คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 9 True of pain...
Chapter 9 … True of pain …
“ มินซอก!!!!! ตื่นได้แล้ว!!!!! ” เสียงจงแดที่ดังอยู่ข้างล่าง มันดังมากจนทำให้มินซอกสะดุ้งตื่นขึ้นมา
มินซอกงัวเงียค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเพราะแสงสว่างที่เล็ดลอดเข้ามาผ่านผ้าม่าน มินซอกมองไปรอบ ๆ เมื่อคืนเขานอนที่ห้องของลู่หาน แต่ตอนนี้เขาไม่เห็นลู่หานอยู่ในห้องแล้ว เสียงฝักบัวที่ดังในห้องน้ำทำให้มินซอกรู้ว่าลู่หานคงกำลังเข้าห้องน้ำอยู่ มินซอกยันตัวเองให้ลุกขึ้นแต่ว่า..
“ โอ๊ะโอ๊ย... ” มินซอกร้องออกมา
ความเจ็บปวดที่แล่นเข้ามาทำให้เขาต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน ความเจ็บปวดที่อยู่ที่บั้นท้ายของเขา ทำไมกันนะ เมื่อคืนเขานอนผิดท่าหรอ แต่ว่า...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
“ ( มินซอกนายนอนกับลู่หานหรอ ) ” เสียงจงแดที่ดังเล็ดลอดประตูเข้ามา ทำให้มินซอกปัดความคิดทั้งหมดออก
“ ใช่ นายไปรอฉันข้างล่างเลย เดี๋ยวฉันตามไป ” มินซอกตะโกนบอกจงแด
“ ( โอเค ) ” จงแดบอกแล้วเสียงฝีเท้าก็ค่อย ๆ ไกลออกไป
มินซอกค่อย ๆ ยันตัวเองให้ลุกขึ้น ความเจ็บปวดมันเพิ่มมากขึ้น มินซอกเดินกระเผลกไปที่ห้องของเขาเพื่อทำธุระส่วนตัว จากนั้นก็เดินลงมาหาจงแดที่ช่วยแม่ทำอาหารสำหรับปาร์ตี้เลี้ยงส่งลู่หาน
“ ลู่หานล่ะ ” แม่ถาม
“ แต่งตัวมั้งครับ เมื่อกี้ผมออกจากห้องมาเขาเข้าห้องน้ำอยู่ ” มินซอกบอกแล้วเดินไปช่วยแม่ทำอาหาร
เสียงวิ่งลงบันไดมา ทำให้ทุกคนหันไปมอง ลู่หานแต่งตัวด้วยชุดลำลองที่ดูแปลกตาไปมาก จนทำให้ทุกคนดูแปลกใจ ที่วันนี้ลู่หานเลือกชุดให้ตัวเองได้เข้ากับตัวเขามากที่สุด
“ ว้าว วันนี้นายดูเท่มากเลยนะลู่หาน ” จงแดบอก
“ หรอ ขอบคุณนะ ” ลู่หานบอก แล้วมองหน้ามินซอกเหมือนอยากให้มินซอกชมเขาบ้าง
“ ก็ดีนะ ” มินซอกบอกแล้วหันไปสนใจล้างผักต่อ ลู่หานหน้าเสียไปเล็กน้อย
“ เตรียมของกันเสร็จแล้ว มากินกันเถอะ ” แม่บอกทุกคนหลังจากที่จัดอาหารวางลงบนโต๊ะแล้ว
“ เดี๋ยวครับ ยังเหลือแขกอีกคนที่ยังไม่มาครับ ” จงแดบอก
“ ใครอ่ะ ” มินซอกถาม
“ แปบนึงนะ ” พูดจบจงแดก็หยิบโทรศัพท์มาและกดโทรออก
“ ฮัลโหล แบคฮยอน นายมาถูกหรือเปล่าเนี่ย ” ถึงบางอ้อ ที่แท้ก็แบคฮยอน
