่รู้เรื่อง เมื่อคืนเขานอนกี่โมงกัน เวลานี้น่าจะตื่นแล้วนี่
“ อุ๊ย... ไม่คิดว่าคุณหมอลู่หานจะอยู่ที่นี่ ” เสียงพยาบาลสาวทัก
“ พอดีว่าผมรอตรวจอาการของเขาน่ะครับ แต่ว่าเขายังไม่ยอมตื่นเลย ” ลู่หานบอก
“ สงสัยเมื่อคืน คุณหมอจงแดจะให้ยานอนหลับเขาน่ะคะ เมื่อคืนมินซอกอาละวาดใหญ่เลย ” พยาบาลสาวตอบ
“ ทำไมเขายังอาละวาดล่ะ มินซอกไม่น่ามีอาการแบบนี้แล้วนะ ” ลู่หานถามด้วยความสงสัย
“ คือว่า... เมื่อคืน... มินซอกเขา... ไม่เห็นหน้าคุณหมอลู่หานมาทั้งวันน่ะคะ เขาก็เลยอาละวาดขึ้นมา ” พยาบาลสาวตอบ ก่อนจะเลี่ยงไปจัดแจงอาหารเช้าที่โต๊ะ และก็เดินออกไป
ลู่หานมองคนไข้ของเขาแล้วขมวดคิ้ว สงสัยเขาจะทำให้มินซอกติดเขามากเกินไปจนทำให้มินซอกเกิดอาการเครียดเมื่อไม่เห็นเขาอยู่ใกล้ ๆ
“ อื้อ... ” มินซอกครางเบา ๆ แล้วพลิกตัวก่อนจะเจอแสงแดดที่ส่องเข้ามาในห้อง มินซอกพลิกตัวอีกครั้ง แล้วก็สบตาเข้ากับลู่หาน รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับมินซอกที่กระโดดลงจากเตียงมาหาลู่หาน
“ ลู่เกอ.. ทำไมเมื่อวานลู่เกอไม่มาหามินนี่ล่ะ ” มินซอกกอดรวบลู่หานไว้และเงยหน้าขึ้นมอง
“ เมื่อวานลู่เกอมีธุระน่ะ ก็เลยไม่ได้มาหามินนี่นะ ” ลู่หานตอบ มินซอกคลายกอดจากลู่หานแล้วก็เดินหนีไป
“ แล้วทำไมไม่โทรมาบอกมินนี่ก่อนล่ะ รู้ไหมว่ามินนี่เตรียมของตั้งหลายอย่างเอาไว้เล่นกับลู่เกอโดยเฉพาะเลยนะ ” มินซอกทำแก้มพองลมแล้วเดินมานั่งที่เตียง ลู่หานเดินตามมานั่งข้าง ๆ แล้วลูบหัว
“ งั้นเก็บเอาไว้วันที่ลู่เกอว่าง แล้วมาเล่นกันนะ ” ลู่หานบอก มินซอกเลยเอาหัวพิงไหล่ลู่หาน
“ ลู่เกอสัญญาแล้วนะ ว่าจะมาเล่นด้วยกัน ”
“ สัญญาสิ ”
ลู่หานพูดคุยกับมินซอกไปเรื่อย ๆ เพื่อเช็คอาการ และบอกให้มินซอกกินข้าวและทานยาซะ ก่อนจะจัดแจงให้มินซอกทำแบบฝึกหัดที่ลู่หานเตรียมเอาไว้ให้ แบบฝึกหัดที่ลู่หานมักจะเอามาให้มินซอกทำบ่อย ๆ นั่น เขาทำมันขึ้นมาเพื่อเช็คอาการ มินซอกอยู่กลุ่มที่มีความเสี่ยงน้อยอยู่ ถึงแม้ว่าเวลาที่สติแตกคนทั้งโรงพยาบาลก็เอาไม่ค่อยอยู่ มีแต่ลู่หานเท่านั้นที่มินซอกเชื่อฟังอยู่คนเดียว และลู่หานก็รู้สึกดีที่มินซอกเชื่อฟังเขาแค่คนเดียว
“ ข้อนี้ยากจัง ” มินซอกบ่นแล้วเอาดินสอมาถูคาง ลู่หานมองแล้วยิ้มในความน่ารักที่มินซอกชอบทำให้เขาเห็นบ่อย ๆ ผู้ชายคนนี้จะทำตัวน่ารักเกินไปแล้วนะ
“ มันถามว่าอะไรล่ะ ” ลู่หานถาม
