คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Lost memories | 2010
“ไม่ิว่าพวมึสอนะยับันนถึมหาลัยนะเนี้ย” เฮุนพูะที่มอมาที่พวผม
“เออนั้นิ…ผู้ายี้เบื่ออย่าานยอลับผู้ายน่าเบื่ออย่าแบฮยอนเนี้ยนะะบันไ้ั้แ่ม.5ยันอนนี้” อินพูึ้นมาบ้า
“เราน่าเบื่อนานั้นเลยหรออิน”
“เอออะิยิ่ผู้ายี้เบื่อแถมยัเ้าู้อย่าานยอลบับมึมานานนานี้ยิ่แล้วให่เลย” ยิ่อินพูนิสัยอผมนที่นั่้าๆ็ยิ่แสสีหน้าัวลออมาอย่าเห็นไ้ั
“อินแล้วมึะพูให้แบฮยอนัวลไปทำไมวะ”
ผมไม่อยาพูถึเรื่อวามเ้าู้อผมหรอนะเพราะผม็ไม่ไ้ไปยุ่อะไรับนพวนั้น่อนหรอพวเาเ้ามาหาผม่อนเอผม็เลยสนอวาม้อารให้็แ่นั้น
“เออๆูผิเอ ลืมๆมันไปเถอะนะแบฮยอน”
“อืม เราเื่อในัวานยอลนเียวเท่านั้นแหละ”พอไ้ยินอย่านั้นผม็อไม่ไ้ที่ะยแนไปยี้ผมอแบฮยอน
“ีมาเ็น้อยอัน” แบฮยอนยู่ปา่อนะยิ้มว้านาหยี
ผมแบฮยอนเฮุนแล้ว็ไออินเรียนมหาลัยที่เียวันรับแ่นละะัน
ผมเฮุนและอินเรียนบริหารส่วนแบเรียนนิินเียว ่วนี้แบฮยอนับผมมัะไม่่อยไ้เอันเท่าไหร่หรอรับเพราะพวเราอยู่ปี4แล้วันั้นเวลาส่วนให่เลยไปอยู่ับโปรเที่้อส่อาารย์่อนบ
เราะไ้เอัน็่อเมือพวเรานัันไปอ่านหนัสือที่ห้อสมุแ่็ใ่ว่าำไุ้ยันนะรับเพราะเรา็้อมานั่อ่านหนัสือเรียมสอบไฟนอลอี
เพราะแบฮยอนอยู่ัวนเียวมาั้แ่พ่อับแม่เสียเาเลยยิ่้อทำให้ั้ใเรียนมาึ้นเพื่อเอาเรีๆมาิทุน พ่อับแม่เาเสียาอะไรผม็ไม่รู้หรอเพราะมันไม่ใ่เรื่อที่วระรู้เท่าไหร่
พออ่านหนัสือเสร็็ะไปิน้าวเย็นร้านหลัมอเ้าประำอเรา แบฮยอนมัะสั่ะเพราหมูสับส่วนผม็เปลี่ยนเมนูไปเรื่อย
หลัานั้นผมะับรถไปส่แบฮยอนที่หอและวนรถลับมาอนโัวเอ
มันเป็นแบบนี้ั้แ่เราอยู่ปีหนึ่แล้วรับ พอเ้ามาผม็ะไปรับเาที่หอถ้าผมมีเรียนเ้าส่วนเามีเรียนบ่ายแบฮยอน็ะไปอ่านหนัสือที่ห้อสมุแล้วรอิน้าวเที่ยับผมที่โรอาหารแ่ถ้าวันไหนเามีเรียนเ้าแล้วผมเรียนบ่ายหรือเามีเรียนแ่ผมไม่มีเรียนเา็ะไปมหาลัยเอลับหอเอรับ ฟัูเหมือนผมเห็นแ่ัวใ่ไหมรับแ่มันือวาม้อารอเาและมัน็เป็นผลี่อผม้วย
ผมเลยยอมามใเา
ผม็ไม่เ้าใเหมือนันนะรับว่าทำไมผมถึไม่เบื่อหรือเพราะผมรัแบฮยอน็ไม่รู้ ือผม็ไม่เยบอรัแบฮยอนหรอมีแ่เาที่บอผมทุวันเามัะบอฝันีและาม้วย’รัานยอลที่สุเลยอย่านี้ทุวัน่อนนอนรับ
ที่ผมไม่บอรัเาเพราะผมรู้สึว่าารระทำมัน็น่าะพอแล้วสำหรับผม
