คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 8 Please don't go...
Chapter 8 … Please don’t go …
“ ก็สิ่งที่นายเป็นตอนนี้ไง ฉันก็อยากให้นายหายนะ แต่ฉันไม่อยากให้นายไป ”
มินซอกบอกแล้วนั่งลง ลู่หานมองหน้ามินซอกอย่างงุนงง ก่อนจะนั่งเช็ดผมตัวเองไป
“ งั้น.... งั้น... ลู่หานไม่ไป... ดีไหม.... ” ลู่หานบอก
“ ไม่ได้! นายต้องไป นายต้องหาย เพื่อชีวิตของนายเองนะ ” มินซอกพยายามพูดออกมาให้เสียงปกติที่สุด
“ ก็ซิ่วหมินเกอ... ไม่ให้ไปนี่ ” ลู่หานบอก
“ นายต้องไป ยังไงนายก็ต้องไป ” มินซอกพูดออกมาเสียงดังเพื่อตัดบท เขาต้องไม่ทำให้ลู่หานลำบากใจ
“ ซิ่วหมินเกอ... ”
“ ฉันไปนอนดีกว่า พรุ่งนี้ฉันมีสอบ นายก็นอนซะ ” มินซอกบอกและลุกเดินไป ก่อนจะหยุดเดินและหันมาบอกลู่หานว่า
“ ฝันดีนะ ลู่หาน ” พูดจบมินซอกก็เดินออกไปทันที
ลู่หานนั่งนิ่งมองประตูที่เพิ่งปิดลงอยู่สักพัก ความรู้สึกที่ไม่อยากทำแบบนั้นมันเริ่มเกิดขึ้น ความรู้สึกที่อยากจะต่อต้านการตัดสินใจของแม่ในครั้งนี้ ลู่หานไม่อยากทำจริง ๆ
...
...
“ ลู่หานจะไปรักษาตัวที่เมืองนอกหรอ ” เมื่อมินซอกนำเรื่องของลู่หานมาบอกจงแด เขาก็พูดออกมาแบบนั้น
“ แม่ฉันได้คนใจดีช่วยออกค่ารักษาให้ลู่หานและเหมือนเขาจะรับอุปการะลู่หานต่อด้วย ลู่หานคงจะไปอยู่กับเขาเลย ” มินซอกบอกด้วยเสียงอ่อย ๆ จนจงแดรู้สึกได้ถึงความเศร้า
“ เอาน่า ลู่หานไปดีนะ ไม่ได้ไปตายซะหน่อย กูเข้าใจ แต่การจากลาน่ะ มันก็ไม่ได้เศร้าขนาดนั้นหรอกนะ ” จงแดยิ้มให้กำลังใจมินซอก
“ ขอบใจนะที่ให้กำลังใจ ” มินซอกยิ้มให้จงแด
การสอบย่อยวิชาภาษาอังกฤษในวันนี้ มินซอกทำได้ดีกว่าที่คิดเพราะการอ่านหนังสือช่วยเขาได้มาก หลังเลิกเรียน แบคฮยอนบอกมินซอกว่าวันนี้มีซ้อมอีกแล้ว มินซอกเลยให้จงแดไปรับลู่หานแทนเขาและพาลู่หานไปส่งที่บ้านแทน ส่วนมินซอกก็รีบกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและมาที่สนามฟุตบอลทันที
“ ช่วงนี้นายไม่โดนชานยอลหาเรื่องใช่ไหม ” แบคฮยอนถาม เมื่อพวกเขากำลังวอร์มร่างกายรอโค้ช
“ ไม่อ่ะ ช่วงนี้ฉันก็ไม่เห็นชานยอลเลย ” มินซอกบอก
“ งั้นหรอ ฉันนึกว่ามันกำลังหาเรื่องจะให้นายโดนไล่ออกอยู่น่ะ ”
“ สงสัยจะกำลังทำอยู่ แต่พอดีว่าฉันเป็นคนดีน่ะ ก็เลยหาเรื่องไม่ดีที่ทำให้ฉันโดนไล่ออกไม่ได้ ฮ่า ๆ ” มินซอกพูดติดตลก ทำให้แบคฮยอนเผลอหัวเราะออกมา
“ ฮ่า ๆ ๆ ให้มันจริงเถอะ ” แบคฮยอนบอก แต่ไม่ทันที่ทั้งสองจะทำอะไรมาก มินซอกก็เห็นชานยอลเดินมาพอดี