“ มันถามว่า ถ้ามินซอกกับลู่หานจมน้ำ จะเลือกช่วยใครก่อน ” มินซอกบอก
คำถามนี้ลู่หานอยากรู้ว่ามินซอกมีนิสัยเดิมเป็นอย่างไร เขามีนิสัยที่พร้อมจะเสียสละเพื่อคนอื่นไหม หรือว่าเขารักตัวเองเท่านั้น
“ ก็ไม่เห็นยากเลยนี่ แค่ตอบคำตอบแรกที่ตัวเองคิดได้น่ะ ”
ใช่ คำตอบแรกที่ตอบเมื่อเจอคำถามคือคำตอบที่มันมาจากจิตใจของเราจริง ๆ ไม่ใช่คำตอบที่มานั่งคิดว่า ตอบแบบนี้จะดีไหม ตอบแบบนี้จะเห็นแก่ตัวเกินไปไหม นั่นมันเป็นสิ่งที่ปรุงแต่งเกินไป ลู่หานคิด
“ เอาอย่างนี้ คิดตามที่ลู่เกอพูดนะ สมมุติว่า... ลู่เกอกับมินนี่ไปว่ายน้ำเล่นกันแล้วจู่ ๆ เราก็เล่นกันจนขาเป็นตะคิว แล้วมันก็มีเชือกมาเส้นหนึ่งให้เรา เชือกเส้นนี้ช่วยได้แค่คนเดียว มินนี่จะให้ใครไปก่อน ระหว่างตัวเอง กับลู่เกอ ” ลู่หานอธิบาย มินซอกนั่งนิ่งจมกับความคิดของตัวเองไปแล้ว ลู่หานมองมินซอกอย่างสนใจและรอฟังคำตอบ
“ แน่นอนสิ มินนี่ไม่ได้เก่งเหมือนลู่เกอนี่ มินนี่ต้องเลือกช่วยตัวเองก่อนสิ ” มินซอกตอบ
เมื่อมินซอกตอบออกมา ลู่หานหน้าเสียไปเล็กน้อย เขาคาดหวังกับคำตอบเหมือนกัน แต่ก็ช่างมันเถอะ ถ้ามินซอกหาย ยังไงเขาก็เป็นแค่คนรู้จักของมินซอกเท่านั้นล่ะ
“ เสร็จแล้ว!! ” มินซอกพูดออกมาอย่างดีใจแล้วยื่นกระดาษให้ลู่หาน ลู่หานรับมาแล้วยิ้มให้มินซอก
“ เอาล่ะ เดี๋ยวมินซอกนั่งเล่นในห้องคนเดียวไปก่อนนะ เดี๋ยวตอนเย็นลู่เกอจะเข้ามาหาอีกที ” พอลู่หานพูดจบ มินซอกก็ทำแก้มพองลมทันที
“ ทำไมลู่เกอไม่อยู่เล่นกับมินนี่นาน ๆ ล่ะ มินนี่เบื่อแล้วนะ ”
“ ลู่เกอต้องไปทำงานนะครับ เดี๋ยวตอนเย็นลู่เกอมาหานะ ”
“ สัญญาแล้วนะ ” มินซอกยื่นแขนออกไป พร้อมกับชูนิ้วก้อยให้ลู่หาน ลู่หานเดินมาเกี่ยวนิ้วก้อยและเอานิ้วโป้งแตะที่นิ้วโป้งของมินซอก
“ สัญญา แล้วเจอกัน ” ลู่หานบอก แล้วเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้มินซอกนั่งยิ้มอยู่ในห้องคนเดียว
“ คุณหมอลู่หานคะ! ” เสียงพยาบาลสาวเรียกพร้อมกับวิ่งมาหาลู่หาน
“ มีอะไรหรอครับ ” ลู่หานถาม
“ ญาติของคนไข้คิม มินซอกขอพบคะ ”
“ ครับ ขอบคุณมาก ” พูดจบลู่หานก็เปลี่ยนเส้นทางเดินไปที่ห้องพักของเขาเพื่อพบกับคนที่ทำให้มินซอกต้องมาอยู่ที่นี่
“ สวัสดีครับคุณหมอ... ” รอยยิ้มที่น่าเกลียดนั่น ลู่หานไม่อยากจะเห็นมันเท่าไหร่
“ สวัสดีครับ คุณคิม นัมจุน ” ลู่หานฝืนยิ้มให้กับเขา
