คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 Can't Hear Your Words...
Chapter 4 … Can’t Hear Your Words…
“ ไปเที่ยวสวนสนุกกัน ” นั่นคือคำพูดของจงแดหลังจากที่ตื่นนอนมาในเวลาสิบโมงเช้า
เมื่อคืนมินซอกกับจงแดนั่งเล่นเกมส์กันจนถึงตีหนึ่ง ทั้งสองคนต่างเล่นเกมส์กันจนแม่ต้องลุกมาบ่นว่าพวกเขาเสียงดังมากเกินไป
“ เอาสิ! ” มินซอกตอบหลังจากที่เขาเข้าห้องน้ำเสร็จ
“ พาลู่หานไปด้วยนะ ” จงแดบอก มินซอกมองจงแดอย่างชั่งใจก่อนจะพยักหน้าให้ จงแดเลยยิ้มออกมาแล้วเดินเข้าห้องน้ำต่อทันที
“ เฮ้ย มินซอก! อันไหนสบู่วะ ” จงแดตะโกนออกมาจากห้องน้ำ มินซอกได้แต่ส่ายหน้าแล้วตอบเขาไป
หลังจากที่ทั้งสองอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ พวกเขาก็เดินลงมาข้างล่างเพื่อหาอะไรทาน แล้วมินซอกก็ต้องเห็นข้อความบนตู้เย็นอีกครั้ง
‘ มินซอกอ่า... หัวหน้าโทรมาเร่งงานแม่อีกแล้ว แม่ต้องไปเชจูอีกแล้ว คราวนี้คงไปเกือบอาทิตย์ แม่วางเงินไว้ที่หลังตู้เย็นนะ ฝากดูแลลู่หานด้วย แม่... ’
มินซอกถอนหายใจ อีกแล้วหรอ ถึงแม้ว่าครั้งนี้มินซอกจะไม่รู้สึกหงุดหงิดมากเหมือนตอนนั้นก็ตาม จงแดเดินมาพร้อมกับของในมือเชิงถามว่าจะให้เขาทำอาหารเช้าเองไหม มินซอกเลยพยักหน้าให้
“ แม่กูไม่อยู่บ้านอ่ะ มึงอยากกินอะไรก็ทำเองแล้วกัน ” มินซอกบอก
“ อ้าว แล้วแม่มึงจะกลับวันไหนอ่ะ ” จงแดถามพร้อมกับเตรียมวัตถุดิบในการทำอาหารไปด้วย
“ ไม่รู้อ่ะ บอกว่าจะไปเกือบอาทิตย์นึง ” มินซอกบอกพร้อมกับหยิบนมกล่องมาเทใสแก้วของเขา
“ งั้นมึงก็ต้องดูแลลู่หานด้วยน่ะสิ ไหวนะ ”
“ ไม่ไหวแล้วมึงจะมาดูแลแทนกูหรอไง ”
“ เปล่า ก็จะมาเล่นเป็นเพื่อนเขาไง กูรู้นะ ว่ามึงก็ยังไม่ยอมรับลู่หานว่าเป็นน้องชายของมึง ” จงแดพูดจบ มินซอกก็หยุดกึก เหมือนคำพูดของจงแดจะทำให้มินซอกหัวตื้อไปสักครู่
“ ตามใจมึงสิ อยากมาเมื่อไหร่ก็มา ” มินซอกบอก
ความจริงที่จงแดพูดมันก็ถูก เขายังคงรู้สึกรำคาญถ้าต้องเลี้ยงลู่หานเอง ถ้ามีจงแดมาอยู่ด้วย ก็คงจะช่วยให้เขารู้สึกว่าการเลี้ยงเด็กพิเศษมันดีกว่าที่คิดก็ได้
หลังจากที่ปล่อยให้จงแดทำอาหารเช้า มินซอกก็เดินมาที่ห้องของลู่หานเพื่อเรียกให้เขาตื่นและออกไปสวนสนุกกับพวกเขา
“ ลู่หานตื่นได้แล้ว วันนี้เราจะไปเที่ยวสวนสนุกกันนะ ” มินซอกตะโกนบอกผ่านประตู