“ ยังหัวเราะได้อยู่หรอ ” ชานยอลบอก
“ ถ้านายจะมาหาเรื่องฉันน่ะ เอาไว้วันหลังนะ วันนี้ทีมต้องมาก่อน ”
“ ก็ไม่ได้จะมาหาเรื่องอะไร แค่จะมาถามว่า จริงหรอ ”
“ อะไร? ”
“ ก็เรื่องที่น้องชายสุดที่รักของนายจะลาออกน่ะ ฉันยังไม่ทันทำอะไรเลยนะ ก็ดันจะลาออกเอง ” ชานยอลบอก
“ ถ้าใช่แล้วจะทำไม แค่เขาจะไปรักษาตัวที่เมืองนอก ให้มีชีวิตที่ดีกว่าที่ต้องมาเจอกับคนอย่างนายไง ” มินซอกพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ทำให้ชานยอลหน้าตึงทันที
“ อย่างนั้นหรอ ก็ดีนะ แล้วเมื่อไหร่นายจะออกไปด้วยล่ะ ออกไปเลี้ยงน้องชายของนายให้มีชีวิตที่ดีขึ้นล่ะ ห๊ะ! ”
“ ปาร์ค ชานยอล! นายบ้าไปแล้วหรอ ทำไมต้องหาเรื่องมินซอกขนาดนี้ด้วย ” แบคฮยอนร้องห้ามขึ้น
“ นายก็เหมือนกัน ไหนว่าไม่ชอบไอ้มินซอกไง แล้วตอนนี้อะไร อยากชดใช้ความผิดหรอไง ” ชานยอลพาลใส่แบคฮยอน
“ ชานยอล! ถ้านายยังจะทำตัวแบบนี้นะ ฉันว่านายลาออกและไปอยู่อื่นดีกว่าไหม ทำตัวมีปัญหากับคนอื่นไปทั่วแบบนี้ ระวังจะไม่มีใครคบ ” พูดจบแบคฮยอนก็ลากมินซอกไปที่อื่น ปล่อยให้ชานยอลยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
“ ขอบใจนะ ” เมื่ออยู่กันสองคน มินซอกก็บอกขอบคุณแบคฮยอน
“ ไม่ต้องขอบใจหรอก คนอย่างนั้นน่ะ ต้องเจอแบบนี้ ที่บ้านมีปัญหาแล้วมาทำตัวแบบนี้ คิดว่าใครจะชอบล่ะ ” แบคฮยอนยังหัวเสียไม่หาย มินซอกได้แต่ขำเพื่อนของเขา
การซ้อมฟุตบอลในวันนี้ ไม่มีใครพูดถึงเรื่องการทะเลาะกันของมินซอกและชานยอล ทุกคนต่างทุ่มเทให้กับการซ้อมฟุตบอลที่พวกเขารัก เมื่อเลิกซ้อม มินซอกก็เห็นจงแดกำลังพาลู่หานมานั่งที่ข้างสนาม มินซอกเลยชวนแบคฮยอนไปนั่งด้วยกัน
“ ลู่หาน... นี่แบคฮยอนเพื่อนของฉัน ” มินซอกแนะนำแบคฮยอนให้ลู่หานรู้จัก
“ เบค... แบค...ฮอน ” ลู่หานพยายามพูดชื่อของแบคฮยอนให้ถูก
“ แบค – ฮ – ยอน ไหนพูดสิ ” แบคฮยอนบอก
“ แบค – ฮอน ” ลู่หานพูดใหม่ก็ยังไม่ได้
“ เอาชื่อที่เรียกง่าย ๆ ให้ลู่หานดีกว่า แบคกี้ดีไหม ขนาดฉันยังได้ชื่อเฉินเฉินเลย ” จงแดบอก
“ แบคกี้... แบคกี้ ” ลู่หานพูดตามจงแด ทุกคนก็หัวเราะให้
“ ฮ่า ๆ ๆ ฉันมีชื่อใหม่ด้วยหรอเนี่ย แบคกี้ก็แบคกี้ ”
แล้วทั้งสี่คนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน การเดินทางกลับบ้านในวันนี้ของมินซอกและลู่หาน พวกเขารู้สึกได้เหมือนกันว่า ไม่อยากให้ถึงวันนั้นเร็ว ๆ
...
