ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ความในใจของนากาทสึ และซาโนะ!?!
chapter 5
เย็นวันนี้ อาชิยะกำลังจะไปโรงอาหารของหอพัก แต่ก็ต้องหยุดซะก่อน เพราะเห็นใครก็ไม่รู้มาด้อมๆ มองๆ
แถวหน้าหอพักแห่งนี้
..อ๊ะ! นั่นมันเด็กผู้หญิงที่อยู่กับซาโนะเมื่อวานนี้นี่นา…
อาชิยะ ที่ไม่รู้ทำไมก็ไม่อยากเจอผู้หญิงคนนี้อีกเลย …ก็เลยเดินหลบออกมาอีกทาง
..แต่ก็โดนอีกฝ่ายเห็นเข้าก่อนจนได้
“เดี๋ยวก่อน! เธอคงเป็น อาชิยะ มิซึกิคุงใช่มั๊ย ..ที่อยู่ห้องเดียวกับซาโนะน่ะ ฉันได้ยินมาจากเขา”
“ฉัน ยามาชินะ ริกะ เพื่อนสมัยเด็กของซาโนะน่ะ “
“อ่าว ไม่ใช่แฟนหรอกเหรอฮะ”
“ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่….ฉันเคยเป็นผู้จัดการชมรมที่ซาโนะเคยอยู่ตอนม.ต้นก็เท่านั้นเอง”
“แหม..แต่ฉันก็อยากจะเป็นอย่างนั้นอยู่เหมือนกันนะ”
“อ๊ะ ..จริงสิ..อาชิยะคุง ฉันมีเรื่องจะขอร้องเธอหน่อยได้มั๊ย”
“ช่วยบอกซาโนะทีสิ ว่าฉันจะรออยู่หน้าสวนสาธารณะหลังเลิกเรียนพรุ่งนี้”
…………………..
…………………………
….จะบอกยังไงดีล่ะ……..
เฮ้อ..อาชิยะที่ได้แต่นั่งกลุ้ม คิดไม่ตกว่าจะบอกซาโนะดีมั๊ย
…จนทำให้อาหารที่อยู่ในจานตรงหน้า ไม่ลดปริมาณลงไปซักกะนิด
….ก็ใจมันไม่อยากให้ซาโนะไปหาผู้หญิงคนนั้นเล่า….แต่จะเห็นแก่ตัวมากไปก็ไม่ได้ …
“นายไม่กินเหรอ อาชิยะ”
ซาโนะที่เห็นอาชิยะนั่งคิดไม่ตก
ก็เลยเอื้อมตะเกียบหวังจะมาคีบเทมปุระ น่ากินที่ยังไม่ได้รับการแตะต้องจากจานคนตรงหน้าซักที..
“ซาโนะ..นี่มันเทมปุระของชั้นนะ”
ด้วยความหวงของกิน(รึเปล่า) เลยทำให้คนที่คิดไม่ตก หยุดคิด
และหันมาทำสงครามเล็กๆกับเจ้าคนขี้ขโมยนี่ซักยก โดยการเอาตะเกียบเคาะข้อนิ้วซาโนะลงไปเต็มๆ
“โอ๊ย! เจ็บนะเฟ๊ย”
“ก็นี่มันของชั้นนะเฟ้ย”
“อ่าว ก็จะไปรู้เรอะว่าจะกิน เห็นนั่งกลุ้มอะไรอยู่นั่นแหละ ระวังคิดมากๆจะหัวล้านนะ”
แล้วซาโนะ ก็ลุกไปเติมน้ำชา ที่กำลังจะหมด ปล่อยให้คนที่นั่งอยู่หาเรื่องมาคิดใหม่แทน
………เมื่อกี๊เพราะเป็นห่วงเรารึเปล่า? ….ไม่หรอกมั๊ง..ชั่งเถอะ ยังไงเราก็ดีใจไปแล้วนี่
..อาชิยะ ได้แต่แอบยิ้มกับตัวเองในใจ…
“อ๊ะ นากาทสึ ตรงนี้ว่าง”
อาชิยะ หันไปส่งเสียงเรียก นากาทสึ ที่เพิ่งจะยกถาดอาหารมา และกำลังหาที่นั่งกินข้าว
“……”
“ไง สบายดีเหรอ” นากาทสึ ที่รู้สึกประหม่าเมื่ออยู่ต่อหน้าอาชิยะซะแล้ว ก็เลยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
“พูดอะไรน่ะ ..ก็เพิ่งจะเจอกันที่ห้องเรียนไม่ใช่เหรอ”
“อ๊ะ นากาทสึนั่นน้ำลูกพีชนี่ ขอดื่มสักคำนะ”
“อืม..ก็ดื่มไปสิ”
….อ๋า,,, นะ..นี่มัน รึว่าจะเป็น….จูบทางอ้อม / / / /
นากาทสึ นั่งมองกระป๋องน้ำลูกพีชอย่างคิดมากอยู่นั้น อยู่ๆก็มีใครคนหนึ่งคว้ากระป๋องไปซะได้
“มัวแต่จ้องอยู่นั่นแหละ เจ้านากาทสึ ขอสักคำแล้วกัน”
เซคิมะ ที่เดินผ่านมา ก็ฉวยกระป๋องน้ำลูกพีชไปกระดกซะจนหมด
ทำให้นากาทสึที่อุตส่าห์ตั้งความหวังกับจูบทางอ้อมต้องช็อค
“ไอ้เซคิมะ! ชั้นจะฆ่าแก๊!!”