“ ไม่เจอกันนาน สบายดีนะครับ ” นัมจุนพูดพร้อมกับลากเก้าอี้มานั่ง
“ สบายมากเลยครับ แล้วคุณล่ะ ” ลู่หานเดินมานั่งที่เก้าอี้ของเขา
“ โคตรมีความสุข ตั้งแต่พี่ชายต่างสายเลือดคนนั้นมาอยู่ที่นี่ ความจริงผมน่าจะจัดการเขาขั้นเด็ดขาดไปเลย แต่ถ้าผมทำแบบนั้นผมคงไม่ได้เจอกับคุณ... ” นัมจุนส่งสายตาอย่างมีเลศนัยมาให้ลู่หาน ลู่หานรู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นแบบไหน ตั้งแต่ที่มินซอกแอดมิทเข้าที่นี่
“ เข้าเรื่องเลยดีกว่า คุณมีธุระอะไรก็ว่ามา ” ลู่หานตัดบททันที เขาไม่ชอบคุยกับผู้ชายคนนี้นาน ๆ
“ ผมอยากให้คุณช่วยจัดการพี่ชายของผมให้หน่อย ผมมีสิ่งตอบแทนให้คุณไม่อั้นเลยล่ะ ” นัมจุนยื่นข้อเสนอให้ลู่หานพร้อมกับเช็คที่ยื่นมาให้ตรงหน้าที่ยังไม่ระบุตัวเลข
“ ทำไมคุณถึงอยากให้พี่ชายของคุณหายไปขนาดนี้ล่ะ ” ลู่หานถามลองเชิง
“ ก็ทฤษฎีง่าย ๆ ถ้าไม่มีมัน ผมก็ได้ทุกสิ่ง ”
“ ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ใช่ทายาทจริง ๆ น่ะหรอ ”
“ แน่นอน พ่อไม่ไว้ใจใครนอกจากมินซอกกับผมนี่ ในเมื่อมินซอกเป็นแบบนี้แล้ว จะเหลือใครที่พ่อไว้ใจอีกล่ะ ”
“ คุณที่ร้ายได้ใจผมจริง ๆ เลยนะ แต่ผมขอปฏิเสธ ” ลู่หานบอก นัมจุนหันขวับทันที
“ ทำไมล่ะ เงินตั้งมากมาย คุณไม่สนหรอ ”
“ เงินเยอะไปก็เท่านั้น ความสุขของผมไม่ได้อยู่ที่เงิน แต่อยู่ที่คนที่คุณกำลังให้ผมจัดการต่างหากล่ะ แต่ไม่ต้องห่วงหรอก ผมไม่ให้เขากลับไปอยู่โลกของความจริงหรอ โลกที่พวกคุณอยู่น่ะ มันสกปรกเกินกว่าที่มินซอกจะอยู่ ” ลู่หานบอกด้วยสายตาที่แข็งกร้าว นัมจุนกรอกตาแล้วเอาลิ้นดุนข้างแก้มอย่างขัดใจ
“ งั้นก็ตามใจนะครับ คุณหมอคนสวย ถ้าเปลี่ยนใจอยากจะมาเป็นเมียผมล่ะก็ ติดต่อผมได้ทุกเมื่อนะ ” นัมจุนบอกทิ้งท้าย ก่อนจะเดินออกไป
ลู่หานทิ้งตัวพิงผนังเก้าอี้อย่างเหนื่อยหน่าย ทำไมมินซอกต้องมาเจออะไรแบบนี้นะ
คิม มินซอกคนไข้ที่ลู่หานดูแลอยู่ แอดมิทเข้ามาได้เกือบสองปีแล้ว ตอนแรกที่มินซอกเข้ามาเขาอยู่ในอาการคลุ้มคลั่งตาขวาง ลู่หานพยายามเกลี้ยกล่อมมินซอกอย่างถึงที่สุด แต่สุดท้ายวิธีที่ทำให้มินซอกสงบลงก็คือยาสลบ หมอจงแดชอบมากที่ได้ใช้ยาสลบกับคนไข้ เพราะเขาจะได้ไม่ต้องมาดูแลอะไรคนไข้มากมาย จงแดไม่ใช่คนเลวร้ายหรอก แต่เขาก็ไม่ใช่คนดีขนาดนั้น ปัญหาครอบครัวของมินซอกค่อนข้างร้ายแรง พ่อของเขาแต่งงานใหม่และภรรยาของพ่อก็มีลูกติดมาด้วย