...
“ เอาล่ะ การบ้านวันนี้ฉันหวังว่าพวกเธอจะทำมาส่งในวันจันทร์หน้านะ เลิกเรียนได้ ” สิ้นเสียงอาจารย์ที่สอนในวิชาคาบสุดท้าย เสียงกริ่งบอกเวลาเลิกเรียนก็ดังตามมา นักเรียนในห้องต่างพากันเก็บของและเดินออกจากห้องเรียนเพื่อกลับบ้านกัน
มินซอกยังคงนั่งนิ่งอยู่ในห้องเรียน โดยมีจงแดนั่งอยู่เป็นเพื่อนข้าง ๆ จงแดมองมินซอกอย่างเข้าใจ พรุ่งนี้แล้วที่ลู่หานจะต้องไป ทำไมมันเร็วอย่างนี้นะ เขายังไม่ทันได้เลี้ยงส่งลู่หานเลย
“ ไปรับลู่หานกันเถอะ เหลือเวลาที่จะอยู่กับลู่หานอีกไม่นานแล้วนะ ” จงแดบอก มินซอกพยักหน้า และเดินออกจากห้องเรียนไป
มินซอกเดินมาหาลู่หานที่ห้องเรียนเพื่อมารับ อาจารย์ประจำห้องเห็นมินซอกก็เดินถือกล่องใส่ของของลู่หานมาหามินซอกและยื่นให้
“ คิดแล้วก็ใจหาย ครูว่ามันเร็วเกินไป ” เธอบอกมินซอก
“ ผมก็คิดเหมือนกันครับ ” มินซอกบอก แล้วทุกคนก็เงียบไม่มีใครพูดอะไรต่อ จนลู่หานเดินมา
“ ซิ่วหมินเกอ... ” ลู่หานเรียนมินซอก มินซอกแค่ยิ้มให้และยื่นมือไปหาลู่หาน ลู่หานมองมือนั้นอย่างดีใจและรีบคว้ามันไว้
“ ซิ่วหมินเกอ.. ”
“ รีบกลับบ้านกันเถอะ ฉันมีเรื่องมากมายจะพูดในนายฟัง ” มินซอกบอก ลู่หานพยักหน้ารัว ๆ อย่างดีใจ
“ ขอบคุณที่ดูแลลู่หานเป็นอย่างดีนะครับอาจารย์ ”
“ ไม่เป็นไรจ๊ะ เด็กที่นี่ทุกคน ครูรักเหมือนลูกทุกคน ในเมื่อลูกจะต้องจากไปเพื่อชีวิตที่ดีขึ้น ครูก็ต้องดีใจที่ลูกไปได้ดี ” อาจารย์บอก
“ ลู่หานบอกลาอาจารย์สิ นายจะไม่ได้เจออาจารย์แล้วนะ ” มินซอกบอก ลู่หานมองหน้ามินซอกสลับกับอาจารย์อย่างุนงง
“ เดี๋ยว... เดี๋ยว... วันจันทร์ลู่หาน... ก็เจอคุณครูแล้ว ” ลู่หานบอก
“ นายจะไม่ได้เจออาจารย์แล้ว พรุ่งนี้นายต้องไปแล้วนะ เข้าไปกอดอาจารย์ซะสิ แล้วอย่าลืมเธอนะ ” มินซอกบอก ลู่หานพยักหน้า และทำตาม
ลู่หานเดินไปหาอาจารย์และกอดเธอเอาไว้แน่น อาจารย์กอดลู่หานแล้วน้ำตาไหล ลู่หานเป็นลูกศิษย์ที่เธอรักคนหนึ่ง เธอพยายามสอนทุกอย่างเพื่อให้ลู่หานดีขึ้นและใช้ชีวิตได้อย่างคนปกติทั่วไป แต่การสอนของเธอ เธอรู้ดีว่ามันไม่สามารถที่จะทำให้ลู่หานดีขึ้นไปกว่านี้ได้ ในเมื่อลู่หานจะต้องไปรักษาตัวเพื่อชีวิตที่ดีของเขา เธอก็ควรจะดีใจกับเขาด้วย