มินซอกส่ายหัวกับความเยอะของจงแด ก่อนจะหันไปมองลู่หานที่นั่งนิ่งมองอาหารบนโต๊ะ ลู่หานนั่งมองอย่างไม่สนใจใคร มินซอกมองแล้วก็ใจหาย เขาคงกำลังรู้สึกถึงบรรยากาศเหงา ๆ สินะ
“ เดี๋ยวแบคฮยอนจะมากินข้าวกับเราด้วยนะ รอก่อนนะ ” มินซอกเดินมาบอกลู่หานแล้วลูบหัวเขา มินซอกไม่เคยทำแบบนี้กับลู่หานเลย ลู่หานหันมามองหน้ามินซอกแล้วยิ้ม
“ แบคกี้หรอ... ดี ๆ คนเยอะ...แยะดี... ”
มินซอกยิ้มให้ลู่หานแล้วเดินไปจัดแจงของบนโต๊ะต่อ ลู่หานมองตามจะค่อย ๆ หุบยิ้มลง ยังไงลู่หานก็ยังไม่กล้าที่จะบอกทุกคนไปว่าเขาไม่ได้มีปัญหาทางสมอง เขาหายดีแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องไปรักษาตัวแล้ว ทั้งหมดเขาแค่แกล้งทุกคน เขาแค่อยากให้ทุกคนรักเขาก็เท่านั้น แต่ลู่หานไม่กล้าที่จะยอมรับความจริงที่ว่า ถ้าเขาบอกความจริงทุกคนไป ทุกคนคงเกลียดเขาและก็ไล่เขาไปเมืองนอกอยู่ดี
“ สวัสดีครับทุกคน ” เสียงแบคฮยอนดังขึ้น ทำให้ลู่หานหันไปมองและยิ้มให้แบคฮยอน
“ แบคกี้... มาแล้ว... ”
“ วันนี้นายแต่งตัวดูดีมากเลยนะ ลู่หาน อ๊ะ นี่ ของขวัญจากฉัน ” แบคฮยอนยื่นของขวัญให้ลู่หาน ลู่หานมองกล่องของขวัญที่แบคอยอนให้มาแล้วรับไว้
“ ขอบคุณนะ... ” ลู่หานยิ้มให้แบคฮยอน
“ แกะเลยสิ ” แบคฮยอนบอก
ลู่หานมองหน้าแบคฮยอนก่อนจะลงมือแกะของขวัญตามที่แบคฮยอนบอก มินซอกที่ยืนมองอยู่ก็มองตาม พอลู่หานแกะของขวัญออกมา มุมปากก็ถูกยกขึ้นมาอย่างมีความสุข
“ ชอบไหม ” แบคฮยอนถาม ลู่หานไม่ตอบแต่พยักหน้าอย่างดีใจและมองของขวัญชิ้นนั้นอย่างปลาบปลื้ม
“ นายรู้ได้ยังไงว่าลู่หานชอบรูบิก ” มินซอกถาม
“ จงแดบอกฉันน่ะ อันนี้เป็นอันที่เล่นยากมากเลยนะ บางทีลู่หานอาจจะเป็นอัจฉริยะก็ได้ ถ้าเขาแก้รูบิกพวกนี้ได้เร็วอ่ะนะ ” แบคฮยอนบอก
“ เอาล่ะ อาหารก็พร้อมหมดแล้ว คนก็พร้อมแล้ว เรามาเริ่มปาร์ตี้เลี้ยงส่งลู่หานกันดีกว่านะ เย่!! ” จงแดพูดขึ้น
แล้วทุกคนก็นั่งรับประทานอาหารกันอย่างมีความสุข บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ คนที่สร้างบรรยากาศเป็นจงแดกับแบคฮยอน ซึ่งมินซอกไม่เคยรู้เลยว่าแบคฮยอนก็เป็นคนตลกมากกว่าที่เขาคิด