“ .... ” แต่ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา มินซอกขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะจับลูกบิดและเปิดประตูเข้าไป
ลู่หานนอนหลับอย่างสบายอยู่บนเตียง เมื่อคืนคงจะไม่มีอะไรมากวนใจเขาแน่ ๆ เพราะแม่มานอนด้วย มินซอกเดินมาที่เตียงและปลุกลู่หาน
“ ลู่หาน... ตื่นได้แล้ว... ” พูดจบ ลู่หานก็กระพริบตามองไปรอบ ๆ ห้อง ก่อนจะเห็นมินซอกนั่งอยู่ที่ข้าง ๆ เขา
“ ซิ่วหมินเกอ... ” ลู่หานมองมินซอกแล้วค่อย ๆ ยันตัวเองลุกขึ้น
“ วันนี้เราจะไปเที่ยวสวนสนุกกันนะ รีบไปอาบน้ำแต่งตัวกัน ” มินซอกบอก ลู่หานยิ้มอย่างดีใจเมื่อได้ยิน
“ สวน... สวนสนุก อยากไป ลู่หานอยากไป ” ลู่หานเขย่าตัวมินซอกอย่างดีใจ มินซอกยิ้มและจับมือลู่หานไว้
“ ถ้าอยากไปก็ต้องอาบน้ำแล้วลงมาข้างล่าง แล้วเราจะไปเที่ยวสวนสนุกกัน ” มินซอกบอก
“ อาบน้ำ อาบน้ำ แล้วลงไปข้างล่าง ” ลู่หานพูดพร้อมกับเดินไปที่ห้องน้ำ มินซอกเห็นว่าลู่หานเดินเข้าห้องน้ำแล้วก็เลยเดินออกจากห้อง
“ ลู่หานว่าไงอ่ะ ” ทันทีที่เดินลงบันไดมา จงแดก็ถามมินซอกทันที
“ ก็ไม่ว่าไง ก็พูดว่า ลู่หานอยากไป... อย่างนี้อ่ะ ” มินซอกพูดเลียนแบบลู่หานให้จงแดดู จงแดหัวเราะออกมา
“ ฮ่า ๆ มึงก็... ไปล้อเลียนลู่หานระวังจะกลายเป็นเด็กพิเศษโดยไม่รู้ตัวนะ ”
“ ไม่ทันแล้ววะ กูว่าอาการกูเริ่มล่ะ ” มินซอกพูด
ทั้งสองคนพูดคุยกันฆ่าเวลารอลู่หานอาบน้ำแต่งตัวเสร็จและลงมา สิบห้านาทีผ่านไป ลู่หานก็เดินลงมา
“ นี่นายจะไปไหนกันแน่เนี่ย ” จงแดพูดออกมาโดยไม่ต้องการคำตอบ
ลู่หานแต่งตัวด้วยชุดนักเรียนที่เตรียมตัวจะไปทัศนศึกษาแล้วยืนยิ้มให้มินซอก มินซอกมองลู่หานนิ่ง เอาจริงหรอ
“ นายแน่ใจนะว่าจะแต่งตัวแบบนี้ไปเที่ยวสวนสนุกน่ะ ” มินซอกถามลู่หาน ลู่หานยิ้มให้เป็นคำตอบ มินซอกเลยส่ายหัวเบา ๆ
“ ปล่อยน้องไปเถอะ หรือมึงจะไปแต่งตัวให้น้องเขาใหม่ล่ะ ” จงแดบอกมินซอก
“ ไม่อ่ะ แต่งแบบนี้ก็ไปแบบนี้ล่ะ ในเมื่อมันไม่อายอยู่แล้วนี่ มากินข้าวเถอะ ลู่หาน ” มินซอกบอกพร้อมกับกวักมือเรียกลู่หานให้มากินข้าว
มื้อเช้าเกือบเที่ยงของพวกเขาก็ผ่านพ้นไป มินซอกและจงแดพาลู่หานนั่งรถเมล์ไปที่สวนสนุกลอตเต้เวิร์ด วันนี้เป็นวันหยุดของใครหลาย ๆ คน เลยทำให้สวนสนุกแห่งนี้คับคั่งไปด้วยผู้คนจำนวนมากทั้งเด็กและผู้ใหญ่ที่พาลูกหลานมาเที่ยวด้วย