“ ดูแลตัวเองด้วยนะ อย่าดื้อกับหมอให้มากนะ ” อาจารย์บอก
“ ครับ คุณครู... ” ลู่หานคลายกอดจากอาจารย์ และเดินมาหามินซอกกับจงแด มินซอกกับจงแดโค้งให้อาจารย์และเดินจากมา
“ บรรยากาศแบบนี้ กูไม่ชอบเลยวะ ” จงแดบอกมินซอก
“ กูก็ไม่ชอบ ” มินซอกตอบ
ทั้งสามคนเดินมาตามทางด้วยกัน มินซอกตัดสินใจว่าจะพาลู่หานมาเดินเล่นที่แม่น้ำฮันก่อนกลับบ้าน เขาเคยโดนลู่หานตื้อให้พามาเดินเล่นที่แม่น้ำฮันหลายครั้ง เพราะเขาได้ยินเพื่อนในห้องบอกว่า มาเดินเล่นที่นี่ช่วงเย็น ๆ จะดีมาก วันนี้ล่ะที่มินซอกจะพาลู่หานมาเดินเล่นตามที่ขอแล้ว
“ พ่อกูโทรมาให้กลับไปช่วยแม่ปลูกดอกมะลิอ่ะ กูต้องกลับแล้วอ่ะมินซอก ” จงแดบอก เมื่อเขารับโทรศัพท์จากพ่อ
“ อื้ม.. กลับดี ๆ แล้วกัน ” มินซอกบอก
“ เสียใจอ่ะ กะว่าจะอยู่เลี้ยงส่งลู่หานกับนายสักหน่อย ”
“ พรุ่งนี้ตอนเช้ายังมีเวลา ถ้ามึงตื่นเช้า ก็จะมีเวลาอยู่กับลู่หานมากไง ”
“ โอเค งั้นพรุ่งนี้เช้ากูจะมาหานะ ลู่หาน! เฉินเฉินไปก่อนนะ บ๊ายบาย ” พูดจบจงแดก็รีบวิ่งไปทันที ลู่หานได้แต่โบกมือให้
มินซอกมองดูจงแดวิ่งไปจนลับตา ก่อนจะกระชับมือที่จับลู่หานไว้ให้แน่นขึ้นกว่าเดิม
“ ลู่หาน นายอยากวิ่งจับมือฉันไปจนถึงนู่นไหม ” มินซอกถาม ลู่หานมองหน้ามินซอกอย่างงุนงง
“ ไม่อยากอ่ะ ” ลู่หานบอก มินซอกขำเล็กน้อย
“ กลัวเหนื่อยหรอไง ฉันไม่ปล่อยแน่ นับหนึ่งถึงสาม แล้ววิ่งเลยนะ หนึ่ง สอง สาม! วิ่ง! ” พูดจบมินซอกก็ออกวิ่งทันทีโดยดึงลู่หานให้วิ่งตามมากับเขา มินซอกจับมือลู่หานเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ลู่หานก็พยายามวิ่งให้ทันมินซอกอย่างทุลักทุเล จนมินซอกพาลู่หานวิ่งถึงจุดที่เขาบอก
มินซอกค่อย ๆ หยุดวิ่งก่อนจะเดินมาที่ริมแม่น้ำโดยที่ไม่ปล่อยมือลู่หาน เสียงหายใจของลู่หานดังขึ้นเรื่อย ๆ จนค่อย ๆ เบาลง มินซอกมองแล้วขำที่ลู่หานดูเหนื่อยเอามาก ๆ