“ จริงนะ วันนั้นฉันออกโรงเรียนเป็นคนสุดท้ายได้ ฉันเห็นลุงภารโรงกำลังสอยมะม่วงตรงริมรั้วพอดี ฉันก็เลยแกล้งพูดเสียงดัง ๆ ไปว่า ‘ เฮ้ย!! ทำอะไรตรงนั้นน่ะ ’ แค่นั้นล่ะ แกก็วิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิตอ่ะ ฉันเห็นฉันยังขำไม่หายเลย ดีนะที่ลุงแกไม่รู้ว่าคนที่ทำให้แกตกใจแบบนั้นเป็นฉัน ปานนี้ฉันโดนไล่จี้จากลุงแกแน่เลย ” แบคฮยอนพูดจบ เสียงหัวเราะก็เกิดขึ้น
มินซอกนั่งมองเพื่อนของเขาพูดไปเรื่อย ๆ จนเขาสังเกตเห็นว่าแม่ของเขาไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว มินซอกมองหาแม่ไปรอบ ๆ ก่อนจะเห็นแม่เดินมาจากหลังบ้านด้วยสีหน้าเร่งเครียด
“ มีอะไรหรอครับแม่ ” มินซอกถาม ทำให้จงแดกับแบคฮยอนหันมาสนใจแม่ของเขาด้วย
“ คนที่เขาจะมารับลู่หาน เขาเลื่อนไฟท์ให้เร็วขึ้นนะ ตอนบ่ายนี้ เขาจะมารับลู่หานแล้วล่ะ ”
“ จริงหรอครับ ทำไมล่ะครับ ” มินซอกถาม
“ เขา... เขา... คิดว่า... ควรจะรีบพาลู่หานไปรักษาน่ะ ลู่หานจ๊ะ เดี๋ยวลู่หานก็จะได้ไปลอนดอนแล้วนะ รีบกินข้าวสิ เดี๋ยวตอนบ่ายเขาจะมารับแล้วนะ ” แม่พูดก่อนจะหันไปบอกลู่หานที่นั่งเงียบอยู่
“ เสียดายจัง พวกเราว่าจะชวนลู่หานออกไปเดินเล่นที่สวนของหมู่บ้านสักหน่อย สงสัยเราคงต้องนั่งพูดกันไปเรื่อย ๆ ที่บ้านแล้วล่ะ ” จงแดบอกด้วยสีหน้าที่ดูเสียดายไม่น้อย
“ ไม่เป็นไรหรอก หลังจากนี้ก็เก็บความทรงจำระหว่างเรากับลู่หานไว้ให้นานที่สุดนะ ” มินซอกบอก
มินซอกมองหน้าลู่หานอย่างเศร้า ๆ ลู่หานหน้ามินซอกด้วยสายตาที่บ่งบอกอารมณ์มากมาย มินซอกแปลกใจสายตาที่ลู่หานส่งมา มันช่างเต็มไปด้วยความหมาย มันไม่เหมือนกับสายตาของคนที่มีปัญหาทางสมองเลยสักนิด มินซอกหลบสายตามองไปทางอื่น ก่อนจะหันมามองลู่หานอีกครั้ง สายตาของลู่หานก็ยังคงเหมือนเดิม มินซอกเริ่มสับสน แต่แล้วเขาควรจะทำอย่างที่เขาบอกเพื่อไม่ให้สายตาที่ดูเศร้าแบบนั้นของลู่หานยังอยู่กับเขาในตอนที่ต้องจากกัน
อาหารบนโต๊ะอาหารถูกเก็บไปกองที่อ่างล้าง ตอนนี้ทั้งสี่คนมานั่งที่โซฟาเพื่อเล่นเกมส์กัน จงแดเป็นคนเริ่มเล่นเกมส์กับแบคฮยอน พวกเขานั่งอยู่ข้างล่าง ส่วนมินซอกกับลู่หานก็นั่งอยู่บนโซฟาคอยเชียร์สองคนนั้น
“ อย่าเล่นโกงดิวะ แบคฮยอน ” << จงแด
“ ใครโกง นายต่างหากล่ะ ” << แบคฮยอน
“ ไม่ต้องเลย ฉันเห็นนะ มินซอกนายแอบช่วยแบคฮยอนหรอ ” << จงแด
“ ฉันเปล่านะ นายนี่มั่วจริง ๆ เลย ” << มินซอก