“ ว้าววววว... ” ลู่หานร้องทันทีที่เดินเข้ามาข้างใน ลู่หานมองไปรอบ ๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ
“ มึงเคยพาน้องมันมาเที่ยวบ้างไหมเนี่ย ” จงแดถามมินซอก
“ ปกติแม่จะเป็นคนพาไปเที่ยว ฉันไม่รู้หรอกว่าแม่พามาหรือเปล่า แต่ดูท่าจะไม่เคยพามาอ่ะ ” มินซอกบอกแล้วเดินไปหาลู่หาน
“ ลู่หาน... นายอยากเล่นอะไรก็บอกฉันนะ ห้ามหายไปไหนคนเดียว ” มินซอกบอกลู่หานที่กำลังสนใจสิ่งแปลกใหม่อยู่
“ ... ” ลู่หานไม่ตอบเพราะกำลังให้ความสนใจกับเครื่องเล่นอันหนึ่งอยู่
“นี่ลู่หาน!! ” มินซอกขึ้นเสียงเล็กน้อยเพื่อให้ลู่หานหันมา แต่กลับเป็นว่าลู่หานสะดุ้งสุดตัวและมองหน้ามินซอกอย่างตกใจ
“ เวลาที่ฉันพูด นายหัดฟังฉันบ้างนะ เข้าใจไหม ” มินซอกบอกลู่หานด้วยเสียงที่เบาลง
“ ค..ครับ ” ลู่หานพยักหน้าให้
“ ถ้าอยากเล่นอะไรก็บอกฉันและห้ามไปไหนคนเดียว เข้าใจไหม ” มินซอกบอกย้ำลู่หานอีกครั้ง ลู่หานก็พยักหน้าให้เป็นคำตอบ
“ ซิ่วหมินเกอ... ” แล้วลู่หานก็เรียกเบา ๆ
“ หื้ม? ” มินซอกหันมาสนใจลู่หานที่กำลังดึงเสื้อเขาหลังจากที่เขาคุยกับจงแด
“ ลู่หาน... อยากเล่นอันนั้น... ” ลู่หานชี้ไปที่ม้าหมุน มินซอกมองตามนิ้วของลู่หานแล้วทำหน้าแบบเซ็ง
“ นายเลือกเล่นอะไรที่มันทำให้สนุกบ้างได้ไหม ”
หลังจากที่ซื้อตั๋วเสร็จเสียงหัวเราะก็ดังไม่หยุดจากปากของลู่หานและคิมจงแด ส่วนมินซอกก็ได้แต่นั่งเป็นผู้ปกครองบนม้าหมุนอย่างเงียบ ๆ
“ นี่มินซอก! กูไม่คิดว่านั่งม้าหมุนมันก็สนุกได้เหมือนกันวะ ฮ่า ๆ ๆ ” จงแดหินมาบอกมินซอกข้างหลังก่อนจะหันไปแกล้งลู่หานต่อ ลู่หานที่โดนแกล้งก็หัวเราะไม่หยุดทำให้ผู้คนหันมามองสองคนนั้นเป็นตาเดียว
“ ชง...ชงเงิน... อย่าแกล้งลู่หานสิ... อร๊ายยย ฮ่า ๆ ๆ ” ลู่หานบอกจงแด
มินซอกขำกับชื่อใหม่ที่ลู่หานตั้งให้จงแด คนอะไรชื่อชงเงิน เพราะลู่หานมีปัญหาในการจำจดชื่อ เขาเลยต้องตั้งชื่อขึ้นมาเองเพื่อให้จดจำคน ๆ นั้นได้
“ หมดรอบซะแล้ว มันน่าจะหมุนเร็วกว่านี้เนอะ มึงว่าไหม ” จงแดเดินบ่นลงมาจากม้าหมุน
“ ถ้าหมุนเร็วกว่านี้มึงก็ช่วยเตรียมถุงใส่อ้วกมึงด้วยล่ะ ” มินซอกหันไปบอก จงแดได้แต่ยิ้ม
“ ชงเงิน... มีขีด ๆ ที่ตาด้วย ฮ่า ๆ เหมือนคนแก่เลย ” อยู่ ๆ ลู่หานก็พูดถึงจงแด จงแดเลยหันไปมอง