“ เหนื่อยมากไหม ” มินซอกถาม
“ เหนื่อย... มาก... ” ลู่หานบอก
“ ที่ฉันจับมือนายวิ่ง เพราะฉันอยากชดเชยให้นายไง ”
“ ชด... เชย... ”
“ ชดเชยที่... นายขอจับมือฉันเดิน แต่ฉันไม่เคยให้นายจับมือฉันเดินเลย จนตอนนี้ ฉันรู้สึกว่า ฉันยังจับมือนายได้ไม่เท่ากับที่นายขอฉันเลย ” มินซอกบอก ลู่หานมองหน้ามินซอกนิ่ง ๆ อย่างตั้งใจฟัง
“ วันนี้ฉันเลยจับมือนายวิ่ง ไม่ยอมปล่อย เพราะฉันกลัวว่า... ถ้าฉันปล่อยนายกลางคัน นายก็จะหายไปทันที... ” มินซอกบอก แววตาของเขาเศร้าลงทันที ลู่หานได้แต่มองหน้ามินซอกนิ่ง ๆ
“ นายเข้าใจที่ฉันพูดไหม ฉันไม่อยากปล่อยนายไปจริง ๆ ” มินซอกบอก
ทั้งสองคนเดินกลับมาที่บ้านโดยที่ไม่ยอมปล่อยมือเลย เมื่อเปิดประตูเข้าบ้านมา มินซอกเห็นแม่กำลังลากกระเป๋าใบใหญ่ลงมาข้างล่าง แม่คงจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่ลู่หานเท่านั้น มินซอกมองหน้าแม่นิ่ง ๆ แม่ยิ้มให้มินซอก
“ พรุ่งนี้จะมีคนมารับลู่หานตอนเย็น ตอนเช้าเราจัดงานเลี้ยงเล็กให้ลู่หานกันนะ ” แม่บอก
“ ครับ ”
“ ไปอาบน้ำแล้วลงมากินข้าวกัน ” แม่บอกและเดินไปที่ครัว
มินซอกพาลู่หานขึ้นไปข้างบนเพื่อจัดการธุระส่วนตัว ก่อนจะเดินลงมากินข้าว บรรยากาศมื้อเย็นวันนี้ดูเศร้า ๆ แม่พูดกับมินซอกไม่กี่คำก็อิ่มแล้ว มินซอกเองก็เหมือนจะกินข้าวได้นิดเดียวเท่านั้น ส่วนลู่หานก็กินตามปกติ
เมื่อกินข้าวเสร็จ ทุกคนก็เข้าสู่โลกส่วนตัว แม่เดินขึ้นไปข้างบน ส่วนมินซอกและลู่หานนั่งดูทีวีที่โซฟา
“ ( ทำไมนายโกหกฉัน ) ” << พี่ชายในละคร
“ ( ผมโกหกคุณตอนไหน ) ” << น้องชายในละคร
“ ( ตอนนั้นไง ตอนเด็กๆ และตอนนี้ด้วย ) ” << พี่ชายเริ่มขึ้นเสียง
“ ( ผมไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นกับคุณเลยนี่ ) ” << น้องชายยังทำหน้านิ่ง
“ ( นาย... ชิน นายทำแบบนี้ทำไม ) ” << พี่ชายเริ่มตัวสั่น
“ ( หึ.. คุณจะคิดยังไงก็ช่างเถอะนะ แต่คุณทำกับผมก่อนนี่ คุณเกลียดผมก่อนนี่ ) ” << น้องชายเริ่มขึ้นเสียง