“ฮะๆๆ ..ทำท่าตลกอะไรน่ะนากาทสึ แค่น้ำลูกพีชกระป๋องเดียวนี่นะ”
อาชิยะ ที่ขำกับพฤติกรรมของนากาทสึอยู่ ต้องหยุดขำทันที เมื่อซาโนะเดินกลับมา
“เอ่อ..ซาโนะ ริกะเค้าบอกว่าจะรออยู่ที่สวนสาธารณะ หลังเลิกเรียนพรุ่งนี้น่ะ”
“ยัยนั่นมารบกวนนายเหรอ”
“ปะ..เปล่า..บังเอิญเจอกันระหว่างทางน่ะ”
“ชั้นว่านายน่าจะไปพบเค้าหน่อยนะ …เค้าเป็นห่วงนายนะ”
….คนบอกก้มหน้างุด ….ความจริงก็ไม่อยากบอก…ไม่อยากให้ไปหรอกนะ …แต่มามัวเอาแต่ใจตัวเองอยู่ไม่ได้นี่
…….ชั้นก็แค่อยากจะอยู่ที่จุดนี้…แค่ที่เป็นอยู่นี่ก็พอ……….
…………….
…………………………….
“ป่านนี้ซาโนะจะคุยกับริกะเสร็จรึยังนะ”
……..เราก็อยากจะทำอะไรเพื่อซาโนะเหมือนกันนะ …ทำในสิ่งที่เราสามารถทำได้….
..อ๊ะ นั่นซาโนะนี่ คุยกับคุณริกะเสร็จแล้วรึไงนะ? แล้วไปยืนทำอะไรตรงนั้นน่ะ
อาชิยะที่กำลังเดินเรื่อยเปื่อย เพิ่งสังเกตว่าซาโนะกำลังยืนดูพวกคนในชมรมกรีฑาซ้อมกัน
..ซึ่งแน่นอน ซาโนะจับตาดูกลุ่มที่เล่นกระโดดสูงอยู่
…..อย่างนี้นี่เองหรอกเหรอ …เข้าใจแล้ว นายไม่ได้เกลียดการกระโดดสูงใช่มั๊ย..ซาโนะ
อาชิยะยิ้มให้ซาโนะอย่างมีเลศนัย …
“ชั้นเพิ่งจะรู้นะ ว่าเส้นทางนี้ก็เป็นเส้นทางเดินกลับหอของนาย”
“ปะ..เปล่า ..เพิ่งมาถึง พอดีเห็นเขาซ้อมกันอยู่ก็เลย……….”