นั่นก็คือผู้ชายที่ลู่หานเพิ่งเจอ น้องชายต่างสายเลือดนี่ก็ร้ายลึก ต่อหน้าพ่อทำอีกอย่าง ลับหลังทำอีกอย่าง ไม่ต่างกับแม่ของเขาเลย มินซอกคงโดนทำร้ายจิตใจมาก จนทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่อยู่ และต้องเข้ามารักษาตัวที่นี่ พ่อของเขายังคงเป็นห่วงมินซอก แต่ลู่หานมองตาผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขาก็รู้ว่า ยังไงก็คงไม่ปล่อยให้พ่อลูกได้แสดงความรักกันมากมายแน่ ๆ ลู่หานเลยไม่ค่อยเจอ คิม มินฮยอก พ่อของมินซอกเท่าไหร่ ส่วนคิม นัมจุน ลู่หานจะเจอประมาณเดือนละครั้ง เพราะเขาชอบลู่หาน ข้อนี้ลู่หานรู้ แต่อย่างว่าล่ะ ใครจะชอบคนแบบนั้นได้ล่ะ
เวลาผ่านไป ลู่หานอ่านรายงานของคนไข้ที่เพิ่งแอดมิทเข้ามาอย่างเคร่งเครียด ก่อนจะหยิบหนังสือมาดูเพื่อการวิเคราะห์อาการของคนไข้ให้แม่นยำมากขึ้น
ก๊อก ๆ ๆ
เสียงเคาะประตูทำลายสมาธิของลู่หานลง เขาบอกให้คนเคาะเข้ามาได้ แล้วพยาบาลสาวก็เดินเข้ามาพร้อมกับแฟ้มเอกสารที่ลู่หานต้องจัดการ
“ คุณหมอลู่หานคะ ใกล้เลิกงานแล้วนะคะ อย่าหักโหมมากสิคะ ” พบพยาบาลสาวบอก
“ อ่า... อย่างนั้นหรอ ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วง ” ลู่หานยิ้มให้พยาบาลสาว ก่อนที่เธอจะเดินออกไป ลู่หานยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกาที่ใส่ไว้
“ สี่โมงครึ่งแล้วหรอ ต้องไปหามินซอกแล้วสินะ ” ลู่หานเก็บแฟ้มเอกสารไว้ ก่อนจะเคลียร์ของต่าง ๆ แล้วเดินออกจากห้องไป
ลู่หานเดินตรงมาที่ห้อง 12 ห้องที่มินซอกอยู่ ลู่หานเคาะประตูสองที แล้วเปิดประตูเข้าไป
ว่างเปล่า....
มินซอกไม่ได้อยู่ที่ห้อง ลู่หานตกใจที่ไม่เห็นมินซอก เขารีบเดินไปดูตามจุดต่าง ๆ ของห้อง แต่ก็ไม่เจอ
“ หายไปไหนนะ ” ลู่หานร้อนใจกลัวว่ามินซอกจะหนีออกจากโรงพยาบาลไป แต่ยังไม่ทันที่ลู่หานจะหันหลังกลับ ก็มีมือเล็ก ๆ มากอดเอวเขาเอาไว้
“ จะไปไหน ” เสียงคนคุ้นเคยบอก ลู่หานยิ้มออกมาอย่างโล่งอก แล้วแกะมือนั้นออกและหันหน้าไปหาคนตัวเล็ก
“ หายไปไหนมา รู้ไหมว่าลู่เกอเป็นห่วงน่ะ ” ลู่หานบอก
“ ก็อยากเล่นซ่อนหาบ้างนี่ ยังไม่ทันหา ก็จะออกไปล่ะ มินนี่จะงอนแล้วนะ ” มินซอกบอกแล้วทำแก้มพองลมหันหน้าไปทางอื่น
“ อย่างอนเลย ลู่เกอก็อยู่ที่นี่แล้ว ลู่เกอมาตามสัญญาแล้วนะ ” ลู่หานบอกแล้วจับหน้ามินซอกให้หันมามองเขา มินซอกคลายลมออก แล้วมองหน้าลู่หานอย่างเขินอาย