“ ( ฉันไปเกลียดนายตอนไหน ) ” << พี่ชาย
“ ( ก็ตอนที่คุณไล่ผมไปเมืองนอกไง!!! ) ” << น้องชาย
ละครเรื่องนั้นที่มินซอกเคยดู ตอนนี้เขากำลังนั่งดูพร้อมกับลู่หาน ทั้งสองคนนั่งดูด้วยกันจนจบ มินซอกไม่อยากให้เรื่องของเขาเหมือนกับเรื่องราวในละครที่เขาดู เขาอยากให้ลู่หานหายดีและมีความสุขกับชีวิตของเขาต่อไป นี่คงจะเป็นการนั่งดูทีวีกับลู่หานเป็นครั้งสุดท้ายสินะ
“ ละครจบแล้ว นายไปนอนได้แล้วนะ ”
“ ซิ่วหมินเกอ... นอนกับ... กับลู่.. หานนะ... ” ลู่หานหันมาบอกมินซอก
“ อื้ม.. ” ถึงลู่หานจะไม่บอก เขาก็จะไปนอนกับลู่หานคืนนี้อยู่แล้ว
ทั้งสองคนเดินขึ้นมาหลังจากปิดทีวีที่ห้องรับแขกแล้ว ลู่หานเดินมาที่เตียงละล้มตัวลงนอนทันที มินซอกมองลู่หานแล้วแอบขำ ก่อนจะปิดไฟในห้องนอนแล้วล้มตัวลงนอนข้าง ๆ ลู่หาน
“ ซิ่วหมินเกอ... ” จู่ ๆ ลู่หานก็พูดขึ้น
“ หื้ม? ”
“ ลู่หานรักเกอมากนะ ลู่หานไม่อยากไปเลย ” ลู่หานพูดและสอดมือเข้ามากอดเอวมินซอกไว้แน่นจากด้านหลัง
“ ฉันก็รักนายนะ ลู่หาน.. ” มินซอกตัดสินใจพูดประโยคต้องห้ามที่เขาไม่อยากพูดกับลู่หานออกมา คำ ๆ นี้เขาคิดว่า มันไม่ง่ายเลยที่จะพูดมันออกมาให้ใครสักคนที่ต้องรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ
มินซอกปล่อยให้ลู่หานกอดเขาไว้อย่างนั้น มินซอกไม่รู้ว่าทำไมบทสนทนาต่าง ๆ ที่อยู่ในหัวของเขาถึงไม่ถูกปล่อยออกมา มินซอกนอนนิ่งให้ลมหายใจของลู่หานรดต้นคอเขาไปเรื่อย ๆ มินซอกไม่ชินที่มีคนมานอนกอดเขาไว้อย่างนี้ ตอนแรกเขารู้สึกอึดอัด แต่เพราะว่าเขาจะไม่ได้เจอลู่หานแล้ว มินซอกเลยยอมจนกระทั่งตาของเขาใกล้จะปิดลงแล้ว มินซอกรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่เคลื่อนไหวอยู่ใต้ร่มผ้าของเขา
ฉากจุ๊จุ๊ NC CUT