ทั้งสี่คนหัวเราะและสนุกไปกับการเล่นเกมส์ ผลัดกันเล่นบ้างระหว่างจงแด มินซอก และแบคฮยอน ลู่หานที่นั่งมองพวกเขาก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นและเดินออกมา เขาเดินมาหาแม่ที่กำลังนั่งคุยโทรศัพท์อยู่ที่โต๊ะอาหาร ลู่หานกอดแม่เอาไว้จากด้านหลัง จนแม่ตกใจ
“ อ่ะ... โอเคคะ คะ ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ ” แล้วแม่ก็กดวางสายก่อนจะจับแขนลู่หานที่โอบกอดแม่เอาไว้
“ ทำไมถึงไม่บอกแม่ล่ะ ว่าลูกหายแล้ว ” แม่พูดขึ้น
“ ผมโดนเปลี่ยนสถานที่ที่ต้องเข้ารับการรักษาใช่ไหมครับ ” ลู่หานถาม ตอนนี้แม่ไม่แปลกใจแล้วที่ลู่หานพูดเหมือนคนปกติ แม่จับแขนลู่หานเอาไว้
“ ลู่หาน ลูกจะโดนส่งตัวไปรักษากับจิตแพทย์ที่นั่น ” ลู่หานนิ่งเงียบไป ก่อนจะคลายกอดจากแม่และยืนขึ้น แม่หันมามองหน้าลู่หานและยืนขึ้น จับใบหน้าลูกชายของคนอื่นเธอที่เธอเลี้ยงมาแล้วยิ้ม
“ แม่ดีใจนะ ที่ลูกไม่ได้มีปัญหาทางสมอง แต่แม่เสียใจที่ลูกเลือกที่จะบอกแม่ช้าไปนะ... ” ลู่หานมองหน้าแม่ของมินซอก ก่อนจะค่อย ๆ เช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มแม่อย่างเบามือ
“ ผมขอโทษครับ... ” ลู่หานพูดไม่ออก ถ้าเขาไม่บอกแม่เร็วกว่านี้ ไม่อย่างนั้นเขาก็จะไม่ถูกส่งตัวไปเมืองนอก ทำไมลู่หานถึงได้โง่แบบนี้นะ
“ แม่ยกเลิกการส่งตัวผมไปลอนดอนไม่ได้หรอครับ ”
“ ทางโรงพยาบาลบอกว่า เขาต้องการจะเช็คร่างกายของลูกให้ละเอียด และอาการทางจิตมันค่อนข้างน่าเป็นห่วง แม่ไม่รู้ว่าลูกมีอาการทางจิตมากน้อยแค่ไหน แต่มันก็มากพอ ที่ทำให้ทั้งแม่และมินซอกเชื่อสนิทใจว่าลูกมีปัญหาทางด้านสมอง ”
“ ผมไม่ได้ป่วยทางจิตนะครับ ผมแค่... แค่.. อยากอยู่กับทุกคน อยากอยู่กับแม่ อยากอยู่กับมินซอก อยากอยู่จงแด และก็แบคฮยอนด้วย แต่ผมไม่รู้ว่าผมจะต้องทำตัวแบบไหน เพื่อให้ผมยังได้ใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังนี้ ” ลู่หานบอก แม่ยิ่งน้ำตาไหล เพราะเหตุผลโง่ของลูกคนนี้ มันช่างโง่เขลายิ่งนัก
“ โถ่... แล้วทำไมไม่บอกความจริงแม่ล่ะ ถ้าลูกอยากอยู่ที่นี่ ลูกก็อยู่ได้ แม่ไม่ทิ้งลูกหรอก ”
“ ทำไมผมจะไม่รู้ครับ ลำพังแค่แม่เลี้ยงมินซอกก็เหนื่อยมากแล้ว ผมยังทำตัวเป็นภาระให้อีก ผมกลัวนี่ครับ ผมกลัวว่าถ้าผมไม่ได้เป็นเด็กปัญญาอ่อน แล้วแม่ก็จะไม่ให้ผมอยู่ที่นี่ ” แม่น้ำตาไหลมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอกอดลู่หานเอาไว้