“อื้มม..งั้นกลับกันเถอะ..ชั้นหิวแล้ว”
อาชิยะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ อย่างน้อยเขาก็รู้อย่างนึงล่ะว่า ซาโนะไม่ได้เกลียดการกระโดดสูง
…………………………………………………………………………………………………
เจ้านากาทสึที่ยังสับสนไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ทำไมต้องเกิดปฏิกิริยาแปลกๆ ตอนเห็นหน้าอาชิยะ
…ได้เดินผ่านห้องนั่งเล่นรวมของหอ…..และเห็นไอดอลของโรงเรียนกำลังนั่งดูทีวีอยู่กับพวกแฟนคลับ…
เซนริจังเป็นผู้ชายหน้าสวย แล้วก็เป็นอย่างว่าด้วย
แต่นากาทสึที่พยายามจ้องเซนริแบบจะหาปฏิกิริยาที่เหมือนตอนที่มองหน้าอาชิยะ ก็ต้องโล่งอก
เพราะว่ามันไม่เห็นจะเกิดอาการใจเต้น รึประหม่าอะไรเลยซักนิด
“แสดงว่าเราไม่ได้ผิดปกติอะไรซินะ ..ฮะๆๆ”
นากาทสึเดินโล่งอกมาจากระเบียง และแวะเข้าไปห้องของอาชิยะอย่างสบายใจ เพื่อที่จะไปยืมดิกชันนารี
‘ แอ๊ดด.. ‘
“อ่าว..ไม่มีใครอยู่เหรอเนี่ย” คนมาเยือนกวาดตาหาเจ้าของห้องอยู่พักหนึ่ง
พอก้มลงมาก็เห็นอาชิยะนอนแผ่หลาอยู่บนพื้น
“อ๊ะ…อาชิยะ ตื่นซี่! มานอนตรงนี้เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”
“อื้ออ~…..”
“………………”
นะ..น่ารักชะมัด หน้าอาชิยะตอนหลับเนี่ย..ว่าแล้วหัวใจของเจ้านากาทสึก็ทำหน้าที่ของมันอีกครั้ง
ก็มันเต้นแรงซะจนเจ้าของเองยังตกใจ
“ช่วยไม่ได้ อย่างนี้คงต้องอุ้มไปที่เตียงซินะ”
นากาทสึก้มเข้ามาใกล้เรื่อยๆ และกำลังจะอุ้มอาชิยะขึ้นมา
แต่พอเห็นหน้าอาชิยะตอนหลับในระยะประชิดขนาดนี้ก็เกิดอาการ…..
“ทนไม่ไหวแล้วนะเฟ๊ยย~”
‘ ปัง! ‘
“อ่าว นากาทสึ มาทำอะไรน่ะ”
ซาโนะ ที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ถามเจ้านากาทสึด้วยความสงสัย
“….เออ…ปะ..ปล่าว..”
…..เอ..แล้วเรามาทำอะไรฟ๊ะ?..เออใช่!
“คือชั้นจะมายืมดิกฯหน่อยน่ะ”
“อ๋อ..ถ้าดิกฯล่ะ อยู่ตรงนู้น” ซาโนะ ชี้ไปตรงโต๊ะเขียนหนังสือที่มีดิกชันนารีของตนเองวางอยู่
..เท่านั้น นากาทสึก็รีบร้อนไปหยิบดิกชันนารี อย่างกับกลัวว่ามันจะหายไปไหน
…..แล้วรีบวิ่งออกจากห้อง 205 ไปในทันที….
“แล้วให้ตายสิ เจ้าอาชิยะ ทำไมมานอนตรงนี้เนี่ย”
“อาชิยะ! ตื่นไปอาบน้ำได้แล้ว”
“หือ~ “ อาชิยะที่กำลังงัวเงียๆอยู่นั้น ก็ต้องลุกไปอาบน้ำแต่โดยดี …..ก็ซาโนะน่ะ ดุจะตาย ถ้าทำให้โมโหล่ะก็..
…………..ทางด้านนากาทสึ……..
“อ๊ากกก!! เรามัน..มันวิปริตไปแล้วเหรอเนี่ย!!” นากาทสึ พึ่งจะรู้ชะกรรมของตัวเองในวันนั้นเอง …(หึๆๆๆๆ)
……………………..
ขณะที่อาชิยะกำลังอาบน้ำในห้องน้ำอยู่นั้น….
“อ่าว..เมื่อกี๊ลืมเอานาฬิกาออกมานี่หว่า”
‘ แอ๊ด.. ‘
“อาชิยะ โทษที ……อ๊ะ!