“ งั้นวันนี้ลู่เกอนอนกับมินนี่นะ ” มินซอกบอก ลู่หานทำหน้าคิด
“ เอ... วันนี้ลู่เกอว่างไหมนะ ” ลู่หานอดแกล้งมินซอกไม่ได้ มินซอกทำแก้มพองลมอีกแล้ว
“ ถ้าลู่เกอไม่ว่างก็ไม่เป็นไร มินนี่นอนคนเดียวเหมือนเมื่อคืนก็ได้ ” มินซอกสะบัดตัวจะเดินหนี แต่ลู่หานกอดเอาไว้
“ จะปล่อยให้นอนคนเดียวได้ยังไง เมื่อคืนก่อเรื่องไว้นี่ ” ลู่หานบอก
“ ใครก่อเรื่อง ก็ลู่เกออยากไม่มาหามินนี่เองนี่ ”
“ งั้นวันนี้ขอแก้ตัว คืนนี้ลู่เกอจะมานอนด้วยนะ ” ลู่หานกระซิบบอกข้างหูมินซอกจนเขาเขินหน้าแดง
“ สัญญาแล้วนะ ” มินซอกบอก
หลังจากที่บอกมินซอกไปอย่างนั้น ลู่หานเลยเดินตรงมาที่ห้องพักของจงแดเพื่อขอแลกเวรทันที
“ นี่ ฉันว่านายเข้าเวรทุกวันเลยไหม ฉันแทบจะไม่ได้เข้าเวรเลยนะ ” จงแดบอก
“ ไม่ดีหรอ นายเองก็ชอบนี่ที่ไม่ต้องมานั่งถ่างตาทั้งคืนนะ ”
“ มันก็ดี แต่ว่า... นายจะกลายเป็นผีดิบแทนนะแบบนั้น ”
“ ขอบใจที่เป็นห่วงนะ แต่ฉันไม่เป็นไรหรอก ”
“ นายชอบมินซอกขนาดนั้นเลย? ”
“ ก็ไม่เชิงว่าชอบหรอก เด็กมันน่ารักนี่ ”
“ อย่าหลงใหลมากไปล่ะ เดี๋ยวคนอื่นจะรู้เข้า เรื่องใหญ่นะ ”
“ ไม่ต้องห่วง ห้องมินซอกเป็นห้องเดียวที่เก็บเสียง ” ลู่หานยิ้มอย่างมีเลศนัย จงแดเห็นเพื่อนทำหน้าแล้วก็อดขำไม่ได้ อะไรจะขนาดนั้น
“ งั้น ฉันคงต้องเตรียมตัวเก็บของกลับสินะ ฝากบอกพยาบาลคนสวยว่า วันนี้ฉันว่าง ” จงแดบอกลู่หานแล้วก็เก็บของของตัวเองลงกระเป๋า
“ คนไหนบ้างล่ะ ฉันก็เห็นว่าสวยทุกคน ”
“ ช่างเถอะ ฉันไปบอกเองดีกว่า ไปล่ะ ” จงแดโบกมือให้ลู่หานแล้วออกไป
“ เอ่อ! ล็อคห้องให้ด้วยนะ ” จงแดกลับมาบอกลู่หาน แล้วก็เดินจากไป อะไรของเขานะ
ลู่หานออกมาซื้ออะไรกินที่ร้านสะดวกซื้อ และเดินเตร็ดเตร่สักพัก ก่อนจะมองนาฬิกาแล้วใกล้เวลาที่พยาบาลจะเอาอาหารมาให้มินซอกแล้ว ลู่หานเดินกลับมาที่โรงพยาบาล และเจอกับพยาบาลที่เอาอาหารและยามาให้พอดี
“ พยาบาลซันนี่ เดี๋ยวคืนนี้ผมจะเข้าเวรแทนคุณหมอจงแดนะ แล้วก็คืนนี้ผมจะสังเกตอาการมินซอกทั้งคืน ถ้ามีอะไรฉุกเฉินให้โทรมาหาผม ไม่ต้องมาที่ห้องนี้เข้าใจไหม ” ลู่หานบอกพยาบาล
“ เข้าใจคะ เหนื่อยหน่อยนะคะ มินซอกอาละวาดทีไร คุณหมอลู่หานต้องเข้าเวรทุกที ขนาดวันนี้เวรคุณหมอจงแด คุณหมอลู่หานยังต้องเข้าแทน ”
“ ก็เขาเป็นความรับผิดชอบของผมนี่ครับ ยังไงก็ตั้งใจทำงานนะครับ ” ลู่หานบอกก่อนจะปิดประตู เมื่อลู่หานหันหลังกลับมา ก็เจอมินซอกนั่งยิ้มอยู่บนเตียง
“ ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว ” ลู่หานบอกพร้อมกับชูกับข้าวในมือ
“ ลู่เกอมากินข้าวกับมินนี่ด้วย ” มินซอกลากโต๊ะอาหารมา ลู่หานจัดการเทอาหารใส่ชามที่เขาถือมาด้วยและนั่งกิน
“ ลู่เกอ... ถ้าโลกแตก ลู่เกออยากอยู่กับใครเป็นคนสุดท้ายหรอ ” อยู่ ๆ มินซอกก็พูดขึ้น สายตามองไปที่ลู่หานกับแก้มกลม ๆ ที่เคี้ยวอาหารตุ้ย ๆ นั่น ลู่หานอยากจะหยิกมันจริง ๆ
“ ก็คงเป็น... มินนี่ล่ะมั้ง ”
“ ทำไมเป็นมินนี่ล่ะ ”
“ ก็ฉันไม่มีใครแล้วนี่ ”
สิ้นเสียงของลู่หาน มินซอกก็รู้สึกว่าคำถามของเขาคงทำให้ลู่หานเศร้า มินซอกเลยตักอาหารป้อนลู่หาน เพื่อให้เขาหายเศร้า ลู่หานเห็นอย่างนั้นก็ฉีกยิ้มให้มินซอก และนั่งทานอาหารกันต่อไป
หลังจากที่ทั้งสองทาอาหารเสร็จ ลู่หานก็หยิบรูบิกขึ้นมาให้มินซอก มินซอกมองมันอย่างหงุดหงิด
“ อีกล่ะ เอามันมาให้มินนี่ทำไม ”
“ ก็อยากให้มินนี่ทำมันได้นี่ ถ้ามินนี่แก้หน้าสีแดงนี้ได้นะ ลู่เกอมีของขวัญให้ ” ลู่หานยื่นข้อเสนอให้มินซอก มินซอกได้ยินก็ตาลุกวาว
“ จริงนะ ของขวัญ... แบบนั้นใช่ไหม ” มินซอกช้อนตามองลู่หาน ลู่หานแค่ยิ้มให้
แล้วมินซอกก็ได้กิจกรรมใหม่ระหว่างช่วงค่ำ มินซอกพยายามแก้ด้วยวิธีต่าง ๆ แต่ก็ไม่ได้สักที บ่อยครั้งที่มินซอกเกือบจะแก้มันได้ ลู่หานนั่งมองมินซอกแก้หน้ารูบิกและอ่านงานวิจัยของเขาไปด้วย จนเวลาล่วงเลยมาเกือบสี่ทุ่ม เครื่องมือสื่อสารของเขาก็ยังไม่มีสัญญาณของเหตุร้ายอะไร ลู่หานมองนาฬิกาข้อมือ สงสัยได้เวลาที่เขาจะต้องให้มินซอกหลับแล้วล่ะ
“ ยังไม่ได้อีกหรอ ” ลู่หานเดินมาถามมินซอก
“ ยังเลย... มันยากอ่ะ ”
“ นี่อีกแค่นิดเดียวเองนี่ ” ลู่หานดึงรูบิกไปและแก้หน้านั้นให้เป็นสีแดงทั้งหมดในเวลาไม่กี่นาที
“ ว้าว! ทำไมลู่เกอทำมันง่ายจัง ” มินซอกถาม
“ ก็มันง่ายนี่ ”
“ ไม่เห็นง่ายเลย มินนี่ทำมันตั้งนานไม่เห็นได้เลย ” มินซอกขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด
“ ช่างมันเถอะ ได้เวลานอนแล้วนะ ”
“ อ่า... มินนี่ทำมันไม่สำเร็จ ลู่เกอไม่ให้ของขวัญใช่ไหม ”
“ แน่นอน ทำไม่สำเร็จก็ไม่มีของขวัญ ”
“ จริงอ่ะ... ” มินซอกทำแก้มพองลมอีกแล้ว ไม่ให้ลู่หานหลงรักได้ยังไงนะ ผู้ชายคนนี้
“ อยากได้หรอ ของขวัญแบบนั้นน่ะ ” ลู่หานถาม มินซอกพยักหน้าช้า ๆ
“ อยากได้ก็เอาไป ”
ฉากจุ๊จุ๊ NC CUT
...