“ อะไรนะ เมื่อเราเรียกพี่ว่าอะไรนะ และไอ้ขีด ๆ นี่ หมายถึงตีนกาหรือเปล่า ”
“ ชงเงิน... ชงเงินมีตีไก่ ”
“ ไม่ใช่ ตีนไก่ เขาเรียกตีนกา ว่าแต่เรียกชื่ออื่นได้ไหม ชื่อนี้มันฟังยากอ่ะ ”
“ ชงเงิน... ชงเงิน... ”
“ ตั้งชื่อใหม่ดีกว่าลู่หาน ” มินซอกบอกลู่หาน ลู่หานเลยหันมามองมินซอกและจงแดสลับกัน
“ งั้น... งั้น... เอาเฉินเฉิน.. เฉินเฉิน... มีตีนกา ” ลู่หานบอกแล้วยิ้มให้จงแด
“ เฉินเฉินหรอ... ” จงแดบอกแล้วก็ยิ้มให้ลู่หาน
“ เอาดิ เพราะดี ” จงแดยิ้มจนรอยขีดที่หางตาขึ้น ลู่หานก็เลยหัวเราะออกมา
“ ฮ่า ๆ เฉินเฉินมี... มีตีนกา... ” ลู่หานหัวเราะและชี้ไปที่จงแด จงแดเลยแกล้งลู่หานโดยการจั๊กจี้ที่เอว และลู่หานก็ยืนบิดไปมาและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“ พวกนายเนี่ย เลิกหัวเราะกันได้แล้ว คนอื่นเขามองกันหมดแล้ว ” มินซอกห้ามทั้งสองคน แต่ว่า
“ ใครสน ก็เรามีความสุขนี่ ใช่ไหมลู่หาน ” จงแดหันมาบอกมินซอกแล้วตั้งมือเพื่อจะแท็กกับลู่หาน
“ ใช่ ๆ ” ลู่หานพยักหน้าแล้วก็ยกมือให้จงแดแต่ไมได้แท็ก จงแดเลยเดินมาแท็ก
“ เห็นไหมลู่หานยังไม่แคร์เลย ว่าแต่เราไปเล่นอันอื่นกันเถอะ ” พูดจบจงแดก็กอดคือทั้งสองคนไปเล่นเครื่องเล่นต่าง ๆ
ทั้งสามคนพากันไปเล่นเครื่องกันโดยไม่กลัวเครื่องเล่นอันไหนเลย จนกระทั่งจงแดอยากแยกตัวไปเล่นเครื่องเล่นอันใหม่ที่ทางสวนสนุกกำลังสร้างขึ้น แต่ลู่หานกับมินซอกไม่อยากไป เลยแยกกันไปเล่นและนัดเจอกันที่ร้านขายไอศกรีม
“ ซิ่วหมินเกอ... ” ลู่หานดึงเสื้อของมินซอก มินซอกหันไปมอง
“ หื้ม? ”
“ ลู่หานอยากไปเล่นอันนั้น... ” ลู่หานชี้ไปข้างบนบอลลูนที่กำลังลอยอยู่ มินซอกเงยหน้ามอง
“ อยากขึ้นไปหรอ ” มินซอกถามย้ำอีกครั้ง ลู่หานพยักหน้าให้รัว ๆ
มินซอกพาลู่หานขึ้นบอลลูนมา บอลลูนลอยอยู่ในโดมลอตเต้เวิร์ด ลู่หานดูตื่นเต้นมาก ๆ จนไม่ยอมอยู่นิ่ง
“ นี่ลู่หาน อยู่นิ่ง ๆ สิ เดี๋ยวบอลลูนก็ตกหรอก ”
“ ซิ่วหมินเกอ... นั่น... นั่นเฉินเฉิน ” ลู่หานชี้ไปข้างล่างแล้วก็โบกมือให้
“ เฉินเฉิน!! ” เสียงตะโกนของลู่หานทำให้จงแดหันมามอง จงแดทำหน้าตกใจปนเคืองประมาณว่าจะขึ้นบอลลูนทำไมรอก่อน มินซอกเลยยืนสมน้ำหน้าให้ข้างบน