แม่รู้แล้วว่าทำไมทางโรงพยาบาลต้องการที่จะให้ลู่หานเข้ารับการรักษาทางจิต เพราะการเรียนรู้ที่ตัวเธอเองส่งลู่หานไปเรียนมันไมได้พัฒนาสมองของเขาอย่างเต็มที่ และการอยู่กับมินซอกที่ทำท่ารังเกียจลู่หานอย่างแรง แต่เขาเพิ่งจะมาทำดีด้วย ยิ่งทำให้ลู่หานมีความคิดที่ยังเป็นเด็กแบบนี้ เธอคิดดีแล้วล่ะ ที่ส่งลู่หานไปให้กับครอบครัวใหม่ที่ดีกว่า มันคงจะทำให้ลู่หานเติบโตและมีอนาคตที่ดีกว่าแน่นอน
“ แม่... ” มินซอกเรียกแม่ของเขา แม่รีบเช็ดน้ำตาออก และคลายกอดลู่หาน
“ แม่แค่... ใจหายน่ะ ที่ต้องส่งลู่หานไปลอนดอน ลูกมีอะไรอยากคุยกับลู่หานไหม เดี๋ยวแม่จะไปหน้าบ้านสักหน่อย เขาบอกว่าจะมารับลู่หานแล้ว ”
“ แต่นี่ยังไม่บ่ายเลยนะครับ ” มินซอกแย้ง
“ พอดีเขาโทรมาเร่งแล้วล่ะ เดี๋ยวก็คงมาแล้วล่ะ ” แม่พูดจบก็รีบเดินไปที่หน้าบ้านทันที
มินซอกมองตามแม่ของเขาอย่างเป็นห่วง แต่ตอนนี้เขาควรจะเก็บความทรงจำกับลู่หานไว้สินะ
“ ลู่หาน นายอยากได้อะไรจากฉันอีกไหม นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่นายจะได้ขอให้ฉันทำอะไรเพื่อนายแล้วนะ ” มินซอกพูดขึ้นและยิ้ม
ลู่หานค่อย ๆ หันหน้ามามองมินซอกและค่อย ๆ เดินเข้ามากอดมินซอกเอาไว้แน่น ๆ มินซอกก็กอดเขาตอบอย่างเต็มใจ ความชื้นที่เกิดขึ้นตรงไหล่ทำให้มินซอกรู้ว่าลู่หานกำลังร้องไห้ เสียงสะอื้นของลู่หานทำให้มินซอกไม่สบายใจ ลู่หานไม่เคยร้องไห้ให้มินซอกเห็นเลยตั้งแต่เขาเจอกับลู่หาน
“ มินซอก... ฮึก... ฉันขอโทษนะ... ฉันไม่ต้องการอะไรจากนายแล้วล่ะ.. ฮึก.. สิ่งที่ต้องการคือการขอให้นายรั้งฉันเอาไว้และให้อภัยฉันเรื่องเมื่อคืนและทุกเรื่อง.. ฮึก.. ได้ไหม... ” เสียงพูดของลู่หาน ทำให้มินซอกอึ้งจนทำอะไรไม่ออก
มินซอกค่อย ๆ ประมวลผล คำพูด ถ้อยคำต่าง ๆ เมื่อกี้ มันไม่เหมือนกับคำพูดของเด็กปัญญาอ่อนเขาจะพูดกันเลย ลู่หานเป็นอะไรไปแล้วหรอ ทำไมเขาถึงพูดอย่างนี้ แล้วเรื่องเมื่อคืน เรื่องเมื่อคืนนั่น... เขาไม่ได้ฝันอย่างนั้นหรอ
“ ลู่หาน... นายพูดอะไร... ฉันไม่เข้าใจ ” มินซอกบอก ลู่หานคลายกอดจากมินซอกและมองหน้ามินซอกทั้งน้ำตา
“ นายเป็นของฉันนะมินซอก นายเป็นของฉันแล้ว ฉันขอโทษ ที่ฉันโกหกนาย แต่ที่ฉันทำไปทั้งหมดนั่นก็เพราะ... ฉันรักนายนะ ” ลู่หานพูดจบ มินซอกยิ่งอึ้งหนักเขาไปอีก