วันนี้เป็นวันสอบวิาัวสุท้ายอผมรับแ่แบฮยอนยัมีสอบอีวันันั้นพอสอบเสร็เาเลยให้ผมลับอนโไป่อนเลยเพราะเายั้ออ่านหนัสือที่ห้อสมุอีและผม็้อไปพัผ่อนเพราะเมื่อืนผม็อ่านหนัสือทั้ืนนไม่ไ้นอน
“แบแน่ในะว่าะไม่ให้เราอยู่เป็นเพื่อน”
“อืม านยอลลับไปเถอะเรายั้ออ่านหนัสืออีนานแล้วอีอย่าเมื่อืนนาย็ไม่ไ้นอน้วยไม่ใ่หรอ
ลับไปนอนพัผ่อนเถอะเราอยู่นเียวไ้”
“แน่ในะ” ผมหันไปหานัวเล็ที่สูแ่ปาอผม
“อืม ไปเถอะไว้ไปเที่ยวันหลัเราสอบเสร็นะ” แบฮยอนว่าพร้อมันหลัผมให้รไปที่อรถ
“อย่าลืมิน้าว้วยถึหอแล้วโทรมานะ”
“เ้าใแล้วรับไว้ถึหอแล้วเียวเราโทรไปหานะ”
“อืม มาเียวเราให้ำลัใ่อน” ผมว่าพลาึัวเามาให้อยู่ในอ้อมอพร้อม้มหัวูบหน้าผาเา่อนะผละมาสูมลิ่นแมพูบนผมเา
“โห! เรามีำลัใในารอ่านหนัสือึ้นเยอะเลย อบุนะานยอล”
เาว่าพร้อมับเยหน้ามามอผม
“อืม ั้ใอ่านหนัสือนะ” ผมปล่อยเาออาอ้อมอ
“โอเับรถลับอนโีๆนะ” แบฮยอนยิ้มให้ผมที่เ้าไปนั่ในรถ
ผมเปิห้อพร้อมรไปที่เียนอนัวเอทันทีอนนี้เวลาบ่ายโมว่าๆนอนสัหนึ่ื่น่อยไปหาอะไรินอนเย็น็ไ้
ผมล้มัวนอนบนเียพอหัวถึหมอนผม็หลับทันที
“ริ๊ๆ”
“ริ๊ๆ”
“ริ๊ๆ”
“ริ๊ๆ”
“ริ๊ๆ”
เสียโทรศัพท์ผมัึ้นสสัยแบฮยอนถึหอแล้วมั้ผมิพร้อมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์บนโ๊ะ้าๆเีย
‘เฮุน’ ื่อที่แสไม่ใ่แฟนผมแ่ับเป็นเพื่อนรัอผม
“ฮัลโหลโทรมาทำเหี้ยไรอนนเานอนอยู่” มันอบโทรมาอนผมนอนอยู่ทุรั้เลยรับไม่รู้ทำไม
“แหม่รับสายูปุบ็่าูเลยนะ”
“แล้วโทรมาทำไม”
“เออูะวนมึไปลอมีูับอินแล้ว็นในภาเราเหมือนันแู่ำไม่ไ้ว่าใรบ้า”
“เออี่โม”
“5โมร้านเิม”
“เออๆ”
ผมัสายมัน่อนะมอเวลาบนมือถือ
‘4:30 pm.’ อีรึ่ั่วโมยัทัน ผมโยนโทรศัพท์ลบนเียแล้วลุึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่
ผมใส่เิ้สีำาเยีนสีำาๆ่อนะีน้ำหอมและัทรผมใหู้ี
ผมไม่ไ้ั้ใะไปหาสาวที่ไหนหรอรับเวลาออไป้านอนเรา็้อูีไว้่อนถูไหม
ผมเินเ้ามาในร้าน่อนะมอหาเพื่อน
ร้านนี้เป็นร้านประำอพวผมรับเพราะมีพี่ที่รู้ัเป็นเ้าอเลยทำให้เวลาสั่เรื่อื่มอะไร็ะไ้ส่วนลมาหรือแม้แ่ิเินพี่เา็ยัไ้
“านทานี้” อินมันเรียผมพร้อมูมือึ้นมา
ผมเินไปหามัน่อนที่สายาะไปเห็นใรบานที่ไมุ่้นหน้า
“วันนีู้อเอาาิูมา้วยนะมันื่อิ่วหมิน พอีมันะเ้าบริหารปีหน้าเลยให้มันมาอ้อมูล”
นในลุ่มว่า
“เออๆะทำอะไร็เรื่ออมึ” ผมอบไปอย่าไม่สนใพร้อมหยิบแ้วที่ไออินให้มาวเล่น