“ ซิ่วหมินเกอ... ลู่หานให้ ” อยู่ ๆ ลู่หานก็ยืนอมยิ้มให้มินซอก มินซอกมองมันอย่างแปลกใจ
“ ให้ฉันหรอ ” มินซอกถาม ลู่หานพยักหน้าให้ แวบนึงเหมือนมินซอกจะเห็นสีหน้าของลู่หานคล้าย ๆ กับเขินอายที่จะให้อมยิ้มกับเขา แต่มินซอกก็ไม่ได้ว่าอะไร เขารับมันมาแล้วแกะมันออกมากิน
“ ฉันกินแล้วนะ ” ไม่รู้อะไรดลใจให้มินซอกแกะอมยิ้มกินตอนนี้ แต่เขาคิดว่าคนให้คงอยากให้เขาได้กินมันต่อหน้า
“ ซิ่วหมินเกอ... ” ลู่หานเรียกมินซอกอีกครั้ง
“ ทำไมวันนี้เรียกชื่อฉันบ่อยจัง อ่า... ที่จริงมันก็ไม่ใช่ชื่อฉันนี่น่า ” มินซอกบ่นออกมาแบบขำ ๆ
“ ลู่หานรักซิ่วหมินเกอ... นะ... ” ลู่หานพูดพร้อมกับมองไปข้างนอก ครู่หนึ่งมินซอกเห็นสายตาที่ดูเศร้า ๆ ของลู่หาน แต่ลู่หานก็หันกลับมาพร้อมรอยยิ้มที่มอบให้มินซอก มินซอกรู้สึกแปลก ๆ ที่ใจของเขาเต้นแรงขึ้น
“ คราวหลังไม่ต้องบอกแล้วนะ ฉันไม่ชอบคำนั้น ” มินซอกบอกลู่หานแล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น
ทำไมต้องรู้สึกแปลกกับคำพูดของเด็กพิเศษคนนี้ด้วยนะ...
ก็แค่... คำพูดของเด็กปัญญาอ่อนคนหนึ่งนั่นล่ะ...
หลังจากที่บอลลูนลอยครบรอบแล้ว มินซอกกับลู่หานก็พากันเดินมาหาจงแดที่ร้านขายไอศกรีม ระหว่างทางทั้งสองคนไม่มีใครพูดอะไร เหมือนลู่หานจะรู้สึกว่ามินซอกคงโกรธเขาอยู่ ลู่หานเลยเดินห่าง ๆ กับมินซอก แต่มินซอกกลับคิดว่าลู่หานคงกลัวที่เขาพูดไปเมื่อกี้ เมื่อทั้งสองคนมาถึงจงแดก็ยื่นไอศกรีมให้ทันที
“ วันนี้กูเลี้ยงเอง เนื่องจากวันนี้กูมีความสุขมากจริง ๆ ” จงแดบอก
“ งั้นหรอ อะไรทำให้มึงมีความสุขวะ ” มินซอกถามพร้อมกับกินไอศกรีมไป
“ ก็มีความสุขที่เห้นเพื่อนสนิทอย่างมึงมีความสุขไงวะ ” จงแดบอก มินซอกมองหน้าจงแดอย่างแปลกใจ
“ จะมามุกไหนเนี่ย จะได้เตรียมตบมุกถูก ” มินซอกพูดติดตลกให้
“ กูพูดจริง ก็มึงยอมบอกกูว่ามึงมีน้องแบบนี้ แล้วมึงก็ยังเข้มแข็งให้กูไม่ต้องเห็นห่วงอีก แค่นี้ก็ก็มีความสุขแล้ว ”
“ จ้า.. พ่อพระ พ่อมหาจำเริญ ขอให้มึงมีความสุขยิ่ง ๆ ขึ้นไปนะ ”
“ ขอบใจ ฮ่า ๆ ” จงแดยิ้มให้มินซอกก่อนจะนั่งกินไอศกรีมต่อไป
เมื่อท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี ทั้งสามคนเลยนั่งรถเมล์กลับมาที่บ้านมินซอก เมื่อมาถึงบ้าน โทรศัพท์ขงจงแดก็ดังขึ้นพร้อมกับสีหน้าของจงแดที่เศร้าลง จงแดบอกว่าแม่เขาโทรมาตามให้กลับบ้านได้แล้ว แม่ไม่อยากให้จงแดมารบกวนมินซอกนาน ๆ จงแดพยายามบอกเหตุผลดี ๆ ให้แม่ของเขาฟังแล้ว แถมยังให้มินซอกช่วยพูดแต่ไม่เป็นผล