“ อะไรนะ... นาย... นายโกหกฉันมาตลอด... อย่างนั้นหรอ... ” มินซอกเริ่มตั้งสติได้ และค่อย ๆ เดินถอยจากลู่หาน
“ ฉันขอโทษ... ” ลู่หานเดินเข้ามาหาแต่ว่า
“ หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ!!! ” มินซอกตะโกนออกมา และถอยห่างจากลู่หานมากขึ้นเรื่อย ๆ
“ มินซอก... ”
“ รีบออกไปจากบ้านฉันเลยนะ ”
“ มินซอก... ”
“ ฉันบอกให้รีบออกไปไง!!!! ” เสียงของมินซอกทำให้จงแดและแบคฮยอนเดินเข้ามาดูเหตุการณ์
“ เกิดอะไรขึ้นหรอมินซอก ” จงแดถาม
“ ... ” มินซอกไม่ตอบ จงแดหันไปมองลู่หานอย่างงุนงง ลู่หานก็พูดไม่ออกเหมือนกัน
ความจริงเขาน่าจะรู้อยู่แล้วว่ามินซอกต้องเป็นแบบนี้ เขาอยากจะขอให้พระเจ้าเข้าข้างเขาสักครั้งจัง อยากให้เขาสามารถย้อนเวลากลับไป และบอกความจริงให้แม่กับมินซอกรู้ก่อนที่เขาจะโดนเกลียดไปมากกว่านี้
“ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ลู่หาน บอกฉันได้ไหม ” แบคฮยอนหันไปถามลู่หาน
“ มันโกหกเรา... มันโกหกทุกคน ” มินซอกที่จ้องลู่หานจนน้ำตาไหล ลู่หานยืนนิ่งมองหน้ามินซอกอย่างเสียใจ
“ มินซอก... ฉันขอโทษนะ... ”
“ หุบปากไปเลยนะ!!! รู้ใช่ไหมว่าฉันเกลียดอะไรมากที่สุด ” มินซอกพูดไปน้ำตาไหลไป
“ มินซอก.. ”
“ การโกหก... ฉันเกลียดการโกหกที่สุดเลย... ”
ไม่มีใครพูดอะไรออกมา จงแดและแบคฮยอนเข้าใจแล้วว่าทำไมมินซอกถึงได้โกรธจนตัวสั่นแบบนี้ เพราะลู่หานโกหกว่าเขามีปัญหาทางสมองนี่เอง จงแดจับแขนมินซอกไว้เพื่อให้เขาใจเย็น ๆ มินซอกยังคงจ้องหน้าลู่หานอย่างไม่ละสายตา ลู่หานทำได้แค่เพียงก้มหน้ายอมรับความผิดของเขา
“ รถมารับลู่หานแล้วนะ ” เสียงแม่บอกกับทุกคน ลู่หานได้ยิน เลยเข้าไปกอดมินซอกเอาไว้
“ ปล่อยฉันนะ!! ” มินซอกพยายามดิ้น
“ ลู่หาน นายจะทำอะไรน่ะ ” จงแดและแบคฮยอนยืนงงอยู่แต่ก็พยายามช่วยกันแกะลู่หานออกจากตัวมินซอก
“ ฉันขอโทษนะมินซอก ฉันไม่อยากไปจากนายจริง ๆ ฉันรักนายนะมินซอก ได้โปรด... ” ลู่หานบอก
“ ไม่!! ฉันเกลียดนาย!! ได้ยินไหม!! ฉันเกลียดนาย!! ” มินซอกตะโกนและผลักลู่หานออกจากตัวอย่างแรงจนลู่หานล้มไป เจ้าหน้าที่ที่มารับตัวลู่หานเข้ามาเห็นพอดี เขารีบเข้าไปจับตัวลู่หานเอาไว้ และมัดตัวลู่หานทันที
“ ปล่อยผมนะ!! ผมไม่ไปไหนทั้งไหน!! ผมไม่ได้เป็นอะไรเลย!! ปล่อยผมนะ!! ” ลู่หานร้องโวยวายและพยายามดิ้น
“ อย่ารุนแรงกับเด็กนักสิคะ!! ” แม่ร้องออกมาทันทีที่เห็นการทำงานของเจ้าหน้าที่