เรานั่ื่มันมาั้แ่ห้าโมนอนนี้ะสอทุ่มแล้วผมเลยอัวไปล้าหน้าเพราะผม้อับรถลับเอเลยไม่อยาให้เมาไปมาว่านี้
ผม้มัวล้ามือ่อนที่ะล้าหน้า
‘ึ’ เสียเหมือนนล้มลไปอยู่้านหลัผมหันลับไปมอ่อนที่ะเห็นร่าอาิเพื่อนในลุ่มมันื่ออะไรผม็ำไม่ไ้หรอ
ผมเ้าไปพยุัวมันึ้นมา่อนที่มันะโน้มัวเ้ามาพร้อมเอามืออเอวผมไว้ทั้สอ
มันเอาหน้ามาุรอผม่อนะันัวผมเ้าไปในห้อน้ำ้านในสุพร้อมล้อประู
มัน้อนามอผม่อนะโอบมือทั้สอ้ามาที่ท้ายทอยแล้วหัวผมลมาให้ปาเราสัมผัสัน อ่อยนานี้ไม่ให้ผมั็ยัไอยู่นะรับผมเลยรวบร่านรหน้ามาปรับอศาใบหน้าให้พอี่อนะสอลิ้นร้อนเ้าไป
มือผมสอเ้าไปในเสื้อบีบเอวอแล้วเลื่อนมือึ้นไปสะิุ่มสีมพูบนออมัน
“ริ๊ๆ”
“ริ๊ๆ”
“ริ๊ๆ”
เสียโทรศัพท์ในาเผมสั่นแ่ะไปสนใทำไมในเมื่อมีสิ่ที่น่าสนใให้ทำอยู่รหน้ามาว่า
นานเ้าเสียโทรศัพท์็ไม่มีทีท่าว่าะหยุผมเลยปิเสียแล้วมาสนใสิ่ที่ะทำให้ผมมีวามสุอนนี้ีว่า
“ห้ามเอาเรื่อนี้ไปบอใรเ้าใไหม” ผมสั่นรหน้าเพราะลัวเรื่อะไปถึหูแบฮยอนแ่ถึแบฮยอนรู้ยัไเา็ไม่ทิ้ผมหรอเพราะเารัผมะายไป
“รับพี่าน”
“เียวันออไป่อนอีห้านาทีนาย่อยามมา” ผมว่าพร้อมเ็สำรวร่าายให้เรียบร้อย่อนะออาห้อน้ำไป
ผมเินลับมาที่โ๊ะ่อนะเห็นว่าเหลือแ่อินับเฮุน
“นอื่นไปไหนหมวะ” ผมถาม
“ลับไปหมแล้ว นี้มึไปทำอะไรในห้อน้ำวะี้แหรอ” เฮุนเยหน้าึ้นมาถาม
“เออ” ผมเลี่ยอบมันเพราะถ้าบอว่าไปทำอะไรมีหวัมันไ้เอาไปฟ้อแบฮยอนแน่ๆ
น้อนนั้นเินลับมาาห้อน้ำ่อนะมอหาาิัวเอนไออิน้อบอว่าาิมันทิ้ไว้ที่นี้เียวมันไปส่ที่หอเอ
ส่วนผม็มีหน้าที่ไปส่เฮุนมันเพราะบ้านมันไปทาเียวับอนโผมพอี
เราเรียพนัานมาเ็บิล่อนะแยย้ายันลับ ผมมาส่ไอฮุนที่บ้าน่อนะับลับอนโัวเอ
เนื่อาอนนี้เวลา็ปาเ้าไปห้าทุ่มว่าแล้วผมเลยเลือที่ะไม่อาบน้ำแล้วล้มัวลนอนเล่นบนที่นอน
ผมหยิบโทรศัพท์ึ้นมาู่อนะเห็นว่ามีสิบสายที่ไม่ไ้รับาแบฮยอน มือผมำลัะโทรหาแ่ไปเห็น้อวามอแบฮยอน่อน
‘านยอลเราถึหอแล้วนะโทรไปไม่ิเลยส่้อวามมาแทน พรุ่นี้เรามีสอบทั้วันไุ้ยอีที็อนเย็นเลย ไว้พรุ่นี้เราสอบเสร็แล้วเียวโทรไปหานะ
ฝันีนะแล้ว็แบรัานมาๆเลยนะ^^’
เห็น้อวามนั้นผมเลยเลือที่ะส่ไปว่าพรุ่นี้สอบเสร็แล้วเียวไปรับ
ผมรู้สึผิ่อเานะแ่ว่ามัน็เป็นเรื่อปิไม่ใ่หรอที่นเรามัน็้อปลปล่อยบ้า
ผมเลือที่ะไม่สนใแล้วหลับานอน
ความคิดเห็น