แผ่นหลังขาวๆ กับละอองน้ำจากฝักบัวที่ไล่ลงไปตามเส้นผม ซอกคอและหัวไหล่…
….ทำให้ชายหนุ่มที่กำลังจะเข้าไปเอานาฬิกาที่ลืมไว้ในห้องน้ำโดยที่ไม่ได้คิดอะไร…เกิดอาการหายใจกระตุกอย่างช่วยไม่ได้
…..ทั้งๆที่ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยเห็นแผ่นหลังของเพศเดียวกันมีเสน่ห์ขนาดนี้มาก่อน…แต่ตอนนี้
ใบหน้าของซาโนะแดงก่ำ….ฮอร์โมนในร่างกายเริ่มไหลวนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน……
+++++ ++++++++++ ++++++++++++ +++++++++++ ++++++++
เย็นวันนี้ อาชิยะกำลังจะไปโรงอาหารของหอพัก แต่ก็ต้องหยุดซะก่อน เพราะเห็นใครก็ไม่รู้มาด้อมๆ มองๆ
แถวหน้าหอพักแห่งนี้
..อ๊ะ! นั่นมันเด็กผู้หญิงที่อยู่กับซาโนะเมื่อวานนี้นี่นา…
อาชิยะ ที่ไม่รู้ทำไมก็ไม่อยากเจอผู้หญิงคนนี้อีกเลย …ก็เลยเดินหลบออกมาอีกทาง
..แต่ก็โดนอีกฝ่ายเห็นเข้าก่อนจนได้
“เดี๋ยวก่อน! เธอคงเป็น อาชิยะ มิซึกิคุงใช่มั๊ย ..ที่อยู่ห้องเดียวกับซาโนะน่ะ ฉันได้ยินมาจากเขา”
“ฉัน ยามาชินะ ริกะ เพื่อนสมัยเด็กของซาโนะน่ะ “
“อ่าว ไม่ใช่แฟนหรอกเหรอฮะ”
“ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่….ฉันเคยเป็นผู้จัดการชมรมที่ซาโนะเคยอยู่ตอนม.ต้นก็เท่านั้นเอง”
“แหม..แต่ฉันก็อยากจะเป็นอย่างนั้นอยู่เหมือนกันนะ”
“อ๊ะ ..จริงสิ..อาชิยะคุง ฉันมีเรื่องจะขอร้องเธอหน่อยได้มั๊ย”
“ช่วยบอกซาโนะทีสิ ว่าฉันจะรออยู่หน้าสวนสาธารณะหลังเลิกเรียนพรุ่งนี้”
…………………..
…………………………
….จะบอกยังไงดีล่ะ……..
เฮ้อ..อาชิยะที่ได้แต่นั่งกลุ้ม คิดไม่ตกว่าจะบอกซาโนะดีมั๊ย
…จนทำให้อาหารที่อยู่ในจานตรงหน้า ไม่ลดปริมาณลงไปซักกะนิด
….ก็ใจมันไม่อยากให้ซาโนะไปหาผู้หญิงคนนั้นเล่า….แต่จะเห็นแก่ตัวมากไปก็ไม่ได้ …
“นายไม่กินเหรอ อาชิยะ”
ซาโนะที่เห็นอาชิยะนั่งคิดไม่ตก
ก็เลยเอื้อมตะเกียบหวังจะมาคีบเทมปุระ น่ากินที่ยังไม่ได้รับการแตะต้องจากจานคนตรงหน้าซักที..
“ซาโนะ..นี่มันเทมปุระของชั้นนะ”
ด้วยความหวงของกิน(รึเปล่า) เลยทำให้คนที่คิดไม่ตก หยุดคิด
และหันมาทำสงครามเล็กๆกับเจ้าคนขี้ขโมยนี่ซักยก โดยการเอาตะเกียบเคาะข้อนิ้วซาโนะลงไปเต็มๆ
“โอ๊ย! เจ็บนะเฟ๊ย”
“ก็นี่มันของชั้นนะเฟ้ย”
“อ่าว ก็จะไปรู้เรอะว่าจะกิน เห็นนั่งกลุ้มอะไรอยู่นั่นแหละ ระวังคิดมากๆจะหัวล้านนะ”
แล้วซาโนะ ก็ลุกไปเติมน้ำชา ที่กำลังจะหมด ปล่อยให้คนที่นั่งอยู่หาเรื่องมาคิดใหม่แทน
………เมื่อกี๊เพราะเป็นห่วงเรารึเปล่า? ….ไม่หรอกมั๊ง..ชั่งเถอะ ยังไงเราก็ดีใจไปแล้วนี่
..อาชิยะ ได้แต่แอบยิ้มกับตัวเองในใจ…
“อ๊ะ นากาทสึ ตรงนี้ว่าง”
อาชิยะ หันไปส่งเสียงเรียก นากาทสึ ที่เพิ่งจะยกถาดอาหารมา และกำลังหาที่นั่งกินข้าว
“……”
“ไง สบายดีเหรอ” นากาทสึ ที่รู้สึกประหม่าเมื่ออยู่ต่อหน้าอาชิยะซะแล้ว ก็เลยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
“พูดอะไรน่ะ ..ก็เพิ่งจะเจอกันที่ห้องเรียนไม่ใช่เหรอ”
“อ๊ะ นากาทสึนั่นน้ำลูกพีชนี่ ขอดื่มสักคำนะ”
“อืม..ก็ดื่มไปสิ”
….อ๋า,,, นะ..นี่มัน รึว่าจะเป็น….จูบทางอ้อม / / / /
นากาทสึ นั่งมองกระป๋องน้ำลูกพีชอย่างคิดมากอยู่นั้น อยู่ๆก็มีใครคนหนึ่งคว้ากระป๋องไปซะได้
“มัวแต่จ้องอยู่นั่นแหละ เจ้านากาทสึ ขอสักคำแล้วกัน”
เซคิมะ ที่เดินผ่านมา ก็ฉวยกระป๋องน้ำลูกพีชไปกระดกซะจนหมด
ทำให้นากาทสึที่อุตส่าห์ตั้งความหวังกับจูบทางอ้อมต้องช็อค
“ไอ้เซคิมะ! ชั้นจะฆ่าแก๊!!”
