ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4
“โอ่งจ๋าโอ่ง ซื้อโอ่งแถมฝา แฟ๊บซักผ้า น้ำยาสระผม........”
“วี๊ดดดดดด...บึ้ม”
“ประกาศๆ ...นักกีฬา วิ่งพลัด สี่คูณร้อย ชาย ขอเชิญที่เต็นท์อำนวยการด้วยค่ะ”
“เฮ้ยๆๆ!!กระติกน้ำนักกีฬาหายไปไหนวะ?”
“เปิ้ลๆ เตรียมผ้าเย็นของนักกีฬาสีเรายัง ? ”
“ปั๊ม..น้ำมันมวย กะเคาท์เตอร์เพน อยู่ไหนวะ?”
“พี่ปั๊ม หานักกีฬาวิ่งผลัดหญิงไม่เจออ่ะ ไม่รู้หายไปอยู่ไหนกันหมด เค้าจะเรียกอยู่แล้วอ่ะพี่”
......................................เสียงวุ่นวายทั้งหลายที่คุณๆได้ยินกันอยู่นี่ มันอยู่รอบๆตัวผมครับ
ถึงแม้จะดูวุ่นวายไปบ้าง แต่ผมก็ชอบบรรยากาศสนุกสนานแบบนี้นะ
วันนี้เป็นงานกีฬาสี วันแรก ...หลังจากที่ เดินขบวน สวนสนามซะขาลากแล้ว
ผมก็ต้องมาวิ่งวุ่นดูความเรียบร้อย ภายในเต็นท์หลังแสตนด์สีตัวเองนี่แหละ
ก็จะใครซะอีกล่ะครับ พี่นิคอ่ะดิ ใช้ผมซะคุ้มเลย ตั้งแต่เมื่อวาน
วันนี้ก็ยังใช้ให้เป็นสต๊าฟนักกีฬาชั่วคราวอีก ทั้งๆที่ผมก็ลงแข่งจักรยานตอนช่วงบ่าย..
จะว่าไป ตั้งแต่เดินขบวนเสร็จ ผมก็ยังไม่เห็นเบสที่เต็นท์สีเลยนะเนี่ย? ไปไหนของมันวะ?
.....ปีนี้ผมกับเบสได้อยู่สีเดียวกันครับ ส่วนไอวิทย์กะไอกร ก็แยกกันไปคนละสี สำหรับไอพวกนั้น
ตั้งแต่เช้ายังไม่เห็นมันเลย ไม่รู้ว่าไปช่วยพี่ม.6 เตรียมแสตนด์ หรือว่าไปหลีสาวๆเชียร์ลีดเดอร์กันแน่
หลังจากที่ผมเคลียร์ความวุ่นวายภายในสี ที่มักมีมาอยู่เรื่อยๆ ได้เรียบร้อยแล้ว
ผมก็ยังไม่เห็นหน้าเบส ไปไหนนะ? หรือว่าจะโกรธเรื่องเมื่อวาน
.......................................
................
ขณะที่ผมกำลังนั่งซ้อนมอ’ไซด์ เบส เพื่อกลับบ้าน
เบสก็พูดขึ้น จากที่เงียบมาตั้งแต่ไปส่งพี่อิ๊งค์จนกระทั่ง ตอนมารับผม
“ทำไมต้องไปป้อนขนมพี่นิคด้วย?”
“ก็พี่เค้าใช้อ่ะ แล้วเค้าก็เขียนป้ายอยู่ด้วย มือไม่ว่าง”
ผมรู้สึกไปเองรึป่าวไม่รู้ ว่าเบสมันบิดมอ’ไซด์เร็วขึ้นกว่าเดิมอีก ...
“เหรอ งั้นถ้าเค้าใช้ทำอะไรก็ทำหมดสินะ”
“เบส ไมพูดงี้อ่ะ ?”
ผมพูดได้แค่นั้น ก็ต้องเกาะเสื้อเบสแน่นกว่าเดิม เนื่องจากเบสเร่งมอ’ไซด์เร็วขึ้นอีก
ลมแรงที่ปะทะหน้า ทำให้ผมไม่สะดวกที่จะพูดอะไรในตอนนี้ ....ทั้งๆที่ยังไม่เข้าใจว่าเบสมันโกรธอะไรกันแน่
แล้วทันทีที่ถึงบ้าน เบสก็ไม่ได้พูดอะไรกับผมอีกเลย
......................................
.................
“เบสมันโกรธอะไรนะ?”