...
แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวในโรงพยาบาลจิตเวชแห่งนี้ หมอหนุ่มลุกขึ้นบิดขี้เกียจก่อนจะก้าวลงจากเตียงเพื่อใส่เสื้อผ้าที่เขาถอดทิ้งไว้ ก่อนเริ่มกิจกรรมรักของเขา เมื่อแต่งตัวเสร็จ คุณหมอหนุ่มก็จูบที่หน้าผากของคนที่ให้ความสุขกับเขาเมื่อคืน ร่างน้อยงัวเงียตื่นขึ้นมา หมอหนุ่มบอกให้เขาแต่งตัวซะ ร่างน้อยทำตามอย่างว่าง่าย ก่อนจะมายืนกอดหมอหนุ่มอย่างอาลัยอาวรณ์
“ ฉันต้องออกเวรแล้ว เดี๋ยวแปดโมงฉันจะเข้ามาหานะ ”
“ ครับ ”
หมอหนุ่มเปิดประตูก้าวขาออกมา เขาหันไปมองร่างน้อยที่ยืนยิ้มอยู่ก่อนจะปิดประตูลง หมอหนุ่มก้าวขาเดินไปไม่กี่ก้าว เขาก็เจอกับพยาบาลที่เข้าเวรเมื่อคืนพอดี
“ เป็นยังไงบ้างคะ คุณหมอมินซอก ”
“ ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับ พยาบาลซันนี่ เดี๋ยวแปดโมงจะมีพยาบาลเอาอาหารมาให้ลู่หานใช่ไหมครับ ”
“ ใช่คะคุณหมอ ”
“ ฝากบอกเขา.... ไม่ดีกว่า เดี๋ยวผมบอกเองดีกว่าครับ ” มินซอกบอกพยาบาลสาวแค่นั้น ก่อนจะเดินจากไป
Rrrr…
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น มินซอกมองหมายเลขปลายทาง ก่อนจะกดรับสาย
“ ว่าไง จงแด ”
“ ( เมื่อคืนเป็นไงบ้างวะ อาละวาดอีกไหม ) ”
“ อาละวาดอะไร ระดับฉันแล้ว ”
“ ( งั้นหรอ แล้วนายจะเก็บลู่หานไว้อีกนานแค่ไหน ) ”
“ ก็จนกว่าฉันจะทำวิจัยเสร็จนั่นล่ะ เคสนี้น่าสนใจมากเลย ฉันไม่ยอมปล่อยไปง่าย ๆ หรอก ”
“ ( งั้นก็ทะนุถนอมด้วยแล้วกันนะ อย่าทำอะไรประเจิดประเจอเกิน ) ”
“ ว่าแต่ฉัน แล้วนายล่ะ บยอน แบคฮยอนคนนั้นน่ะ ”
“ ( ไม่เอาไม่พูด ตอนนี้กำลังกล่อมด้วยยาประสาทอยู่ เดี๋ยวก็ไม่รอดเหมือนของนายหรอก ) ”
“ งั้นรีบตามมาให้ทันล่ะ ฉันนำอยู่นะ ”
“ ( โอเค งั้นวันนี้ตาฉันเข้าเวรแล้ว แล้วเจอกันล่ะ ) ”
จบบทสนทนา มินซอกก็เดินไปตามทางเพื่อกลับบ้าน วันนี้มินซอกอารมณ์ดีที่ของเล่นของเขาทำตามใจเขาทุกอย่าง มินซอกหวังว่า คนไข้รายนี้ของเขาจะทำให้เขามีผลงานวิจัยเจ๋ง ๆ ออกสู่สายตาประชาชนจนได้รับการยอมรับจากหลากหลายสาขารางวัล คนไข้ลู่หาน คนนี้ เขาเป็นบุคคลที่มีระบบประสาทแตกต่างจากคนทั่วไป สมองของจะถูกสั่งให้ภาพที่เห็นเกิดการสลับกัน แต่ว่าการพูดคุยและพฤติกรรมของเขายังคงเป็นตัวของตัวเอง ซึ่งมินซอกยังไม่เข้าใจในอีกหลายอย่างที่เกิดขึ้นกับตัวลู่หาน เขาเลยต้องจัดการเก็บลู่หานเอาไว้เพื่อศึกษาและวิจัยผลออกมา มินซอกกลับไปที่คอนโดของเขาและนอนพักสักครู่ ก่อนจะเริ่มเข้าทำงานของเช้าวันใหม่
...