“ฮะๆๆ ..ทำท่าตลกอะไรน่ะนากาทสึ แค่น้ำลูกพีชกระป๋องเดียวนี่นะ”
อาชิยะ ที่ขำกับพฤติกรรมของนากาทสึอยู่ ต้องหยุดขำทันที เมื่อซาโนะเดินกลับมา
“เอ่อ..ซาโนะ ริกะเค้าบอกว่าจะรออยู่ที่สวนสาธารณะ หลังเลิกเรียนพรุ่งนี้น่ะ”
“ยัยนั่นมารบกวนนายเหรอ”
“ปะ..เปล่า..บังเอิญเจอกันระหว่างทางน่ะ”
“ชั้นว่านายน่าจะไปพบเค้าหน่อยนะ …เค้าเป็นห่วงนายนะ”
….คนบอกก้มหน้างุด ….ความจริงก็ไม่อยากบอก…ไม่อยากให้ไปหรอกนะ …แต่มามัวเอาแต่ใจตัวเองอยู่ไม่ได้นี่
…….ชั้นก็แค่อยากจะอยู่ที่จุดนี้…แค่ที่เป็นอยู่นี่ก็พอ……….
…………….
…………………………….
“ป่านนี้ซาโนะจะคุยกับริกะเสร็จรึยังนะ”
……..เราก็อยากจะทำอะไรเพื่อซาโนะเหมือนกันนะ …ทำในสิ่งที่เราสามารถทำได้….
..อ๊ะ นั่นซาโนะนี่ คุยกับคุณริกะเสร็จแล้วรึไงนะ? แล้วไปยืนทำอะไรตรงนั้นน่ะ
อาชิยะที่กำลังเดินเรื่อยเปื่อย เพิ่งสังเกตว่าซาโนะกำลังยืนดูพวกคนในชมรมกรีฑาซ้อมกัน
..ซึ่งแน่นอน ซาโนะจับตาดูกลุ่มที่เล่นกระโดดสูงอยู่
…..อย่างนี้นี่เองหรอกเหรอ …เข้าใจแล้ว นายไม่ได้เกลียดการกระโดดสูงใช่มั๊ย..ซาโนะ
อาชิยะยิ้มให้ซาโนะอย่างมีเลศนัย …
“ชั้นเพิ่งจะรู้นะ ว่าเส้นทางนี้ก็เป็นเส้นทางเดินกลับหอของนาย”
“ปะ..เปล่า ..เพิ่งมาถึง พอดีเห็นเขาซ้อมกันอยู่ก็เลย……….”