เมื่อคืนผมก็คิดอยู่ตั้งนาน ว่าผมทำอะไรผิด จะว่าไปเบสมันก็ไม่เคยโกรธแบบไม่มีเหตุผลมาก่อน
เมื่อเช้าถึงขึ้นรถโรงเรียนมาด้วยกัน ก็ไม่พูดไม่จา ผมก็ง่วงๆอยู่เลยขี้เกียจคุย
ตอนเดินขบวนสวนสนามเบสก็อยู่หัวแถวอีก แล้วตอนที่ผมนั่งกลุ้มใจอยู่นี่เบสก็ไม่อยู่
“ไอเบสโว้ย.. ไปอยู่ไหนของนายวะ”
ผมนึกและโวยวายได้แค่นั้น ก็ต้องเลิกคิด เมื่อมีรุ่นพี่มาเรียกตัว
“.......เอ่อ..น้องปั๊ม ไอนิคมันให้มาตามไปทำหน้าที่สต๊าฟ น่ะ”
“หืมม? ผมก็ทำอยู่ที่เต็นท์นี้ไงพี่”
“ เออ มันก็ใช่....แต่ไอนิคมันให้น้องไปช่วยให้น้ำนักกีฬาที่วิ่งมาราธอนอ่ะ”
“แล้วพี่นิคอยู่ไหนพี่?”
“วิ่งมาราธอนอยู่”
…………………………………………………………………………………………
หลังจากที่เมื่อเช้า พี่นิคใช้ผมไปให้น้ำ ให้ผ้าเย็น ขณะที่พี่แกวิ่งมาราธอนเสร็จ ผมก็หาเบสไปทั่วงานเลย
แต่ก็ไม่เจอ ..... ไม่รู้ว่าไอเบสมันล่องหนหายไปไหนเนี่ย?
ตอนนี้ผมก็กำลังจะแข่งจักรยานแล้วนะ ผมสงสัยมาก ว่าทำไมเบสยังไม่มาอีก
แต่ที่สงสัยยิ่งกว่าก็คือ ทำไมผมต้องหามันด้วยล่ะ? อยากเจอเหรอ?..ก็เจอกันทุกวันเนี่ยนะ
“นักกีฬาจักรยานเดี่ยว 400 เมตร เข้าประจำลู่ด้วยครับ”
เสียงโฆษกประกาศเรียกแล้ว ....ทำไมผมรู้สึกโหวงๆนะ ..... รู้สึกไม่มีกะจิตกะใจแข่งเลยแฮะ
ปัง!
ผมออกสตาร์ท ด้วยความเร็วเต็มที่ นักกีฬาสีอื่นๆก็ปั่นด้วยความเร็วคู่คี่สูสีกันหมด
พอออกจากจุดสตาร์ทสักประมาณครึ่งสนาม ผมก็กำลังตามหลังสีแดง คู่แข่งอยู่ 4-5 เมตร
“บ้าชิบ!” ผมรีบเร่งสปีด หวังจะแซงจักรยานคันหน้าให้ได้
เสียงเชียร์ดังอยู่กึกก้อง ทั้งจากสีผม และสีอื่นๆ ปลุกให้ผมรีบเร่งสปีดขึ้นไปอีก
ผมกำลังจะแซงคันหน้าได้แล้ว
อีกนิด….
อีกนิด
“เฮ้!...เฮ...”
โดยแทบไม่รู้ตัวเลย สีแดงเข้าเส้นชัยไปก่อนผมแค่ครึ่งช่วงตัว
แต่ผมที่กำลังเหม่ออยู่เลยไม่รู้ว่าผ่านเส้นชัยมาแล้ว ....แล้วลืมเหยียบเบรก
“ปั๊ม ระวัง!”
“เฮ้ย!!!”
‘โครม !!!’
จักรยานของผม ชนกับต้นไม้ข้างสนาม ล้มไม่เป็นท่า แถมจักรยานเจ้ากรรม ดันทับตัวผมซะอีกอ่ะ
‘โอ้ย! เจ็บชิบ!’
ท่ามกลางความเงียบ ของคนทั้งสนาม อยู่ๆก็มีมือปริศนา มายกผมขึ้นจากจักรยานที่มันทับผมอยู่
“ปั๊มๆ! เป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนรึเปล่า? เจ็บมากมั๊ย? ”
“เบส!”
เบสกึ่งเดินกึ่งวิ่ง พาผมไปห้องพยาบาล โดยที่ไม่ต้องรอเจ้าหน้าที่ข้างสนามแต่อย่างใด
........ว่าแต่ ทำไมต้องอุ้มด้วยวะ?
“ปั๊ม รอแป๊บนะ เดี๋ยวหายาใส่ให้”
“ไปไหนมา”
“หืมม?”
“เราถามว่า เบสไปไหนมาอ่ะ”
เบสที่กำลังง่วนอยู่กับการหายา หันมามองผมแว็บนึง ก่อนจะตอบคำถาม
“อ๋อ ก็โดนพี่นิคใช้ให้ไปซื้อของข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ ดีนะเนี่ยที่กลับมาทันปั๊มแข่งจักรยาน”
“พี่นิคอีกแล้วเหรอ”
“ทำไม! ระหว่างที่เราไม่อยู่ พี่นิคใช้ปั๊มทำอะไรอีก?”