...
ภายในห้องสี่เหลี่ยมสีขาว แสงแดดถูกเคลื่อนย้ายออกไปจนเกือบหมดแล้ว สายตาของคนที่อยู่ในห้องมองไปบนท้องฟ้าผ่านหน้าต่างสี่เหลี่ยมที่ใส่กระจกใสเอาไว้
“ คุณนก... อยากบิน... เหมือนคุณนก... ” เสียงพูดที่เลื่อนลอยของเขา ทำให้เขาจมดิ่งลงไปในความคิด
ก๊อก ๆ ๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามา คนที่อยู่ในห้องยังคงจมดิ่งอยู่ในความคิดของตัวเอง จนกระทั่ง คนที่เพิ่งเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าเขา
“ ซิ่วหมิน... ”
“ ไง หิวไหมลู่หาน มากินข้าวกัน ”
มินซอกลากโต๊ะอาหารมาให้ลู่หานกิน ลู่หานมองอาหารบนโต๊ะแล้วค่อย ๆ ตักกินอย่างช้า ๆ มินซอกนั่งมองลู่หานกินแล้วก็วิเคราะห์อาการไปเงียบ ๆ
“ วันนี้ลู่หานยังดูปกติดี แต่สายตาเลื่อนลอยเหมือนคิดอะไรอีกแล้ว เราน่าจะมีเครื่องมืออ่านความคิดเหมือนโดราเอม่อนเนอะ จะได้รู้ว่าเขาคิดอะไร... ”
มินซอกพูดลงในเครื่องอัดเสียงของเขา ลู่หานที่กินข้าวหันมาสบตากับมินซอกพอดี มินซอกยิ้มให้ลู่หาน แล้วบอกว่ากินต่อสิ ลู่หานพยักหน้าให้แล้วตักข้าวใส่ปากต่อจนอิ่ม
“ กินข้าวเสร็จแล้ว ฉันจะฉีดยาให้นะลู่หาน ” มินซอกถือเข็มฉีดยาเตรียมจะฉีดยาให้ลู่หาน ลู่หานมองหน้ามินซอกด้วยสายตาเลื่อนลอย
“ ลู่หานรักซิ่วหมินนะ ” ลู่หานบอก มินซอกยิ้มให้ก่อนจะฉีดยาให้ลู่หาน
“ ซิ่วหมินก็รักลู่หานนะ ”
END…
ไรท์ทอล์ค : เฮ้ย!! หลายคนคงสงสัยว่า OS เรื่องนี้มันยังไง สรุป อันไหนเรื่องจริง ขอบอกเลยว่า เรื่องจริงคือ พี่ลู่เป็นคนไข้คะ นั่นคือเรื่องจริง กะว่าจะให้พี่ลู่เป็นคนปกติสักเรื่อง แต่ว่า มันไม่รู้จะจบยังไง ก็เลยเอาแบบนี้ล่ะ ใครไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไรคะ เราก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน สำหรับวันเกิดลู่หานวันนี้ จะไม่มีการติดแฮชแท็กในทวิตเตอร์ เพื่อไว้อาลัยให้เหตุการณ์เรื่อร่มในเกาหลีใต้ ไรท์เลยทำการลง OS ให้เป็นของขวัญ แต่ว่ามันออกจะยังไงไม่รู้ พล่ามมาเยอะล่ะ เขียนไม่สนุกหรือว่ามีอะไรผิดพลาด เม้นบอกได้ อ่อ! ลืมบอก อาการที่บรรยายไว้ว่าลู่หานเป็นยังไง มันเป็นสิ่งที่ไรท์คิดขึ้นมาเองนะคะ จินตนาการคะ อย่าได้ถามเลยว่ามันเป็นยังไง เอาเถอะ สุขสันต์วันเกิดนะลู่หาน เป็นผู้ชายที่เรารักและเราจะคอยสนับสนุนแบบนี้ตลอดไปนะ รวมถึงเอ็กโซทั้งสิบสองคนด้วย อิอิ
ความคิดเห็น