ลู่หานนอนกอดมินซอกเอาไว้อย่างสุดรัก เขารักมินซอกมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว เขาอยากเล่นกับมินซอก อยากคุยกับมินซอกมาก แต่เหมือนมินซอกจะไม่ได้รับรู้ความรู้สึกของเขาที่ส่งไปให้เลย ลู่หานเลยลองทำตัวน่าสงสาร ลองทำตัวเป็นเด็กทีปัญหาทางสมองดู ผลที่ได้ มินซอกยิ่งเกลียดเขาและผลักใสเขามากขึ้น ลู่หานอยากลองเปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นคนปกติ เพื่อที่เขาอาจจะได้คุย ได้สัมผัสมินซอกบ้าง แต่แล้วความคิดนี้ก็ถูกพับเก็บไว้ เมื่อเขาได้ยินแม่บอกกับมินซอกว่า ดูแลลู่หานให้ดี ๆ นะ ลู่หานก็เลยไม่อยากจะหายกลายเป็นเด็กปกติเลย
“ อือ... ” มินซอกขยับตัวเล็กน้อย เมื่อเขารู้สึกว่าลู่หานกอดเขาแน่นเกินไป
ลู่หานคลายกอดให้มินซอกได้หายใจถนัดขึ้น ลู่หานนอนมองหน้ามินซอกอย่างงเศร้าใจ พรุ่งนี้พวกเขาต้องจากกันจริง ๆ ลู่หานจะบอกแม่ให้รู้ว่า เขาหายดี และเขาไม่เป็นอะไร อาจจะโดนมินซอกเกลียด แต่ก็ยังดีกว่าที่เขาจะต้องจากไปไกลจากมินซอก
“ หรือว่าฉันจะทำตัวเหมือนเดิม แล้วให้นายรั้งฉันเอาไว้นะ จะได้รู้ว่าฉันมีค่าแค่ไหนกับมินซอก ” ลู่หานบอกมินซอกเบา ๆ
ลู่หานยังคงนอนมองหน้ามินซอกอยู่ ร่างกายที่เปลือยเปล่าของเขาทั้งสอง ลู่หานคงต้องหาเสื้อผ้าที่โยนทิ้งใส่ให้มินซอกตามเดิม ไม่อย่างนั้น เขาต้องโดนด่าชุดใหญ่แน่ หรือไม่ ก็โดนเกลียดถาวรเลย
“ อยากหยุดเวลาไว้จัง ” ลู่หานมองหน้ามินซอกก่อนจะหยิบกล้องถ่ายรูปโพลารอยด์ที่เขาได้เป็นของขวัญเกิดตอนอายุ 13 จากแม่ของมินซอก เขากดชัตเตอร์ภาพที่มินซอกกำลังหลับ และวางรูปใบนั้นไว้ตรงหัวเตียง
ค่ำคืนนี้ ลู่หานขอเก็บความทรงจำดี ๆ ไว้นะ มินซอก...
TBC…
ไรท์ทอล์ค : มาอัพแล้วคะ ขอโทษที่ลงช้า พอดีเกิดอาการตันอย่างเห็นได้ชัด ไม่รู้ว่าจะนำเรื่องมันไปทางไหน ก็เลยเอาตามเดิมแล้วกัน แล้วแบบตอนนี้มัน อะไรเนี่ย ฟิคเรื่องนี้เป็นยังไง มีฉากจุ๊จุ๊อีกแล้ว ไรท์หื่นยามดึกหรอ คงใช่คะ แต่งตอนดึก แต่ขี้เกียจเอาลง อารมณ์แบบ ตาก็จะปิด เนื้อเรื่องก็ไหลมา เอาเถอะ รีบพิมพ์ก่อนที่อารมณ์จะหมดก่อน 555555 คงรู้แล้วสิเนอะว่าลู่หานเป็นยังไง เรื่องเหตุผลเดี๋ยวค่อยไปต่อตอนต่อไปแล้วกัน สำหรับตอนนี้ เอาความหื่นของไรท์ไปก่อน สนุกไม่สนุกยังไงบอกไรท์ด้วยนะ
ความคิดเห็น