“ปะ...เปล่า ก็แค่ใช้เป็นสต๊าฟ แล้วก็ให้น้ำนักกีฬา”
“นักกีฬา? พี่นิคสินะ”
“อืม”
เบสมันรู้ได้ไงวะ?
เบสเงียบไปพักนึง ก่อนถามผมต่อ ส่วนมือก็ทายาให้ผมไปด้วย
“แล้วปั๊มชอบมั๊ย?”
“หืม? ชอบอะไรอ่ะ”
“ก็ชอบพี่นิคน่ะ”
“พี่นิคก็ดีนะ เป็นรุ่นพี่ที่ดี แต่ชอบใช้เราชะมัดเลยอ่ะ”
“แสดงว่า ปั๊มไม่ได้คิดอะไรกับพี่เค้า”
ผมทำหน้าแปลกๆกับประโยคคำถามของเบส
“จะให้เราคิดอะไรอ่ะ?”
น่านดิ จะให้คิดอะไรอ่ะ นอกจากโดนใช้งานจนอาน ...กับสายตาแปลกๆที่พี่นิคมองผม แต่ใครจะสนล่ะ?
ผมไม่ได้ทำไรผิดซักหน่อย
เบสเงียบอีกแล้ว แต่ถ้าผมตาไม่ฝาด ผมว่าผมเห็นไอเบสแอบยิ้มนะ ยิ้มไรมันวะ?
ผมมองเบสจนมันทำแผลให้ผมเสร็จแล้ว ผมก็นึกขึ้นได้
“เออ! เบส....ไม่โกรธเราแล้วเหรอ?”
“โกรธอะไร?”
“ก็เรื่องเมื่อวานไง เราไม่รู้ว่าเบสโกรธอะไรนะ มีอะไรก็บอกดิ?”
“...ในเมื่อปั๊มไม่คิดอะไร มันก็ไม่จำเป็นแล้วล่ะ ...แต่ต่อไปนี้ อย่าอยู่กับพี่นิคตามลำพังนะ ไม่งั้นเราโกรธ”
“อ๊ะ! แล้วก็ไม่ต้องถาม ตอนนี้รู้แค่นี้พอ”
คิดอะไร? ไม่จำเป็นไร? แล้วถ้าอยู่กับพี่นิค ไมเบสต้องโกรธอ่ะ ? ....โอ๊ย! ผมงงไปหมดแล้วนะ
จะถามเบสก็ดันไม่ให้ถาม เห๊อะ! ไม่สนก็ได้วะ
.........................................................................................................
“กรี๊ดดดด~”
“พี่เบสสู้ๆ พี่เบสสู้ตาย....”
ตอนนี้เบสกำลังแข่งวิ่งอยู่ครับ แต่ผมไม่เห็นหรอก ก็นั่งเดี้ยงอยู่ในเต็นท์หลังแสตนด์เนี่ยดิ
เพราะเมื่อวาน ดันเบรกจักรยานด้วยต้นไม้ข้างสนามซะได้ พอเบสทำแผลให้เสร็จ
กว่าจะรู้ว่าขาแพลง ก็ตอนที่จะลุกออกจากห้องพยาบาลนั่นแหละ....เฮ้อ~ ซวยจริงๆ
ผมนั่งเซงอยู่ได้ซักพัก เบสก็เข้ามาหา
“ชนะมั๊ย?” ผมถาม
“จะเหลือเหรอ”
“แล้วทำไมมาเร็วจัง ไม่รอรับเหรียญเหรอ?”
“ก็รีบวิ่งมาหาปั๊มก่อนน่ะสิ”
“มาไม? หาไม?”
“หาที่เช็ดเหงื่อน่ะ”
ว่าแล้วเบสมันก็ก้มลงมาเช็ดเหงื่อกับเสื้อผมเฉยเลย ไอนิสัยเสียนี่ เหม็นนะโว้ย
เฮ้ยๆๆ เช็ดอย่างเดียวก็พอ ทำไมต้องกอดด้วยวะ เดี๋ยวปั๊ดเตะร่วงเลย
แต่ลืมไปครับ ว่าผมขาแพลงอยู่.....ก็เลยต้องยอมให้มันไปก่อน...
ฝากไว้ก่อนเถอะ คราวหลังเดี๋ยวเช็ดมั่งๆ
เบสมันยังไม่ยอมปล่อยซักที จนพี่นิคเข้ามาตามนั่นแหละ
“เบส เตรียมไปรับเหรียญได้แล้ว”
ที่นิคชะงักนิดนึง ที่เห็นเบสเช็ดเหงื่อกะเสื้อผม คงจะคิดว่า ผมยอมได้ไง เหม็นจะตายชักสินะ
อ่ะโด่พี่ ก็ผมเดี้ยงอยู่อ่ะ
พอเบสลุกออกไป พี่นิคก็ออกไปด้วยแฮะ แปลก ปกติเจอหน้าก็ต้องหาเรื่องใช้ผม
คงสงสารที่ผมเดี้ยงล่ะมั๊ง ..........
TBC.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น