“ เด็กมีอาการคุ้มคลั่งรุนแรง เราต้องมัดตัวเขาไว้ครับ ” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งบอก
“ ผมไมได้เป็นอะไรทั้งนั้น ผมไม่ได้ปัญญาอ่อน และผมก็ไม่ได้บ้าด้วย!! ” ลู่หานบอกและพยายามดิ้นต่อไป
“ ลู่หาน ลูกไปเถอะนะ แม่ขอร้อง ” แม่บอก
“ แม่ครับ... ผมไม่อยากไปไหนทั้งนั้น ผมอยากอยู่กับแม่แล้วก็มินซอกนะครับ ” ลู่หานบอก
“ ลู่หาน ลูกต้องมีชีวิตที่ดีขึ้นแน่ ๆ ลูกไปอยู่ที่ลอนดอน เถอะนะ ” แม่บอก
“ ไม่!! ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น ปล่อยผมนะ!! ปล่อยผมนะ ปล่อยผม!! ” ลู่หานร้องโวยวายและพยายามดิ้น จนเจ้าหน้าที่ที่คุมตัวเขาไว้ไม่ไหว เจ้าหน้าที่อีกคนจึงต้องรีบวิ่งไปเอากล่องยาที่รถและทำการฉีดยาสลบให้ลู่หาน
“ ไม่นะ!!! ไม่!!!!! ปล่อยผมนะ!!! ” ลู่หานโวยวายเป้นครั้งสุดท้ายก่อนจะค่อย ๆ อ่อนแรงลงเพราะฤทธิ์ยาสลบ
“ มินซอก... อย่า... เกลียด... ฉัน... เลย... นะ... ” เสียงที่แผ่วเบาลงเรื่อย ๆ และดวงตาที่ปิดสนิทของลู่หาน ทำให้เจ้าหน้าที่รีบอุ้มตัวเขาและพาไปที่รถทันที มินซอกมองตามลู่หานไปและวิ่งออกไปดู พร้อมกับจงแดและแบคฮยอน
“ ถ้าพวกเรามาไม่ทัน ลูกของคุณคงจะอาละวาดมากกว่านี้แน่ ๆ ” เจ้าหน้าที่บอกกับแม่ของมินซอก
“ ที่จริง... เขาไมได้มีอาการรุนแรงอะไรเลยนะคะ ”
“ อาการของเขาเดี๋ยวเราจะส่งผลตรวจมาให้นะครับ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วง แล้วก็ ถ้าลูกชายของคุณอาการดีขึ้นเมื่อไหร่ เราจะส่งให้กับมิสเตอร์โรนัลทันทีเลยนะครับ ”
“ คะ ขอบคุณมากนะคะ ”
พูดจบ เจ้าหน้าที่ที่เหลือก็เก็บกระเป๋าของลู่หานไว้ที่รถและขับรถออกไปทันที มินซอกมองตามรถที่ขับออกไปจนลับตาก่อนจะวิ่งเข้าห้องทันที จนจงแดและแบคฮยอนได้แต่ยืนนิ่งเพราะทำอะไรไม่ถูก
“ แม่ขอโทษด้วยนะ ที่ทำให้งานเลี้ยงมันดูไม่ดีเท่าไหร่ ” แม่บอก
“ ไม่เป็นไรครับ ลู่หานก็ทำเกินไป ” จงแดบอกด้วยสีหน้าไม่ค่อยดี
“ เป็นความผิดของแม่เอง ที่เลี้ยงลู่หานได้ไม่ดี ต่อไปนี้เขาจะมีชีวิตที่ดีขึ้นแล้วล่ะ จะอยู่ทานข้าวเย็นกับมินซอกไหม ” แม่ถาม
“ ไม่ดีกว่าครับ พวกเราคิดว่ามินซอกคงอยากอยู่คนเดียวมากกว่า งั้นพวกเราขอตัวนะครับ ” แบคฮยอนบอก ก่อนที่จงแดและแบคฮยอนจะโค้งลาแม่ของมินซอกและเดินกลับบ้านไป