“อื้มม..งั้นกลับกันเถอะ..ชั้นหิวแล้ว”
อาชิยะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ อย่างน้อยเขาก็รู้อย่างนึงล่ะว่า ซาโนะไม่ได้เกลียดการกระโดดสูง
…………………………………………………………………………………………………
เจ้านากาทสึที่ยังสับสนไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ทำไมต้องเกิดปฏิกิริยาแปลกๆ ตอนเห็นหน้าอาชิยะ
…ได้เดินผ่านห้องนั่งเล่นรวมของหอ…..และเห็นไอดอลของโรงเรียนกำลังนั่งดูทีวีอยู่กับพวกแฟนคลับ…
เซนริจังเป็นผู้ชายหน้าสวย แล้วก็เป็นอย่างว่าด้วย
แต่นากาทสึที่พยายามจ้องเซนริแบบจะหาปฏิกิริยาที่เหมือนตอนที่มองหน้าอาชิยะ ก็ต้องโล่งอก
เพราะว่ามันไม่เห็นจะเกิดอาการใจเต้น รึประหม่าอะไรเลยซักนิด
“แสดงว่าเราไม่ได้ผิดปกติอะไรซินะ ..ฮะๆๆ”
นากาทสึเดินโล่งอกมาจากระเบียง และแวะเข้าไปห้องของอาชิยะอย่างสบายใจ เพื่อที่จะไปยืมดิกชันนารี
‘ แอ๊ดด.. ‘
“อ่าว..ไม่มีใครอยู่เหรอเนี่ย” คนมาเยือนกวาดตาหาเจ้าของห้องอยู่พักหนึ่ง
พอก้มลงมาก็เห็นอาชิยะนอนแผ่หลาอยู่บนพื้น
“อ๊ะ…อาชิยะ ตื่นซี่! มานอนตรงนี้เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”
“อื้ออ~…..”
“………………”
นะ..น่ารักชะมัด หน้าอาชิยะตอนหลับเนี่ย..ว่าแล้วหัวใจของเจ้านากาทสึก็ทำหน้าที่ของมันอีกครั้ง
ก็มันเต้นแรงซะจนเจ้าของเองยังตกใจ
“ช่วยไม่ได้ อย่างนี้คงต้องอุ้มไปที่เตียงซินะ”
นากาทสึก้มเข้ามาใกล้เรื่อยๆ และกำลังจะอุ้มอาชิยะขึ้นมา
แต่พอเห็นหน้าอาชิยะตอนหลับในระยะประชิดขนาดนี้ก็เกิดอาการ…..
“ทนไม่ไหวแล้วนะเฟ๊ยย~”
‘ ปัง! ‘
“อ่าว นากาทสึ มาทำอะไรน่ะ”
ซาโนะ ที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ถามเจ้านากาทสึด้วยความสงสัย
“….เออ…ปะ..ปล่าว..”
…..เอ..แล้วเรามาทำอะไรฟ๊ะ?..เออใช่!
“คือชั้นจะมายืมดิกฯหน่อยน่ะ”
“อ๋อ..ถ้าดิกฯล่ะ อยู่ตรงนู้น” ซาโนะ ชี้ไปตรงโต๊ะเขียนหนังสือที่มีดิกชันนารีของตนเองวางอยู่
..เท่านั้น นากาทสึก็รีบร้อนไปหยิบดิกชันนารี อย่างกับกลัวว่ามันจะหายไปไหน
…..แล้วรีบวิ่งออกจากห้อง 205 ไปในทันที….
“แล้วให้ตายสิ เจ้าอาชิยะ ทำไมมานอนตรงนี้เนี่ย”
“อาชิยะ! ตื่นไปอาบน้ำได้แล้ว”
“หือ~ “ อาชิยะที่กำลังงัวเงียๆอยู่นั้น ก็ต้องลุกไปอาบน้ำแต่โดยดี …..ก็ซาโนะน่ะ ดุจะตาย ถ้าทำให้โมโหล่ะก็..
…………..ทางด้านนากาทสึ……..
“อ๊ากกก!! เรามัน..มันวิปริตไปแล้วเหรอเนี่ย!!” นากาทสึ พึ่งจะรู้ชะกรรมของตัวเองในวันนั้นเอง …(หึๆๆๆๆ)
……………………..
ขณะที่อาชิยะกำลังอาบน้ำในห้องน้ำอยู่นั้น….
“อ่าว..เมื่อกี๊ลืมเอานาฬิกาออกมานี่หว่า”
‘ แอ๊ด.. ‘
“อาชิยะ โทษที ……อ๊ะ!
แผ่นหลังขาวๆ กับละอองน้ำจากฝักบัวที่ไล่ลงไปตามเส้นผม ซอกคอและหัวไหล่…
….ทำให้ชายหนุ่มที่กำลังจะเข้าไปเอานาฬิกาที่ลืมไว้ในห้องน้ำโดยที่ไม่ได้คิดอะไร…เกิดอาการหายใจกระตุกอย่างช่วยไม่ได้
…..ทั้งๆที่ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยเห็นแผ่นหลังของเพศเดียวกันมีเสน่ห์ขนาดนี้มาก่อน…แต่ตอนนี้
ใบหน้าของซาโนะแดงก่ำ….ฮอร์โมนในร่างกายเริ่มไหลวนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน……
+++++ ++++++++++ ++++++++++++ +++++++++++ ++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น