“ กูเสียใจวะ กะว่าจะมานอนบ้านมึงให้หน่ำใจซะหน่อย ”
“ เอาไว้วันหลังก็ได้ วันนี้มึงกลับไปเถอะ กูอยู่กับลู่หานได้สบายหายห่วง ”
“ กูไม่ได้ห่วงมึง กูห่วงลู่หาน กลัวโดนมึงฆ่าหมกบ้านอ่ะ กูรู้นะเวลามึงโกรธอ่ะ มันเป็นยังไง ”
“ แล้วมันเป็นยังไง ”
“ ไม่บอกหรอก เดี๋ยวมึงกลัวตัวเอง ไปล่ะ เดี๋ยวถึงบ้านดึก เดี๋ยวดึก ๆ กูโทรหา ”
“ เออ แล้วจะรอ ”
จงแดโบกมือลามินซอกที่ยืนส่งเขาที่หน้าบ้าน ส่วนลู่หานนั้นมินซอกไล่ให้ขึ้นไปข้างบนแล้ว เมื่อจงแดเดินจากไป มินซอกก็เข้ามาในบ้านเพื่อหาอะไรมาทำกินเป็นมื้อเย็น จนเมื่อมินซอกทำอาหารเสร็จก็เดินขึ้นไปเรียกลู่หานให้มากินข้าว
“ ลู่หาน! กินข้าวได้แล้ว ” มินซอกบอกผ่านประตูไป แล้วเสียงฝีเท้าที่เหมือนวิ่งก็ดังออกมาจากห้องและลุ่หานก็เปิดประตูออกมา
“ เฮ้ย!! ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะลู่หาน ” มินซอกรีบดันลู่หานเข้าไปในห้อง
“ อาบน้ำ... อาบน้ำกัน... ” ลู่หานบอก
“ นายจะบ้าหรอ อาบคนเดียวไป ” มินซอกพูดแล้วรีบหันหน้าหนี แต่ถูกลู่หานดึงไว้
“ ซิ่วหมินเกอ... อาบน้ำ... ให้หน่อย ” ลู่หานมองมินซอกด้วยสายตาอ้อนวอน จนมินซอกรู้สึกว่าถ้าไม่อาบให้ได้มีการยืดยื้ออีกนาน
“ ก็ได้ ๆ ” แล้วมินซอกก็ดันลู่หานเข้าไปในห้องน้ำ
ภายในห้องน้ำเต็มไปด้วยของเล่นของลู่หานมากมาย โตจนปานนี้ยังทำตัวเป็นเด็ก ๆ อีกนะ มินซอกรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันทีที่เห็นสภาพห้องน้ำ
“ แค่อาบน้ำใช่ไหม ” มินซอกบอกแล้วถกแขนเสื้อกับกางเกงขึ้นจากนั้นก็กดลู่หานลงในอ่างน้ำ
“ อาบน้ำ ๆ ” ลู่หานยิ้มอย่างดีใจที่มินซอกอาบน้ำให้
ฉากจุ๊จุ๊ NC CUT
TBC…
ไรท์ทอล์ค : มาอัพแล้วพร้อมกับฉากจุ๊จุ๊ พอดีว่าแต่งอะไรแบบนี้ไม่เก่ง แถมยังต้องหาที่ลงเพื่อไม่ให้มีปัญหากับเว็บเด็กดีทีหลังอีก เลยดูจะวุ่นวายไปหน่อย และไรท์อยากบอกนักอ่านทุกคนว่า ไรท์ทำโปรเจคจากวันเกิดพี่หมินสู่วันเกิดพี่ลู่นี้ไม่สำเร็จ เอาเป็นว่า วันเกิดลู่หาน ไรท์จะแต่งสเปเชี่ยลลงให้แทนแล้วกันนะ เอาเป็นว่าอ่านแล้วเป็นยังไงก็คอมเม้นมาได้จ๊ะ
ความคิดเห็น