แม่เดินเข้าบ้านก่อนจะค่อย ๆ เดินไปหามินซอกที่ห้องเคาะเรียกมินซอกสองสามที มินซอกก็ยังไม่ยอมเปิดประตูให้แม่เข้าไป
“ มินซอก... ลูกอย่าเกลียดลู่หานเลยนะ ยังไงซะ เขาก็โชคร้ายกว่าเราอยู่ดี ปล่อยให้เขาไปมีชีวิตของเขาเถอะนะ ให้อภัยเขาเถอะนะลูก ” เสียงของแม่ลอดผ่านประตูไป มินซอกนอนร้องไห้บนเตียง เขายังคงทำใจยอมรับไม่ได้ว่าเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดมันเป็นเรื่องจริง
มินซอกนอนคิดหลายสิ่งหลายอย่างที่เกิดขึ้นกับตัวเขา ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขารู้จักลู่หาน และจนถึงตอนนี้ที่เขารู้จัก มันทำให้เขาทั้งโกรธและหงุดหงิดที่ตัวเองเป็นได้มากขนาดนี้ เขาไม่เคยคิดว่าการโดนหักหลังมันจะเจ็บมากมายขนาดนี้ ครั้งแรกที่เจอลู่หาน เขาคิดแค่ว่าต้องอยู่ให้ห่างจากลู่หานที่สุด เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องมารับภาระดูแลลู่หาน แต่หลังจากที่เขารู้ความจริงจากแม่ว่าลู่หานเป็นยังไง เขาก็เริ่มเข้าหาลู่หานแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ก็ทำให้มินซอกมีความรู้สึกที่เพิ่มขึ้นในทางบวกกับลู่หานมาก และความรู้สึกนั้นมันเหมือนกับเป็นความรู้สึกที่เรียกว่ารัก มินซอกไม่เคยรู้สึกเสียใจมากขนาดนี้ นี่เขารักลู่หานหรอ ทำไมเขาต้องเสียใจมากมายขนาดนี้ โกหกหรอ ใช่เขาเกลียดคนโกหก แต่ว่า...
“ ฮือออ... ฮึก... ฮือออ... ”
เสียงร้องไห้คงบอกให้มินซอกรู้แล้วว่า เขารักลู่หาน และไม่อยากให้ลู่หานไป แต่การโกหกของลู่หานก็ทำให้เขาเสียใจมากเหมือนกัน มินซอกไม่รู้จะทำอะไรได้แล้ว นอกจากร้องไห้และปล่อยให้เวลาช่วยนำพาเขาไปจากความเสียใจนี้
“ ฉันรักนาย... ฮึก... แต่ฉันก็ไม่อยากเห็นหน้านาย... ฮึก... ทำไมฉันต้องเป็นแบบนี้... ฮือ... ”
TBC…
ไรท์ทอล์ค : อะไรจะไวขนาดนี้ แต่งเสร็จมาอัพเลย โทษฐานที่หายไปเกินหนึ่งเดือน 55555 ทำไมตอนที่แล้วเรารู้สึกว่า ทำผิดร้ายแรงเลย ขอโทษที่พี่ลู่โกหกนะคะ เอาซะเนียนเลย (ได้ข่าวว่าแต่งเองนะย่ะ) ตอนนี้ก็ลงโทษพี่ลู่ไปแล้วคะ นางไปแล้วคะ แต่ทิ้งพี่หมินให้เศร้าอยู่คนเดียว ต่อตอนไป ไรท์ขอไปเรียงลำดับก่อนนะคะ อาจจะหายไปอีกแล้ว พอดีก็วางพล็อตและด้นสด เลยกลายมาหักดิบพี่ลู่แบบนี้ รู้สึกว่าเรื่องไม่เป็นอย่างที่วางเอาไว้ เอาเป็นว่า สนุกไม่สนุกยังไงก็บอกด้วยนะคะ
ความคิดเห็น